[RPG] Sembilan ~ 1 - Speeltopics

.

[ bericht aangepast op 12 maart 2019 - 23:45 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Begin High School staat op het punt weer te beginnen en het is dan ook de eerste schooldag, rond half acht 's ochtends. De Sembilan worden wakker in hun nieuwe lichaam en moeten natuurlijk weer wennen

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Faye Phoenix Fowler
Ik word wakker van zonnestralen die op mijn gezicht schijnen. Slaperig open ik mijn ogen en werp ik een blik op de jongen die naast me in bed ligt en laat daarna mijn blik de kamer door gaan. Duidelijk de kamer van de jongen die naast me ligt aangezien er een poster van een halfnaakte vrouw op de deur hangt. Jongens. Ik rol met mijn ogen en pak mijn mobiel van het nachtkastje. Zeven uur. De eerste schooldag begint vandaag weer, verschrikkelijk. Als je om de zoveel jaar steeds weer dezelfde lesstof krijgt kan je er haast wel over gaan dromen en de tekst uit je hoofd opzeggen. Hopelijk zijn er dit jaar wat meer Sembilan, vorig jaar waren er maar twee (zover we weten dan), dat was echt er om vechten. Maar op de een of andere manier lijkt Montpelier, Idaho, veel van hun soort aan te trekken. Elk jaar is er op z'n minst wel één terwijl in plaatsen als New York en Los Angelos geen enkele te vinden is. Waarschijnlijk ligt het aan de bosachtige omgeving. Dat het redelijk dicht bij Canada ligt kan het niet zijn. Canadezen zijn irritant.
Aan de geluiden naast me te horen begint de jongen wakker te worden. Tijd om te gaan. Net als ik het bed uit wil glijden mompelt hij iets: 'Wacht'. Hmm, het is zeven uur. Genoeg tijd dus om hem nog even te plagen. Ik grijns lichtjes in mezelf en ga iets dichter naar de jongen toe liggen. Met mijn wijsvinger strijk ik lichtjes over zijn kijk. 'Waarom moet ik wachten?' vraag ik met een onschuldige stem. Voordat hij kan antwoorden druk ik mijne lippen op de zijne. Gelijk begint hij begerig terug te zoenen, iets wat niet heel raar is. Zoenen met iemand zoals ik, een Iblis, is veel intenser dan wanneer je met een gewoon mens zoent. Als je daar ook nog eens boven optelt dat mijn zonde/gave lust is, tsja je snapt vast wel wat er dan gebeurt. Zijn handen glijdt over blote rug aangezien ik alleen mijn lingerie aan heb. Op mijn billen laat hij zijn hand liggen en drukt hij mij gretig tegen zich aan. Voor een paar seconden open ik mijn ogen en als ik zie dat hij al een stijve heeft druk ik me iets wat moeizaam van hem af. Nu glij ik echt het bed uit en trek ik mijn spijkerbroek aan. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat hij me verlangend aankijkt. Loser. Mijn shirt trek ik ook aan waarna ik mijn mobiel wil pakken maar de jongen is sneller en grist hem voor mijn neus weg. Hij tikt iets in en geeft hem dan terug. 'Nu heb je mijn nummer'. Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk naar zijn naam. Dave. Wat een verschrikkelijke naam. Zonder verder nog iets te zeggen pak ik mijn helm van een klein, zwart bijzet tafeltje en haal de sleutels van mijn motor er uit. Volgens mij wil Dave nog wat zeggen maar ik geef hem er de tijd niet voor en loop zijn appartement uit. Buiten aangekomen haal ik de motor van het slot, zet ik mijn helm op en start ik de motor. Al snel ga ik over het snelheidslimiet heen maar zo vroeg in de ochtend is er toch nog geen politie, niet hier tenminste en anders praat ik me er wel onderuit. Omdat Dave niet in Montpelier woont, maar in een ander plaatsje er een eindje vanaf duurt het een halfuur voor de ik bij mijn huis ben. Het is niet een heel groot huis maar als je in je eentje woont heb je niet veel ruimte nodig. Ik stap van de motor af en loop zonder die op slot te zetten naar binnen. Dit is zo'n onschuldig plaatsje dat die toch niet wordt gestolen. Gebeurd dat wel dan zal ik de dader vinden en die zal spijt krijgen. Mijn helm gooi ik op de bank waarna ik verder loop naar boven om gelijk naar de badkamer te lopen om te gaan douchen. Na gisteravond is dat wel zo handig.



Erin Victoria Marley
Ruw word ik wakker van een wekker die op een één of andere manier niet als mijn wekker klinkt. De droom die ik had was gewoon verschrikkelijk. Ik ging schaatsen, in mijn eentje maar op sommige plekken was het ijs niet sterk genoeg meer waardoor ik er door heen zakte. Het was onmogelijk op het wak terug te vinden en op het moment dat ik doodging, ging ironisch genoeg mijn wekker. Dat is eigenlijk niet eens het enge. Het enge was dat het levensecht leek. Ik kon de kou van het water gewoon op mijn huid vóélen. Laat me alsjeblieft niet meer zo'n droom hebben.
Als ik iets wakkerder ben kijk ik om heen en zie ik dat ik tot mijn verbazing niet in mijn eigen kamer lig. Misschien was het toch geen droom...maar dit is geen ziekenhuis. Verward schud ik mijn hoofd. Vast een grap van Heath, dit is echt iets voor hem. Ik vraag me alleen af hoe hij het voor elkaar heeft gekregen mij in zo'n luxe kamer te krijgen. Rijke luismensen lenen echt hun kamer of huis niet uit voor dat soort dingen. Hij was vast hun dochter aan het stalken en heeft beloofd haar met rust te laten als hij voor even hun huis mocht lenen. Idioot.
Nog steeds wat verbaasd over het feit dat Heath dit voor elkaar heeft gekregen glij ik het bed uit en bestudeer ik de kamer eens goed. Het is een mooie kamer, dat wel maar niet helemaal mijn smaak. Er hangt een érg groot tv scherm waar ook een bank staat. Perfect om voetbal wedstrijden te krijgen. Fernando Torres op dat formaat, dat is zo goed als de hemel. Die Nederlandse voetballer, Afellay zou er dan vast ook niet verkeerd uit zien. Ik schud grinnikend en loop verder naar een deur, die vast naar een reusachtige inloopkastlijst. Maar als ik de deur open doe zie ik dat het een badkamer is, een grote badkamer, en geen kledingkast. Nieuwsgierig loop ik verder in de hoop een spiegel te zien, na zo'n nachtmerrie kan je er gewoon niet meer normaal uit zien. Als ik in de spiegel kijk valt mijn mond open van verbazing. Dat ben ik niet en ik weet zeker dat Heath dit niet voor elkaar kan krijgen met welke optische illusie ook. 'What the fuck,' mompel ik en ik buig wat naar voren toe zodat ik “mezelf” beter kan bestuderen. Mijn bruine lokken zijn weg en hebben nu een donkerblonde kleur. En dat is niet het enige wat anders is. Ik ben duidelijk een stuk korter, en ook wat dunner, niet dat ik eerst heel dik was maar goed, ik heb niet meer hele erge rondingen. Nu overdrijf ik wel wat maar goed, mijn cup C in naar cup B gegaan, dat vind ik nog heel wat. 'Ik weet dat je op jezelf geilt maar ik wist niet dat het zo erg was,' hoor ik een arrogante jongenstem zeggen. Ik kijk op en zie dat er een knappe jongen in de deuropening staat. 'Wie ben jij?' vraag ik verbaasd. 'Ik ben, jammer genoeg, je broer idioot,' zegt de jongen minachtend waarna hij met zijn ogen rolt, wat er trouwens nogal gay uitziet, en weg loopt. Verbaasd kijk ik hem na. Dit is nog raarder dan die droom die levensecht voelde. Bij de gedachte aan de droom gaat er een rilling over mijn rug. Ik besluit alles eerst maar te laten en loop naar één van de andere deuren in de slaapkamer. Dit keer is het wel een inloopkast. Zeggen dat er veel schoenen instaan is zacht uitgedrukt, helaas zijn het alleen maar hakken. Er staan ook wat platte schoenen maar die zien er zo raar uit dat ik me daar niet aan waag. Uiteindelijk pak ik maar een simpel, zwart paar. Voorzichtig zet ik er een paar stappen mee en tot mijn verbazing val ik niet eens. Ik doe de hakken weer uit en trek een simpele zwarte broek aan met een shirt wat niet helemaal mijn smaak ik. Ik trek de hakken weer aan , loop de slaapkamer in en open de laatste deur die zoals verwacht naar de gang leidt. Wonder boven wonder kom ik beneden zonder te vallen of zelfs maar door mijn enkel te gaan.

[ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 23:32 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[mijn topics]

I knew you were trouble.

( Godsamme cheryl, kon hij nog langer? Haha mijn topics )

The duty of youth, is to challenge corruption.

Sirens schreef:
( Godsamme cheryl, kon hij nog langer? Haha mijn topics )

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Savan Rhys Blaize

Een zeurende pijn in mijn voorhoofd maakt dat ik met enige tegenzin mijn ogen opende. Meteen daarna ben ik genoodzaakt deze weer dicht te knijpen tegen het felle licht dat door de ramen naar binnen komt. Beschermend houd ik een hand voor mijn ogen. Heel langzaam dringt het tot me door dat er iets goed mis is. Ik bestudeer de kamer waar ik me in bevindt. Het behang aan de muren heeft iets Oosters; een mintgroene kleur biedt ruimte aan roze bloesemtakken waar kleine vogeltjes omheen fladderen. Het behang laat hier en daar wat los en heeft wat vale plekken maar eigenlijk heeft het wel iets exotisch. Aan de voorzijde van de kamer is een enorm raam dat van het plafond tot de withouten vloer loopt. Op een groot hemelbed en wat oude dozen na is de kamer leeg en verlaten. Verward knipper ik met mijn ogen en plots lijkt de grond onder me te verdwijnen. Ik hoor wind weer in mijn oren suizen en voel de kou door mijn lichaam trekken. Met een gesmoorde schreeuw maai ik met mijn armen in het rond op zoek naar houvast. Mijn redding komt van het hemelbed waar ik me dan ook krampachtig aan vast klem. Geschrokken open ik weer mijn ogen, ik zit nog steeds in die kamer en de vloer is niet plots verdwenen onder mijn lichaam. Het besef laat niet lang op zich wachten, vechtend om de controle over mijn lichaam weer enigszins terug te winnen beweeg ik mijn linkerschouder naar achteren. Terwijl ik met mijn kin op mijn borst de tatoeage in mijn hals probeer te bekijken houd ik me nog vast aan het hemelbed. De tatoeage bevestigt enkel wat ik al dacht, hij is veranderd, ik ben veranderd. Nummer vier. Je zet er wel vaart achter. Heb je soms haast. Beschaamd omdat ik me zo heb laten gaan laat ik het bed los en sta op. Al snel heb ik mijn ademhaling weer onder controle. Haastig begin ik te zoeken naar tijdsaanduidingen en trek daarbij verschillende kartonnen dozen open. Wat ik eruit haal is indrukwekkend maar allesbehalve nuttig; stoffige lampionnen, terracotta beeldjes, porseleinen servies, kanten tafeldekjes en zelfs een hoepeljurk die naar mijn mening uit de pruikentijd stamt. Kwaad geef ik een trap tegen de lege doos in de hoop dat er misschien een oud zakhorloge uit komt rollen maar dit is niet het geval. Tijd en datum. Besluiteloos blijf ik in het midden van de kamer staan. Na enige tijd hoor ik voetstappen vanachter de deur 'Savan?' hoor ik een klein stemmetje vragend roepen. Ik houd me stil, ben ik Savan? De deur wordt bruusk opengegooid en in de deuropening verschijnt een meisje dat nooit langer dan 1.60 kan zijn ze heeft blonde haren en een kinderlijk gezicht toch zie je aan haar figuur en aan de blik in haar ogen duidelijk dat ze ouder dan 20 moet zijn. 'wat moet je hier toch, ik zoek je al de hele tijd en oh..' klaagt ze bestraffend terwijl ze zich de kamer uit haast. Te verbaasd om vriendelijk of kortaf te reageren blijf ik roerloos staan. De vrouw komt met kleine maar snelle pasjes aangelopen en houdt me een blazertje voor. 'maak een beetje voort wil je!' gebied ze me. 'zeg alsjeblieft dat je al ontbeten hebt Charles staat voor.' zonder op antwoordt te wachten trekt ze me dwingend mee de trap af. Tijd om rond te kijken heb ik niet en voor ik het weet zit ik op de achterbank van een auto met een leren tas op mijn schoot. De blonde en de chauffeur praten op gedempte toon met elkaar en ik vang de naam Nora op. Op de display van de radio die in de auto zit zie ik dat het bijna acht uur is. Zonder gedag te zeggen gooit Nora het portier dicht en Charles start de motor. Geweldig begin zo zonder ontbijt. Ik hoop met heel mijn hart dat blondje niet mijn familie is maar ik vrees het ergste. Niet al te opvallend probeer ik in de spiegel te kijken naar mezelf, van het eerste beeld schrik ik zo erg dag ik het geen tweede keer probeer 

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

[Haha, I like Savan's post ^^]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

-> Mijn Topic's.

[Mijn topics, Eerst even allemaal doorlezen. Daarna ga ik wat neerzetten ^^.]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

[thanks, nu even snel m'n tas inpakken]

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

> Mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Lexi Phine
Ik open mijn ogen en schrik op uit mijn slaap als ik gewekt wordt door een irritant gepiep. Ik kijk op het nachtkastje naast me waar, denk ik een mobiel ligt en ik pak hem op. De mobiel heeft geen toetsen, alleen een scherm en twee hoorentjes. En dan heb je nog een vierkant knopje in het midden. Verder is de mobiel alleen maar scherm. Ik klik op het vierkantje, maar de wekker gaat niet uit. Ik kijk raar naar de mobiel en eigenlijk hoop ik dat hij vanzelf uit gaat. Ik probeer nog steeds op het vierkantje te klikken, tot ik opeens resultaat krijg wanneer ik perongeluk het scherm raak. De wekker gaat uit en ik kijk raar op. Ik tik een keer op het scherm en het schermpje beweegt even. Ik tik een icoontje aan en hij opent de bestanden. Zo bestuur je de mobieltjes van tegenwoordig dus. Ik druk op het rode hoorntje en leg de mobiel weer terug op het kastje. Ik kijk om me heen, en realiseer me dat ik weer wakker ben geworden in mijn nieuwe lichaam. Het is al de zoveelste keer en voel gelijk boosheid. Boosheid op mezelf. Ik heb altijd lang leven de lol gedacht. Maar dit is mijn achtste leven al, dus heb ik best wel veel te vrezen. Ik weet van mezelf dat ik nu echt anders moet gaan leven, met meer regelmaat en minder mensen die ik zo maar vertrouw. Het is voor mij als de dag van gister dat ik weer stierf. Maar ik heb geen idee welk jaar het nu is. Ik had zelfs een keer gehad dat er wel 30 jaar tussen zat. Ik weet nu zelfs niet eens hoe ik heet. Maar ik weet zeker dat er iets in deze kamer moet liggen die me mijn nieuwe naam wel kan vertellen. Ik sla de deken van mijn lichaam af, en sla mijn voeten over de rand van het bed. Ik sta op en kijk de kamer nog een keer rond. Ik trek een kast open en zoek tussen de spullen in de kast. Na een tijdje tussen de spullen geneusd te hebben vind ik een plankje met allemaal boeken en schriften gekaft. Ik zucht diep. Dat betekend dat ik weer naar school moet. In mijn vorige leven was ik 24, dat was echt geweldig. Nu zit ik weer op school. Ik pak een schrift en bekijk mijn naam. Lexi Phine. Ik haal mijn schouders op. Mooie naam. Mijn vorige naam was Kaylee, dat vind ik toch wat minder dan Lexi. Ik kijk naar het schooljaar. Laatste jaar, dat zou beteken dat ik rond de 18 ben, of ik moet zijn blijven zitten. Ik leg mijn boeken weer weg en zucht diep. Ik ben benieuwd in welk jaar we zitten. Ik kijk de kamer rond voor een kalender of iets, maar vind niks. De kamer is best mooi en gezellig. Dan zie ik mijn agenda op een bureau liggen. Ik pak de agenda en open hem. Ik blader hem door en zie dat we in 2012 zitten. Fijn, heb ik weer drie jaar overgeslagen.

Caleb Noah Morrin
Ik word gapend wakker van mijn wekker. Irritant kut ding. Maar ik heb de wekker wel echt nodig, anders kom ik mijn bed van ze leven lang niet uit. Ik pak mijn mobiel en stop de wekker. Ik grom even. Het nieuwe schooljaar begint vandaag weer. Hopelijk betekend dat ook weer nieuwe Sembilan. Ik moest vorig jaar gewoon in andere plaatsen naar Sembilan zoeken. Normaal was ik niet zo van het actieve zoeken, maar vorig jaar waren er hier maar twee. En omdat ik lui ben, was ik te laat en had ik geen Sembilan te pakken. Ik vervloekte mezelf daar nog steeds voor. Dat koste me echt veel te veel moeite en dit jaar ga ik het anders aanpakken. Ik sla de deken van me af en stap mijn bed uit. Ik bekijk mijn spiegelbeeld even en knik tevreden. De meiden zouden weer als blokken voor me gaan vallen dit schooljaar. Ik grijns even. Als er nu ook wat vrouwelijke Sembilan zijn, dan is dat helemaal geweldig. Ik open mijn kast en pak er wat kleren uit. Ik kleed me aan en en loop de badkamer in. Ik doe mijn haren even. Het moet wel perfect zitten. Maar niet perfect, perfect. Maar perfect warrig, en alsof ik er bijna geen tijd in heb gestoken, maar het toch geweldig zit. Na een aantal pogingen heb ik mijn haren zoals ik ze hebben wil en ik glimlach even naar mijn spiegelbeeld. Ik heb best wel zin in dit jaar, maar dan moeten er wel Sembilan zijn, anders dan gaat mijn humeur heel snel naar beneden. Ik loop de trap af naar beneden. Het is stil beneden zoals altijd. Niet dat ik mijn ouders nu nog mis. Na 339 jaar went het alleen zijn wel. Ik vind de vrijheid echt heerlijk. Doen en laten waar je zin in hebt. Ik rek mezelf even uit en pak de afstandsbediening van de tv. Ik zet de tv aan en loop vervolgens naar de keuken. Waar heb ik zin in vandaag. Niet in gewoon brood, daar heb ik bijna nooit zin in. Ik besluit om een ei te bakken, en met mijn ei plof ik op de bank neer terwijl ik een beetje ga zappen. Ik wil niet denken aan nog een jaar school. Niet dat ik er veel moeite mee zal hebben. Aangezien ik alles al een aantal honderd jaar weet. Het is altijd weer die leuke verbaasde gezichten te zien van mensen als ze doorhebben dat ik slim ben. Al heeft het echt wel een paar jaar geduurd voordat ik boeken slim was. Maar ik mag niet klagen over mijn leven, dus school moet ik dan maar accepteren. En het is wel een goede manier om Sembilan te ontmoeten.

I knew you were trouble.

Yuki Aya Misako
Mijn ogen gingen langzaam open en een felle zon scheen in mijn ogen. Mijn lichaam voelde slap aan van de slaap. Hoelang had ik geslapen?
Met mijn ogen dicht telde ik de uren. Ik kwam uit op 6 en een half uur. Ik opende mijn ogen en ging rechtop zitten. Mijn klok stond op 7 uur 's Ochtends. 'Geweldig,' Zei ik sarcastisch. Ik keek rond in mijn kamer. Alles was Japans ingericht. Ik had een laag bed. En dat vond ik zelf erg fijn. Mijn bureau was van normale hoogte. Ik had een reuze boekenkast met allemaal boeken. Ergens aan de linkerkant van mijn kamer stond mijn klerenkast. Zowel de vloer en de muren waren in oud Japanse stijl gebouwd. De deuren waren schuif duren. Ik vond het eigenlijk wel grappig. Ik stond op en liep direct naar de klerenkast. Daar trok ik een simpel blauw shirt aan met een zwarte broek. Mijn laarzen waren ook zwart van kleur en hadden een klein hakje van 6 cm. Toen ik alles aangetrokken had liep ik naar de badkamer. Ik schoof mijn deur open en liet hem ook open. In de badkamer keek ik in de spiegel. Mijn haren waren helemaal door de war. Ik pakte de kam en kamde mijn lichtbruine haren. Vervolgens deed ik mijn make-up en deed een licht roze sjaal om.
Beneden kwam mijn moeder met het ontbijt. 'Kon ni Chi wa Yuki,' Zei mijn moeder blij, terwijl ik ging zitten op mijn knieën. 'Goedemorgen ma,' Zei ik slaperig en ze zette een kom rijst voor mijn neus. Ik pakte mijn stokjes en at rustig mijn rijst. Wanneer eten we een keer brood als ontbijt? dacht ik. Nadat ik een hap nam zag ik mijn schooltas tegen een kast aan liggen. Ik zuchtte even. 'Ik was heel even vergeten dat ik vandaag school heb!' Zei ik een beetje boos. Mijn moeder keek me raar aan. 'Je hebt je gister allen maar voorbereid op school,' En ze trok een wenkbrauw op. 'Niet lang geslapen. Dan vergeet ik wel eens wat. En het is dit jaar examen jaar,' Ik zuchtte nog harder en at netjes mijn kom rijst op. 'Ik zie mijn vrienden weer. Dat is nog iets positiefs, maar ik heb geen zin in leren,' Zei ik tegen mijn moeder die het kommetje.
'Je houd van leren!' Daar had ze een punt. 'Ik hou ook van leren, maar niet van...' Ik maakte een vaag gebaar 'Dat leer werk,'
Ik stond op en pakte mijn tas. Het duurde nog wel even voor school vandaag begon. Maar ik kon stiekem niet wachten tot ik mijn vrienden zag.

[ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 21:49 ]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

(Mijn excuses, maar ik ga geen lappen tekst schrijven nu. Daar staat mijn hoofd niet naar.)

Chará Sofía Iméra Luce

'Chará! Chará!' hoor ik opeens. Onbekende stemmen. Ik schiet in één keer wakker en schrik als ik een jonger meisje zie is het niet het gezicht van Lillian. Als ik me omdraai schreeuw ik van de schrik. 'Om mijn!' roep ik dan als ik een jongen bij mijn bed zie zitten.
Geen William, geen Lillian..'Chará Sophiá Iméra Luca!? Wat is er aan de hand!?' roept een vrouw dan en komt mijn kamer rennend in. Verward kijk ik haar even aan, maar dan komt ook een man de kamer in. 'Mam, Chará schrok een beetje van ons.' zeggen de jongen en het meisje dan. 'Ja, je moet haar 's ochtends ook niet zo laten schrikken Matthew!' roept het kleine meisje lachend. 'Isabella.' sist hij dan en dan pas dringt het tot me door.
Mijn nieuwe leven.
Ik zucht even opgelucht. 'Sorry mam, pap.' zeg ik en kijk ze aan. Ik glimlach. 'Kan iedereen mijn kamer nu verlaten? Ik wil me graag even omkleden. ' zeg ik dan en ze knikken waarna ze mijn kamer uitgaan. Ik zucht. 'Dat was me wat.' Ik stond op, maakte mijn bed op en mijn oog viel op mijn nieuwe uiterlijk. Ik glimlachte in de spiegel, roze lippen, een getint huidje, nachtblauwe ogen. Ik ben een stuk langer en kijk even naar mijn figuur. Nog steeds hetzelfde. Ik keek de kasten rond en glimlachte, ik pakte er een setje uit en ging naar wat voor mij de badkamer leek die aan mijn kamer te grenzen. Ik stapte de douche in en liet de warme stralen over me heen glijden.
Na een snelle vijftien minuten stap ik er weer uit, droog me af en loop naar mijn kamer waar ik een zwart kanten lingerie setje aandoe. Ik trek een lange lichte spijkerbroek aan met een donkergroen topje. Ik laat mijn zwarte lange haar gewoon los zitten, stift mijn lippen rood en trek een zwart lijntje boven mijn oog. Ik pak mijn tas en loop naar beneden waar ik een stel korte laarsjes aandoe. 'Cara mia.' hoor ik ineens achter me. 'Patéras?' zeg ik ineens vloeiend en ik verbaas mezelf. 'Vergeet je eten niet.' en hij gooit een appel naar me toe. Ik glimlach. 'Efcharistíes' zeg ik dan en mijn moeder geeft me toch een kus op mijn wang. 'Moet je een lift zusje?' vraagt Matthew dan en Isabella rent de trap op. 'Ja!' roept ze meteen en ik glimlach. 'Tuurlijk.' zeg ik dan en we lopen naar buiten waarna we in een simpele Audi A4. Ik glimlach en stap voorin. We rijden weg en hij doet de radio luid aan.

[ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 22:01 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.