[RPG] Sembilan ~ 1 - Speeltopics

.

[ bericht aangepast op 12 maart 2019 - 23:45 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

Nonchalant haalt ze haar schouders op, niet lijdend onder mijn vurige blik en botte woorden. Dat is nogal wat, iets wat ik niet zo zeer gewend ben. Ze haalt een lolly uit haar zwart leren tas, aan het plaatje te zien aardbei of ander rood fruit. Toch gok ik op aardbei. Ze haalt het papiertje eraf, gooit die op de grond en steekt de lolly in haar mond waarna ze om zich heen kijkt. Mijn blik volgt automatisch.
"Lolly?" vraagt ze en haalt een andere uit haar tas, mijn blik schiet erheen. Oranje, blijkbaar sinaasappel. Ze houd deze voor mijn neus maar blijft voor zich uit kijken naar andere mensen, in tegenstelling tot mij. Er krult een lichte glimlach rond mijn lippen als ik deze situatie herken van eerder. Ik neem de lolly aan en haal het papiertje eraf. Deze steek ik in de zak van mijn losse vestje, in tegenstelling tot haar. Als ik de lolly in mijn mond steek, duurt het enkele secondes voor ik de zoete smaak en de met smaakstoffen versterkte sinaasappelsmaak proef. Ontspanning leun ik tegen de kluisjes aan.
"Bedankt." zeg ik als ik de lolly even uit mijn mond haal. "Dat is lang geleden." merk ik erna op. Het lijkt erop dat zij mij meteen herkent had omdat ze gelijk op mij af kwam, ik schaam me lichtelijk omdat ik dat niet gedaan heb, waardoor ik doe alsof ik haar natuurlijk wel herkent heb. Nyssa...

[ bericht aangepast op 9 sep 2012 - 16:32 ]

Your make-up is terrible

(Ik wist even niets, dus als je mijn post sucky vind, moet je het zeggen en verander ik het.)

Nyssa Kalika Thorne, IJdelheid.
In mijn ooghoeken merk ik hoe een licht glimlachje rond haar volle lippen speelt en hoewel ik naar de langslopende mensen blijf kijken, die op hun beurt soms naar ons terugkijken, merk ik hoe ze de lolly aanneemt en het papiertje eraf haalt om deze vervolgens in de zak van haar vestje te steken. De lolly met aardbeiensmaak laat ik ronddraaien in mijn mond en zuig er soms op, waarna ik naar een meisje kijk die op een kleine afstand naar ons loopt te staren. Sommige leken zich zelfs te haasten voor hun lessen.
“Bedankt.” Ik knik enkel en kijk snel in mijn ooghoeken hoe ze ontspannen tegen de kluisjes aan leunt, terwijl ik mijn ene hand in mijn broekzak doe. “Dat is lang geleden.” Ik frons. Lang geleden? Dan herken ik haar waarschijnlijk toch ergens van. Nu voel ik me weer lichtelijk ongemakkelijk omdat ik dat ongeluk heb gehad waarbij mijn geheugen zwaar aangetast is.
Snel hierna komt er weer een kalme, nonchalante blik in mijn ogen wanneer ik me naar haar toe draai. ‘Lolly?’ Lang geleden had ik hetzelfde gevraagd, met dezelfde blik in mijn ogen en op dezelfde toon. Misschien zelfs nog wel voordat ik het ongeluk had gehad, al wist ik dat niet zeker. Hoe kan ik haar of dit in elk geval vergeten?
“Ah, Nathalie!” sprak ik toen, een glimlachje op mijn volle, dieprode lippen en glinstering in mijn donkere ogen. “Ik had al een vaag gevoel dat ik je kende.” Verontschuldigend haalde ik mijn schouders op. “Dat komt door het ongeluk.” Vertelde ik haar, al wist ik helemaal niet zeker of ik het haar verteld had of niet.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Caleb Noah Morrin
'Dat hoop ik,' mompelt ze. Wat wilt ze nu? Ze vindt zichzelf wel goed genoeg voor de Try-Outs maar hoopt uiteindelijk dat ze goed is. Ik snap niks van dit meisje. En ze begint echt heel erg vermoeiend te worden. Maar ik heb besloten om aardig te zijn tot blijkt of ze wel of niet een Sembilan is. Maar langer als een week ga ik dit niet volhouden. Als ik dan nog niks weet, ga ik haar wel van een afstandje observeren ofzo. Ik leun nonchalant tegen de muur aan terwijl Erin vraagt welk kluisje van haar is. Ik zie hoe de conciërge doet zoals hij altijd doet bij meiden en ik kan het niet helpen dat er een grijns op mijn lippen komt. Het is altijd weer grappig om te zien. Snel kijk ik weer normaal als Erin achteruit loopt en bijna tegen me opbotst. 'Laten we gaan,' zegt ze snel en ik knik even. We draaien ons om en lopen weg van de conciërge. Ik heb geen zin om over de conciërge te beginnen dus begin ik maar over haar kluisje. 'En welk kluisje heb je nu uiteindelijk?' vraag glimlachend aan haar. Ze heeft het briefje zo vast dat ik het niet stiekem kan zien. Maar ik wil haar kluisnummer wel weten aangezien ze daar vast vaak zal zijn.

Lexi Phine
'Geeft niet, het is hier ook net een doolhof,' zegt hij en ik grinnik even. 'True,' zeg ik en ik bijt even op mijn lip. Ik moest maar eens goed onthouden waar alle lokalen zaten, aangezien sommige mensen mij herkennen en het raar kan overkomen als ik opeens niet meer weet waar alle lokalen zitten. Want hoelang zou Lexi al op deze school zitten. Sowieso een jaar. Ook moet ik maar eens wat meer informatie over Lexi gaan opzoeken als ik "thuis" ben. Maar dat was een zorg voor later. Nu moest ik eerst het lokaal vinden, samen met deze jongen. De jongen besluit handig te doen en het aan een ouder iemand te vragen die snel antwoord geeft. Hij komt teruggelopen en zucht even. 'Fijn, we moeten 3 trappen op en dan is het het 5e lokaal aan de linkerkant,' zegt hij en ik knik. Ik wilde eerst zeggen dat het erger kon, maar dat wist ik niet eens. Ik wist niet eens hoeveel verdiepingen de school had. Dus misschien zaten we wel in het verste lokaal van hier, wist ik veel. 'Nou dan moeten we daar maar heen gaan, aangezien de lessen zo beginnen,' zeg ik en ik begin te lopen. Ik richt me op de jongen en besluit om me maar eens voor te stellen. 'Ik ben Lexi trouwens,' zeg ik glimlachend.

I knew you were trouble.

Nathalie Leyla Alix

Ze draait zich om naar mij met een kalme, nonchalante blik in haar ogen. De herkenning is duidelijk te zien nu, net zoals het daarnet bij mij duidelijk was geweest, als Nyssa daar op gelet had, wat ik betwijfel. Misschien had ik het dan toch mis, herkende ze mij ook duidelijk niet. Gelukkig maar, ben ik niet de enige. Ergens ben ik wel blij dat ik niet de enige Iblis hier ben. Ach, misschien lopen er nog wel meer rond die ik niet gezien heb.
"Ah, Nathalie!" zegt ze dan, een glimlachje op haar volle, dieprode lippen en glinstering in haar donkere ogen. "Ik had al een vaag gevoel dat ik je kende." Verontschuldigend haalt ze haar schouders op. "Dat komt door het ongeluk." vertelt ze vervolgens en ik trek mijn wenkbrauw vragend op. Ongeluk? Daar heeft ze me helemaal niets van verteld. Het is dan ook al een behoorlijk tijd geleden dat ik Nyssa voor het laatst gezien heb. Zou ze hierdoor een slecht geheugen hebben? Misschien kan ik er wel gebruik van maken. Ik schud kort met mijn hoofd.
"Welk ongeluk? Ik geloof niet dat ik daar ooit iets van gehoord heb." zeg ik met een poeslieve stem om niets van mijn gedachtes aan haar te onthullen. "Het is dan ook al een behoorlijke tijd geleden, is het niet?" Een honingzoete glimlach speelt rond mijn volle lippen als ik haar geïnteresseerd aan blijf kijken.

Your make-up is terrible

Chará Sophía Iméra Luce.

Ik zuchtte, de bel was allang al gegaan en ik was nog steeds aan het kloten met het lokaal.
Verderop zag ik een jongen staan, hij lachte naar me en ik lachte beleefd terug. 'Chará!' riep hij toen en gaf me een plotselinge knuffel. 'Moet jij niet in de les zitten?' vroeg hij toen en ik lachte even.
Wie was deze guy ook al weer?
'Ik weet niet wat ik heb..Engels geloof ik, kan je me naar 204 brengen?' vroeg ik toen en beet op mijn lip. Hij knikte. 'Geheugenverlies?' vraagt hij dan met een lachje en ik knik. 'Soort van ja.' zei ik wat afwezig maar hij merkte het totaal niet op.
We liepen door de gangen en ik zag ergens een foto van me staan. Ik fronste en liep erop af.
Kampioen kickboksen dames 2011/2012. Chará Luce.
Ik stond in een pakje terwijl ik mijn been lenig in een highkick had staan. Ik had een strakke paardenstaart in.
Ik was blijkbaar een kickbokser..Ik zuchtte. 'Chará anders kom je echt veels te laat.' zei de jongen en ik knikte snel waarna hij me naar het lokaal bracht. Ik kwam op het randje binnen en iedereen zat al. Mijn blik ging naar een lege stoel en toen ik zag wie er zat zuchtte ik.
Waarom in hemelsnaam? Ik zuchtte lichtelijk geïrriteerd. 'Mevrouw Luce.' hoorde ik opeens achter me en ik draaide me om een kleine dikke man keek me door zijn ronde brillenglazen aan. 'Is er een probleem?' Ik schudde mijn hoofd. 'Niet echt meneer, is er misschien nog een plek?' Hij keek me aan en knikte. 'Ja hoor, daar naast meneer Blaize.' Ik keek naar waar hij wees.
Alstjeblieft niet, Alsjeblieft niet,
Ik keek en zuchtte. Ja hoor, naast de jongen. Ik knikte en zette een fake lachje op. 'Danku.' vervolgde en ik liep naar de jongen. 'Zo snel had ik je ook niet verwacht.' mompelde ik toen en pakte mijn boeken erbij.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Aiden Adams.

'Leuk je weer te zien,' Hoor ik ineens naast me en kijk op.
Het meisje van de gang. Ik glimlach charmant. 'Insgelijks.' zeg ik dan en kijk haar aan.
Hmm, knap slank en ik vermoed een slimme meid. Perfect gewoon. Ik liet mijn blik ongezien over haar heen glijden en lachte even, hebbes.
'Hmm, ik had niet verwacht je nu al tegen te komen.' zeg ik dan tegen haar. 'Mister Adams and Misses Fowler!' hoorde ik opeens bruut achter me en draaide me om. 'Jullie gesprek graag ná de les.' zei de man streng en ik zuchtte.
Hij begon met praten en na een tijdje keek ik het meisje aan. 'Heeft miss Fowler ook een voornaam?'

The duty of youth, is to challenge corruption.

Nyssa Kalika Thorne, IJdelheid.
Vragend trekt Nathalie haar wenkbrauw op, waardoor ik mezelf gelijk vervloekte. Shit, ik had het haar dus niet verteld! Als ik dat niet had gedaan, moet ik het nu zeker ook niet gaan doen, de dingen gewoon voor mezelf houden. Onthoud dat, Nyssa, onthoud dat… Ze schudde kort met haar hoofd en ik knipperde enkel een paar keer met mijn wimpers, tegelijkertijd draaide ik de lolly nog steeds in mijn mond. Het aardbeienbolletje werd steeds kleiner, kleiner, waarna ik het zou breken met mijn tanden en het witte stokje weg zou gooien.
“Welk ongeluk? Ik geloof niet dat ik daar ooit iets van gehoord heb.” Zegt ze met een poeslieve stem waar ik de rillingen van krijg, echter laat ik niets ervan weten. “Het is dan ook al een behoorlijke tijd geleden, is het niet?” Een honingzoete glimlach speelde er rond haar volle, naturelgekleurde lippen en terwijl zij mij geïnteresseerd aan bleef kijken, glimlachte ik en liet mijn donkerrode lippen omkrullen als een grijns van een jong katje.
“Dat is inderdaad zo, Nathalie, ik heb je helaas te lang niet meer gezien,” De lolly had ik uit mijn mond gehaald en met mijn vrije hand streelde ik even kort langs haar wang om vervolgens een charmante glimlach op mijn lippen te laten. Mijn blik daarentegen was niet te ontcijferen, niet eens voor mij. “Ik denk dat het de tijd is waarom ik je niet zo snel herkende,” Grinnikte ik speels kort en stopte de lolly weer in mijn mond om hierna normaal te gaan staan en weer naar de leerlingen te kijken die nog steeds langs ons liepen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Faye Phoenix Fowler
'Insgelijks,' zegt de jongen met een charmante glimlach rond zijn lippen. 'Hmm, ik had niet verwacht je nu al tegen te komen,' zegt hij maar voordat ik kan reageren komt de leraar er tussen. 'Mister Adams and Misses Fowler! Jullie gesprek graag ná de les'. Ik rol met mijn ogen en leun met mijn ellebogen op de tafel. Het wordt steeds verleidelijker om die eikel van een Engels leraar iets aan te doen. Of, om het wat interessanter te maken, hem een leerling te laten randen. Dat wordt nog een pas een spektakel. Ik grinnik in mezelf en laat mijn blik door het lokaal glijden, opzoek naar een slachtoffer, maar veel soeps zit er niet tussen. Een geïrriteerde zucht rolt over mijn volle lippen, dan maar iemand uit een andere klas van hem. Zo moeilijk is het niet om er achter te komen wie hij allemaal les geeft. Ik word uit mijn gedachten gehaald doordat de jongen naast me iets vraagt. 'Heeft miss Fowler ook een voornaam?' Ik kijk hem even aan en laat een mysterieus glimlachje op mijn lippen komen waarna ik weer voor me kijk. 'Hmm, je mag er zelf achter zien te komen wat mijn voornaam is,' zeg ik. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar hem terwijl ik mijn hand onder de tafel laat zakken en die op zijn knie leg. Langzaam glij ik met mijn hand naar de binnenkant van zijn been en glij ik ook wat meer omhoog.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

Haar donkerrode lippen krullen om tot de grijns van een jong katje. Het eerste teken dat ze door dat ongeluk zeker niet haar IQ kwijt is geraakt. Mooi voor haar, minder mooi voor mij als we uiteindelijk de jacht openen op een gevonden Sembilan. Dan zal ze niet zo makkelijk om de tuin te leiden zijn als ik had gehoopt.
"Dat is inderdaad zo, Nathalie, ik heb je helaas te lang niet meer gezien." Blijkbaar gaat ze het over die kant spelen. Ze neemt de lolly uit haar mond en streelt met haar vrije hand over mijn wang, er verschijnt vervolgens een charmante glimlach op haar lippen. Even kijk ik haar verward en lichtelijk verbijsterd aan maar ik herstel mijzelf al snel. Aan haar blik is niets af te lezen, maar ik kijk haar aan met de vurige ogen van daarnet.
"Ik denk dat het de tijd is waarom ik je niet meer zo snel herkende." grinnikt ze kort en stopt de lolly weer in haar mond. Ze gaat weer normaal staan en kijkt naar de leerlingen die nog altijd langs ons heen lopen en er geen idee van hebben wat hier gebeurd. Ik scheur mijn blik los van het meisje met de donkere make-up kijk naar voren. Ja, gooi het maar op de tijd. Ons geheugen is sterker dan dat, normaal gezien.
"De tijd, hmm? Dat zal best." zeg ik spottend. Ik hou de lolly afwezig voor mijn mond en laat mijn tong er een paar keer over heen glijden voordat ik hem weer in mijn mond stop. Ik draai hem tweemaal rond en laat hem dan rusten, terwijl ik naar de leerlingen kijk. Geen één die eruit springt of mij bekend voorkomt, helemaal niets. Ik hoop dat de lessen zometeen meer uitwijzen. Ik neem de lolly opnieuw uit mijn mond.
"Dan weet je vast nog wel wanneer wij elkaar voor het laatst zagen."

Your make-up is terrible

Aiden Adams.

'Hmm, je mag er zelf achter zien te komen wat mijn voornaam is,' Zegt ze. Vanuit haar ooghoek kijkt ze me aan waarna ze haar hand onder de tafel laat zakken en die op mijn knie leg.
Ik kijk haar even lichtjes verbaasd aan, ik mag dit meisje wel.
Langzaam glijdt ze met haar hand naar de binnenkant van mijn been en glijdt ze ook wat meer omhoog waardoor ze nu aan de binnenkant van mijn bovenbeen zat.
Ik grijnsde kort. 'Hmm, verleidelijk Fowler.' zei ik toen en keek haar aan. Er was iets aan haar waardoor ik me nog erger tot haar voelde aangetrokken, maar wat het was..Ik kon er maar niet op komen.
'Maar, we zitten in het lokaal..' zei ik toen en grijnsde kort.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Savan Rhys Blaize

Voor een enkel moment ontschoot de ernst en werkelijkheid van de gehele situatie mij, ik hield het niet langer uit om mijn gedachten te forceren maar nu leken ze een loopje met me te nemen. Geluiden vervaagden enigszins tot een niet te plaatsen gegons en ik was me niet geheel bewust van alle bewegingen om me heen. Langzaam voelde ik wat spanning afnemen, terwijl enkele beelden in mijn hoofd langs schoten. Mijn voorgaande levens waren in vogelvlucht aan me voorbij gegaan, altijd had ik er verschillende motto's en doelen op nagehouden maar achteraf gezien leken deze zo kortzichtig en nutteloos. Liever had ik in onwetendheid verkeerd want dat zou waarschijnlijk minder pijnlijk zijn. Het leek allemaal zo zinloos alsof iemand van bovenaf de dobbelstenen wierp terwijl ik, de pion, maar af moest wachten wat het lot voor mij in petto had. Ondertussen moest ik me wel steeds openstellen en sterk houden anders was het spel bij voorbaat verloren. Het spel, want dat was het hoe je het ook bekeek en in ieder opzicht er was kortweg geen kans dat ik dat spel zou winnen. Ik was een marionet en het lot trok aan de touwtjes. Nu moest ik simpelweg afwachten wat dit vierde leven me te bieden had, ik zou me laten verassen. 'Ja hoor naast meneer Blaize' geschokt veerde ik overeind, koppie erbij. Ik was geheel ontmoedigd door mijn eigen gedachtes, het was niets voor mij dat sombere gedoe maar dat kreeg je na een tijdje nou eenmaal. Toen ik doorkreeg wat er goed en wel aan de hand was vernauwde ik mijn ogen. Naast de vent die glazig rondkeek en zojuist naar mij gewezen had stond het koffiemeisje. Al snel begreep ik waar de leraar op doelde toen hij mijn naam zei. Als ik nu ergens geen zin in had dan was het gezelschap van haar. Niet in de laatste plaats omdat ze vermoeiend was, ze werkte op mijn zenuwen en ik had totaal geen idee wat ik van haar denken moest. Zijzelf stond ook niet te springen om naast mij plaats te nemen maar aangezien ze geen keuze had gaf ze zuchtend toe. 'Zo snel had ik je ook niet verwacht' mompelde ze. In een bruuske beweging trok ik mijn tas van haar tafel. 'dat kun je wel zeggen ja,' stemde ik in, mijn gezicht in een plooi getrokken. Ik had totaal geen kennis van mijn nieuwe lichaam en wist dus niet of ze de verwarring over mijn gedachtengang van mijn gezicht af had kunnen lezen.

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Chará Sophía Iméra Luce.

Hij leek erg in zijn gedachte te zijn, ik vroeg me af waar hij aan dacht. Hij stond duidelijk niet te popelen om me te zien en ik vroeg me af wat hij van me dacht.
'Dat kun je wel zeggen ja,' zegt hij nadat hij zijn tas met een ruk van mijn tafel af heeft gehaald. Ik keek het boek door, het was allemaal zo anders..ik was hele andere dingen gewend.. maar in één van mijn levens kwam ik uit 1998. Een jaar dat erg veel verschilde van 1811 maar het kwam dicht in de buurt van waar ik me nu in bevond. 2012.
Ik zuchtte en draaide me naar hem om. De docent waarschuwde een paar leerlingen voorin en ik haalde mijn schouders in gedachte op. 'Luister..' begin ik dan rustig en beet op mijn lip. Het klonk niet arrogant of bitcherig, maar gewoon kalm en rustig. Ik wou duidelijkheid voor hem. Hij was een Sembilan en ik wou niet dat hij me verschrikkelijk vond want ik zat ook maar sinds vandaag in dit lichaam, ik kwam tot de ontdekking dat ik kickboks kampioene was en dat de helft van de school me kende. Ik kwam uit 1811, een hele andere tijd en ik moest wennen aan de modernisering. 'We hebben een héle slechte start gemaakt..' vervolg ik dan en zucht. 'Maar ik wil dat je weet dat ik ook niet mijn dag heb, ik ben ook 'nieuw'' fluisterde ik en keek hem aan. 'Dus ik ben ook aardig verward. Ik kom uit de oertijd.' Bij wijze van natuurlijk maar oke.
Ik wil niet dat je een verkeerde indruk van me hebt. - Dacht ik nog, maar zei het niet. Dat hoefde hij nou ook weer niet te weten. Ik principe boeide het me geen zak wat mensen van me vonden, maar bij hem wel.. juist omdat ik zo'n slechte start had gemaakt.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Faye Phoenix Fowler
'Hmm, verleidelijk Fowler,' grijnst de jongen. 'Maar, we zitten in het lokaal'. Ik kijk hem aan en trek één wenkbrauw op. 'Ik had niet van je verwacht dat je daar een probleem mee zou hebben,' zeg ik waarna ik mijn hand opsteek. 'Ja, Misses Fowler?' vraagt de leraar geïrriteerd. 'Ik voel me niet zo lekker, is het goed als ik naar schooldokter ga?' vraag ik op een overtuigende toon terwijl ik hem onschuldig aankijk. Als hij lijkt te twijfelen bijt ik op mijn onderlip, iets wat altijd helpt. 'Vooruit dan maar,' bromt hij. Ik knik en moet mijn best doen om niet triomfantelijk te glimlachen. Ik stop mijn boeken terug in mijn tas en als de leraar de andere kant op kijkt fluister ik snel iets in de oor van jongen. 'Je moet zelf weten of dat je hier blijft of dat je mee komt'. Met die woorden sta ik op en loop ik naar de deur. Voordat ik het lokaal uitlopen werp ik nog een blik op de jongen. Eenmaal buiten het lokaal vis ik een pakje sigaretten uit mijn tas terwijl ik langzaam richting de uitgang van de school loop.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aiden Adams

Fowler haalt een wenkbrauw op. 'Ik had niet van je verwacht dat je daar een probleem mee zou hebben,' zegt ze waarna ze haar hand opsteek. 'Ja, Misses Fowler?' vraagt de leraar geïrriteerd. 'Ik voel me niet zo lekker, is het goed als ik naar schooldokter ga?' Vraagt ze aardig overtuigend. De leraar twijfelt.
Ik mag dit meisje zeker.
'Vooruit dan maar,' bromt hij. Als de leraar een andere kant op kijkt fluister ze snel iets in mijn oor. 'Je moet zelf weten of dat je hier blijft of dat je mee komt'. hiermee verlaat ze me en ik schud lachend mijn hoofd. 'Meneer. Ik ga kijken als het goed gaat met miss Fowler..ze zag er bleek en rende volgens mij de gang door naar de wc. ' hij kijkt me aan en zucht. 'Adams, ga maar. ' zegt hij na een tijdje en ik loop snel naar buiten. Eenmaal daar loop ik richting de uitgang en zie haar staan. 'Krijg ik ook nog een of hoe zit dat. ' zeg ik dan met een kleine grijns.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Erin Victoria Marley
'En welk kluisje heb je nu uiteindelijk?' vraag Caleb met een glimlach. '347,' antwoord ik terwijl ik zonder aarzelen de goede kant op loop. Als we bij mijn kluis komen bedenk ik me pas dat het vreemd over moet komen dat ik mijn kluis wel in één keer weet te vinden. 'Ik liep hier eerder ook al langs,' zeg ik daarom maar waarna ik op het briefje kijk waar de cijfercode opstaat. 356257. Na even aan het slot gedraaid te hebben gaat het kluisje open en dump ik het grootste gedeelte van mijn boeken in de kluis. Ik slaak een lichte zucht van opluchting als ik merk dat mijn tas eindelijk fatsoenlijk draagbaar is maar die opluchting verdwijnt als ik de tijd op mijn horloge zie. 'We zijn te laat,' mompel ik. Net als ik weer in één keer de goede kant op wil lopen schiet het me te binnen en kijk ik naar Caleb. 'Waar is het lokaal?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered