[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

Serieus, nog een dubbelpost?

[ bericht aangepast op 2 okt 2012 - 1:14 ]

Your make-up is terrible

[Ehm, oké. Kan ik nu misschien wel écht ergens inspringen met Nicole of Cameron?]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Er komt een geërgerde grom uit zijn keel na mijn woorden, maar het doet me op dit moment niet veel. Opnieuw hurkt hij voor mij neer, dit keer trekt zijn ene mondhoek op in een scheve grijns, alsof hij weer de oude is. "Natuurlijk geef ik om je." antwoord hij en de toon die erin doorklinkt laat weten dat hij het meent. Toch zet ik er mijn vraagtekens bij, aangezien hij eerder had gemeld dat ik elke schaduw moest vrezen, ook als ik alleen was. Wat is hij van plan?
Hij steekt zijn hand opeens uit om als doel ermee langs mijn wang te strelen, waar ik achteloos naar kijk, maar hij trekt hem terug nog voordat ik het kon voelen. Luca dacht vast dat ik hem wat aandeed als hij was doorgegaan, maar eigenlijk had ik het voor deze keer niets willen doen. Dit hang ik hem echter niet aan zijn neus, het was veel leuker dat hij dacht dat ik zijn hand er nog af zou bijten of zo. "Weet je wat, ik geef zelfs zoveel om je, dat ik een kleine wraakactie plan op Drew." verklaart hij waarna hij mij eventjes doordringend met zijn eeuwig emotieloze ogen aan kijkt en weer omhoog komt.
Hierdoor ben ik weer uit mijn bijna eeuwig tobbende gedachten gekomen en vervloek mezelf, aangezien ik het hem wilde vertellen, maar dat het werd tegengehouden door mijn nieuwsgierigheid. "Zo veel? Wauw, Luca," grijns ik. "Maar vertel me; wat is de wraakactie?" vroeg ik duidelijk nieuwsgierig en keek hem aan. Hierna zou ik hem wel de waarheid vertellen, echter wel op mijn manier...

Rhett Zane Colt, cipier.
Na mijn vraag schieten haar ogen angstig omhoog naar mij, waarna ze deze alweer afwend. Soms zegt de blik in ne ogen meer genoeg dan woorden, dus Nathalie en ik kunnen hier wat mee. Zij haalt haar schouders lichtjes op in plaats van een duidelijk antwoord te geven, maar dat kan gewoon van de angst zijn die de jongens afdwingen.
"Godverd..." vloekt Nathalie zacht, maar maakt haar zin niet af, dus ik doe het voor haar. "Godverdomme," mompel ik deels emotieloos en deels grappig, terwijl ik kort naar de vrouwelijke cipier naast me blik. Zij pakt net op dat moment zacht de schouders van Ruya vast, waardoor ik mijn blik weer naar haar laat afdwalen. "Je kan het beter zeggen, dan kunnen wij er iets aan doen." Beamend knik ik erbij en geef het meisje één van mijn zeldzame, maar behulpzame blikken. Toch zegt ze nog niets en laat haar blik weer door de kantine glijden, waardoor ik frons. Heeft ze honger, zoekt ze iemand?
Nathalie kijkt me wanhopig aan, waardoor ik vanbinnen zucht en me bedenk dat de man het maar weer moet oplossen. Iets wat ik Nathalie trouwens maar niet vertel, want anders slaat ze me straks de wereld rond. "Heb je honger, Ruya?" De stem waarmee ik praatte, was duidelijk maar met een behulpzame toon erin verworven. Toch kon ik niet alle strengheid waarmee ik telkens spreek uit mijn toon laten. "Of zoek je iemand?" Voorzichtig kwam ik een stap dichterbij, streelde met mijn hand zacht over haar zwarte haarlokken en liet mijn hand naast me vallen, terwijl ik een charmant glimlachje liet zien om haar over te halen. "Ruya, we kunnen je helpen, er iets aan doen, maar dan moet je het ons wel zeggen." Hopelijk zou dit genoeg zijn.

[ bericht aangepast op 2 okt 2012 - 11:25 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

"Zo veel? Wauw, Luca." grijnst ze. "Maar vertel me; wat is de wraakactie?" vraagt ze, duidelijk nieuwschierig en kijkt mij aan. Ik kijk haar even aan, zak weer door mijn knieën voor haar. Het is zo lastig als iemand op de grond zit, ik kan er niet goed tegen. Ik weet ook niet hoelang ik quasi-aardig tegen Ruby kan blijven, het liefst sleur ik haar gelijk mee om haar een lesje te leren. Maar dit kan tot nog leukere resultaten leiden, dus houd ik me in. Ik kijk haar eventjes aan, voordat ik antwoord geef. Dan haal ik nonchalant mijn schouders op.
"Ik denk dat je dat nog wel merkt als het gebeurd is." zeg ik dan, op een ijzige toon, waarna ik toch eventjes moet grijzen. "Sta je trouwens nog op of ga je daar voor eeuwig zielig zitten zijn?" vraag ik dan scherp aan haar, maar steek wel mijn hand uit zodat ze die aan kan nemen als ze wel op gaat staan, vrouwelijk hebben nou eenmaal vaak hulp nodig. Die hulp geef ik ze graag, wel tegen een kleine, of eerder gezegd grote, betaling natuurlijk. Niets is gratis bij mij. Ik vraag me wel af of ze mijn hand aan zou nemen, of juist heel zelfstandig zal reageren. Ze is onvoorspelbaar en daar houd ik wel van.

Ruya Aichi

"Godverdomme." vloekt Rhett het af, deels emotieloos en deels grappig, terwijl hij kort naar de vrouwelijke cipier blikt. Ik snap niet zo goed waar het op slaat of wat het inhoud, dus blijf ik weg kijken. De man knikt beamend op de vrouw, maar ik zeg als nog niets. "Heb je honger, Ruya?" vraagt hij plots waar door ik weer even op kijk, vooral door de behulpzame toon. Ik voel me helemaal geen gevangene daar door, eerder een vreemde die hier toevallig beland is. "Ik heb al gegeten." antwoord ik zacht op zijn vraag.
"Of zoek je iemand?" vraagt hij verder. Hij komt een stap dichterbij en laat zijn hand over mijn zwarte haar strelen, waarna hij naast zijn lichaam valt. Ik duik een beetje weg, hopelijk niet te opvallend. Ik schud lichtjes met mijn hoofd als hij een charmant glimlachje laat zien. "Alleen mijn cel." herhaal ik kort. "Ruya, we kunnen je helpen, er iets aan doen, maar dan moet je het ons wel zeggen." Ik kijk hem twijfelend aan. "Mijn cel." herhaal ik opnieuw zacht. Ik weet niet of ik het mag zeggen, ze hebben beiden niets gezegd over verzwijgen, maar ik weet niet wat ze straks doen als ik het wel zeg en ze komen er achter.
Ik zit hier nog wel even, een programma van de overheid hacken lijken ze erger te vinden dan een leven verwoesten, waar door ik minstens even lang heb gekregen als de gemiddelde verkrachter. Ik weet niet hoe lang zij hier nog moeten, maar ik ben bang dat elke dag van de rest van de jaren een hel voor mij gaat worden als ik het nu beken. De vrouwelijke cipier zucht eventjes en geeft de man een blik. "Ik denk niet dat we veel kunnen doen." zegt zij, haar stem klinkt vreemd in mijn oren. Rauwig, maar toch heel vrouwelijk. Veel beter dan mijn uniseks stem.

[Nathalie kan zo wel naar één van hen, zeg maar welke.]

Your make-up is terrible

(Ik denk dat het beter is als je naar Tye gaat, anders is het raar dat je naar je eigen personage gaat. Dat doet Rhett zo wel.)

Rhett Zane Colt, cipier.
Het schuwe meisje blikt naar me op, beantwoord mijn vraag met een zachte stem, "Ik heb al gegeten." Wanneer ik haar kort over haar zwarte haarlokken streel, duikt ze een beetje weg. Een korte blik geef ik aan Nathalie, als teken dat er wel degelijk iets met haar gebeurd is. Daarna inspecteer ik haar donkere poelen die gevuld waren met angst, misschien ook nog wel verdriet. Ze wilde alleen niets loslaten, want hierna bleef ze stand bij punt houden en schud lichtjes met haar hoofd.
"Alleen mijn cel." herhaalt ze kort. Ik probeerde het nog een keer, tevergeefs. Ze keek me twijfelend aan. "Mijn cel." herhaalt ze opnieuw zacht. Mijn diepe zucht komt op hetzelfde moment als Nathalie en we geven elkaar een veelzeggende blik. "Ik denk niet dat we veel kunnen doen." zegt zij, waarop ik kort mijn tanden knarstte, maar vervolgens weer behulpzaam naar Ruya keek.
"Ik zal je terugbrengen naar je cel," Een blik gaf ik aan Nathalie, dat ze de jongens maar even bij hun cel moest opzoeken. "Dana moet er nog ergens rondlopen, als het goed is," Als ze niet in haar bed is gekropen, want ze was nu wel heel lang weg. Mijn hand legde ik voorzichtig op de rug van Ruya, gaf haar een zeldzaam zacht glimlachje en nam haar mee richting haar cel. Ondertussen had ik mijn handen wel in mijn broekzakken gedaan.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Luca keek me even aan, zakt weer door zijn knieën voor mij. Stiekem vind ik het gewoonweg grappig dat hij dit de gehele tijd moet doen. Dan haalt hij nonchalant zijn schouders op. "Ik denk dat je dat nog wel merkt als het gebeurd is." zegt hij dan, op een ijzige toon, waarna hij eventjes grijnst. Het is datgene wat hij op zo'n toon zegt dat ik er meer bij na begin te denken. Goed, het is genoeg gespeelt voor mij nu. Het is tijd voor de waarheid en dan pleite gaan, Morbid, spreek ik tegen mezelf.
"Sta je trouwens nog op of ga je daar voor eeuwig zielig zitten zijn?" vraagt hij abrupt scherp aan mij, waardoor ik even kort op mijn volle onderlip bijt. Toch steekt hij zijn hand uit zodat ik deze kan aannemen, als ik dat wil. Jammer voor hem, maar ik doe dat niet, want ik kan heus wel zelf opstaan. Daar heb ik geen hulp bij nodig, ik heb geen handicap. Mijn handen zet ik op de grond, zet mezelf af en sta op tegelijkertijd dat ik zijn kraag pak en hem omhoog sleur, waarna ik hem tegen de muur aandruk. Er staat een half, uitdagend grijnsje op mijn lippen en een vermakelijke, speelse blik in mijn grijsblauwe ogen.
"Ik kan zelf wel opstaan," zeg ik, maar tijd om hem een antwoord te gunnen doe ik niet. Mijn lichaam druk ik tegen hem aan en geef hem dezelfde intense kus op zijn lippen die ik net van Drew had gekregen, waarna ik hem ruw loslaat bij zijn kraag en het verbreek, terwijl ik afstand neem en omdraai. "Alleen dat deed Drew," Toen liep ik weg met een grijns op mijn gezicht.

[ bericht aangepast op 2 okt 2012 - 12:57 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Hahahaha, oh die is goed Maia!]

Luca Jones

Ruby bijt eventjes op haar mooie, volle onderlip. Blijkbaar heeft ze geen hulp nodig, ze zet haar handen op de grond en zet zichzelf af. Net als ik ook op mijn benen overeind wil veren, pakt ze mijn kraag op en sleurt ze me mee omhoog. Ik wil net een aanvallende houding aannemen, bij haar weet je het maar nooi, als ze me tegen de muur aandrukt en me aankijkt met een half uitdagend grijnsje op haar lippen en een vermakelijke, speelse blik in haar grijsblauwe ogen. Ik lik eventjes over mijn lippen heen en wacht af wat ze van plan is.
"Ik kan zelf wel opstaan." zegt ze, ik wil mijn mond al opentrekken om een opmerking te maken over vrouwen,als ze haar lichaam tegen die van mij aan drukt en mij een behoorlijke intense kus geeft. Heel even ben ik verbaasd, maar als ik mijn armen op een ruwe en dwingende manier om haar heen wil slaan, laat ze me al ruw los bij mijn kraag en verbreekt ze de kus, terwijl ze afstand neemt en zich omdraait. "Alleen dat deed Drew." zegt ze, waarna ze weg loopt. Heel even blijf ik vragend en verbaasd achter, waarna ik de achtervolging inzet.
Ik ga naast haar lopen en sla mijn arm ruw en krachtig om haar middel heen, waarna ik haar tijdens het lopen tegen mij aan trek. "Dat is een flinke opluchting." grinnik ik duister, met mijn oog op mijn plan. "Je vind het toch niet erg als ik mijn kleine wraakactie toch nog uitvoer, hé?" vraag ik erna en ik laat haar middel weer los. Ik haal mijn hand luchtig door mijn donkere haren heen, die gelijk terug op hun plek gaan en probeer te doen alsof ik helemaal niets van plan ben.

Your make-up is terrible

[Hm, ja. Dat is waar.]

Nathalie Leyla Alix

Rhett knarst met zijn tanden op mijn opmerking, maar kijkt daar op weer naar Ruya, met die behulpzame blik. Zeldzaam, heel zeldzaam. Ruya's geval lijkt me ook zeldzaam, ik heb niet snel medelijden met de gevagenen omdat ze horen te boeten voor hun misdaden, al hoort zij hier niet thuis met haar misdaad. Maarja, eerlijkheid is in deze wereld ver te zoeken, zeker op dit eiland.
"Ik zal je terugbrengen naar je cel." zegt hij tegen haar en geeft mij een blik. Ik begrijp hem en knik lichtjes. Joepie, ik heb echt geen zin in die zakken, maar het moet toch maar, ik heb nog iets goed te maken. "Dana moet er nog ergens rondlopen, als het goed is." zegt hij er na. "Ergens ja..." mompel ik. Hij legt zijn hand zacht op haar rug, geeft haar een zeldzaam zacht glimlachje en ik rol met mijn ogen. Hij neemt haar mee richting haar cel, ik ga ondertussen naar de cel van Luca en Tye toe.
Zonder te kloppen open ik ruw de celdeur en kijk ik naar Tye, die op zijn bed ligt met zijn ogen gesloten. Zonder een begroeting kijk ik rond, Luca is nergens te bekennen. "Waar is Luca?" vraag ik met een grom. "En wat de hell hebben jullie uitgespookt met die nieuwe gevangene? Ze is helemaal van de kaart." grom ik er rauwer achteraan, op een toon die niets anders duld dan de waarheid.

Ruya Aichi

Ik besluit dat ik deze man wel kan vertrouwen, wanneer hij me zachtaardig naar de cellen meeneemt. Toch blijf ik stil, kijk ik naar de grond als we lopen. Hier zijn veel minder gevangenen, de gangen zijn bijna leeg. Wat onzeker kijk ik dan toch op naar hem, hij lijkt me een stoere man, iemand die niet zo snel iets toont. Daarom ben ik dankbaar voor zijn zachtaardigheid. "Meneer..." zeg ik zacht op een vragende toon. "Wat gebeurd..." Ik stop met praten, slik mijn vraag gelijk weer in. "Wat is uw naam?" vraag ik daarna. Ik richt mijn blik weer op de grond en hoop dat we er bijna zijn ondertussen.

Your make-up is terrible

(Hahaha, dank u, dank u, lollol. )

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Luca had kort over zijn lippen heen gelikt, ik was allang blij dat hij niet direct in de aanval ging. Het was duidelijk dat hij verbaasd was dat ik de intense kus op zijn lippen had geplant, net op het moment als hij weer zijn oude-zelf is, laat ik hem ruw los. De vragende en verbaasde blik waarmee ik hem achterliet deed mij goed. Hierna zette hij echter de achtervolging in en wanneer hij naast mij ging lopen, sloeg hij zijn arm ruw en krachtig om mijn middel heen.
      Tijdens het lopen trekt hij mij tegen zich aan en ik rol mijn ogen kort, maar doe er nog niets tegen. Dit zou hij zeker vermakelijk hebben gevonden, dus wacht ik nog even af wat hij van plan is te zeggen of doen. Al ben ik bang dat hij zijn zinnen nog steeds niet op iemand anders heeft gezet, ik moet hier voorzichtig en doordacht mee omgaan. “Dat is een flinke opluchting,” grinnikt hij duister, nog steeds zeg ik niets. “Je vindt het toch niet erg als ik mijn kleine wraakactie toch nog uitvoer, hé?” vraagt hij erna en laat mijn middel weer los, waardoor ik gelijk normaal ga lopen, maar niet te veel afstand neem – je weet maar nooit en het is beter om dit aan mijn kant te spelen dan dat hij er iets mee kan.
      Even blikte ik mijn grijsblauwe ogen op hem en zag hoe hij zijn hand luchtig door zijn donkere haren haalde. Oké, Morbid, je kunt het op twee manieren spelen: de verleidelijke of je oude gewoonlijke haat-reactie. Bij deze gedachte likte over mijn tanden en vervolgens over mijn volle, rozige lippen. Aangezien hij beter kan reageren bij mijn woede en dat waarschijnlijk eerder aan ziet komen dan de verleidelijke Morbid, kan ik beter de eerste optie doen. Dat zag je maar net toen ik hem die kus gaf, voor een moment was hij zo verbaasd dat hij niets deed.
      “Zeg, Luca,” begin ik dan charmant, maar vervloek mezelf vanbinnen terwijl ik dit doe, “Jouw wraakactie hé…” vervolg ik, waarna ik mijn vingertoppen over zijn arm laat gaan om hem vervolgens weer tegen de muur te drukken. Mijn mond breng ik naar zijn oor, welke deze zacht aanraakt. “Heeft dat met seksueel contact te maken?” Het was een zachte, zwoele fluistering terwijl ik mijn hand op zijn borstkas legde. Ik mocht maar hopen dat dit plannetje zou werken, want anders was ik echt verdoemd.

[ bericht aangepast op 2 okt 2012 - 14:27 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rhett Zane Colt, cipier.
“Ergens ja…” mompelt ze, waarna ik Ruya al mee terug neem naar haar cel. Het is een klein tijdje ongemakkelijk stil, maar wanneer Ruya op een zachte, vragende toon begint, kijk ik op haar neer. Ze is kleiner dan dat ik ben, al is zeker meer dan de helft van de gevangenen dat. “Meneer… Wat gebeurd…” Ze stopt met praten, slikt haar vraag vrijwel gelijk weer in. Ik heb echt zo’n vermoeden wat ze wilde vragen, al ga ik er niet verder op in. Het is haar moeilijk, dat kun je wel duidelijk zien en misschien moesten we haar gewoon tijd geven. Niet dat er veel tijd is, aangezien Nathalie en ik er beiden op zaten te popelen om allebei het stuk stront in de isoleercel voor een tijdje te doen. Of natuurlijk iets anders.
“Wat is uw naam?” vraagt ze daarna, richt haar blik weer op de grond en ik loop met haar een hoek, waarna we deze gang uitlopen. “Rhett,” beantwoordde ik haar vraag kort, keek haar aan. “De vrouwelijke cipier van net heet Nathalie, streng maar rechtvaardig,” grinnik ik het laatste en kijk weer voor me. Wanneer we uiteindelijk bij de cel aankomen, doe ik deze voor haar open en blik weer richting haar. “Je deelt je cel volgens mij, zo uit mijn hoofd met Ruby.” Ik grinnik kort en leun tegen de deuropening aan terwijl ik nog naar haar kijk.
“Al zal ik haar met een korreltje zout nemen als ik jou was,” Kort zuchtte ik en ging recht staan, mijn handen weer in mijn zakken en met een behulpzame, waarschuwende blik in mijn ogen. Mijn stem was echter streng toen deze sprak. “Als je toch iets wilt vertellen, kom naar elke cipier, behalve Drew.” Hopelijk snapte ze de hint en deed ze het ook, want als ik haar niet gewaarschuwd had en ze ging naar Drew, had hij er misschien ook wel een handje van.

Tye Shade Steele.
Ze had me nog een gepijnigde blik gegeven, toch was ze doorgelopen hierna en dat was maar goed ook, anders zou ik haar hebben terug gesleurd. Mijn ogen had ik nog steeds dicht wanneer de cel abrupt ruw open werd gegooid. Al deed ik geen moeite om mijn ogen open te doen, ik had er gewoon geen zin in, maar liet wel een diepe zucht horen. Kreeg ik dan nooit rust? “Waar is Luca?” Het was de stem van Nathalie, het leek meer op een grom. Dit keer deed ik wel moeite om mijn ogen open te doen en naar haar te kijken.
“En wat de hell hebben jullie uitgespookt met die nieuwe gevangene? Ze is helemaal van de kaart.” Gromt ze er rauwer achteraan, op een toon waarvan ze alleen de waarheid wilde horen, maar ik deed enkel mijn schouders nonchalant omhoog terwijl ik tegen de muur aan ging zitten. “Weet ik veel waar die klootzak is,” rol ik mijn ogen doods, op haar tweede vraag geef ik niet direct antwoord. “Wie is die nieuwe gevangene? Niet gezien, niet opgemerkt.” Zeg ik dan, een verveelde, nonchalante toon.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

Als ik terug naar Ruby kijk, zie ik nog net haar tong over haar volle, rozige lippen heen likken. "Zeg, Luca." begint ze op een charmante toon en ik vraag me af wat ze van me moet. "Jouw wraakactie hé..." vervolgt ze, waarna ze haar vingerstoppen over mijn arm laat gaan. Ik trek een wenkbrauw op en ze duwt me vervolgens tegen de muur, waar ik totaal niets op tegen heb, gezien wat ze eerder deed. Haar mond brengt ze naar mijn oor, die ze vervolgens zacht aan raakt. "Heeft dat met seksueel contact te maken?" Het was een zachte, zwoele fluistering en ze legt haar hand op mijn borstkas.
Ik kijk even wat verward, tot het tot mij doordringt wat ze nou eigenlijk bedoeld hiermee. Ik grinnik duister, sla mijn arm om haar middel heen en trek haar zo dichter tegen mij aan in een ijzeren greep. "Ik weet zeker dat jij dat wel wilt weten." grinnik ik, opnieuw met een duister tintje er aan. "Eigenlijk dacht ik daar helemaal niet aan, eerder iets wat met een beetje geweld te maken had. Maar je brengt mij nog eens op ideeën, lieve Ruby." zeg ik, op een zachte, verleidelijke toon. Het einde klinkt echter behoorlijk pervers, wat ik nog erger maak door over mijn lippen te likken en haal aan te kijken met een korte schittering in mijn ogen, die net zo snel weer verdwijnt.
"Vertel me nu eens..." ga ik op diezelfde verleidelijke toon verder, waarna ik mijn armspier even aanspan tegen haar rug aan om te laten zien dat ze zichzelf in de problemen heeft gebracht door dit te doen. "Wat is jouw plannetje, wat moet je van me?" vraag ik haar daarna, iets minder zoetsappig dan de rest van het gesprek. Mijn stem krijgt mijn normale, ruwe randje weer terug. Ik kijk haar doordringend aan.

Your make-up is terrible

Ruya Aichi

We lopen naar een hoek, waarna we deze gang uitlopen. Toch kan ik de weg niet echt onthouden omdat ik er gewoon niet op let. Misschien komt het nog wel eens. "Rhett." antwoord hij kort en hij kijkt me aan. "De vrouwelijke cipier van net heet Nathalie, streng maar rechtvaardig." grinnikt hij en hij kijkt weer voor zich. "Rhett en Nathalie" herhaal ik hem zacht. Uiteindelijk komen we blijkbaar bij mijn cel aan, hij houd de deur van mij open en kijkt richting mij.
"Je deelt je cel volgens mij, zo uit mijn hoofd met Ruby." Hij grinnikt kort waarna hij tegen de deuropening leunt en naar mij kijkt. Ik voel me er behoorlijk ongemakkelijk door, het komt over alsof het geen goede combinatie is. "Al zal ik haar met een korreltje zout nemen als ik jou was." Hij zucht kort en gaat recht staan, zijn handen stopt hij weer in zijn broekzakken. Ik knik alleen maar braaf. Hij heeft een behulpzame, waarschuwende blik in zijn ogen. "Als je toch iets wilt vertellen, kom naar elke cipier, behalve Drew." zegt hij met een strenge stem. "Oké, geen Drew." herhaal ik hem. Ik loop mijn cel in en kijk even rond. Ja, dit is inderdaad mijn cel.
"Waarom niet Drew?" vraag ik dan. Ik slik eventjes en heb wel zo'n naar voorgevoel dat Luca en Tye niet de enige zijn die zo zijn. Als Drew, blijkbaar een cipier, ook zo is, heb ik nog heel wat te vrezen hier. Als ik zo rond kijk, zal ik duidelijk de makkelijkste prooi zijn en blijven.

Nathalie Leyla Alix

Tye toont eindelijk iets dat op interesse lijkt als hij zijn ogen opent en nonchalant zijn schouders wat ophaalt terwijl hij tegen de muur gaat zitten. Ik bekijk hem met mijn felle blik. "Weet ik veel waar die klootzak is." Hij rol zijn ogen doods, op mijn tweede vraag geeft hij niet direct antwoord. Ik wacht ongeduldig tot hij zich misschien wel weer iets herinnert. "Wie is die nieuwe gevangene? Niet gezien, niet opgemerkt." antwoord hij dan, een verveelde, nonchalante toon. Ik grom zacht.
"Oh vast wel. Klein, Aziatisch en schuw. Jullie perfecte prooi." snauw ik hem toe.
Rhett is nu bij haar, als zij begint te praten, is het afgelopen met jullie. Met wat kleine ongelukjes onderweg naar de isoleercel waar door jullie misschien wel wat breken of erger. Niet dat het erg is, in de isoleercel krijgen jullie wel een aantal weken om te herstellen, apart!" dreig ik met een dodelijke stem, laat ik weten dat het dit keer menens in. "Geef dat maar door aan die klootzak met wie je een cel deelt." zeg ik daarna iets rustiger, gebruik makend van zijn eigen omschrijving van Luca.
Ik weet niet zeker of ik zijn reactie wel wil afwachten, soms is het beter om dingen gewoon te laten. Ik zou moeten weggaan en de deur achter me dicht trekken, maar dat doe ik niet. Ik sla mijn armen over elkaar heen en wacht tot Tye een reactie geeft, ik hoop op iets leuks en amusants, maar ik weet wel beter, hij kan vast beter met dreigementen omgaan.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Hij trekt een wenkbrauw op wanneer hij mijn toon hoorde of toen ik mijn vingertoppen over zijn arm liet gaan. Na mijn zachte, zwoele fluistering en mijn hand die op zijn borstkas lag, just in case, keek hij even verward. Het duurde echter niet lang, want hij grinnikte duister en sloeg zijn arm om mijn middel heen, terwijl hij me zo dichter tegen zich aan trok in een ijzeren greep. Ik vervloekte mezelf, het was toch geen goed idee. Misschien was hij er nu zelf al wel achter gekomen en dan was ik echt verdoemd.
“Ik weet zeker dat jij dat wel wilt weten.” Grinnikt hij, opnieuw met een duister tintje er aan. Natuurlijk wil ik dat weten, anders zou ik mijn best toch nu niet doen om er achter te komen? “Eigenlijk dacht ik daar helemaal niet aan, eerder iets wat met een beetje geweld te maken had. Maar je brengt mij nog eens op ideeën, lieve Ruby.” Zegt hij, op een zachte, verleidelijke toon en ik moest moeite doen om niet over te geven vanwege de zoetsappige toon. Ik zou bijna zijn kille, arrogante toon missen als hij niet zo’n eikel was. Het einde klonk nogal behoorlijk pervers, wat hij alleen nog maar erger maakt door over zijn lippen te likken en mij aan te kijken met een korte schittering in zijn ogen, welke weer snel verdwijnt. “Hm, ga je Drew nu niet in elkaar slaan, maar verkrachten?” probeerde ik nog, ietwat grappig te brengen.
De koude rillingen die ik echter over mijn ruggengraat voelde door zijn woorden logen niet, het was dus totaal geen goed idee geweest. Nu stond ik gewoonweg gevangen door zijn ijzeren greep, niet echt iets wat ik gewild had. Een hele reeks vervloekingen gooide ik naar mezelf in mijn hoofd. “Vertel me nu eens…” gaat hij op dezelfde verleidelijke toon verder, waarna hij zijn armspier even aanspant tegen mijn rug. Ik heb mezelf echt in de nesten gewerkt, fuck, fuck, en nog eens fuck. Alleen om nu te laten zien aan hem dat het toch niet zo’n goed idee was van mij deed ik niet, dan had hij een nog groter voordeel gekregen. “Wat is jouw plannetje, wat moet je van me?” vraagt hij daarna, iets minder zoetsappig, waar ik lichtelijk opgelucht door was. Het kon echter wel betekenen dat hij nu tot handelen over was gekomen, dus wilde ik liever de zoetsappige kant terug. Zijn stem kreeg zijn normale, ruwe randje weer terug en hij keek me doordringend aan.
“Niets…” fluister ik nog, lichtelijk verleidelijk, terwijl ik mijn vingertoppen over zijn borstkas richting zijn nek streel en een kusje op zijn kaak druk, vlakbij zijn oor. “Je bent alleen best wel interessant geworden,” ga ik verder op een zwoele toon en ga met mijn andere hand over zijn gespierde bovenarm. I’m so fucked, oh, and dead. Laat me alsjeblieft los nu, dan kan ik weggaan en nooit meer zoiets stoms doen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

"Hm, ga je Drew nu niet in elkaar slaan, maar verkrachten?" probeert ze duidelijk grappig te brengen, wat alleen maar woede in mij oproept. "Er is maar één persoon die ik dat wil aan doen, en dat is niet Drew." grom ik dreigend dicht bij haar gezicht. Bij haar kan ik gewoon niet lang een toneelstukje opvoeren, ze trekt me er wel uit maar haar irritante gedrag, waar door ik uit mijn vel springt. Ik snap niet hoe zij het vol houd in mijn bijzijn.
"Niets." fluistert ze als antwoord, nog altijd licht verleidelijk, terwijl ze haar vingertoppen over mijn borstkas richting mijn nek streel en een kusje op mijn kaak druk, vlak bij mijn ook. Ik ril even van haar aanraking en geniet, voor hoelang het mag duren. Zelfs de grootste idioot weet dat dit niet echt is. "Je bent alleen best wel interessant geworden." gaat ze verder op een zwoeletoon en gaat met haar andere hand over mijn gespierde bovenarm heen. Ik grom zacht maar verlangend naar haar, dit laat mijn drang naar haar alleen maar aanwakkeren. Heeft ze zelf wel bezig hoe idioot ze bezig is?
Ik wil zeggen dat ze op moet houden met zich zo idioot te gedragen, maar eigenlijk ben ik benieuwd naar wat er nog meer in zit en hoelang zij het vol gaat houden. Dus krullen mijn mondhoeken licht geamuseerd omhoog. "Oh echt?" vraag ik. "Was Drews kus zo magisch dat je ineens geïnteresseerd in mij bent geraakt? Ik geloof ik er niets van hoor." vertel ik haar op een speelse manier. Mijn vrije hand laat ik afdwalen, langs haar lichaam. Ik streel zacht over haar arm, haar zij en rug. Dan laat ik mijn hand duidelijk op haar billen liggen. Nu is het alleen nog maar een kwestie van tijd tot haar ware aard weer naar boven komt en ik weet zeker dat ik iets pijnlijks er op kan verwachten. Dat maakt niet uit, ik heb het er voor over. Dat krijgt ze later toch dubbel en dik terug. Als het zo door gaat, misschien nog wel vandaag.

Your make-up is terrible

[Okee, laat het inspringen ook maar -_-]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Maar Nathalie gaat zo weg bij Tye, dan kan zij naar één van die van jou. Of je moet ze naar de cel van Ruya laten komen, want die is zo een loner daar.]

Your make-up is terrible