[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

Ruya Aichi

Wanneer Tye een blik werpt op mij bevries ik gelijk in mijn bewegingen. Ik wilde net mijn broek pakken, maar nu durf ik dat al helemaal niet meer. Ik probeer nu zelfs mijn adem in te houden om niet op te vallen, waar door deze alleen nog maar rasperiger word. Ik ben blij als hij zijn blik afwend naar Luca. Ik vraag me af waarom ik alleen zichtbaar lijkt te zijn voor Tye, de meest ongewenste persoon hier. "Nee, dat heb ik niet." zegt hij tegen hem. Ik vestig al mijn hoop op de cipier, laat ze alsjeblieft weggaan!
"Ik zal ervoor zorgen dat jij in de isoleercel komt." zegt ze en ze trekt haar handboeien tevoorschijn. Ja, alsjeblieft, allebei, smeek ik haar in gedachte. "Ga je meewerken of moet ik dit met geweld doen?" vraagt ze en de handboeien rinkelen. Tye haalt zijn hand door zijn korte stekeltjeshaar.
"Oh, ben je zo’n type? Houd je daar erg van?" grijnst hij, hij loopt richting haar en bekijkt haar even kort. "Daar kan ik wel mee leven." Op dat moment schrik ik me lam van de grauw die uit Luca zijn keel komt. Hij steekt met een wilde beweging zijn arm uit, trekt de handboeien uit de hand van de cipier en gooit ze over haar hoofd heen uit de cel.
"Kappen, beide." gromt hij, alsof hij hier de baas is. Het zou me echter niet verbazen als de gevangenen hier de wet uitmaken. "Niemand gaat naar een isoleercel nu. Jij rot hier op, of Tye kan zijn gang gaan wat mij betreft. Ik zal hem desnoods helpen." Zijn dodelijke blik richt hij op de cipier. Angstig kijk ik naar de cipier, ga niet weg! "Nee! Ga niet weg." breng ik smekend en jammerend uit naar haar.


Nathalie Leyla Alix

Hij liet een vermoeide zucht horen, die ik nog niet helemaal kan plaatsen. Moe van zijn dienst, of weet hij dat ik te laat ben? "Goedemiddag." begroet hij me terug. Oké, hij weet dat ik allang had moeten beginnen. Ach, zolang hij niets doet, vind ik het best. "Lekker geslapen?" Er klinkt een plagende, vermakelijke toon in en ik kijk nog iets chagrijniger. Zijn blik gaat terug naar de gevangene terwijl ik lichtjes mijn schouders ophaal en mijn blik laat afdwalen naar een zwarte vlek op het plafond. Er gaat een koude rilling door mijn ruggengraat die niets te maken heeft met het weer van vandaag.
"Ja, maar ik sliep liever nog wat langer." brom ik met mijn rauwe vrouwenstem. Hij klinkt alleen maar zo omdat ik af en toe iets teveel rook, wat ik overigens nog niet gedaan heb vandaag. Hierna kijk ik de rustige kantine door. "Nog iets gebeurd waarvan ik op de hoogte moet zijn?" vraag ik daarna, om hem te laten zien dat ik wel degelijk bezig ben met mijn werk. Soms ben ik maar half bezig met wat ik moet doen, niet omdat ik snel afgeleid ben, maar omdat ik gewoon geen zin heb, een gebrek aan motivatie. Dat is ook niet erg vreemd in deze troosteloze omgeving maar ja, ik heb er nou eenmaal voor gekozen. Ik verdien er nog wat mee ook en ik ga minder snel de fout in, eigenlijk helemaal niet. Op de één of andere manier zijn criminelen heel wat makkelijker te weerstaan als ze eenmaal opgesloten en wel zijn, in hun armoedige kleding.

Your make-up is terrible

Dana Charlotta McGuire.

"Nee," zegt de jongen nors. "Dat heb ik niet," vervolgt hij tegen Luca. Smeerlap!
Nadat ik mijn handboeien tevoorschijn heb gehaald, begint de jongen op een manier te praten die me totáál niet aanstaat.
"Oh, ben je zo’n type? Houd je daar erg van?" grijnst hij, voordat hij nog een stukje naar me toe is gelopen en me bekijkt.
Ik deins achteruit, waarbij ik tegen de deur opbots en deze vervolgens openvliegt.
"Daar kan ik wel mee leven," voegt hij er nog aan toe. De woorden maken me misselijk.
Opeens schrik ik me lam wanneer Luca de handboeien uit mijn handen grist en deze over mijn hoofd heen naar buiten gooit. "Kappen, beide," gromt hij. "Niemand gaat naar een isoleercel nu. Jij rot hier op, of Tye kan zijn gang gaan wat mij betreft. Ik zal hem desnoods helpen,"
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang, voordat ik een blik op het meisje werp.
"Nee! Ga niet weg," jammert ze.
Nu begin ik behoorlijk te twijfelen. Als ik hier blijf zal ik verkracht worden, maar als ik wegga, sta ik de rest van mijn leven hier bekend als een watje. Ik besluit te blijven.
Op mijn gemakje loop ik de cel uit, pak mijn hand boeien op en loop naar de jongens toe. "Mij krijg je niet zomaar weg," zeg ik zonder enige emotie. Vanuit mijn ooghoeken werp ik een blik op het meisje. Ik doe het voor haar, want mijn taak is het beschermen en het zorgen voor de gevangenen.
Ik kijk de jongens aan. "Je laat haar gaan," Ik wijs met mijn vinger naar het meisje. "En daarna kan je doen wat je wilt me mij," zeg ik serieus. "Maar weet dat ik je nog ergere dingen aan kan doen dan een isoleercel," zeg ik tegen hem.

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Ruby maakt een stik-geluid, waar ik me niet aan stoor. Als ze nu al dood gaat is dat niet mijn probleem. Ik zal de politie vertellen dat het een 'ongelukje' was.
Een paar seconden later zet ze haar nagels in mijn hand, geeft me een knietje op precies de 'goede' plek en duwt me naar achter.
"Eikel!" scheld ze woedend, voordat ze zich omdraait en weg begint te lopen.
Ik ren haar achter na, pak haar opnieuw vast, draai haar armen op haar rug en breng haar met veel geworstel verder het gedeelte van de cipiers in. "O, jawel," zeg ik met een vermakelijke grijns. "Je moest eens weten hoeveel praat er zou komen als andere gevangen weten dat jij seks hebt gehad met mij. Natuurlijk laat ik achterwege dat het een verkrachtig was," zeg ik grijnzend.

Davy Ruben Carter.

"Als jij dat zo graag wilt denken, moet je het zelf weten," zegt ze mompelend. "Maar je kan mij beter niet in de keuken zetten, want ik ben een verschrikkelijke kok," vervolgt ze.
Na mijn vraag aan haar, schiet ze in de lach. Grappig hé? Een tenger jochie die toch stoer is?
"Wat ik heb gedaan?" herhaalt ze.
"Ja, dat vraag ik," zeg ik geërgerd. In mijn hoofd voeg ik het woordje 'bitch' er aan toe.
"Ik zit hier voor wapensmokkel," antwoord ze.
"Zo zo," zeg ik goedkeurend. "Ik hou wel van vrouwen die zich niet aan de regeltjes houden," zeg ik met een grijns. "Hoe lang zit jij hier al?" vraag ik nieuwsgierig.

Tye Shade Steele.
De vrouwelijke cipier deinst achteruit na mijn woorden tegelijkertijd dat ik naar voren begin te lopen, maar Luca gromt en onderbreekt mijn handelingen weer door de handboeien van de vrouw te grissen en deze tactisch over haar hoofd de gang op te gooien. “Kappen, beide,” gromt hij. “Niemand gaat naar een isoleercel nu. Jij rot hier op, of Tye kan zijn gang gaan wat mij betreft. Ik zal hem desnoods helpen,” Door deze woorden begin ik weer te grijnzen en let erop hoe Dana haar blik naar Ruya gaat. Zij jammert precies op dat moment “Nee! Ga niet weg,” maar ik rol alleen verveelt mijn ogen en geef haar een dodelijke blik, eentje waarvan ze wel stil moet zijn.
Afwachtend kijk ik naar de jonge, vrouwelijke cipier wat ze gaat doen en volg de handelingen wanneer ze de cel uitloopt, handboeien oppakt en terug loopt naar ons. “Mij krijg je niet zomaar weg,” Ze zegt het zonder enige emotie, iets waarvoor ze straks misschien wel een beloning krijgt. Ze werpt weer een blik op Ruya, waarna ze vervolgens terug naar ons kijkt. “Je laat haar gaan,” Hierbij wijst ze met haar vinger naar het meisje. “En daarna kan je doen wat je wilt met mij,” zegt ze serieus, waardoor ik haar kort ongelovig aankijk. “Maar weet dat ik je nog ergere dingen aan kan doen dan een isoleercel,” zegt ze tegen mij.
Hierna moet ik echter alleen maar hard, bulderend lachen en schud grijnzend mijn hoofd. “Dat meen je verdomme niet?” lach ik nog iets ongelovig na, waarna mijn blik weer die van Dana kruist. “Ik wilde haar toch net laten gaan, hier.” Met deze woorden loop ik snel, maar met zware passen naar Ruya toe, pak haar kleding en duw deze tegen haar aan, waarna ik haar ruw naar Dana toe duw. “Nou, waar waren we nu?” Grijns ik groots, ietwat pervers terwijl ik mijn armen over elkaar kruis.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Net wanneer ik de hoek omga, voel ik helaas Drew zijn handen op me, waardoor ik begin te vloeken. Zeker toen hij mijn armen op mijn rug draaide en me verder het gedeelte van de cipiers begon te leiden, het was dan ook vanzelf sprekend dat ik flink tegenstribbelde. Als ik los kon komen, zou ik hem zo hard in elkaar slaan dat hij straks in het ziekenhuis lag… Ik zuchtte diep, als dat een zou kunnen hé. Maar ik moet toegeven dat Drew een man is en nogal wat meer spierkracht dan ik heb, toch blijf ik proberen los te komen.
“O, jawel,” Hij heeft een vermakelijke grijns op zijn gezicht die ik er met alle plezier van af sla. “je moest een weten hoeveel praat er zou komen als andere gevangenen weten dat jij seks hebt gehad met mij.” Deze woorden drongen eerst niet tot me door, maar wanneer ze dit deden, merkte ik hoe mijn gezicht gelijk witter werd en mijn hart harder begon te slaan. “Natuurlijk laat ik achterwege dat het een verkrachting was,” zegt hij grijnzend.
“Laat me verdomme los, jij fucking idioot!” gromde ik boos, woedend en nu zelfs lichtelijk moedeloos – want zo voelde ik me nu. Als dit zo door zou gaan, was ik er geweest, niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn reputatie hier en kreeg ik mijn flashbacks terug. Iedereen zou denken dat ze van alles met me kunnen flikken, zeker doordat ze dan denken dat ik het vrijwillig deed. Ik voelde mezelf op dit punt breken, ik kon wel janken! Ik deed het echter niet, dat deed ik hem niet aan, hij wilde dat juist. “Denk je serieus dat ze dat geloven? Ze weten heus wel dat jij vrouwen hier verkracht, zo laag ben jij wel.” Siste ik naar hem, om wat tijd te kunnen rekken. Hopelijk zou het ook werken…

Quiet the mind, and the soul will speak.

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

"Laat me verdomme los, jij fucking idioot!" gromt ze boos.
Door de manier hoe ze het zegt, moet ik opnieuw lachen. Dit wordt een heerlijke avond als je het mij vraagt. Door die gedachten grijns ik opnieuw. Het feit dat ik reputatie zo meteen compleet ga verwoesten en daarbij haar lichaam meeneem, doet me nu al een groot plezier.
"Denk je serieus dat ze dat geloven? Ze weten heus wel dat jij vrouwen hier verkracht, zo laag ben jij wel," sist ze.
Ik wil het eerst negeren, maar toch geef ik er aan toe. "Misschien weten ze het dan, ach, wat maakt het uit. Na dit moment kan ik best de gevangenis in draaien. In ieder geval heb ik dan nu al een behoorlijke reputatie," zeg ik tegen haar. "En dan krijgen Tye, Davy en Luca er nog een helper bij," voeg ik er aan toe.
Ik worstel haar nog verder het gedeelte in, tot vlakbij mijn kantoortje..

(Omg. Niet te geloven dat ik zo'n vreselijk persoon kan spelen. x.x)

(Ik wacht op Nikki voordat ik met Dana reageer. (: )

Ruya Aichi

Tye geeft me een dodelijke blik na mijn gejammer, waarna ik meteen mijn ogen neersla en opnieuw onzichtbaar probeer te worden. Een misstap is hier zo begaan, blijkbaar. Het is al een misstap door hier sowieso te zijn. Ik hoop alleen maar dat het hier bij blijft en dat er niets ergers gebeurd. Ik zie niet echt wat er gebeurd omdat ik mijn blik naar beneden gericht houd en niet extreem probeer te trillen.
"Mij krijg je niet zomaar weg." zegt ze zonder enige emotie, waar door ik een beetje hoop krijg. "Je laat haar gaan. En daarna kan je doen wat je wilt met mij." zegt ze serieus, waardoor ik naar adem hap. Heeft ze zoiets voor mij, een onbenullige gevangene hier, over? "Maar weet dat ik je nog ergere dingen aan kan doen dan een isoleercel." gaat ze verder en het klinkt zo dreigend dat ik er wel bang van zou worden, zou het tegen mij gericht zijn. Van Tyes bulderende gelach krijg ik opnieuw kippenvel en het zorgt ervoor dat ik nederig mijn ogen neergeslagen houd en niets probeer.
"Dat meen je verdomme niet?" lacht hij na en hij klinkt ongelovig, waar door ik bang word dat hij nog lang niet klaar is. "Ik wilde haar toch net laten gaan, hier." Door deze woorden laat ik een opgelucht geluidje horen, maar dat gevoel verdwijnt al meteen als hij snel met zware passen op mij af loopt. Nu sla ik mijn angstige ogen naar hem op. Hij pakt mijn kleding en duwt deze ruw tegen mij aan, waarna hij me ruw naar de cipier toe duwt. Onhandig struikel ik mee met zijn grote passen.
"Nou, waar waren we nu?" zegt hij, terwijl ik trillerig naast de cipier blijf staan en naar de voeten van Tye kijk. Nee, ik kan haar toch niet zoiets laten aandoen, de vreselijke ervaring die ik daarnet gehad heb? Wat brutaal kijk ik daarom ook op, voordat iemand anders kan reageren. Ik zet mijn magere armpjes tegen Tye zijn borstkas en geef hem een duw met alle kracht die ik heb. "Dat kan je niet zomaar doen, perverseling." scheld ik met een rauwe stem van het gegil en het gehuil. Hierna kijk ik hem met priemende ogen aan.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt, cipier.
Er komt een nog chagrijnigere blik in haar ogen, waardoor ik vermakelijk een halve grijns op mijn gezicht krijg, al kijk ik nog wel weg. Ik had haar gezichtsuitdrukking gezien in mijn ooghoeken. Nathalie haalt lichtjes haar schouders op en laat haar blik afdwalen naar iets, maar moeite om haar blik te volgen doe ik echter niet. Daar had ik op het moment geen zin in en om die te maken ook niet.
“Ja, maar ik sliep liever nog wat langer.” Bromt ze met haar rauwe vrouwenstem, waardoor ik graag geloof dat ze te vaak rookt. Iets dat ze wel degelijk wist, ook dat ik het haar al meerdere malen had gezegd, maar haar bevelen dat ze op moet houden doe ik niet. Het was haar leven, dus als ze haar stem, longen, lichaam en leven wilde verkloten door het roken, moest zij het maar weten. Zelf had ik vroeger wel gerookt, maar gelukkig ben ik daar nu wel vanaf. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik er soms nog trek naar heb, maar tot nu toe heb ik alles elke keer afgeslagen.
“Nog iets gebeurd waarvan ik op de hoogte moet zijn?” vroeg ze daarna, waardoor ik haar even aankijk en zucht. Gewoon omdat ik moe ben, vannacht had ik niet goed geslapen. “Luca is chagrijnig, ik zou hem in de gaten houden als ik jou was.” Meldde ik haar, waarna ik vervolgde, “Dana heeft geen dienst, maar kwam me gezelschap houden en is nu een rondje aan het lopen voor controle.” Dit zei ik alleen zodat ze wist dat er ook mensen zijn die op tijd komen, iets om haar te plagen dus. Dat ze dit niet leuk zou vinden, maakt mij niets uit. “Drew heeft Ruby meegenomen, waarschijnlijk gaat zij in de isoleercel.” Het klonk erg twijfelend, omdat ik het niet zeker wist. “Ik weet het niet zeker… Oh, en er is een nieuwe gevangene, Ruya. Dat is het.” Meld ik haar.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Hij moest opnieuw lachen en ik vroeg me af hoe ik hem nu nog chagrijnig kon maken. Hij had een trap in zijn maag verdiend, meerdere, nee, hij kreeg straks een mes in zijn strot. Mijn tanden boorde bijna door mijn onderlip heen wanneer ik hierop beet. Het begon al te bloeden en ik proefde de ijzeren smaak ervan op mijn tong. Shit, shit.
“Misschien weten ze het dan, ach, wat maakt het uit. Na dit moment kan ik best de gevangenis in draaien. In ieder geval heb ik dan nu al een behoorlijke reputatie,” zegt ze tegen mij, waar ik luid door moet grommen. Ik worstel nog meer in zijn greep en probeer mijn armen los te wrikken, maar het lukte niet, ik deed mezelf alleen nog maar meer pijn. “En dan krijgen Tye, Davy en Luca er nog een helper bij,” voegde hij eraan toe.
“Wie the hell zijn Davy en Tye?” grom ik boos en kijk hem dodelijk aan, voor zover dat lukt. Wanneer hij mij nog verder het gedeelte in worstelt, tot vlakbij zijn kantoortje, voel ik de paniek toe slaan en begin nog erger tegen te stribbelen, waardoor ik op een gegeven moment hard op zijn voet stap, hij loslaat en ik geen seconde laat verliezen en hem achteruit duw om mezelf meer tijd te geven. Hierna ren ik weg voordat hij me weer kan pakken. Alsjeblieft niet, alsjeblieft niet… Op dit moment moet ik moeite doen om de herinneringen terug te duwen, want die blijven maar komen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

"Wie the hell zijn Davy en Tye?" gromt ze boos.
"Twee jongens die net zo als mij zijn," mompel ik.
Hoe dichter we bij mijn kantoortje komen, hoe erger ze begint tegen te stribbelen. Het lijkt wel of ze in paniek raakt, want plotseling trap ze op mijn teen, omdat ik dit niet verwacht had, laat ik haar los en gaat ze er vandoor.
Op dat moment gaan er twee gedachten door me heen. 1. 'Pak haar, je bent nu al zo ver!' 2. 'Laat haar gaan, vieze vuile klootzak.'
Ik zucht en sla met mijn vuist tegen de muur. Sukkel die je bent! Vervolgens ren ik haar achterna. Vlak voordat ze bij de eetzaal is, duw ik haar tegen de muur aan, geef haar een intense kus, die ik na een paar seconden alweer verbreek. "Die had je nog van me tegoed," zeg ik met een grijns, voordat ik wegloop, richting de cellen. Het is goed zo.

(Mijn posts zijn niet meer te begrijpen. >.< )

[ bericht aangepast op 1 okt 2012 - 21:01 ]

Dana Charlotta McGuire.

"Dat meen je verdomme niet?" lacht hij ongelovig. Wanneer onze blikken elkaar kruisen, kijk ik beschamend weg. Waarom Dana? Waarom?
"Ik wilde haar toch net laten gaan, hier," Na die woorden loop hij vlug richting het meisje, duwt haar kleding in haar handen, trekt haar van het bed af en duwt hij naar mijn toe.
"Nou, waar waren we nu?" grijnst hij groots.
"Nergens," snauw ik naar hem, voordat er iets gebeurt wat ongelofelijk is. Het meisje duwt haar armen tegen de jongen aan, geeft hem een duw en scheld zijn huid vol; "Dat kan je niet zomaar doen, perverseling,"
Ik kijk verbouwereerd naar het tafereel. Voorzichtig buig ik me naar het meisje toe. "Ren weg," beveel ik haar zacht. Vervolgens kijk ik naar de jongen en Luca. Dit is mijn kans, nu moet ik rennen. Dan heb ik mezelf in veiligheid gebracht én het meisje ook.
Ik draai me om, zet het op een rennen en sprint de gang uit, verder het cellencomplex in, wat helemaal verlaten is.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
“Twee jongens die net zo als mij zijn,” mompelt hij, alsof ik het eerst niet mocht horen of zo. “Leuk, zit ik daar ook nog mee opgescheept,” sis ik zachtjes. Hierna ging alles al snel en wanneer ik er vandoor rende, ben ik blij dat ik eindelijk ben losgekomen. Nog even en ik was er geweest, dood. Niet lang erna hoor ik alweer snelle voetstappen, waardoor ik weet dat Drew achter me aanrent en mijn hart bonkt op dat moment in mijn keel.
Ik ben bijna bij de eetzaal, waar ik erg opgelucht om ben, als Drew me abrupt inhaalt en me tegen de muur aan duwt. Door dit wil ik hem weer dingen toe schelden, maar hij breekt me af door me een intense kus te geef, die hij na een paar seconden verbreekt. Hierdoor houd ik abrupt mijn mond dicht, opeens weet ik niet meer wat ik wilde zeggen en kan hem alleen weerloos en met open mond verassend aankijken.
“Die had je nog van me tegoed,” zegt hij met een grijns, voordat hij wegloopt. Voor een klein minuutje blijf ik zo staan, maar draai me dan om met grote ogen en kijk hem zo na, waarna ik me tegen de muur op de grond laat zakken en mijn vingertoppen zacht over mijn lippen laat strelen. Voor het eerst ben ik sprakeloos… Hij heeft me niet verkracht, gelukkig, maar nu is mijn hoofd helemaal blanco. Ik denk helemaal nergens meer aan, al mijn gedachten zijn verdwenen en voor een klein moment heb ik zelfs geen haatgevoelens meer jegens Drew of Luca.

(Wie Morbid tegen komen? )

Quiet the mind, and the soul will speak.

Blythe Durance
'Zo zo,' zegt Davy goedkeurend. 'Ik hou wel van vrouwen die zich niet aan de regeltjes houden.' grijnst hij. Ik trek een wenkbrauw op om vervolgens met mijn ogen te rollen. Het is duidelijk te merken dat hij nog zeventien is, puberaal jochie. Oké, ik ben maar één jaar ouder maar alsnog, ik weet wel zeker dat ik een stuk volwassener ben als hem. 'Hoe lang zit jij hier al?' vraagt hij dan nieuwsgierig. Ik haal mijn schouders op. 'Bijna een jaar denk ik,' antwoord ik. 'Helaas zit ik hier nog wel even vast,' vervolg ik met een zucht. Ik zit hier zeker nog wel vier/vijf jaar. 'Jij zal hier waarschijnlijk niet zo heel lang zitten,' zeg ik tegen Davy. 'Drugs smokkelen is niks vergeleken met wat sommige anderen hier hebben gedaan'.

[Ergens waar ik heen kan met Cameron of Nicole?]

To the stars who listen — and the dreams that are answered