[RPG] Sembilan ~ 1 - Speeltopics

.

[ bericht aangepast op 12 maart 2019 - 23:45 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

"Hm, en waarom vertel je het me niet eens?" begint ze, grijnzend als ze zich naar mij omdraait waardoor ik mijn blik automatisch op haar fixeer. "Ik ben benieuwd of je - je woorden waar kunt maken en de herinnering met me deelt." Ik zie de sluwe, maar speels grijnsje op haar lippen nadat ze deze woorden gesproken heeft. Haar armen doet ze over elkaar en ze kijkt me straks en afwachtend aan. Ik knik langzaam en bedenkelijk.
"Natuurlijk zal ik het je vertellen, om je geheugen even op te frissen. Ik ben geen complete idioot hoor." antwoord ik kil, waarna ik stil ben. Ik probeer de juiste woorden te vinden om de herinnering in uit te drukken, wat nog best moeilijk is. Ik sluit mijn ogen, het beeld van een jonge Sembilan verschijnt op mijn netvlies. Hooguit twintig, blauwe ogen en kort haar. Hij zal nooit meer van mijn netvlies verdwijnen. Ik open mijn ogen en probeer te grijnzen.
"Wraak of ijdelheid, wat zal winnen?" vraag ik aan haar.

Your make-up is terrible

Savan Rhys Blaize
Ik had spijt van mijn vraag, niet omdat het haar de kans gaf om dichterbij te komen en niet omdat deze vraag bij haar misschien iets naar boven zou halen. De onaangename tinteling die over mijn huid trok leek als een waarschuwing en ik was bang dat ik een grote fout gemaakt had door deze vragen te stellen. Dat gevoel ging diep en mijn verstand kon er niet bij hoe hard ik ook mijn best deed een verklaring te vinden. 'Het is wel..oke.' onderbrak ze mijn innerlijke strijd en verwarring, voor een keer was ik haar daar dankbaar voor. Ik knipperde ongelovig met mijn ogen, dit kon ik niet bevatten. Haar antwoord was zo simpel alsof ze het nieuwe café van twee straten verderop beoordeelde.  'Aan de ene kant is het wel leuk, iedere keer weer wat anders in tegen stelling tot andere zitten wij niet in het zelfde levenscyclus.' Ik steunde met mijn kin de rug van mijn hand en probeerde het lege gevoel dat zich in me nestelde op te vullen. Die voordelen had ik wel gezien, die en zoveel anderen maar noemenswaardig had ik ze nooit gevonden ze hadden nooit op kunnen wegen tegen het andere voor mij. Ik benijdde haar omdat ze er op deze manier naar kon kijken.  'Het enige nadeel is het veranderen van persoon, familie, vrienden..' zei ze vervolgens en ze beet op haar lip. Hoe ver we ook van elkaar verwijderd waren, hoe verschillend we tegen dingen aankeken het leek allemaal niet zo belangrijk. Wij zouden nooit vrienden worden, elkaar nooit exact begrijpen en de enorme verschillen zouden naderhand verder opspelen. Waarschijnlijk zouden we hierna niet eens samen in dezelfde ruimte door willen brengen. Ik mocht haar niet, zij mij niet en we lagen elkaar niet maar dat maakte niet uit want ondanks alles voelde ik me verbonden voor heel even. Ik wist dat zij hetzelfde doormaakte en hetzelfde beleefde misschien ging ze er anders mee om en ik vermoedde niet dat we er ooit over zouden praten maar het maakte geen verschil. Het waren niet de woorden het was meer de situatie eromheen. Ik schoof mijn hand over de hare, rustig. Even knikte ik haar bemoedigend toe en meteen voelde ik me zelf ook wat rustiger. Het werd helder in mijn hoofd, het was nu eenmaal zo en in plaats van zelfmedelijden te creëren kon ik flink wat andere dingen doen. 'het is goed, ik weet het,' mompelde ik haast onhoorbaar als teken van begrip. 

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Nyssa Kalika Thorne, IJdelheid.
Langzaam en bedenkelijk knikte ze, maar hoewel ik geen idee had wat ze ging zeggen of wat de herinnering ook alweer was, liet ik niets merken. “Natuurlijk zal ik het je vertellen, om je geheugen even op te frissen. Ik ben geen complete idioot hoor.” Antwoord ze kil, waarna ze stil is en ik dus begin te praten. “Wie heeft dat gezegd dan?” vroeg ik haar, haar laten wetende dat ik dat niet had gezegd en dit dus haar woorden waren.
Voor een kort moment sluit ze haar ogen weer en ik neem vrijwel gelijk mijn kans om goed na te denken over wat de herinnering zou kunnen zijn. Alleen het lukt me voor geen meter, al wist ik wel zeker dat het voor mijn ongeluk was. Doelloos zucht ik en kijk de gang door, totdat Nathalie opeens haar ogen weer opent en lichtelijk grijnst. “Wraak of ijdelheid, wat zal winnen?”
Ik fronste, ik wist niet wat ze bedoelde, maar vlak nadat ik dat deed, kwam ik erachter dat het geen goede zet was. Hieraan kon ze zien of merken dat ik het was vergeten of niet meer wist. Misschien zou ze hier iets uit kunnen halen en dat wilde ik dus totaal niet, ze had niet voor niets wraak als kracht. Gelijk haalde ik dus een grijns op mijn gezicht te voorschijn, maar ik kon een kritische blik niet vermijden. Ze testte me, wat bedoelde ze er in helsnaam mee?
“IJdelheid, lijkt mij. Wraak is slecht voor je bloeddruk,” Grijnsde ik vaagjes. Het was misschien een stomme zet om erin mee te gaan, maar ik wist eerlijk waar niet waar ze het over had en sowieso klonk het als een uitdaging, en die ging ik nooit uit de weg.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Sorry voor de enigszins late reactie
~~~~~~
Nathaniel Carter
Nathaniel haalde een hand door zijn haar, wat niet veel hielp omdat er al snel weer plukjes haar voor zijn gezicht hingen, die zijn gezichtsveld belemmerden. Opeens besefte hij dat hij nog niet echt mensen was tegengekomen die hij kende. Misschien dat hij ze later nog wel zou zien, hoopte hij. Het zou namelijk een saaie lesdag worden. Vrienden kunnen je het beste door zo’n dag heen slepen. Hij knikte op haar antwoord en begon bijna tegelijk met haar te lopen. Terwijl ze de trappen betraden keek hij nog even om zich heen. Werkelijk alles leek hetzelfde, maar dat was ook niet zo gek. ‘Ik ben Lexi trouwens’ Haar stem deed hem opkijken en hij keek haar met een kleine glimlach aan. ‘Mooie naam’ zei hij wel gemeend, niet precies wetend waarom eigenlijk. Het was altijd beter om met iemand om te gaan, dan als een loner door de school te zwerven. ‘Ik heet Nathaniel, maar je mag me ook wel Nate noemen’ stelde hij zichzelf voor. Nadat ze de trappen hadden afgelopen vond Nathaniel dat dat lokaal er nu ook wel mocht zijn. Het was niet zo lastig te vinden, want het was inderdaad het 5e lokaal aan de linkerkant.

Aan niets denken is ook denken.

Nathalie Leyla Alix

Ze fronst, natuurlijk weet ze niet wat ik bedoel. Maar al snel veranderd het naar een grijns op haar rode lippen en een kritische blik in haar donker opgemaakte ogen. Ze weet het gewoon niet. Dit tovert een sluwe blik in mijn ogen, toch hou ik me in en wacht ik op wat ze te zeggen heeft.
"IJdelheid, lijkt mij. Wraak is slecht voor je bloeddruk." grijnst ze vaag. Ik moet mijn best doen om niet in lachen uit te barsten, een enorme grijns siert wel mijn naturel roze lippen. Ik kijk Nyssa aan met een spottende blik in mijn ogen.
"Opnieuw verlies je, wraak wint altijd, Nyssa." vertel ik haar. Met een geamuseerde blik in mijn ogen kijk ik haar wat triomfantelijk aan en schud ik lichtjes met mijn hoofd. Het haar dat ik zonet over mijn schouder had gedrapeerd glijd naar beneden. Ik lik even over mijn lippen als ik haar aankijk.
"Zijn naam was Jeremy, Nyssa. Jeremy de Sembilan. Ik hoop dat die naam de herinneringen weer opbrengt bij jou, maar je weet natuurlijk niet wat de tijd allemaal voor schade heeft aangericht op jouw hersenen." Met die woorden pak ik haar. Om mijn lippen vormt zich een achterbaks grijnsje, maar mijn ogen blijven leeg, emotieloos. Zo probeer ik het tenminste te houden.

Your make-up is terrible

Nyssa Kalika Thorne.
Een enorme grijns siert haar lippen en al gelijk weet ik dat het een fout antwoord was, ik had niets moeten zeggen of het over een andere boeg moeten gooien. Zoveel zou ik toch in ieder geval moeten weten en kunnen uitwerken, zou je denken? Ik zucht diep. Great, this is just great.
“Opnieuw verlies je, wraak wint altijd, Nyssa.” Vertelt zij mij en gelijk veranderd mijn blik naar een waarvan je kon merken dat ik waakte op wat zij zou zeggen of doen. Ik keek wel uit met wat ik nu zou zeggen. Knarsetandend vernauwde ik vervolgens ook mijn ogen terwijl zij over haar lippen likt. Het leek bijna iets sadistisch, maar ik had de hele tijd al geweten dat je met haar op moest passen.
“Zijn naam was Jeremy, Nyssa. Jeremy de Sembilan. Ik hoop dat die naam de herinneringen weer opbrengt bij jou, maar je weet natuurlijk niet wat de tijd allemaal voor schade heeft aangericht op jouw hersenen.” De adem stokt in mijn keel, waarna er een donker gegrom eruit komt. Er heeft zich een achterbaks grijnsje op haar lippen gevormd, haar ogen bleven echter leeg en emotieloos.
Jeremy… Jeremy… De naam herhaalde zich in mijn hoofd als een liedje waarvan ik de titel probeer te achterhalen. Wie ben jij, Jeremy? Nadat ik zijn naam nog een keer door mijn hoofd haalde, flitsten mijn ogen open, stokte mijn adem alsof ik opnieuw herboren werd en keek hierna Nathalie zo woedend en dodelijk aan dat ik dacht dat ze ter plekke dood zou vallen. “Bitch!” riep ik uit, waarna ik naar haar toe vloog en mijn hand sterk om haar keel pakte, mijn ogen vlamde in haar blik. “Hij was van mij! Jeremy… Hij was van mij!”

[ bericht aangepast op 10 sep 2012 - 20:01 ]

†

Nathalie Leyla Alix

Haar adem stokt in haar keel, er komt een donker gegrom uit haar lippen. Ondertussen zie ik aan haar blik hoe hard ze nadenkt, hoe graag ze wilt weten wie aan die naam gekoppeld hoort te zitten, ik hoop dat ze daardoor de kleine verandering in mijn blik niet opmerkt, het gepijnigde dat samengaat met die naam. Plotseling is het zover, haar blik veranderd. Haar adem stokt opnieuw en ze geeft me de meest dodelijke en woedende blik, net zoals ze er toen achterkwam, toen het al te laat was. Ik kreeg dezelfd blik, zoveel jaren geleden.
"Bitch!" roept ze uit, waarna ze me aanvliegt en haar hand sterk om mijn keel pakt. Ik bots hard tegen de kluisjes aan. Haar ogen vlammen in haar blik en ik sla mijn hand om haar smalle pols heen.
"Hij was mij! Jeremy... Hij was van mij!" Ik geef een harde ruk aan haar pols waardoor ze me los laat en duw haar de andere kant op. Ik grom kwaad en wrijf over mijn nek heen, die nu al rode plekken begint te vertonen.
"Helaas, hij koos voor wraak." grom ik naar Nyssa. Hij koos voor mij, helemaal voor mij! Iets wat ik niet hardop uitschreeuw en in haar gezicht wil duwen. Dat hij persoonlijk ook voor mij koos, hou ik geheim. Zolang haar geheugen haar tegenhoud, zal ik het niet vertellen. Nog altijd zonde dat hij dood moest, maar hij bleef een Sembilan.

Your make-up is terrible

Faye Phoenix Fowler
De jongen lacht zacht en schudt zijn hoofd terwijl hij tegen een lantaarnpaal leunt. 'Hmm, moet ik nog even over nadenken,' zegt hij mysterieus. Er komt een lichte grijns op mijn gezicht als ik de uitdrukking op zijn gezicht zie nadat zijn blik weer over me heen glijdt. Ik doe mijn mond al open om een bijdehante opmerking te maken maar bedenk me nog en druk mijn lippen weer op elkaar. Zwijgend kijk ik toe hoe hij zijn sigaret oprookt. Dit gaat zó makkelijk worden. De grijns op mijn lippen wordt breder als hij naar me toeloopt en over me heen buigt. 'Aiden,' zegt hij. 'Dat is mijn naam Fowler'. Hmm, Aiden dus. Zover ik weet betekend dat vuur. Ik kom er vanzelf wel achter of die betekenis bij hem past. Dan kom ik iets omhoog zodat onze lippen elkaar net niet raken. Ik kijk hem aan met een ondeugende fonkeling in mijn ogen en een verleidelijke glimlach op mijn lippen. 'Aiden Adams,' zeg ik. 'Dat klinkt als een stripfiguur, of iemand uit Smallville,' vervolg ik met een lachje. Ik buig me iets naar hem toe waardoor het lijkt dat ik hem ga kussen maar op het laatste moment draai ik me om en glij ik aan de andere kant van de tafel af. 'Dus Aiden Adams, vertel eens iets over jezelf''.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nyssa Kalika Thorne.
Hard botst ze doordat ik haar vastgreep bij haar keel, tegen de kluisjes aan. De voorbijgaande leerlingen keken ons stom aan, ze staarde alsof we een attractie waren. Stomme mensen en hun gewoontes, niet dat het me nu kon deren. Nathalie… Jeremy… Hij was van mij, dat is hij nog steeds!
Ze slaat haar hand om mijn smalle pols heen, maar voordat ze ook iets ging doen, kneep ik nog even terwijl ik hard knarsetandde. Hierna gaf ze een harde ruk aan mijn pols, waardoor ik haar helaas wel los moest laten. Toen ze me de andere kant op duwde, deed ik een enkele stap naar achteren en hield stand, met nog steeds dezelfde vlammende blik in mijn ogen.
De omstanders dropen af wanneer er een leraar aan kwam gelopen met een serieuze blik, eentje waarvan je wist, als mens, dat je weg moest komen – anders kwamen er consequenties, maar ik, wij, waren daar niet bang voor. Hel, we konden hem nog met onze ogen dicht aan.
“Helaas, hij koos voor wraak.” Gromde zij naar mij, waardoor ik ook begon te grommen en mijn neusvleugels iets opzette door hoe woedend ik nu ben. “Hij koos nooit voor jou! Hij acteerde enkel, vieze –” We werden uit elkaar getrokken door de leraar. Het verbaasde me nog steeds hoe stom die mensen waren, het was niet iets dat hem aan ging of ieder ander! Alleen Nathalie en ik.
“Miss Thorne, Miss Alix.” Hij keek ons allebei waarschuwend aan, maar ruw veegde ik zijn hand van mijn arm, alsof het brandde en vies afval was. Hierna keek ik dodelijk naar Nathalie. Een sissend geluid kwam er uit mijn mond, het leek op een slang. “Hij was nooit voor jou bedoeld, jij gebruikte hem.” Ik draaide me om en liep weg van haar, van de leraar, van de hele situatie. Gewoon de school uit, om vervolgens ergens buiten op een grasveld neer te ploffen en naar de lucht te staren.
Ja, die gebeurtenis stond nu vers gegrift in mijn geheugen. Hoe kon ik dat vergeten?

†

Nathalie Leyla Alix

Nyssa blijft mij aankijken met dezelfde vurige blik en ik kijk even kwaad terug naar haar, aan de leraar die aangekomen loopt besteed ik vrijwel geen aandacht, net als de starende leerlingen die langsgelopen komen. Nyssa gromt terug op mijn gegrom, haar neusvleugels zetten iets omhoog van woede en ik neem een aanvallend houding aan.
"Hij koos nooit voor jou! Hij acteerde enkel, vieze-" Op dat moment worden we uit elkaar getrokken door de leraar. Haar woorden verbazen mij enigzins, hoe kan ze dat nou zeggen? Stomme, vergeetachtige trut. Ik kijk woedend van Nyssa naar de leraar.
"Miss Thorne, Miss Alix." Hij kijkt ons waarschuwend aan mij wij vegen bijna tegelijk zijn handen van onze armen af. Ik keur hem zelfs geen woedende blik waardig, de enige waarvoor ik nu oog heb ik Nyssa. Zij kijkt evenals dodelijk naar mij, een sissend geluid komt uit haar mond. Ja, ze is net zo'n vuile slang als het er op aankomt.
"Hij was nooit voor jou bedoeld, jij gebruikte hem!" Na die woorden draait ze zich om en loopt ze weg, mij hier uiterst verbaasd achterlaten. Ik gebruikte hem. Ik begin hysterisch te lachen en zwiep mijn haar naar achteren. De leraar pakt mijn pols vast als ik achter haar aan wil lopen, maar ik merk het amper. Ik trek me los en loop achter haar aan.
"Dat zou je wel willen, heks. Je hebt je eigen slechte geheugen vervomt in je eigen voordeel, tegen de pijn." schreeuw ik naar haar als ik haar zie, op een grasveld. Ik kom snel aangebeent met mijn lange benen en blijf dreigend tegenover haar stil staan. "Keep on dreamin' stupid whore." grom ik haar toe. Ik kan het bijna niet geloven, we maken ruzie om een Sembilan die al jaren dood is, gestorven door mijn toedoen. Een Sembilan die ik liever niet gedood had, maar wat ik nu uit haar mond hoor...

Your make-up is terrible

Nyssa Kalika Thorne.
“Dat zou je wel willen, heks. Je hebt je eigen slechte geheugen vervormd in je eigen voordeel, tegen de pijn.” Schreeuwt ze naar mij en ik zuchtte weer luid en duidelijk. Waarom moest ze me nou volgen? Had ze niet genoeg gehad? Helaas liet ze zich niet meenemen door de leraar, maar dat had ik kunnen weten. We zouden dat beide niet toelaten en eigenlijk zou ik hetzelfde doen als haar, maar dat hing ik haar niet aan de neus.
Dreigen blijft ze tegenover mij stil staan, maar ik laat mijn hoofd enkel weer ongeïnteresseerd en kalm zakken, kijk weer naar de heldere lucht terwijl ik haar woorden voorbij laat gaan. “Keep on dreamin’ stupid whore.” Gromde ze nog, maar ik deed mijn ogen dicht. Het zal wel, het zal allemaal wel.
Na nog een klein minuutje kalm te blijven liggen, sta ik moeiteloos op, loop met mijn armen over elkaar geslagen de kleine afstand richting haar af en stopte vervolgens. “Vervormd hé? Waarom acteerde je dan wel degelijk om hem vervolgens te vermoorden? Het was je taak, mijn taak, maar natuurlijk moest je het verpesten… Kon het niet wat langer duren? We had fun, right?” De laatste paar zinnen kwam er zachter, maar speelser uit en ik grijnsde lichtjes.

†

Nathalie Leyla Alix

Het verbaasd me hoe kalm ze blijft op mijn woorden. Ze doet haat ogen dicht en blijft gewoon een klein minuutje liggen voordat ze moeiteloos op staat. Ze saat haar amrne over elkaar en loopt de korte afstand naar mij om vlak voor mij te stoppen. De woede is al een beetje gezakt, maar niet veel.
"Vervormd hé? Waarom acteerde je dan wel degelijk om hem vervolgens te vermoorden? Het was je taak, mijn taak, maar natuurlijk moest je het verpesten... Kon het niet wat langer duren? We had fun, right?" De laatste paar zinnen komen speels maar zacht uit haar rode mond en ze grijnst lichtjes. Ik grimas naar haar. Ze moest eens weten!
"Nee, ik heb het alleen voor jou verpest, niet voor mezelf. En jij had lol, niet ik. De lol kwam pas na de moord." antwoord ik kil en ik kijk haar emotieloos aan, de emoties zoveel mogelijk bij mezelf gehouden. Die ene twinkeling, the spark of pain, die zich in mijn oog voordoet, kan mij nu de kop kosten. Daardoor trek ik mijn blik weg van haar om in de verte te kijken. Ze zal het wel niet hebben gemerkt, het was zo klein!

[Hum, sorry als hij kort is. Ik ga zo naar bed, ben doodop.]

Your make-up is terrible

( abo en morgen komen mijn reacties. )

The duty of youth, is to challenge corruption.

Aiden Adams.

Onze lippen raken elkaar net niet en er komt net als bij haar een ondeugende fonkeling in mijn ogen en een charmante maar toch verleidelijke grijns op mijn lippen. 'Aiden Adams,' zegt ze dan. 'Dat klinkt als een stripfiguur, of iemand uit Smallville,' vervolgt ze met een lachje en ook ik moet achtjes lachen. Ze buigt naar me toe, hmm dit meisje gaat wel iets sneller dan verwacht.
Niet dat het mij zou hinderen hoor, maar dan ineens draait ze zich weer om over de tafel waardoor en lachend mijn hoofd schud. Ik mocht haar wel, juist omdat ze zoveel pit had. 'Dus Aiden Adams, vertel eens iets over jezelf.' zegt ze dan en ik ga naast haar zitten. 'Hmm, wat wil je weten?' vroeg ik toen en keek haar met een kleine grijns aan.

The duty of youth, is to challenge corruption.

(Ik moet hier echt nog een keertje inspringen.. $$; )