[RPG] Sembilan ~ 1 - Speeltopics

.

[ bericht aangepast op 12 maart 2019 - 23:45 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Erin Victoria Marley
Na lang nagedacht te hebben kom tot de conclusie dat Heath dit nooit gedaan kan hebben. Hij is wel slim, maar niet op deze manier en hij kan niet zomaar iemand in een ander lichaam zetten. Ik heb wel eens over reïncarnatie gelezen maar dan werd je altijd opnieuw geboren, echt als een baby maar ook als een boterbloem of een kakkerlak. Dit is reïncarnatie op een andere manier, ik moet er alleen nog achter zien te komen op wat voor een manier. Gelukkig bestaat er iets als Google. Er loopt een rilling over mijn rug als ik me bedenk dat die droom waarschijnlijk geen droom was maar mijn doodsoorzaak. In de weerspiegeling van het glas zie ik dat ik bleek word. Rustig adem blijven halen. Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden om mezelf te kalmeren en open ze daarna weer om weer naar de foto te kijken.
'Zoey was een goede leerling, tragisch dat ze er nu niet meer is,' hoor ik een jongensstem zeggen. Ik, een goede leerling, dat is een nieuwe. Oké, ik let meestal wel op en was niet echt aan het klieren maar mijn cijfers waren nou niet bepaald iets waar je u tegen zegt. 'Kende je haar?' vraagt de jongen dan. Ik draai mijn hoofd en zie dat een hele kleine glimlach op zijn gezicht staat. Hij komt me vaag bekent voor. Volgens mij zit hij in het footballteam maar ik trok niet met hem op. Voetballer zijn nog iets heel anders footballplayers, die laatste zijn vaak een stuk arroganter. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik ken haar niet,' antwoord ik nadat ik zachtjes mijn keel heb geschraapt. 'Ik ben nieuw,' voeg ik er iets wat stuntelig aan toe. Bij goeduitziende jongens heb ik dat nogal snel, het scheelt nu nog dat ik de jongen van gezicht ken anders was het waarschijnlijk nog een stuk erger geweest. Voordat de jongen iets terug kan zeggen klinkt er een piepje van mijn mobiel en vlak daarna nog één. Erin, je kan pap en mam die tattoo beter niet laten zien. Alex. Tattoo? Wat voor een tattoo? Vanochtend heb ik geen tattoo kunnen ontdekken wat dus betekend dat Alexander liegt of dat de tattoo op een plek zit die ik zelf niet, of niet goed kan zien. Maar goed, Erin dus. Handig om te weten. Ik geef geen antwoord en open het tweede sms'je. Je vader en ik rekenen er op dat je je inschrijft voor de cheerleaderleading try-outs. Van de lieftallige Cruela. Mooi niet dat ik me inschrijven, maar aan de andere kant...dan kan ik wel Lydia in de gaten houden. Wel maar doen dus, alleen schrijf ik me ook in voor de voetbal try-outs, alleen hoeft Cruela dat niet te weten. Als ik iemand zijn kluisje zie openen bedenk ik me dat ik niet weet wat mijn kluisnummer is. 'Weet je misschien waar de conciërge is?' vraag ik. 'Ik ben mijn kluisnummer vergeten'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lexi Phine
Ik loop een beetje doelloos door de school. Wat moest ik nu doen? Mensen kende die Lexi en nu verwacht iedereen allemaal dingen van me. Ook wilde ik dolgraag bij mijn kluisje, als ik nu toch eens wist welke van mij was, dan zou het eens tuk makkelijker gaan. 'Lexi!' hoor ik opeens een meisjesstem zeggen en ik kijk rond. Er komt een chinees of Japans meisje naar me toegelopen. Chinees en Japans kon ik eerder ook al nooit uit elkaar houden. Ik glimlach even met veel moeite. Ik heb werkelijk geen idee wie dit meisje is. 'Kon ni Chi wa, Hoe was jouw vakantie? Die van mij was best leuk,' zegt het meisje dan. Kon ni chi wa. Was dat nu Chinees of Japans? Nu weet ik het nog steeds niet. 'Hey,' zeg ik zachtjes. En nog voor ik iets anders kan zeggen begint het meisje over haar vakantie. Wat me wel goed uit komt, want ik weet helemaal niet waar Lexi naar toe op vakantie is geweest. 'Zoals je weet ben ik naar Japan geweest. Echt een gekke boel daar! Al vond ik het eten wel erg lekker en ik voelde me daar op mijn lengte. Ook heb ik mijn familie gezien. Ze probeerde met me te praten maar dat lukte niet echt. Ik weet nog steeds niet veel woordjes,' zegt het meisje. Ik luister maar half aangezien ik niet weet wat ik nu moet doen, bluffen over mijn vakantie of over iets heel anders beginnen. Aan de andere kant weet ik nu wel dat ze Japans is. Nouja, waarschijnlijk dan. 'We hebben daar echt heel veel dingen bezocht in 2 weken. Waar was je ook alweer naar toe gegaan?' vraagt ze enthousiast. Ik denk even na maar weet dan wat ik moet doen. 'Welke dingen heb je allemaal bezocht dan?' vraag ik glimlachend. Deze glimlach komt beter over, want hij was best wel echt. Maar niet omdat ik nu zo geïnteresseerd was in haar vakantie. Maar ik ben eerder blij omdat ik haar vraag weet te omzeilen.

I knew you were trouble.

( Haha ik vind zijn reactie ge-wel-dig )

Chará Sophía Iméra Luce.

'Het lijkt er wel op,' Zegt hij en ik hoor afstandelijkheid in zijn toon. Mijn toon daarintegen is lichtelijk geirriteerd en geeft verder niks weg. Hij tilt zijn tas van de grond en als ik hem het shirt heb aangeboden krijg ik weer eens iets toegeworpen, hij neemt het aan maar toch zegt hij dit : 'Wat moet je in godsnaam met twee shirts in je tas?' Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Je neemt het aan of niet.' zeg ik en heb het shirt nog vast. 'Het is van mijn 'broer' hij had het in mijn kluis gegooid.' zeg ik en laat het los. Ik kijk hem bedenkelijk aan.
'Het enige wat niet handig is, is dat sommige mensen niet voor zich uit kijken terwijl ze rond aan het lopen zijn,' Verweert hij bot. 'Je had me aan zien komen dus wie kijkt niet uit.' kaats ik terug, maar als ik dat heb gezegd begint hij ineens te sissen : 'Ben je helemaal gek geworden' siste hij ziedend. Ik keek hem aan, maar wist al waar hij het over had. 'Ik zou maar wat voorzichtiger zijn als ik jou was,' zei hij kil.
Mijn ogen stonden weer net als normaal, mysterieus en gaven niks weg. Een lach rond mijn rode lippen was niet te zien en ik keek hem aan. 'Hmm, als je het nog niet wist, tatoeage's, deze tijd. Ze zoeken er niet veel achter.' begin ik dan rustig. 'Maar bedankt voor je waarschuwing.' zeg ik dan en laat een totaal niet gemeend lachje zien. Het niet arrogant of bitcherig, maar het was gewoon toonloos en rustig.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Caleb Noah Morrin
Het meisje kijkt me aan en schud haar hoofd even 'Nee, ik ken haar niet,' zegt ze nadat ze haar keel had geschraapt. 'Ik ben nieuw,' zegt ze hierna. Ja dat zag ik ook al, meid. Ik pers een glimlach op mijn lippen. Hij ziet er gemeend uit, want daar heb ik 300 jaar op kunnen oefenen. 'Dan is het wel zo netjes om mezelf voor te stellen,' zeg ik en ik steek mijn hand naar haar uit. 'Caleb,' zeg ik rustig en ik kijk haar vol verwachting aan. Natuurlijk deed dit meisje een beetje vreemd. Maar omdat ze nieuw was, was dat wel logisch. Ik mag niet te snel mijn conclusies trekken. Ik zou eerst wel weer naar een tatoeage zoeken, voor ik actie onderneem. In de tussentijd kan ik natuurlijk altijd wat tijd met dit meisje doorbrengen, want ze was zeker niet lelijk. Ik sta nog steeds met mijn hand uitgestoken maar ze krijgt zo te horen een sms. Ze pakt gelijk haar mobiel en ik trek één wenkbrauw op. Het was niet zo netjes om gelijk op je mobiel te kijken terwijl ik hier mijn best sta te doen, terwijl het niet eens nodig is. Ik weet nu dus wel van wie ik mijn levenslust haal en wie ik als eerste te pakken zal krijgen als ze echt een Sembilan blijkt te zijn. 'Weet je misschien waar de conciërge is?' vraagt ze dan als ze opkijkt van haar mobiel. 'Ik ben mijn kluisnummer vergeten'. zegt ze er nog achteraan. Ik grijns even. 'Dat is niet zo slim van je, maar waarom zo'n haast? Ik weet je naam nog niet eens?' vraag ik terwijl ik haar eerdere vraag dus ontwijk. Het zal mij nog gebeuren dat een meisje haar kluisje interessanter vindt dan mij.

I knew you were trouble.

[thank you, Chará is een fijne tegenspeler dus dat speelt wel mee]

Savan Rhys Blaize
Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan zoals veel meisjes dat doen, ik grinnik spottend waarna ik mijn hoofd schud. 'Je neemt het aan of niet' zegt ze. Ik neem het shirt nukkig van haar over want hoe vervelend ik het ook vind om toe te geven; alles is beter dan dat blazer-ding. Bovendien is dit ongeveer mijn maat en ik gok dat ik niet echt voor lul sta als ik dit aantrek. Snel inspecteer ik de hals van het shirt en die lijkt tot mijn opluchting hoog genoeg om mijn tatoeage te verbergen. 'Het is van mijn broer hij had het in mijn kluisje gestopt' zegt ze waarna ze het shirt los laat waardoor het slap in mijn handen hangt. Ik ben niet echt van plan om me hier op de gang om te kleden maar als het even kan zou ik er wat haast achter zetten. Het koffie-natte shirt plakt tegen mijn lichaam en ik durf te wedden dat ik binnen de kortste keren naar koffie stink. Het meisje kijkt me bedenkelijk aan en ik probeer een diepere betekenis af te leiden.
'Je had me aan zien komen dus wie kijkt niet uit,' zegt ze gevat. 'nou heel scherp meisje,' teem ik kleinerend 'maar de meeste mensen lopen langs mij af in plaats van dat ze tegen me aan lopen. Bovendien schuiven ze dan niet de schuld op een ander af zoals jij hier wel probeert te doen. Het blijft een feit dat jij degene was die tegen mij aanliep,' zeg ik koeltjes. Deze discussie gaat eigenlijk nergens over maar ik weiger om dit zomaar op me te laten zitten. De lach die zich rond haar lippen vormt maakt me kwaad. 'Hmm als je het nog niet wist, tatoeage's, deze tijd. Ze zoeken er niet veel achter maar bedankt voor je waarschuwing.' zegt ze rustig waarna ze glimlacht. Ik duw mijn nagels in mijn handpalmen en verman mezelf door een aantal keer in en uit te ademen. 'Zeg luister eens ik weet niet of jij onder een steen hebt geleefd maar er zijn mensen die heel wat meer kunnen afleiden van jouw tatoeage...' ik stop halverwege mijn zin met praten en draai me geïrriteerd weg. Ik geef nu teveel prijs en ze wil toch niet luisteren 'Je moet het zelf maar weten,' zucht ik hoofdschuddend, het zou mij een zorg zijn wat ze met haar deden.

[ bericht aangepast op 27 aug 2012 - 21:23 ]

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Yuki Aya Misako
Terwijl ik natuurlijk mijn verhaal door vertelde viel me er iets op aan haar.
'Welke dingen heb je allemaal bezocht dan?' Vroeg ze met een zekere glimlach. Ik wist nog steeds niet waar ze ook al weer naar toe was geweest. Het zat ergens vaag in mijn achterhoofd, maar ik was het nog steeds vergeten. 'Ik heb door de binnenstad van Tokio gelopen. Het is daar zo groot! Echt niet normaal. We zijn met de hogesnelheidstrein gegaan. Die gaat echt heel snel. Maar de trein kwam 2 minuten te laat en kregen het geld van de kaartjes gewoon terug. Daar moet alles stipt op tijd zijn. Iedereen daar is al woedend als de trein een minuut te laat is,' Ik stopte even met praten. We hebben verschillende gebieden bezocht en natuurlijk ook de natuur bekken. De natuur daar is erg mooi. Anders dan. het weer is daar ook beter. Hier regent het gewoon te vaak,'Ik lachte even en bedacht me dat ik nog een paraplu in de vakantie in mijn kluisje had laten liggen. 'We zijn ook naar een park gegaan waar ze allemaal van die hele mooie huisjes hebben staan. Beetje oude Japanse stijl net zoals mijn huis, je weet wel. Het park had echt prachtige bomen met Sakura. Ook met vruchten zoals bessen,' Ik stopte even en dacht weer diep na waar Lexi ook al weer was geweest. Was het niet Frankrijk? iets vaag in mijn achterhoofd zei dat het ergens in die richting was. 'Zat jij niet ergens in de buurt van Frankrijk?' Ik wachtte even op een antwoord. 'Hoe is het trouwens met je broer. Ik heb je voor de vakantie nauwelijks over hem horen praten,' Ik had hem een paar keer gezien en met hem gesproken. Ik wist niet meer echt hoe hij eruit zag, maar dat boeide me niet echt. Ik had zelf graag een broertje of zusje in huis gehad. Het is altijd zo stil in huis als mijn vader lang werkte.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Faye Phoenix Fowler
'Engels,' antwoordt Nathan. Hij gaat met een hand door zijn haar en kijkt me aan. 'Maar, misschien word je gewoon oud,' zegt hij met een lachje. 'Voor zover ik weet ben jij ouder als mij, opa,' kaats ik terug. '324, toch?' Ik haal mijn schouders op. 'Kan, wat maakt het ook uit. We weten toch wel wat voor stof we eerst krijgen. Shakespeare natuurlijk'. Ik schud mijn hoofd van afkeer. Shakespeare vind ik echt helemaal niks. Nathan leunt tegen een kluisje en kijkt me geamuseerd aan terwijl zijn blik over me heen gaat. 'Nog wat Sembilans gevonden?' vraagt hij. 'Niet. Zo. Hard,' bijt ik hem toe. 'Ben je nu echt zo onnozel of doe je alsof? ' Ik gok het laatste en rol met mijn ogen. Wat denkt die sukkel wel niet om die vraag zo hardop te vragen. In de schóólgang nog wel, voor hetzelfde geld liep er net een Sembilan voorbij. Nathan is gewoon de grootste idioot die er bestaat. Alleen wel een aantrekkelijke idioot. 'Laten we maar gaan,' zucht ik.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

( Ghehe Dankjewel ! )

Chará Sophía Iméra Luce.

'Nou heel scherp meisje,' teemt hij kleinerend 'Maar de meeste mensen lopen langs mij af in plaats van dat ze tegen me aan lopen. Bovendien schuiven ze dan niet de schuld op een ander af zoals jij hier wel probeert te doen. Het blijft een feit dat jij degene was die tegen mij aanliep,' zegt hij koeltjes, zijn koelheid maakte me kwaad, maar net als altijd liet ik het niet merken. Ik wierp even een blik op hem, hij was er ook één. Door zijn informatie en hoe hij het shirt inspecteerde had ik het al door. Hij zou echt niet het shirt hebben geinspecteerd om te kijken als er een zo gezegde gay-hals in zat.
Ik keek hem aan met nog steeds dezelfde houding. 'Hmm, ik schuif de schuld niet op je, ik vind dat je mede schuldig bent aan dit voorval. 'zag ik en een nep lachje vormt weer om mijn lippen.
'Zeg luister eens ik weet niet of jij onder een steen hebt geleefd maar er zijn mensen die heel wat meer kunnen afleiden van jouw tatoeage...' Hij stopt halverwege en draait zich geiriteerd om. 'Je moet het zelf maar weten,' 'Een steen? Zo kan je het noemen, 1811 schat, 1811.' Zeg ik wanneer hij zuchtte.
Ik rolde met mijn ogen, ik vond het nogal vreemd dat ik nu van alle mensen die hier rondliepen precies tegen hém moest opbotsen. Ik beet op mijn lip terwijl ik mijn truitje van mijn borst afhield. Het plakkerige gevoel vond ik nou eenmaal niet fijn. 'Wat zonde van mijn koffie.'

[ bericht aangepast op 27 aug 2012 - 21:34 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Nathan Matthew Daniëls.

'Voor zover ik weet ben jij ouder als mij, opa,' kaatst ze terug. 'Ja, maar ik heb geen ouderdom verschijnselen.' zeg ik met hetzelfde lachje op mijn gezicht.
'Niet. Zo. Hard,' bijt ze me toe. 'Ben je nu echt zo onnozel of doe je alsof? ' Ze rolt met haar ogen.
'Luister eens,' zeg ik rustig. 'Zo luid praat ik niet en ten tweede.' begin ik en kijk om me heen. 'Het is hier druk, niemand let op ons. Tenminste, niet meer.' zeg ik dan en ze begint te zuchten. 'Laten we maar gaan,' Ik kijk haar aan en knik.
'Shakespeare is wel oke. Het kon altijd nog erger zijn.' mompelde ik terwijl ik mijn tas weer over mijn schouder hees.
'Het is dit, of wat we vorig jaar kregen.' mompel ik zachter en zuchtte, het was vorig jaar verschrikkelijk. Echt niks.
Soms was Faye echt een droogkloot, een bitcherig droogklootje, maar toch op een één of andere manier heb ik dat altijd leuk gevonden bij haar.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Savan Rhys Blaize
Ik prop onrustig het blazertje in mijn schooltas en kijk in het rond, ik wil hier zo snel mogelijk weg. Ik weet precies wat er mis is, het is niet dat ze me irriteert of ja eerlijk gezegd ze irriteert me mateloos. Maar wat ik het ergst vindt is dat ze niet naar me wil luisteren, dat ik mezelf nu heb verraden en mezelf enorm kwetsbaar heb gemaakt daarmee. Met een geïrriteerde grom draai ik me weer naar haar toe. 'Hmm ik schuif de schuld niet op je ik vind dat je mede schuldig bent aan dit voorval' zegt ze 'Weet je wat dan ook het kan me eigenlijk helemaal niets schelen wat jij wel of niet vindt,' zeg ik terwijl ik enorm veel moeite moet doen om rustig te blijven. Aan de andere kant voel ik weer hoe moe ik ben, ik heb behoefte aan wat eten en aan een persoon die me wat nuttige informatie kan bieden. 'Een steen? Zo kan je het noemen, 1811 schat, 1811' zegt ze waarna ze met haar ogen rolt. 'Heel mooi allemaal zeg luister laten we wat afspreken,' begin ik afgemat. 'wij,' ik wijs met mijn vinger eerst naar mezelf en vervolgens naar haar 'dit hele gesprek heeft niet plaatsgevonden en als je binnen bepaalde tijd weer in staat bent om je hersens te gebruiken dan raad ik je aan iets minder vrijgevig te zijn met dit soort informatie. Hoe dan ook ik heb hier geen zin in dus loop ik zometeen die kant op en jij de andere kant,' draag ik haar vermoeid op. Nogmaals laat ik mijn ogen over haar heen glijden, ze bijt op haar lip terwijl ze haar truitje een stukje naar voren houdt. Ik kan het niet uitstaan als ze nep naar me lacht, als ze spot of me uit probeert te lokken maar zoals ze daar nu staat heeft ze wel iets eerlijks over zich. Ik weet niet hoe ik dat moet noemen maar hoewel ik van plan was meteen weg te lopen sta ik nu nog steeds voor haar neus. 'Wat zonde van mijn koffie' zegt ze. Ik schud mijn hoofd, eerlijk is niet iets wat ik van een sembilan mag verwachten en dat geldt voor haar ook dus waarom komt deze opmerking dan toch redelijk onverwachts? 'Wat zonde van mijn shirt,' zeg ik toonloos.

[ bericht aangepast op 27 aug 2012 - 22:23 ]

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Chará Sophía Iméra Luce.

Ik luister naar alles wat hij te melden heeft, en stop met een toonloze : 'Wat zonde van mijn shirt,' Ik knik naar hem. 'Dat is zeker zonde.' Ik draai me om.
'Trouwens, dit gesprek ging ik alleen aan omdat je het zelf bent. Ten tweede, hoe dom denk je dat ik ben? Het boeit me vrij weinig wat je doet, maar ik weet wanneer ik kan praten en wanneer niet. ' zeg ik rustig.
Ik haal het elastiekje uit mijn haar en laat mijn ravenzwarte haar langs mijn schouders hangen.
Ik kijk hem aan. 'Zo beter meneer?' vraag ik en check voor de zekerheid als je het niet ziet.

( Sorry voor de mini )

The duty of youth, is to challenge corruption.

[ik zal zo met Faye reageren]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Savan Rhys Blaize
Ik schud mijn hoofd en laat het feit dat dit hele gesprek begon met het feit dat haar tatoeage nogal duidelijk zichtbaar was achterwege. 'prima,' knik ik waarna ik me omdraai. Hoofdschuddend loop ik richting de wc's wonder boven wonder weet ik die te vinden omdat ik er net ook al wat mensen naar binnen zag lopen voordat ik het hokje inloop kijk ik nogmaals achterom. Ik heb niet naar haar naam gevraagd zij niet naar de mijne en als we geen lessen met elkaar hebben dan zou het bij deze ontmoeting blijven. Dat was iets positiefs, als ze ten minste haar mond zou houden over mij tegen anderen. Ik bijt even kwaad op de binnenkant van mijn wang, dit was niet helemaal wat ik in gedachten had bij de eerste dag van mijn nieuwe leven. Het was niet de bedoeling om mijn identiteit kenbaar te maken en hoewel ik het niet zo letterlijk heb gezegd weet ik dat zij het weet. Dat heeft ze me ook wel laten merken ook. Ik hoop maar dat ze niet op het idee zou komen om mij ermee te chanteren in dat opzicht staan we in ieder geval gelijk ik zou haar ook kunnen verraden en op dit moment kan ik niets anders dan haar vertrouwen. In het wc-hokje verwissel ik mijn T-shirt. Voordat ik weer naar buiten liep werp ik voor de tweede keer deze dag een blik in de spiegel. Dit keer is het iets minder confronterend omdat ik weet wat ik te zien krijg. Een paar ogen staart me een beetje bozig aan en mijn blanke huid staat in fel contrast met de bruine huid die hier hoort te zijn, bruin en sproeten. IK blijf even staan en merk dat ik al een stuk rustiger ben voordat ik weer naar buiten loop. Zonder dat ik er iets aan kan doen kijk ik meteen naar de plek waar ik net met 'het meisje' had gestaan.

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Faye Phoenix Fowler
'Ja, maar ik heb geen ouderdom verschijnselen.' zegt Nathan met een lachje. 'Ik heb geen ouderdom verschijnselen,' zeg ik koppig terwijl ik hem geïrriteerd aankijk.
'Luister eens,' zegt hij rustig. 'Zo luid praat ik niet en ten tweede.' Hij kijkt om zich heen. 'Het is hier druk, niemand let op ons. Tenminste, niet meer.' zucht hij dan. 'Shakespeare is wel oke. Het kon altijd nog erger zijn.' mompelt hij er nog achteraan. 'Het is dit, of wat we vorig jaar kregen.' mompelt hij nog zachter.
'Zolang er maar wat leuke jongens in de les zitten vind ik het best,' grinnik ik zacht waarna ik naar een voorbij lopende jongen knipoog, die op zijn beurt grijnzend terug knipoogt. Ik draai me om zodat ik achteruit de jongen na kan kijken en grijns tevreden als ik zie dat hij achterom kijkt. Dan draai ik me triomfantelijk om en kijk ik Nathan glimlachend aan. 'Ik heb mijn volgende slachtoffer gevonden,' grijns ik en ik wiebel even met mijn wenkbrauwen. Ik had vanochtend nog “gegeten” maar meerdere keren op een dag kan geen kwaad. 'Als je mij in de pauze niet kan vinden weet je waarom,' zeg ik onschuldig.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

( Ghehe, eind van de dag zal hij haar nog tegenkomen. the shirt. )

Chará Sophía Iméra Luce.

'Prima.' zegt hij nog en loopt weg. Ik schud even mijn hoofd en loop dan rustig naar de wc.
Als ik de meisjes wc inloop kleed ik me om en heb ik een bordeaux rood shirtje aan wat perfect met mijn lippen matched. Ik kijk nog één keer in de spiegel en ik was er al aan gewend. Mijn blanke witte huid had plaats genomen voor een getinte huid. Mijn bruine haar was omgetoverd tot ravenzwart en mijn lichaam was nog steeds vrouwelijk en vol.
Ik liep de wc uit en keek even naar de plek, de jongen stond er nog en ik keek hem aan. 'Zie je later nog wel.' zei ik terwijl ik aan mijn shirtje trok ten teken dat hij het shirtje terug zal moeten geven. Ik werp nog even een blik en laat een klein lachje op mijn rode lippen zien terwijl ik de andere kant op loop met mijn boeken in de hand.
Zoals ik had geleerd liep ik zo vrouwelijk mogelijk, recht op en schouders naar achteren.
Ik keek naar de mensen die langs me heen liepen en keek naar de gezichten die voorbij kwamen. Allemaal zo anders.

The duty of youth, is to challenge corruption.