Net kwam er iets in me op, wat vinden jullie hiervan?
Soms vraag ik me wel eens af wat er door je gedachten sluipt als ik je naam noem. Of je aan de zomer denkt waarin we continu bij elkaar waren,
elke dag, elk uur en elke minuut. Hoe we samen in mijn tentje sliepen en jij me na een lange nacht je huissleutel gaf, als teken dat je me vertrouwde.
Ik was verrast, had niet verwacht dat je me zoiets toevertrouwde. Ook al was het een maar een simpele en gewone sleutel, zilver van kleur en verder niets bijzonders. Ik wist heel goed dat dit voor jou niet zomaar iets was. Het betekende dat ik welkom was, dat ik naar je toe kon komen als ik het moeilijk had of gewoon zin in gezelschap. Een teken van vriendschap, liefde en meer. Maar jaren zijn voorbij gegaan en ik weet dat er dingen zijn veranderd. Niet alleen jij, maar ook ik. Niet meer het stel puberende tieners, ouder en misschien zelfs wel wat wijzer. De tijd waarin we droomde dat we eindelijk volwassen zouden zijn is aangebroken en nu ik aan al die zomers terug denk, zou ik willen dat het niet zo was.
Her heart was a secret garden and the walls were very high.
