-2- This is my life now -RPG- - Speeltopics

DarrenCrissy schreef:
Deze RPG is in principe een vervolg op; My school's Glee club. die dood is gelopen.

Toen kwam er iemand op het idee er nieuw leven in te blazen;
Vijf jaar later. Iedereen is opgegroeid, nog samen of uit elkaar. Heeft een super baan of juist helemaal niet. Heeft kinderen of studeert nog verder. Woont in een groot huis of in een klein huisje in een achterbuurt.

Dit speelt zich dus af na hun schooltijd en dezelfde personen.
-Natuurlijk mag je meedoen, maar doe dan wel een goed verleden met hoe het was op die school en wat die allemaal heeft meegemaakt.-

Wil je meedoen? Klik dan hier.

===================
Nieuwe mensen;
-
-
-

De al bestaande mensen;
- Levi Unknown Ninuturu
- Michael Thomas Brown Nadal
- Charlotte Suavez Gancanagh
- Mary Elizabeth Santiago Calantha
- Kyle Noah Morgan. MakeMeIrish
- William Irial Smelting Gancanagh
- Arion O'Leary Gancanagh
- Donna Banu Ganj Heimersson - Jalili Nadal
- André Sean Stenvers MakeMeIrish
- Maya Hart AroonCat
- Dimitry Hart AroonCat
-
===================
Regels;
*Schrijf gelieve meer dan 5 regels.
*Ga niet aanstellen of juist niets doen.
*Speel alleen je eigen personage, niet die van andere.
*Géén perfecte personen.
*Wees beleefd -in RPg hoeft dat niet persé-
*Personen hoeven elkaar niet persé meer te kennen, het kan zijn dat ze elkaar niet meer herkennen of niet willen kennen.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 20:06 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Arion

"Awh, das lief. Wat wil je doen wanneer we thuis zijn?"
Ik besluit het spelletje van Mary mee te spelen, maar ik ben nog niet van plan te onthullen wat ik precies in gedachten heb. Dan zou alle spanning er namelijk af zijn. Met een kleine grijns op mijn gezicht haal ik even mijn schouders op.
"Ik dacht dat we misschien koekjes konden bakken," zeg ik zo serieus mogelijk.
Geen idee hoe ik daar precies op kwam, maar ik ben best benieuwd met wat voor antwoord Mary voor de dag zal komen.
Na al die jaren blijft het geplaag zo leuk, zowel dat zij mij plaagt als dat ik haar plaag.
Ik druk het gaspedaal wat meer in en schakel naar een hogere versnelling. Ik hou de teller in de gaten, zodat ik niet te snel ga rijden.

Charlotte

"Veel slechter luisteren dan ik deed kan ook haast niet," grinnikt Michael.
Ik trek een wenkbrauw op en kijk even verbaasd voor me uit, alvorens ik opnieuw in de lach schiet.
"Zo, blij dat je 't zelf weet," lach ik. "Wanneer ben je tot die conclusie gekomen?"
Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat hij zelf wist hoe koppig hij kan zijn. En dan had ik al helemaal niet verwacht dat hij ervoor zou uitkomen. Misschien is hij dan toch meer veranderd dan op het eerste zicht bleek.
Ondertussen zie ik in de verte het hotel al opdoemen, en een opgelucht zuchtje rolt over mijn lippen. Ik hou ervan "thuis" te komen, te arriveren waar je hoort te zijn.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Ik dacht dat we misschien koekjes konden bakken."
Ik houd mijn gegrinnik tegen. Zijn antwoord was ergens wel te verwachten.
"Oh, ja, dat is een goed idee. Met chocola."
Grijnzend kijk ik hem aan.
"Of heb je niet zo graag chocola?" vraag ik plagerig.
Ik denk even na op een ander antwoord, maar vind niet meteen iets.
"Of we kunnen taart bakken. Met slagroom. Heel veel slagroom," zeg ik na een tijdje, grijnzend.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Michael

"Zo, blij dat je 't zelf weet. Wanneer ben je tot die conclusie gekomen?"
Lachend haal ik mijn schouders op.
"Je komt wel eens ergens achter in je leven hè," grinnik ik.
Mijn koppigheid is nou niet echt het punt waar ik het meeste trots op ben, absoluut niet zelfs. Maar deze eigenschap hoort wel echt bij mijn karakter en maakt me om wie ik ben. Het is alleen aan mij om daar nog mee te dealen en mij gaat het eerlijk gezegd aardig af. Een statig gebouw doemt op uit de omgeving.
"Je hotel?" vraag ik. Eigenlijk is het niet nodig want met grote letters staat de naam van het hotel erop.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Arion

"Oh, ja, dat is een goed idee. Met chocola. Of heb je niet zo graag chocola? Of we kunnen taart bakken. Met slagroom. Heel veel slagroom."
De grijns op mijn gezicht wordt steeds groter.Heerlijk als ze het spelletje meespeelt. Ik haal mijn schouders even op.
"Oh, als je slagroom wilt kun je slagroom krijgen, babe," zeg ik zwoel.
Ik kijk haar even aan en laat in twee seconden mijn ogen over haar heen glijden voor ik me weer op de weg richt.
Liefst van al zou ik nog wat sneller rijden, maar ik besluit het maar niet te doen omdat ik weet dat Mary er niet dol op is.
"Schakel even de gps in, wil je, babe?" vraag ik als we op het stuk komen waar ik me minder goed weet te navigeren.

Charlotte

"Je komt wel eens ergens achter in je leven hè," grinnikt Michael.
Ik lach zachtjes en daarna is het even stil.
"Je hotel?" vraagt Michael dan.
Het lijkt me sterk dat hij het grote naambord niet gezien zou hebben. Een kleine grijns verschijnt op mijn lippen.
"Heb je je brilletje niet op, Mikie?" zeg ik met een kinderlijk stemmetje.
Ik lach even en rijd dan de parkeerplaats van het hotel op. Het is even zoeken naar een plekje, ondanks dat het terrein niet zo heel groot is. Uiteindelijk vind ik er eentje, en moet ik nogal wat manoeuvreren omdat het zo'n klein gat is en ik met een behoorlijke auto rijdt.
Als hij uiteindelijk toch geparkeerd staat, haal ik trots de sleutels uit het contact.
Vervolgens stap ik uit en sluit zachtjes mijn portier. Ik open de deur van de achterbank en haal allereerst mijn tas er uit. Ik stop de sleutel van de kamer alvast in mijn jaszak en hang mijn tas dan over mijn schouder. Voorzichtig maak ik Evangelynn los en haal haar uit de wagen. Ze slaapt gewoon door. Ik sluit ook deze deur stilletjes en wacht even op Michael.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Oh, als je slagroom wilt kun je slagroom krijgen, babe."
Ik grijns even.
"Ik hou van slagroom," zeg ik op een uitdagende toon.
"Schakel even de gps in, wil je, babe?"
Ik knik en stel het toestelletje in. Geduldig typ ik ons adres in en wacht tot de route gereed is.
"Ziezo, meneer O'Leary."
Ik kijk hem even aan en voel de vlinders en verliefdheid toenemen. Sinds ik hem heb leren kennen heb ik nooit meer naar een andere man willen kijken. Al vanaf het begin was ik helemaal van hem, al had ik dat niet meteen door. En nu heb ik er nog steeds geen spijt van.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Arion

"Ziezo, meneer O'Leary," zegt Mary wanneer ze klaar is met het instellen van de GPS.
Ik glimlach en hou mijn hoofd wat scheef om haar een luchtkusje te geven, terwijl ik mijn ogen op de weg hou.
"Flinke meid, jij krijgt een grote beloning als we thuis zijn," grinnik ik.
Ik hou even mijn mond zodat ik de aanwijzingen van de dame in de GPS kan horen. Een zacht lachje verlaat mijn lippen als mijn gedachten weer op hol beginnen slaan.
"Hoe wil je je koekjes trouwens? Heet?" lach ik.
Ik wiebel even met mijn wenkbrauwen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Flinke meid, jij krijgt een grote beloning als we thuis zijn."
Giechelend staar ik uit het raam. Ongetwijfeld zie ik nu zo rood als een tomaat.
"Hoe wil je je koekjes trouwens? Heet?"
Ik kijk hem even aan met wiebelende wenkbrauwen, net als hij deed.
"Wat dacht je dan?" vraag ik zacht.
"Heet. Stomend heet."
Ik bijt even op mijn lip en doe moeite om me in te houden. Dit gesprek is moordend. Gelukkig zijn we er bijna. Momenteel gaat niets me snel genoeg.
Ik kijk hem nog een keer even aan vanuit mijn ooghoeken en gun hem een glimlachende blik.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Arion

"Wat dacht je dan? Heet. Stomend heet."
Ik lach zachtjes en schud even mijn hoofd.
"Dat lukt wel. Dan moet ik alleen oppassen dat je niet verbrand raakt," zeg ik zo serieus mogelijk.
Ik kijk haar even aan vanuit mijn ooghoeken terwijl er een brede grijns op mijn gezicht verschijnt. Ze maakt het me zo makkelijk haar te willen.
Er is nog geen dag geweest dat ik het me beklaagd heb dat ik moeite voor haar gedaan heb, en er is geen dag dat ik geen moeite voor haar zou willen doen.
"Liefje, wil je nog eens iets doen voor meneer O'Leary?" vraag ik op een stille en verleidende manier. "Haal even de huissleutels uit mijn broekzak."
Heel langzaam rijd ik onze straat in. Hoewel ik het haast niet meer houd, wil ik het nog even rekken.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Dat lukt wel. Dan moet ik alleen oppassen dat je niet verbrand raakt."
Ik grijns even.
"Ik ben er zeker van dat we voorzichtig zullen zijn."
"Liefje, wil je nog eens iets doen voor meneer O'Leary? Haal even de huissleutels uit mijn broekzak."
Ondeugend kijk ik hem aan.
"Nu? Terwijl je nog rijdt?" vraag ik zacht.
Ik betwijfel of dat wel een goed idee is. Ik wil namelijk geen ongelukken veroorzaken.
"In welke zit het? Links of rechts?" vraag ik uiteindelijk toch, met een opgewonden ondertoon.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Ik heb Diederik aangemaakt]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Arion

"Nu? Terwijl je nog rijdt? In welke zit het? Links of rechts?"
Ik trek mijn wenkbrauw op. Het is niet dat ik van plan was haar hoofd tegen mijn kruis te duwen ofzo.
"Ja nu, dan zijn we straks sneller binnen," antwoord ik met een beloftevolle grijns. "En ze zitten rechts."
Ik rijd rustig verder onze straat in, gezien ik al eens klachten gekregen heb van mevrouw Stealny op de hoek dat ik "te luidruchtig rijd".
Ik vraag me af hoe dat in godsnaam kan, maar goed ik doe het dus voortaan wat rustiger.
Er gaat even een rilling door me heen als ik echt begin te beseffen wat er te gebeuren staat zodra we binnen zijn. Het is zo spannend.
Als we aan ons huis zijn, parkeer ik zo behendig mogelijk.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Ja nu, dan zijn we straks steller binnen. En ze zitten rechts."
Grinnikend neem ik de sleutels uit zijn zak.
"Hebbes."
Ik druk een kusje op zijn wang en voel mijn hart in mijn keel kloppen wanneer we thuis zijn. Hoewel we dit al vaak gedaan hebben, blijf ik het steeds spannend vinden.
Ik open het autoportier en stap uit, wachtend tot Arion hetzelfde doet. De sleutels voelen koud aan in mijn hand, en ik gooi ze enkele keren op en neer terwijl ik om de auto heen stap, alvast richting de deur. Met een lichte grijns kijk ik Arion aan.
"Ziezo, meneer O'Leary. We zijn thuis."

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Sorry, was even naar de stad ]

Michael

"Heb je je brilletje niet op, Mikie?"
Ik grinnik zachtjes om haar stemmetje terwijl mijn ogen via de spiegel naar de achterbank glijden. Het meisje ligt daar nog steeds vredig te slapen. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip terwijl ik naar haar kijk. Het blijft toch dubbel voelen en ik denk dat, dat gevoel voorlopig niet over gaat.
Met enige moeite weet Charlotte de auto in een behoorlijk krap gat te plaatsen. Wanneer ze de auto afsluit stap ik uit. Vanaf een afstandje kijk ik hoe ze het slapende meisje uit de auto weet te krijgen. Opnieuw trekt de twijfeling door me heen. Wat ga ik hier doen? Morgen heb ik gewoon college en ik zou me op dit moment daar op moeten focussen, op mijn aankomende tentamens. Ik loop naar de twee toe en knik zachtjes als teken dat ik klaar ben.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Diederik Jared Morgan
Ik sta met mijn koffers op de stoep voor het huis van Kyle en Irial. Ik ben weer weggelopen van huis, en nu met de bedoeling om nooit meer terug te komen. Mijn moeder heeft me recht in mijn gezicht geslagen en daar kan ik echt niet tegen. Ik heb meteen al mijn spullen bijeen geraapt en ben in een taxi gestapt. Ik voel me verslagen als er niemand opendoet, en ga tegen een muurtje zitten. Ik voel me zo rot. Maar wie ben ik nou? Ik ben een loser die nergens woont. En nu sta ik op de stoep bij mijn broer die samen met zijn vriend even weg is ofzo. Die jongen ben ik.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Arion

"Hebbes."
Ik glimlach even als ik een kusje op mijn wang krijg. Zo rustig mogelijk breng ik de auto tot stilstand en haal de sleutels uit het contact. Net als Mary stap ik uit. Ik geniet van het zicht terwijl ze voor me uit loopt en met de sleutels speelt.
"Ziezo, meneer O'Leary. We zijn thuis," zegt ze met een grijns.
Ik wacht vol ongeduld tot ze aan de deur is en ga dan heel dicht achter haar staan. Mijn handen leg ik respectievelijk op haar borst en buik.
"Eindelijk," fluister ik in haar oor. Ik bijt zachtjes in haar oorschelp.
Vervolgens plaats ik mijn lippen in haar hals en kus haar daar zachtjes.

Charlotte

Michael knikt even en ik glimlach zachtjes. Hoe lang het ook geleden is dat ik hem laatst zag, ik merk gewoon dat hij nerveus is. En hoewel ik het begrijp, wilde ik dat ik iets kon doen om hem te helpen kalmeren.
Stilletjes leid ik hem door de voordeur van het hotel naar de lift. Het is even wachten, maar uiteindelijk is hij er. Als we ingestapt zijn, druk ik op het knopje met het nummer "3".
Terwijl we omhoog gaan merk ik hoe ik moe ik zelf ook ben. Ach, ik ga wel vaker zonder slaap. Mijn vingers kammen zachtjes Evangelynn's haren. Met een klein geluidje geeft de lift aan dat we er zijn, alvorens de deuren open schuiven. Ik stap uit en wacht opnieuw geduldig op Michael om dan naar onze kamer, nummer 394 te gaan.
Met één arm ondersteun ik Evangelynn terwijl ik de deur open. Netjes laat ik Michael voorgaan.
"Ik leg haar even in bed," fluister ik. "Je kan gaan zitten in het salon," zeg ik terwijl ik naar de wit leren zeteltjes wijs. Dan bedenk ik me iets. "Tenzij je wilt helpen?"
Het is een aanbod, geen dwang. Het is volledig zijn keuze.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.