-1- This is my life now. -RPG- - Speeltopics

Deze RPG is in principe een vervolg op; My school's Glee club. die dood is gelopen.

Toen kwam er iemand op het idee er nieuw leven in te blazen;
Vijf jaar later. Iedereen is opgegroeid, nog samen of uit elkaar. Heeft een super baan of juist helemaal niet. Heeft kinderen of studeert nog verder. Woont in een groot huis of in een klein huisje in een achterbuurt.

Dit speelt zich dus af na hun schooltijd en dezelfde personen.
-Natuurlijk mag je meedoen, maar doe dan wel een goed verleden met hoe het was op die school en wat die allemaal heeft meegemaakt.-

Wil je meedoen? Klik dan hier.

===================
Nieuwe mensen;
- Marilyn Carter Mohawk
- Layla Amore Woodstock Stuttgart
- Ebony Morris Aria

De al bestaande mensen;
- Levi Unknown Dodge
- Michael Thomas Brown Nadal
- Charlotte Suavez Gancanagh
- Mary Elizabeth Santiago Colfer
- Kyle Noah Morgan. DarrenCrissy
- William Irial Smelting Gancanagh
- Arion O'Leary Gancanagh
- Donna Banu Ganj Heimersson - Jalili Nadal
- André Sean Stenvers DarrenCrissy
- Maya Hart AroonCat
- Dimitry Hart AroonCat
- Lilian Grace Henriet MissStoran
===================
Regels;
Schrijf gelieve meer dan 5 regels.
Ga niet aanstellen of juist niets doen.
Speel alleen je eigen personage, niet die van andere.
Géén perfecte personen.
Wees beleefd -in RPg hoeft dat niet persé-
Personen mogen elkaar niet meer kennen, maar het is toch altijd leuker als ze nog contact hebben.

[ bericht aangepast op 16 okt 2012 - 14:42 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Levi
Ik snoof de lucht van de gymzaal op, het rook hier zo bekend zo prettig, net als vroeger. Ik kijk niet naar de andere mensen, het maakte me niet zoveel uit hoeveel andere verandert zijn. Ik stop met lopen in een apparte hoek en zie een gymles voor mijn ogen, trefbal, een van mijn favo's. Jammer dat school nooit lang duurt.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Kyle

Ik kijk Irial aan als hij mij gevangen zet tussen zijn arm en de portier in. Een spontaan gilletje ontsnapt mijn mond als hij zijn lippen op de mijne drukt en er even in bijt.
"Het is altijd jouw schuld als we te laat zijn. Tenzij het komt omdat ik mijn handen niet van je af kan houden, maar dan is het eigenlijk nog steeds je schuldt." grinnikt hij en gritst de sleutels uit mijn hand. "Ik heb gewoon een fantastisch lijf." grijns ik als Irial me de auto in duwt en de deur dicht gooit als mijn benen binnen zijn. Dan stapt hij zelf in en doet de sleutels in het contact. "Mijn auto, ik rijdt." grinnik Irial en ik lach even. Daar kan ik geen genoeg van krijgen, eigenlijk kan ik van Irial helemaal geen genoeg krijgen. Ik kijk hem aan en leg mijn hand even op zijn been.
"Ik ben benieuwd hoe iedereen er nu uitziet, of we ze zullen herkennen en hoe hun leven is." zeg ik dan en doe de zonneklep naar beneden waarna ik in het spiegeltje kijk. Ik doe met mijn vrije hand wat plukjes goed. Dan bekijk ik mijn tanden even en glimlach dan, ik duw het klepje weer omhoog en lik even over mijn lippen. "Ik ben echt nieuwsgierig." mompel ik dan, waarna ik ontspannen ga zitten. Even geef ik een kneepje in Irial's been.

[ bericht aangepast op 23 sep 2012 - 23:18 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ik ben vandaag waarschijnlijk pas rond 17u30 thuis dus ik reageer vanavond pas.
Ik vroeg me trouwens af naar wie ik straks mijn personage mag sturen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Je mag wel naar Michael. Ik reageer ook niet zo vroeg :')

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Ebony
Gehaast haalde ik de kam door mijn rode lokken. Aarzelend keek ik naar de zilveren stijltang die ergens in de hoek gesmeten lag, maar liet dat idee varen en werkte mijn mascara nog wat bij. Ik hoorde de klok tikken. Het was haast een gewoonte voor me geworden om overal te laat op te dagen. Was het niet door mijn hysterische kamergenoten, dan was ik zelf wel weer wat kwijt, vergeten of had ik me verslapen - wat nu dus ook het geval was. Het was een lange trip geweest naar het vertrouwde stadje waar ik een aantal van mijn tienerjaren had doorgebracht en genoten van de Amerikaanse cultuur en vanaf dat moment meer wilde. Geen saai Engeland meer, ik wilde weg daar en het was me gelukt. Ik had het gemaakt en kon nu met trots zeggen dat ik studeerde aan Yale University. Dat zei natuurlijk niets, maar het feit dat ik het al zover gemaakt had, maakte me trots op mezelf.
      Het duurde niet lang voordat ik mijn hotelkamer uitliep en de eerste de beste taxi pakte naar mijn oude high school. De weg sjeesde aan me voorbij en keek vol enthousiasme naar de gebouwtjes. De bibliotheek waar ik vroeger zo hard studeerde, het kleine koffiehuis waar ik na schooltijd wel eens kwam voor een muffin en een cappuccino. Het deed me bijna weer verlangen om hier weer te wonen. Voordat ik het dan ook echt goed besefte stopte de taxichauffeur voor het authentieke gebouw, betaalde ik hem en stapte uit. Mijn spiegelbeeld bekeek ik nog even in de auto zijn reflectie. Een hand haal ik nog door mijn rossige haren en wandel dan gracieus het gebouw binnen.

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 9:31 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Donna

"Kan me niet inbeelden dat ik zoveel veranderd ben. Maar jij... Je ziet er echt goed uit Donna, ik kan me niet herinneren dat je vroeger zo straalde."
Ik trek mijn wenkbrauwen op van dit kleine complimentje en bedank haar zachtjes. Met een lach op mijn gezicht kijk ik toe hoe ze een kleurboek en potloden aan de twee kleine meisjes geeft. Even kijk ik ze na terwijl ze beide enthousiast naar de tribune rennen maar al snel wend ik me weer tot Olivia.
"Hoe oud zijn ze?" Even kijk ik op naar haar en zoek dan met mijn ogen naar Sophia.
"Sophia is net drie jaar oud, Olivia is bijna drie maanden en Noah, mijn zoontje, is ongeveer vier en een half." Al ik zo opsom hoe oud mijn kindjes zijn blijf ik het altijd weer zo bizar vinden dat ik hun moeder ben. Zo één die je als kleuter vereerd en als puber alleen maar pijn doet. Toch kan ik me niet voorstellen dat één van mijn kindjes mij of Felix ooit pijn zou doen.
God, heb jij dat nou ook sinds je zwangerschap? Dat je overal om kan huilen?"
De tranen in haar ogen zijn duidelijk te zien. Lachend schud ik met mijn hoofd.
"Alleen de maanden van mijn zwangerschap was ik een emotioneel wrak, nu totaal niet meer," grinnik ik en ik til Olivia uit de Maxi Cosi. Eigenlijk heb ik nooit van de ding gehouden maar het tilt nou eenmaal een stuk handiger. Ik neem de baby in mijn armen en laat haar hoofdje op mijn schouder rusten. Zachtjes druk ik een kusje op haar zachte hoofdje en trek het mutsje weer recht. Mijn ogen gaan opzoek naar de twee andere kindjes. Liefelijk zitten ze te kleuren op de tribune.
"Hoe oud is jouw dochtertje?" vraag ik na een tijdje. Ze lijkt me van dezelfde leeftijd als Noah en Sophia maar mijn schattingsvermogen is nooit helemaal goed geweest.

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 17:11 ]

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Waar is Michael?
Staat hij ook al in de gymzaal?
Marilyn staat bij de punch.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

In de gymzaal inderdaad.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Marilyn Carter

Mijn oog viel op een jongeman die me erg bekend voorkwam, zo goed dat ik bedachtzaam mijn bekertje van mijn lippen verwijderde.
Zonder enige schaamte, nam ik hem in me op van top tot teen om mijn geheugen op gang te brengen.
Automatisch hield ik mijn hoofd wat schuin en voelde hoe mijn ogen een beetje groot werden toen ik doorhad wie het was.
Het was Michael, zonder enige twijfel.
Vroeger had hij gewoon meer spieren en had hij me gevaarlijk geleken wegens zijn populariteit.
Ik voelde hoe mijn wangen begonnen te gloeien toen ik beschaamd terug dacht aan mijn schooltijd en besloot me met mijn rug naar hem te draaien in de hoop dat hij niets gemerkt had.
Heel even dacht ik dat alles weer zo was als mijn schooltijd en daar had ik niet veel zin in nu.
Maar wie zegt dat hij me zou herkennen?
Ik was immers te hard verandert, tenzij hij een memorabel geheugen had.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

André

Ik ren het vliegveld over, ik moét Maya zien. Ik wil haar zien! Ik kijk op mijn horloge. "Shit." mompel ik. De reünie is allang begonnen, straks is ze al weg. Ik houd een taxi aan. Ik stap in en geef het adres door, de taxi begint te rijden en ik kan eindelijk even ademhalen. Hijgend zit ik in de bijrijdersstoel. Ik staar uit het raampje. Met mijn hand voel ik in mijn zak, dan pak ik het kettinkje en bekijk hem. Zal ze hem mooi vinden?
"Zo, knap staaltje werk." zegt de chauffeur en ik glimlach even.
"Bedankt, ik heb hem speciaal laten maken voor iemand." zeg ik dan en stop het kettinkje weer in mijn zak. Dan kijk ik weer uit het raam en wach tot we er zijn.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Arion

"Je zegt dat nu al meer dan vijf jaar. Gaat het ooit ophouden?" zucht ze terwijl ze een kneepje in mijn hand geeft. Ik wil net antwoorden dat ik in de nabije toekomst nog helemaal niet van plan ben te stoppen haar zo te noemen, als ze zelf opnieuw spreekt.
"Charlie kennende wil ze dit ook wel zien."
Ik volg haar blik en mijn ogen komen uit op de ring om haar vinger. Een beetje verbaasd kijk ik haar aan.
"Heb je het haar nog niet verteld?"
Ik weet niet goed hoe ik me er moet bij voelen. Ik begrijp niet goed waarom Charlotte het nog niet zou weten, ze bellen tenslotte elke vrijdag. Met een vragende blik in mijn ogen sta ik Mary aan te staren terwijl ik haar hand iets steviger in de mijne hou.

Irial

"Ik ben benieuwd hoe iedereen er nu uitziet, of we ze zullen herkennen en hoe hun leven is."
Ik rol even met mijn ogen als ik vanuit mijn ooghoeken zie hoe hij zichzelf in het spiegeltje bekijkt en nog het een en ander dat -naar mijn bescheiden mening- prima lag een beetje anders legt. "Ik ben echt nieuwsgierig."
Ik ben me as bewust van zijn hand op mijn been als hij er een kneepje in geeft. Ik schraap mijn keel even en geef speels een klapje op zijn hand. Ik vind het niet erg dat hij dat doet, maar hij weet me er steeds mee af te leiden en in de auto is dat een gevaarlijke zaak.
Om het goed te maken druk ik snel nog een kusje op zijn wang voor ik de motor start. Eens ik veilig de oprit af ben, kan ik het me veroorloven mijn ogen op de weg te houden en mijn oren op Kyle af te stemmen.
"Denk je dat ze jou nog zullen herkennen?" vraag ik met een glimlachje op zijn gezicht.

Charlotte

"Alleen de maanden van mijn zwangerschap was ik een emotioneel wrak, nu totaal niet meer."
Ik kijk vertederd toe hoe ze het bolletje, Olivia als ik het goed begrepen heb, uit de Maxi Cosi tilt en tegen haar schouder te rusten legt. De opeenvolging van gebaren die erop volgen herken ik maar al te goed. Uren heb ik met Evangelynn rond gelopen toen ze net geboren was. Ik kreeg er maar niet genoeg van haar te knuffelen, haar kusjes te geven. Die zachte babygeur alleen al vond ik zo rustgevend. Mijn blik dwaalt van de baby op Donna's arm af naar mijn eigen baby. Alleen begint mijn baby een jong dametje te worden. Een brede glimlach kruipt op mijn lippen als ik zie hoe vredig ze met Sophia aan het kleuren is. Het duurt even voor ik door heb dat Donna tegen me praat.
"Hoe oud is jouw dochtertje?"
Met enige moeite weet ik mijn blik van Evangelynn af te halen.
"Ze is vierenhalf," zeg ik rustig.
Ik heb me er al lang geleden over gezet dat mensen nogal raar durven kijken als ze het rekensommetje gemaakt hebben. Ik ben liever een tienermoeder dan iemand die een leven heeft afgebroken nog voor het goed en wel begonnen was.
"Dus je bent getrouwd?" vraag ik dan. Omdat ze Olivia vast heeft is het nogal moeilijk een trouwring te zien. Ik laat mijn blik nog even naar de meisjes glijden, maar ik heb helemaal geen reden me zorgen te maken. Evangelynn zit nog steeds rustig waar ze zat. Ze is een droom van een kind, echt waar.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Michael

Mijn oog valt op een blonde aan de punchbar. Ze bekijkt vooral niet subtiel als ze dat niet deed was ze me waarschijnlijk niet eens opgevallen. Oké Michael, je eerste uitdaging. Het meisje heeft een mooie teint, te bruin voor haar haren maar het geeft haar een gezonde kleur. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip terwijl ik mijn hersens laat kraken. Ze draait zich van me weg. Even twijfel ik of ik op haar af zal stappen maar dan zet ik toch mijn eerste stap. Langzaam slenter ik op haar af.
"Hey," zeg ik met een glimlach. Vluchtig bekijk ik haar. Ze blijft me bekend voorkomen maar een naam noemen lukt niet.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Kyle

Ik laat mijn hand van Irial zijn been afglijden als hij er een speels tikje op geeft. Ik voel kort daarna zijn lippen even op mijn wang. Daarna start hij de motor en rijdt van de oprit af.
"Denk je dat ze jou nog zullen herkennen?" vraagt Irial dan. Ik kijk naar hem en zie een glimlachje. Ik haal mijn schouders even op. "Zo erg ben ik toch niet veranderd?" vraag ik dan. Misschien wel, maar ik zie het zelf niet om eerlijk te zijn. "En als ze me niet herkennen is dat wel grappig." lach ik en kijk weer in het spiegeltje. Snel doe ik hem weer dicht. Ik weet hoe irritant Irial het kan vinden, dat ik steeds in de spiegel kijk. Ik bijt even op mijn lip. Ik draai de volumeknop dan de radio iets open zodat er muziek door de auto klinkt. Dan leg ik mijn hoofd tegen de leuning en neurie een beetje mee.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Maya

Ik zucht en stap de gymzaal rond.
Wat is het toch fijn dit terug te zien, maar zo anders zonder André...
Ik lach als ik bekende gezichten zie, en maak soms even een praatje aan.
Ik kijk even op mijn mobiel, ik heb me vandaag zo uitgesloofd om een beetje toonbaar te zijn.

« The "earth" without "art" is just "eh." »

Mary

"Heb je het haar nog niet verteld?"
Ik grinnik.
"Tuurlijk wel. Ik vertel Charlie alles. Of toch bijna."
Met een geamuseerde blik kijk ik in zijn ogen.
"Maar zien is veel beter dan een beschrijving, het is een meisjesding."
Lachend druk ik een kusje op zijn lippen.
"Als Charlie er niet zou zijn, had ik niet eens zin om te gaan," zeg ik met een zielig stemmetje, terwijl ik hem lief aankijk.

But I still have this faith in the truth of my dreams.