[RPG] The Four Elements. #1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 11:08 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Norah Allison Taylor (Equalist) zit op bankje in het park, ze is vrij om op te reageren.

Lauren Hadley – Earthbender, Pro-bender
Het geluid van voetstappen op de gang verried dat er iemand aankwam, maar Lauren ging door met het werpen van schijven in het doel. Waarschijnlijk was het Daniël of Rylie, maar ze ging uit van die laatste. Rylie was vaak erg stil en je hoorde haar vaak haast niet aankomen.
Vanuit haar ooghoeken zag Lauren dat ze gelijk had, Rylie kwam inderdaad stil binnen, schuchter als ze altijd was. "Eh, hoi?" vroeg Rylie, maar Lauren bleef geconcentreerd doorgaan met het werpen van schijven. Waarom kwamen ze nou nooit op tijd? Rylie was niet te laat hoor, ze was juist precies op tijd, maar Lauren vond het logisch dat je zorgde dat je eerder bij de training was. Elke minuut training was erg kostbaar, voor haar in ieder geval wel. Het toernooi kwam er weer aan en ze wilde maar al te graag winnen en het leek haar logisch dat Daniël en Rylie daar hetzelfde over dachten, waarom zouden ze anders bij een pro-bending team gaan? Lauren zweeg nog een paar tellen na Rylie's laatste woorden voordat ze plots stopte met het werpen van aardeschijven. "Je bent laat, Rylie," zei ze en keek het meisje aan, "daarnaast is Daniël er nog niet en zonder hem kunnen we niet beginnen." Lauren haalde haar schouders op en liet weer een aardeschijf van de grond komen. "We zullen dus nog moeten wachten," concludeerde ze met een zucht terwijl ze de schijf met volle snelheid in het doel wierp.

Bah, 2e persoon schrijft toch niet zo lekker als ik hoopte.. Ik denk dat ik straks weer switch ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

['Gedsie. Een vriendin van mij is helemaal geobsedeerd door POTC4 - vooral die meerminnen daarvan. Ze is volgende week jarig dus ze wilde van mij heel graag een traditional art van een meermin. En wat is dat een pokkeding om te tekenen ]

Embriël Lequir
Het gras onder mijn voeten voelde warm, alsof er zojuist nog een lauw zonnetje op had staan schijnen. De temperatuur deed mijn mondhoeken doen opveren tot een lichte glimlach. Ik had er vaak over gefantaseerd hoe alles er echt uit zou zien. Had het gras een warme, bruine kleur? Waren de vogels die altijd zo vrolijk zongen geel? Het meest van al vroeg ik af hoe de mensen er uit zagen. Hoe water eruitzag wanneer ik het langs mijn handpalmen liet spelen. Een lok glipte uit de staart die ik zojuist had gemaakt, en zweefde zacht langs mijn gezicht. Het was jammer dat ik niet kon zien of ik het goed had gedaan. Als het er belachelijk uitzag zou ik dat vast en zeker nog horen. Hymir bromde zachtjes. Zijn koude neus drukte voorzichtig tegen één van mijn handpalmen. Daniël had hem ooit geprobeerd te beschrijven. Hij was wit, met blauwe ogen. Dezelfde kleur als de mijne zouden hebben, alhoewel Hymir duidelijk wel kon zien. Zijn vacht voelde lauw en donzig. Ook hij had waarschijnlijk een tijdje in de zon gelegen. 'Waar is Daniël?' Een geamuseerde glimlach speelde met mijn lippen terwijl ik me gewillig liet duwen door het enorme, witte beest. Ik vertrouwde erop dat ik Daniël' stem zou horen wanneer ik dichtbij genoeg was. De waterfles aan de riem van mijn blauwwitte broek klotste bij elke stap die ik zette. Watersturen was het enigste waarbij ik mijn ogen niet nodig had. Het was een manier om veiligheid te creëren. Want blind of niet, ik was en bleef en echte watermeester.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Kyla

Ik liep rustig van het kraampje weg en zag net hoe een jongen een appel uit de tas van een moeder stal. Ik keek hem even na en liep weer verder. Vieze dief, kan hij niet zelf geld verdienen of zo. Ik draaide me om en keek even naar de jongen. Hij had een een of andere uitstraling waardoor hij er heel boos uit zag. Ik weet niet precies waarom maar het kon zo een equalist zijn al dacht ik dat van veel mensen. Ik was te veel in gedachten verzonken en botste daarom tegen de jongen op. Shit, straks was hij wel een equalist en had hij me door. Al had ik natuurlijk het idee dat dat niet zo was, ik had helemaal niets van mijn krachten laten zien. Ik liep weer verder en draaide me toch weer even om. Hij keek me aan en rolde met zijn ogen. Engerd dacht ik en ik liep weer door, ik hoopte dat hij geen equalist was. Ik draaide vluchtig weer om, waarschijnlijk viel het veel te veel op en zag dat hij weer verder was gelopen. Ik liep ook weer vluchtig verder terwijl de geuren van de markt mijn neus binnen drongen. Het rook heerlijk en ik kreeg honger. Ik pakte een appel en begon er van te eten terwijl ik verder liep en keek naar de bordjes of er misschien nog een hotel tussen zat.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Felecia Lynette Estrada

Hij deed na wat Felecia deed. Felecia keek aandachtig naar zijn houding. Ze ging voor hem staan en deed hetzelfde wat ze eerst deed. Met haar voet ging ze achter zijn been langs en met haar hand bracht ze hem uit balans. Ze moest meer kracht zetten. 'Goede houding,' Zei ze met een glimlach. Ze was blij dat ze iemand les kon geven. 'En je hebt nog flexibel kant aan vechten. Daarna komt snelheid erachter als je het goed beheerst,' Felecia ging met haar benen langs elkaar staan. Ze deed haar handen langs haar zij. Vervolgens liep ze naar de boom toe. Soepel ging ze er lang door een draai te maken. Met haar hand pakte ze een lage tak en landde met haar voeten op de boomstronk. Ze liet de tak los en zette haar voeten af waardoor ze een koprol in de lucht maakte. Ze liep weer naar hem toe. 'Al zal ik dat niet doen als ik jouw was,' Ze keek even naar de boom. 'Ik zou beginnen met het oefenen van een rondje maken,' Ze deed het even voor

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Back to the I-perspective.. :']
Iemand trouwens een naam voor het Equalist hoofdkwartier? I can't think of something..

Norah Allison Taylor – Equalist
Na een poos was ik het beu, alle benders leken wel als een soort irritante zwerm vliegen in het park te hangen. Geïrriteerd stond ik op en liep het park uit, zonder enig idee waar ik heen zou gaan. Nooit wist ik wat ik zou gaan doen waar ik heen zou gaan, ik plande mijn leven niet. Plannen niks voor mij, ik stortte me liever in onverwachte avonturen.
Plots leek de zon achter de wolken te verdwijnen en een koude bries streelde mijn wangen, gelukkig had ik mijn jas aan. Het was een dure die ik enkel had weten te krijgen door veel poen bij elkaar te schrapen, ook door middel van wat dingen stelen, maar wat wilde je anders? Ik had geen echt onderdak, ouders die voor me zorgde of bepaalde 'krachten', om het zo maar even te noemen, waarmee ik mezelf wel overal doorheen sleepte. Dakloze benders konden zich nog gemakkelijk redden, vingen met gemak vissen, braadde even iets met hun vingertoppen en- Hé! Een eindje verderop zag ik Finn lopen en aan zijn gezicht en houding te zien was hij pissig, zeker te veel benders rond hem heen gedanst. Ik grijnsde kort en liep op hem af. "Hé Finn!" zei ik en versnelde mijn pas even zodat ik naast hem liep. "Je hebt me al een tijd niet onder de voeten gelopen, waar hing je uit?"



Ooowh sorry, mijn thee staat klaar, dus je zult het hier mee moeten doen (:

[ bericht aangepast op 8 juli 2012 - 20:33 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ayden

Ze probeerde me weer uit belans te brengen maar deze keer ging het moeilijker dus mijn houding was goed.
'Goede houding' zei ze ook, wat me blijer maakte.
Ik ontspande weer en luisterde weer naar haar woorden.
'En je hebt nog flexibel kant aan vechten. Daarna komt snelheid erachter als je het goed beheerst,' zei ze en ik luisterde aandachtig. Okeej hoe moet ik flexibelheid gaan doen. Maar dat deed ze al voor. Ze nam een aanloop en deed een koprol over een tak heen. Ik volgde alles.
'Al zal ik dat niet doen als ik jouw was,' zei ze waarop ik moest lachen
"Ja dat was me ook niet gelukt" lacht ik en ik luisterde verder.
'Ik zou beginnen met het oefenen van een rondje maken,' zei ze nu en ik zocht even de boom door naar een geschikte tak.
"Gewoon om een tak toch? Want ik weet niet of zonder gaat lukken"

[ bericht aangepast op 8 juli 2012 - 20:34 ]

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Ik drink lekker hier thee
Maar hij is al op

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Felecia Lynette Estrada

'Gewoon om een tak toch? Want ik weet niet of zonder gaat lukken,' Felecia keek even naar hem. 'Hmmm...' Ze liep naar hem toe. 'Misschien beginnen met iets makkelijker. Probeer te denken dat je net de wind bent. Maak je los van de aarde,' Ze draaide een rondje. Niet om de boom, maar gewoon een rondje. 'Weetje wat ook vaak help?' Ze ging in de schaduw zitten van de boom en vouwde haar benen over elkaar. Ze sloot haar ogen weer. Felecia maakte haar hoofd leeg en luisterde naar de dingen in de natuur. De vogels, de wind over het gras. En de wind voelde ook frisjes aan. 'Als je rustig bent en je beter je omgeving in je opneem, gaat het ook beter,' Zei ze met een serieuze blik. 'Als je rustig bent in je hoofd ontspant je lichaam en beweeg je soepeler,'

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Rylie Jazlyn Salome – Waterbender.
Het duurde een paar zwijgzame tellen voordat Lauren überhaupt antwoordde, of naar mij keek. Ik kon niet merken of ze boos was of niet, in dat opzicht was ze erg monotoon, echter toen ze mij toch aankeek, kon ik een lichte irritatie zien. Was dat vanwege mij?
“Je bent laat, Rylie, daarnaast is Daniël er nog niet en zonder hem kunnen we niet beginnen.” Hebben we dat ook weer, dacht ik sarcastisch, ik kon het weten. Domme, domme Rylie, waarom zei je het dan ook? Vaag hoorde ik nog dat Lauren zei dat we zullen moeten wachten en zag hoe ze een aardeschijf uit de grond liet komen, verder merkte ik niets meer.
Het is niet verboden te praten, hoor, Rylesssss.
Ik schrok lichtelijk van de stem waarmee mijn gedachten terug praatte, het was namelijk die van Jazz. De sissende ‘s’ doelde daarop en het klonk alsof een slang mijn naam zei, waardoor ik gelijk letterlijk de rillingen ervan kreeg.
Blijf in de pandora doos van je, Jazz, ik wil je niet hier hebben, niet dat je mijn lichaam weer overneemt.
Het klonk eisend, maar niet sterk genoeg om haar te laten stoppen met praten, aangezien ze weer verder ging en hierdoor een hoofdpijn begon te vormen.
Wil je me niet daar hebben? Liefje, ik dacht dat ik letterlijk het beste in jou naar boven kon halen.
De sarcastische en spottende toon waarmee ze dit zei, liet me weer rillen en ik zakte neer op de grond om net te doen alsof ik heel erg moe was en een gaap liet zien – eigenlijk was ik ook nog steeds heel moe, maar ik moest een masker vormen, een muur waar niemand doorheen kon breken en zien dat er een ander personage in mij leefde. Lauren mocht het niet zien en Daniël ook niet, helemaal niemand, dus wilde ik liever dat ze dachten dat ik doodmoe was, dan dat Jazz naar boven zou komen.
Afwezig keek ik terug naar Lauren, die nog steeds doelloos de aardeschijven in het doel mikte. Earthbender. Ik was blij genoeg met mijn watersturen en wilde dan ook echt geen Earthbender zijn, maar op de manier hoe Lauren oefende alsof haar leven ervan af hing, deed me wat. Als ik nu zo zelfverzekerd kon trainen… dan dachten ze vast anders over mij: een harde trainer, vechter of wat dan ook. Geen verlegen en stil muisje dat niets aandurfde.
Het pro-bend team heeft mijn leven gered, nu durfde ik wat meer, maar nog steeds was ik onzeker. Gefascineerd keek ik nog toe, maar opende toen langzaam mijn mond, “Het spijt me, ik had me verslapen, omdat… ik de laatste tijd niet zo goed slaap en,” Ik hield mijn mond toen ik in de gaten had dat ik begon te ratelen.
“Laat ik maar gewoon beginnen met trainen dan, terwijl we op Daniël wachten.” Stil zocht ik mijn plekje op en probeerde me te concentreren, maar Jazz dwaalde nog steeds door mijn hoofd.

Finn Zane Ryder – Equalist
De jonge vrouw keek naar me alsof ik één of andere terrorist was, want ze draaide zich snel om en liep van me weg. Was ze bang van me of zo? Ik weet dat ik niet bepaald in één van mijn vrolijke buien was, alsof ik dat ooit wel was geweest, maar dat betekende nog niet dat ik angstaanjagend was. Alleen al dat kleine voorgeval maakte me nog geïrriteerder.
Toen ik haar net na wilde schreeuwen dat ze zich wel kon verontschuldigen dat ze tegen me aan botste, hoorde ik mijn naam en haalde mijn arm, die ik ondertussen in de lucht had gestoken, naar beneden.
“Hé Finn!” Ik keek niet om naar wie mijn naam zei, want ik wist al precies wie het was. Norah. Dat werd zeker en duidelijk toen ik haar niet vlak erna naast me zag lopen, waardoor ik expres door liep met stevige passen. “Je hebt me al een tijd niet onder de voeten gelopen, waar hing je uit?”
Een wenkbrauw trok ik omhoog, het zag er een beetje arrogant uit, echter was dit niet mijn bedoeling geweest. Nog steeds keek ik voor me terwijl ik de pas erin hield en stak mijn vrije hand in mijn broekzak, mijn andere hand met de appel erin bracht ik naar mijn mond om er weer een paar happen uit te nemen. Doorlopen moest ik om weer bij mijn vuurfretje te komen, Blayze was namelijk nog in het gebouw van de Equalists. Koppige vuurfret dat het is, moet ‘ie vast van…
Zonder dat ik het echt door had, waren mijn lippen een strakke streep op elkaar geworden en hadden mijn kaken zich stevig op elkaar geklemd. O ja, Norah zei nog wat, herinner ik me. Een korte, en erg vluchtige blik schoot ik haar, maar keek hierna weer naar voren. “Dat gaat je niets aan.” Antwoordde ik net zo kort als de vorige keren, of zoals ik tegen ieder ander sprak, met geen enkele toon erin. Het was ook logisch, het ging haar ook niet aan.
“Hapje?” Vroeg ik toen nonchalant, terwijl ik de half opgegeten appel opzij deed naar haar en ondertussen met de achterkant van mijn andere hand mijn mond van het sap ontdeed en toen aan mijn broek smeerde.

[ bericht aangepast op 8 juli 2012 - 20:54 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ayden

Ik bleef nog steeds luisteren en kijken. Ik keek hoe ze begon te rennen en hoe ze ontspannen ging zitten.
'Weetje wat ook vaak help?' zei ze terwijl ze haar benen over elkaar vouwde en haar ogen dicht deed. Ze was helemaal onstapnnen en zei
'Als je rustig bent en je beter je omgeving in je opneem, gaat het ook beter,'
Ik knikte en ging rechtop staan met mijn armen onstspannen langs mijn lichaam. Ik haalde diep adem en bleed rustig staan. Ik luisterde naar alles om me heen, naar de dieren en naar de wind. Naar mensen die langsliepen ensloot dat daarna compleet af al het geluid alle afleiding om me heen waarna ik er hard vandoor schoot. Ik voelde me een met de wind en het voelde alsof ik nog nooit zo snel had gerend. Ik kwam rustig tot stilstand en zuchte even waarna ik naast haar ging zitten.
"Sorry, maar hoe heet je ook al weer of heb je dat nog niet verteld"
vroeg ik. Ik was slecht in namen onthouden.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Volunteers for Felice?

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Kyla weer Ze is lonely of ze moet die equalisten achter zich aan krijgen

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Reactie?

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Felecia Lynette Estrada

Ze deed even mijn ogen open en zag dat hij er hard vandoor schoot. Met rustig worden leek inderdaad te helpen. Even later stond hij weer naast haar. Felecia stond op en leunde tegen de boom. 'Sorry, maar hoe heet je ook al weer of heb je dat nog niet verteld,' Ze lachte even. 'Mijn naam is Felecia Estrada,' Ze zij haar 2de naam niet. Zo belangrijk was dat ook weer niet. 'Ik ben niet zo blij met mijn achternaam,' Gaf ik eerlijk toe. 'Het is dezelfde achternaam die mijn broer en ouders hebben,' Ze keek even naar haar schoenen. Ze zei even niets, maar ze toverde weer een glimlach. 'Ach, iedereen heeft problemen. Zullen we wat anders doen dan trainen. Het is mooi weer,' Felecia keek even naar de zon, die fel scheen. Er waren ook wolken in de lucht.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Ayden

"Okeej ik ben Ayden, Ayden Brown" herhaalde ik.
"Je familie naam doet er niet toe" zei ik met een glimlach en stond op. Ik keek even rond en zag verder op de stad.
"We kunnen ook gaan reizen, gewoon in de stad. Weg van ons huis" stelde ik voor en ik deed mijn handen voor mijn ogen. De zon was erg vel. De vogels gingen wel harder fluiten wat erg ontspannend was. Ik keek even rond. Er liepen mensen in het park en de man stond er nog steeds. Ik keek hem even vijandig aan maar natuurlijk zag hij me niet. Verschillende mensen stonden om hem heen. Wel raar eigenlijk dat mensen zich bij hen aan willen sluiten. Waarom zijn benders overal de oorzaak van. Ze kunnen er toch ook niets aan doen. Wacht maar als hij zelf een bender was dan had hij zijn krachten ook wel gebruikt. Nou ben ik geen bender maar mijn zus is er wel een of was er een. Ik draaide me weer om naar Felecia en keek haar vragend aan.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.