[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

Nathalie Leyla Alix

Hij haalt zijn schouders op. "Ik hoef er niet echt iets voor terug." antwoord hij. "Maar het zou fijn zijn als ik niet naar de isoleercel zou moeten, alleen bepalend op hoe ik me gedrag." voegt hij er wel aan toe. "Ik denk er nog overna, als ik het weet zeg ik het je wel." Ik knik begrijpelijk en laat mijn armen weer zakken, langs mijn lichaam, om een zo min mogelijk intimiderende houding aan te nemen. Dat is wel het laatste wat ik nu nodig heb.
Ik zorg ervoor dat er een klein, maar moeilijk glimlachje op mijn lippen verschijnt. "Oké, ik zal je niet afrekenen op je stoere gedrag en je gelijk in de isoleercel gooien." zeg ik toegevelijk. "We hebben je hulp echt nodig, jij kan binnen dringen bij hen, wij niet. Bij die jonge vrouwen, of bij de jongens, alsjeblieft." vraag ik hem, haast smekend. "Niet voor mij, maar voor hen." voeg ik er aan toe, aangezien ik echt met ze te doen heb. Niet alleen omdat ik weet hoe het is, maar ook omdat zij zich nog veel machtelozer moeten voelen omdat ze nergens heen kunnen.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Duidelijk geschrokken zet ze enkele stappen achteruit en kijkt naar mij op, aangezien ik langer ben dan dat zij is. “Eh, s-sorry.” Mompelde zij, waarna ze haar ogen neer slaat. “Ik dacht… eh, ik hoorde niets meer en…” Ze zucht gefrustreerd, maar mijn hele uitstraling is nog steeds doods en kil en ik ben ook niet van plan dat gelijk te veranderen, nadat ik Drew en Luca tegen het lijf was gelopen. Het meisje, welke jong op mij overkwam, keek op met een verwarde blik in haar ogen en een rode blos van schaamte op haar wangen. “Niets, laat maar.” Murmelt zij vervolgens, waarna zij zich omdraait en weer op één van de bedden gaat zitten.
“Mooi,” beantwoordde ik haar enkel kil, wat meer op grommen leek, om vervolgens de deur dicht te knallen. Eenmaal met de deur dicht droogde ik me helemaal af, waarna ik er pas achter kwam dat ik geen kleding had meegenomen, dus liep ik weer naar hiernaast met de handdoek om me heen. Zonder het meisje een blik te gunnen liep ik naar mijn kleding, pakte een strakke, ripped jeans en een eenvoudig zwart shirtje met lingerie, waarna ik naar mijn bed liep en dit op het bed flikkerde. “Vertel een waarom je hier zit.” Zei ik tegen haar, echter was het totaal geen vraag, meer een eis. Met mijn handdoek nog strak om mijn lijf, deed ik het zwarte slipje aan om vervolgens met mijn rug naar haar toe te staan en mijn zwarte BH aan te doen en de rest van mijn kleding. Hierna bond ik de handdoek om mijn hoofd om mijn haren te laten drogen en ging op mijn bed zitten, terwijl ik haar nieuwsgierig aankeek.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

"Mooi." antwoord ze enkel kil, wat meer op grommen lijkt en vervolgens hoor ik de deur hard dicht slaan, waar ik ook van schrik. Ik haal mijn hand door mijn warrige haar heen, mijn hand blijft halverwege steken omdat er klitten in gekomen zijn. Zuchtend haal ik mijn hand uit mijn haar, ik zal het later wel kammen. Nu heb ik werkelijk geen puf om motivatie om zelfs maar op te staan. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen er om heen.
Net op dat moment gaat de deur weer open, loopt het meisje weer terug in haar handdoek, zonder mij ook maar een blik waardig te gunnen. Ze begint kleding uit haar kast te pakken, die ze op haar bed neer gooit. "Vertel eens waarom je hier zit." zegt ze, nee, eist ze van me. Ik ben echter te verbaasd om antwoord te geven en staar haar aan terwijl ze haar ondergoed aantrekt onder haar handdoek, die dan afdoet om met haar rug naar mij toe haar bh aan te doen. Ik ben jaloers op haar mooie, vrouwelijke lichaam, maar weet nog steeds even niks uit te brengen. Daarna trekt ze een zwart shirtje aan met een strakke, ripped jeans. Alles staat haar goed. De handdoek bind ze om haar hoofd en gaat op haar bed zitten, waarna ze me nieuwsgierig aan kijkt.
"Ik eh..." zeg ik, terwijl ik hard probeer na te denken waarom ik hier ook alweer zit. "Ik heb de CIA gehackt." floept het eruit, op een zachte, nerveuze toon. Ik vertel de waarheid bijna zonder aarzelen, waarom weet ik niet. Het liefst had ik gewoon één of andere slechte daad bij elkaar geraapt en vertelt, maar dat kan ik niet. Beschaamd wend ik mijn ogen af. "En jij?" vraag ik dan maar snel, zodat het minder opvalt.

Your make-up is terrible

Cameron Blake Welling
Ze knikt begrijpend, laat haar armen langs haar lichaam hangen en tovert een lichte glimlach op haar lippen. 'Oké, ik zal je niet afrekenen op je stoere gedrag en je gelijk in de isoleercel gooien,' zegt ze. 'We hebben je hulp echt nodig, jij kan binnen dringen bij hen, wij niet. Bij die jonge vrouwen, of bij de jongens, alsjeblieft'. De licht smekende toon in haar stem begint me over te halen. 'Niet voor mij, maar voor hen'. Ik knik langzaam. 'Oké,' geef ik uiteindelijk toe. 'Ik zal zien want ik kan doen, maar het zal waarschijnlijk wel een tijdje duren voordat ik hun vertrouwen heb gewonnen. Zodra ik iets weet zal ik het jou, of een van de andere cipiers vertellen'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

Hij knikt langzaam. "Oké." geeft hij uiteindelijk toe en ik zucht opgelucht. "Ik zal zien wat ik kan doen, maar het zal waarschijnlijk wel een tijdje duren voordat ik hun vertrouwen heb gewonnen. Zodra ik iets weet zal ik het jou, of een van de andere cipiers vertellen." De glimlach op mijn lippen word abrupt iets oprechter, iets wat maar weinig voorkomt bij mij.
"Dat waardeer ik echt heel erg, bedankt." zeg ik, mijn stem klinkt iets minder rauw dan normaal. Het zorgt ervoor dat mijn hoop op menselijkheid in deze gevangenis iets opgeschroeft word. "Rook je? Als je wilt kunnen we nu nog wel even snel naar buiten om een sigaretje te gaan roken." stel ik dan dankbaar aan hem voor, om te laten zien dat wij echt de kwaadste niet zijn als hij dat ook niet is.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Het meisje heeft haar armen over haar opgetrokken benen geslagen, zie ik wanneer ik me naar haar toegedraaid heb. “Ik eh…” begint ze, terwijl ze een nadenkende blik op haar gezicht krijgt, waardoor ik mijn wenkbrauw optrek. Iets wat er nogal arrogant uitziet, maar niet mijn bedoeling is. “Ik heb de CIA gehackt.” Floept het er abrupt uit, op een zachte, nerveuze toon, waardoor er een donker gegrinnik mijn keel uitkomt.
Het doet me iets deugd dat ze niet tegenstribbelde om het te vertellen, dat ze het gewoon zei. Hierdoor nam ik een gemakkelijkere houding aan door op het bed te gaan liggen, mijn benen over elkaar en mijn armen onder mijn hoofd. “En jij?” vroeg ze snel erna, waarop ik eerst mijn lippen likte en vervolgens mijn hoofd richting haar kantelde. “Ik heb iemand vermoord,” vertelde ik haar doods tegelijkertijd dat ik mijn nagels bestudeerde, alsof het de normaalste zaak was. Kort had ik zelfs met mijn ogen gerold.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Na mijn bekenning komt er een donker gegrinnik uit haar keel, wat mij rode wangen van schaamte oplevert. Ze gaat in een gemakkelijke houding op hetbed liggen, haar benen over elkaar en haar armen onder haar hoofd. Na mijn vraag likt ze over haar lippen en kantelt ze haar hoofd richting mij. "Ik heb iemand vermoord." vertelt ze doods en bestudeerd tegelijk haar nagels, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze heeft zelfs met haar ogen gerolt.
Op het moment dat ze dat zegt, verslik ik mezelf in mijn eigen speeksel waar door ik zacht kucht. Hoewel er een hoestbui op komt zetten, probeer ik deze te negeren. De tranen springen gelijk in mijn ogen. Moet ik dit nou ook met een korreltje zout nemen? Ik weet het niet, alleen dat er een rilling over mijn ruggengraat heen loopt. Ik wrijf even in mijn ogen om de tranen weg te wrijven en kijk dan weer naar haar. "Uh, oké..." mompel ik dan, aangezien ik mezelf geen houding weet te geven. Mijn stem klinkt schor door de genegeerde hoestbui en ik kucht opnieuw zacht.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Op het moment dat ik zeg wat ik gedaan heb, zodat ik hier gezellig kan verblijven, verslikt Ruya zich – in haar eigen speeksel nog wel, waardoor ze zacht kucht. Er sprongen tranen in haar ogen direct toen ze dat deed. O god, waar zit ik mee opgescheept? Bedenk ik mezelf, maar schud dan hulpeloos mijn hoofd en leg mijn arm weer onder mijn hoofd terwijl ik naar het plafond staar. In mijn ooghoeken merk ik hoe ze de tranen weg wrijft en vervolgens naar mij kijkt. In tegen stelling tot net, gun ik haar nu geen aandacht meer. “Uh, oké…” mompelt ze dan, waardoor het duidelijk is dat ze zich geen houding weet te geven. Haar stem klinkt schor en ze kucht opnieuw zacht.
Ik negeerde hoe nerveus en ongemakkelijk ze zich misschien op het moment mocht voelen en draaide me naar haar om, door op mijn zij te gaan liggen en mijn hand als ondersteuning onder mijn hoofd te doen. Ik zuchtte diep, likte mijn lippen voordat ik ging praten, aangezien ik het gevoel had dat mijn lippen droog waren. “Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Morbid, en alhoewel je misschien mijn echte naam Ruby te horen krijgt, zal ik je waarschuwen dat je mij níet zo moet noemen.” Siste ik haar, op het einde met een gevaarlijke blik.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Nu draait ze zich naar mij om, door op haar zij te gaan liggen en haar hand als ondersteuning te gebruiken voor haar hofd. Ze zucht een diep en likt alweer over haar volle lippen. "He heet je eigenlijk? Ik ben Morbid, en alhoewel je misschien mijn echte naam Ruby te horen krijgt, zal ik je waarschuwen dat je mij níet zo moet noemen." sist ze me toe, met een gevaarlijke blik erbij. Ik knik even snel, om gelijk te bevestigen dat ik haar gehoord en begrepen heb. Ik wil geen misverstanden creëren bij haar, dat lijkt me een heel slecht idee.
"Rhett zei dat je naam Ruby was, maar ik zal je Morbid noemen." zeg ik als nog zacht tegen haar en ik slik eens. Ik durf op het moment niet eens te verzitten. "Ik eh, heet..." mompel ik, terwijl ik mijn eigen naam probeer te herinneren. "R-ruya." stotter ik vervolgens, na een halve minuut. Ik probeer de blik van Ruby ondertussen te vermijden door een beetje om mij heen te kijken. De cel ziet er een beetje minder angstwekkend uit in het licht, maar zij maakt hem nog veel enger. Ik ben bijna bang om te gaan slapen in haar bijzijn. Daarna waag ik het om haar kort aan te kijken.

Your make-up is terrible

Cameron Blake Welling
De glimlach op haar gezicht wordt iets oprechter. 'Dat waardeer ik echt heel erg, bedankt,' zegt ze met een iets minder rauwe stem als normaal. 'Rook je? Als je wilt kunnen we nu nog wel even snel naar buiten om een sigaretje te gaan roken,' stelt ze voor.
Ik knik. 'Dat klinkt als een goed plan,' zeg ik. 'En zou ik misschien je naam mogen weten, dat praat wat makkelijker,' voeg ik er aan toe.

[Sorry Nikki, ik wist echt niks ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Geeft niet hehe. Ik maak er wel iets van hoor.]

Nathalie Leyla Alix

Hij knikt er op. "Dat klinkt als een goed plan." zegt hij en ik knik goedkeurend. "En zou ik misschien je naam mogen weten, dat praat wat makkelijker." voegt hij er aan toe. Ik begin weg te lopen uit de kantine. "Volg mij." zeg ik tegen hem, zonder nog echt antwoord op zijn vraag te geven. Ik ga via een andere weg dan normaal naar buiten, via de cipiersgang. Dan weet ik zeker dat we goed en wel, en vooral alleen, buiten komen.
"Je mag me Alix, of miss Alix noemen. Net wat je zelf wilt." antwoord ik daarna op hem, terwijl we door een lege gang heen lopen. Ik vis wat sleutels uit mijn riem, die bedekt word door mijn grote vest. Daarmee open ik een aantal deuren, ook die naar buiten. Daar pak ik een pakje sigaretten en bied ik Cameron er eentje aan.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Ze knikte even snel, zodat ik gelijk duidelijk had dat ze het gehoord en begrepen had. “Rhett zei dat je naam Ruby was, maar ik zal je Morbid noemen.” Zegt ze als nog zacht tegen mij en slikt eens. “Rhett mag zeggen wat hij wil, maar als ik niet zo genoemd wil worden, dan wil ik het niet.” Vertel ik haar, op een wel erg strenge en kritische toon, die er eigenlijk per ongeluk uit kwam. Niet dat ik daar nu iets aan kan doen, het is al te laat.
“R-ruya.” Stottert ze vervolgens, na een halve minuut. Ze probeert mijn blik ondertussen te vermijden, aangezien ik haar nogal nerveus om haar heen vind kijken. “Ruya, hé?” herhaalde ik en ging weer op mijn rug liggen om naar het plafond te staren. “Vandaag heb ik jou volgens mij nog niet gezien,” zei ik haar toen, op een nieuwsgierige toon, waardoor ik haar eigenlijk vroeg of ze haar cel wel uit was geweest en bij het ontbijt was.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

"Rhett mag zeggen wat hij wil, maar als ik niet zo genoemd wil worden, dan wil ik het niet." zegt ze op een strenge en kritische toon, waardoor ik een beetje het gevoel krijg dat zij de baas is over hem in plaats van andersom, zoals het hoort te zijn. Ik besluit om alles te doen wat zij zegt, zodat ik zeker weet dat het nog een beetje goed komt met mij in de gevangenis. Ik knik lichtjes en angstig op haar woorden en zeg nog net geen 'ja mevrouw'.
"Ruya, hé?" vraagt ze nadat ik mijn naam heb gestotterd en ik knik licht. Zij gaat ondertussen op haar rug liggen en kijkt naar het plafond. "Vandaag heb ik jou volgens mij nog niet gezien." zegt ze, op een nieuwschierige toon. Hier door bijt ik eerst hard op mijn lip. "Ik ben ook weinig buiten een cel geweest." lispel ik als antwoord. "Kort bij het ontbijt..." meld ik haar, alsof het verplicht is. De rest vertel ik niet, dat lijkt me alles behalve slim. Ik trek mijn benen nog iets dichter tegen mijn pijnlijke lichaam aan.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Ze knikt lichtjes en angstig op mijn woorden, waardoor ik een goed gevoel krijg. Eén die ik eigenlijk niet wil hebben, het leek alsof ik de macht over haar had. Ik zou het niet misbruiken, dit meisje was behoorlijk timide en schuw. Types zoals Luca zou ze slim moeten vermijden, aangezien die haar rauw lusten. Ergens had ik medelijden met haar, nog erger dan Nicole eigenlijk, maar dit werd allemaal vervaagd door het feit dat ik geen zwakte moest laten zien. Net met Luca.. Alleen al als ik eraan denk, gaat mijn bloed ervan koken. Hij gaat dood en als dat niet kan, martel ik hem zo erg dat hij me zou smeken om op te houden. Onbewust was er een sadistische grijns op mijn lippen te zien.
Nadat ik haar naam had herhaalt, knikte ze licht. Als ze niet gelijk antwoord geeft, kantel ik mijn hoofd naar haar en zie hoe ze op haar lip bijt. "Ik ben ook weinig buiten een cel geweest." lispelt ze als antwoord. "Kort bij het ontbijt..." meldt ze mij, alsof het verplicht is. Hierna trekt zij haar benen nog iets dichter tegen haar lichaam. Door de manier hoe ze doet, ga ik rechtop zitten en kijk haar doordringend aan, boor bijna letterlijk mijn poelen in die van haar. Ik krijg het idee alsof er iets met haar was, ze vertelde in elk geval niet alles. "Heb je vandaag gevangenen ontmoet?" vraag ik haar dan, op een duidelijke toon dat ik niets anders dan de waarheid wil om vervolgens mijn ogen over haar heen te laten gaan. "Wie?" vervolg ik snel, lichtelijk ruw en eisend.

(Om 1 uur ongeveer kan ik niet meer reageren. Ben dan bij een vriendin.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Oké, veel plezier alvast!]

Ruya Aichi

De sadistische grijns op haar lippen boezemt me alleen nog maar meer angst in. Ik vraag me af waar ze aan denkt, wat ze van plan is en of het op mij slaat. Ruby gaat recht overeind zitten na mijn melding over wat ik gedaan heb. Ze kijkt me doordringen aan, boort echt bijna letterlijk haar poelen in die van mij. Ik knipper verward, maar durf niet weg te kijken van haar. "Heb je vandaag gevangenen ontmoet?" vraagt ze, op een duideljke toon dat ze niets anders wilt horen dan de waarheid en haar ogen gaan over mij heen. "Wie?" vervolgt ze snel, lichtelijk ruw en eisend.
Ik hap lichtelijk naar adem en murmel iets, alsof ik probeer na te denken over wie ik tegen ben gekomen. "Ik heb jou ontmoet..." murmel ik verder. "En bij het ontbijt..." Ik zucht eventjes, kijk om me heen en laat mijn hand langs mijn pijnlijke hals glijden, waarna ik mijn arm weer om mijn benen heen sla. "Twee jongen uh... Ik weet hun namen even niet meer." lieg ik dan. Mijn geheugen is enorm goed, natuurlijk weet ik dat nog wel. Ik doe alleen alsof ze onbelangrijk zijn, zodat ze niets gaat denken. "Tye en Luca, kan dat kloppen?" vraag ik zacht en kijk haar weer recht aan.

Your make-up is terrible