[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

(Sure, Maartje. Dit word mijn laatste reactie totdat er andere mensen gaan reageren… 8D)

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Luca blijft me enkel kil aankijken, waardoor ik al direct weet dat het geen optie is, helaas. Een korte rilling voel ik door zijn lichaam gaan toen ik mijn adem expres tegen zijn oor liet slaan. “Prima, met jou tegen me aan.” Antwoord hij nonchalant, waardoor ik hem ook weg probeer te duwen. Eigenlijk had ik verwacht dat hij geschrokken of iets was, zodat ik mezelf snel los kon wurmen uit zijn greep en weg kon rennen. Hij houdt me echter in zijn ijzeren greep gevangenen en ik moet een diepe zucht inhouden.
Nadenkend likt hij na mijn woorden over zijn lippen, terwijl hij me verbaasd aankeek. “Zo, dat is me nog eens een voorstel, Ruby. Ben je bereid om anderen op te offeren zodat je je eigen, zielige hachje kan redden?” vraagt hij op een spottende toon, waardoor ik zijn jongeheer nu wel gelijk eraf wil knijpen. Eikel dat het is, wie heeft het erover dat ik mijn woorden na zal komen? Niemand heeft het hier over de waarheid hoor. Hij zou beter moeten weten. Ik ga het echter niet aan zijn neus hangen.
Zijn hand ligt nog altijd achter in mijn nek, welke hij verstevigt zodat hij harder erin knijpt en ik bijt hard op mijn onderlip. “Ik dacht het even niet meis, ten eerste maakt het mij bar weinig uit of je het aan iemand vertelt. Je merkt de gevolgen daar van nog wel. De tweede lijkt me wel duidelijk genoeg… Ik wil niemand anders dan jou.” Het laatste fluistert hij pervers en begint daarna te lachen, waarna hij expres zijn onderlichaam tegen mij aan drukt, terwijl hij nog altijd mij stevig vast houd. “Het is te laat voor jou, lieverd.” Gromt hij vervolgens bij mijn oor.
Tintelingen gaan weer door mijn lichaam, maar ik weiger ook maar enig vorm van onderdanigheid te laten zien, dus dwing ik een glimlachje op mijn gezicht. Al raak ik de dodelijke blik in mijn blauwgrijze ogen toch echt niet kwijt. “Als je niet zo’n perverse klootzak was, zou het bijna lief zijn, Luca.” Sis ik lieflijk en dwaal mijn hand nu wel degelijk, in een opwelling, af naar zijn kruis, waar ik hard in knijp. Hierna beweeg ik mijn mond naar zijn oor, waar ik half in sis en half in fluister, “Laat me verdomme los.”

Tye Shade Steele.
Ondertussen was Nathalie overeind gekrabbeld, waarna ik naar haar keek en een triomfantelijk grijnsje op haar volle lippen opmerkte. Zij slaat haar armen losjes over elkaar heen en kijkt me vervolgens aan met een strenge blik.
“Gelukkig heeft jouw hoop maar zero effect op de realiteit.” Grijnst ze me tevreden toe. “Ik kom er nog wel achter wat jij bij haar gedaan hebt en eventueel anderen, Tye. Dan word het nog duizend maal erger dan wat je net gevoeld heb. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen.” Sluit ze dreigend af, maar ik kan enkel mijn ogen rollen terwijl ik knarsetand.
“Eerst zien, dan pas geloven, bitch,” gromde ik, het laatste woord zachter fluisterend, terwijl zij zichzelf omdraaide en resoluut de cel uitstapte, de deur achter zich sloot. Eigenlijk moest ik nu Luca zoeken of hier in elk geval weggaan, maar ik kon toch niet ver komen, dus liet ik me grommend en vloekend terug op het bed vallen. “Stom wijf,” murmelde ik zacht en sloot mijn ogen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Blythe Durance
'Dus? Gay-seks in een gevangenis omdat je niet beter kunt krijgen? Kom op, zo zwak zullen ze niet zinken,' mompelt Davy. 'Als je iemand verkracht ben je sowieso al laag gezonken,' zeg ik. 'Maakt niet uit of je een jongen of een meisje verkracht, als je dat doet verdien je niets meer dan de hel'.
Davy begint met zijn vork te spelen waardoor er een klodder eten op mijn wang terecht komt. Ik trek een vies gezicht en met een dodelijk blik op Davy, die zachtjes lacht, gericht veeg ik het er af waarna ik mijn handen weer afveeg aan de tafel. Gatver. 'Aangezien je het zo leuk vindt om met je eten te spelen,' begin ik terwijl ik zijn bord met één hand beet pak. 'Vind je dat vast ook niet zo erg,' vervolg ik om vervolgens een beetje over de tafel heen te leunen en het bord in zijn gezicht te duwen. Er komt een tevreden glimlach op mijn gezicht als ik zie dat zijn gezicht er onder zit. 'Perfect, je ziet er nu al helemaal uit als een klein jongetje,' zeg ik met een brede glimlach. Ik kijk even rond of ik één van de cipiers zie, als ik niemand zie haal ik een aansteker uit mijn broekzak en knip ik het vlammetje aan. 'En als je nog een keer eten mijn kant op gooi dan steek ik je haar in de fik'. Aan de toon in mijn stem kan je horen dat ik het echt meen.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Cheryl, moet ik Nathalie nog op Cameron afsturen?]

Luca Jones

Het is duidelijk dat ze een glimlachje op haar gezicht dwingt, al verbaasd mij dat wel. Nog steeds raakt ze haar dodelijke blik niet kwijt, wat haar glimlachje zo goed als ongedaan maakt. "Als je niet zo’n perverse klootzak was, zou het bijna lief zijn, Luca." sist ze lieflijk en ik voel haar hand nu wel degelijk afdwalen naar mijn kruis, waar ze hard in knijpt. Eerst worden mijn ogen groot, dan vertrekt mijn gezicht pijnlijk. Hierna beweegt ze haar mond weer naar mijn oor, waar ze half in sist en half in fluistert. "Laat me verdomme los."
Ik grom woest. "Je maakt het alleen maar erger voor jezelf." Mijn ruwe stem is flink gereduceerd, het klinkt nu bijna kinderlijk. In plaats van haar gelijk los te laten, lik ik langs haar wang en duw ik haar daarna met flink wat kracht van mij af, omdat het gewoon teveel pijn doet. Mijn handen zakken gelijk naar beneden en ik kreun zacht van de pijn, waarna ik een klein stukje door mijn knieën zak en haar woest aan kijk. "Onze volgende ontmoeting zal je nooit meer vergeten." breng ik moeilijk uit, met een haperende ademhaling en een piepende stem.
Ik breng nog een aantal scheldwoorden uit, waarna ik de meest gruwelijke en perverse ideën krijg ik Ruby flink pijn te doen, om haar lichaam helemaal naar de klote te helpen als ik haar weer zie. Dan is zij degene die pijn zal lijden. Ik zweer wraak, daar zal ze werkelijk niet onderuit komen. Als ze eerder vrij komt, zal ik haar opzoeken zodra ik vrij kom. Dan zal ze nooit ontsnappen aan mij.

Your make-up is terrible

[Kan, ik ben alleen wel nog steeds met Frans bezig]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Oké, waar is hij?]

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Zijn ogen worden groot, dan vertrekt zijn gezicht pijnlijk en op mijn gezicht iets niets meer te zien dan dat lieflijke, sluwe grijnsje. Woest gromt Luca op wat ik zeg en doe. Het feit dat ik dit misschien niet had moeten doen kwam voor enkele secondes in me op, maar meer ook niet, hierna drukte ik het dan ook snel weg.
“Je maakt het alleen maar erger voor jezelf.” Zijn ruwe stem is flink verminderd, het klinkt nu bijna kinderlijk, waardoor ik mijn lachen in moet houden. Had hij mij maar eerder los moeten laten, had hij nu ook geen pijn gehad aan zijn dierbare jongeheer. Dit wist hij heus wel, maar hij was gewoon koppig, zoekend naar macht over mij, als hij zich nu maar in zijn botte kop prent dat het nooit gaat lukken bij mij.
In plaats van mij gelijk los te laten, likt hij langs mijn wang, waarna hij me pas met flink wat kracht van zich af duwt, waardoor ik op de grond val met een pijnlijk gezicht. Godver… Nu maar hopen dat die vriend van hem pijn zou blijven doen, dan was ik voor de rest van de dag veilig, al wist ik donders goed dat dit maar een klein schijntje van hoop was. Hij zou er alles aan doen om mijn leven nu een hel te maken. Wanneer ik weer opkijk, zie ik hoe hij zacht kreunt van de pijn tegelijkertijd dat hij een stukje door zijn knieën kijkt en me woest aankijkt. Dit keer kan ik het niet laten een zacht gegrinnik uit mijn mond te ontsnappen.
“Onze volgende ontmoeting zal je nooit meer vergeten.” Brengt hij moeilijk uit, met een haperende ademhaling en een piepende stem, waardoor ik heimelijk met een hand voor mijn mond begin te lachen. Een sarcastisch antwoord houd ik maar binnen, aangezien mijn leven anders zeker voorbij zal zijn. Soms moest ik die trots van mij wel inslikken, maar Luca moest dat al zeker doen en nu wij elkaar ontmoet hadden, zou ik daar voor zorgen.
“Zorg jij eerst maar voor die jongeheer van je voordat je verdere plannen uitdenkt,” zeg ik en wrijf kort en pijnlijk over mijn rug en kont.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Assassin schreef:
[Oké, waar is hij?]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Luca Jones

Door mijn krachtige duw is Ruby met een pijnlijk gezicht op de grond terecht gekomen. Net goed, beter verdiend ze ook niet, stoephoer. Er komt een zacht gegrinnik uit haar mond als ik van de pijn kreun en na mijn dreigement hoor ik haar wel achter haar hand lachen, maar er is zo weinig aan te doen nu. Het verbaasd me al dat ze nergens een opmerking over maakt, al is ze misschien nog wel zo slim om te begrijpen dat het alles alleen maar erger kan maken ermee. Al is het voor mij wel bijna op het toppunt.
"Zorg jij eerst maar voor die jongeheer van je voordat je verdere plannen uitdenkt." zegt ze en wrijft over haar rug en kont. Ik grom zachtjes en kniel licht hijgend neer terwijl ik er een heel scala aan scheldwoorden door heen gooi, in verschillende talen, allemaal gericht aan Ruby. "Maak je daar maar niet druk om, ik heb al precies in mijn hoofd zitten hoe ik je lichaam onherkenbaar kan verminken." dreig ik, al klink ik niet zo gevaarlijk als eerst. "Als ik jou was zou ik nu wegwezen voordat ik weer op de been ben." geef ik haar daarna als tip mee.
Ik sluit mijn ogen voor een moment en bijt pijnlijk op mijn lip. Damn, wat wil ik nu graag terug naar mijn cel om daar verder te creperen. Tye hoeft hier alleen niets van te weten, die lacht mij toch alleen maar uit. Misschien krijgt ik hem zometeen wel even de cel uit, zodat ik alleen kan zijn.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Zachtjes gromt hij en knielt licht hijgend neer terwijl hij een heel scala aan scheldwoorden, in verschillende talen, gooit. Het zou me niet verbazen als het allemaal naar mij gericht is, al doet het me allemaal niets. “Maak je daar maar niet druk om, ik heb al precies in mijn hoofd zitten hoe ik je lichaam onherkenbaar kan verminken.” Dreigt hij, al klinkt het helemaal niet zo gevaarlijk als eerst, waardoor ik trots op mezelf ben dat ik het gedaan had.
Nu moest ik eigenlijk wel weggaan, dus stond ik op en klopte mezelf automatisch af, waarna ik toch bleef staan en naar hem keek. Ergens voelde ik lichte nieuwsgierigheid naar hem, interesseert het me waarom hij in hemelsnaam macht over iemand wilde hebben en meisjes verkrachtte. Er zit sowieso een verhaal achter, want het kan niet zo zijn dat hij dit alleen voor zijn plezier doet. “Als ik jou was, zou ik nu wegwezen voordat ik weer op de been ben.” Geeft hij mij als tip mee en ik knik zwijgzaam, maar toch blijf ik staan en analyseer hem. Hij sluit zijn ogen voor een moment en bijt pijnlijk op zijn lip.
Weloverwogen en kalm vraag ik dan, nog altijd niet weggegaan en op hem neerkijkend, “Waarom wil je meisjes zo graag verkrachten, de macht over hen hebben? Wat is gebeurd, Luca?” Ik wist dat ik hier geen echt antwoord op zou krijgen, Luca kennende, maar ik vroeg het mezelf toch af. Wat was zijn verhaal? “Door wie en wat ben je gebroken dat je zo gaat handelen?” vroeg ik hem toen, zachter en vooral voorzichtiger terwijl ik toch wat afstand nam, want je weet maar nooit.

(Naar wie kunnen Rhett en Tye?)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

Ruby is al op gestaan en heeft zich op gestaan, tot mijn verbazing heeft ze zich nog altijd niet uit de voeten gemaakt. Heel dom van haar. Ze knikt zwijgzaam na mijn tip, maar als ik mijn ogen dicht heb gedaan, hoor ik haar voetstappen niet. Ik verwacht ergens dat ze nog niet klaar met mij is en dat ik elk moment een klap kan verwachten van haar, maar ook dat blijft uit. Als ik haar stem hoor kijk ik iets verrast op en zie ik dat ze op mij neerkijkt.
"Waarom wil je meisjes zo graag verkrahten, de macht over en hebben? Wat is er gebeurd, Luca?" vraagt ze. "Door wie en wat ben je gebroken dat je zo gaat handelen?" vraagt ze me dan, zachter en voorzichtiger, waarna ze wat afstand van mij neemt. Heel even, nog geen eens een hele seconde, verschijnt er een gepijnigde blik in mijn normaal zo emotieloze ogen door de herinneringen die haar persoonlijke vraag tegen mijn wil in oproept. Ik herpak mezelf snel en schud kort met mijn hoofd, waarna ik grinnik.
"Dat zou je wel willen weten hé?" vraag ik aan haar. "Ga je dan het bezorgde, naieve meisje spelen die denkt dat ze een jongen kan veranderen? Je mag het proberen van mij." grijns ik vervolgens. Ik wil mijn stem speels en duister laten klinken maar dat lukt nog steeds niet. Haar vraag heeft mijn stem alleen nog maar erger gemaakt. "Niet dat het je gaat lukken, ik denk dat je moet accepteren dat sommige mensen nou eenmaal zo zijn." De pijn trekt langzaam aan weg en mijn ademhaling is weer de oude geworden. Ik besluit om nog even aan te houden dat ik pijn heb, om Ruby voor de gek te houden en hopelijk zo opnieuw mijn kans te wagen. Ik had toch gezegd dat ze weg moest gaan en haar daar de kans toe gegeven. Nu is het te laat, alweer.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Ietwat verrast kijkt hij op als hij mijn woorden hoort, ziet dat ik op hem neerkijk. Het was even stil en ik had gedacht dat er voor heel kort, nog niet eens een hele seconde, een gepijnigde blik in zijn normaal emotieloze ogen stonden. Deze gedachten gaan echter weer weg als zijn blik als vanouds is, toch vraag ik me af of hij terug moest denken en herinneringen kreeg van vroeger. Net zoals ik flashbacks kreeg aan de verkrachting als een jongen dat bij mij probeerde, zoals… Mijn ogen flitsen kort en lichtelijk verdrietig naar Luca, maar ik schud verwoed mijn hoofd en mijn oude blik krijg ik ook weer in mijn grijsblauwe ogen.
Hij schudt kort zijn hoofd, waarna hij grinnikt. “Dat zou je wel willen weten, hé?” vraagt hij aan mij en ik trek afwachtend, en eigenlijk ook lichtelijk arrogant, mijn wenkbrauw op. “Ga je dan het bezorgde, naïeve meisje spelen die denkt dat ze een jongen kan veranderen? Je mag het proberen van mij.” Grijnst hij vervolgens en abrupt schud ik mijn hoofd, half grijnzend terwijl ik een hand door mijn haar haalde en deze aan één kant van mijn schouder drapeerde. Zijn stem klinkt lichtelijk speels en duister, maar volgens mij wil het hem nog niet helemaal lukken. “Niet dat het je gaat lukken, ik denk dat je moet accepteren dat sommige mensen nou eenmaal zo zijn.” Hij blijft nog steeds op de grond zitten en creperen en ik ben te druk bezig met mijn gedachten om te merken dat zijn adem weer normaal is geworden.
Ik zucht diep, grinnik donker en kantel mijn hoofd dan lichtjes zodat het eruit zag alsof ik hem betuttelde, “Wie zegt dat ik dat wilde proberen? Ik weiger om in dat zielige praatje van jou te geloven, aangezien niemand zo is zonder een verhaal.” Zeg ik hem met een duidelijke, zelfverzekerde toon, waarna ik mijn armen over elkaar deed en mezelf omdraaide, klaar om weg te lopen. “Blijf dan maar lekker als een perverse eikel op de grond creperen, doei Luca.” Eindig ik en begin weg te lopen met mijn handen weer naast mijn lichaam hangen. De uiteinden van de witte blouse die ik aanheb, knoop ik aan elkaar zodat deze niet meer loshangt.

[ bericht aangepast op 2 okt 2012 - 23:24 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

Haar ogen waren voor een moment verdrietig naar mij geflitst, maar ze schudde verwoed met haar hoofd en kreeg daar door haar oude blik terug. Na mijn vraag schud ze abrupt met haar hoofd, half grijnzend en haalt haar hand door haar donkere haar heen, die ze aan één kant van haar schouder drapeert. Na mijn woorden zucht ze diep, grinnikt ze donker en kantel lichtjes haar hoofd waar door ze een betuttelende houding krijgt.
"Wie zegt dat ik het wil proberen? Ik weiger om in dat zielige praatje van jou te geloven, aangezien niemand zo is zonder een verhaal." zegt ze me op een duidelijke zelfverzekerde toon, waarna ze haar armen over elkaar doet en zichzelf omdraait. Eindelijk gaat ze weg. "Blijf dan maar lekker als een perverse eikel op de grond creperen, doei Luca." eindigt ze en ze begint weg te lopen, ik kijk haar nog even na.
Ik probeer op te staan, wat bij de eerste poging mislukt. Ik grom zacht in mezelf, trek mezelf met alle wilskracht die ik op overeind en sluip achter haar aan. Ik grijp haar abrupt bij haar armen vast en trek haar achteruit mee een lege cel in. "Ik zei, je moet accepteren dat sommige mensen geen zielig verhaal hebben. Sommige mensen zijn gewoon puur slecht." sis ik in haar oor en knijp behoorlijk in haar armen, waar ik haar vast heb. Het doet me alleen niets, ik ben zo ontzettend kwaad op haar.
Natuurlijk is ze niet de makkelijkste om mee te nemen, zeker niet nu ik een heel stuk afgezwakt ben. Toch lukt het mij om haar op één van de lege bedden te smijten en boven op haar te gaan zitten. Ik probeer haar beide polsen te pakken en tegen het bed te drukken, maar ze is nog verdomd sterk.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Na mijn woorden loop ik weg en wrijf even kort in mijn ogen, terwijl ik zucht en naar het plafond kijk. Op dat moment echter grijpt iemand me bij mijn armen vast en trekt me mee achteruit een lege cel in. “Ik zei, je moet accepteren dat sommige mensen geen zielig verhaal hebben. Sommige mensen zijn gewoon puur slecht.” Sist hij in mijn oor, knijpt behoorlijk in mijn armen, waar hij mij vast heeft en mijn mond vertrekt lichtelijk in pijn. Ik wil hem echter niet laten zien dat het wel degelijk heel pijn doet, dus laat ik mijn lippen een streep worden.
Het is Luca, natuurlijk is het Luca, welke mogol zou dit mij nu aan doen op het moment? Waarschijnlijk alleen die sukkel. Vrijwel gelijk stribbel ik weer tegen, de gehele weg dat hij mij richting de lege cel mee trok. Toch lukt het hem uiteindelijk om mij op één van de lege bedden te smijten en boven op me te gaan zitten. Mijn lippen zijn nog steeds een streep wanneer ik naar zijn strot wil grijpen, maar hij pakt mijn beide polsen al vast en probeert deze tegen het bed te drukken. Ik stribbel echter, helaas voor hem en gelukkig voor mij, enorm tegen en probeer mijn nagels in zijn huid te zetten.
“Tuurlijk, dus jij hebt niemand lief? Niemand op deze verrotte wereld?” grom ik richting hem. “Ik weet zeker dat jij een zielig verhaal hebt, Luca,” ga ik dan verder, hem doordringend in zijn ogen kijk, waarna ik snel vervolg, “En als je me ook maar iets aandoet, dan zorg ik dat je er nog één bij hebt, want dan jaag ik een mes door je strot heen.” Sis ik, terwijl ik nog steeds hevig tegen stribbel en mijn benen onder hem beweeg.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

De mond van Ruby is enkel een strakke streep. Ze stribbelt echt enorm tegen en ik voel haar nagels diep in mijn huid dringen. Ik negeer het met een woedende trek op mijn lippen. "Tuurlijk, dus jij hebt niemand lief? Niemand op deze verrotte wereld" gromt hij richting mij. "Ik weet zeker dat jij een zielig verhaal hebt, Luca." gaat ze verder en ze kijkt me doordringend aan. Er vormt zich een geamuseerd glimlachje op mijn lippen. "En als je me ook maar iets aandoet, dan zorg ik dat je er nog één bij hebt, want dan jaag ik een mes door je strot heen." sist ze, terwijl ze nog altijd hevig tegen stribbelt en haar benen onder mij beweegt. Ik verzit iets zodat ik lager op haar kom te zitten.
"Ik heb helemaal niet gezegd dat ik niemand lief heb." antwoord ik nonchalant, omdat ik weet dat ik het in een stomme bui al eens tegen Nicole vertelt heb. Als ik het niet vertel, komt ze het nog wel eens te weten. "Maar daar hoeft geen zielig verhaal aan vast te hangen hoor, we doen het prima zonder." grijns ik. Ik ben allang blij dat ik niet alles aan Nicole vertelt heb, dus kan ik nu gewoon feilloos deze façade vol blijven houden. Eindelijk druk ik haal polsen boven haar hoofd neer, pak ik ze vast met één van mijn grote handen en laat ik mijn vrije hand ruw onder haar shirt glijden waarvoor ik haar blous losgetrokken had, waar ik niet oplet of ik haar pijn doe.
"Trouwens, hierna zal je in geen weken in staat zijn om mij ook maar iets aan te kunnen doen. Je zal mijn naam niet eens kunnen uitspreken." sis ik haar dodelijk toe. "Eigen schuld, dikke bult." vervolg ik snel. Hardhandig trek ik het zwarte ding wat ze aan heeft naar beneden en breng ik mijn hoofd naar beneden om over haar borst heen te likken en hard in haar tepel te bijten. Daarna kijk ik triomfantelijk op naar haar.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Hij negeert mijn nagels die in zijn huid dringen met een woedende trek op zijn lippen. Jammer, ik had gewild dat hij me los zou laten vanwege de pijn. Misschien moet ik maar eens harder in zijn huid drukken met mijn nagels, wat ik dus ook gelijk doe.
Er vormt zich een geamuseerd glimlachje op zijn lippen en hij verzit iets zodat hij lager op mij komt te zitten. Nu word het voor mij lastiger om tegen te stribbelen, aangezien hij nu praktisch met zijn zware lichaam mijn benen in bedwang houdt. “Ik heb helemaal niet gezegd dat ik niemand lief heb.” Antwoord hij nonchalant en ik trek mijn wenkbrauw arrogant op. “Maar daar hoeft geen zielig verhaal aan vast te hangen hoor, we doen het prima zonder.” Grijnst hij en god, wat heb ik ervoor over om die grijns van zijn gezicht te vegen.
Mijn gedachtes worden abrupt onderbroken wanneer hij mijn polsen boven mijn hoofd neer pint, ze vastpakt met één van zijn grote, mannelijke handen en laat zijn vrije hand ruw onder mijn shirt glijden waarvoor hij mijn blouse losgetrokken had. Boos en beledigd zakt mijn mond open en kijk ik naar mijn kapotte blouse. “Gast, dat is weer een shirt minder. What the hell is wrong with you?” sis ik naar hem. Hier kon ik nu niet bepaald winkelen voor nieuwe kleding.
“Trouwens, hierna zal je in geen weken in staat zijn om mij ook maar iets aan te kunnen doen. Je zal mijn naam niet eens kunnen uitspreken.” Sist hij mij dodelijk toe. “Eigen schuld, dikke bult.” Vervolgt hij snel. Hij wist vast dat ik er iets bijdehands op terug wilde zeggen. Sneaky, little… Mijn ademhaling ging was omhoog toen hij hardhandig mijn zwarte korset naar beneden trok, waarna hij zijn hoofd naar beneden brengt om over mijn borst heen te likken en hard in mijn tepel te bijten. Ik grom en houdt een pijnlijke kreet in, aangezien hij triomfantelijk weer naar me kijkt.
“Luca, ik moet je iets toegeven,” begin ik en kijk hem zo normaal mogelijk aan, zelfs mijn nagels drongen niet meer in zijn huid. “Drew heeft me niet alleen gekust,” vervolg ik, iets verdrietiger en ik draai mijn hoofd weg. Alsjeblieft, wees een keer dom en geloof me verdomme!

Quiet the mind, and the soul will speak.