[RPG] Sembilan ~ 1 - Speeltopics

.

[ bericht aangepast op 12 maart 2019 - 23:45 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Savan Rhys Blaize
Ik boog me afstandelijk en net wat te geïnteresseerd over m'n boek heen zodat ik verdere conversatie of contact in iedere vorm zou voorkomen. Het bleef even stil en ik wist dat ik daarom blij zou moeten zijn maar het voelde geforceerd en gespannen alsof er iets gezegd moest worden maar we niet wisten hoe te beginnen, maar er moest niets gezegd worden toch. 'luister..' haar stem klonk rustig en maakte dat ik me naar haar toekeerde. Hoewel ze kalm en beheerst had geklonken beet ze op haar lip, een gebaar waardoor ik het liefst weer om was gedraaid. Het paste totaal niet bij het beeld dat ik van haar had, van haar wilde hebben. 'We hebben een héle slechte start gemaakt..' ging ze zuchtend verder. Snel schudde ik mijn hoofd en stak mijn hand op om haar te onderbreken. Fronsend keek ik haar aan, ik was echt niet aardig tegen haar geweest en dat had ze op het eerste gezicht niet zo erg gevonden. Dat ze zich nu min of meer probeerde te verontschuldigen riep dan uiteindelijk toch een schuldgevoel bij me op. Het zou geen zin hebben om daaraan toe te geven uiteindelijk was het ieder voor zich en ze wist al te veel van me. Ik wilde geen vriendschap omdat we beiden weer zouden gaan en opnieuw beginnen dus het was zinloos.  'Maar ik wil dat je weet dat ik ook niet mijn dag heb, ik ben ook 'nieuw'  'Dus ik ben ook aardig verward. Ik kom uit de oertijd.' vervolgde ze nu fluisterend terwijl ze mij aankeek. Gepijnigd keek ik haar aan en overwoog mijn opties, als ik nu bot zou zijn dan was het afgelopen dat leek makkelijk maar hoewel het duidelijk het beste was kon ik het niet. Ik kende haar niet en het zou onmenselijk zijn om nu te sneren ze was verward. Zuchtend draaide ik me weer recht. Waarom was dit zo ingewikkeld, ze zou dit toch moeten begrijpen we waren immers allebei sembilan. 'het is al goed,' mompelde ik waarna ik haar koppig de rug toedraaide. Enkele minuten bleef ik zo zitten maar draaide me toen toch langzaam om. 'luister ik snap het wel maar wat verwacht je nu van me?' vroeg ik. Mijn woordkeuze was waarschijnlijk niet juist maar mijn stem klonk tot mijn grootste frustratie hees. Ik had geen enkel idee wat ik hiermee aan moest

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Frey > Isuzu.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Faye Phoenix Fowler
Aangezien ik Nathan nog nergens heb gezien loop ik voordat ik naar buiten loop naar de conciërge om hem te melden dat ik wat rare geluiden uit de bezemkast hoorde komen en dat hij daar beter even kon gaan kijken. Ondanks dat hij meer naar mijn borsten kijkt in plaats van te luisteren heeft hij het bericht volgens mij begrepen. Als Nathan echt met zijn nieuwe vlam in de bezemkast bezig is staat hem nog een verrassing te wachten. Ik werp nog een laatste blik op de conciërge en loop de dan gang weer op. 'Pervert,' mompel ik terwijl ik naar loop. Zodra ik buiten ben haal ik een sigaret uit het pakje en vraag ik aan een groepje jongens verder op of ze een vuurtje voor me hebben. Tuurlijk heb ik die zelf wel maar op deze manier is het leuker. Als ik gangjongen naar buiten zie lopen, loop ik bij de andere jongens weg en loop ik richting hem. 'Krijg ik ook nog een of hoe zit dat,' grijnst hij. Ik haal het pakje weer uit mijn tas en gooi die met een sierlijk boogje naar hem toe. 'Suit yourself'.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Chará Sophía Iméra Luce.

'Het is al goed,' had hij gezegd en ik glimlachte peinzend. 'Luister ik snap het wel maar wat verwacht je nu van me?' vroeg hij. Ik keek hem aan en rolde zuchtte. 'Ik verwacht niks van je. ' zei ik enkel en deed mijn blazer uit. 'Ik heb geen verwachtingen van mensen. ' zei ik en streek over het donkerrode blousje. 'Hoewel ik hier niet op zat te wachten. ' zeg ik nog en ga met mijn hand door mijn haar.
'Heb jij die dan van mij?' Vraag ik rustig. Ik had mij blik op hen gevestigd en mijn stem gedempt tot fluistertoon.
Waarom was het zo moeilijk om normaal te doen. Iedere keer dat gezeik om niks. Ik was het zat. Ik wist niet eens meer wie mijn vrienden hier waren. Ik vroeg me eigenlijk wel af hoe dat met hem zat. Had hij hiervoor al een leven of niet? Ik zuchtte en keek nssr de docent die onze kant op keek.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Aiden Adams.

Ik lach even charmant en steek een sigaret op. Een aansteker altijd op zak. Mijn blik gleednaar Fowler. 'En hoe ga ik achter je naam komen ?' Vroeg ik toen en keek haar aan terwijl ik een hijs nam. Ik blies de rook in kringetjes uit en keek haar aan.
Er was iets aan haar het lag echt op het puntje van mijn tong, maar kon er niet opkomen.
Zij was te knap. Het klopte niet.
Ik liet mijn achterdochtigheid achter me en richtte me op haar.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Savan Rhys Blaize
Bedachtzaam wreef ik met een vinger langs mijn slapen. 'ik verwacht niets' zei ze waarna ze met haar ogen rolde. Dit veroorzaakte een archaïsche glimlach op mijn gezicht. Ze was een tikkeltje wispelturig leek wel. 'Ik heb geen verwachtingen van mensen. Hoewel ik hier niet op zat te wachten' ik schudde mijn hoofd. 'het verband tussen ergens op zitten wachten en iets verwachten is van totaal andere orde,' attendeerde ik haar rustig verder niet ingaand op haar woorden. 'heb jij die van mij?' vroeg ze gedempt. Ik knikte langzaam 'ja in zekere zin wel ja maar tot op bepaalde hoogte,' antwoordde ik eerlijk. Hoewel ik nog steeds niet wist wat te denken of te doen met dit meisje had ik wel enkele verwachtingen gevormd, ik was zo slim deze voor mezelf te houden. Vanuit mijn ooghoeken hield ik de docent in de gaten die een blik onze kant op wierp. Chara had zich zuchtend omgedraaid en in principe zou ik het hierbij kunnen laten. Zij het niet dat ik impulsief had besloten het over een andere boeg te gooien. Ik kneep mijn ogen een moment dicht en probeerde de uitdrukking op haar gezicht te peilen. Ik zou heel wat geven voor haar gedachten nu. Zachtjes knipte ik mijn vingers voor haar gezicht en voor het eerst keek ik haar welgemeend en vriendelijk aan. 'hoe heet je?' fluisterde ik haar toe

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Chará Sophía Iméra Luce.

Hij had verwachtingen van me ? Nieuwsgierig dat ik was wou ik het gaan vragen, maar deed het niet. Ik zou er nog wel schterkomen.
Als ik weer in gedachte verzonken ben knipt hij met zijn vingers voor mijn ogen waardoor ik ogeschrokken zijn kant op. Hij kijkt me welgemeend vriendelijk aan. Het verbaasde me, ik dacht dat hij me nirt moest.
De verbazing liet ik niet zien. 'Hoe heet je?' Vraagt hij dan en ik glimlach. 'Chará. ' zeg ik dan. 'Chará Luce. ' zeg ik met een licht Italiaans accentje.
'Jij?' Vraag ik dan. 'Miss Luce, zou u ons kunnen vertellen wat er zo belangrijk is dat u en meneer Blaize de lesse moeten storen ?' Ik zucht. 'Niks. ' zei ik bot en toen hij weer verder ging met de les draaide ik me weer naar de nog steeds onbekende jongen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Savan Rhys Blaize
'Chara, Chara Luce' antwoordde ze met een lichte Italiaanse ondertoon die vooral haar achternaam accent mee leek te geven. Misschien dat ik nu zou moeten zeggen dat ze een mooie naam had maar die regel liet ik dan bij deze achterwege zoiets zou ik nooit zeggen. 'jij dan?' vroeg ze, ik keek haar een moment aan 'Savan' zei ik de klank van mijn naam voelde vreemd en onbekend aan in mijn mond maar de naam zelf beviel me redelijk. Ik knikte langzaam terwijl ik mijn boek iets naar me toetrok zodat ik er nog actief uitzag. Het was me nog meegevallen dat ik niet zo'n vreselijk Amerikaans accent had meegekregen maar mijn Engelse tongval was verdwenen en mijn stem klonk rustig zoals eerst maar toch wat heser. Ik barste eigenlijk van de vragen, deze kans, een andere sembilan die mijn leven kruiste zou ik niet snel krijgen en nu deze me zomaar in de schoot geworpen was besefte ik dat ik de onzekerheden weg wilde werken. Zij was dan wel een meisje maar voelde zij het ook zo. De vriendelijkheid was slechts een formaliteit niet dat ik haar nu gebruikte of naderhand zou laten vallen dat lag niet echt in mijn aard maar het bleef een feit. Toch kon ik haar niet zomaar bestoken met vragen ik zou mezelf prijs geven of niet soms. Twijfelend keek ik haar aan ik besloot het er maar op te wagen. Voorzichtig boog ik me naar haar toe om te voorkomen dat iemand zou kunnen meeluisteren 'vind jij het erg leven wisselen?' vroeg ik luchtig waarna ik snel een blik richting de leraar wierp die door de klas beende. Ik keek haar een moment donker aan, ergens had ik schrik voor haar reactie maar ik wist me te herpakken en trok mijn gezicht in een plooi

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

Nyssa Kalika Thorne, IJdelheid.
Voor een klein moment kijkt ze me verward en lichtelijk verbijsterd aan wanneer ik over haar wang streelde met mijn vrije hand, maar helaas herstelt zij zich al vrij snel. Ik vond het wel aangenaam dat ik haar zo kon krijgen, maar was lichtelijk onder de indruk dat zij zich snel weer terug kon herstellen. De vurige blik van eerder krijgt ze weer in haar ogen en ik glimlach lichtelijk sluw, waarna ik terug keek naar de leerlingen.
“De tijd, hmm? Dat zal best.” Zegt ze spottend, en ik zie in mijn ooghoeken hoe ze de lolly voor haar mond houd, waarna ze haar tong een paar keer eroverheen laat glijden voordat ze deze weer in haar mond stopt. De aardbeien lolly welke ik had, stopte ik ook terug in mijn mond en beet er met mijn tanden hardop, waardoor het knarsend brak en ik het witte stokje van tussen mijn lippen haalde en eveneens zorgeloos weggooide.
“Dan weet je vast nog wel wanneer wij elkaar voor het laatst zagen.” Vermakelijk maar toch lichtelijk verbaasd trek ik mijn wenkbrauw op, doe mijn armen over elkaar en kantel mijn hoofd richting Nathalie. “Volgens mij weet zelfs jij dat niet meer, Miss Alix.” Sprak ik kalm, bijna zo rustig dat het wel emotieloos leek. Hierbij keek ik haar doordringend aan met mijn donkere poelen, mijn mond strak dicht.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Faye Phoenix Fowler
'En hoe ga ik achter je naam komen ?' vraagt hij. Er komt een lichte grijns op mijn gezicht als ik zie dat hij de rook in kringetjes uitblaast. 'Hmmm,' zeg ik mysterieus terwijl ik naar hem toeloop. Als ik vlak voor hem sta stop ik met lopen. 'Daar mag je zelf achter zien te komen Mister Adams,' vervolg ik. Met mijn vingers streel ik over zijn kaaklijn en voordat ze bij zijn lippen komen trek ik mijn hand terug. 'Maar misschien dat als jij mij jouw naam verteld dat ik mijn naam ook aan jou'. Ik knipoog naar hem en loop naar één van de picknick tafels om op de tafel te gaan zitten. Mijn voeten zet ik op het bankje en met mijn handen steun ik achter me terwijl ik hem afwachtend aan kijk of hij mij zijn naam gaat vertellen. Als hij het niet uit zichzelf doet kom ik er snel genoeg achter, veel maakt het niet uit.

[ bericht aangepast op 10 sep 2012 - 7:11 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

Er komt een gekraak uit Nyssa's mond wat aangeeft dat ze haar lolly tussen haar tanden gebroken heeft. Het stokje gooit ze achteloos weg. Ik volg het even met mijn ogen terwijl het bolletje in mijn mond kleiner en kleiner word. Nyssa glimlacht sluw naar mij en richt haar blik weer op de leerlingen die langs komen. Wat is ze nu weer van plan? Waarschijnlijk niets waar ik niet tegen op kan.
Na mijn laatste vraag kijkt ze vermakelijk, lichtelijk verbaasd trek ze haar wenkbrauw op, doet ze haar armen over elkaar en kantelt ze haar hoofd mijn richting in. Met een klein grijnsje sla ik dit gade, ik vraag me af of ze dit werkelijk kan beantwoorden of dat er iets anders op volgt.
"Volgens mij weet zelfs jij dat niet meer, Miss Alix." spreekt ze kalm, bijna zo rustig dat het wel emotieloos lijkt. Hierbij kijkt ze mij doordringend aan met haar donkere poelen die als ogen moeten dienen, haar mond strak dicht. Ik lach zachtjes, haal mijn hand door mijn kastanje bruine haar heen en drapeer het over mijn linkerschouder heen. Ze heeft het mis, het duurde even tot ik de herinnering weer had, maar nu weet ik weer hoe erg dat in mijn geheugen gegrift staat.
"Helaas, Nyssa. Helaas. Ik kan deze gebeurtenis tot in de details aan je vertellen. Ik moet alleen vast stellen dat jij het niet meer weet." Ik kijk haar geamuseerd aan. "Ook dat komt zeker door die gemene tijd hé." Mijn vurige blik licht wat op, ik denk dat ik deze slag als een victory, een overwinning kan bestempelen. Mijn ogen wend ik af van Nyssa.

Your make-up is terrible

( ik schrijf zo wel een post. )

The duty of youth, is to challenge corruption.

Nyssa Kalika Thorne, IJdelheid.
Een klein grijnsje komt er op de lippen van Nathalie, waardoor ik me afvraag wat er in haar gedachten speelt. Ze lachte zachtjes na mijn kalme woorden, haalt een hand door haar kastanjebruine haren heen en drapeert ze vervolgens over haar linkerschouder heen. Ze leek na te denken, maar spreekt dan.
“Helaas, Nyssa. Helaas. Ik kan deze gebeurtenis tot in de details aan je vertellen. Ik moet alleen vast stellen dat jij het niet meer weet.” Geamuseerd keek ze me aan en een lichte vermakelijke twinkeling komt er in mijn ogen, terwijl ik hetzelfde bij haar doe. “Ook dat komt zeker door die gemene tijd hé.” Haar vurige blik licht ietwat op, waarna ze haar ogen van me afwend, maar nog steeds kijk ik richting haar.
Nathalie was een sluwe jonge vrouw, ze wist op de meest rot manieren iets uit je te krijgen en precies om die reden moest ik uitkijken met wat ik zei en deed. Ah ja, Nathalie Alix, ik herinner me jou. Volgens mij had je me zelfs ooit iets geflikt, mijn Sembilan afgepikt, al weet ik niet zeker of zij het was. Maar een goede kandidaat is zij er zeker voor.
“Hm, en waarom vertel je het me niet eens?” begon ik, grijnzend tegelijkertijd dat ik naar haar toe draaide. “Ik ben benieuwd of je – je woorden waar kunt maken en de herinnering met me deelt.” Een sluw, maar speels grijnsje komt er op mijn lippen terwijl ik mijn armen over elkaar doe en strak, afwachtend naar haar kijk.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Chará Sophía Iméra Luce.

'Savan.' zei hij en ik knikte, het was opzicht een mooie naam.
Ik zuchtte, hoe zou hij dit ervaren? Hoeveel levens zou hij nog hebben? Ik vroeg me allemaal dingen af, want tja hij was de eerste andere sembilan die ik ooit was tegengekomen in mijn tot nu toe derde leven.
Toen stelde hij één van de vragen waar ik ook antwoord op wou, maar ik twijfelde nog als ik het zou moeten vragen.
'Vind jij het erg leven wisselen?' Vroeg hij luchtig en wierp een blik op de docent, ik wierp daarin tegen een blik op de leerlingen voor ons. Al zaten wij misschien helemaal achterin.. Ik vertrouwde dit voor geen meter. Hij keek me een moment donker aan, ik zag twijfeling en angst in zijn ogen voor mijn reactie en ik bedacht bedenkelijk mijn woorden. Vond ik het erg? In principe vond ik het niet erg, ergens was het wel leuk..Maar soms, aan de andere kant was het echt verschrikkelijk.
'Het is wel..oke.' zei ik toen maar en knikte. 'Aan de ene kant is het wel leuk, iedere keer weer wat anders in tegen stelling tot andere zitten wij niet in het zelfde levenscyclus.' zei ik zachtjes. 'Het enige nadeel is het veranderen van persoon, familie, vrienden..' zei ik toen en beet op mijn lip.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Aiden Adams.

'Hmmm,' zegt ze mysterieus terwijl ze naar me toeloop. Wanneer ze voor me stopt kijk ik haar aan met een grijns. 'Daar mag je zelf achter zien te komen Mister Adams,' vervolgt ze. Met haar vingers streelt ze over mijn kaaklijn en voordat ze bij mijn lippen komen trekt ze haar hand terug. 'Maar misschien dat als jij mij jouw naam verteld dat ik mijn naam ook aan jou'. Knipoogt ze en gaat op een tafel zitten.
Ik lach even zacht en schud mijn hoofd. Ik leun nonchalant tegen een lantaarnpaal aan en kijk haar aan. 'Hmm, moet ik nog even over nadenken.' zei ik toen mysterieus.
Mijn blik liet ik nog een keer over haar heen gaan and damn she was hot. Waar had ik dit toch aan verdient?
Ik keek haar aan en rookte mijn sigaret op waarna ik langzaam naar haar toe liep. Ik stopte voor haar benen en leunde voorover zodat ik nu met mijn lichaam over die van haar stond. 'Aiden,' zei ik toen en keek haar in haar hypnotiserende ogen aan. 'Dat is mijn naam Fowler.'

The duty of youth, is to challenge corruption.