• Verhaal
    Een groep van zestien probleemjongeren heeft de kans om naar een streng internaat te gaan om hun leven proberen te beteren inplaats van hun straftijd uit te zitten in detentie. Ze zijn allemaal al jong het crminele wereldje ingerold en krijgen nu waarschijnlijk hun laatste kans om er iets aan te veranderen. Wie kan zijn leven nog beteren en wie is er Born To Raise Hell?




    Regels
    Meld het wanneer je lange tijd afwezig bent
    Praat bij OOC tussen haakjes [] {} ()
    Geen ruzie OOC
    Maximaal 3 personages
    Relatie's mogen natuurlijk
    16+ toegestaan
    Er gaat niemand dood en er raakt ook niemand zwaargewond zonder zijn toestemming
    Vechten en lichte verwondingen zoals blauwe plekken, gewone schrammen en schaafwonden mogen wel altijd
    Personages zijn geen engeltjes, ze doen dit om jeugdetentie te ontlopen
    Je mag alleen je eigen personage laten praten
    Probeer wanneer je een paar dagen weg bent je personage niet in een gesprek te duwen, dat is vervelend voor de anderen
    Als het aantal spelers compleet is maak ik een kamerindeling, hierover kan worden gediscusseerd maar dat is zo in het internaat

    Regels van het internaat
    Om half elf op je kamers
    Niet binnen roken en niet onder de zestien
    Niet van het terrein af zonder toestemming (is ook bijna onmogelijk door een hoog hek)
    Alcohol alleen op vrijdag en in de weekenden en niet onder de zestien
    Geen meiden op de jongenskamers en andersom
    Ontbijt tussen half zes en acht, lunch tussen 12 en 2 en avondeten tussen zes en zeven. Te laat, geen eten
    Mobieltjes, wapens en zakmessen zijn niet toegestaan, bezit wordt bestraft


    Meiden
    1. Jade Skyler White - HurtedHead
    2. Rikki Madeleine Beck - Assassin
    3. Laurene Ameliah Billington - Aragog
    4. Sanne Hoogdoorn - Squib
    5. Eva Graspriet -Kimology
    6. Ignis Sualume Pendel - DreamerN
    7. Lauren Campbell - Demi1309
    8. Mysha Jae Lachesis - Chantrea

    Jongens
    1. Jasper de Ridder
    2. Nathan Deleon - Soubi
    3. Jason van Huyse - Nyan
    4. Ayden Jayson Bright - HurtedHead
    5. Daniël Emilio Scagotti - WillNotLearn
    6. Gereserveerd - WillNotLearn
    7. Finn den Bakkere - Nyan
    8. Samuel Rick Jones - NiallsMofo

    Kamerindeling:
    Jongenskamer 1
    Ayden Jayson Bright
    Daniël Emillio Scagotti
    Jongenskamer 2
    Nathan Deleon
    Finn den Bakkere
    Jongenskamer 3
    Jasper de Ridder
    Jason van Huyse
    Jongenskamer 4
    Samuel Rick Jones
    gereserveerd door WillNotLearn
    Meidenkamer 1
    Ignis Sualume Pendel
    Laurene Ameliah Billington
    Meidenkamer 2
    Sanne Hoogdoorn
    Eva Graspriet
    Meidenkamer 3
    Rikki Madeleine Beck
    Lauren Campbell
    Meidenkamer 4
    Myscha Jae Lachesis
    Jade Skylar White


    Remember to be ridiculous.

    Rikki Madeleine Beck

    Een luide kreun ten teken dat hij klaarkomt komt uit zijn mond en zijn tanden zet hij nog harder in mijn schouder, waardoor ik een kreun slaak, maar dit keer van de pijn. Hij blijft nog ruw doorstoten, terwijl hij allang klaar is. Gaat hij nu voor een tweede keer? Dat zou mijn lichaam niet aankunnen... Ik ben daarom ook opgelucht als hij uit mij gaat, hij doet zijn boxer omhoog en ook mijn ondergoed. Dan gaat hij van mij af en gaat hij met een gejaagde ademhaling naast me liggen, met zijn rug naar mij toe. Had hij het doorgehad? Ik slik even, mijn ademhaling is minstens even gejaagd. Toch blijf ik even in stilte liggen, herpak ik mezelf en draai ik mezelf op mijn zij. Ik geef hem een paar kusjes op zijn rug.
    "Je was geweldig." fluister ik zacht. Toch is het niet wat ik ervan verwacht had of waarop ik gehoopt had.


    Your make-up is terrible

    Nathan Deleon

    Haar adem was net zo gejaagd. Niet veel later voelde ik een paar kusjes op mijn rug, wat mij liet rillen.
    'Je was geweldig,' fluisterde ze zacht. Verstijfd bleef ik liggen. Vond ze het.. geweldig? Ik slikte en schudde toen gelijk mijn hoofd.
    'Nee,' zei ik zacht. 'Ik was niet geweldig. Dit alles voelde verschrikkelijk. Ik hoop dat je hebt genoten,' mompelde ik, het laatste zei ik sarcastisch.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Rikki Madeleine Beck

    Hij blijft verstijft liggen. Hij slikt en schud zacht met zijn hoofd.
    "Nee." zegt hij zacht. "Ik was niet geweldig. Dit alles voelde verschrikkelijk. Ik hoop dat je hebt genoten." mompelt hij, het laatste sarcastisch. Er golft een enorme, misselijkmakend schuldgevoel door mijn lichaam heen.
    "Waarom... was ik niet goed genoeg dan?" vraag ik lichtelijk onzeker en doe alsof ik niet weet waar hij het over heeft. "Sorry, de volgende keer zal ik echt meer mijn best doen..." Ik trek mezelf terug, enorm schuldig. Ik heb het gevoel dat ik ervan moet overgeven.


    Your make-up is terrible

    Nathan Deleon

    'Waarom... was ik niet goed genoeg dan?' vroeg ze onzeker. 'Sorry, de volgende keer zal ik echt meer mijn best doen...' Ik gromde iets. Dit meende ze toch niet?
    'Oh ja hoor. Jij was geweldig,' mompelde ik. 'Wil je weten hoe het voelde?' vroeg ik zonder op antwoord te wachten. 'Het voelde alsof ik je verkrachtte terwijl jij gewoon alles toe liet. Een geweldig slachtoffer is dat voor de verkrachter. Welke verkrachter wilt dat nou niet? Het is ideaal om een slachtoffer te hebben die meewerkt.' De woorden klopte niet met de stem die bij mij vandaan kwamen. Mijn stem klonk gebroken en wou hier zo gauw mogelijk weg.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Rikki Madeleine Beck

    "Oh ja hoor. Jij was geweldig." mompelt hij nadat hij gegromt heeft en ik krimp in elkaar. : Wil je weten hoe het voelde? Het voelde alsof ik je verkrachtte terwijl jij gewoon alles toe liet. Een geweldig slachtoffer is dat voor de verkrachter. Welke verkracher wilt dat nou niet? Het is ideaal om een slachtoffer te hebben die meewerkt." Zijn stem klinkt gebroken, maar het zijn de woorden die me angst aanjagen. Hij denkt nog altijd op die manier. Ik probeer me zo klein mogelijk te maken terwijl ik mezelf nog schuldiger voel.
    "Het spijt me..." mompel ik zacht, de brok in mijn keel zorgt dat het bijna onverstaanbaar word. Ik heb mezelf nog nooit zo schuldig gevoeld. Het voelt alsof iemand in mijn hart aan het knijpen is. Het misselijke gevoel word zo erg, dat ik opspring, het eerste zachte grijp wat ik voel op de grond, egen me aandruk en de kamer uitsprint. Ik ren gelijk naar de badkamer, naar een wc. Daar val ik neer op mijn knieën en leeg ik mijn maaginhoud in de wc, terwijl ik mijn haar uit mijn gezicht probeer te houden. Grote tranen rollen over mijn wagen.


    Your make-up is terrible

    Nathan Deleon

    'Het spijt me...' mompelde ze zacht, bijna onhoorbaar. Ik slikte. Ik hoorde en voelde hoe ze van het bed afging en mijn kamer uit sprintte. Verstijf bleef ik staan. Ze rende weg, in haar ondergoed. Wat had ik gedaan en gezegd? Ik slikte. Na een tijdje kwam ik dan uit eindelijk omhoog, wreef in mijn ogen en wreef over de vloer heen naar haar jurkje toe. Ik slikte toen ik hem gevonden had. Met trillende benen liep ik mijn kamer uit en keek ik de gang door. Of ze was naar haar eigen kamer, of de bad kamer.
    'Beck!' riep ik, maar mijn stem afgestorven. 'Beck!' riep ik nog eens, maar mijn stem werd er niet beter op.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Rikki Madeleine Beck

    Ik hoor zijn stem wel mijn naam roepen, maar ik kan niets terug zeggen. Ik wil het ook niet, ik wil niet dat hij mij zo ziet. Het is niet zijn schuld, het is mijn schuld. Mijn maag blijft samentrekken tot ik alleen nog maar gal spuug. Er druppelen tranen van mijn neus af en ik probeer ze weg te vegen met mijn ellenboog terwijl ik nog altijd boven de wc hang. Tegelijk probeer ik mijn haar vast te houden en mijn benen doen pijn van de houding waarin ik verkrampt zit. Als ik zeker weet dat het over is, trek ik door en loop ik naar de wasbak. Ik spoel mijn mond en gooi water in mijn gezicht, maar ik zie er alsnog niet uit. Rode ogen, wit weggetrokken. Mijn ogen lijken dieper in hun kassen te liggen, ze zijn omringt met donkere kringen. Ik lijk wel doodziek. Ik steun op de wasbak en probeer op adem te komen.


    Your make-up is terrible

    Nathan Deleon

    Geen gehoor.. Ik bleef doorlopen en bleef haar naar af en toe roepen met mijn afgestorven stem. Ik hoorde, toen ik langs de badkamer liep, de wc die werd doorgetrokken. Verstijfd bleef ik staan. Was dat Beck? O-of iemand anders? Ik keek even omlaag en keek naar mijn lichaam dat alleen beetje verborgen was door mijn boxer. Ik fronste toen er na een tijdje nog steeds niemand naar buiten was komen lopen, nog stommer was dat ik bleef staan wachtten. Aarzelend opende ik de deur en liep ik de badkamer binnen. Ik liep een stukje en bleef verstijfd staan toen ik haar zag. Met haar half naakte, dunne lichaam gesteund op een wastafel. Haar gezicht zag ik niet door de haren die er langs zaten, toch hapte ik naar adem.
    'Beck,' zei ik bijna onhoorbaar. Kwam dit allemaal door de woorden die ik zei? Mijn ogen voelde ik waterig worden en mijn ogen schoten over haar lichaam heen. Aarzelend stak ik haar jurkje een beetje naar haar toe.
    'S-sorry voor wat ik allemaal zei.'


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Rikki Madeleine Beck

    De deur gaat open, ik zie tussen mijn haar door dat het Nathan is. Ik hou me stil en zorg dat mijn haar mijn gezicht nu verbergt. Ik moet er iets op verzinnen. Ik hoor hem naar adem happen.
    "Beck." zegt hij bijna onhoorbaar. Ik zie dat hij mijn jurkje naar mij uitsteekt en ik neem hem snel aan, met een trillend hand. Ik ga met mijn rug naar hem toe staan en trek hem snel over mijn hoofd, zodat mijn trillerige lichaam bedekt word. Plots vind ik het niet meer zo fijn om naakt voor hem te staan.
    "S-sorry voor wat ik allemaal zei." stamelt hij. Ik blijf met mijn rug naar hem toe staan als ik antwoord, mijn stem klinkt schor, hij is bijna helemaal verdwenen nu.
    "Het is al goed, Nathan. Ik moest gewoon ineens naar de wc." vertel ik hem.


    Your make-up is terrible

    Nathan Deleon

    Haar lichaam werd verscholen onder haar jurkje. Haar lichaam trilde en ik wou niets liever dan mijn armen weer om haar heen doen en alles vergeten.
    'Het is al goed, Nathan. Ik moest gewoon ineens naar de wc,' vertelde zij mij al klonk haar stem schor en was die bijna verdwenen. Ik schudde lichtjes mijn hoofd, al zag zij dat niet. Ze stond met haar rug naar mij toe. Ik raakte haar niet aan om haar om te draaien, maar ging om haar heen lopen tot ik voor haar stond. Met verbaasde ogen keek ik naar een gezicht dat niet van Beck leek te wezen. Haar ogen leken dieper te zitten en ze waren rood. Ze was wit weggetrokken. Enkele tranen liepen over haar wangen heen. Ik slikte en kon er niets aan doen dat er bij mij ook enkele tranen begonnen te rollen. Ik slikte en wou haar aanraken, maar ik durfde niet.
    'Het spijt mij zo,' zei ik zacht. 'Het spijt mij zo vreselijk veel. Dit had ik nooit gewild.'


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Rikki Madeleine Beck

    Hij loopt om mij heen en staat voor mij, ik kan nu niets meer verbergen. Aan zij gezicht te zien weet ik hoe erg het eruit ziet, het is niet beter geworden. Hij slikt en er beginnen bij hem ook tranen over zijn wangen te rollen.
    "Het spijt mij zo." zegt hij zacht. "Het spijt me zo vreselijk veel. Dit had ik nooit gewild." Dit laat me nog alleen maar schuldiger voelen. Ik doe een stap naar hem toe en trek hem verder naar mij toe, waarna ik mijn armen om hem heen sla en hem troostend aai.
    "Nee, heb geen spijt. Je hoeft nergens spijt van te hebben want het is niet jouw schuld." verklaar ik zacht. "Ik wilde het, ik wist niet dat het zo vreselijk zou zijn voor jou. Het spijt me zo erg, ik voel me zo schuldig!" zeg ik tegen hem en omhels hem strakker.


    Your make-up is terrible

    Nathan Deleon

    Verbaasd keek ik toen ze naar mij toestapte, mij zich tegen haar toe trok en haar armen om mijn heen sloeg om mij vervolgens troostend te aaien.
    'Nee, heb geen spijt. Je hoeft nergens spijt van te hebben want het is niet jouw schuld,' verklaarde ze zacht. Ik snapte het nog steeds niet. Het was toch ook mijn schuld? Ze daagde uit, maar ik ging door terwijl ik voor mijn gevoel gewoon op tijd moest stoppen. 'Ik wilde het, ik wist niet dat het zo vreselijk zou zijn voor jou. Het spijt me zo erg, ik voel me zo schuldig!' zei ze tegen mij en ze omhelsde mij wat strakker. Ik hapte gretig naar adem nadat hij voor een momentje stokte. Ik was nog steeds verbaasd en geschokt. Ik slikte en sloot mijn armen wat vaagjes om haar heen. Ze had haar verontschuldigingen aangeboden aan mij. Ze zei dat het alleen verschrikkelijk voelde voor mij, maar hoe zat het met haar? Hoe ze er nu uit zag, dat kwam toch niet door hoe ik me erna voelde? Maar ze zei dat ik geweldig was, maar toch.. Het klopte niet. Dit alles klopte niet. De woorden, houding, uitstraling... Ze klopte geen van allen met elkaar. Mijn armen sloot ik wat meer om haar heen.
    'Zeg eens eerlijk,' fluisterde ik zachtjes. 'Vond je het net echt geweldig?' volgde ik al gauw wantrouwend. 'Je liet alles toe, maar dat zegt niet alles. Ik kon je gezicht niet zien, maar het verbaasd me niet als je stilletjes gehuild had. Niet de eerste keer dat ik dat meemaak. Dus alsjeblieft, vertel mij te waarheid. Was het nou echt zo geweldig zo als je zei? Was het geweldiger dan hoe we het daarvoor deden? Vertel het mij, alsjeblieft.'

    [Zo leuk.. Middag pauze van 3 kwartiert -.- Dan maar eventjes antwoorden hier op ;d]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    [Yeaaaaah.]

    Rikki Madeleine Beck

    Hij hapt gretig naar adem nadat deze gestokt was. Hij slikt en sluit gelukkig maar vaag zijn armen om mij heen. Hij blijft even stil maar sluit zijn armen dan nog uit meer om mij heen. Ik vraag me af waar hij nu aan denkt, wat er is.
    "Zeg eens eerlijk. Vond je het net echt geweldig?" vraagt hij zacht maar wantrouwend. "Je liet alles toe, maar dat zegt niet alles. Ik kon je gezicht niet zien, maar het verbaasd me niet als je stilletjes g ehuild had. Niet de eerste keer dat ik dat meemaak. Dus alsjeblieft, vertel mij de waarheid. Was het nou echt zo geweldig zoals je zei? Was het geweldiger dan hoe we het daarvoor deden? Vertel het mij, alsjeblieft." Ik klem mijn kaken hard op elkaar, ik weet nu dat ik alles uit de kast moet halen.
    "Niet zo geweldig als normaal, maar alsnog niet slecht. Jij was geweldig, dat meen ik serieus." antwoord ik, nee, lieg ik. "Je kent mij toch, ik sta het niet toe als ik het niet leuk vind of als het erg is. Ik ga niet stilletjes liggen huilen. Ik voel me nu alleen zo schuldig tegenover jou..." Dat laatste is dan wel echt waar. Ik voel me nog altijd schuldig, liegen zorgt ervoor dat het al ietsjes minder word.


    Your make-up is terrible

    Nathan Deleon

    'Niet zo geweldig als normaal, maar alsnog niet slecht. Jij was geweldig, dat meen ik serieus,' antwoordde ze. Verbaasd keek ik haar aan. Kon het amper bevatten dat ze de waarheid sprak. 'Je kent mij toch, ik sta het niet toe als ik het niet leuk vind of als het erg is. Ik ga niet stilletjes liggen huilen. Ik voel me nu alleen zo schuldig tegenover jou...' vertelde ze verder. Ik geloofde haar niet. Ik vond haar juist daar wel de type voor om stilletjes te huilen zodat anderen het niet zagen en merken. Ik beet zachtjes op mijn lip, maar ik durfde er verder niets meer van te zeggen.
    'I-ik ga terug,' zei ik zacht tegen haar en maakte mij langzaam en voorzichtjes los uit haar houding. 'I-ik weet niet wat jij wilt doen.. Je mag van mij mee.. Je moet het zelf weten,' vervolgde ik. Nadat ik klaar was met praten liep ik weg.


    [Half 3 laatste blok... Geen zin]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Rikki Madeleine Beck

    "I-ik ga terug." zegt hij zacht en hij maakt zich langzaam en voorzichtig los uit mijn houding. Hij zegt niets meer over mijn woorden, gelooft hij me wel? Mijn armen laat ik slap langs mijn lichaam hangen.
    "I-ik weet niet wat jij wilt doen... Je mag van mij mee... Je moet het zelf weten." vervolgt hij. Als hij klaar is met praten, loopt hij weg. De tranen beginnen opnieuw over mijn wangen te rollen. Hij heeft me gewaarschuwt van te voren, waarom ben ik zo dom? Ik heb alles verpest.
    "Het spijt me echt." fluister ik achter hem aan en ik leun op de wasbak. Mijn benen trillen zo erg dat ik bang ben dat ze me niet kunnen houden. In mijn mond proef ik nog altijd de zure smaak van mijn maaginhoud. Ik open de kraan en neem een paar slokken water, zodat het minder word. Daarna loop ik naar de deur, langzaam maar zeker. Ik wil terug naar Nathan, ik kan hem niet alleen later.
    Ik loop over de gang heen, hoop dat er niemand anders is die mij zo ziet. Dat Nathan het zag was al erg genoeg voor mij. Dan loop ik verder, ik klop niet maar kom gewoon zijn kamer binnen. Ik veeg mijn gezicht droog en sluit de deur achter mij.
    "Nathan..."


    Your make-up is terrible