Deze posts zijn wel erg lang, voel je niet verplicht zó een lange post te maken ;p (Daarnaast zijn ze niet eens mijn beste posts >3<)
Norah Allison Taylor – Equalist
Met haar handen in haar zakken en om haar schouder een grote tas met haar spullen liep Norah over straat, terwijl haar rode haren afstaken tegen de grauwe kleren van de gebouwen en mensen om haar heen. Ze genoot van het zachte briesje en de warmte van de zon, de geluiden die de vogels maakten en het vrije gevoel dat het haar gaf. Een vaste woonplaats had ze niet en een vaste overnachtingsplek dus ook niet, al vond ze dit totaal geen probleem. Meestal overnachtte ze in het gebouw dat de Equalists in gebruik hadden voor trainingen en dergelijke, maar meestal wist ze wat munten bij elkaar te rapen en overnachtte ze ergens in de stad. Het voelde goed om in de stad te zijn tussen alle levendigheid. Ze was overigens niet graag bij de anderen Equalists, ze werd er vaak rond gecommandeerd door haar meerderen en daarnaast irriteerde ze zich aan de nieuwe Equalists. Meestal waren die de eerste paar nachten bang dat de politie zou komen en dat ze allemaal opgepakt zouden worden, ze gingen dan jammeren en zeuren en bakten daarnaast niks van het vechten tijdens de trainingen. Het irriteerde haar mateloos als mensen zich zo zwak opstelden, dat was dan ook de reden dan ze wel meer dan vaak ruzie had. Niet dat ze het erg vond, het hield haar fit en scherp.
Bang dat ze opgepakt zou worden was ze niet, daarnaast was ze niet in gevaar als ze het gebouw van de Equalists zouden vinden. Ze had altijd al haar spullen bij zich, zo wist ze zeker dat er niemand met zijn kladden aan zat, maar was ze er ook van verzekerd nergens sporen achter te laten. Enkel haar Equalists kostuum lag in het gebouw, aan de hand daarvan konden ze nooit achter haar aankomen. Gewoonweg perfect dus.
Het was trouwens niet zo dat ze haar minachting en haat jegens benders verborgen hield, totaal niet zelfs. Ze was niet op haar mondje gevallen en deed haar zegje wel.
Ze was vandaag in een goede bui en manoeuvreerde zich soepeltjes tussen de menigte door terwijl ze verder liep naar het park. Tot haar grote tevredenheid zag ze dat het bankje waar ze graag zat vrij was en daar maakte ze maar al te graag gebruik van. Norah zat nog maar net op het bankje bij de vijver toen een Equalist haar aandacht trok. De Equalist leek een oudere man te zijn, ze had hem wel eens vaker gezien, maar gesproken nog nooit. De man leek altijd zo blij en praatte te veel naar haar zin. De man stond niet veel verderop en riep zijn minachtig tegenover benders uit, er stond een klein groepje mensen omheen. Zo te horen was het grootste gedeelte van de mensen het met hem eens, meestal lieten de benders niks van zich horen en liepen die stilletjes verder, deden alsof ze niks hoorden. Nog iets wat ze haatte, ze deden alsof ze heel wat waren, maar zodra ze de waarheid te horen kregen liepen ze met de staart tussen de benen weg.
Lauren Hadley – Earthbender, Pro-bender
Terwijl Lauren de trappen van het gangenstelsel onder het Pro-Bend stadion afliep bond ze haar donkere haren in een staart. Ze was sinds een jaar lid van het Fire Ferrets pro-bending team, samen met Rylie en Daniël, de teamcaptain. Ze wilde niet zeggen dat ze vreselijk goed bevriend was met ze, maar zat nou eenmaal in het team en ze brachten dus veel tijd samen door, allemaal met hetzelfde doel, het toernooi winnen. Alhoewel zij het ook deed voor het onderdak, geld.. De roem kon haar gestolen worden, ze hoefden niet in de spotlight te staan.
Zwijgend liep ze de trainingszaal binnen en tot haar verbazing was er nog niemand. Een zucht uit pure irritatie verliet haar mond, waarom kwamen ze nooit eens op tijd? Zo moeilijk was het to- Een zachte “oh” verliet haar mond toen haar blik op de klok aan de muur viel. Het was niet de rest die te laat was, het was zijzelf. Zoals gewoonlijk was ze weer eens te vroeg. Ook al vertrok ze later, ze kreeg het altijd voor elkaar te vroeg te komen.
Met een paar passen stond ze bij een stapel schijven, gemaakt van stevige klei. Ze waren hard, maar zodra ze iemand raakten spatte ze uit elkaar. Richten op het hoofd was niet toegestaan voor earthbenders, zijzelf richtte meestal op de rug als haar tegenstander net in de lucht hing. Ze ging voor het doel staan en nam de juiste houding aan, met een hoge snelheid liet ze de aardeschijven achtereenvolgend het doel in vliegen. Soms probeerden ze meerdere schijven tegelijkertijd het doel in te laten vliegen, maar het was moeilijker dan ze dacht. Gefrustreerd beet ze op haar onderlip terwijl ze haar voeten steviger op de grond zette. De schijven allemaal hetzelfde laten doen was geen probleem, maar ze afzonderlijk en tegelijkertijd sturen was heel andere koek. Ze sloot haar ogen kort terwijl ze een diepe teug lucht nam. Met gemak liet ze acht schijven zweven, maar toen ze de schijven op het doel afschoot vielen er onderweg al een paar op de grond en uiteindelijk waren het maar twee schijven die het doel bereikten.
“Waarom lukt het nou niet?” mopperde ze zachtjes in zichzelf en zuchtte nogmaals. Natuurlijk ging het aardesturen haar beter af dan dat het vroeger had gedaan, ze was een echte dromer geweest en had een wilde fantasie.. Een slechte karaktereigenschap als je een earthbender bent, ze bakte er dan ook niks van. Nadat ze uit huis was gegooid veranderde zijzelf en het aardesturen ging haar sinds dien beter af, maar toch was ze nog niet tevreden. Ze wilde beter worden, alles perfect onder de knie krijgen..
Met een plof ging ze op de grond zitten met haar knieën opgetrokken. Met haar kin steunde ze op haar linkerhand en met de wijsvinger van haar rechterhand liet ze een schijf in de lucht draaien. Langzaam liet ze nog een schijf omhoog komen en liet die de andere kant op draaien. Ze was zo geconcentreerd bezig dat ze haar ogen iets vernauwde, de twee schijven ieder een andere kant op laten draaien was lastiger dan ze dacht. Ze moest toegeven dat ze nooit erg goed geweest was in twee verschillende dingen tegelijkertijd doen, zo kon ze vroeger al niet als alle andere kinderen in het dorp met haar ene hand over haar buik wrijven, terwijl ze met haar andere hand zachtjes op haar buik sloeg. Een stommigheid die ze simpelweg nooit onder de knie leek te krijgen.
Plots begon één van de twee zwevende schijven gek heen en weer te wiebelen en gauw liet ze de twee zakken. Dit was iets waar ze zeker nog op moest oefenen als ze het toernooi wilden winnen, ze zou de vijand sneller van het platform krijgen wanneer ze meerdere schijven tegelijkertijd kon sturen en van verschillende kanten kon laten komen. Het liefst zonder dat ze zich dan zo ontzettend moest concentreren, want dan lag ze al in het water voordat ze de schijven goed en wel gegooid had.
Na een poos stond Lauren weer op en wierp een blik op de deur, ze zouden zo wel komen, misschien dat zij haar kond- Nee, ze zou het niet vragen, het was iets waar ze zelf uit moest komen en daarnaast waren het geen aardemeesters, hun elementen waren water en vuur, wat wisten die er nou van?
Vastberaden, met het doel dat het vandaag zou lukken, ging ze weer in de juiste houding staan en al snel vlogen de aardeschijven weer door de lucht.
[ bericht aangepast op 8 juli 2012 - 14:13 ]
In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.
. Gelukkig heb ik hem hem terug gevonden.]
