[RPG] The Four Elements. #1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 11:08 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mensen, je kan elkaar ook gewoon PB'en/GB'en over wie zijn personage heengaat of gewoon je eigen personage op iemand afsturen i.p.v. afwachten.
Iemand trouwens een naam voor het Equalist hoofdkwartier? I can't think of something..

Norah Allison Taylor – Equalist
Het ontging me niet dat Finn sneller begon te lopen, maar dat zorgde er enkel voor dat ik juist zou blijven. Met gemak hield ik hem bij terwijl ik hem aankeek, dat wilde ik althans, maar Finn hield zijn blik strak naar voren gericht waardoor ik dit ook maar deed. Vandaag had ik mijn haren los en door de wind waaide er soms een lok haar voor mijn ogen waardoor ik genoodzaakt was de lok weer terug achter mijn oor te stoppen.
Finn bleef verdacht stil en toen ik weer opzij keek zag ik hoe zijn mond tot een streep vertrokken was en zijn kaken gespannen. Goh, wat was er met hem gebeurd? Overvallen door benders?
"Dat gaat je niets aan," zei hij uit het niets en ik trok kort een wenkbrauw op. "Nou zeg, met het verkeerde been uit bed gestapt soms?" mopperde ik terwijl ik mijn handen maar in mijn zakken stak. Plots kreeg ik haast een appel in mijn gezicht geduwd met de vraag of ik soms een hapje wilde. Wat verbaasd knipperde ik met mijn ogen en duwde zacht zijn arm opzij. Terwijl ik kort mijn ogen gesloten hield en mijn kind arrogant omhoog antwoordde ik: "Nee dankje, ik hoef jouw bacillen niet." Ik opende één oog en keek met een grijns opzij naar hem waarna ik beide ogen weer opende. "Zeg, vanwaar die haast? We hebben zo meteen nog training, dan kan je je uitleven."
Het viel me op dat een voorbij lopende jongen me aanstaarde en dat hij, toen hij me voorbij was, nog achterom keek. Voor de grap gaf ik hem een knipoog waarna de jongen haast een groepje jongens voorbij liep die daarna meteen begonnen te schelden. Ik slaakte een diepe zucht en rolde een keer met mijn ogen. "Jongens zijn zulke leeghoofden, vind je ook niet?" De meeste jongens keken enkel naar het uiterlijk, maar ik liet ze snel genoeg merken dat ik daar niet van gediend was en dat ik niet zo makkelijk te winnen was, waarna ze vaak snel afdropen. Daar had ik totaal geen problemen mee, ik hoefden niet zo'n zwakkeling die over zich heen liet lopen, wat had je daar nou aan? Achteloos trapte ik een steentje dat voor mijn laarzen terecht kwam verderop terwijl ik me afvroeg waar we heen gingen. Finn leek haast te hebben en ik was wel nieuwsgierig waarom, het was toch niet zo dat ik veel beters te doen had.
Ik merkte hoe mijn arm moe begon te worden en wilde mijn tas net overnemen met mijn andere hand toen me iets te binnen schoot. "Hé Finn, gedraag je eens als een heer en draag deze tas voor me," opperde ik terwijl ik hem, terwijl een uitdagend grijnsje mijn gezicht sierde, mijn tas voorhield.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Felecia Lynette Estrada
'We kunnen ook gaan reizen, gewoon in de stad. Weg van ons huis' Ze lachtte even en keek naar de zon. 'Reizen lijkt me geweldig, maar mijn huis is ondanks alle problemen nog steeds thuis,' Ze verzonk even weg. Hoe zou het zijn zonder ouders die allen maar zeurde en teleurgesteld in haar? En zonder een broer die overal beter in waren? De gedachten waren fijn. Felecia floot even. 'Chan!' Riep ze. Na een paar seconden kwam haar havik aangevlogen. Felecia stak haar arm in de lucht en Chan landde op haar arm. 'Dit is Chan,' Zei ze met een glimlach en Chan kraaide even. 'Ik ga nergens heen zonder hem. Ik wil best op reis gaan voor even. gewoon om te voelen hoe het is,' Chan vloog ondertussen de boom in.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Kyla

Ik liep de eindeloze straten door maar nergens was een hotel. Dat wordt dn weer op straat slapen, dacht ik bij me zelf en dan overvallen worden door equalisten of niet ik ben sterk genoeg denk ik. Maar ik heb al een tijd niet meer getraind en ik wil dat wel weer eens doen maar niet in zo'n stad! Het wemeld hier van de equalisten of wat dan ook en dan word ik zo neergeslagen al ben ik sterk genoeg omdat te voorkomen. Ik besluit terug te lopen en kom weer langs de jongen, hij staat er nog steeds maar nu met een meisje, ze hebben ruzie of zo. Ik loop door zonder een blik terug te werpen en loop weer naar de plek waar het meisje stond. Ik zie haar al lopen en houd haar tegen.
"Sorry dat ik er weer ben, maar weet je echt geen plek waar ik kan overnachten" vraag ik.
Ik ben er wel op voorbereid dat ze me kan aanvallen en ik kan terug vechten dus geen probleem.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Ik kom zo weer tot zo

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

(Ik had trouwens ook al proberen na te denken over een naam daarvoor, but I can't come up with something. Gewoon The Headquarters? (': )

Finn Zane Ryder – Equalist
Alhoewel ik harder was gaan lopen, kon Norah, tot mijn ongenoegen, mij gemakkelijk bijhouden. Het was eigenlijk niet iets wat me zou moeten verbazen, maar haar gemopper over met het verkeerde been uit bed stappen, zou ik maar even links moeten laten liggen. Norah was nooit bang geweest om te zeggen wat ze dacht, ten minste niet in de tijd dat ik haar kende.
Ze had ze allemaal duidelijk en welgesteld op een rijtje staan, maar haar giftige tong kon ze wel een keer binnenhouden. In de drie jaar dat ik haar kende, begon ik haar te zien als een jonge vrouw die je liever niet achter je aan wilde hebben als ze boos was. Zo had ik een keer een grap met haar uitgehaald door ‘Miss Bossy’ op haar shirt te schrijven en zodra ze deze aanhad, zonder door te hebben dat het er stond natuurlijk, waren de andere Equalists gaan lachen als kleine meisjes en haar zo gaan noemen. Norah was er precies op een stom moment dat ik erbij was achter gekomen en ik weet niet hoe ze het deed, maar ze kon aan me zien dat ik het was en sloeg me toen bijna letterlijk in elkaar.
De vraag die van mij kwam of ze misschien een hap van de appel wilde, die ik haar zowat in haar gezicht duwde, zorgde bij haar voor een reactie om haar kin arrogant omhoog te houden en haar ogen te sluiten. “Nee dankje, ik hoef jouw bacillen niet.” Ze opende één oog en keek met een grijns naar mij, waarna ze beide ogen weer opendeed, waardoor ik mijn lippen samenperste. Wat wilde ze nou, wat was ze van plan?
Ik was dan de meester in het niet laten zien wat ik dacht en hoe ik me voelde, maar van Norah snapte ik op het eerste moment al niets en daar is na die jaren nog steeds niets van veranderd. Het is niet dat ik geïntimideerd van haar ben, want terugpraten durf ik wel, maar het is de manier waarop ze doet. Ze was anders dan alle andere meisjes die ik ontmoet had, natuurlijk waren er meisjes geweest die hun mond open durfde te trekken, maar die waren niet zoals Norah – hadden geen bepaalde arrogante schittering in hun ogen.
“Zeg, vanwaar die haast? We hebben zo meteen nog training, dan kan je je uitleven.” Not to mention the fucking curiosity of her. “Nogmaals: dat gaat je niets aan.” Gromde ik dit keer lichtelijk en bleef op de snelle pas doorlopen, al verwachte ik niet dat ze dit keer wel af zou haken. Ze bleef zich op haar doel richten en was dan ook niet snel om te buigen. Op dit soort momenten wilde ik dat ze iets anders was geweest, maar zelfs nu wilde ik haar niet veranderen – dat haatte ik van mensen in het algemeen, ze wilde zichzelf of anderen veranderen, laat ze zoals ze zijn.
Ik was er niet bij met mijn hoofd, maar kon nog wel net volgen dat Norah een jongen een knipoog gaf, waarna er iets gebeurde waar ik al niet meer op lette. Ik had eigenlijk willen schreeuwen dat hij voor zich moest kijken, maar hield het in: Norah had niemand nodig, ze kon wel voor zichzelf zorgen en dat liet ze merken ook.
“Jongens zijn zulke leeghoofden, vind je ook niet?” Vroeg ze dit nu letterlijk, of probeerde ze me gewoon te stangen? Ik wist niet wat ik erbij moest denken, echter liet ik de emotieloze blik weer op mijn gezicht. Zuchtend schudde ik hierna mijn hoofd en nam weer een paar happen van mijn appel, waarna ik deze emotieloos naar achter gooide en één of andere man raakte die gelijk een dodelijke blik naar me stuurde. Het maakte me niets uit, ik was hem al vergeten toen we de menigte weer uitliepen, de hoek om en een andere menigte in.
“Hé Finn, gedraag je eens als een heer en draag deze tas voor me,” beval ze me zowat, terwijl ze de tas met een uitdagend grijnsje voor me hield. Ongeïnteresseerd haalde ik mijn wenkbrauw op en keek naar haar met een blik van ‘Meen je dit nou?’ Ze wist dat ik dat soort dingen niet deed, waardoor ik al op het punt stond mijn normale zelf te zijn en haar af te poeieren, maar me toen wat bedacht.
Een charmante, maar slinkse glimlach kwam er op mijn gezicht en ik nam haar tas aan. “Natuurlijk Milady,” Ik sloeg de tas om en keek uitdagend naar haar, “zal ik de dame ook maar dragen?” Ik wachtte een paar tellen, snoof toen en liet haar tas op de grond vallen terwijl ik door liep. Een koude, emotieloos blik trotseerde mijn gezicht weer. “Je weet dat ik dat soort dingen niet doe, draag het zelf.”

[ bericht aangepast op 8 juli 2012 - 22:26 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ayden

"Okeej dan gaan we" lach ik en ik kijk even naar het huis. Ze roept iemand ik weet niet wie of wat. Opeens komt er een vogel naar buiten vliegen. "Dit is Chan" zegt ze blij. Ik kijk naar de vogel. Zijn og. staan lief maar hij ziet er uit als of hij zo aan kan vallen. "Hallo Chan" zeg ik vrolijk. Waarna ik een blik werp richting mijn huis. Mijn spullen liggen daar en ik moet mijn oiders vertellen dat ik weg ga. "Ik moet zo wel even weg" zeg ik waarna ik weer naar mijn huis kijk. "Minn spullen liggen daar nog" lach ik. Ik groet haar en loop richting mijn huis. Ik loop de voortuin door en sla de zware deuren open. "Mam papl" roep ik.
"Ik ga op reis!" mijn ouders knikken en geven me een knuffel. ik loop naar mijn kamer en pakmijn bruine jas en mijn zwaar die ik in de schede op mijn rug hang. Ik neem noh een laatste afscheid en loop door de steegjes terug naar het park. Ik loop het gras op richting Felecia die er nog steeds staat. "Klaar " zeg ik en ik laat mijn zwaard zien. Ook heb ik een zakje met muntstukken meegenkmen voor eten.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Killan Messurie

Na een tijd gerust te hebben in het park sta ik op, de benders waren nog steeds druk bezig met het uitoefenen van hun skills. Ik werd er gek van, ieder denkt dat het altijd kan, maar waarom gaan ze niet ergens heen waar ze niemand lastig vallen. Hoewel ik zelf dan een bender ben geef ik nog liever mijn krachten af, deze wereld heeft geen benders meer nodig.
Ik loop het park uit en kijk naar de stad, de hele stad was meer en deels gemaakt door benders, maar de rest was gedaan door non-benders.
Ik doe mijn cape goed waarna ik rustig door de stad heen wandel, ik kijk om mij heen, ik loop door de straten heen waarna ik bij een fontein stop om wat water te drinken. Ik kijk weer omhoog en ga er dan bij zitten, ik zucht even waarna ik om mij heen kijk, om te zien of er nog iets leuks is om te doen.

Norah Allison Taylor – Equalist
Finn was zoals gewoonlijk erg goed in zijn emoties verbergen, de spelbreker. Ik zag het altijd als een uitdaging iets uit hem te krijgen, meer reactie te krijgen. Al sinds hij bij de Equalists kwam was hij zo, stil en mysterieus, toonde weinig emotie.. Ik had hem altijd onderschat, tot die rotstreek met mijn shirt, wat ik overigens meteen weg had kunnen gooien. Finn had trouwens wel zijn verdiende loon gehad, ik had hem wel laten zien dat er niet te spotten viel met Norah Allison Taylor. Met een glimlach dacht ik er aan terug, die verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, ha!
De meeste vrienden had ik trouwens niet, er gingen veel rare verhalen over mij rond en vooral over mijn verleden. De grootste onzin over dat ik mishandelt zou zijn of dat mijn ouders vermoord waren door benders, dan ik zelf mijn ouders had vermoord. De grootste onzin had ik voorbij horen komen, maar ik trok me er vrij weinig van aan. Het had wel iets, mensen wisten niet werkelijk wie ik was en hoe mijn verleden er uit zag. Daarnaast was het hooguit amusant ze zo te horen praten om me vervolgens gauw te ontwijken. Ik had ontzag en dat beviel me wel.
Ik slaakte een verveelde zucht toen Finn erg stil bleef, wanneer sprak die gozer eens? Toen ik hem mijn tas voor hield sprak zijn blik boekdelen, dus ik wou mijn tas alweer weghalen toen ineens een charmante glimlach Finn's gezicht sierde en ik moest toegeven dat ik er bijna voor gevallen zou zijn, mits ik hem niet beter had gekend. "Natuurlijk Milady," zei hij en nam mijn tas over waarna hij aanbood mij ook te dragen. Net toen ik wilde zeggen dat ik prima zelf kon lopen liet hij mijn tas vallen en de charmante glimlach was helaas ook van zijn gezicht verdwenen en had plaatsgemaakt voor zijn gewone, emotieloze gelaat. De mededeling dat hij dat soort dingen niet deed was voor mij niet nodig geweest. "Zak," zei ik terwijl ik met een zuur gezicht mijn tas opraapte en hem weer inhaalde, zeker niet dat hij zomaar van me afkwam. Ik ging voor hem staan waardoor hij wel moest stoppen, ik bracht mijn mond naar zijn oor, waarbij ik ietsjes op mijn tenen moest staan en fluisterde geamuseerd: "Je weet niet wat je met me aan moet hè?"
Vervolgens draaide ik me om en liep weer door alsof er niks gebeurd was. "Maar hé, ik kan het je niet kwalijk nemen, ik ben nou eenmaal onweerstaanbaar," zei ik terwijl ik hem een blik toewierp over mijn schouder, "maar geloof me. Je hebt geluk dat ik geen firebender ben," voegde ik er op serieuze toon aan toe en richtte mijn blik toen weer voor me. Het was me inmiddels wel duidelijk dat we naar het gebouw van de Equalists gingen, dit kwam prima uit, aangezien we inderdaad training hadden. Niet dat ik dat nodig had, die pummel die zichzelf meester noemde was geen haar beter dan ik, ik durfde zelfs te wedden dat ik hem met gemak kon vloeren. Helaas, ik was een vrouw en mij zouden ze dan ook niet als trainster neerzetten. Ha, wat zouden de Equalists anders moeten zweten. Ik had ze hun voeten onder hun lichaam vandaan laten rennen!
Kort wierp ik nog een blik over mijn schouder om er zeker van te zijn dan Finn niet ineens weg was, om dat te voorkomen vertraagde ik mijn pas iets tot ik weer naast hem liep. Het was uit pure verveling dat ik met hem meeliep, een doel had ik niet echt en plannen dus ook niet. Ik leefde met de dag en nam alles zoals het kwam.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

{ 0.o dit is gewoon niet meer te lezen die te lange posts o.0 }

Killan Messurie

Ik sta op waarna ik langzaam weer door de straten loop, ik merkte dat veel mensen richting huis gingen door het gebeuk tegen mij lichaam aan.
Ik word langzaam gek van het gebeuk en duw een van de personen die net langs mij komt lopen aan de kant, ik hoor een meid gillen waarna ik kijk. Het was blijkbaar een meisje wat ik had geduwd.
Ik hurk naast dr neer en zucht even 'Sorry... Lange dag gehad, werd nogal gek van de menigte. gaat het?' vraag ik dan aan dr.
Ik help dr omhoog waarna ik weer even zucht, waarom moest ik nauw weer net bot doen tegen iemand die er zo lief uitzag.

Kyla

Ik sta weer op en veeg mijn lichtblauwe jurkje weer af, mijn zwarte broek is gelukkig niet vies geworden.
"Dat is al weer de tweede keer" zucht ik en ik ruim voor de derde keer mijn appels van de grond op. Om nu weer nieuwe te kopen heft ook geen zin. Ik haal een hand door mijn zwarte haren als ik klaar ben en tilnde tas weer op. Ik loop even naar de prullen bak en gooi drie a vier appels weg die er echt nket meer uit zien. "So bedankt voor het helpem" lach ik. Aan zijn kleding te zien is hij afkomstig van het aarderijk.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Finn Zane Ryder – Equalist
“Zak,” zei ze, terwijl ze met een zuur gezicht haar tas opraapte en mij daarna inhaalde. Het zure gezicht van haar op dat moment maakte me lichtjes aan het grijnzen, daar deed ik het om namelijk, maar toen ze abrupt voor me ging staan – zodat ik wel moest stoppen, bracht ze haar mond naar mijn oor, waarbij ze ietsjes op haar tenen moest staan. Ze fluisterde geamuseerd, maar ik liet me niet op de stang jagen door haar en keek emotieloos over haar schouder heen naar voren, alsof ze er niet eens stond.
“Je weet niet wat je met me aan moet hé?” Dat was het enige wat ze zei, waarna ze zich vervolgens om draaide en toen weg liep alsof er niets gebeurd was. Het was maar goed dat ik zo’n goede masker voor had, want ik zou liegen als dat me niets deed, al was het een beetje. Norah kon op sommige momenten erg betoverend zijn, als in verleidelijk, en ik had van vele Equalists dan ook gehoord hoe mooi en aantrekkelijk ze haar vonden. Ik geef toe dat ze alles behalve lelijk is, maar het is niet dat ik dom mee ging en ga praten met de puberale praatjes over haar. Dat is niet het enige wat ik van hun heb gehoord, maar ook dingen over haar verleden en wat ze allemaal wel niet gedaan zou moeten hebben.
Het was sowieso allemaal onzin totdat je het rechtstreeks aan haar zou vragen en zij zou zeggen dat ze het gedaan had, het niet zou ontkennen. Nu waren het gewoon allemaal roddels en ik hield daar niet van en zeker op de manier hoe ze het vertelde aan me en op het moment dat Norah aan komt lopen gelijk dichtklappen en engeltjes tegen haar zijn.
Ik had haar geanalyseerd, haar in mijn geheugen op geslagen hoe ze doet en praat, waardoor ik zonder enige reden nog verder ging. Nou ja… ik kon nog steeds niet goed tot haar doordringen, haar snappen, want er schuilt heus wel iets achter het verleidelijke en arrogante maskertje van haar. En ik was vastbesloten om daar achter te komen.
“Maar hé, ik kan het je niet kwalijk nemen, ik ben nou eenmaal onweerstaanbaar,” zei ze en ik kwam weer terug op de bewoonde wereld, waardoor ik de blik van haar nog op kon vangen. “maar geloof me. Je hebt geluk dat ik geen firebender ben,” voegde ze er op een serieuze toon aan toe en richtte haar blik toen weer voor haar.
“Ik wist al dat je een ego had, Norah, daar hoef je niet nog een keer de nadruk op te leggen,” Zei ik op een nonchalante maar vermakelijke toon, terwijl er ondertussen een halve grijns mijn lippen op was gekropen. “Maar ik moet het je toegeven,” antwoordde ik vlak daarna met dezelfde halve grijns, “ik heb geluk dat je geen firebender bent, want nu kan ik je de hele tijd lopen narren.” Hierna vertraagde ze haar pas en liep weer naast me, ze deed het vast niet omdat ze er plezier in had, want ik was altijd heel stil, mysterieus zoals ze me noemden, en als ik wat te zeggen had was het eerder sarcastisch of recht voor z’n raap.
Het was trouwens maar eens tijd om mijn sarcastische, vermakelijke opmerkingen te stoppen en het recht voor z’n raap te spelen. “Hé Norah, je hebt vast wel eens dingen over jezelf gehoord? Er zijn een paar rare verhalen over jouw dat je ouders vermoord waren door benders of dat je mishandeld bent en daarom je ouders had vermoord. Wat is de waarheid, jóúw waarheid en niet die rare verhalen-rotzooi?” Stelde ik haar dus maar de rechtstreekse vraag.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Killan Messurie

Ik glimlach even 'Sorry voor de appels' zeg ik waarna ik wat munten uit mijn zak haal 'Misschien vergoed dit het' zeg ik waarna ik de munten aan haar geef.
'Kan ik het misschien goed maken?' vraag ik dan, ik vond het nogal spijtig dat ik dr omver had geduwd, ze is best aardig namelijk.
Ik kijk dr even aan waarna ik even zucht, waarom had ik dr okal weer geduwd...

Kyla

Eindelijk iemand die zich niet voordoet als een tikkende bom. Ik pak het gekd aan en stop het in mijn leren tasje. "Bedankt" zeg ik en ik kijk even ome me heen. Het is er nog steeds druk. "Nou een slaapplaats zou fijn zijn" lach ik. Ik hoop dat hij er mee accoord gaat en ik vanavond onderdak heb. "Als je in een huis woont tenminste" lach ik weer. Volgens mij valt hij best mee.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Killan Messurie

Ik glimlach even 'Natuurlijk, je kan wel bij mij blijven slapen' zeg ik tegen dr.
Ik pak de mand over waarna ik haar wenk 'Volg mij zou ik zeggen' glimlachend zeg ik het waarna ik langzaam richting mijn huis loop zodat ze mij niet uit het oog verliest.
Ik stop voor een huis waar niks naast staat, het is het enigste huis wat in dit stuk van de stad staat en is gigantisch 'Nauw, hier is het' zeg ik met een glimlach waarna ik de poort open duw en naar binnen loop.
'Maak jezelf thuis, ik ben het je nauw eenmaal verschuldig' glimlach ik waarna ik de appels op een tafeltje zet.