Gancanagh schreef:
Charlotte
"Wie jij wilt bellen moet je zelf bepalen. Maar. Ik weet niet zo goed of het een goed idee is om het mij te laten verzinnen alhoewel ik dat wel het liefste zou doen maar aangezien ze me nu één keer heeft gezien. Ik weet het niet. Het lijkt me sowieso beter als we één à twee dagen even aan elkaar wennen zonder dat ze enig idee heeft wie ik ben. Anders wordt er meteen zo'n stempel opgedrukt."
Ik knik instemmend. Daar had ik zelf ook al aan gedacht, dat ze mekaar misschien eerst een beetje konden leren kennen.
"Ja, dat vind ik wel een goed idee," zeg ik met een glimlachje. Ik trek een wenkbrauw en kijk hem een beetje verbaasd aan. "Zijn we het nu echt eens met elkaar?" vraag ik ietwat verstomd. Ik ril -opzettelijk- even. "Da's best eng, Michael," grinnik ik.
Vroeger vonden we namelijk altijd wel een reden om te kibbelen. Ik moet mijn woorden van eerder vrees ik terug nemen, hij gedraagt zich niet meer als een tiener. Op de meeste momenten dan, tot nu toe.
Ik haal een hand door mijn haren en blaas even naar omhoog als ik merk dat er een klein plukje recht blijft staan. Hierdoor valt het weer braafjes naar beneden.
"Ze loopt al een tijdje te zeuren om naar de zoo te gaan. Misschien kunnen we er met z'n drietjes heen? Je zou in elk geval op een goed blaadje staan bij haar," zeg ik dan rustig.
Michael
Aan haar knik is duidelijk te zien dat ze het met me eens iets. Iets zeldzaams en aan haar woorden te horen denkt ze er precies het zelfde over.
"Ja, dat vind ik wel een goed idee. Zijn we het nu echt eens met elkaar? Da's best eng, Michael."
Ik schiet in lach en haal mijn schouders op. Ze heeft volledig gelijk. De momenten waar we het een waren, waren minimaal - als ze er überhaupt al waren. De glimlach blijft op mijn gezicht hangen. Even werp ik een blik op mijn horloge maar de tijd ben ik alweer vergeten.
"Ze loopt al een tijdje te zeuren om naar de zoo te gaan. Misschien kunnen we er met z'n drietjes heen? Je zou in elk geval op een goed blaadje staan bij haar."
Opnieuw begin ik te lachen. De dierentuin hoe lang ben ik daar al niet geweest. Ik denk sinds mijn elfde denk ik. De tijd dat mijn moeder en vader nog leuke dingen deed met Lynn en mij. Ik werd altijd helemaal gek als ik roofdieren zag. Uren kon ik naar leeuwen, panter, hyena's en wolven kijken zonder moe te worden. Eentje nam ik in mij op en volgde ik dan de hele tijd. Ik kwam achter positie's in de groep. Tina ging dan altijd met Lynn verder. Naar giraffes en zebra's, mildere dieren terwijl mijn vader altijd bij mij bleef. Dezelfde obsessie voor de vleeseters met hun pluche uitstraling. Maar die tijden zijn een lange tijd geleden, net als mijn ouders en zus.
Ik knik instemmend.
"De dierentuin klinkt goed. Ik moet het alleen even regelen met een maatje dat hij morgen even mijn aantekening moet maken," grinnik ik "Geen probleem verder."
"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."
