[RPG] Sembilan ~ 1 - Speeltopics

.

[ bericht aangepast op 12 maart 2019 - 23:45 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Erin Victoria Marley
Caleb knikt 'Dat weet ik maar al te goed, ik heb nu ook Engels. Als je even mee loopt naar mijn kluisje dan gooi ik eerst even mijn jas in mijn kluisje, en breng ik je daarna naar de conciërge en het Engels lokaal,' glimlacht hij. 'Dat zou erg aardig zijn van je,' glimlach ik. Het verbaasd me nog steeds dat hij zo aardig is. Bij een footballspeler verwacht zoiets niet echt snel, maar misschien is Caleb een uitzondering. Als we richting zijn kluis lopen komen we langs de inschrijfformulieren. 'Wacht even,' zeg ik tegen hem en ik vis snel een pen uit mijn tas om vervolgens mijn naam op te schrijven op de formulieren van cheerleaden en voetbal. Ik verbaas me over hoe mooi mijn handschrift is, dat was eerst niet zo. Dat zet me aan het denken, aangezien mijn handschrift veranderd is zijn andere dingen waarschijnlijk ook veranderd. Het liefst zou ik gelijk een radslag doen om het uit te testen maar dat is nogal raar. Ergens hoop ik dat ik de cheerleaderskills van dit lichaam heb gekregen, maar aan de andere kant...dat zou betekenen dat mijn voetbalskills weg zijn. Ik bijt bedenkelijk op mijn lip. Voetbal zou ik in principe altijd weer aan kunnen leren, alleen zou het lang duren voordat ik weer op mijn oude niveau zit. Ik zucht even en draai me dan weer om naar Caleb. 'Klaar,' zeg ik met een zwakke glimlach.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lexi Phine
'Ik weet het. Ik wacht nog wel even,' zegt Yuki. 'Wat heb jij dadelijk?' vraagt ze daarna. Ik haal mijn schouders op en zoek door mijn tas naar mijn rooster. Ik pak hem en lees af wat ik voor les heb. 'Biologie,' zeg ik walgend. Biologie was zo saai. En vooral als je het al duizend keer gehad had. Dit was nu mijn 4e keer al in het laatste jaar. 'Ik heb dadelijk scheikunde. Leuk, school is weer begonnen. Kon ik maar weer terug vluchten naar Japan. Lijkt me veel leuker dan hier op de school banken zitten,' zegt Yuki. 'Als jij naar Japan gaat, ga ik met je mee.' zeg ik lachend. Het lijkt me best leuk om een keer naar Japan te gaan. 'Ligt het aan mij of worden de tassen zwaarder na de vakantie of we zijn het niet meer gewent,' zegt ze dan. Ik haal mijn schouders op. 'Ik doe maar één boek in mijn tas. De rest gaat hup, mijn kluisje in,' leg ik haar uit. Dat deed ik altijd. Ik wisselde ze gewoon per les om, ik had geen zin in een zware tas. 'Maargoed, ik denk dat ik maar eens naar de les toe moet,' zeg ik dan tegen Yuki terwijl ik het lokaal af lees. 204, fijn weer trappen op.

Caleb Noah Morrin
'Dat zou erg aardig zijn van je,' glimlacht Erin. Ik glimlach terug, terwijl ik eigenlijk zo hard wil zuchten en geïrriteerd met mijn ogen wil rollen. Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud. Maar ik moet erachter komen of ze een Sembilan is. 'Wacht even,' zegt ze en ze vult het formulier in. 'Klaar,' zegt ze dan en ik glimlach even. 'Ik leen even je pen,' zeg ik terwijl ik haar pen pak en ik ook het formulier voor football invul. Ik weet toch al zeker dat ik gekozen wordt. Ik ben sneller en sterker dan bijna iedereen. Natuurlijk moet ik me wel inhouden, anders merken mensen meteen dat er iets bovennatuurlijks aan mij is. Ik geef Erin haar pen weer terug. 'Dankje,' zeg ik even lachend. 'Weetje ik kan je best trainen in football,' zeg ik terwijl ik haar rondleid naar de conciërge. In het gangpad ligt een of ander blikje, met de inhoud er helemaal uit. Ik zie het natuurlijk al vrij snel, maar Erin lijkt niks door te hebben. Ik wacht af, en vervolgens glijdt Erin er over uit en valt ze naar achter. Maar nog voor ze de grond raakt, heb ik haar al weer opgevangen. 'Gaat het?' vraag ik aan haar.

I knew you were trouble.

Erin Victoria Marley
'Ik leen even je pen,' zegt Caleb. Voordat ik iets kan zeggen heeft hij mijn pen al gepakt en een minuut later, nadat hij zijn naam op de footballlijst heeft gezegd, krijg ik die weer terug. 'Dankje,' lacht hij. 'Weetje ik kan je best trainen in football,' zegt hij terwijl we verder lopen. Ik wil antwoord geven maar struikel dan over iets wat in het gangpad lig. Ik bereid me al voor op de klap maar voel dan twee gespierde armen die me opvangen. Mijn ogen, die ik stijf dichtgeknepen had, open ik weer en ik kijk recht in Caleb's gezicht. 'Gaat het?' vraagt hij. Ik knik. 'Het gaat wel ja, ik struikel wel vaker'. Oké, dat laatste is niet waar maar dat maakt niks uit. Aangezien ik voortaan waarschijnlijk haast alleen maar hakken kan dragen zal ik wel vaker struikelen. 'Ik denk dat ik maar een paar sneakers aan moet schaffen,' zeg ik met een lichte glimlach waarna ik op mijn lip bijt. 'Zou je me weer overeind willen zetten?' vraag ik dan. Als Caleb dat heeft gedaan trek ik mijn rokje weer recht aangezien die iets omhoog gekropen was. 'En je aanbod om mij football aan te leren, dat hoeft niet. Ik wil voetbal leren, je weet wel, soccer, en niet die idiote sport waar jongens als een stel holbewoners tegen elkaar aanrennen, maar bedankt dat je het aanbood'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lahey schreef:
Faye Phoenix Fowler
Nathan slaakt een geïrriteerde zucht, en ik kan me vergissen maar het klinkt ook een beetje jaloers waardoor mijn mondhoeken lichtjes omhoog krullen en grinnik zachtjes als Nathan wat onverstaanbaars bromt. Dan komt er een meisje aangelopen, of beter gezegd geparadeerd. Aan de manier waarop ze met haar heupen beweegt lijkt het alsof er iets mis is met haar heupen en dat lopen op hakken gaat haar ook niet al te best af. Maar aan de grijns op Nathan's gezicht te zien merkt hij dat niet op, maar alleen haar cup D die overduidelijk nep is. 'Natie. Jou heb ik lang niet gezien,' slijmt ze. 'Ik zie je in de pauze,' ze knipoogt en fluistert iets in zijn oor wat ik, doordat ik dichtbij sta, kan horen. 'Het plekje'. Ik rol met mijn ogen. Oftewel de bezemkast dus. Lekker knuffelen tussen de vieze dweilen. Het meisje loopt grijnzend weg en knipoogt nog waardoor Nathan zelfvoldaan lacht. 'Hmm, als je me in de pauze kan vinden Faye,' grijnst hij. Er rolt een korte lach over mijn volle lippen. 'Ja, in de bezemkast,' grinnik ik. 'Serieus Nathan,' zeg ik dan iets serieuzer. 'Je kan echt wel iets beter krijgen dan die barbiepop met d'r neptieten. Wijs maar iemand aan er ik zorg ervoor dat ze je helemaal geweldig zal vinden, hoewel ik daardoor waarschijnlijk kotsend wegloop en als het überhaupt mogelijk is een meisje jou leuk te laten vinden,' grijns ik dan.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Leeft er hier nog iemand?]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Yeah, ik haha.]

Your make-up is terrible

Ik leef nog wel, alleen mijn personage praat et niemand

Aan niets denken is ook denken.

Lexus schreef:
Ik leef nog wel, alleen mijn personage praat et niemand

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Caleb Noah Morrin
'Het gaat wel ja, ik struikel wel vaker' zegt ze nonchalant en ik grinnik even. 'Schattig,' zeg ik lief tegen haar. Ik snap echt niet dat ik zo lief blijf, dat is echt duidelijk een nieuw record. 'Ik denk dat ik maar een paar sneakers aan moet schaffen,' zegt ze en ik kijk automatisch naar haar schoenen die een paar abnormaal hoge hakken blijken te zijn. 'Ik heb me altijd al afgevraagd hoe meiden op die dingen kunnen lopen,' zeg ik onder de indruk. Ik zou van me leven niet op hakken kunnen lopen, en ik leef nogal lang. 'Zou je me weer overeind willen zetten?' zegt ze daarna en ik knik. 'Tuurlijk, sorry,' zeg ik en ik zet haar weer overeind. Ze had niet echt door dat ik haar expres zo lang vasthield, maar dat was beter zo. Ze had überhaupt nog niks door. En dat was alleen maar gunstig voor mij. 'En je aanbod om mij football aan te leren, dat hoeft niet. Ik wil voetbal leren, je weet wel, soccer, en niet die idiote sport waar jongens als een stel holbewoners tegen elkaar aanrennen, maar bedankt dat je het aanbood,' zegt ze dan. Ik trek één wenkbrauw op. 'Oh, nouja ik ben ook wel aardig in soccer, dus als je iemand nodig hebt om te trainen, I'm your man,' ik lach even. 'Maar eh toevallig wint deze holbewoner wel vaak,' zeg ik daarna lachend. Eigenlijk zou ik haar eens even duidelijk moeten maken waarom ik geen holbewoner ben en wat ik wel ben, want ik verlies zo bijna mijn geduld. Maar gelukkig heb ik mezelf nu wel aardig in controle en glimlach ik gewoon.

I knew you were trouble.

Mijn personage heeft nog steeds niemand and I've been asking like.. a thousand times.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Die van mij ook niet, stuur die jouwe maar daarheen als je wilt?

Your make-up is terrible

Wil ik wel, maar eerst even snel bij jou RPG iets plaatsen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nyssa Kalika Thorne, IJdelheid.
Vrijwel gelijk wanneer ik de school binnenstapte, keek ik om me heen, op zoek naar de Sembilan. Het ongeluk en mijn lichte geheugenverlies werkte enkel niet echt mee en ik zuchtte diep, een beetje weemoedig wanneer ik gewoon doorliep, langs de normale mensen, maar ook mensen die misschien Sembilan waren.
Ik liep naar mijn kluisje om toch maar mijn spullen te pakken en toen ik daar aankwam, probeerde ik de combinatie te herinneren, dit lukte echter niet goed, waardoor ik met mijn hoofd een paar keer tegen het kluisje aan bonkte. Dit was natuurlijk een foute actie, want gelijk schiet de pijn weer door mijn hoofd en ik grijp naar de zijkant van mijn hoofd. De pijn werd echter iets naar de achtergrond gedrukt wanneer ik de combinatie herinnerde en dit snel invoerde. Een opgeluchte zucht kwam tussen mijn dieprode lippen vandaan toen het kluisje open ging.
“Eindelijk…” kwam er gefluisterd uit mijn mond en ik haalde enkel de spullen voor de eerste les eruit, welke niet veel waren. Ik sloeg het kluisje weer dicht en keek om me heen, fronste toen ik een meisje richting mij zag kijken, maar het kon ook net zo goed dat ze langs mij keek of gewoon richting iemand anders. Het tikkende geluid van mijn donkere hakken klikte op de grond en ik grinnikte lichtjes toen ik naast haar ging staan. Ergens herkende ik haar van, maar waarvan wist ik niet, zou ze een Sembilan zijn? Stom ongeluk, anders was dit nooit gebeurd. Ze bijt op de nagel van haar wijsvinger en ik schud mijn hoofd, het had vast iets te maken met de kracht van IJdelheid welke ik had, maar ik vond het gewoon lelijk wanneer mensen dat deden. “Het is niet mooi om op je nagels te bijten,” zei ik dus maar.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Mijn blik gaat even langs het meisje dat met haar hoofd tegen het kluisje bonkt voordat ze haar combinatie intypt. Ik herken haar wel, vagelijk. Het is in ieder geval geen Sembilan, helaas. Ik heb er ook nog geen ééntje langs zien komen bij wie ik dat gevoel krijg, helaas. De jacht moet eens geopend worden, niemand die ze zal missen. Ik kijk langs haar heen naar de andere mensen die aan komen lopen of in de tegengestelde richtig lopen. Ruggen zijn alleen niet zo interessant, op gezichtsuitdrukkingen kan je meer zien dan ze vaak lief zijn.
Plotseling komt het meisje mijn kant opgelopen. Licht grinnikend komt zij naast mij staan. Nu pas neem ik de tijd om haar iets beter te bekijken. Donker haar, donker rode lippen op volle lippen. Tattoos. Op haar gezicht nog wel. Inderdaad niet iets om snel te vergeten. Ze schud iets met haar hoofd wat haar haren mee laat bewegen.
"Het is niet mooi om op je nagels te bijten." zegt ze. Is dat waar ze zich druk om maakt? Nee, absoluut geen Iblis. Wie geeft daar nou weer een ruk om? Ik haal mijn wijsvinger langzaam uit mijn mond zonder haar aan te kijken, mijn blik gaat opnieuw langs de mensen die hier lopen. Daarna geef ik haar een blik met ogen die vuur lijken te spuwen.
"Dan mag jij zorgen dat ik me niet zo verveel zodat ik het niet hoef te doen." merk ik wat bot op. Ga toch iemand anders vervelen, mens. Mij zal ze zeker niet uit mijn verveling krijgen hier.

[ bericht aangepast op 8 sep 2012 - 10:01 ]

Your make-up is terrible

( Ik ga nú reageren. Het spijt me zo )

The duty of youth, is to challenge corruption.