-2- This is my life now -RPG- - Speeltopics

DarrenCrissy schreef:
Deze RPG is in principe een vervolg op; My school's Glee club. die dood is gelopen.

Toen kwam er iemand op het idee er nieuw leven in te blazen;
Vijf jaar later. Iedereen is opgegroeid, nog samen of uit elkaar. Heeft een super baan of juist helemaal niet. Heeft kinderen of studeert nog verder. Woont in een groot huis of in een klein huisje in een achterbuurt.

Dit speelt zich dus af na hun schooltijd en dezelfde personen.
-Natuurlijk mag je meedoen, maar doe dan wel een goed verleden met hoe het was op die school en wat die allemaal heeft meegemaakt.-

Wil je meedoen? Klik dan hier.

===================
Nieuwe mensen;
-
-
-

De al bestaande mensen;
- Levi Unknown Ninuturu
- Michael Thomas Brown Nadal
- Charlotte Suavez Gancanagh
- Mary Elizabeth Santiago Calantha
- Kyle Noah Morgan. MakeMeIrish
- William Irial Smelting Gancanagh
- Arion O'Leary Gancanagh
- Donna Banu Ganj Heimersson - Jalili Nadal
- André Sean Stenvers MakeMeIrish
- Maya Hart AroonCat
- Dimitry Hart AroonCat
-
===================
Regels;
*Schrijf gelieve meer dan 5 regels.
*Ga niet aanstellen of juist niets doen.
*Speel alleen je eigen personage, niet die van andere.
*Géén perfecte personen.
*Wees beleefd -in RPg hoeft dat niet persé-
*Personen hoeven elkaar niet persé meer te kennen, het kan zijn dat ze elkaar niet meer herkennen of niet willen kennen.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 20:06 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Arion

"Flinke jongen. Dat heb je goed opgemerkt. Dan stel ik voor dat we ons begeven naar onze natuurlijke habitat?"
Ik trek mijn wenkbrauwen even op en kijk haar vragend aan.
"Onze wat?" Het komt er een beetje ademloos uit.
Ondertussen kan ik het niet laten mijn vingers over haar zij te laten glijden, richting haar borsten. Met heel wat moeite weet ik ze net op tijd weer naar beneden te laten glijden.
Mijn lippen zet ik zachtjes nog een keer in haar hals. Met een kleine grijns zuig ik even op de zachte huid. Mijn tanden schrapen er even heel lichtjes over.
Het is lang geleden dat ik me zo slecht kunnen bedwingen heb.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Onze wat?"
De aanwezigheid van zijn lippen op mijn huid maakt me even duizelig.
"Onze flat," zucht ik met veel moeite.
Genietend sluit ik mijn ogen en geniet van zijn aanrakingen. Ik grom gedempt wanneer ik zijn tanden over mijn huid voel gaan.
"Arion, laten we naar huis gaan," fluister ik zacht.
Ik hou ervan hoe we elkaar nooit beu worden, steeds elkaar weten op te winden, en alles voelt zo normaal in onze relatie.
Ik neem zijn gezicht in mijn handen en druk een lange tedere kus op zijn lippen.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Michael
Wanneer we naar buiten lopen is het al donker. Alsof we worden opgezogen in de donkere buurt lopen we richting Charlotte’s auto. Ik durf best toe te geven dat ik me absoluut geen houding kan geven. Ik kan ook geen houding bij deze situatie verzinnen. Zo, in de hotelkamer, weet ik ook niet zo goed wat er van mij verwacht wordt aangezien het meisje zelf al slaapt. Om nou haar hele leven door te nemen met alle in’s en out’s. Haar eerste woordje, het zindelijk, eerste keer naar school. Nee, ik zit niet echt te wachten op een pret verhaal over hoe geweldig het leven met een kind is.
Ik schrik op als de auto een geluidje maakt. Met mijn ogen volg ik Charlotte’s bewegingen om Evangelynn in de kar te zetten. Een beetje hulpeloos sta ik ernaast. Ik zou er veel voor geven als nu iemand kwam langslopen die ik ken, gewoon een willekeurig gesprek doet al goed om me van deze onzin weg te halen.
“Nou, stap in,” hoor ik haar stem. Zachtjes knik ik en loop naar de passagierszijde van de auto en stap daar wat onwennig in. Ook in de auto kan ik mezelf geen houding geven en dus kijk ik een beetje vooruit.
“Welk hotel slaap je?”

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Arion

"Onze flat. Arion, laten we naar huis gaan."
Ik wil net instemmen wanneer ze haar lippen op de mijne drukt. Om die reden zwijg ik maar al te graag. Ik leg mijn armen stevig om haar middel. Dat is nou het vervelende wanneer ik me niet kan beheersen. We komen zo langzaam vooruit en laat ik nou snel naar huis willen.
Voorzichtig breek ik de kus af. Ik neem Mary's hand in de mijne en en trek haar achter me aan naar buiten.
"De auto halen we," grinnik ik.
Daar wil ik best wel even een pauze nemen, maar de auto moeten we halen.
Alleen zo lukt het me om van haar af te blijven tot we thuis zijn, doelen stellen. Met kleine stapjes kom je er namelijk ook.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Charlotte

“Welk hotel slaap je?”
Ik zucht even als Michael eindelijk tegen me praat. Niet persé omdat ik een of ander diep gesprek wil, maar omdat de stilte me gewoon teveel werd. Ik start de auto en concentreer me heel even op het van mijn parkeerplaats af rijden.
"Het Tzivaldi Inn," zeg ik rustig als ik gewoon op de weg ben. "Het is niet zo bekend," voeg ik er zachtjes aan toe.
Ik hou mijn ogen strak op de baan voor me. Met Evangelynn in de auto voel ik me altijd zo hyperalert dat ik er soms zelf gek van wordt.
Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht als ik aan mijn hotelkamer denk. Het hele hotel is in Franse barok-stijl ingericht. Ik vind het zo prachtig. Met het juiste licht lijkt het wel alsof je een beetje terug in de tijd gegaan bent.
Met mijn hand zoek ik naar de radio. Ik bijt even op mijn lip terwijl ik een flinke ruk aan de volumeknop geef als het ding veel te luid begint te spelen. Automatisch schieten mijn ogen naar Evangelynn, maar die slaapt gewoon lekker verder.
"Is Canada mooi?" vraag ik zachtjes.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"De auto halen we."
Lachend kijk ik hem aan.
"Ik denk, dat als we moeite doen, we zelfs thuis geraken zonder toe te geven."
Een uitdagende blik vormt zich in mijn ogen en ik kan het niet laten om hem stiekem uit te dagen.
"Wat denk je, meneer O'Leary?" zeg ik grijnzend.
Ik neem zijn hand in de mijne en huppel bijna naar de auto. We kunnen maar niet snel genoeg thuis zijn.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Michael

"Het Tzivaldi Inn." De naam van het hotel zegt me eigenlijk niets maar dat verklaard haar volgende zin ook. "Het is niet zo bekend." Ik knik zachtjes en richt me weer op de baan. Het gesprek dempt al snel weer in. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip terwijl ik stijf rechtop zitten. Zachtjes tik ik met mijn vingertoppen op mijn schoot terwijl ik de lampjes aan de baan tel. Ik schrik op uit mijn concentratie als de radio door de auto schalt. Geschrokken kijk ik Charlotte aan die aan de volumeknop rommelt. Zachtjes grinnik ik terwijl mijn ogen weer naar mijn handen gaan.
"Is Canada mooi?"
Zachtjes knik ik.
"Het is prachtig. Zo weids, schoon en groot." Vanzelf ga ik glimmen als ik het over dit land heb. Iedereen die er is geweest vindt prachtig, dat kan niet anders. De natuur, de dieren, de schoonheid. "Het is adembenemend," grinnik ik.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Gancanagh schreef:


Irial

“Als het aan mij ligt komt er geen vierde hoor. Ik had het zelf al liever bij twee gehouden,” zegt Donna na even gelachen te hebben.
Met een tamelijk brede lach op mijn eigen lippen haal ik mijn schouders even op.
"Je weet maar nooit," grinnik ik. Ik sta een beetje in mijn gedachten te verdwalen. "Ben benieuwd hoeveel kinderen Kyle en ik al gehad zouden hebben mocht hij eierstokken en een baarmoeder hebben," zeg ik met een kleine grijns.
Mijn ogen gaan wat wijder open als ik besef dat ik zojuist uit bed geklapt heb.
"Oh god, het spijt me. Zei ik dat nou echt luidop? Sorry, ik wilde niet- Dat was niet- Jeezes," verontschuldig ik me bij Donna.
Ik kan me inbeelden dat ze dat soort dingen nou niet persé wil weten.
Ik schraap mijn keel even en zuig zachtjes op mijn piercing. Stomkop.
"Heb je nog tattoo's?" Oké, het is geen subtiele topicswitch maar ik kon even niks anders bedenken.

Ik dacht ik quote heb even. Volgens mij heb je eroverheen gelezen?

---

Ich liebe dich 27.12.23

DarrenCrissy schreef:
(...)

Ik dacht ik quote heb even. Volgens mij heb je eroverheen gelezen?

Nee, dat heb ik niet. Soms heb je gewoon geen inspiratie.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Arion

"Ik denk, dat als we moeite doen, we zelfs thuis geraken zonder toe te geven. Wat denk je, meneer O'Leary?"
De blik in haar ogen is zo uitdagend. Ze weet heel goed dat ik een uitdaging altijd aanga, leep ding. Ik kan niet anders dan geluidsloos knikken en haar volgen als ze me aan de hand naar de auto trekt.
Ik sta even te sukkelen voor ik de sleutel goed in mijn hand heb en de deuren open kan doen. Ik stap snel in aan de bestuurderskant. Anders had Mary mogen rijden maar ik rijd net iets defensiever en het is dat ik haast heb.
En net die haast werkt me tegen, want ook mijn gordel krijg ik niet meteen aan.
Vol ongeduld wacht ik tot Mary die van haar aan heeft.
"Ik hoop maar dat er weinig verkeer is," zeg ik op zeurderige toon terwijl ik de autosleutel in het contact stop.

Charlotte

"Het is prachtig. Zo weids, schoon en groot. Het is adembenemend."
Ik krijg een kleine grijns op mijn gezicht als ik merk hoe hij er bijna poëtisch van wordt. Als Michael iets mooi vind, dan is het de moeite. Ondertussen hou ik mijn ogen voor me, alleen om af en toe eens in de achteruitkijkspiegel te kijken naar Evangelynn.
"Veel sneeuw?" vraag ik zacht.
Dat is iets dat ik echt gemist heb, de laatste vijf jaar; een dik pak sneeuw om sneeuwmannen mee te maken, sneeuwengels en sneeuwballengevechten mee te houden.
Wanneer ik nog eens in de spiegel kijk, merk ik dat Evangelynn weer wakker aan het worden is. Haar vingertjes beginnen wat te bewegen en ze krijgt een beetje gezichtsuitdrukking. Na vier jaar herken je de tekenen wel. Mag ik heel even egoïstisch zijn en hopen dat ze nog wat slaapt? Het is fijn gewoon met Michael te kunnen praten zonder gewicht op het gesprek.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

Ik doe mijn best niet te lachen wanneer ik merk dat hij moeite heeft met enkele dingen, zoals het vastklikken van zijn gordel. Mij vergt het ook iets meer moeite, met de lichte opwinding die door me heen gaat, maar het lukt me vrijwel probleemloos.
"Ik hoop maar dat er weinig verkeer is."
Ik lach even.
"Ja, als we pech hebben is het de ene file na de andere," zucht ik.
Grinnikend druk ik een kusje op zijn wang.
"Maar ik denk het niet."
Glimlachend kijk ik hem aan.
"Rijd alsjeblief voorzichtig?" vraag ik zacht. Ik ben altijd wel wat bang wanneer hij roekelozer rijdt.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Michael

"Veel sneeuw?"
Ik schud mijn hoofd.
"Soms. In Vancouver eigenlijk niet. Daar is het heel droog en warm 's zomers. 's Winters valt de sneeuw ook wel mee. Niet zo extreem als in Quebec met veel sneeuw en hele hete zomers."
Ik glimlach naar haar en haal mijn schouders op.
"Het is daar totaal ander weer dan hier."
Ik zou er veel voor geven om weer terug te gaan. Misschien over een jaartje of wat als ik klaar ben met mijn studie.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Arion

"Ja, als we pech hebben is het de ene file na de andere. Maar ik denk het niet. Rijd alsjeblief voorzichtig?"
Ik grinnik even om die laatste zin.
"Alsjeblieft, babe. Een beetje meer vertrouwen graag."
Ik hou me dan wel niet altijd aan de snelheidslimiet en ik neem altijd mijn voorrang waar ik die heb, maar ik zou haar nooit in gevaar brengen.
Ondertussen rijd ik de parkeerplaats af om vervolgens de weg naar huis in te zetten.
"Meneer O'Leary brengt je veilig thuis, geen zorgen," stel ik haar met een kleine grijns gerust.
Meneer O'Leary kan helaas niet beloven dat ze thuis ook nog veilig zal zijn.

Charlotte

"Soms. In Vancouver eigenlijk niet. Daar is het heel droog en warm 's zomers. 's Winters valt de sneeuw ook wel mee. Niet zo extreem als in Quebec met veel sneeuw en hele hete zomers. Het is daar totaal ander weer dan hier."
Ik schiet zachtjes in de lach bij die laatste zin. Ik heb namelijk geen idee hoe het weer hier de laatste jaren geweest is.
"Nou, dan moet je anders Puerto Rico eens proberen," grinnik ik. "De eerste keer dat er een storm was, zat ik haast onder de bank van schrik."
Gelukkig heb ik nog geen orkaan moeten meemaken. Ik heb geen idee wat Evangelynn zou doen, waarschijnlijk zou ik banger zijn in haar plaats.
"Mama?"
Ik kijk in de spiegel en zie hoe mijn oogappeltje in haar oogjes wrijft.
"Ja, Koekje?" zeg ik rustig.
Er komt even geen antwoord. Waarschijnlijk had ze gewoon even geruststelling nodig dat ik er ben. Ze neemt even haar omgeving in zich op en ontspant weer als ze merkt dat ze in de auto zit. Ik weet zeker dat ze Michael opgemerkt heeft, maar ze zegt er niks over. Het is een beetje een geruststelling, had ze het niet leuk gevonden dan had ik het al geweten.
"Sluit je ogen nog maar even Koekje, we zijn bijna in het hotel."
Ze knikt even en als vanzelf glijden haar oogleden weer dicht. Het arme zoetje is doodop.
"Ze luistert in elk geval beter dan jij," zeg ik met een klein lachje tegen Michael terwijl ik hem snel een stompje op zijn arm geef, als teken dat ik het goed bedoel. Iedereen die Michael kent weet dat hij een sterk eigen willetje heeft.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Alsjeblieft, babe. Een beetje meer vertrouwen graag."
Ik grinnik even.
"Sorry."
"Meneer O'Leary brengt je veilig thuis, geen zorgen."
Lachend kijk ik hem aan.
"Awh, das lief."
Ik richt mijn blik weer op de weg.
"Wat wil je doen wanneer we thuis zijn?" vraag ik met een kleine grijns.
Ik ga het uiteraard niet tot het uiterste drijven, maar een beetje geplaag kan heus geen kwaad.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Michael

"Nou, dan moet je anders Puerto Rico eens proberen. De eerste keer dat er een storm was, zat ik haast onder de bank van schrik."
Ik grinnik zachtjes. Voor mijn ogen kan ik precies Charlotte onder de bank voorstellen, bang voor een storm. Op deze manier verschillen onze werelden zo van elkaar zowel qua leefgebied want volgens mij kunnen wij hemelsbreed binnen Amerika ook niet verder van elkaar vandaan wonen. Maar ook in manier van leven, zoals wij altijd al -te- veel verschilde.
Ik hoor het meisje op de achterbank weer tot leven komen. Blijkbaar was haar slaap dan toch niet zo diep maar al snel is het weer stil op de achterbank.
"Ze luistert in elk geval beter dan jij." Een klein stompje raakt mijn arm. Ik lach naar Charlotte en kijk dan weer naar buiten.
"Veel slechter luisteren dan ik deed kan ook haast niet," grinnik ik.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."