[RPG] Sembilan ~ 1 - Speeltopics

.

[ bericht aangepast op 12 maart 2019 - 23:45 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Matthew Nathan Daniëls.


'Ja, in de bezemkast,' grinnikt ze en ook ik laat een zachte grinnik horen. 'Ik dacht dat die al bezet was voor jou en knullie daar.'
'Serieus Nathan, je kan echt wel iets beter krijgen dan die barbiepop met d'r neptieten. Wijs maar iemand aan er ik zorg ervoor dat ze je helemaal geweldig zal vinden, hoewel ik daardoor waarschijnlijk kotsend wegloop en als het überhaupt mogelijk is een meisje jou leuk te laten vinden,' Grijnst ze dan en ik schud zacht lachend mijn hoofd. 'Hmmm, oke.' Zeg ik dan met een grijns en haal even mijn schouders op.
Ik kijk de menigte rond. 'Zij daar.' zeg ik en wijs naar een meisje met donkerbruin haar, groene ogen en misschien rond de 1.70? Ze is erg naturel, en heeft een mooi lachje.
Ik kon haar wel een beetje met Faye vergelijken. Al was zij wat knapper, maar ja. Wat wou je met een Iblis?
'Doe je ding Faye,' zeg ik dan met een kort grijnsje.
Mijn blik glijd weer van het onbekende meisje naar Faye en ik kijk haar met een scheve grimas aan.
Ik kijk even op mijn horloge. De les zou zo beginnen. 'Engels.' mompel ik nog geïrriteerd en zucht.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Nog iemand vrij [een personage] die niet iets aan het doen is of mag ik bij anderen invallen?

Aan niets denken is ook denken.

Lexus schreef:
Nog iemand vrij [een personage] die niet iets aan het doen is of mag ik bij anderen invallen?

I knew you were trouble.

Humblebee schreef:
(...)

Je kan naar Lexi komen, ze staat bij haar kluisje

Aan niets denken is ook denken.

[Ik was bezig met mijn Hungergames Rpg dat ik deze was vergeten . Heb ik iets gemist?]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Erin Victoria Marley
Ik reageer er maar niet op dat hij het schattig vindt en haal alleen mijn schouders op. 'Ik heb me altijd al afgevraagd hoe meiden op die dingen kunnen lopen,' zegt hij nadat hij een blik op mijn torenhoge hakken heeft geworpen. 'Geloof me, dat vraag ik mezelf ook af,' mompel ik zacht. 'Tuurlijk, sorry,' zegt Caleb als ik vraag of hij me weer overeind wil zitten. Op wat ik dan zeg trekt hij zijn wenkbrauw op. 'Oh, nouja ik ben ook wel aardig in soccer, dis als je iemand nodig hebt om te trainen, I'm your man,' lacht hij. 'Maar eh toevallig wint deze holbewoner wel vaak'. Ik haal weer mijn schouders op. 'Als ik van mezelf zou denken dat ik nog moet trainen dan zou ik me niet opgeven voor de try-outs,' zeg ik. Mijn losse haren begin me wat te irriteren en ik ga in mijn tas op zoek naar een elastiekje waarmee ik snel een losse vlecht in mijn haar maak. Daarna werp ik een blik op mijn horloge. Bijna half negen. Ik bijt op mijn lip en kijk weer naar Caleb. 'Zullen we verder zoeken naar de conciërge?' stel ik voor. 'De les begint bijna namelijk'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Faye Phoenix Fowler
'Ik dacht dat die al bezet was voor jou en knullie daar,' grinnikt Nathan. Ik schud mijn hoofd. 'Ik hou er niet van om dat te doen ik krappe ruimtes, dat zou je inmiddels wel moeten weten Natie,' zeg ik met een knipoog. 'Hmmm, okee,' grijnst hij op mijn voorstel waarna hij zijn schouders ophaalt. 'Zij daar,' zegt hij en hij wijst naar een knap mensenmeisje met donkerhaar en groene ogen. 'Doe je ding Faye,' grijnst Nathan en hij kijkt me met een scheve grimas aan. Ik rol met mijn ogen en als ik naar het meisje toeloop hoor ik hem nog 'Engels' mompelen. Het meisje staat gelukkig alleen, wat het een stuk gemakkelijker maakt. Het is wel lastiger als je het voor iemand anders moet doen. Ik werp nog een korte blik op Nathan en breng dan mijn lippen naar de oor van het meisje om wat in het oor van het meisje te fluisteren, dat ze al naar Nathan verlangt sinds ze hem voor het eerst zag en dat ze sindsdien aan niks anders meer kan denken dan zijn lippen op de hare. Nadat ik dat hem gezegd loop ik terug naar Nathan. Ik ga op mijn tenen staan en fluister nu iets in zijn oor waarbij ik expres plagerig met mijn lippen zijn huid raak. 'Have fun, Nathan,' zeg ik op een zachte toon terwijl ik mijn hand langs zijn broekrand laat dwalen. 'Je hebt nog iets minder dan zes minuten'. Ik doe een paar stappen naar achteren en als ik zie dat het meisje naar Nathan toe loopt glimlach ik triomphantelijk waarna ik wegloop.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathan Mathhew Daniëls.

Faye rolt met mijn ogen wat me zachtjes doet lachen. Het meisje staat alleen. Ze werpt nog een blik op me en ik geef een snelle knipoog.
Ik leun nonchalant tegen de kluisjes aan en kijk Faye na.
Nadat ze wat in het onbekende, maar voor mij zo meteen bekende meisje's oor had gefluisterd keert ze terug. 'En?' vraag ik dan afwachtend. Ik weet wel dat het Faye is gelukt, maar het was gewoon automatisme.
Ze gaat op haar tenen staan en fluistert nu iets in mijn oor waarbij ze plagerig met haar lippen mijn huid raak. 'Have fun, Nathan,' zegt ze op een zachte toon en laat haar hand afdwalen naar mijn broekrand.
Ik zucht, waarom moest ze me altijd zo plagen? Altijd altijd altijd.
Ik zet een grijns op en keer mijn gezicht een stukje waardoor ik nu millimeters van haar afsta. 'You to Faye.' zeg ik dan met een grijns waarbij mijn volle lippen die van haar net niet raken.
'Je hebt nog iets minder dan zes minuten'. zegt ze dan wanneer ze een paar stappen, naar achteren doet en triomfantelijk kijkt als het meisje naar me toe loopt.
Ze loopt weg en het meisje begint te praten. Ik zucht als ik merk dat ik haar verkeerd heb ingeschat.
Een pleziertje is toch niet erg?
Simpel verleid ik haar, dankje Faye.
Ik lach en na even gepraat te hebben drukt ze ineens haar lippen op die van mij, ik proef lust en speelsheid en ik laat me erin meesleuren. Waarna ze me mee trekt naar weet ik veel waar.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Nathaniel Carter

Hoewel Nathaniel nooit het gevoel had dat veel mensen op school om hem gaven, had hij wel altijd het gevoel alsof hij door ze werd aangekeken. Nu hij voor zijn kluisje was gaan staan had hij het gevoel alsof de blikken door zijn rug boorden. Natuurlijk had dit niets met hem als persoon te maken, hij was gewoon paranoia bezig. Een logische verklaring voor eventuele blikken zou kunnen te wijten zijn aan het feit dat hij zich niet heel vaak op school vertoonde. Alleen net nog zo vaak dat hij niet van de school werd afgetrapt, maar daar hield het dan ook echt mee op. Nee, ze zouden hem niet aankijken omdat ze hem herkenden, maar omdat ze zich misschien afvroegen wat hij op de school deed. Hij kon al snel door hen als vreemdeling worden gezien. Nathaniel pakte een paar boeken uit zijn kluisje, die er de hele vakantie nog in hadden gezeten. Hij stopte de boeken die hij niet nodig had, met nog wat andere dingen, terug in zijn kluisje. Hoewel hij niet echt luisterde ving hij af en toe wat op van de gesprekken om zich heen. Toen hij weg wilde lopen van zijn kluisje en het tikkende geluid van zijn schoudertas al te horen was door de paar stappen die hij had gezet, bleef hij staan. Hij kon zich helemaal niet herinneren waar het lokaal was waar hij scheikunde zou hebben. Wat erg, was hij zo lang niet meer op school geweest om dat te vergeten? Hij draaide zich om en liep naar een meisje wat bij haar kluisje stond. Hij had haar horen zeggen dat ze zo scheikunde zou hebben. ‘Zeg, weet jij waar lokaal 204 is?’ vroeg hij aan haar. Waarschijnlijk herkent ze me toch niet dacht hij in stilte.

Aan niets denken is ook denken.

Caleb Noah Morrin
'Geloof me, dat vraag ik mezelf ook af,' zegt ze en ik lach even. Blijkbaar kon ze niet zo geweldig op hakken lopen. Niet dat dat uitmaakt, want de meeste meiden kunnen dat niet. Sneakers waren gewoon handiger. Al zagen meisjes op hakken er wel veel sexyer uit. 'Als ik van mezelf zou denken dat ik nog moet trainen dan zou ik me niet opgeven voor de try-outs,' zegt ze scherp. Ugh wat haatte ik dat. Komt vooral omdat ik lui ben en het is veel te veel moeite om nog een scherpe opmerking terug te geven. Daar was ik niet zo van. Het moet op mijn manier gaan, anders niet. Dan ging ik gewoon opzoek naar een ander slachtoffer. Maar niet bij Erin. Want ik moet eerst nog uitzoeken of ze een Sembilan is of niet. 'Zo te horen zal je vast heel goed zijn,' zeg ik dan ook maar. 'Zullen we verder zoeken naar de conciërge?' vraagt ze. 'De les begint bijna namelijk,' vervolgt ze haar zin. Ik knik. 'Natuurlijk,' zeg ik en ik begin weer met lopen. We lopen de gang door, en om het hoekje zit de conciërge. 'Violá, we zijn er,' zeg ik glimlachend en ik ga aan de kant staan zodat Erin met de conciërge kan praten.

Lexi Phine
Terwijl ik afscheid neem van Yuki, komt er een jonge naar me toegelopen. Nee eh straks is het weer een vriend van Lexi waar ik niks van weet. Het gesprek met Yuki was nog maar net goed afgelopen, maar misschien was Yuki ook een beetje goedgelovig. Tot mijn opluchting vroeg de jongen gewoon waar lokaal 204 was. Ik glimlach even, maar schud dan blozend mijn hoofd. Hoe moest ik nu weten waar alle lokalen zaten? Wel had ik geluk, want ik had zelf ook in 204 les. Maar als deze jongen niet wist waar het lokaal was, dan was hij misschien nieuw hier. 'Nee, sorry,' zeg ik dan ook blozend. 'Maar ik heb er ook les, dus ik denk dat we maar gewoon moeten gaan zoeken,' zeg ik schouderophalend. Ik keek even rond op zoek naar bordjes of iets waaraan ik kon aflezen waar nu precies welke lokalen zaten. Alleen vond ik die niet echt.

I knew you were trouble.

Erin Victoria Marley
'Zo te horen zal je vast heel goed zijn,' zegt Caleb. 'Dat hoop ik,' mompel ik. Misschien is het handiger als ik vanavond uittest wat ik kan qua cheerleaden en voetbal. Als ik in een van beide slecht blijk te zijn kan ik me nog altijd uitschrijven. 'Natuurlijk,' zegt hij en we lopen verder. Niet veel later zijn we er al. 'Violá, we zijn er,' glimlacht Caleb. Ik loop langs hem en als de conciërge zie bijt ik even op mijn lip. Het is algemeen bekend onder de leerlingen dat de conciërge nogal een viezerik is. 'Eh, ik ben nieuw en ik weet mijn kluisnummer niet meer,' zeg ik. Zijn blik glijdt over me heen en blijft op verschillende punten even hangen waardoor er een rilling over mijn rug loopt. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht waarna hij naar de computer loopt. 'Hoe heet je?' vraagt hij. 'Z-' begin ik maar ik verbeter mezelf snel, 'Erin Marley'. De conciërge tikt wat dingen in op de computer. 'Kluisje 347,' zegt hij terwijl hij iets op een briefje schrijft. Hij loopt naar me toe en drukt het briefje in mijn handen waarbij onze vingers elkaar raken. Snel doe ik een stap naar achteren en bots ik bijna tegen Caleb op. 'De combinatiecode om de kluis open te kijken,' zegt de conciërge die mijn gedrag erg amusant lijkt te vinden. 'Laten we gaan,' mompel ik tegen Caleb en ik loop snel langs hem, de gang in.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Faye Phoenix Fowler
Nadat ik Nathan bij zijn nieuwe, en waarschijnlijk korte, vlam heb achter gelaten besluit ik maar gelijk naar het Engels lokaal te gaan. Als het goed is begint de les toch zo. Verveeld loop ik het lokaal binnen terwijl ik mijn slanke vingers rond het koordje van mijn ketting wikkel maar als mijn blik op de jongen van net valt verschijnt er een lichte grijns op mijn gezicht en zonder verder nog na te denken ga ik naast hem zitten. 'Leuk je weer te zien,' zeg ik op een onschuldige toon maar ook met een charmante en wat verleidelijke glimlach op mijn lippen. Nu ik naast hem zit kan ik hem beter bekijken. Lang, gespierd en knap. Perfect gewoon. Nu alleen zijn vertrouwen nog zien te winnen en ik heb vanavond eten. Niet letterlijk eten, alleen zijn energie. Dat is genoeg en het is zonde om zo'n mooi gezichtje gelijk te verspillen. Bovendien bestaat de kans dat hij een Sembilan is aangezien ik hem hier nog nooit eerder heb gezien.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Savan Rhys Blaize
Hoewel ik nog geen bel gehoord heb begint de aula behoorlijk leeg te stromen, verward sta ik op. Een blik op de klok vertelt me dat de lessen zo zouden beginnen en met dat gegeven in mijn achterhoofd slaak ik een zucht. Vastberaden loop ik op een groepje meisjes af die giechelend tegen elkaar aan staan. Ze krijgen me allemaal vrij snel in de gaten en al gauw draait een van de meisjes zich naar me toe, haar kin ietwat arrogant omhoog gestoken en haar handen in haar zij gezet. Ik schud mijn hoofd en concludeer dat ze er echt belachelijk bij staat. Met een uitdagende glimlach tuit ze haar lippen en kijkt me afwachtend aan. Dit gebaar is nou niet echt bemoedigend maar ik moet toch dat lokaal zien te vinden en hoewel het in me opkomt rechtsomkeert te maken steven ik recht op het meisje af. 'weet je waar het lokaal engels is?' vraag ik dan eenmaal binnen gehoorsafstand. Als op commando beginnen de andere meisjes weer te giechelen. 'Tuurlijk wel,' kirt ze waarna ze mijn arm grijp en me min of meer door de gangen begeleidt. Gevolgd door de helft van hun wandel ik beheerst met haar mee. Wat een entree zal dit dadelijk zijn bedenk ik me grinnikend. Uiteindelijk laat ze mijn arm los en knikt kort naar het lokaal waar ik volgens mijn rooster moet zijn. Zonder haar te bedanken loop ik het lokaal binnen en kies dan voor een plaats alleen aan het raam en vrij achterin de klas. Veel mensen zitten al binnen en ik ben blij het goede lokaal gevonden te hebben. Na wat in mijn tas gerommeld te hebben vind ik de juiste boeken die ik dan ook maar alvast op tafel gooi. Ik laat mijn blik even het lokaal ronddwalen. Het is hier een beetje muffig en niet bepaald sfeervol maar dat ik dan ook niet verwacht. Verveeld laat ik me onderuitzakken met mijn blik op de deur gericht zodat ik kan zien wie er nog binnenkomt. Mijn tas schuif ik op de andere tafel om te voorkomen dat er al te snel iemand komt zitten, ik heb nou niet echt behoefte aan gezelschap.

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Nathaniel Carter
Aan haar glimlach en de blos op haar gezicht kon hij meteen aflezen dat ze het antwoord op zijn vraag niet wist. Misschien was ze zelf wel nieuw hier en had ze geen idee van waar zich alles hier bevond. Handig. ‘Geeft niet, het is hier ook net een doolhof’ zei hij tegen haar nadat ze had toegegeven dat ze ook niet wist waar het lokaal was. Hij moest het zelf toch weten, ergens in een verstopt plekje in zijn geheugen. Wel wist hij dat ze sowieso een paar trappen opmoesten en niet naar het lokaal moesten gaan zoeken op de begane grond. Hij zag haar dwalende blik, op zoek naar iets. Iets wat hen kon vertellen waar ze heen moesten. Erg geduldig was hij niet, en dit zou niets opschieten. Dus liep hij naar een meisje wat eruit zag als een oudere scholiere en vroeg het haar. Ze legde het hem met tegenzin snel uit, want ze scheen snel naar haar eigen lokaal te moeten. Hij liep weer terug naar het meisje waarvan hij de naam niet wist. ‘Fijn, we moeten 3 trappen op en dan is het het 5e lokaal aan de linkerkant’ deelde hij haar mee.

Aan niets denken is ook denken.

Nyssa Kalika Thorne, IJdelheid.
Ik dacht een kleine seconde van geïrriteerdheid uit haar blik te zien, maar deze gedachte verplaatste al snel naar de achtergrond wanneer haar blik veranderde. Ze haalt haar wijsvinger langzaam uit haar mond zonder me aan te kijken, en ik fronste lichtelijk wanneer zij ze op de mensen richtte die langs liepen. Wie of wát zocht ze? Nu ze toch wegkeek, had ik snel de tijd genomen om haar in mijn geheugen op te nemen.
Het jonge meisje, welke eerder een volwassen vrouwelijke uitstraling heeft, heeft iets Frans over zich heen en is iets langer dan dat ik ben. Ze heeft volle lippen, blauwe ogen en kastanjebruin haar. En in tegenstelling tot de donkere make up dat ik draag, lijkt zij naturel, echter heeft ze hele lichte make up op.
Wanneer ze opeens terug kijkt met een blik die vuur lijkt te spuwen, trek ik mijn wenkbrauw op. Heeft ze in de gaten gehad dat ik haar in me op nam? Ze is erg herkenbaar, maar ik kan er maar niet met mijn vinger opkomen. “Dan mag jij zorgen dat ik me niet zo verveel zodat ik het niet hoef te doen.” Zegt ze, ietwat bot, maar het deert me niet. Nonchalant haal ik een aardbeien lolly uit mijn zwarte, leren tas en nadat ik het papiertje eraf heb gehaald en het op de grond had gegooid, steek ik deze in mijn mond en kijk iets om me heen.
“Lolly?” Ik tover nog een zoete lolly uit mijn tas en terwijl ik nog voor me uitkijk naar de andere mensen, houd ik deze voor haar neus. Nog steeds vraag ik me af waar ik haar van ken.

Quiet the mind, and the soul will speak.