[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

(Je kunt wel naar Morbid met één van de twee, maakt mij niet uit wie. En omg, ik moest echt lachen toen ik dit las: 'Het is duidelijk te merken dat hij nog zeventien is, puberaal jochie.')

Quiet the mind, and the soul will speak.

Davy Ruben Carter.

"Helaas zit ik hier nog wel even vast," vervolgt ze zuchtend. "Jij zal hier waarschijnlijk niet zo heel lang zitten," zegt ze tegen me. "Drugs smokkelen is niks vergeleken met wat sommige anderen hier hebben gedaan,"
Ik knik nadat ze uitgepraat is. "Toch heb ik behoorlijke hoeveelheden gesmokkeld, dus ik denk dat ik hier nog wel één, hooguit twee jaar zit," mompel ik. Het klinkt suf, maar ze moest eens weten.
"Voel je je als vrouw niet angstig tussen alle verkrachte mannen en cipiers hier?" zeg ik met een scheve grijns, terwijl ik met mijn vork begin te spelen.

Nathalie Leyla Alix

Na mijn vraag kijkt hij me aan en zucht hij, hij klinkt moe. "Luca is chagrijnig, ik zou hem in de gaten houden als ik jou was." meld hij me en ik knik begrijpend. Die zou zijn lesje krijgen als hij chagrijnig tegen mij durft te zijn, daar hou ik niet van. "Dana heeft geen dienst, maar kwam me gezelschap houden en is nu een rondje aan het lopen voor controle." Mijn blik word enkel nog dodelijker hier door.
"Gelukkig maar." zeg ik en draai me weer richting de gevangenen. "Drew heeft Ruby meegenomen, waarschijnlijk gaat zij in de isoleercel." klinkt het twijfelend. "Ik weet het niet zeker... Oh, en er is een nieuwe gevangene, Ruya. Dat is het." meld hij uiteindelijk. Ik kijk hem nu weer fronsend aan. "Je kan beter Drew in de gaten houden, Rhett. Ruby laat niet zomaar met zich spotten, maar hij nog minder." zeg ik serieus, mijn chagrijnigheid achterwege latend. Daarna laat ik mijn blik opnieuw door de kantine glijden.
"Hm, is de nieuwe al weg dan? Ik ben benieuwd wat we dit keer weer binnen gehaald hebben. Haar dossier heb ik niet gezien, wat heeft ze gedaan en moeten we op haar letten?" vraag ik ondertussen aan Rhett. Ik krab even aan mijn hoofd en kucht een zacht rokers hoestje op. Het is tijd voor een sigaret, dat kan ik je wel vertellen.

Your make-up is terrible

Isuzu schreef:
(Je kunt wel naar Morbid met één van de twee, maakt mij niet uit wie. En omg, ik moest echt lachen toen ik dit las: 'Het is duidelijk te merken dat hij nog zeventien is, puberaal jochie.')

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Blythe Durance
'Toch heb ik behoorlijke hoeveelheden gesmokkeld, dus ik denk dat ik hier nog wel één, hooguit twee jaar zit,' mompelt Davy. 'Ach, arme schat,' zeg ik sarcastisch. 'Nog wel één of twee jaar, wat heb je toch een zwaar leven'. Ik kijk hem quasi meelevend aan.
'Voel je je als vrouw niet angstig tussen alle verkrachte mannen en cipiers hier?' vraagt hij met een scheve grijns. Ik trek weer mijn wenkbrauw op. Hij is nog puberaler dan ik al dacht. 'Nee, ik vind het ontzettend fijn hier,' zeg op dezelfde sarcastische toon als net. Hierna begin ik serieuzer te praten. 'Nee, ik ben niet bang voor ze,' zeg ik. 'Als ze ook maar iets bij mij proberen dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat ze nooit meer hun jonge heer zullen kunnen spelen. En als ik jou was zal ik maar oppassen. Sommige doen ook aan jongens en ik weet wel zeker dat jij niet sterker bent als hun'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tye Shade Steele.
Ruya sloeg gelijk haar ogen neer toen ik haar een dodelijke blik gaf, iets dat me goed deed, alsof ze een soort onderdaan van mij was. Misschien kon ik haar later nog wel een keer nemen, maar voor nu, nee. Nu mocht zij gaan, als een vrij vogeltje… totdat ik het vogeltje weer gevangen nam en mijn wensen eraan voldeed.
Ze struikelde onhandig mee wanneer ik haar naar de vrouwelijke cipier duwde, waarna ze trillerig naast haar bleef staan. Zo nu en dan gleed mijn blik weer naar haar af met een pervers grijnsje en een plagende knipoog. “Nergens,” snauwde Dana richting mij, waardoor ik weer naar haar keek. Ik wilde er net wat op zeggen als Ruya me onderbreekt door iets grappigs dat ze zegt. Ze zet haar handen tegen mijn borstkas en geeft me een duw, maar ik zet enkel één klein stapje naar achter terwijl ik haar geamuseerd aankijk. “Dat kan je niet zomaar doen, perverseling,” Mijn blik glijd naar Dana, die zich naar haar toebuigt en haar wat toe fluistert. Hierna draait zij zichzelf snel om en rent weg, als een bang haasje. Ruya staat er echter nog wel, dus grinnik ik en pak haar arm vast terwijl ik mijn gezicht voor haar blijf hangen. “Wil jij in plaats van Dana nog een keer dan?” Niet dat ik het zou doen, van Ruya had ik nu wel genoeg, maar het was enkel om te plagen en kijken voor haar reactie.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Ik word misselijk van de zijn perverse blik en de knipogen die hij geeft. Als ik hem duw, zet hij maar één stapje naar achteren en daarna kijkt hij me geamuseerd aan. "Ren weg." beveelt de cipier mij dan, nadat ze naar mij toegebogen is. Zij draait zich om en sprint weg, terwijl ik van angst aan de vloer genageld staat, alleen al door de perverse lach van Tye. Hij grinnikt, pakt mijn arm vast en laat zijn gezicht voor die van mij hangen. Ik stop spontaan met ademen als ik terug kijk.
"Wil jij in plaats van Dana nog een keer dan?" vraagt hij. Mijn ingehouden adem komt er stotend uit. Ik slik eens en kijk hem recht aan. "Liever ik dan zij." breng ik dan schor uit, nadat ik mezelf vermand heb. Hoewel het niet gemeend klinkt, bedoel ik het toch echt zo. Natuurlijk wil ik niet nog een keer, maar als ik hem daarmee ervan kan weerhouden om achter haar aan te gaan, doe ik het. "Waarom laat je ons niet gewoon met rust?" vraag ik hem daarna. Net op dat moment komt Luca langs ons gelopen.
"Ey, zoek jij het verder maar uit met dat sletje van je. Ik heb het gehad. Nu is ze vast mak genoeg." zegt hij tegen Tye, zonder mij een blik waardig te gunnen. Daarna loopt hij de cel uit, richting de kantine. Ik kijk hem kort na en besef dat ik nu alleen ben met Tye. Ik weet niet of ik blij ben dat Luca weg is of niet.

Luca Jones

Op mijn dooie gemak laat ik die twee achter. Eerlijk gezegd ben ik wat teleurgesteld dat ik geen kans heb gehad om dat meisje, ze was zo bang en... opwindend. Ik steek mijn handen in mijn broekzakken en begin rond te lopen, waarna ik Ruby zie staan, vlak bij de kantine. Ze heeft een vreemde blik in haar ogen en ik frons. "Morning, sunshine." merk ik op. "Nog leuke nachtmerries gehad?" vraag ik haar vervolgens terwijl ik haar bestudeer en even om mij heen kijk. Het is uitgestorven, verlaten. Maar hoe groot is nou de kans dat ik haar in mijn eentje mee krijg?

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt, cipier.
Haar blik word inderdaad nog dodelijker, wat mijn bedoeling was en waardoor ik dus moest grijnzen. “Gelukkig maar.” Zegt ze, draait zich vervolgens weer richting de gevangenen. Fronsend keek ze me na mijn beprating even aan. “Je kan beter Drew in de gaten houden, Rhett. Ruby laat niet zomaar met zich spotten, maar hij nog minder.” Zegt ze serieus, dit keer zonder enige vorm van chagrijnigheid – iets waar ze, al zeg ik het zelf, erg goed in is. “Ja madame,” knik ik, als een soort onderdaan van haar die bevelen aanneemt.
“Hm, is de nieuwe al weg dan? Ik ben benieuwd wat we dit keer weer binnen gehaald hebben. Haar dossier heb ik niet gezien, wat heeft ze gedaan en moeten we op haar letten?” Ze krabt even aan haar achterhoofd en kucht een zacht rokers hoestje. Ik vroeg me af of ze al gerookt had, maar blijkbaar niet, anders had ze ook niet gezeurd over het slapen. Ongelooflijk. Mijn blik liet ik weer door de kantine gaan en ik merkte op dat Ruya er niet meer zat, de nieuwe, maar Tye ook niet meer. Ik hoop maar dat het niets te betekenen heeft. Hij, samen met Luca, zijn gevaarlijk voor vrouwelijke – en sommige mannelijke – gevangenen. Zeker als ze samen zijn. “Nieuwe gevangene is Ruya, een schuwe, jonge vrouw van zeventien. Misdaad is het hacken van de CIA.” Somde ik op, waarna ik mijn ogen driftig door de kantine liet gaan, op zoek naar enig spoor van Ruya en/of Tye. “Tye is zoek.” Meldde ik toen, iets dat ik eigenlijk niet had toe willen geven, waarna ik vervolgde: “En Ruya ook.”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

"Ja madame." knikt hij, als een soort onderdaan die bevelen van mij aanneemt. Na mijn woorden kijkt hij opnieuw door de kantine gaan. "Nieuwe gevangene is Ruya, een schuwe, jonge vrouw van zeventien. Misdaad is het hacken van de CIA." somt hij op. "Oké, niet gevaarlijk dus." besluit ik zacht, meer tegen mezelf dan tegen Rhett. Toch wel even in de gaten houden want je weet maar nooit wat ze in hun mars hebben als ze eenmaal hier zitten. "Tye is zoek." meld hij dan. "En Ruya ook." vervolgt hij. Ik draai me om naar hem, mijn mond tot een smalle streep vertrokken.
"Nou, waar wacht je nog op." snauw ik hem toe. "Ga de cellen controleren! Ik blijf hier wel, de rest controleren." zucht ik daarna, alsof het een vreselijke opgave is. Ik weet wel dat ik me niet aan Tye en/of Luca zal wagen, aangezien die twee in één dezelfde cel zitten en de kans groot is dat je die dus samen met de nieuwe gevangene zal treffen. Ik kijk hem lichtelijk kwaad aan, hoewel ik ook wel weet dat het niet zijn schuld is, maar die van mij aangezien ik er niet op tijd bij was. Dan had hij niet alles alleen hoeven te doen en dat stukje misschien niet hoeven te missen. Toch negeer ik dat feit volledig.

Your make-up is terrible

Tye Shade Steele.
Ruya stond aan de grond genageld terwijl Dana allang is weggerend, maar ik zou haar nog wel krijgen. Nu was zij mijn doel geworden en iedereen wist dat ik dan niet terug zou deinzen voordat ik het had. Dus Maya zou ook nog wel aan de beurt komen – zelfs al zei Luca dat ik haar met rust zou laten.
Ruya slikte eens en keek me recht aan. “Liever ik dan zij.” Het kwam er schor uit, en hoewel het niet gemeend klonk, zette ik er mijn vraagtekens bij. In haar ogen zag ik een klein lichtje van hoop of wat het dan ook was en voor even was ik afgeleid, waardoor ik afwezig weer rechtop ging staan. In mijn ogen was een lege blik gekomen die Ruya en Luca beiden konden zien, maar ik deed mijn best niet om deze weg te halen.
“Waarom laat je ons niet gewoon met rust?” vraagt ze dan en wanneer ook Luca langs komt gelopen, laat ik haar los, kijk naar Luca. “Ey, zoek jij het verder maar uit met dat sletje van je. Ik heb het gehad. Nu is ze vast mak genoeg.” Zegt hij tegen mij, zonder Ruya een blik waardig te gunnen loopt hij daarna de cel uit. Ik kijk terug naar Ruya en merk dat ze naar mij kijkt, waardoor onze blikken kruizen. Mijn perverse grijns staat niet meer op mijn gezicht, er is zelfs geen een greintje van iets wat daarbij in de buurt komt te merken. Hierna zucht ik, draai me om en loop naar mijn bed waar ik op ga liggen met mijn armen onder mijn hoofd, naar het plafond starend. “Je mag gaan hoor, ik houd je niet tegen.” Verdomme, waarom klinkt mijn stem zo vermoeid?

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Drew had me gelukkig niet verkracht, maar door die intense kus die hij me gegeven had was ik even van de wereld geraakt. Ik wist niet wat er verdomme met me aan de hand was, maar zelfs jegens Luca had ik voor dit kleine moment zelfs geen haatgevoelens naar. Ik slikte duidelijk een brok in mijn keel weg en merkte niet dat er iemand naar mij toe kwam gelopen.
“Morning, sunshine.” Ik schrik bijna letterlijk op en kijk naar de jonge man die er staat. “Luca. Hoi.” Fluister ik, bijna onhoorbaar en totaal niet mijn eigen arrogante stem. “Nog leuke nachtmerries gehad?” vraagt hij mij, waarna hij even om zich heen kijkt en ik frons. Leuke nachtmerries? Ik kijk naar beneden en haal een hand door mijn donkere, lange haar. Voor dit moment had ik helemaal niets van mijn eigen haatgevoelens gemerkt, maar toen ik deze vraag hoorde kwam alles weer terug, zeker de flashbacks die ik had gehad. “Ik bedoel: rot op.” Grom ik, al klonk het nog steeds niet als mijn eigen stem.
Verslagen liet ik me toen tegen de muur op de grond zakken, met de handen in mijn haar, waardoor het een soort gordijn voor mijn gezicht werd.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Ik ben blij als Tye mij los heeft gelaten en wrijf eventjes zacht over mijn arm heen. Zijn lege blik van daarnet vind ik maar vreemd, al wil ik er niet verder bij na denken. Hij kijkt terug naar mij, waar door onze blikken kruizen. Er is niets meer over van zijn perverse grijns of blik, helemaal niets. Hij zucht, draait zich om en gaat op zijn bed liggen, met zijn armen onder zijn hoofd. Ik ben nog altijd aan de grond genageld van angst en houd mijn kleding dicht tegen mij aan gedrukt. Tye kijkt alleen niet meer naar mij, maar naar het plafond.
"Je mag gaan hoor, ik houd je niet tegen." zegt hij en zijn stem klinkt vermoeid. Ik kijk aarzelend van hem naar de deur naar Tye, nog altijd aan de grond genageld. Het duurt enkele seconden voordat ik mezelf twijfelend in beweging kan zetten, richting de deur. Toch draai ik me om als ik eindelijk die afstand afgelegd heb, ook al is het maar een halve meter, voor mij leek het bijna een marathon. Ik werp een zenuwachtige blik op Tye.
"Je weet niet waarom je ons niet gewoon met rust laat hé?" zeg ik beschuldigend. Het klinkt niet eens als een vraag maar als een constatering. Hierna draai ik me als nog om, zet ik de laatste pas om de cel uit te komen en trek ik onhandig mijn shirt over mijn hoofd en mijn broek over mijn benen heen. Mooi niet dat ik zometeen dat stuk in mijn halve nakie ga rennen hier, als dit al gebeurd als ik nog kleding aan heb...

Luca Jones

"Luca. Hoi." had ze gefluistert. Het klonk bijna onhoorbaar en helemaal niet als haar eigen, arrogante stem. Een feit die ik pas wat later op had gemerkt. Ze fronst naar mijn vraag, kijkt naar beneden en haalt haar hand door haar lange, donkere haar heen. "Ik bedoel: rot op." gromt ze vervolgens. Het komt al dichter in de buurt bij de Ruby die ik ken, maar het is nog altijd niet dezelfde.
Het verbaasd me dan ook maar half als ze zich verslagen tegen de grond laat zakken, haar handen in haar haren waar door het als een gordijn voor haar gezicht valt. Even weet ik niet wat ik nou moet doen. Ik laat me toch door mijn knieën zakken en kijk opnieuw even naar links en rechts, maar er is nog altijd niemand. Met mijn rechterhand veeg ik een pluk haar aan de kant zodat ik haar gezicht kan zien. "Wat is er aan de hand meis?" vraag ik aan haar, niet op een minachtende of spottende toon, mijn arrogantheid achterwege latend. Mijn stem klinkt neutraal, emotieloos.

Your make-up is terrible

Tye Shade Steele.
Het verbaasd me dat ze nog steeds niet is weggelopen, maar ze drukt haar kleding nog wel stevig tegen zichzelf aan. Ik let er niet eens meer zo hevig op, maar wat ik nog wel mee kreeg was dat ze aarzelend naar de deur keek en naar mij, nog altijd aan de grond genageld. Aarzelend zet ze zichzelf daarna in beweging, draait zich daarna toch naar mij om. “Je weet niet waarom je ons niet gewoon met rust laat hé?” zegt ze, een beschuldigende toon in haar stem, waardoor ik even opkijk naar haar.
Haar rug begroet me wanneer ze de cel uitloopt en onhandig trekt ze hierna haar kleding aan. Ik grinnik schuddend mijn hoofd, laat me weer op mijn gekruiste armen liggen en kijk doods naar het plafond. “Omdat je lekker bent!” schreeuw ik haar nog na, als wijze van antwoord. “Verdomt lekker.” Grijns ik, als een soort laatste begroeting, waarna ik mijn ogen sluit en wat probeer te slapen, omdat de vermoeidheid me opeens teistert.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Het is Luca, Ruby, haal je hatelijke gevoelens weer naar boven. Het mocht echter niet baten, want wat ik ook probeer, het lukt niet. Het is niet dat ik hem opeens heel lief en aardig vind, totaal niet, maar op dit moment voel ik gewoon niet. Alsof ik al mijn gevoel en emotie kwijt ben geraakt door die intense kus van Drew. Hoe lang was het al geleden dat je iemands lippen had gevoeld? Vroeg ik mezelf af, maar een specifiek antwoord kreeg ik er niet op, een mistbank beïnvloedde mijn gedachten.
Abrupt merk ik dat Luca door zijn knieën was gezakt en naar me kijkt, terwijl hij met zijn rechterhand een pluk haar aan de kant veegt, zodat hij mijn gezicht kan zien. Hierdoor kan ik hem ook duidelijker zien en merk gelijk op dat hij geen grijns op zijn lippen heeft. “Wat is er meis?” Het klonk niet bezorgd, maar ik was allang blij dat hij niet de spottende, minachtende toon in zijn stem had, die hij zo graag leek te hebben. Zijn stem klinkt neutraal, emotieloos.
Kort probeerde ik hem te peilen, maar gaf het op, aangezien het mij nu toch niet lukte in deze staat. Mijn hand haalde ik uit mijn lange, donkere haar en sloeg mijn beide armen om mijn knieën heen, die ik had opgetrokken. Ik zuchtte diep voordat ik hem antwoord gaf. “Niets, vraag dat maar aan Drew.” Probeerde ik op mijn normale botte manier te reageren, maar het klonk zo totaal niet. Het klonk schor en lichtelijk verdrietig, maar ik probeerde dit te maskeren door een dodelijke blik in mijn ogen te laten.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

"Omdat je lekker bent!" hoor ik mij na roepen. Ik begin te rillen van zijn antwoord. "Verdomt lekker." hoor ik er nog achter aan. Ik kan me er zo boos om maken, dat ik het liefst terug wil schreeuwen. Toch weet ik dat mijn schuwe en angstige persoonlijkheid dit niet toelaat. Als ik me terug naar Tye omdraai, geef ik hem alleen een gepijnigde blik, die tegelijk mijn angst weerspiegeld. Nee, het is genoeg, geef hem geen reden om achter je aan te komen. Ik schud kort met mijn hoofd, mijn zwarte haar, dat nu warrig zit, zwiept futloos mee.
Ik zucht kort en begin te lopen. Ik weet niet waar ik heen moet, ik ken de weg nog niet. Verder op zie ik Luca zitten, bij een meisje. Ik negeer hem, ga aan de andere kant lopen, zodat ik niet op val. Ik kan de geluiden uit de kantine al horen. Daar staan twee cipiers, niet de vrouw van net, maar twee anderen. De ene ziet er uit als een chagrijnige vrouw en de ander is een gespierde, knappe man. Niet zo eentje die me angst zou aanjagen. Daarom loop ik twijfelend op ze af.
"Uhm..." zeg ik zacht om hun aandacht te trekken. "I-ik weet niet meer hoe ik bij mijn cel kom." stamel ik en kijk ze beide kort aan, waarna ik mijn blik wat angstig af laat dwalen naar de rest van de gevangenen. Er zijn er nog maar weinig over in de kantine, het ontbijt zal wel bijna afgelopen zijn.

Luca Jones

Ze lijkt me kort te peilen, haalt daarna haar hand uit haar donkere haar en slaat beide armen om haar knieën heen die ze heeft opgetrokken. Ze zucht diep. "Niets, vraag dat maar aan Drew." zegt ze schor en ze klinkt lichtelijk verdrietig, iets wat totaal niet bij de dodelijke blik in haar ogen past. Mijn ene wenkbrauw schiet omhoog, daarna vertrekt mijn mond tot een smalle streep van woede. Ruw haal ik uit, niet naar Ruby maar naar de muur achter haar, die ik hard raak. Er schiet een pijn door mijn hand heen die ik negeer. Hier zal je wel vaker pijn hebben, om bij alles te gaan janken... Dan kan ik lang door gaan.
"Godver, hij heeft je toch niet..." Ik maak mijn zin niet eens af en kom overeind. Ik begin verwoed te ijsberen, ik had diegene moeten zijn, niet hij! Ik heb niet eens door dat het nu wel eens kan lijken alsof het mij wat uitmaakt dat hij haar iets heeft aangedaan. Dat doet mij echter niets, het gaat mij erom dat ik niet degene ben die het als eerste kon doen hier, in de gevagenis. Ik had me er nog zo op verheugd! "Ik krijg Drew nog wel, gore klootzak." zeg ik grommend, waarna ik een stortvloed van scheldwoorden eruit laat. Daara stop ik ermee en werp ik een blik op Ruby.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt, cipier.
Ze draait zich om naar mij, haar mond een smalle streep. “Nou, waar wacht je nog op.” Snauwt ze naar me toe en ik haal een wenkbrauw op. Gaat ze nu ook nog bevelen uitdelen als zij diegene is die te laat is gekomen? Wat een lef, iets dat ik zou kunnen respecteren als ik niet zo verdomd chagrijnig was dat ik de ochtenddienst had en zij nog in haar nest had liggen pitten. “Ga de cellen controleren! Ik blijf hier wel, de rest controleren.” Zucht ze erna, alsof het iets vreselijks is.
Ze keek me lichtelijk kwaad aan en wanneer ik me op een gegeven moment ook echt omdraaide om het nog te doen ook, kwam er een jong, Aziatisch meisje naar ons toe lopen. “Uhm…” Eentje die ik direct herkende als het schuwe meisje, en de nieuwe gevangene, Ruya. Ik bleef dus afwachtend en lichtelijk nieuwsgierig staan. Vrijwel direct toen ze bij ons staan, inspecteerde ik haar – geheel professioneel natuurlijk, om te kijken of er iets gebeurd was. Haar donkere haren zaten in elk geval door de war en wanneer ze begon te praten, was het meer stamelen.
“I-ik weet niet meer hoe ik bij mijn cel kom.” Stamelt ze en kijkt ons beide kort aan, waarna ze haar blik kort laat afdwalen naar de rest van de gevangenen. Het ontbijt is bijna afgelopen, misschien had ze nog honger? Al zou ik het niet wagen met het eten hier, maar goed, ik mocht niet miepen. Mijn ogen vernauwde ik kort en ik sloeg mijn armen bedachtzaam over elkaar heen. “Ruya,” begon ik, zodat ook Nathalie gelijk wist wie het meisje was. Al wierp ik geen blik op haar, maar bleef mijn blik naar Ruya richten. “Ik zal je zo naar je cel toebrengen, maar heb je al kennis gemaakt met enkele gevangenen? Bijvoorbeeld Tye… of Luca?” bracht ik als laatste voorzichtig uit, want als dat het geval was, zou het niet veel goeds betekenen.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Zijn ene wenkbrauw schiet omhoog, daarna vertrekt zijn mond tot een smalle streep van woede en ik frons verward, maar wanneer hij abrupt ruw uithaalt naar de muur achter me, schrik ik me rot. Mijn ogen heb ik verwijd en mijn hart klopt iets harder, terwijl Luca alweer zijn hand naast me weghaalt. Hierna vraag ik mezelf pas af of hij geen pijn had aan zijn hand, hij had de muur toch echt redelijk hard geraakt.
“Godver, hij heeft je toch niet…” Ik frons door zijn woorden, precies op het moment dat hij overeind komt en verwoed begint te ijsberen. Hij doet net alsof het hem überhaupt iets kan schelen, niet dat het geval is, maar hij dacht het maar lekker. Gelukkig dat Drew het niet had gedaan! Maar mijn gedachten begonnen te spinnen en te malen naar het feit dat hij me misschien wel achterna ging komen nu. Zijn woorden werden herhaald in mijn gedachten: ‘Je moest eens weten hoeveel praat er zou komen als andere gevangen weten dat jij seks hebt gehad met mij. Natuurlijk laat ik achterwege dat het een verkrachtig was.’
“Ik krijg Drew nog wel, gore klootzak.” Zegt hij grommend, waarna hij een stortvloed van scheldwoorden eruit laat. Daarna stopt hij ermee en werpt een blik op mij. Ik heb hem de hele tijd nieuwsgierig gevolgd met mijn ogen en kon het niet laten zo nu en dan een zacht gegrinnik te laten horen. Het zou hem echt geen flikker schelen als er überhaupt wat met me zou gebeuren hoor, daar geloofde ik gewoon niet in… Maar waarom leek het er nu dan zo verdomd veel op? Wat was er met Luca aan de hand, en bovenal; wat was er daarnet met mij aan de hand? Mijn oude, eigenwijze blik kwam weer in mijn ogen wanneer ik richting hem keek, en een uitdagend, vermakelijk grijnsje op mijn lippen terwijl ik een hand door mijn haren haalde en zo deze uit mijn gezicht deed. “Geef je nu opeens om me of zo?” vroeg ik hem. Ik liet hem nog wel even in de waan dat Drew mij verkracht had, het was voor nu wel geinig dat Luca zo reageerde. Straks zou ik wel zeggen dat hij me alleen gekust had.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Zonder echt tegen te stribbelen of commentaar te leveren, ik tel zijn opgetrokken wenkbrauw niet mee, draait hij zich nog om, om het waarschijnlijk nog te gaan doen ook. Hij komt alleen niet verder dan dat, aangezien er een Aziatisch meisje op ons af komt gelopen. Ik ken haar niet, niet eens vagelijk zoals de meesten hier. "Uhm..." begint ze, het lijkt wel als of het een verdwaalt eendje is die net wakker is geworden, waar door ik haar aan kijk met een opgetrokken wenkbrauw "I-ik weet niet meer hoe ik bij mijn cel kom." stamelt ze en kijkt ons beide kort aan, waarna ze haar blik kort laat afdwalen naar de rest van de gevangenen. Ik vraag me af of ze ng iets wilt eten, wat mij sterk lijkt.
Rhett slaat zijn armen kort over elkaar heen. "Ruya." begint hij, waarschijnlijk expres zodat ik haar naam als die van de nieuwe kan herkennen. Logisch, schuw, jong meisje. Ik zou haar nog eerder 15 schatten dan 17, maar met sommige weet je het maar nooit. "Ik zal je zo naar je cel toebrengen, maar heb je al kennis gemaakt met enkele gevangenen? Bijvoorbeeld Tye... of Luca?" zegt hij voorzichtig, wat een hele slimme zet hier. Na deze woorden schieten haar ogen angstig omhoog naar Rhett, waarna ze deze aweer afwend. Nou, ik denk dat wij wel genoeg weten. Zij haalt haar schouders lichtjes op in plaats van een duidelijk antwoord te geven.
"Godverd..." vloek ik zacht, maar ik maak mijn zin niet af. Het arme meisje trilt helemaal, waar door ik haar zacht bij haar schouder pak. "Je kan het beter zeggen, dan kunnen wij er iets aan doen." Hell yeah, eindelijk! Ik kan niet wachten om Tye en Luca met hun arrogante koppen door een raam te rammen, of iets anders. Ze twijfelt duidelijk, maar zegt niets. Haar blik laat ze daarna weer door de kantine glijden. Ik kijk Rhett wat wanhopig aan nu.

Luca Jones

Het gegrinnik van Ruby begint mijn keel uit te hangen, het liefst doe ik haar iets aan. Toch laat ik dat, omdat ik weet dat ik het net zo hard terug zal krijgen. Ze kijkt me aan, haar eigenwijze blik verschijnt weer in haar ogen en natuurlijk mag het uitdagende, vermakelijke grijnsje op haar lippen niet missen als ze haar hand door haar haren heen haalt. "Geef je nu opeens om me of zo?" vraagt ze aan mij. Ik grom geërgerd, het is wel een hele snelle ommezwaai van haar, maar haar woorden doen mij nu even meer. Zou het er zo uitgezien hebben dan?
Ik hurk opnieuw voor Ruby neer, mijn ene mondhoek trekt zich automatisch op in een scheve grijns. "Natuurlijk geef ik om je." antwoord ik en ik meen het ook, iets wat duidelijk door klinkt in mijn woorden. Al bedoel ik het niet op de manier waarop zij het bedoeld. Ik geef om haar lichaam, het idee dat ik haar kan hebben. Ik steek mijn hand uit om ermee langs haar wang te strelen, maar bedenk me en trek hem terug. Ze zal me waarschijnlijk eerder in mijn hand bijten dan dat toelaten. Logisch, zou ik ook doen als ik haar was hoor.
"Weet je wat, ik geef zelfs zoveel om je, dat ik een kleine wraakactie plan op Drew." verklaar ik waarna ik haar eventjes doordringend met mijn eeuwig emotieloze ogen aan kijk en weer omhoog kom. Oh ja, Drew krijg ik zeker weten wel!

Your make-up is terrible