[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

Luca Jones

Ze heeft haar nagels alleen maar harder in mij gedrukt, maar mij maakt het weinig ik. Ik heb wel erger gezien, zij zal straks nog veel erger zien. Als ik haar blouse kapot heb getrokken, reageert ze ineens wel. Boos en beledigd zakt haar mond open. "Gast, dat is weer een shirt minder. What the hell is wrong with you?" sist ze naar mij en ik kan alleen maar zacht lachen.
"Wees blij dat het alleen je blouse is. Ik kan net zo goed je hele huid open scheuren, daar heb je geen andere van." dreig ik. Als ik haar heb gebeten, gromt ze vooral. "Luca, ik moet je iets toegeve." begint ze en kijkt me aan met een blik waar in haar arrogantie ineens een stuk minder doorschijnt. Haar nagels dringen niet meer in mijn huid, de plekken branden lichtjes. "Drew heeft me niet alleen gekust." vervolgt ze, ze klinkt iets verdrietiger en draait haar hoofd weg. Ik lach alleen maar honend.
"Sorry meid, je bent volwassen. Dan had je je maar niet met hem in moeten laten, je weet hoe hij is." zeg ik, al klink ik wel redelijk teleurgesteld. Ik haat het om het met de restjes te moeten doen, maar ik ben nou eenmaal niet in een betere positie. Om te laten zien dat het mij geen bal kan schelen, trek ik de knoop van haar broek af en scheur ik de rits open. De knoop schiet door de lucht heen en tolt op de grond. Ik grijns duister en pervers, waarna ik haar broek ruw naar beneden begin te sjorren. Medelijden heb ik dan ook totaal niet met haar, het is nou eenmaal haar verdiende loon.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Hij kan alleen stom, zacht lachen om mijn woorden. “Wees blij dat het alleen je blouse is. Ik kan net zo goed je hele huid open scheuren, daar heb je geen andere van.” Dreigt hij en mijn lippen vertrekken eerst pijnlijk, maar daarna in een dunne, woedende streep. “Jij gaat dood, klote Luca,” grom ik.
Hij lacht ook enkel honend om mijn leugen van Drew, toch laat hij mij niet los. De eikel, ik had gehoopt dat hij me nu niet meer gewild had en naar Drew was gegaan om herrie te schoppen. Weet je, waar hij zo goed in is, klaarblijkelijk. “Sorry meid, je bent volwassen. Dan had je je maar niet met hem in moeten laten, je weet hoe hij is.” Zegt hij, al klinkt er wel een lichte toon van teleurgesteld in. Na zijn woorden trekt hij de knoop van mijn broek er af en scheurt de rits open. De knoop schiet door de lucht heen en tolt op de grond, waar ik even verdrietig naar kijk. Mijn lievelingsbroek! Ik kan wel janken, en niet alleen omdat hij mijn kleding aan stukken scheurt, maar ook omdat hij mij duidelijk wil verkrachten. Ik vraag me af waar zijn hersens zitten en of hij die wel degelijk gebruikt, want dat lijkt mij niet.
Hij grijnst duister en pervers, waarna hij mijn broek ruw naar beneden begint te sjorren. “Ik snap nog steeds niet waarom je mij wil,” mompel ik doods, “Ik heb je alleen de waarheid gezegd en je geëist dat je bij de meiden uit de buurt blijft,” Ik zucht en probeer met mijn knie weer in zijn jongeheer te mikken door me flink te bewegen. Hierdoor beginnen we gevaarlijk op het bed te wiebelen en ik hoop dat we omvallen zodat ik hier weg kan wezen, nadat ik hem hard in zijn buik heb getrapt natuurlijk. “Trouwens, ik kom er toch wel achter wat er met je gebeurd is,” zeg ik duidelijk en zelfverzekerd. Gelijk met deze woorden zet ik mijn nagels weer in zijn huid en schaaf flink langs zijn huid.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

Haar lippen zijn pijnlijk vertrokken na mijn woorden, maar veranderen daarna in een dunne, woedende streep. "Jij gaat dood, klote Luca." gromt ze. Ik grinnik alleen maar zacht om deze woorden. "Natuurlijk." zeg ik op een betuttelende toon, als of ze één of andere kleuter is die gerust gesteld moet worden met een leugen. Ze kijkt daarna even verdrieting in de richting die de knoop op geschoten is.
"Ik snap nog steeds niet waarom je mij wil." mompelt ze doods. "Ik heb je alleen de waarheid gezegd en van je geëist dat je bij de meiden uit de buurt blijft." Ze zucht ze probeert haar knie duidelijk opnieuw in mijn kruis te mikken door zich flink te bewegen. Dit mislukt echter, omdat ik haar steviger op het bed druk. Het bed begint te wiebelen, wat ik totaal negeer.
"Daarom juist. Je bent zo lekker pittig en een flinke uitdaging. Meisjes als Nicole gaan al snel vervelen weet je." grijns ik, terwijl ik haar broek nog verder naar beneden sjor, hij zit al op haar knieën. Waarom dragen wijven dan ook van die verschikkelijk strakke broeken? "Trouwens, ik kom er toch wel achter wat er met je gebeurd is." zegt ze duidelijk en zelfverzekerd. Ik voel gelijk haar nagels weer in mijn huid, die flink geschaafd raakt. Woedend laat ik haar broek los en geef haar een flinke klap met mijn vlakke hand in haar knappe gezicht.
"Kappen." grom ik. "Je kan er nogal moeilijk achter komen als er geen verhaal is, freak. En als die er wel zou zijn, hoe wil je er dan achterkomen en vooral, waarom? Wat zou het jou uitmaken?" vraag ik aan haar, waarbij ik haar aan blijf kijken en niet meer bezig ben met haar kleding aan het uittrekken of haar pijn doen. Ik wacht nu oprecht nieuwsgierig op een antwoord van haar.
Toch begin ik te lachen voor dat zij antwoord heeft kunnen geven. "Ik vertel mijn verhaal als jij die van jou vertelt." zeg ik en ik lach opnieuw, een zware lach. Niet dat ik zoiets echt zou doen, maar als nog. Het is leuk om haar te kunnen pakken met wat haar dan ook overkomen zal zijn terwijl ik bezig ben met haar en erna zelfs nog.

Your make-up is terrible

(Sorry voor de lange post. ;x)

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Het bloed begint nu echt bij mij te borrelen wanneer ik hem alleen hoorde grinniken. “Natuurlijk.” Durft hij dan op een betuttelende toon tegen me te zeggen, alsof ik één of ander klein kind ben die je moest voeden met een leugen. Mijn actie om weer in zijn kruis te mikken mislukte, omdat hij mij enkel steviger op het bed drukte. Het bed begint gevaarlijk te wiebelen, maar Luca negeert het, alsof het hem allemaal niets boeit. Wat kan ik in hemelsnaam doen zodat hij me met rust laat, in elk geval voor nu?
“Daarom juist. Je bent zo lekker pittig en een flinke uitdaging. Meisjes als Nicole gaan al snel vervelen weet je.” Grijnst hij, terwijl hij mijn broek nog verder naar beneden doet, waardoor deze op een gegeven moment op mijn knieën zit. Ik ben blij dat ik alleen maar strakke broeken heb, anders was ik nu allang de sigaar geweest. Wat hij over mij zei liet mij kort rillen, maar toch kon ik er niets aan doen dan me een klein beetje vereerd te voelen door zijn woorden, wat helaas lichtelijk te zien was aan mijn blik.
Toen ik mijn nagels terug in zijn huid zette, liet hij woedend mijn broek los en gaf me een flinke klap met zijn vlakke hand in mijn gezicht. Hierdoor kantelt mijn gezicht mee en ontstaat er duidelijk een rode plek waar hij geslagen had, van de pijn. “Kappen.” Gromt hij. Ik beet op de binnenkant van mijn wang om de pijnscheut die ik had gekregen niet te laten merken. Een verdrietig gevoel nam opeens van mij plaats, maar ik weigerde om dit alles, de zwakheid, ook maar enigszins aan hem te laten merken. Dat zou hij wel willen, de perverse klootzak.
“Je kunt er nogal moeilijk achter komen als er geen verhaal is, freak. En als die er wel zou zijn, hoe wil je er dan achter komen en vooral, waarom? Wat zou het jou uitmaken?” vraagt hij aan mij en met deze woorden draai ik mijn gezicht langzaam naar hem om, zodat ik hem weer aan kon kijken. Enkele donkere haarlokken lagen verslagen en slap over mijn gezicht, net zoals ik me nu voelde.
Luca is niet meer bezig met mijn kleding uittrekken of mij pijn doen, wat me verbaasd, hij bleef mij enkel aankijken. Een nieuwsgierige blik in zijn ogen, als ik het niet mis heb. Toch begint hij te lachen voordat ik ook maar enige vorm van antwoord kon geven. “Ik vertel mijn verhaal als jij die van jou vertelt.” Zegt hij en lacht opnieuw, een zware lach, maar dit keer deed het mij niets. Het bracht me geen koude rillingen meer, alleen maar haat en minacht voor de jonge man.
“Oké,” zei ik toen maar, kil en doods. Niet dat ik mijn echte verhaal ging vertellen natuurlijk, ik vertrouwde hem voor geen centimeter. “Als jij jouw verhaal eerst verteld, zal ik dat zeker doen,” antwoordde ik hem koppig, toch bleef de doodse toon niet weg. Op zijn vorige vraag antwoord ik niets, want dan zou ik hem moeten vertellen dat ik nieuwsgierig ben geworden naar zijn achtergrond verhaal. Er moet iets gebeurd zijn, daar ben ik zeker van.

[ bericht aangepast op 3 okt 2012 - 22:31 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

Haar gezicht was mee gekantelt toen ik haar hard had geslagen. Er verschijnt een rode plek maar ze laat geen geluid horen, helaas. Ze draait haar gezicht langzaam terug naar mij na mijn woorden over het verhaal, zodat ze me weer aan kan kijken. Er liggen een paar haarlokken verslagen en slap over haar gezicht heen, die ik op een lieflijke manier zacht wegveeg uit haar gezicht.
"Oké." zegt ze dan uiteindelijk, kil en doods. Ik geloof niet dat zij haar verhaal gaat vertellen, dus doe ik dat ook niet. "Als jij jouw verhaal eerst verteld, zal ik dat zeker doen." antwoord ze koppig met diezelfde doodse toon in haar stem. Op mijn vorige vraag antwoord ze me niet meer, wat mij weinig uit maakt. Dit vind ik veel leuker. Mijn mondhoeken krullen omhoog en ik knik, waarna mijn mond gelijk vertrekt. Ik buig me iets naar haar toe, maar blijf op een veilige afstand hangen.
De herinneringen aan vroeger schieten door mijn hood heen, terwijl ik ze er uit probeer te bannen. Natuurlijk is ze niet de enige die vraagt naar mijn verhaal, in de rechtbank en in de plaatselijke media hebben ze het breed uitgemeten. Misschien dat ik daar door een strafvermindering gehad heb, nog net geen TBS trouwens. Ik slik eens en probeer mijn blik emotieloos te houden naar Ruby toe, zij hoeft hier helemaal niets van weten. Binnen enkele seconden heb ik een parodie op mijn verhaal bedacht en grijns ik opnieuw pervers.
"Ik was veertien." vertel ik haar mysterieus. "Mijn vader betrapte me terwijl ik met mijzelf aan het spelen was. Daarop sleurde hij me uit bed en schold hij me uit, omdat het niet zo hoort. Hij nam me mee naar buiten, waar hij een weerloos meisje greep en haar meenam, samen met mij. Hij liet me zien wat ik wel moest, haar verkrachten. We gingen er vaak samen op uit, net als anderen vissen." Ik haal lichtjes mijn schouders op. "Sinds die eerste avond verkracht ik nooit meer minderjarige meisjes, dat vind ik te ver gaan." ga ik verder en ik kom weer overeind.
"Nou, wat is jouw verhaal meis?" vraag ik daarna grijnzend, na mijn uitgebreide leugen.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
De haarlokken die over mijn gezicht lagen, veegde Luca op een lieflijke manier weg uit mijn gezicht. Deze lieflijke aanraking was ik niet van hem gewend en ik had het nu ook zeker niet verwacht, dus kwamen er vraagtekens in mijn ogen terecht, welke ik snel weg knipperde. Toen ik terug keek naar hem, waren zijn mondhoeken omhoog gekruld en knikte hij, waarna zijn mond gelijk vertrekt. Hij wisselt ook snel, en dan zeggen ze wat over vrouwen.
      Luca boog zich iets naar mij toe, maar bleef op een veilige afstand hangen. De mannelijke geur van hem dringt mijn neusgaten in, waardoor deze lichtjes rimpelen. Hij blijft echter enkele seconde stil, terwijl dit bij mij een frons oproept. Wanneer hij slikt, probeer ik hem beter te peilen. Zijn blik staat emotieloos, maar het lijkt wel alsof hij het nu dwingt om deze blik te houden. Als hij abrupt weer pervers begint te grijnzen, rol ik mijn ogen. Misschien is het onmogelijk om achter zijn verhaal te komen, hij zal heus niet zijn verhaal nu echt met mij delen – op het moment dat hij me eigenlijk wilt verkrachten. Al mag ik niet zeuren, ik ben allang blij dat hij ophoudt met mijn lichaam te betasten, pijn te doen of ook maar iets in die richting.
      “Ik was veertien.” Vertelt hij mij mysterieus, waarbij mijn blik nog steeds kil en doods is. Geen enkele emotie laat ik erdoor. “Mijn vader betrapte me terwijl ik met mijzelf aan het spelen was. Daarop sleurde hij me uit bed en schold hij me uit, omdat het niet zo hoort. Hij nam me mee naar buiten, waar hij een weerloos meisje greep en haar meenam, samen met mij. Hij liet me zien wat ik wel moest, haar verkrachten. We gingen er vaak samen op uit, net als anderen vissen.” Lichtjes haalt hij zijn schouders op.
      “Sinds die eerste avond verkracht ik nooit meer minderjarige meisjes, dat vind ik te ver gaan.” Gaat hij verder, waarna hij weer overeind komt. “Nou, wat is jouw verhaal meis?” vroeg hij grijnzend, maar hij kon toch niet werkelijk denken dat ik in deze bullshit leugen zou trappen hé? Dacht hij nu werkelijk dat ik één of ander dom wijf was die overal intrapte en dus maar eerlijk mijn verhaal zou vertellen, hopend dat hij op zou houden? Dat was pas leven in een leugen, wat een grap!
      Om te laten zien dat ik geluisterd had, keek ik hem doordringend aan, maar liet hierna een cynisch, echter ook vermakelijk lachje horen. Hierna zuchtte ik en voordat ik mijn ‘verhaal’ deed, likte ik langzaam sadistisch over mijn lippen, om het effect te vergroten. “Bij mijn verhaal speelt mijn vader er ook een deel in, al had die arme gek niet lang te leven,” Expres liet ik een psychotische, moordende blik in mijn ogen zien en verbrak deze niet met die van Luca.
      “Hij was altijd dronken, nooit thuis en wanneer hij dat was, vond hij het leuk om aan me te zitten…” Mijn lippen krulde zich sluw om naarmate ik verder ging met mijn verhaal. “Ik was ook veertien, dat was de gelukkige dag van mijn leven, maar helaas niet van die klootzak,” Het laatste siste ik hatelijk. Mijn ogen abrupt donkergrijze poelen van haat geworden. “De woede, de withete woede en haat hadden zich opgestapeld richting hem en wanneer mijn moeder weg was, genoeg van zijn stomme, bezopen capriolen, joeg ik een mes door zijn hart. Hij had verdiend.” Gromde ik nog steeds met een hatelijke blik en toon.

[ bericht aangepast op 3 okt 2012 - 23:28 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

Ze kijkt me doordingend aan, als teken dat ze geluisterd heeft. Hierna laat ze echter een cynisch, maar ook vermakeljk lachje horen. Ze zucht even en likt sadistisch over haar lippen, een manier die mij wel aanstaat. "Bij mijn verhaal speelt mijn vader er ook een deel in, al had die arme gek niet lang te leven." begint ze, met een psychotische, moordende blik in haar ogen, die ze niet met mij verbreekt. Ik frons enkel terwijl ik haar ook aan blijf kijken, nieuwsgierig of ze de waarheid gaat vertellen of niet. Al gok ik op het laatste en daar stel ik me dan ook op in.
"Hij was altijd dronken, nooit thuis en wanneer hij dat was, vond hij het leuk om aan me te zitten..." Mijn ogen worden iets groter, maar niet omdat ik haar geloof. Het lijkt op mijn ware verhaal. "Ik was ook veertien, dat was de gelukkige dag van mijn leven, maar helaas niet van die klootzak." Dat laatste sist ze hatelijk, Ik begin te denken dat ze een spelletje met mij speelt, omdat alles tot nu toe klopt. Weet ze het dan? In mijn ogen is duidelijk de beroering te zien van de levendige herinneringen die het opbrengt. Haar ogen veraneren abrupt in donkergrijze poelen van haat. "De woede, de withete woede en haat hadden zich opgestapeld richting hem en wanneer mijn moeder weg was, genoeg van zijn stomme, bezopen capriolen, joeg ik een mes door zijn hart. Hij had verdiend." gromt ze nog steeds met een hatelijke blik en toon.
Nu begin ik zacht te lachen, ze wist het helemaal niet! Idioot dat ik ben, ik reageer er gewoon teveel op. Mijn blik schakelt gelijk weer over naar het kille, emotieloze van altijd. Mijn verhaal eindigt net ietjes anders, dus ik geloof niet dat ze het weet. Ik strijk met mijn vrije hand langs haar zachte gezicht. "Arme, arme Ruby toch." zeg ik daarna op een spottende toon. "Kleine moordenares." Ik grinnik zachtjes en ga door met aan haar broek te sjorren, nog verder naar beneden waarna mijn hand weer terug omhoog komt en ruw langs haar ondergoed begin te wrijven. Daarna laat ik mijn hand er in en dring ik met mijn twee vingers ruw naar binnen binnen enkele seconden.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Luca fronst iets, terwijl ik mijn verhaal nog moet vertellen. Wanneer ik begon, werden zijn ogen iets groter nadat ik had verteld over wat mijn vader deed. Ik geloofde niet dat hij uit bezorgdheid zijn ogen verwijdde, evenmin voor het feit dat hij me geloofde – dit deed hij namelijk niet. Hij had de waarheid niet aan mij verteld over zijn verhaal, ik ook niet, het zou dus dom van hem wezen mocht hij het wel geloven. Er was dus iets aan mijn verhaal op te merken wat bij hem had gespeeld of in elk geval iets dat hij zo herkende dat hij zijn ogen iets groter waren geworden. Ik was niet gek, dat soort dingen zag ik heus wel, zeker nu en op dit moment. Het probleem was alleen dat ik niet wist wát het was, iets dat me uitermate frustreerde, omdat ik hem hiermee kon pakken.
      In zijn ogen was abrupt duidelijk iets van beroering te zien, zou hij zich iets herinneren? Hij deed in ieder geval niet zijn best om de blik in zijn ogen weg te duwen, zijn kille en emotieloze blik kwam niet terug. Het was bijna onmogelijk dat hij niet aan iets van vroeger dacht, er moest iets in mijn verhaal zijn wat ik tegen hem kon gebruiken. Wat was het? We hadden beide over onze vaders verteld, we waren beide veertien… Al waren onze verhalen gebaseerd op een leugen, dat was precies de reden waar het riskant begon te worden. Het was geen tijd om te gokken, maar misschien kon ik een opmerking maken en kijken hoe hij erop reageert? Ik kon het in elk geval proberen.
      Hij begon zacht te lachen na mijn verhaal. Nu pas veranderde zijn blik terug naar het kille, emotieloze van altijd. Zijn vrije hand strijkt langs mijn zachte gezicht, maar mijn blik in mijn ogen verlaat het niet. “Arme, arme Ruby toch.” Zegt hij op een spottende toon. “Kleine moordenares.” Hij grinnikt zachtjes en gaat door met aan mijn broek te sjorren, nog verder naar beneden en ondertussen antwoord ik weer doods, “Je weet wat er met je gebeurd als je doorgaat met die handelingen,” vertel ik hem. Hij wist het donders goed, maar hij nam me gewoonweg niet serieus, de mogol dat het was.
      Ruw begint hij over mijn ondergoed te wrijven en ik kan er niets aan doen dat mijn adem stokt door deze handeling, terwijl mijn hart iets sneller begint te kloppen. Hierna laat hij zijn hand erin en dringt met zijn twee vingers ruw naar binnen, waardoor ik mijn ogen dicht knijp en mijn mond iets opent. Hard bijt ik vervolgens op mijn volle onderlip om mijn rug hierna iets te krommen. Ik kon het niet laten, maar er kwam een klein, heel zacht, bijna onhoorbaar zuchtje uit mijn mond. Snel probeerde ik me weer bij elkaar te rapen, dus opende ik mijn ogen weer en keek Luca vermakelijk aan, terwijl een spottend lachje mijn mond verliet. “Ah, dat meen je niet, Luca? Tijdens mijn verhaal herkende jij iets, nietwaar?” Ik probeerde een betuttelende toon erin te krijgen, wat maar deels lukte. “Arme, lieve, schattige, Luca toch,” grinnikte ik zachtjes.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

"Je weet wat er met je gebeurd als je doorgaat met die handelingen." vertelt ze me op een doodse toon, die ik totaal negeer. Ze mag zeggen wat ze wilt. Ik hou toch niet op, nu heb ik haar eindelijk. Ik zal niet zomaar opgeven om een paar loze dreigementen van een meisje. Haar adem stokt als ik over haar ondergoed wrijf en als ik bij haar binnen dring met mijn vingers, knijpt ze haar ogen dicht en opent ze haar mond iets. Ze bijt op haar volle onderlip en kromt haar rug iets, waarna ik toch echt een klein, bijna onhoorbaar zuchtje uit haar mond komen. Net als ik er iets van wil zeggen, gaan haar ogen open en kijkt ze me vermakelijk aan, terwijl een spottend lachje haar mond verliet.
"Ah, dat meen je niet, Luca? Tijdens mijn verhaal herkende jij iets, nietwaar?" zegt ze met een deels betuttelende toon. Ik gok er zomaar op dat het haar niet geheel lukt vanwege de situatie waar in ze zich nu bevind, vooral door mijn vingers in haar. "Arme, lieve, schattige, Luca toch." grinnik ze zacht. Ik ben heel even als bevroren, ik doe even niets meer behalve haar aan staren. Nee, zo kan ze je helemaal niet pakken krijgen, Luca! Ik raap mezelf bij elkaar, maar ik weet niet of deze optie zoveel beter is dan mijn vorige reactie, nu wil ik er vooral voor zorgen dat zij haar lippen nooit meer in een grijns of glimlach kan persen.
Er komt een woedende grauw over mijn lippen, van diep achterin mijn keel. Mijn vingers in haar krommen zich woest en ik klem mijn kaken even op elkaar. "Jij kleine, vuize, leugenares." grom ik met een stem die bijna onherkenbaar is. "Hoe durf je." vervolg ik daarna met mijn bijna dierlijke stem. Hier door worden mijn handelingen alleen maar ruwer en minder gecontroleerd, hoewel ik het niet eens expres doe. Ik knijp haar polsen bijna fijn tegen elkaar aan en beweeg mijn vingers ruw en snel bij haar heen en weer. "Geen medelijden met jou, nooit." grauw ik waarna ik mijn lippen een aantal keer op haar kaak druk en dan naar haar nek beweeg, waar ik haar behoorlijk hard bijt.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Luca is abrupt door mijn woorden bevroren, hij doet even niets anders meer dan me aanstaren. Ik zeg er verder ook niets op, ik ben al opgelucht genoeg wanneer hij met alles gestopt is. Al moet ik wel eerder toegeven dat het nu nogal raar voelt, met zijn vingers levenloos in mij. Wanneer ik terug dacht aan het moment dat ze erin gingen, begon ik me rot te schamen over het feit dat het heel kort goed had gevoeld. Wat wil je dan ook? Bij deze plek was er al een lange tijd niemand gekomen en nu dacht de klootzak dat hij het wel kon? Nou, eigenlijk was het hem wel gelukt… Ik moest echter geen zwakte tonen door dit aan hem te laten zien!
Er komt abrupt een woedende grauw over zijn lippen, van diep achter in zijn keel. Zijn vingers krommen zich woest in mij en dit keer komt er echter wel een vertrokken, pijnlijke blik op mijn gezicht. Misschien had ik die opmerking wel niet moeten maken, maar hij vroeg er gewoonweg om. Hij mocht het wel en ik niet? Hoe bedoel je, discriminerend? Hij klemt zijn kaken kort op elkaar. “jij kleine, vuile leugenares.” Gromt hij met een stem die bijna onherkenbaar is, welke mij dan ook licht schokt en waardoor mijn ogen zich iets verwijden. “Hoe durf je.” Vervolgt hij daarna met zijn bijna dierlijke stem. Voor dit moment hield ik mijn mond maar wijselijk dicht, het bracht toch niets goeds in voor.
Zijn handelingen worden alleen maar ruwer en minder gecontroleerd. Hij knijpt mijn polsen bijna fijn tegen elkaar aan en beweegt zijn vingers ruw en snel bij mij heen en weer. “Geen medelijden met jou, nooit.” Grauwt hij waarna hij zijn lippen een aantal keer op mijn kaak drukt en dan naar mijn nek beweegt, waar hij mij behoorlijk hard bijt. Nu is het moment aangebroken dat er een pijnlijk kreetje uit mijn mond komt, iets wat ik eigenlijk niet had willen doen, maar het wordt me nu gewoon allemaal te veel. De flashbacks die ik krijg, probeer ik terug te duwen, maar het werkt allemaal niet. Toch dwing ik mijn tranen, die stonden te springen om zich te laten zien, terug en schaafde mijn nagels weer langs zijn huid. Voor het eerst was ik niet in staat om een bijdehand antwoord te geven, enkel een pijnlijk vertrokken gezicht en de tranen die ik terug moest vechten. Mijn ademhaling werd heviger, terwijl ik mijn hart ook beschuldigend harder en pijnlijker voelde kloppen. Luca’s dood zou een pijnlijke marteling worden, waar hij zeker zal smeken voor zijn miezerige leventje. Hij heeft het verkeerde meisje te grazen genomen..

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

Dit keer verschijnt er wel een vertrokken, pijnlijke blik op haar gezicht. Er komt een pijnlijk kreetje uit haar mond, waar door ik op kijk. Ik voel niets, ik ben niet tevreden, ik word er niet opgewonden van, helemaal niets. Normaal zorgt zoiets ervoor dat ik iemand alleen maar nog liever wil, ik hoor er opgewonden van te worden! Hiervan geef ik haar de schuld, terwijl ik ergens wel weet dat het niet zo is. Haar nagels schaven weer langs mijn huid, die ondertussen bijna open ligt. Haar gezicht is nog altijd van pijn vertrokken en ik zie haar ogen vochtig worden. Ik hoor haar ademhaling heviger worden, in plaats van de bijdehandte opmerking die ze nu hoort te maken. Één over mijn verhaal, over wat ik aan het doen ben, over zichzelf en Drew. Maar er volgt helemaal niets.
Het grootste probleem is dat er bij mij ook helemaal niets volgt, waar door ik alleen maar kwader en woester word. Ik hoor ook iets naar haar hoofd te slingeren over haar pijn, maar mijn hoofd vult zich alleen maar met een grote, ondoordringbare waas. Ik probeer haar meer pijn te doen zodat ik mezelf op kan winden door er nog een vinger bij de duwen en ze in haar lichaam te krommen, daar reageerde ze net behoorlijk op. Maar ook dit doet niets bij mij, waar door ik teleurgesteld en woedend tegelijk grom. Op de één of andere manier heeft ze toch haar zin gekregen en krijg ik het niet voor elkaar om haar te verkrachten, maar enkel door mijn eigen lichamelijke mankement, niet omdat ik haar zielig of iets dergelijks vind.
Nu trek ik ruw mijn vingers weer uit haar, til ik mijn hand dreigend op en geef haar nog een flinke klap op haar wang. "Vuile hoer." sis ik haar toe. "Ik krijg je nog wel." Met deze woorden ga ik van haar af, laat ik haar polsen los en keer ik mezelf om, om de cel uit te lopen op een flink tempo om haar zo snel mogelijk achter me te laten. Ik grauw tegen mezelf en buiten de cel sla ik mijn hand hard en kwaad tegen de muur, dat een gegalm veroorzaakt en een licht gekraak in mijn hand, waar ik geen aandacht aan besteed. Ik vloek luidkeels, waar Ruby haar naam een paar keer door heen komt.

Your make-up is terrible

(Bleh, crappy post.)

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Er komt geen enkel woord over zijn lippen, terwijl hij ruw bezig is. Opmerkingen over mijn zwakte van het tranen, de pijnlijke kreetjes of over mijn verhaal geeft hij niet. Dit is iets waar ik erg verbaasd over ben, maar dat word allemaal naar achter gedrukt als ik de pijn weer voel die hij bij mij veroorzaakt. Luca duwt er nog een vinger bij en pijnlijk bijt ik op mijn onderlip, zo hard dat deze zelfs licht begint te bloeden. Zijn vingers kromt hij, zoals eerder, in mijn lichaam, maar ik wil gewoonweg niet weer een teken van zwakte tonen. Dus doe ik niets, helemaal niets.
      Wanneer hij opeens teleurgesteld en woedend tegelijk gromt, kijk ik hem verslagen aan. Wat is er mis met hem, waarom doet hij opeens zo? De enige gedachte die er bij mij op kwam, was dat ik ergens gelijk over had en dat hij zich aangevallen voelde, dat hij daarom zo deed. Alleen op dit moment maakte mij dat niet uit, want het doet mij pijn hoe hij doet. Ruw trekt hij zijn vingers weer uit mij, tilt zijn hand dreigend op en geeft me nog een flinke klap op mijn wang. “Vuile hoer.” Siste hij mij toe. “Ik krijg je nog wel.” Met deze woorden ging hij van me af, liet hij mijn polsen los en keerde zichzelf om, om vervolgens de cel uit te lopen op een flink tempo. Vaag hoor ik nog een gegalm, waaruit ik kan merken dat hij zijn hand hard en kwaad tegen de muur had geslagen. Ik hoop dat het pijn doet, heel pijn, want anders doe ik het wel voor hem.
      Hoewel ik blij en opgelucht was dat hij eindelijk met zijn zware lichaam van mij af was, overstemde het verdrietige, pijnlijke gevoel mij vanbinnen. Ik weigerde echter om nu in tranen uit te barsten als ik er zo nog bij lag, want wat nou als er iemand binnen kwam lopen? Misschien was deze cel wel van een gast, als hij mij zo zag, zou ik het mezelf nooit vergeven. Huiverend bleef ik voor enkele ellenlange seconden liggen om vervolgens mezelf er toch toe te zetten om op te staan. Mijn slipje had ik met trillende handen omhoog gedaan, hetzelfde gold voor mijn zwarte korset. De witte blouse kon ik wel vergeten om er nog iets van te maken, die was gewoon kapot, door die stomme, achterbakse, perverse klootzak. Bevend nog van de pijn en het verdriet deed ik mijn broek normaal aan, al kon ik alleen de rits nog dichtdoen en niet het knoopje. Naar de broeksknoop liep ik met hevig trillende benen naar, mezelf onderweg in orde makende door mijn kleding glad te strijken en mijn haren goed te doen. Dit voor zover het lukte, aangezien ik zo hevig trilde dat ik me afvroeg hoe lang ik het nog zou kunnen volhouden.
      De knoop pakte ik op, tegelijkertijd op het moment dat ik me verslagen en hulpeloos op de grond liet zakken. Het metaal deed pijn in mijn hand, want ik kneep heel hard met het knoopje in mijn hand. Deze zou ik later terug aan mijn broek vastmaken, maar ik gaf mezelf geen mogelijkheid om de pijn te voelen. Mijn tranen drongen nu echt door en zacht begon ik te snikken, terwijl de tranen zich steeds sneller opvolgden over mijn bleke wangen. Terwijl ik mijn hoofd liet hangen zodat mijn haren voor mijn gezicht vielen, kneep ik hard mijn ogen dicht. En opende mijn mond, aangezien ik anders het idee had dat ik geen lucht meer zou krijgen. Na hier te hebben gezeten voor weet ik veel hoe lang, stond ik op, veegde mijn tranen ruw weg en deed de knoop in mijn broekzak. Mijn witte blouse pakte ik ook snel op, waarna ik de cel uit liep met een emotieloze, vlakke gezicht. Niemand zou de andere kant van Ruby kennen, niemand. Dat vertikte ik.

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik vind het niet crappy. Ik heb echt medelijden met haar. Luca is een stomme klootzak.]

Luca Jones

Het verbaasd me zeer dat ik haar niet gelijk op mijn dak heb gekregen, dat ik haar niet hoor, geen scheldwoorden, naar opmerkingen over mijn incompetentie. Die krijg ik vast later nog wel, zij is in ieder geval nog lang niet klaar met mij. Ik loop niet rechtstreeks naar mijn cel toe, ik kan het nu niet. Tye is daar, dat weet ik zeker. Wie weet wie nog meer? Ik hoop niet dat hij nog een meisje me heeft weten te krijgen als ik binnen kom zometeen. Dan schop ik ze beiden de cel uit. Doelloos zwerf ik door de lege gangen. Mijn ogen staan leeg, ik heb niet echt meer een idee van wat ik aan het doen ben. Mijn hoofd houd ik expres leeg, elke gedachte die binnen probeert te dringen, ban ik gelijk even hard weg. Mijn schild werkt perfect, nu pas, veel te laat. Ik vervloek mezelf.
Als ik eindelijk een beetje tot mezelf ben gekomen, koers ik recht op mijn cel af, die toch nog best ver lopen is, al heb ik geen besef meer van tijd. Ik zie Ruby nog lopen, maar merk haar amper op. Met mijn blik op oneindig loop ik haar straal voorbij. Uiteindelijk kom ik bij mijn cel aan, negeer ik nog altijd alles en iedereen als ik neerkniel bij het kastje waar mijn weinige persoonlijke eigendommen in liggen. Eigenlijk ligt er maar bar weinig in, behalve een grote stapel papieren. Ik trek de eruit, open de enveloppen en haal de net geschreven brieven eruitt. Mijn ogen glijden over de talloze regeltjes. Ik werp een korte blik op Tye, waarna ik de stapel oppak en ermee naar de badkamer loop zodat ik niet in zijn nabijheid hoef te zijn en hij niet hoeft te zien wat ik aan het doen ben.
Normaal kan ik alles aan, normaal maakt geen enkele opmerking mij iets uit. Ik krijg zoveel naar mijn hoofd geslingerd, leugens of waarheid. Ruby is de enige die bij een punt is gekomen waar ik dat niet meer kan en ik vervloek haar er om. Een andere keer kan ik haar misschien aanpakken, maar nu niet. Ik ban haar ook uit mijn hoofd, waarna ik mijn gedachte opnieuw op de papieren richt. Ik open de talloze brieven, brieven vol beloften, medelijden, scheldpartijen. Allemaal van hen, mijn weerloze zussen. Ik bijt hard op mijn lip en verscheurd de eerste brief in kleine snippers, die in slow motion naar beneden dwarrelen. Ik wil ze niet meer, ik wil geen contact meer met ze. Ik kan geen enkel zwaktepunt meer gebruiken.
Ik kijk op naar mijn tatoeage die zich op mijn pols bevind. I'm not afraid to walk this world alone. Waarom ben ik dat dan nu ineens wel? Toch handig ik in tegengestelde richting, ik hoor niet bang te zijn. Nog een brief die ik in kleine stukjes scheur, en nog één. Ik gooi alles in de douche en zet de kraan aan, waar door de inkt uit loopt. Ik spetter mezelf nat als ik alles door het putje probeer te proppen. Godverdomme, sterf. Uiteindelijk raakt het putje verstopt en zet ik de kraan uit. Ik blijf er even naar kijken, voor ik me opricht en met mijn terugkerende emotieloze blik terug keer naar mijn bed, waar ik op ga liggen.

[ bericht aangepast op 4 okt 2012 - 2:21 ]

Your make-up is terrible

Voor de zoveelste keer: Kan ik ergens heen met Cameron?

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Khione schreef:
Blythe Durance
'Dus? Gay-seks in een gevangenis omdat je niet beter kunt krijgen? Kom op, zo zwak zullen ze niet zinken,' mompelt Davy. 'Als je iemand verkracht ben je sowieso al laag gezonken,' zeg ik. 'Maakt niet uit of je een jongen of een meisje verkracht, als je dat doet verdien je niets meer dan de hel'.
Davy begint met zijn vork te spelen waardoor er een klodder eten op mijn wang terecht komt. Ik trek een vies gezicht en met een dodelijk blik op Davy, die zachtjes lacht, gericht veeg ik het er af waarna ik mijn handen weer afveeg aan de tafel. Gatver. 'Aangezien je het zo leuk vindt om met je eten te spelen,' begin ik terwijl ik zijn bord met één hand beet pak. 'Vind je dat vast ook niet zo erg,' vervolg ik om vervolgens een beetje over de tafel heen te leunen en het bord in zijn gezicht te duwen. Er komt een tevreden glimlach op mijn gezicht als ik zie dat zijn gezicht er onder zit. 'Perfect, je ziet er nu al helemaal uit als een klein jongetje,' zeg ik met een brede glimlach. Ik kijk even rond of ik één van de cipiers zie, als ik niemand zie haal ik een aansteker uit mijn broekzak en knip ik het vlammetje aan. 'En als je nog een keer eten mijn kant op gooi dan steek ik je haar in de fik'. Aan de toon in mijn stem kan je horen dat ik het echt meen.

To the stars who listen — and the dreams that are answered