• House of Nightmares, hét nieuwe realityprogramma van het jaar. Acht mensen, vier jongens en vier meisjes, gaan het grote oude huis in om daar geconfronteerd te worden door hun grootste nachtmerries in de hoop te winnen. Wat ze niet weten is dat zodra ze het huis binnen zijn gegaan en de deur achter hun sluit, alle connectie met de buitenwereld verloren gaat. Maar dat was niet het orginele plan. De wezens die in dit oude huis wonen nemen de controle over. Nu is het een zaak van overleven geworden.


    De regels:
    - Geen ruzie OOC.
    - 16+ is toegestaan.
    - Niet moorden zonder toestemming.
    - Als je niet meer reageert, vermoorden we je karakter.
    - Alleen ik, DarkSavior en Rechazame openen nieuwe topics.
    - Geen one-liners, minimaal 5 regels. Als je dat niet doet, krijg je echt een waarschuwing.
    - Geen perfecte karakters die zich uit elke situatie kunnen redden etc.


    Rollen:

    Meisjes:
    - Dahlia Evangeline Orellana ~ Rechazame
    - Rikki Madeleine Beck ~ Assassin
    - Katherine Sarah Gray ~ Bagoly
    - Niamh Raine Pierce ~ Isuzu|Cocon

    Jongens:
    - Matthew Freeman ~ InOblivion
    - Sal Levine ~ Soubi
    - Caleb Nathaniël Riverson ~ Carmenta
    - Nathaniel Carter ~ Lexus

    Wezens:
    - Nightshade/Darren Shade ~ CyberLord
    - Parthenope ~ General
    - Amartistus/Amy Jackson ~ RememberYoux
    - Ayaki ~ Uchiha

    Even een kleine beschrijving van het huis:
    Het huis heeft in totaal vijf verdiepingen. De kelder, de begane grond, de eerste verdieping, de tweede verdieping en een zolder. Daarbij is er nog een achtertuin met een veranda waar je kan zitten. De tuin zelf is overwoekerd en er staat een hoge muur omheen. De achterdeur is dan ook de enige buitendeur die niet op slot is.
    De kelder is een donkere ruimte die amper verlicht word. Het is er net een doolhof met gangetjes en opgestapelde dozen. Er gaat een trap heen en bovenaan die trap zit een deur.
    Op de begane grond is alles een stuk normaler. Er is een keuken, een eetkamer, een huiskamer en een wc. In de hal is er een trap die naar boven leid. Er zijn verder geen tv's of radio's aanwezig. Ook is er geen Wi-Fi.
    Op de eerste verdieping slapen de kandidaten. Ze hebben allemaal een identieke slaapkamer met een kleine badkamer eraan. Het bevat een groot, houten bed, een kledingkast en een kaptafel. De badkamer heeft een wc en een kleine douche. Er is maar een beperkte hoeveelheid warm water.
    De tweede verdieping heeft ook allemaal kamers. Deze bevatten schilderijen, portretten, oude stoffige meubels met lakens erover heen, alles wat je je maar kan bedenken. Het is geen fijne omgeving.
    Op de zolder is geen licht en ook geen ramen. Daar kan je ook niet zien wat voor vreselijks zich daar bevind.
    Er zijn maar weinig stopcontacten in het huis. Die heb je ook niet nodig want telefoos, laptops, tablets etc. zijn dan ook niet toegestaan. Er is wel gewoon electriciteit.

    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 26 sep 2012 - 11:50 ]


    Your make-up is terrible

    Ayaki.

    Ze komt op me af gelopen, waardoor de adem in mijn keel stokt. Ze is dichtbij, te dichtbij. Tot mijn verbazing voel ik ineens een lok haar in mijn hals en haar huid vlak bij de mijne. Mijn ogen verwijden. Ik ben bevroren. Het bloed.. ik merk hoe ze aan mijn hals ruikt. Een kleine tevreden grinnik glipt naar buiten als ze weer recht staat. Mijn ogen - nu weer koud en emotieloos - kruisen de hare.
    'Je ruikt anders naar lavendel en shampoo,' zegt ze. Het maakt niet uit welk antwoord ik zal geven. Als ik iets zeg dat op de waarheid lijkt, is de kans aanwezig dat ze het diep van binnen afdoet als een leugen omdat ze me immers al op een leugen heeft betrapt. In dit geval moet het voor haar moeilijk te bepalen zijn of mijn volgende antwoord de waarheid is of een leugen, als ik het goed speel. Mijn geloofwaardigheid is weg en ik moet hier mijn voordeel uit slaan.
    'Wat is er nou aan de hand?' vraagt ze dwingend. Het ergert me.. al die vragen ergeren me.
    'Iedereen kan zien dat er wat met je is.' Dus ze eist een antwoord? Goed, dan zal ik haar een antwoord geven.
    'Mijn excuses, ik heb recentelijk een onprettige intieme ervaring gehad.' Ik wend mijn blik van haar af. Nu, dit was geen leugen, maar ook niet de volledige waarheid.
    'Ik denk dat ik.. daarom wat obsessief ben met lichaamshygiene.' Hoe het ook zij, dit zou een ruim afdoende verklaring moeten zijn voor mijn vreemde gedrag. Misschien heeft Nightshade me onbewust toch nog weten te helpen, al moet ik nog steeds bijna.. kotsen van de gedachte. Ik voel een misselijk gevoel in mijn maag roeren. Deze keer is er niks gespeeld en vreemd genoeg heb ik inderdaad weer de behoefte om op z'n minst een uur te douchen.


    No growth of the heart is ever a waste

    Niamh Raine Pierce.
    Wanneer ik terug blikte in zijn ogen merkte ik dat zijn blik weer koud en emotieloos waren geworden. Ik vroeg me af of het kwam doordat ik zo dichtbij kwam of doordat ik dit zei, misschien was er zelfs wel een andere reden waar ik niets vanaf wist.
    Ik frons wanneer hij me een antwoord geeft, een antwoord die ik helemaal niet verwacht had. “Mijn excuses, ik heb recentelijk een onprettige intieme ervaring gehad.” Hij wendde zijn blik af en ik dacht gelijk aan de situatie dat ik op zijn schoot ging zitten en mezelf aan hem opdrong, maar volgens mij doelde hij op iets anders. Ik zou me echt ongemakkelijk en slecht voelen, denk ik.
    Dan was er nog de vraag of hij wel de waarheid sprak of dit allemaal uit zijn vinger gezogen was, ik wist het niet, maar waarom zou ik hem voor nu even geloven en meespelen? Voor zover ik dat dan kon, aangezien ik op het moment nogal verward was.
    “Ik denk dat ik… daarom wat obsessief ben met lichaamshygiëne.” Ik herkende het maar al te goed, helaas. Als er iets gebeurd was wat seksueel, en onaangenaam, contact inhield, wist ik maar al te goed wat hij bedoelde. Verslagen sloeg ik dus ook mijn ogen neer en nam afstand van hem, omdat ik me slecht voelde.
    “Het spijt me,” Het klonk onderdanig, maar bovenal echt gemeend, en ik meende het ook eerlijk, aangezien ikzelf verkracht was geweest. Herinneringen van die gehele gebeurtenis drongen zich weer op in mijn gedachten en ik beet hard, ietwat verdrietig op mijn lip. “Ga maar, ik snap het…” fluisterde ik dus zachtjes.


    Nightshade

    Haar lichaam beefde als een rietje, maar ze bleef me aankijken. "Je laat ze niet struikelen, je doet andere dingen. En ik weet precies wat. Je hebt het met mij uitgespookt en ook met dat blonde meisje.", ze ze zacht en haperend, "Mij laat je er niet in trappen hoor!" Ik zag dat ze bang was. Ik kon het lezen in hoor ogen. Ze haalde één hand van de tafel en drukte die tegen haar buik.
    Ik dacht razendsnel na. Ze kon het niet weten, want ik heb bij haar meer gedaan dan bij Niamh. Ze probeerde mij uit te lokken. Er ontsnapte een diepe zucht aan mijn lippen en schudde toen mijn hoofd. "Ik weet niet wat er met al die mensen hier aan de hand is." zei ik terwijl ik weer in haar ogen keek. "Maar ik heb niks gedaan, echt niks." zei ik toen overtuigend. Ik hypnotiseerde haar nog niet en dwong haar ook niet mijn wil op. Ik hoopte erop dat dit genoeg zou zijn. "Echt niet, ze struikelde echt over haar voeten." Mijn ogen stonden normaal, als die van een perfecte leugenaar. Daarin zou ze dus alleen kunnen lezen dat ik de waarheid spreek en hopelijk deed ze dat ook.
    "Rikki?" vroeg Sal en liep haar toe. "Werkt de smartie niet meer?" vroeg hij. Een smartie die niet meer werkt? "Werken ze maar zo kort?" Oh, een pijnstiller. Waarom noemt hij dat nou weer een smartie? 'Idioot.' dacht ik bij mezelf.
    "Heb je buikpijn?" vroeg ik bezorgd, "Volgens mij zou er hier nog een pijnstiller moeten liggen." Ik keek om me heen en dacht na waar de EHBO spullen hier lagen.

    [Syll, Sal had ze niet gevonden toch?"

    [ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 12:33 ]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Ayaki.

    Ik vraag me af of ze me zal geloven. Niet dat het mij nu erg veel uit maakt, aangezien ik geluk bij een ongeluk heb om mezelf uit de penarie te redden zonder naar wanhopige maatregelen te grijpen.
    'Het spijt me,' zegt ze dan met een ondertoon van schuld. Mijn blik is ijskoud en nog steeds naar de muur gericht. Bespaar me.. dat medelijden. Je bent mijn prooi! Het enige dat mij ervan weerhoudt om hier en nu dat zalige nekje te breken is het verbod van Nightshade. Ik draai me om naar haar en staar in vreemde, lege ogen. Het verrast me lichtelijk. Leeft ze zo met me mee, een vreemde in haar ogen en bovenal: iemand die ze niet vertrouwt? Verbazingwekkend. Ooit, lang geleden kende ik ook zulke emoties.
    'Ga maar, ik snap het,' fluistert ze. Ik zie pijn in haar ogen en het lijkt dat ze van alles spijt heeft wat ze heeft gedaan of gezegd. Je geest is zwak, Niamh. Je laat teveel openingen zien. Laat nooit je zwakte zien in de buurt van een roofdier. Weet je positie.
    Er verschijnt een klein, heel klein glimlachje om mijn mond.
    'Dank u.' Op dat moment boren mijn ogen zich in de hare. Geen illusie, dit moet zo overtuigend mogelijk overkomen. Ik moet een scenario creëren dat plausibel is en in werkelijkheid ook tussen ons voor heeft kunnen komen, Mijn grote, onschuldige ogen priemen in die van haar. Ik leg haar mijn wil op.
    'Kom alstublieft nader,' zeg ik met een hypnotiserende stem. 'Het geeft niet, voelt u zich niet schuldig. Ik voel me op mijn gemak bij u. U voelt zich ook op uw gemak bij mij.' Opnieuw draag ik haar mijn wil op, probeer met mijn ogen haar angst te verruilen voor comfort.
    'Toch?' Ik zet een voorzichtige stap dichterbij. Haar hals komt weer in beeld en de geur van die zalige, pulserende ader.
    'Neemt u gerust plaats. Het is.. prettiger praten als er niet veel mensen aanwezig zijn, toch?' Mijn hoofd komt dichter naar het hare terwijl mijn ogen de rest doen.


    No growth of the heart is ever a waste

    [Nee, maar ik heb weer les, dus ik reageer pas als ik thuis ben den ik]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    [Okaaaay. En ik vind het best hoor.]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Rikki Madeleine Beck

    Er ontsnapt een diepe zucht aan zijn lippen en hij schud met zijn hoofd. Hij ontkent het. Maar ik weet het zeker, nu ik het heb gehoord over dat meisje. Ik moet met haar praten! Ze moet het weten, misschien weet ze het al...
    "Ik weet niet wat er met al die mensen hier aan de hand is." zegt hij en hij kijkt mij aan. "Maar ik heb niks gedaan, echt niks. Echt niet, ze struikelde echt over haar voeten." Zijn ogen laten geen schuld zien, maar ook geen onschuld. Ik bijt op mijn lip en weet niet wat ik er op moet zeggen.
    "Rikki?" vraagt Sal ineens en hij loopt naar mij toe. "Werkt de smartie niet meer? Werken ze maar zo kort?" Ik kijk op met een klein glimlachje naar hem. Ik schud met mijn hoofd.
    "Heb je buikpijn?" vraagt Darren bezorgd. "Volgens mij zou er hier nog een pijnstiller moeten liggen." Hij kijkt om zich heen. Ik schud opnieuw met mijn hoofd. Pijnstillers die hij me aanraad zal ik niet nemen. Ik schuifel weg van de tafel, nog altijd bang.
    "Nee, ik heb mijn eigen. Ik heb al geen buikpijn meer." lieg ik tegen beide en haal mijn hand van mijn buik af. Ik wil Sal niet ongerust maken en Darren vertrouw ik gewoon niet meer. Ik weet niet meer waarom ik dat wel deed eerst.
    "Het was gewoon een plotselinge steek... Er was... bloed." Ik schud gelijk met mijn hoofd en zucht. "Niets belangrijks, vast meisjesdingen." zeg ik als ik rood word om wat ik daarnet gezegd heb. Ik draai me gelijk om en open het kastje waar uit ik eerder verband voor Sal. Ik trek de verbanddoos open en haal het eruit.
    "Dat hadden we nodig, kom we gaan." zeg ik half smekend tegen Sal.


    Your make-up is terrible

    Niamh Raine Pierce.
    Hij had mijn blik vermeden, maar het maakte me niet zoveel uit, aangezien ik er met mijn gedachten toch niet bij was. Ik was bij het incident, hoe erg ik dat ook niet wilde, het gebeurde gewoon. Misselijkheid overspoelde zich in mijn maag en nu kreeg ik abrupt ook weer zin om de gehele dag onder de douche te staan, mezelf weer voor urenlang schoon te schrobben en met niemand te praten.
    “Dank u.” Vaag geschrokken kijk ik op, merk het hele kleine glimlachje om zijn mond. Op dat moment boort hij zijn ogen in die van mij en hoewel mijn eerste reactie was geweest weg te kijken, omdat ik me er ongemakkelijk door voelde, kon ik niet wegkijken. Het voelde alsof ik versteend was door enkel die blik alleen al.
    Zijn grote, onschuldige ogen priemden in die van mij, maar door dit begon ik me af te vragen wat hij wilde of aan het doen was. “Kom alstublieft nader,” zei hij, een enigszins hypnotiserende stem waardoor de flashbacks aan de verkrachting naar de achtergrond gingen en plaats maakte voor mistbanken in mijn hoofd. Ik was eerst versteend, bevroren. “Het geeft niet, voelt u zich niet schuldig. Ik voel me op mijn gemak bij u. U voelt zich ook op uw gemak bij mij.”
    Ik zet een kleine stap dichterbij en hoewel ik merkte dat mijn gevoelens elkaar tegenspraken, de ene kant wilde graag naar hem luisterde maar de andere kant niet, deed ik toch nog een stapje. “Toch?” Voorzichtig knikte ik, zwijgzaam, terwijl hij ook een stap dichterbij deed.
    “Neemt u gerust plaats. Het is… prettiger praten als er niet veel mensen aanwezig zijn, toch?” We stonden nu best dichtbij elkaar en ik bleef mijn blik naar die van hem staren, omdat ik het gevoel had dat ik deze toch niet kon afwenden. Er lag iets in zijn ogen dat ik moest blijven zien, dus ik bleef kijken, ook al was dat misschien slecht voor me. Ik opende mijn mond omdat ik mijn ademhaling, die wat sneller ging, wilde controleren, wat niet echt lukte.
    “Ik voel me, inderdaad, wel meer op mijn gemak, Ayaki.” Glimlachte ik vaagjes en deed nog een laatste stap dichterbij, zodat we op niet meer dan een neuslengte van elkaar afstonden. Hierna pakte ik hem bij zijn pols en trok hem naast me neer op het bed, zodat we allebei zaten. Mijn blik had geen enkele keer van hem losgelaten.


    Ayaki.

    Ik laat op mijn beurt ook een van mijn zeldzame glimlachjes zien. Goed, heel goed. Alles gaat volgens plan. Tot mijn lichte verbazing pakt ze me dan bij de arm en trekt me ook naar beneden. We zitten nu op het bed.
    'Alles zal vanaf hier vergeten worden. We hebben gepraat over alledaagse zaken. U voelt zich op uw gemak. U voelt geen vijandigheid of achterdocht jegens mij.' Ik focus me op haar ogen, kom dichterbij en laat mijn melodische, zachte stem de rest doen.
    'Ik ben geen bedreiging voor u.' Hoe dichterbij ik ben, hoe meer controle ik heb. Haar ademhaling is regelmatig en haar bloed stroomt op normale snelheid door haar aderen. Ze is kalm. Rustig.
    'Vergeet. Vergeet uw angsten en denk alleen aan de woorden die ik u heb verteld. Die woorden zijn de waarheid. Niet meer. Vergeet.' Ik buig me naar haar toe, leg mijn hand op haar schouder voor houvast, strijk met het puntje van mijn tong langs haar hals. Ja... ja, dit is het! Eindelijk!
    'Vergeet,' zeg ik nog eenmaal, voor ik de puntjes van mijn tanden in haar hals zet. Een beetje, een klein beetje.. ja, beheerst. Ik neem een paar ingetogen slokjes. Ze heeft zoveel heerlijke liters van dit bloed, ze kan wel een beetje missen. De metalige warme vloeistof glijdt door mijn keel. Ik voel me als herboren. Na de vijftiende slok - ik moet ze tellen om bij kennis te blijven en niet over te geven aan mijn overweldigende bloedlust - trek ik me terug.
    Langzaam en beheerst sta ik op, mijn ogen nu opnieuw aan de hare gekluisterd. Ik maak een kleine buiging.
    'Dank u, voor het gezelschap houden. Ik zal nu gaan douchen.' Met die woorden verlaat ik het vertrek en verbreek de hypnose.


    No growth of the heart is ever a waste

    [Vergeet niet te likken D: Anders blijft er een wond achter.]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    (Moet ik wachten tot het aangepast is, of mag ik schrijven? 8D)


    Oh haha :'D. Nou, ik denk da'k het maar zo laat, dit kan wel leuk worden zo, to raise the suspicion.


    No growth of the heart is ever a waste

    (Oke, dan weet ik al wat, even schrijven.)


    Niamh Raine Pierce.
    “Alles zal vanaf hier vergeten worden. We hebben gepraat over alledaagse zaken. U voelt zich op uw gemak. U voelt geen vijandigheid of achterdocht jegens mij.” Onze blikken kruisen elkaar nog steeds en ik knik enkel zwakjes, doe mijn ogen halfdicht met een lichte blos op mijn wangen. Geen… vijandigheid… achterdocht… Ik merk niet hoe, naarmate ik naar zijn stem en woorden luister, mijn ogen een lege, grijze blik krijgen.
    Ayaki komt dichterbij, praat zacht en met een melodische toon, waardoor ik helemaal niets meer zeg en me kalmer voel worden. “Ik ben geen bedreiging voor u.” Het kalmeert me en ik adem rustig door terwijl mijn mond iets open is. Ik wil mezelf niet eens meer dingen afvragen, ik ga er gewoon in op. “Vergeet. Vergeet uw angsten en denk alleen aan de woorden die ik u heb verteld. Die woorden zijn de waarheid. Niet meer. Vergeet.” Hij buigt zich nu helemaal naar me toe, vergeet de dingen waar ik me zo zorgen om maakte alsof iemand het uitgumde en voel zijn hand nog op mijn schouder voordat het puntje van zijn tong weer langs mijn hals strijkt.
    “Vergeet,” Ik kantel mijn hoofd automatisch en doe mijn ogen weer halfdicht, terwijl ik nauwelijks voel hoe de punten van zijn tanden in mijn hals komen en hij bloed van me drinkt. Het lijkt maar zo kort totdat hij zich weer wegtrekt en langzaam, beheerst staat hij op. Zijn ogen weer terug in die van mij, maar ik zit er enkel bij als een porseleinen popje, niet in staat om ook maar iets te doen.
    Ayaki maakt een kleine buiging, maar het is allemaal te vaag om het te onthouden, dus gaan ook de woorden die hij zegt vlak langs me heen. Hierna verlaat hij het vertrek en ik voel me opeens heel raar, alsof ik net wakker ben geworden uit een winterslaap, waardoor ik een paar keer met mijn ogen knipper.
    “Wat?” Het was een zacht, onhoorbaar gefluister en ik keek een paar keer de kamer rond, waarna ik abrupt wat voelde kloppen in mijn nek. Met trillende handen schoof ik mijn goudblonde lokken opzij en legde deze in mijn hals. Een wondje, bloed. “Hoe…?” Snel keek ik naar de deur, maar Ayaki was verdwenen en ik had geen flauw idee wat ik er allemaal van moest denken.
    Om de gedachten te verzetten, stond ik op en liep naar mijn viool toe. Toen ik deze te pakken had, ging ik weer op het bed zitten, mijn ogen dicht en speelde een melodie die me vast rustiger zou maken, zodat ik weer helderder na kon denken.


    Sal Levine

    'Heb je buikpijn?' vroeg Darren bezorgd. 'Volgens mij zou er hier nog een pijnstiller moeten liggen,' vervolgde hij en keek toen om zich heen. Pijnstillers.. Die waren toch lang niet zo goed?
    'Nee, ik heb mijn eigen. Ik heb al geen buikpijn meer,' vertelde Rikki al en ze haalde haar hand van haar buik af. 'Het was gewoon een plotselinge steek... Er was... bloed.' Mijn ogen werden eventjes een flink stuk wijder. Bloed? Gelijk schudde ze met haar hoofd en zuchtte. 'Niets belangrijks, vast meisjesdingen,' zei ze als ze rood werd. Ik zuchtte even. Ik was vergeten dat vrouwen dat hadden. Ze draaide zich om, opende een kastje en haalde toen in één keer de verbanddoos eruit.
    'Dat hadden we nodig, kom we gaan,' zei ze half smekend tegen mij. Verbaasd keek ik van de doos naar het kastje. Ik zou toch zweren dat ik daar al had gekeken. Lichtjes knikte ik naar haar.
    'Ehm, ja, is goed,' zei ik met een vaag glimlachje en wreef vervolgens in mijn oog. Het drong me eigenlijk maar vaagjes door dat ze geen van allen iets had gezegd over hoe wij er bij gekleed waren en wat er bij mij allemaal te zien was. 'Het is al laat, eigenlijk moeten jullie ook al slapen,' zei ik tegen Darren. 'Ik bedoel jij, Ayaki en dat meisje.'


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you