Ashley Jasmine Moore
‘Ehm,’ begon ze zacht, pakte het glas van tafel en nam hier een klein slokje uit. Abrupt nam vermoeidheid mijn lichaam over, dus met dit deed ik mijn ogen dicht, terwijl ik nog wel zo goed mogelijk naar Effie probeerde te luisteren. ‘Ik kwam hem eigenlijk per ongeluk tegen. Want weet je, zijn kamer zit tegen over die van mij. Ik dacht eerst dat zijn kamer die van mij was, alleen ik kreeg de deur niet open. Ik zal niet te uitgebreid vertellen… Ik kan soms nogal enthousiast worden tijdens het vertellen, maar in ieder geval… Hij wou mij een rondleiding geven, maar we kwamen niet verder dan het dak. Ik wou niet verder, want het ziet er daar zo mooi uit!’ Zijn kamer zit tegenover die van Effie? Fijn, heel fijn. Het dak liet me echter koud toen ze daarover begon te vertellen, ik liet een zacht kuchje als teken dat ze afdwaalde. Hopelijk zou ze het snappen en zonder pijnlijke gevoelens voor mijn acties en handelingen verder vertellen. In levenloze buien zoals deze had ik vrij weinig medegevoelens voor anderen, behalve… Mijn gedachten dwaalden terug af naar Yuri, de geur die nog altijd om me heen hing en ik bracht mijn neus richting de stof van de badjas die ik aanhad. Ik omklemde het, alsof het mijn laatste hoop op redding was, terwijl mijn ogen nog altijd dichtgeknepen zaten. Ik had niet eens door dat Effie gestopt was met praten.
“Daar gebeurde eigenlijk de meeste dingen. Hij begon eerst met complimentjes en ik moet bekennen dat ik ook wel een beetje uitdaagde, want ik zei dat hij mijn woorden had en dat ik ze terug wou. Zijn arm zat om mijn middel en kuste mij. Ik was verstijfd en mijn benen werden slap… Daarna kuste hij mij weer en dit keer kuste ik hem terug. Zijn hand ging over mijn rug en ja… Als laatste had hij mij nog getild naar een kussen, want mijn benen waren net spaghetti benen. Daarna ging hij naar zijn afspraak, ik geloof dat dat met jou was… Ik wist dat alleen niet, ik dacht dat het om een collega ging… Zo kwam het over.” Ik ben dus een collega, huh? Zo kwam het over, zei ze. Zo belangrijk ben ik voor hem, voor die klootzak die mijn man is. Nu fixeerde ik mijn ogen en oren weer op haar, terwijl ik haar zo recht mogelijk aan probeerde te kijken, iets wat best lastig ging als je helemaal opgekruld als een hulpeloos katje op de bank lag, verzopen in de badjas van je man. Effie tikte met haar vingers zenuwachtig tegen het glas, zette dit daarna op tafel, welke ik levenloos met mijn ogen volgde. Yuri en Effie hadden met elkaar gekust, elkaars lippen geraakt, en hoewel ik zo erg nog gehoopt had dat het niet echt waar was, moest ik eraan geloven. Mijn man was een achterbakse klootzak, met leugens.
Een klein mislukt glimlachje sierde de lippen van Effie, maar liet hem snel weer verdwijnen. “Ashley? Als ik had geweten dat hij getrouwd was dan had ik hem echt niet gezoend, dan had ik dat ook niet toegestaan. Ik ben dan wel een meisje die aardig gauw iemand zoent, dat geef ik gerust toe… Maar ik doe dat niet als ik een relatie heb en al helemaal niet als de een ander een relatie heeft, laat staan getrouwd.” Hard beet ik op mijn lip, omdat ik opeens de neiging had te huilen en niet meer op te houden, maar ik hield het in. Ten minste, voor nu wel. Abrupt ging ik overeind zitten en pakte het glas vast, die ik in één keer achterover gooide en vervolgens Katelynn zelfbewust aankeek, mijn hand naar haar uitgestoken die het glas vasthad. “Ik wil nog meer,” vertelde ik haar, met een zachte stem. Het was het eerste dat ik had gezegd en nog niet eens op de woorden van Effie. Wat moest ik er dan ook op zeggen? Ik wilde niet zielig doen, ik vroeg daar niet om, alles behalve juist. Waar ik wel om vroeg was rust, vrijheid, maar voornamelijk de mogelijkheid om Yuri te vergeten… Ook al zou dat misschien niet lukken. Hierna dwaalde mijn blik af naar mijn benen, de netkousen had ik nog altijd aan. Het zag er vast stom uit onder de badjas, belachelijk ook dat ik deze dingen nog aanheb. Er was helemaal niets sexy, mooi of wat dan ook aan. Ja, de vernedering die het met zich mee brengt, nooit meer zal ik zulke dingen aan doen. Ik deed ze toch enkel aan, omdat Yuri telkens toekeek. Oh, de bitterzoete gedachten daaraan… het maakte me boos, lichtelijk verdrietig ook.
Met een kleine klap zette ik het glas neer en trok ruw, hardhandig zelfs, de netkousen uit, welke ik daarna boos op de grond gooide. “Klote dingen…” mompelde ik, met een hevige brok in mijn keel. Toch bleef ik er een tijdje naar staren. Nog steeds had ik geen idee wat ik moest zeggen op de woorden van Effie, maar met mijn blik nog steeds op de kledingstukken gericht, zei ik zacht: “Dank je… voor het vertellen…”
Quiet the mind, and the soul will speak.
Well, goodnight.)
]