[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

Cameron Blake Welling
Ze begint de kantine uit te lopen zonder antwoordt te geven op mijn vraag. 'Volg mij,' zegt ze. Ik werp nog een laatste blik op de andere gevangenen en loop dan achter haar aan. Het is niet de weg die ik gewend ben, dus waarschijnlijk lopen we ergens langs waar alleen cipiers mogen komen.
'Je mag me Alix, of miss Alix noemen. Net wat je zelf wilt,' zegt ze dan terwijl we door een grote, lege gang lopen. Ze pakt wat sleutels van haar riem, die door haar vest niet goed te zien is. Met die sleutels opent ze wat deuren en een paar minuten later staan we buiten waar ze me een sigaret aanbiedt. Ik glimlach dankbaar naar haar en vis er één uit het pakje.
'Alix dus,' zeg ik terwijl ik de aansteker uit haar hand pak en daarmee de sigaret aansteek. Ik vraag me af of het haar voornaam is of haar achternaam, maar ik gok er op dat het haar achternaam is. 'Mag ik vragen waarom je besloten heb cipier te worden?' vraag ik wat aarzelend. 'Ik kan namelijk echt niet snappen waarom iemand dat zou willen zijn'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

Cameron glimlacht dankbaar naar me en vist er sigaret uit het pakje. Ik doe hetzelfde en stop het pakje daarna weer terug. "Alix dus." zegt hij, waarna hij de aansteker uit mijn hand pakt en zijn sigaret aansteekt. Ik pak de aansteker terug en steek mijn sigaret ook aan. De aansteker laat ik terug in mijn vestzak glijden. Daarna neem ik een diepe trekt van mijn sigaret en kijk ik Cameron aan, die zijn mond al opentrekt om iets te zeggen.
"Mag ik vragen waarom je besloten heb cipier te worden?" vraagt hij wat aarzelend. "Ik kan namelijk echt niet snappen waarom iemand dat zou willen zijn." Ik knik langzaam en begrijpend op zijn vraag en doe mijn vest een klein stukje open, omdat ik het erg warm heb gekregen van al het gedoe. Ik leun tegen de zijkant van het betonnen gebouw aan en bestudeer hem eventjes.
"Ik kan er wel heel veel bedenken eigenlijk." vertel ik hem serieus. "Sommigen horen gewoon in dit wereldje thuis, kunnen niet goed overleven op een normale baan. Anderen genieten van de macht, ze hebben iets meegemaakt of willen gewoon rechtvaardigheid en konden niets anders. Anderen hadden gewoon geen betere keus, er zijn oneindig veel opties, Cameron." leg ik hem uit, waarna ik een diepe trek neem van mijn sigaret. "Jij mag voor jezelf bepalen in welke categorie ik thuis hoor, want dat ga ik je niet aan je neus hangen." grijns ik.

Your make-up is terrible

(Dank je. 8D)

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Verward knippert ze met haar ogen, ze kijkt niet weg van mij, waardoor mijn ogen haar alleen maar doordringender gaan aankijken. Na mijn lichtelijk ruwe en eisende toon, hapt ze ietwat naar adem en murmelt iets, alsof ze nadenkt. “Ik heb jou ontmoet…” murmelt ze verder en ik kijk haar nu enkel nog maar dodelijk en ongeduldig aan. Ja, ja, dat snap ik, anders zat ik nu niet bij je. Hoe bedoel je, tijd rekken? “En bij het ontbijt…” Ze zucht eventjes, kijkt om zich heen en laat haar hand langs haar hals glijden, waardoor mijn blik daar even blijft hangen. Hierna slaat zij haar arm weer om haar benen heen.
“Twee jongens uh… Ik weet hun namen even niet meer.” Ze doet alsof het onbelangrijk is, ze het zo met haar hand kan wegwuiven, maar ik wil alleen die namen maar horen. Zo erg gefocust ben ik op dat, dat ik lichtelijk begin te grommen doordat ze het nog steeds niet gezegd heeft. “Tye en Luca, kan dat kloppen?” vraagt ze zacht en kijkt mij weer recht aan, maar dit merk ik niet eens mee, want ik spring al op. “Godverdomme!” roep ik dan uit, sla mijn hand tegen de dichtstbijzijnde muur en begin te ijsberen. Mijn gedachten beginnen te malen en malen, terwijl ik mij de woorden van Drew herinner. Tye is net zoals Luca, er is geen mogelijkheid dat Ruya het gered heeft bij hen.
“Wat hebben ze je gedaan?” Al weet ik het antwoord bijna zeker, ze hadden haar íets gedaan. Anders zouden haar handelingen en woorden dat niet uitbeelden, zo schuw en ze doet alsof het niets te betekenen heeft, maar ik weet wat voor personen het zijn. “Waag het eens om te liegen tegen mij hé Ruya, ik weet wat voor personen die vieze, perverse klootzakken zijn.” Grom ik naar haar en kijk haar kil toch woedend aan. “Jij blijft voortaan bij mij in de buurt.” Eis ik haar weer.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Haar dodelijke en ongeduldige blik is één van de hoofdredenen waarom ik het haar heb vertelt. Ik wist niet dat een meisje hier mij net zoveel angst aan kan jagen als die jongens. Als ze begint te grommen vertel ik de namen er ook maar bij, ik ben bang dat ze straks in één of ander wild dier veranderd en mij aanvliegt omdat ik zwijg of lieg. Ik druk mezelf angstig tegen de muur achter mijn bed aan als ze opspringt en luid vloekt. "Godverdomme!" Ze slaat haar hand tegen de dichtsbijzijnde muur en ik knijp enkel mijn ogen stijf dicht. Als ik ze weer voorzichtig open, zie ik hoe ze aan het ijsberen is.
"Wat hebben ze bij je gedaan?" vraagt ze, mijn adem stokt opnieuw. "N-niets, ze waren heel aardig." fluister ik zacht, al kan ik me dit onmogelijk voorstellen. Net als Ruby die aardig doet, dat zou ook vreemd zijn. "Waag het eens om te liegen tegen mij hé Ruya, ik weet wat voor personen die vieze, perverse klootzakken zijn." gromt ze en kijkt me kil en woedend aan. Ik vervloek mezelf nu al omdat ik gelogen tegen haar heb. "Jij blijft voortaan bij mij in de buurt." eist ze van me. "Oké..." zeg ik zacht.
Ik bijt hard op mijn lip en verberg daarna mijn gezicht in mijn handen. "Dat hoeft eigenlijk niet meer, Morbid." biecht ik eerlijk op, met een stem die vervormt klinkt door de brok die zich in mijn keel heeft gevormt. "Hun interesse in mij is toch al verdwenen..." mompel ik op een trieste toon, bijna onhoorbaar. Mijn schouder beginnen zacht te schokken als ik dit vertelt heb, het zorgt ervoor dat ik besef dat het echt is en geen nachtmerrie. Ik krimp helemaal in elkaar, bang voor de reactie van Ruby.

Your make-up is terrible

[Sorry, voor het kleine crap stukje.]

Alice Joan Beaton aka Batty.
Het ontbijt is net voorbij en zoals altijd heb ik niet veel op. Ik moet er niet aandenken om al die rotzooi op te eten. Dan kan ik net zo goed van een vuilnisbelt gaan eten. Die luie cipiers hebben natuurlijk een luxe leventje met hun lekkere eten en eigen kamer met televisie en computer. Ik moet hier echt vandaan.
Hoe the fack moet ik hier de tijd doden? Ik zocht een slachtoffer om mijn woorden op los te laten en zag toen Rhett staan. Geniepig begon ik te glimlachen en mijn ogen begonnen gevaarlijk te glinsteren.
Zelfverzekerd en met grote stappen liep ik naar hem toe. “Hey, Colt!” Riep ik naar hem.
Ja, misschien was dit een erg onverstandige keuze, maar ik liet me niets vertellen. Ik had zin in wat actie en discussies, dus dan moest het maar zo. Zeker omdat ik niet echt de vrijheid had en wat is nou leuker om wat cipiers te pesten en plagen?
“Geef me ’s wat lekkerder eten.” Begon ik tegen hem en ik kwam wat dichter bij hem.
“Het vreten is hier net kots.”
Ik leunde tegen de muur en keek hem standvastig aan. Niemand kon me van mijn mening afbrengen.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Cameron Blake Welling
Alix knikt langzaam en begrijpend waarna ze haar vest een stuk je open doet, waarschijnlijk omdat ze het warm heeft of zoiets. Ze leunt tegen de muur van het gewoon en bestudeerd me.
'Ik kan er wel heel veel bedenken eigenlijk,' zegt ze serieus. 'Sommigen horen gewoon in dit wereldje thuis, kunnen niet goed overleven op een normale baan. Anderen genieten van de macht, ze hebben iets meegemaakt of willen gewoon rechtvaardigheid en konden niets anders. Anderen hadden gewoon geen betere keus, er zijn oneindig veel opties, Cameron'. Ze neemt een diepe trek van haar sigaret. 'Jij mag voor jezelf bepalen in welke categorie ik thuis hoor, want dat ga ik je niet aan je neus hangen,' grijnst ze.
Ik knik en doe een poging te bepalen, in welke categorie ze thuis hoort, zoals ze het zelf zegt. Ergens vind ik haar wel iemand die geniet van macht, maar het past ook bij haar dat er vroeger iets is gebeurd waardoor ze dit nu doet. Een betere keus past zeker niet bij haar, ze ziet er uit als een intelligent persoon en ik weet zeker dat ze wel een beetje als dokter of advocaat had kunnen krijgen als ze dat zou willen. 'Hmm, je bent lastig in te schatten,' mompel ik waarna ik een trek van de sigaret neem.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

Hij knikt en is even stil, waar door ik wel bijna zeker weet dat hij erover aan het nadenken is. Ik weet dat het moeilijk is een conclusie te trekken, ook door vooroordelen. Ik blijf rustig tegen de betonnen muur geleund staan terwijl ik wacht tot hij zijn conclusie zal delen, iets waarvan ik wel bijna zeker weet dat hij dat gaat doen. Mensen zijn zo nieuwsgierig vanuit hun aard. "Hmm, je bent lastig in te schatten." mompelt hij waarna hij een trek van de sigaret neemt.
Ik grinnik zacht en er zit een duister tintje aan. "Dat is ook de bedoeling hé, Cameron." zeg ik tegen hem. "Dan zou het een behoorlijk slecht idee zijn om cipier te worden, als jullie mijn zwakke punt zo kunnen zijn." Ik glimlach iets, maar niet echt op een positieve manier. Ik wend mijn ogen af, die ik op mijn sigaret richt en er nog een behoorlijke trek van neem.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Ruya had zichzelf angstig tegen de muur gedrukt op het moment dat ik opsprong en luid vloekt. “N-niets, ze waren heel aardig.” Fluistert ze zacht, waardoor ik kort stopte om haar een dodelijke blik te geven. Dit als teken dat ik heus wel wist dat ze loog. “Als jij die vieze, perverse klootzakken die net varkens zijn, aardig vind, is er serieus iets fout in je hoofd,” siste ik en schudde mijn hoofd om vervolgens wee te gaan ijsberen.
“Oké…” zegt ze zacht na mijn eis over dat ze bij mij in de buurt blijft, te allen tijde. Ze bijt hard op haar lip en verbergt daarna haar gezicht in haar handen. “Dat hoeft eigenlijk niet meer, Morbid.” Biecht ze toen op, waardoor ik naar haar kijk en mijn handen in mijn zij zet. “Hun interesse in mij is toch al verdwenen…” mompelt ze vervolgens op een trieste toon, ook al was het bijna onhoorbaar, voor mij was het goed genoeg te horen. Haar schouders beginnen zacht te schokken als ze dit verteld heeft, waarna ze helemaal in elkaar krimpt.
Voor enkele ellenlange secondes was het stil, doodstil, aangezien ik haar nu nog duidelijker inspecteerde. Hierna liep ik naar haar toe en trok haar tegen me aan, waarna ik over haar donkere haarlokken streelden. “That son of a-” Ik zuchtte diep en maakte mijn woorden niet af. Het zou haar nu niet helpen. “Het is nu maar pas begonnen, Ruya, het wordt erger,” vertelde ik haar, zodat ze op haar hoede kon zijn. “Hebben ze het beide gedaan?”

Rhett Zane Colt, cipier.
Net was ik de kantine weer ingelopen en alhoewel ik Nathalie zocht voor enig feedback door te geven en te verkrijgen, liep er een gevangene op me af. De jonge vrouw was Alice en liep met zelfverzekerde passen, waardoor ik bleef staan en haar letterlijk opwachtte, mijn armen streng over elkaar geslagen. Wat moest ze nu weer te zeiken hebben? “Hey, Colt!” riep ze naar me. Ik zuchtte enkel en keek nog steeds vlak jegens haar. “Geef me ’s wat lekkerder eten.” Begon ze tegen me en kwam uiteindelijk dichterbij. “Het vreten is hier net kots.” Alice leunde tegen de muur en keek me standvastig aan. Ik wil er wat op antwoorden, maar bedacht me toen dat ze dit misschien wel gewild had, waardoor ik enkel naar haar toe liep, de handboeien pakte en deze stevig om haar polsen deed. Nu gaf ik haar wel een antwoord, deze was echter doods en vlak. “Uitgegeten, Alice? Mooi. Ik zal je terug begeleiden.” Het klonk zelfs bijna verveeld, waarna ik haar hardhandig richting haar cel begeleidde. Verdere woorden verspilde ik er niet aan.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Ze stopte kort met ijsberen om mij een dodelijke blik te kunnen geven. Ze weet alles. "Als jij die vieze, perverse klootzakken die net varkens zijn, aardig vind, is er serieus iets fout in je hoofd." sist ze naar me en schud haar hoofd om vervolgens weer te gaan ijsberen. Gelukkig vind ik dat niet echt, dus is er vast nog iets normaals in mijn hoofd. Dat hoop ik dan tenminste, al zal dat normale het hier niet lang uithouden. Het word er vast wel op een manier uitgewerkt.
Het word stil nadat ik het opgebiecht heb, doodstil. Ik hoor haar voetstappen naar mij toe komen en voor ik het weet trekt ze mij tegen zich aan. Ik schrik er eerst van, tot ze me over mijn donkere, vastgeklitte haarlokken begint te strelen. "That son of a-" Ze zucht diep en maakt haar zin niet af. "Het is nu maar pas begonnen, Ruya, het word erger." vertelt ze me, waar door er ijskoude rillingen door mijn lichaam heen gaan. "Hebben ze het beide gedaan?" vraagt ze daarna.
Ik kijk op naar Ruby, mijn ogen en wangen beide nat van de tranen. "N-nee, alleen Tye." biecht ik zacht op. "Hij was klaar en toen kwam er een vrouw binnen..." fluister ik zacht bij de herinnering. "H-hij wilde haar ies doen, maar toen zei ik dat het niet mocht. Ze rende weg maar ik durfde niet... Luca ging weg en Tye zei dat ik moest oprotten." vertel ik haar in horten en stoten. Daarna sla ik mijn handen weer voor mijn gezicht en begin ik dit keer iets minder geluidloos te huilen.

Your make-up is terrible

[Nahh, poor Ruya :C]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Batty (Alice Joan Beaton).
Rhett had me de hele tijd aangekeken en uiteindelijk zijn handboeien tevoorschijn gepakt en deze stevig om mijn polsen gedaan. Ik liet een zacht gegrinnik horen en schudde mijn hoofd. Natuurlijk, dit had ik al wel verwacht dat hij zou doen. Erg zakelijk hoor, Rhett.
“Uitgegeten, Alice?” Had hij op doodse toon gezegd. Grr. Alice? Ik haatte het als iemand mij Alice noemde en waarschijnlijk wist Rhett dit, dus noemde hij me daarom expres zo. “Mooi. Ik zal je terug begeleiden.” Ging hij verder op doodse, maar vlakke toon.
Ik drukte mijn tanden hard op elkaar, zodat mijn tanden over elkaar knarsten en mijn gezicht richtte ik verwaand naar hem op. Dan mag hij misschien een knap gezichtje hebben, maar zijn toon beviel me voor geen fuck.
Bruut begeleidde hij me terug naar mijn cel en ik hoefde er niet naar te raden dat hij geen woorden meer aan me wilde verspillen.
Weer begon ik te glimlachen, maar dit keer sadistisch en mijn ogen begonnen te glinsteren. Op mijn eigen tempo liep ik terug en had geen aandacht besteedt aan het hardhandige begeleiden van Rhett. Arrogante zak dat het was.
“Relax, Rhett.” Begon ik sinister te glimlachen.
“Ik zal jou niet vermoorden.” Zei ik kortaf, doelend op de politieagent die ik vermoord had.
Met mijn moordlustige blik liep ik de cellen langs en had ik niemand een blik waardig gegund, behalve Rhett mijn sadistische blik.

[ bericht aangepast op 7 okt 2012 - 23:34 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Het was te verwachten dat Ruya eerst zou schrikken, aangezien ze dit vast niet van mij verwacht had. Ze was net ook verkracht en dan zou je zeker schrikken van enige soort aanrakingen. Doordat ik het haar niet in wilde wrijven, zei ik het maar niet bij de naam. We wisten allebei toch wat er was gebeurd, het was niet nodig. Nog steeds streelde ik haar over haar donkere, vast geklitte haarlokken, welke straks geborsteld zouden moeten worden.
Ruya keek naar mij op na mijn vraag, haar ogen en beide wangen nat van de tranen. Er schoot gelijk iets van medelijden door me heen, dat en herkenning, al ging ik er daarna wel anders mee om. “N-nee, alleen Tye.” Biecht ze zacht op, mijn gedachten begonnen zacht te malen of ze het aan iemand anders had gezegd. Vast niet, ze zou niet nog meer problemen willen. “Hij was klaar en toen kwam er een vrouw binnen…” Een cipier, maar welke? Nathalie, Dana? Iemand anders? “H-hij wilde haar iets doen, maar toen zei ik dat het niet mocht. Ze rende weg, maar ik durfde niet… Luca ging weg en Tye zei dat ik moest oprotten.” Vertelde ze mij in horten en stoten, waardoor ik enkel knikte en haar weer tegen me aan trok. Duidelijk Dana, Nathalie zou zo niet gehandeld hebben.
Hierna sloeg zij haar handen weer voor haar gezicht en begon iets minder geluidloos te huilen. Hoewel ik eerst dacht dat ze gestopt was, trilde haar lichaam nog erg, dus wist ik dat het niet zo was. Het zou ook niet zo snel stoppen, wist ik als niemand beter. Zacht probeerde ik te sussen dat alles wel weer goed zou komen, alsof ik een klein kind met een leugen wilde voeden. Het gevoel zou niet goed komen, maar je kon verder proberen te gaan. Al was ik nooit echt verder gekomen en ik had ook geen idee of mij dat zou lukken. Nog steeds krijg ik haatneigingen jegens die gast, en nu tegenover Luca en Tye. Tye… ik prentte de naam in mijn hoofd, omdat hij Ruya pijn had gedaan.
“Ruya, heb je – je al gewassen?” fluisterde ik vragend, met een bepaalde zachtheid erin die ik eerder nog niet had. “Ik zal wel voor je zorgen, zorgen dat alles goed komt…” Mijn lippen waren een moorddadige streep geworden.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Ruby knikt enkel en trekt me weer tegen zich aan. Ze probeert meer te sussen met dat alles wel weer goed zal komen, al geloof ik het niet meer. Zo erg zit ik er nog niet eens, maar ik ben alleen maar bang voor de toekomst, vooral door wat Ruby eerder heeft gezegd. Het is nog niet voorbij, nog lang niet. "Gebeurd het dan vaker?" vraag ik zacht haperend aan haar, omdat ik er geen idee van heb. Ik weet niet of ik het antwoord wel wil weten, toch heb ik het al gevraagd voor ik er erg in heb.
"Ruya, heb je - je al gewassen?" fluistert ze vragend, met een bepaalde zachtheid erin die ik nog niet eerder bij haar gehoord heb. Het verbaasd me ergens wel heel erg. "Ik zal wel voor je zorgen, zorgen dat alles goed komt..." Ik krijg ergens het gevoel dat ze dit niet tegen mij zegt, maar tegen iets in het verleden. Toch vraag ik er niet naar, want ze zorgt ervoor dat ik me iets veiliger zal voelen en niet bang ben voor mijn eigen schaduw. De verdoofdheid is weggetrokken en de angst slaat nu hard in.
Uiteindelijk schud ik langzaam met mijn hoofd. "Nee, dat heb ik niet gedaan..." mompel ik zacht. "Misschien is het wel een goed idee." Ik glij uit haar omhelsing en als ik opkijk, zie ik dat haar lippen tot een moordadige streep gevormt zijn. Het beangstigd me behoorlijk, hoe zou ze ervoor zorgen dat alles goed zou komen? Ik sta gelijk op van het bed en zet enkele stappen achteruit.
"Dan ga ik dat maar doen." fluister ik zacht, terwijl ik mezelf aarzelend omdraai, zonder haar blik los te laten. Er kraken een aantal ledematen pijnlijk, mijn schouder doen pijn, mijn polsen, mijn heupen. Ik hap naar adem als ik snel mezelf omdraai en de badkamer in loop. Met een klap sla ik de deur dicht en knipper ik een paar keer. Jezus, waar ben ik in beland. Ik kijk om me heen en heb geen idee wat ik nu moet.

Your make-up is terrible

Cameron Blake Welling
Alix grinnikt zacht en duister. 'Dat is ook de bedoeling hé, Cameron,' zegt ze. 'Dan zou het een behoorlijk slecht idee zijn om cipier te worden, als jullie mijn zwakke punt zo kunnen zijn'. Ze glimlacht een beetje maar het ziet er niet echt gemeend uit. Na een tijdje glijdt haar blik naar haar sigaret waar ze een trek van neemt.
Ik haal mijn schouders op. 'Daar heb je een punt ja,' geef ik toe. 'En mensen zullen waarschijnlijk minder snel een vooroordeel over je hebben als je lastig in te schatten bent,' voeg ik er aan toe. Hoewel, als ik Alix nu voor het eerst zou zien zou ik waarschijnlijk wel een vooroordeel over haar hebben. Door die sigaret kunnen mensen denken dat ze niet veel om haar gezondheid geeft en door die donkere make-up rond haar ogen komt ze nogal hard over, iets wat ze eigenlijk ook wel is.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Khione schreef:
Blythe Durance
'Dus? Gay-seks in een gevangenis omdat je niet beter kunt krijgen? Kom op, zo zwak zullen ze niet zinken,' mompelt Davy. 'Als je iemand verkracht ben je sowieso al laag gezonken,' zeg ik. 'Maakt niet uit of je een jongen of een meisje verkracht, als je dat doet verdien je niets meer dan de hel'.
Davy begint met zijn vork te spelen waardoor er een klodder eten op mijn wang terecht komt. Ik trek een vies gezicht en met een dodelijk blik op Davy, die zachtjes lacht, gericht veeg ik het er af waarna ik mijn handen weer afveeg aan de tafel. Gatver. 'Aangezien je het zo leuk vindt om met je eten te spelen,' begin ik terwijl ik zijn bord met één hand beet pak. 'Vind je dat vast ook niet zo erg,' vervolg ik om vervolgens een beetje over de tafel heen te leunen en het bord in zijn gezicht te duwen. Er komt een tevreden glimlach op mijn gezicht als ik zie dat zijn gezicht er onder zit. 'Perfect, je ziet er nu al helemaal uit als een klein jongetje,' zeg ik met een brede glimlach. Ik kijk even rond of ik één van de cipiers zie, als ik niemand zie haal ik een aansteker uit mijn broekzak en knip ik het vlammetje aan. 'En als je nog een keer eten mijn kant op gooi dan steek ik je haar in de fik'. Aan de toon in mijn stem kan je horen dat ik het echt meen.

To the stars who listen — and the dreams that are answered