[RPG] Dimension Travel O4 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta - Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu | Cocon - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 14 sep 2012 - 22:10 ]

---

†

(Neee, mentaal bedoelde ik Ze hoort de stem van haar moeder iedere keer. )

[ bericht aangepast op 25 sep 2012 - 19:38 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Damien Hunter

"Uhuh." zei ze wat afwezig. Ik liet het maar gewoon. Ik gokte erop dat ze niet wilde praten en ik had geen zin om haar te ondervragen. Toen we een stuk het bos in waren gelopen liet ze mijn hand los en begon ze te trillen en schrok ze blijkbaar ergens van.
"Godverdomme! Ga Weg?!" riep ze opeens door het bos heen. Ze keek om zich heen, alsof ik niet bestond. "Ik zei toch rot op!?" zei ze iets later grommend. Ik stapte naar haar toe en pakte haar bij haar schouders vast. "Amberlynn." zei ik zachtjes en kalmerend, "Rustig maar. Wat is er?"

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Khione schreef:
Willow Nastya Reyes
'Waarom ben je eigenlijk meegekomen? Met de reis bedoel ik.' vraagt Athan als we het bos inlopen. Mijn ogen flitsen even zijn kant op maar snel kijk ik me voor me zodat hij de gekwetste blik in mijn ogen niet kan zien. Het duurt even voordat ik antwoord geef. 'Waarom ik hier ben maakt niks uit,' mompel ik. 'Dat is persoonlijk, en sorry, ik vertrouw je niet goed genoeg om het te vertellen'.
'Zullen we deze kant op gaan?' vraagt Athan op een zachtere toon. Ik haal mijn schouders op. 'Mijn richtingsgevoel is barslecht, dus ik denk dat jij beter kan kiezen welke kant we op gaan,' antwoord ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amberlynn Lee Jefferson.

Ik word opeens bij mijn schouders gegrepen. "Amberlynn." Hoor ik Damien opeens zachtjes. Zijn stem is kalmerend en ik kijk hem even verward aan. "Rustig maar. Wat is er?"
Ik slik en wil niks zeggen, maar hoor dan weer die o zo bekende stem. Amberlynn.. "Ga weg." zei ik toen en ik knapte.
Ik werd boos en begon te huilen. Ik viel tegen Damien aan en als hij me niet vast had was ik zeker door mijn knieën gegaan. "Ik hoor haar." zeg ik dan en slik.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Athan Romanescu.

Ik zie dat ze even naar me kijkt, maar die blik is ook zo snel weg. Ik kon nog net een kleine kwetsing zien. Haar pijn voedde me al, maar ik speelde vol met medelijden. 'Waarom ik hier ben maakt niks uit. Dat is persoonlijk, en sorry, ik vertrouw je niet goed genoeg om het te vertellen'. Ik knikte. 'Begrijp ik.' zei ik toen begripvol, maar van binnen borrelde ik van irritatie.
'Mijn richtingsgevoel is barslecht, dus ik denk dat jij beter kan kiezen welke kant we op gaan,' Ik knik. 'Laten we dan deze kant op gaan.' zei ik met een glimlach. Ik leidde haar naar mijn deel van het bos, tuurlijk was daar water, er was daar eten, water en weet ik het.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Willow Nastya Reyes
'Begrijp ik,' zegt Athan begripvol, maar ergens voelt het niet helemaal gemeend. 'Laten we deze kant op gaan,' glimlacht hij dan en hij leidt me naar een ander deel van het bos. Wat aarzelend loop ik achter hem aan. In dit gedeelte van het bos ben ik nog niet geweest. 'Weet je zeker dat we de goede kant op gaan?' vraag ik aan Athan terwijl ik steeds wat langerzamer begin te lopen en uiteindelijk helemaal stilsta. 'Ik weet dat mijn richtingsgevoel slecht is maar ik denk dat we beter de andere kant op kunnen gaan,' zeg ik voorzichtig.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

Ze slikte eventjes en was het was een tijdje stil. "Ga weg." zei ik uiteindelijk. Ze werd boos en vlak daarna begon ze te huilen. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar het moet wel iets ergs zijn. Ze viel tegen me aan en ik ving haar op en hield haar goed vast.
"Ik hoor haar." zei ze uiteindelijk als antwoord op mijn vraag. "Wie hoor je Amber?" vroeg ik zachtjes, terwijl ik met mijn hand over haar rug streelde, "We zijn hier helemaal alleen."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Nog voordat ik me omdraaide en wegliep, had ik gezien dat zij met haar ogen rolde. Ik vroeg me af of ik misschien te gehumeurd tegen haar deed? Maar aan de andere kant, het ging haar helemaal niet aan. Hopelijk zou ze er alleen niet achter komen door het aan de anderen te vragen en op onderzoek uit te gaan, want dan was ik sowieso dood.
Hoorbaar slikte ik een brok in mijn keel door, omdat nu bijna iedereen wist dat ik waarschijnlijk gay was. Fijn, heel fijn, dit had ik juist voor zo lang mogelijk geheim willen houden. Er zijn nogal bepaalde mensen die daar een hele specifieke mening in hebben, niet dat het me ook maar iets zou kunnen schelen, maar toch. “Je hebt gelijk, het gaat mij niets aan en het kan me ook weinig schelen.” Hoor ik haar stem door mijn gedachten breken, waardoor ik naar haar kijk. Wel iets lager, maar ze is nog steeds iets langer dan de andere meiden. Ik vind het een mooie lengte voor een vrouw, maar daar iets over zeggen tegen haar doe ik maar niet. Misschien alleen als ze er zelf over zou beginnen, anders niet. “Het was alleen maar een constatering omdat jij er om vroeg, ik ben allang blij dat ik geen details krijg van je.” Mopperde ze en ik grinnikte. Het leek alsof ze zelf al een langere tijd geen seks had gehad en jaloers op mij was. Toch, ik zei er weer niets op, het leek me niet het handigste om nu te zeggen.
Grinnikend schudde ik mijn hoofd en zonder iets te zeggen, stopte ik mijn handen in mijn broekzakken en keek voor me uit. Rustige, kalme stappen zette ik terug richting het kamp en ik vroeg me ergens af wat James nu aan het doen was. Zonder het echt te merken krulde mijn lippen zich omhoog.

---

†

Athan Romanescu.

Serieus. Nu moest ze ineens helder gaan nadenken? 'Tja, mijn richtingsgevoel is ook niet helaal top...maar ik denk dat ik de goede kant op ga. Ik probeer James te ontlopen. ' zei ik uiteindelijk eerlijk. Ik probeerde hem inderdaad te ontlopen. 'Ik wil niet dat een van ons in gevaar komt. Dat is te gevaarlijk, en zeker voor jou. Al kan je voor jezelf zorgen. Ik weet het, maar ik neem liever geen risico's. '
Ik zuchtte. 'Welke kant wil je anders opgaan?' Vroeg ik toen lief. Ik zou haar wel mee kunnen nemen. Misschien niet nu, maar zeker binnenkort. Ze zijn hier toch gestrand.
Terwijl ik haar aankeek wierp ik een blik over het bos. Als ik hier niet woonde zag het er vast uit alsof het net uit een vers, voedende nschtmerrie was geplukt. Ik liet mijn ogen weer op haar rusten en ik glimlachte. 'Wil je weer een stuk terug?'

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Amberlynn Jefferson.

Ik slikte en zei zacht snikkend. "Ik hoor haar toch, we zijn niet alleen!" Terwijl de tranen over mijn wangen heen zich een weg naar mijn kin dreven sloeg mijn stem over. "Ik hoor de stem van mijn moeder. "
Amberlynn...
Ik hield me iets steviger tegen Damiens borst aan. "Daar was ze weer. Ik word toch niet gek?!"
"Waarom laat ze me niet met rust.." vroeg ik huilend en bevend. Ik was aan het trillen, aan het trillen van verdriet. Mijn beanie hong slap aan mijn hoofd en viel uiteindelijk op de grond. "Waarom. " Mijn stem was verzwakt en ik kreeg pijn van het huilen. Een brandend gevoel in mijn keel bleef achter terwijl ik zacht snikkend tegen hem aanstond.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Sage Evangeline Clark

Xavier kijkt iets op mij neer als ik verder praat, wat logisch is want hij is dan ook iets langer dan ik ben. Ach, ik ben allang blij dat ik wat langer ben dan de rest. Al is het soms wel lastig met jongens, die zijn vaak even lang en op de één of andere manier vinden ze het niet prettig. Niet dat ik dan als nog veel voorstel, want ik blijf altijd een stuk magerder dan de meeste jongens. Ik ben erg smal gebouwd en heb weinig vet op mijn lichaam. Dat is iets waar ik me pijnlijk vaak van bewust ben.
Xavier reageert verder niet op mijn woorden, hij grinnikt alleen maar als hij met zijn hoofd schud. Is zijn humeur zo snel verbeterd? Dat moet hij aan mij leren, ik ben er slecht in. Ik weet niet of ik het gewoon niet wil of dat het gewoon niet lukt. Dan stopt hij zijn handen in zijn broekzakken en loopt hij met kalme, rustige passen terug naar het kamp. Gelukkig kan ik hem nu normaal bij houden. Mijn nieuwsgierigheid overwint het nu toch van mijn humeur.
"Xavier..." begin ik op een neutrale toon. "Hoe komt het dat je humeur zo snel omslaat? Eerst was je vermoeid, toen geïrriteerd, daarna leek je chagrijnig en nu lijkt dat allemaal wel weer voorbij te zijn. Hoe doe je dat?" vraag ik aan hem, de nieuwsgierigheid klinkt er toch wel een béétje onbedoeld door heen.

---

Your make-up is terrible

Damien Hunter

Ze slikte eventjes. "Ik hoor haar toch, we zijn niet alleen!" zei ze toen snikkend. De tranen stroomden over haar kin naar beneden. "Ik hoor de stem van mijn moeder." zei ze terwijl haar stem over sloeg.
Opeens drukte ze zich nog steviger tegen me aan. "Daar was ze weer. Ik word toch niet gek?! Waarom laat ze me niet met rust.." vroeg ze huilend en bevend. Ik ging op de grond zitten en trok haar mee naar beneden. Eenmaal beneden zette in haar op mijn schoot en omhelsde haar. "Ssssht." zei ik zachtjes en kalmerend, "Er is hier echt niemand, het zit allemaal in je hoofd." Ik streelde haar zachtjes door haar haren. Ik wist dat dat hielp bij meisjes. "Waarom." vroeg ze nog eens met een zwakke stem terwijl ze aan het trillen was. "Ik weet het niet Amber." zei ik zachtjes, "Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is. Het enige wat ik nu kan doen is je troosten en dat zal ik ook doen."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Willow Nastya Reyes
'Tja, mijn richtingsgevoel is ook niet helaal top...maar ik denk dat ik de goede kant op ga. Ik probeer James te ontlopen,' zegt Athan.
'Maar hij kan overal in het bos zijn,' zeg ik met een lichte frons. 'Jij kan onmogelijk weten waar hij is,' voeg ik er aarzelend aan toe.
'Ik wil niet dat een van ons in gevaar komt. Dat is te gevaarlijk, en zeker voor jou. Al kan je voor jezelf zorgen. Ik weet het, maar ik neem liever geen risico's'. Ergens irriteert het met me dat hij me wil beschermen maar toch verschijnt er een lichte glimlach op mijn gezicht.
'Welke kant wil je anders opgaan?' vraagt hij op een lieve toon. 'Wil je weer een stuk terug?'
Ik haal mijn schouders op. 'Anders gaan we eerst nog een stukje deze kant op en als we niks vinden gaan we de andere kant op,' stel ik voor.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Sage blijft rustig op een normaal tempo naast mij lopen, eerder had ik veel sneller gelopen. Ik ben nog steeds een paar koppen groter dan haar, ook al is Sage vrij lang voor een meisje. Het is een mooie lengte vind ik, al weet ik dat er sommige meiden zijn die hun lengte niet heel erg voor lief nemen. De één wil kleiner zijn, de ander langer, terwijl ik mijn lengte gelukkig gewoon goed vind. Niets om te zeuren, als je het mij vraagt.
“Xavier…” begint ze opeens, een neutrale toon. “Hoe komt het dat je humeur zo snel omslaat? Eerst was je vermoeid, toen geïrriteerd, daarna leek je chagrijnig en nu lijkt dat allemaal wel weer voorbij te zijn. Hoe doe je dat?” vraagt hij aan mij, de nieuwsgierig klinkt er toch iets doorheen, al vraag ik me af of dat haar bedoeling was. Een zuinig, maar zacht glimlachje kwam er op mijn lippen terecht – de eerste die ik hier ook maar heb gehad. “Het ligt aan de herinneringen waar ik aan denk, dus niet echt aan de ander,” sprak ik, mijn blik op haar gericht. “Ik vind je lengte mooi.” Zeg ik dan toch maar, ook al had ik het eerst niet willen zeggen, “Wat vindt jij ervan?”

---

†

Sage Evangeline Clark

Er vormt zich een zuinig, maar zacht glimlachje op zijn lippen, één die ik nog niet eerder bij hem gezien heb. Maar ja, meestal is hij dan ook enorm sarcastisch naar mij toe, dat zal wel voldoende verklaring moeten zijn. "Het ligt aan de herinneringenwaar ik aan denk, dus niet aan de ander." zegt hij, met zijn blik op mij gericht. Daar door gaat mijn blik wat somber naar de groene grond waar hij op lopen. "Misschien moet je er dan niet zoveel aan denken." antwoord ik daar mompelend op. Als ik dat zou doen... ik vraag me af of iemand het hier overleeft met mij dan. Zelfs die wezens zouden gillend wegrennen. Maar dat zal ook wel deel zijn van mijn karakter.
"Ik vind je lengte mooi." zegt hij, waarmee hij mij uit mijn gedachte haalt. Ik kijk hem fronsend aan, mijn lengte? "Wat vindt jij ervan?" vraagt hij dan en ik moet gniffelen, hoewel het natuurlijk niet vrolijk of gemeend klinkt. "Dat is een slecht compliment, als je die probeerde te maken, Xavier." vertel ik hem, waarna ik er over na begin te denken. "Het is een prima lengte ja." antwoord ik en haal mijn schouders lichtjes op, alsof het niet veel uitmaakt. "Anderen irriteren zich er meer aan dan ik, dus het zal wel."
Met anderen doel ik vooral op jaloerse meisjes die ook wel lang willen zijn zonder hun lelijke hakken, jongens die klein zijn en geen lange vriendinnen willen, mensen bij concerten, in de bioscoop. Maar ik ben toch niet extreem lang voor een meisje, gelukkig maar. Chris was tenminste wél lang, hij vond mij ook mooi genoeg, qua lengte. Daar door maakt het voor mij ook niet uit wat de rest er van vind, zolang hij er maar tevreden mee is.

---

Your make-up is terrible