[RPG] Sembilan ~ 1 - Speeltopics

.

[ bericht aangepast op 12 maart 2019 - 23:45 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[go ahead!]

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

[ik haal wel 6 regels want ik schrijf verhalen met 700 worden dus thanks. Maar tis niets.]

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

[Het was niet rottig bedoelt hoor maar omdat je bij jou eigen RPG meestal maar 2/3 regels heb en dat wil ik hier echt niet, no offence. Je mag nog wel mee doen maar dat kan alleen nog als mens]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[nee laat maar.]

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Chará Sofía Iméra Luce

In mijn ene hand heb ik mijn boeken en in mijn andere hand heb ik mijn beker met koffie. Hoe ga ik nu mijn kluis dichtslaan? Ik kijk en duw mijn kluis met mijn elleboog dicht.
Ik glimlach triomfantelijk en loop dan de menigte in. Ik ontwijk ieder persoon die ik tegenkom terwijl ik een slok van mijn koffie neem. Ik had mijn haar al in een knotje gedraaid waardoor je misschien wel mijn tatoeage ziet, maar toch. Er zal geen Iblis zijn toch? Ik lette niet op waar ik liep en was helemaal in gedachte verzonken. Ik was aardig onder de indruk dat ik vloeiend Grieks en Italiaans kon spreken en liet me helemaal meesleuren.
Ik vond mijn nieuwe uiterlijk wel leuk en was er al aan gewend, zo ook mijn nieuwe familie. Toch was het een beetje vreemd, de datum nu alweer of tenminste het jaartal was 2012, ik kwam uit 1811. Ik beet even op mijn lip en nam nog een slok van mijn koffie.
Hoe zouden de mensen hier zijn? Mijn rode lippenstift was nog even rood en had niet afgegeven. Een hele verbe- 'Oef.' Mijn gedachten verder verstoord doordat ik niet uitkeek waar ik liep. Ik viel achterover en mijn koffie lag over ons heen. 'Accidenti, guarda fuori!' riep ik toen en weer had ik mezelf verbaasd. Mijn Italiaans was echt heel goed. 'Sorry.' riep ik toen zuchtend en keek een beetje geïrriteerd.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Caleb Noah Morrin
Als mijn ogen toevallig op de digitale klok van mijn dvd-speler vallen, zie ik dat ik weer aan de late kant ben, zoals gewoonlijk. Niet dat ik me nu ga haasten, in tegendeel. Ik doe alles rustig aan, leraren zijn toch al gewend dat ik nooit op tijd ben. Niet dat ik het wel erg vind ofzo. Ik heb toch alle tijd van de wereld. Ik zet de tv weer uit en pak mijn schooltas van de tafel. Ik loop mijn huis uit, naar mijn auto. Ik gooi mijn tas op de bijrijdersstoel, en stap zelf in achter het stuur. Ik start de auto en bekijk mijn spiegelbeeld nog eens en rijd dan weg. Na ongeveer 5 minuutjes ben ik wel op school. Het voelde aan de ene kant goed om weer op school te zijn, en aan de andere kant niet. Ik had geen zin om weer al het huiswerk te moeten maken, en alles weer te moeten leren. Maar nu ik zo eens rondkeek, zag ik dat er aardig wat nieuwe mensen waren. En hoe meer nieuwe mensen, hoe meer kans op een Sembilan. Ik stap mijn auto uit en loop het schoolplein op. Meteen krijg ik veel bekijks van de meiden, zoals altijd. Ik loop gewoon door, zonder ze ook maar één blik te geven. Want gewone mensen meiden zijn toch nutteloos. Behalve als ik energie nodig heb, dan zijn ze opeens heel handig. Ik loop de school in, op zoek naar mijn kluisje, maar bedenk me dan. Er staat een meisje naar de prijzenkast te staren, en echt lang te staren. daarbij komt nog dat het meisje er ook opeens heel bleek uit ziet. Wat in mijn ogen best wel verdacht gedrag is, en ik moest het zeker voor het onzekere nemen. Ik loop naar het meisje toe en ga naast haar staan terwijl ik ook naar de prijzenkast staar. Ik zeg nog niks en volg vanuit mijn ooghoeken haar blik. Hij komt uit bij de foto van Zoey Collins. 'Zoey was een goede leerling, tragisch dat ze er nu niet meer is,' zeg ik en ik draai me om naar het meisje. 'Kende je haar?' vraag ik dan met een hele kleine glimlach, die ik moet onderdrukken want anders gaat hij zo over in een grijns.

I knew you were trouble.

[kofdvn ik wil reageren maar ik verplícht me zelf eerst die kutfolders te doen]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Savan Rhys Blaize

In gedachte verzonken staar ik door het raam. De gang lijkt redelijk afgelegen afgezien van een aantal kinderen dat me zo nu en dan passeert maar daar kan ik mee leven. Mijn gedachten worden verstoord door een persoon die tegen me oploopt, het gaat niet met heel veel vaart maar toch wordt ik meteen tegen de muur achter me gedrukt. Deels van schrik en deels van verbazing heb ik blijkbaar mijn spullen op de grond laten vallen. Meteen voel ik hoe een warme vloeistof In mijn shirt trekt en als ik erachter kom dat het koffie is kan ik het niet nalaten om wat binnensmonds te vloeken. Ik haal net adem om eens flink uit mijn slof te schieten als een stem vanaf de grond tegen me begint te praten. 'Accidenti, guarda fuori!' klinkt het in vloeiend Italiaans vanaf de grond. Het meisje op de grond heeft nu zeker wel mijn aandacht. Als ze maar niet verwacht dat ik hierop ga reageren. Nog steeds met een boze blik en gefronste wenkbrauwen kijk ik het meisje aan maar maak nog geen aanstalten om haar overeind te helpen. Wel heb ik mijn mond dichtgeklapt. Het meisje heeft haar ravenzwarte haren in een knot gedraaid en wat me opvalt zijn haar ogen die een donkerblauwe tint hebben. Bijzonder. 'Sorry!' roept het meisje waarna ze een geïrriteerde zucht slaakt. Nou wordt het helemaal mooi. Ze. Blijkt ook koffie over zichzelf heen gegooid te hebben en ik besef zelf wel dat het raar zou overkomen om nu nog boos te worden. Ieder ander meisje zou zich waarschijnlijk zo snel mogelijk uit de voeten maken maar zij is dat zo te zien niet van plan dus besluit ik te stoppen met zwijgen. Met een nors gebaar steek ik mijn hand uit om haar overeind te trekken. Misschien dat ze me zou kunnen helpen met een lokaal. 'Dat was niet al te slim hea, gaat het?' vraag ik haar.

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Lexi Phine
Mijn broer stopt op een gegeven moment en ik kijk uit het autoraampje naar buiten. Fijn, weer een highschool. Ik zucht diep en kijk mijn broer even aan. 'Het komt wel goed Lexi, gewoon dit jaar afmaken en dan hoef je niet meer naar deze school,' zegt mijn broer lief en gebaard dat ik de auto uit moet stappen. 'Waar ga jij nu heen dan? En hoe kom ik thuis?' vraag ik nog snel. 'Zoals we het altijd doen. Ik ga nu werken, en jij gaat terug met de bus,' zegt hij en hij rijdt weg. Zoals we het altijd doen? Wat nu als er Iblis in die bus zitten. Er loopt een koude rilling over mijn lichaam heen. Ik zucht even en loop het schoolplein op. Ik moet toch echt naar school, en ik kan er toch niet onderuit komen. Meteen komen er twee meisjes naar me toe lopen. 'Lexi, waarom reageer je niet op je sms?' vraagt er gelijk eentje. 'Ik heb mijn mobiel thuis liggen,' zeg ik en ik kijk verbaast naar haar mobiel die ze in de lucht houdt. Mag je die zomaar mee naar school nemen dan? 'Waarom?' vraagt de ander ongelovig alsof ik net gezegd hebt dat ik van een andere planeet kom. 'Ik uh...' stamel ik. Nu moest ik even snel iets verzinnen. 'Ik ben hem vergeten,' zeg ik dan en de meisjes knikken. 'Het is altijd hetzelfde met jou,' zegt de ene en er komt een jongen bij ons groepje staan. 'Lexi, Cassie, Nadia, leuk jullie weer te zien,' zegt hij blij. 'Ook leuk jou weer te zien, Berrie,' zegt het meisje dat als Cassie aangewezen is verveeld. 'Ik uh ga naar binnen,' zeg ik snel en ik loop om het groepje heen de school in. Ik had geen zin in dat gesprek en wie weet waren ze wel Iblis. Ik zucht diep. Ik word echt gek zo. Ik had het gewoon nooit tot mijn achtste leven moeten laten komen. Ik ben zo dom. Ik kijk de school rond en zucht weer even. Welk kluisje zou ik hebben?

[Iemand zin om Lexi tegen te komen?]

I knew you were trouble.

Chará Sophía Iméra Luce.

Ik kijk de jongen aan die blijkbaar ook koffie over hem heen heeft. Pfft, waarom sta je midden in een gang stil!
Als ik om me heen kijk zie ik dat het niet eens echt midden in de gang is, maar oke.
Met een nors gebaar steekt hij zijn hand uit om me overeind te trekken. 'Dat was niet al te slim hea, gaat het?' Hoor ik hem dan vragen en ik neem zijn hand aan. 'Dankjewel.' zeg ik alleen en reageer niet op zijn reactie. Ik pak mijn boeken op en zucht.
Ik kijk van zijn shirt naar die van mij en ik schud mijn hoofd. 'Un po 'goffo.' mompel ik dan en zucht. Weer ben ik verbaasd, maar toch kijk ik hem aan. 'Sorry, ik was blijkbaar weer eens in mijn eigen wereld.' pers ik er dan uit en haal twee shirts uit mijn tas. Eén was van Matthew, die had hij blijkaar in mijn kluis gestopt en ik zou het aan hem geven, maar dat heeft geen nut nu. Dat andere shirt was van mij, ik ging van donkergroen naar rood. 'Hier.' mompel ik dan en geef het shirt aan hem. De koffie plakte aan mijn lichaam en ik had er een hekel aan. 'Ook niet zo handig als iemand stil staat midden in de gang.' komt er geirriteerd uit mijn mond.
De irritatie was meer om het koffie gedeelte dan om hem. Ik keek op de grond en zag dat mijn armbandje van mijn pols af was geschoten. Ik bukte om het op te rapen waardoor mijn haar naar voren vloog.
Ik ging weer rechtstaan terwijl ik mijn armbandje om deed en keek hem aan.
Nu ik een goed beeld van hem was was het enige wat door mijn hoofd spookte.
Damn, hij was knap.
Ik keek hem afwachtend aan, dat hij knap was weerhield hem niet dat ik het hem ook deels kwalijk nam.

The duty of youth, is to challenge corruption.

[@Humblebee, Ik kan Yuki sturen ]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

LacunaCoil schreef:
[@Humblebee, Ik kan Yuki sturen ]

I knew you were trouble.

Humblebee schreef:
(...)

[Is goed ]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Yuki Aya Misako

Ik liep vervolgens rustig het plein op. Een stroom van mensen deed precies hetzelfde. Ik keek even rond en zag een paar eerste jaartjes met grote rugzakken angstig om ze heen kijken. Het leek wel of ze in de arena werden gegooid zoals in het boek The hunger games. Ik zag mensen met blij blikken en droevige, chagrijnige blikken. Ik behoorde eerder tot de droevige en chagrijnige. O, wat had ik zin in een jaar vol met leren en stressen voor examens. Ik liep naar binnen en werd bijna omver geduwd door mensen die 2 keer zo groot waren als mij. 'Kijk uit!' Zei ik boos, zonder een reactie terug. Nadeel aan Japans zijn: Lengte werkte niet mee. Ik was 1.60 meter en voelde me ook heel erg klein tussen anderen. All mijn vrienden waren minstens 10 cm langer. Ik heb nooit iemand gehad als een vriend die korter was dan mij. Ik keek even rond de school. Sommige dingen hadden ze een nieuwe laag verf overheen gedaan. Dat was hard nodig. Kort daarna liep ik naar mijn kluisje. Ik stak mijn sleutel erin en opende hem. Ik stopte nooit zoveel in mijn kluisje. Meestal boeken als mijn tas echt te zwaar was. Dit keer deed ik er een paar boeken in. 'Ik heb ze toch niet nodig,' Zei ik tegen mezelf. Ik sloot mijn kluisje en keek even rond of ik iemand herkende.
En ja hoor daar zag ik een heel bekend iemand rondlopen. 'Lexi!' Riep ik naar haar. Ik liep gelijk naar haar toe. Volgens mij keek ze heel even verbaasd, maar dat wist ik niet zeker. 'Kon ni Chi wa, Hoe was jouw vakantie? Die van mij was best leuk,' Ik glimlachte even. 'Zoals je weet ben ik naar Japan geweest. Echt een gekke boel daar! Al vond ik het eten wel erg lekker en ik voelde me daar op mijn lengte. Ook heb ik mijn familie gezien. Ze probeerde met me te praten maar dat lukte niet echt. Ik weet nog steeds niet veel woordjes,' Vertelde ik heel snel. 'We hebben daar echt heel veel dingen bezocht in 2 weken. Waar was je ook alweer naar toe gegaan?' Wat was ik blij om haar weer te zien. Een hele vakantie zonder vrienden was behoorlijk eenzaam.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Savan Rhys Blaize
Het meisje pakt zonder al te veel te zeggen mijn hand aan waarna ik haar behoedzaam overeind trek. 'Dankjewel' zegt ze rustig zonder verder op me te reageren. Niet geheel bewust til ik mijn wenkbrauw een stukje op en houd mijn ogen op haar gezicht gevestigd. Ik hou niet van die mainstream meisjes die giechelend en roddelend door de school lopen en ik heb het nou ook niet zo op die verlegen types, mensen die zichzelf briljant vinden kan ik ook afstrepen en dan blijft er nog maar weinig over. Dit meisje valt onder geen van allen maar ik kan nog steeds niet zeggen dat haar gedrag me bevalt. Nadat ze haar boeken heeft opgepakt blikt ze eenmaal van haar shirt naar het mijne 'Up no goffo' mompelt ze. up no wat echt niet te geloven wat ze allemaal uitkraamt zeg. Geïrriteerd klem ik mijn kaken op elkaar om er geen lelijke opmerking uit te gooien, ik heb geen idee wat me tegenhoudt. 'Sorry ik was blijkbaar weer eens compleet in mijn eigen wereld.' is haar verklaring. Ik haal mijn schouders op en knik 'het lijkt er wel op,' zeg ik nog steeds behoorlijk afstandelijk terwijl ik mijn tas weer van de grond til. Het ziet ernaar uit dat ik toch dat blazertje weer aan zal moeten trekken tenzij ik met een koffievlek op m'n shirt rond wil lopen. Noemen ze dat nou lot, ik heb zo het gevoel dat blondie niet erg blij gaat zijn met mijn bevlekte shirt. En dat nog wel op de eerste schooldag maar ja het zij zo. Als ik weer opkijk heeft het meisje twee shirts uit haar tas gehaald en houdt er mij eentje voor 'Hier' mompelt ze weer. Ik neem het shirt verbaasd van haar aan 'wat moet je in godsnaam met twee shirts in je tas' De opmerking is eruit voor ik er erg in heb en ik kijk haar vragend aan. Is ze hier op berekend, misschien gebeurt haar dit iedere dag want dan kan ik voortaan beter uit haar buurt blijven. 'Ook niet zo handig als er iemand stil staat op de gang' zegt ze geïrriteerd. Ik snuif enkel geïrriteerd 'Het enige wat niet handig is, is dat sommige mensen niet voor zich uit kijken terwijl ze rond aan het lopen zijn,' verweer ik mezelf wat bot. Geen idee wat ze doet maar opeens buigt ze naar voren waardoor de tatoeage in haar nek zichtbaar wordt. Ik verstijf ter plekke en kijk haar met grote ogen aan. 'Ben je helemaal gek geworden' sis ik ziedend. Ik weet niet hoe graag dit meisje haar leven wil beëindigen en ik kan nog maar amper bevatten wat ik net gezien heb maar ik weet het heel zeker. 'Ik zou maar wat voorzichtiger zijn als ik jou was,' zeg ik plotseling kil.

[ bericht aangepast op 27 aug 2012 - 21:06 ]

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.