[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

Introduction.
Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

Environment.
Op het eiland staan twee gebouwen. Het cellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

Rules.
• 16+ is toegestaan.
• Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
• Minimaal 3 tot 5 regels.
• Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
• Naam veranderingen doorgeven.
• Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

Persons.
Jailers: (Totaal 10)
• Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Corallo
• Quinto Thomas Reynolds - Corallo
• Rhett Zane Colt - Cocon
• Dana Charlotta McGuire - Corallo
• Nathalie Leyla Alix - Assassin
Nog 2 mannelijke en 3 vrouwelijke cipiers.

Prisoners: (Totaal 12)
• Maya Juliëtte Adams - Aragog
• Nicole Joy Eastwood - Khione
• Ruby Maeve Valentina - Cocon
• Ruya Aichi - Assassin
• Blythe Durance - Khione
• Alicia Joan Beaton - Porcelaneous
• Luca Jones - Assassin
• Davy Ruben Carter - Corallo
• Tye Shade Steele - Cocon
• Cameron Blake Welling - Khione
Nog 2 mannelijke gevangenen en 0 vrouwelijke gevangenen.

Cell Division.
Cell 1: Maya Juliëtte Adams en Nicole Joy Eastwood.
Cell 2: Ruby Maeve Valentina en Ruya Aichi.
Cell 3: Blythe Durance en Alicia Joan Beaton.
Cell 4: Luca Jones en Tye Shade Steele.
Cell 5: Davy Ruben Carter en Cameron Blake Welling.

Daily Schedule.
8.30 - 9.30 - Ontbijt.
12.00 - 13.00 - Middageten.
14.00 - 16.00 - Buiten.
18.00 - 19.00 Avondeten.

Have fun!

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

Rhett Zane Colt, cipier.
Ruya herhaalt zacht onze namen en wanneer we bij de cel aankomen, knikt ze enkel braaf op alles wat ik zeg. “Oké, geen Drew.” Herhaalt ze mij, opnieuw, waarschijnlijk om het zichzelf in te prenten. Ze loopt haar cel in en kijkt even rond, ik volg haar bewegingen met mijn blik. “Waarom niet Drew?” vraagt ze abrupt, waardoor ze me uit mijn gedachten haalt om vervolgens kort te slikken. Moet ik dat echt vertellen, had ze de hint in mijn toon niet opgemerkt?
Misschien wist ze het nu wel gewoon, dan hoef ik het niet specifiek te zeggen. Al zou ik dat sowieso niet doen nu, ik vertrouw erop dat ze niet naar Drew gaat. “Vermijd Drew maar,” Antwoord ik haar enkel terug, mijn oude strenge blik en toon waren terug en ik draaide me om, om vervolgens aanstalten te maken en weg te lopen. Ik bleef echter staan en kantelde mijn hoofd haar richting op om vervolgens toch mijn hoofd te schudden, haar cel op slot te doen en weg te lopen.

Tye Shade Steele.
Nathalie bekeek me met een felle blik. Het deed me niet veel, ik accepteerde het harde, strenge karakter achteloos van haar. Het is dan ook duidelijk dat ze nu vrij ongeduldig is, een spelletje om haar alleen nog maar meer op stang te jagen als ze zo doorgaat. Op mijn antwoord gromt ze zacht, “Oh vast wel. Klein, Aziatisch en schuw. Jullie perfecte prooi.” Snauwt ze me toe, wat een klein, spottend lachje bij mij veroorzaakt. “Ah ja,” Ik doe net alsof ik het haar wil vertellen, maar gooi het dan over een andere boeg, “Zij is inderdaad een perfecte prooi, misschien moet ik haar zo maar op gaan zoeken.” Grijns ik richting Nathalie met een uitdagende blik in mijn ogen.
“Rhett is nu bij haar, als zij begint te praten, is het afgelopen met jullie. Met wat kleine ongelukjes onderweg naar de isoleercel waar door jullie misschien wel wat breken of erger. Niet dat het erg is, in de isoleercel krijgen jullie wel een aantal weken om te herstellen, apart!” dreigt ze met een dodelijke stem, zo laat ze weten dat het dit keer menens is, maar ik kijk haar nog altijd nonchalant aan en haal mijn schouders weer op. “Ik ken haar niet,” Er kwam een half scheef grijnsje op mijn mond. Ze kon me niets maken, zo lang Ruya niet gepraat had. En als ze dat wel zou doen… zou ik haar snel vinden. “Geef dat maar door aan die klootzak met wie je een cel deelt.” Zegt ze daarna rustiger, mijn omschrijving van Luca gebruikte ze erin en ik grinnikte donker.
Ze gaat nog steeds niet weg, slaat haar armen over elkaar, waardoor ik haar afwachtend aankijk. “Hm? Ben je nog niet klaar met me de les te lezen?” grijns ik, terwijl er een perverse tint opkomt, “Is dit soms een uitnodiging om verder te gaan?” Ik likte over mijn lippen wanneer ik dit zei, knipoogde om haar uit te dagen. Het was zeer vermakelijk, altijd. Het is alleen zeer zonde dat zij geen donkere haarkleur heeft, anders kon ze misschien wel mijn type zijn.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Assassin schreef:
[Maar Nathalie gaat zo weg bij Tye, dan kan zij naar één van die van jou. Of je moet ze naar de cel van Ruya laten komen, want die is zo een loner daar.]

[Kan, maar ik moet zo eerst Frans leren]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Khione schreef:
(...)

[Kan, maar ik moet zo eerst Frans leren]

[Maakt niet uit hoor, ik wacht dan sowieso met Ruya.]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
(...)

[Maakt niet uit hoor, ik wacht dan sowieso met Ruya.]

[Dan zou Cameron naar haar moeten en dat is niet echt logisch xd]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Khione schreef:
(...)

[Dan zou Cameron naar haar moeten en dat is niet echt logisch xd]

[Dat is waar... Hum, nou zeg maar als je klaar bent met leren, dan kijk ik wat ik kan schuiven met persoontjes.]

---

Your make-up is terrible

(Ik ga even snel douchen.)

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
“Er is maar één persoon die ik dat wil aan doen, en dat is niet Drew.” Gromt hij dreigend dicht bij mijn gezicht, iets waardoor er weer koude rillingen over mijn ruggengraat lopen. Voor een kleine seconde verdwijnt de grijns van mijn gezicht, maar wanneer ik dit door heb, dwing ik het gelijk weer terug op mijn lippen. Het was dus een foute keuze om daar grapjes over te maken, niet meer doen, Ruby. Noted.
Toen ik een kusje op zijn kaak drukte, rilde hij kort van mijn aanraking en ik moest moeite doen om niet hier en nu weg te rennen. Nou ja, nadat ik me natuurlijk uit zijn greep had gewrongen. Mijn hart klopt voor een seconde hard en beschuldigend van schrik wanneer Luca zacht maar verlangend naar me gromt. Toch dwing ik mezelf dit nog vol te houden, aangezien hij me anders echt had, ik wist zeker dat hij hierop zat te wachten. Luca was niet dom, hij wist heus wel dat ik dit niet meende. Fuck.
Zijn mondhoeken krullen licht geamuseerd omhoog. “Oh echt?” vraagt hij en ik knik kort. “Was Drew’s kus zo magisch dat je ineens geïnteresseerd in mij bent geraakt? Ik geloof er niets van hoor.” Vertelt hij mij op een speelse manier. Mijn gedachten zijn allang weg, mijn hoofd is overspoeld door een dikke rook mist. Ik wil er net antwoord op geven als ik voel hoe hij zijn vrije hand laat afdwalen, langs mijn lichaam. Mijn adem stokt voor een klein moment in mijn keel, vrijwel gelijk vervloek ik mezelf weer. Zijn hand streelt zacht over mijn arm, zij en rug, om zijn hand vervolgens duidelijk op mijn billen te laten liggen. Ik kan het dit keer niet laten en knarsetand, mijn hart stopt voor enkele ellenlange secondes en ik dwing mijzelf snel weer normaal te doen. Toch komt er een zachte grom uit mijn keel.
Get yourself together, Morbid. Dit is dan ook de reden dat ik mijn lippen weer op die van Luca druk en mijn ogen dichtknijp. Na dezelfde, wat voor mij nu langer duurde dan nodig was, intense kus, brak ik het weer af en keek hem aan. “Geloof je me nu wel?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Mijn opmerking over de nieuwe veroorzaakt een klein, spottend lachje bij Tye. "Ah ja." zegt hij en ik hoop zo erg dat hij het nu eindelijk eens vertelt. "Zij is inderdaad een perfecte prooi, misschien moet ik haar zo maar op gaan zoeken." grijnst hij met een uitdagende blik in zijn ogen. Ik grom kort, dat meent hij niet hé? Hier door voer ik mijn dreigement alleen maar uitgebreider uit. Tye kijkt me alleen maar nonchalant aan en haalt zijn schouders weer op. Volgens mij wilt hij gewoon dat ik zijn kop in sla.
"Ik ken haar niet." Er verschijnt een half scheef grijnsje op zijn mond. Tye grinnikt donker. "Hm? Ben je nog niet klaar met me de les te lezen?" grijnst hij, terwijl er een perverse tint opkomt. "Is dit soms een uitnodiging om verder te gaan?" Hij likt over zijn lippen als hij dit zegt, knipoogt uitdagend. Ik grom, hij maakt me werkelijk woest! Als ik me nu niet inhoud... Nou, dat is gewoon onmogelijk. Ik storm op hem af en geef hem een raakse slag met mijn vuist op zijn gezicht.
"Gore perverseling. Jij hebt het recht niet eens om te leven." sis ik hem hierna hatelijk toe, wetend dat ik dit niet mag doen als cipier. Hij moet zijn verdiende loon krijgen, door wie dan ook. Nu ben ik degene die het geeft.

---

Your make-up is terrible

Luca Jones

Na mijn dreigement verdwijnt haar grijns voor een kleine seconde van haar gezicht, maar al snel is hij weer terug. Haar hart klopt voor een seconde hart en beschuldigend van schrik wanneer ik grom. Haar adem stokt zelfs een klein moment in haar keel als ik mijn hand laat afdwalen. Als ze knarsetand, is het een betere reactie geworden als waar ik op gehoopt had, ze laat tenminste een reactie zijn. Daarna komt er een zachte grom uit haar keel.
Haar volgende reactie verwacht ik dan ook allerminst, ze drukt haar lippen weer tegen die van mij aan in weer zo'n intense kus. Nu heb ik tenminste wel de tijd om deze te beantwoorden, al ben ik lichtelijk teleurgesteld als ze hem weer afbreekt en mij aan kijkt. "Geloof je me nu wel?" Ik grinnik vermakelijk. "Ik zou je geloven als je niet zo zou tandeknarsen en zou grommen. Je verraad jezelf een beetje, schat." zeg ik, het woord schat kleinerend uitgesproken. Ik til mijn hand op van haar bil, ga ermee omhoog en veeg een pluk van haar donkere haar uit haar gezicht, waarna ik mijn hand in haar nek klem. Haar gezicht duw ik dichter naar die van mij toe, zodat er enkele milimeters tussen zitten.
"Nu is het tijd om op het houden met dit idiote toneelstukje." zeg ik weer ruw. "Waar ben jij mee bezig. Als je nu niet de waarheid vertelt, zit je in grote problemen." Het laatste sis ik zowat in haar gezicht. Ik druk mijn lippen kort en ruw op die van haar, waarna ik haar met een perverse blik in mijn ogen aan kijk en wacht op haar antwoord.

---

Your make-up is terrible

(Morbid zegt: I like Nathalie )

Tye Shade Steele.
Nathalie gromt kort en na mijn woorden gromt ze weer, dit keer heb ik haar daadwerkelijk geschopt dat ze een tandje erger boos word. Goed gedaan, Tye, geef jezelf een schouderklopje. Wanneer ze opeens op me afstormt, trek ik mijn wenkbrauw omhoog, maar het wordt allemaal duidelijk als ik een sterke slag op mijn gezicht voel – welke ze met haar vuist gaf. Hierdoor was mijn gezicht naar de zijkant gekanteld en ik wreef er kort overheen, terwijl mijn mond open stond. Niet te geloven dat ze dat deed, ze was werkelijk heel anders dan Dana.
“Gore perverseling. Jij hebt het recht niet eens om te leven.” Sist ze me hatelijk toe. Ik betwijfel of ze nu verblind is door woede en door heeft dat ze dit helemaal mag doen en hoewel ik me zo sterk tegen houd om niet datgene te doen wat ik eigenlijk wil doen, lukt het me niet. Dus kijk ik witheet van woede op, mijn kaken strak en streng, terwijl mijn handen uitschieten naar haar armen en ik haar hardhandig op het bed duw waar ik op zit. Hierna ga ik zwaar op haar zitten en pak hard en ruw haar beide polsen vast, welke ik op het bed duw boven haar hoofd bij elkaar. “Wat zouden ze zeggen als ik de cipiers meld dat je me met je vuist geslagen hebt? Wordt je dan ontslagen?” Grijns ik, het laatste fluister ik uitdagend en vermakelijk, maar doordrenkt met de withete woede, in haar oor.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Hij grinnikt vermakelijk, dit betekent dus niet veel goeds. “Ik zou je geloven als je niet zo zou tandenknarsen en zou grommen. Je verraad jezelf een beetje, schat.” Zegt hij, het laatste woord kleinerend uitgesproken. Hij tilt zijn hand op van mijn bil, gaat ermee omhoog en veegt een pluk van mijn donkere haar uit mijn gezicht, waarna hij zijn hand in mijn nek klemt. Hij duwt mijn gezicht dichter naar die van hem toe, zodat er op een gegeven moment enkele millimeters tussen zitten. Zijn lichaam is warm en dat is niet geheel negatief, maar als ik me bedenk dat het een vieze, gore klootzak is, wil ik gelijk weer weg.
“Nu is het tijd om op te houden met dit idiote toneelstukje.” Zegt hij weer ruw. “Waar ben jij mee bezig? Als je nu niet de waarheid vertelt, zit je in grote problemen.” Het laatste sist hij zowat in mijn gezicht en net als ik wil antwoorden, drukt hij zijn lippen kort en ruw op die van mij, waarna hij mij met een perverse blik in zijn ogen aankijkt en wacht op een antwoord. Ik kan mezelf wel neerschieten nu, ik heb mezelf alleen maar meer in de problemen gebracht. Fijn, heel fijn, dacht ik sarcastisch en slik kort, waarna ik weer over mijn lippen lik en mijn oude arrogante, zelfverzekerde blik krijg.
“Idioot? Alsof jij het erg vond dat ik zo deed,” siste ik, want tja, mannen blijven nu eenmaal mannen. En Luca is een vieze perverseling. “Ik zit al in de problemen, alsof het überhaupt nog erger kan worden,” siste ik hem toe en probeerde me dit keer wel los te wringen – wat echter niet lukte, deze positie deed me niet veel goeds. “Laat me nu maar los, voordat ik je ballen eraf knijp.” Mijn hand ging al langzaam op weg naar beneden en ik keek hem uitdagend, maar kwaad aan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Zijn gezicht is naar de zijkant gekanteld en hij wrijft er kost overheen, terwijl zijn mond een stukje open staat. Hij kijkt wit heet van woede af, ik betwijfel of mijn woorden überhaupt wel tot hem door gedrongen zijn. Zijn kaken staan strak en streng, terwijl zijn handen uitschieten naar mijn armen en hij me hardhandig op het bed duwt waar hij op zit. Hierna gaat hij zwaar op mij zitten en pakt hij hard en ruw mijn beide polsen vast, welke hij op het bed duwt boven mijn hoofd bij elkaar. Het lukt hem alleen maar omdat hij me ermee verraste, omdat ik door mijn woede niet meer helder na kon denken.
"Wat zouden ze zeggen als ik de cipiers meld dat je me met je vuist geslagen hebt? Wordt je dan ontslagen?" grijnst hij, het laatste fluistert hij uitdagend en vermakelijk, maar doordrenkt met de withete woede, in mijn oor. Ik grom kort, mij heeft hij niet zo snel als de andere meisjes. In tegenstelling tot hen heb ik al zovaak in zo'n situatie gezeten dat ik ondertussen weet hoe ik moet handelen. "Absoluut niet. Ze zouden me feliciteren en een schouderklopje geven." antwoord ik tegendraads, ik blijf hem met mijn felle, dodelijke blik aan kijken. "Iedereen hier ziet jou liever gestraft worden voor je daden." vervolg ik daarna sissend.
Ik stribbel absoluut niet tegen met mijn polsen, ik weet dat hij me dan alleen maar strakker en sterker bij elkaar zou houden en ik ben niet sterker dan hij is, hoewel ik toch best wat kracht bezit voor een vrouw. Ik blijf hem strak aankijken als ik plotseling mijn onderlichaam hard omhoog beweeg en daarna mijn been omhoog druk zodat ik hem in zijn kruis kan raken. Bij de meesten werkt dit zeker wel, omdat het een immense pijn veroorzaakt die geijk hun hersenen lijkt uit te schakelen. Nadat ik dat gedaan heb, probeer ik wel mijn polsen los te worstelen.

Luca Jones

Ze slikt eens, likt daarna over haar lippen heen en krijgt haar oude arrogante, zelfverzekerde blik terug in haar ogen. Dit kan nog wel eens leuker worden dan het al is. De adrenaline wervelt letterlijk door mijn aderen heen. "Idioot? Alsof jij het zo erg vond dat ik zo deed." sist ze. Ik grinnik zacht en schud kort met mijn hoofd. "Alles behalve, al vind ik het leuker als ik je kan aanraken zonder toestemming van jou." antwoord ik er kil op. Nu draait alles bij mij nog maar om één ding, Ruby.
"Ik zit al in de problemen, alsof het überhaupt nog erger kan worden." sist ze dan mij toe en probeert zich los te wringen uit mijn ijzeren greep, wat onmogelijk is. Ze heeft zichzelf in deze onmogelijke, domme positieve gewerkt en nu gaat ze het voelen. "Laat me nu maar los, voordat ik je ballen eraf knijp." dreigt ze. Haar hand gaat al langzaam op weg naa rbeneden en kijkt me uitdagend, maar kwaad aan. Ik schud kort met mijn hoofd, waarna ik mijn felle blik weer op haar richt.
"Je problemen kunnen nog véél erger worden, dat zal ik je laten zien als je hand nog verder afzakt." dreig ik met een rauwe stem van woede. Als ze het durft hé! Dan zal ik haar lichaam veel verder de vernieteging inslepen dan ik van plan was. "Jij weet ook wel dat ik alles net wat erger kan maken dan het nu is. We zouden het hierbij kunnen laten, ik zou je kunnen meenemen naar een andere plek en ik zou daar nog veel vreselijkere dingen kunnen doen dan ik normaal doe. Nicole is daar niets bij vergeleken." In mijn woorden is geen spoortje emotie meer te vinden, toch voel ik mijn hart als een bezetene kloppen van de opwinding aan de gedachte ervan. Niet alleen mijn hart reageert er flink op.

---

Your make-up is terrible

Khione schreef:
Blythe Durance
'Toch heb ik behoorlijke hoeveelheden gesmokkeld, dus ik denk dat ik hier nog wel één, hooguit twee jaar zit,' mompelt Davy. 'Ach, arme schat,' zeg ik sarcastisch. 'Nog wel één of twee jaar, wat heb je toch een zwaar leven'. Ik kijk hem quasi meelevend aan.
'Voel je je als vrouw niet angstig tussen alle verkrachte mannen en cipiers hier?' vraagt hij met een scheve grijns. Ik trek weer mijn wenkbrauw op. Hij is nog puberaler dan ik al dacht. 'Nee, ik vind het ontzettend fijn hier,' zeg op dezelfde sarcastische toon als net. Hierna begin ik serieuzer te praten. 'Nee, ik ben niet bang voor ze,' zeg ik. 'Als ze ook maar iets bij mij proberen dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat ze nooit meer hun jonge heer zullen kunnen spelen. En als ik jou was zal ik maar oppassen. Sommige doen ook aan jongens en ik weet wel zeker dat jij niet sterker bent als hun'.

Davy Ruben Carter.

"Nee, ik vind het ontzettend fijn hier," zegt ze sarcastisch.
Ik zucht geërgerd. Daarom ben ik er dus helemaal klaar mee dat ik niet serieus genomen wordt. Enkel omdat ik tenger gebouwd ben, niet al te sterk ben en behoorlijk jong ben, word ik nóóit serieus genomen. Bitches.
"Als ze ook maar iets bij mij proberen dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat ze nooit meer hun jonge heer zullen kunnen spelen. En als ik jou was zal ik maar oppassen. Sommige doen ook aan jongens en ik weet wel zeker dat jij niet sterker bent als hun," waarschuwt ze me.
"Dus? Gay-seks in een gevangenis omdat je niet beter kunt krijgen? Kom op, zo zwak zullen ze niet zinken," mompel ik. Toch zet het me aan het denken. Zullen ze? Het lijkt me pijnlijk..
Ik begin met mijn vork in mijn eten te spelen. Plotseling schiet mijn vork uit, waardoor er een klodder eten op haar terecht komt. Ik lach haar zachtjes uit en weiger van binnen om mijn excuus aan te bieden.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Luca grinnikt zacht en schud kort met zijn hoofd. “Alles behalve, al vind ik het leuker als ik je kan aanraken zonder toestemming van jou.” Antwoord hij er kil op, ik rol enkel mijn blauwgrijze ogen als antwoord. Op mijn andere woorden zegt hij niets, maar na mijn bedreiging schudt hij kort met zijn hoofd, waarna hij zijn felle blik terug op mij richt.
“Je problemen kunnen nog véél erger worden, dat zal ik je laten zien als je hand nog verder afzakt.” Dreigt hij met een rauwe stem van woede, waarna hij vervolgt, “Jij weet ook wel dat ik alles net wat erger kan maken dan het nu is. We zouden het hierbij kunnen laten, ik zou je kunnen meenemen naar een andere plek en ik zou daar nog veel vreselijkere dingen kunnen doen dan ik normaal doe. Nicole is daar niets bij vergeleken.” Zijn toon is emotieloos en zijn gezicht straalt weer die felle woede van zichzelf uit.
“Laten we dat alles maar achterwege houden en bij het deel komen waar je me loslaat,” glimlach ik liefjes, gewoonweg omdat ik dit echt niet meer leuk vind. Net als ik mijn woorden wil vervolgen, merk ik iets op. Mijn hand houdt zich abrupt stil, die nu bij zijn middel is gekomen. Luca’s broek begint te knellen en ik hoop met mijn vrouwelijke leven dat het niet datgene is wat ik denk dat het is, maar wanneer mijn ogen zich verwijden en ik weer voor een klein moment niet adem kan halen, moet ik eraan geloven. Ik ben dood, of ik ga dood, in elk geval was het niets leuks. Toch had ik door willen gaan met mijn hand om zijn jongeheer eraf te knijpen, het was zijn verdiende loon. “Luca,” fluister ik zacht, beweeg mijn lippen weer richting zijn oor. Mijn warme adem liet ik expres tegen zijn oor aanslaan.
“Hoe bevalt de jongeheer het van je, daar beneden?” Grijns ik, nog steeds zachtjes en laat mijn hand tot zijn broekrand zakken voordat ik hem loslaat en weer van me af begin te duwen met een dodelijke blik. “Als je me loslaat, vertel ik niemand dat dit gebeurd is en breng ik je elk meisje wie je ook wilt,” probeer ik met een glimlachje, maar de dodelijke blik in mijn ogen was nog steeds niet te missen.

Tye Shade Steele.
Ze gromt kort, maar tot mijn verassing begint ze helemaal niet tegen te stribbelen. “Absoluut niet. Ze zouden me feliciteren en een schouderklopje geven.” Antwoord ze tegendraads, waardoor er een humorloos grijnsje op mijn lippen komt, al komt dit ook door de felle, dodelijke blik die ze in haar ogen heeft. “Iedereen hier ziet jou liever gestraft worden voor je daden.” Vervolgt ze daarna sissend. Na deze woorden stribbelt ze nog steeds niet tegen, ze kijkt me enkel met een strakke blik aankijken.
Net op het moment dat ik wil terug antwoorden, niet serieus natuurlijk, beweegt ze haar onderlichaam hard omhoog om daarna haar been omhoog te drukken zodat deze daarna in mijn kruis terecht komt. Met een pijnlijke grom laat ik haar los, al had ik wel gemerkt dat ze haar polsen los probeerde te worstelen. Toch moet ik eraan geloven, dus laat ik los, ga van haar af en grijp erna waarna ik haar een dodelijke, woedende blik geef. Er kwam voor een moment alleen maar gemurmel uit, vloekwoorden die niet te verstaan waren. Uiteindelijk wist ik mezelf weer bij elkaar te rapen en ging recht staan terwijl ik haar een blik gaf. “Ik hoop dat je ontslagen word,” Ik gaf haar nog steeds geen verklaring wat ik Ruya had aangedaan.

[ bericht aangepast op 2 okt 2012 - 18:46 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

"Laten we dat alles maar achterwege houden en bij het deel komen waar je me loslaat." glimlacht ze liefjes, waar ik haar enkel kil door blijf aankijken om te laten weten dat het geen optie is. Als haar hand eindelijk bij mijn middel stil houd, hoop ik dat ze begint te luisteren. Als haar ogen zich verwijden, snap ik wat ze heeft opgemerkt. Ze stopt even met ademen en ik moet er om grinniken.
"Luca." fluistert ze zacht en ze beweegt haar lippen weer richting mijn oor. Haar warme adem voel ik tegen mijn oor aanslaan, het maakt een korte rilling in mij los. "Hoe bevalt de jongeheer het van je, daar beneden?" grijnst ze, nog steeds zachtjes en laat haar hand tot mijn broekrand zakken. "Prima, met jou tegen me aan." antwoord ik nonchalant. Ze laat me los en probeert me met een dodelijke blik weg te duwen. Ik houd haar echter in mijn ijzeren greep gevangen.
"Als je me loslaat, vertel ik niemand dat dit gebeurd is en breng ik je elk meisje wie je ook wilt." probeert ze met een glimlach en de dodelijke blik in haar ogen blijft. Ik lik eventjes nadenken over mijn lippen, terwijl ik haar verbaasd aan kijk. "Zo, dat is me nog eens een voorstel, Ruby. Ben je bereid om anderen op te offeren zodat je je eigen, zielige hachje kan redden?" vraag ik op een spottende toon. Mijn hand ligt nog altijd achter in haar nek, ik versterk mijn greep waar door ik harder knijp. "Ik dacht het even niet meis, ten eerste maakt het mij bar weinig uit of je het aan iemand vertelt. Je merkt de gevolgen daar van nog wel. De tweede lijkt me wel duidelijk genoeg... Ik wil niemand anders dan jou." Het laatste fluister ik pervers en begin te lachen.
Ik druk expres mijn onderlichaam tegen haar aan, terwijl ik haar nog altijd stevig vast houd. "Het is te laat voor jou, lieverd." grom ik vervolgens bij haar oor.

---

Your make-up is terrible

Nathalie Leyla Alix

Met een pijnlijke grom laat hij me los, gaat hij van mj af en grijp erna waarna hij me een dodelijke, woedende blik geef. Ik krabbel overeind, terwijl er uit zijn mond alleen maar gemurmel komt, ik gok zomaar op vloekwoorden die niet te verstaan zijn. Ik kijk toe met een triomfantelijk grijnsje op mijn volle lippen. Uiteindelijk weet ik zichzelf weer bij elkaar te rapen en gaat recht staan terwijl hij me een blik geeft. Ik sla mijn armen losjes over elkaar heen en kijk hem aan met een strenge blik. "Ik hoop dat je ontslagen word."
"Gelukkig heeft jouw hoop maar zero effect op de realiteit." grijns ik hem tevreden toe. "Ik kom er nog wel achter wat jij bij haar gedaan hebt en eventueel anderen, Tye. Dan word het nog duizend maal erger dan wat je net gevoeld heb. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen." sluit ik dreigend af. Daarna draai mezelf resoluut om, stap ik de cel uit en sluit ik de deur achter mij. Ik weet dat Luca nog naar binnen moet, waar door ik hem niet af kan sluiten. Helaas, ik gun hem niets minder dan een eenzame opsluiting.

---

Your make-up is terrible

(@Maia en Nikki; Het moet geen roleplay tussen jullie tweeën worden, anders kun je het net zo goed via msn of whatever gaan doen.)

[ bericht aangepast op 2 okt 2012 - 19:14 ]