[RPG] The Four Elements. #1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 11:08 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Killan

Ik glimlach even, aan de ene kant geloofde ik niet dat het een traditie was maar ik speelde voor nu mee 'Ja, vanavond is het volle maan. Dus je kan je gewoon aan melden' zeg ik met een glimlach waarna ik mijzelf weer omdraai en richting de equalisten loop.
Als ik in het groepje sta begin ik al snel met praten en vertel ze dat ik en het meisje bij hun willen horen.
Ik draai mijzelf even om als ik dr nog steeds zie staan en wenk haar even dat ze moet komen zodat ze weten wie ik bedoel.
Ik glimlach even naar de equalisten en knik.

(Ik kan even een paar uur niks posten ,want ik moet folders bezorgen^^)

---

Shoganai i ne~

KangDaesung schreef:
(Ik kan even een paar uur niks posten ,want ik moet folders bezorgen^^)

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Mensen, jullie spammen nogal.
- Je hoeft niet elke keer te melden dat je er niet bent, doe dat bij je post of PB/GB diegene
- 10 regels is toch niet zo moeilijk? Jullie besteden nog geen 5 minuten aan je post! :L

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 10:53 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lilith Feron
Ik voel de koude maar toch warme wind langs me heen glijden als ik al vliegend langs de bergen ga. Achter me hoor ik Momiji zijn best doen om me bij te houden. Ik heb geen zin om langzamer te gaan vliegen. Ik ben erbijna, dat weet ik echt zeker! Ik sluit mijn ogen terwijl ik vlieg en geniet van de zon. Af en toe doe ik mijn ogen even op om te zien of ik nog wel recht vlieg. Door dit mooie weer denk ik aan mijn tijd in de luchtnormaden tempels.
Lilith, je houd je handen te hoog, als je ze lager houd wordt je kracht ook sterker. Verbaast kijk ik naar mijn handen, is dat echt zo? Ik doe ze nog wat lager, en stuur de lucht langs ze. Een grote bos lucht vormt zich tussen mijn handen en ik beweeg ze met een halve cirkel langs de rechterkant van mijn lichaam en breng ze voor mijn hart, met de bol tussen mijn handen. Dan stoot ik de bol naar voren en inderdaad, de bol heeft nu veel meer kracht.
'Dank u, meester.'
Ik open mijn ogen, en wenk meteen een kwartslag naar opzij. Ik raakte bijna een stijle bergwand. Ik moet ook niet zo dromen als ik vlieg. Momiji komt naast me vliegen, hij ziet er uitgeput uit. Maar ik wil nog niet stoppen, ik ben te enthousiast, ik moet er echt bijna zijn.
Dan vlieg ik langs de laatste bergwand, en ik zie een grote stad. Ik zie prachtige daken, en grote stijle gebouwen. En achter de stad, voor de zee, zie ik een groot park. Ik zie een haven met vele boten die ter water liggen. Mijn mond wordt groot, het is nog mooier en groter dan ik had verwacht. Ik ben op mijn bestemming; Republic City.

---

"Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

Kyla

"En dat weet je zeker?" vroeg ik wantrouwend. Als hij mennu loopt te belazeren dan zou er wat. Ik merkte dat ik mijn hand kort op het flesje had gelegd en liet hem snel weer ontspannen hangen.
En toen stond ik alleen hij was al naar ze toe gelopen, shit nu zit ik hier vast.
Maar ik ga al, ik wil weten waar ze zitten en wat ze uitspoken. En heel misschien is hij zelf ook wel eem bender en dan ja ben ik niet de enige daar.
K zag dat hij wenkte en liep voorzichtig op ze af. Ik ging bij ze staan.
"En nu?" vroeg ik. Opeens begon ik aan ieys de denken, is bloodbenden eigenlijk wel verboden?
Nou ik ga het in ieder geval niey gebruiken, straks mag het niet en zit ik daar vast.

---

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Killan

Ik grijns even 'We moeten naar een paar andere equalisten die ons zullen observeren, hun kiezen of wij wel of niet er bij mogen' zeg ik met een glimlach.
Ik pak dr hand dan beet en loop weg terwijl ik dr mee trek, als ik veilig buiten gehoord ben van de equalisten stop ik. Ik had dr naar het flesje zien grijpen, dat doen non-benders niet zomaar, ik kijk dr aan terwijl ik dr vast houd 'Water bender he?' vraag ik terwijl ik dr strak aankijk, ik had het deels door omdat ze het flesje vast greep. Alleen een water bender zou dat doen zodat ze zich veiliger voelde.
'Het kan zo zijn dat je dan een bender bent, maar je gaat dit niet verneuken voor mij' zeg ik met een kille stem.

Kyla

Ik grijns diep
"Je wilt niet weten wat ik allemaal kan en jij hebt anders ook wel het een en ander te vertellen. Niet?"
zei ik net zo kil terug terwijl ik mijn armen over elkaar heen sloeg.
Op sommige momenten kon ik gewoon helemaal omslaan, niet meer zo lief zijn.
Bij vollemaan bijvoorbeeld, dan zal hij er van langs krijgen.
Mijn oog viel opeens op een struik. Er zaten prachtige blauwe en witte bloemen aan in alle tinten. Die struiken hadden we thuis ook omdat ze tegen de vrieskou kunnen. De bloemen waren wtuk voor stuk prachtig.
"Maar krijg ik nog antwoord?" zei ik kil en krachtig.

---

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Killan

Ik grijns even, dus ik had gelijk, ze is wel een bender. Ik grijp dr weer beet waarna ik dr weer verder mee trek naar een stuk waar nooit iemand komt, ik stop even 'Jij wilt wel graag alles weten he?' zeg ik dan en glimlach even, zonder een echte benders beweging te maken zet ik haar voeten vast in de grond onder haar 'Ja ik ben net zoals jouw ook een bender' zeg ik met een grijns en kijk dr even aan.
De omgeving was onderhand prachtig, ik snapte niet waarom mensen hier nooit kwamen, de bloemen hier waren altijd het meeste in bloei en de grond was hier prachtig, beter dan de grond die volledig in de stad het pad aangaf.
Ik kijk dr weer aan en grijns 'Maar volgens mij vroeg jij niet zomaar of het volle maan was vanavond of wel? Ik heb wel is van bloodbenders gehoord, maar dat zijn waterbenders die de gave bevatten om blood ook te benden, of heb ik ongelijk?' zeg ik met een grijns.

13Oclock schreef:
Ayden

"Okeej dan gaan we" lach ik en ik kijk even naar het huis. Ze roept iemand ik weet niet wie of wat. Opeens komt er een vogel naar buiten vliegen. "Dit is Chan" zegt ze blij. Ik kijk naar de vogel. Zijn og. staan lief maar hij ziet er uit als of hij zo aan kan vallen. "Hallo Chan" zeg ik vrolijk. Waarna ik een blik werp richting mijn huis. Mijn spullen liggen daar en ik moet mijn oiders vertellen dat ik weg ga. "Ik moet zo wel even weg" zeg ik waarna ik weer naar mijn huis kijk. "Minn spullen liggen daar nog" lach ik. Ik groet haar en loop richting mijn huis. Ik loop de voortuin door en sla de zware deuren open. "Mam papl" roep ik.
"Ik ga op reis!" mijn ouders knikken en geven me een knuffel. ik loop naar mijn kamer en pakmijn bruine jas en mijn zwaar die ik in de schede op mijn rug hang. Ik neem noh een laatste afscheid en loop door de steegjes terug naar het park. Ik loop het gras op richting Felecia die er nog steeds staat. "Klaar " zeg ik en ik laat mijn zwaard zien. Ook heb ik een zakje met muntstukken meegenkmen voor eten.

Felecia Lynette Estrada
'Ik moet zo wel even weg,' Felecia knikte.'Minn spullen liggen daar nog, 'vervolgens liep Ayden naar zijn huis. Felecia keek even naar haar huis. 'Even wachten in de boom Chan,' Zei ze tegen Chan. Chan bromde even en bleef stil in de boom zitten. Felecia renden naar haar achtertuin. Ze kon met gemak haar tuin in lopen, want het hek was toch verbrand. Ze maakte even een aanloop en sprong hoog genoeg om de rand van haar raam vast te pakken. Ze klom omhoog en klom naar binnen. Felecia pakte een tas en stopte daar verschillende dingen is zoals : Kleding en een zak vol geld. Ze pakte ook een mes, al kon ze daar niet goed mee omgaan. Na alles te hebben ingepakt liep ze naar beneden. Waar haar ouders ruzie zaten te maken over de verbrandden hek. 'Ik ben een paar weken op reis door de stad,' Zei ze zonder haar ouders aan te kijken. Haar ouders stopte beide met praten. Ondertussen pakte Felecia een stuk brood en een zakje met besjes voor Chan. 'Je gaat wat doen?' Vroeg haar moeder bezorgd. Dat verbaasde Felecia een beetje. 'Ik ga even op reis. Jullie missen me toch niet,' Haar stem klonk een beetje boos op het einde. Zonder dat haar ouders wat zeiden liep ze al weer naar de tuin naar buiten. 'Wees voorzichtig,' Hoorde ze haar moeder heel zacht zeggen. Felecia draaide haar hoofd om en knikte. Ze liep het huis uit en liep direct naar de plek waar ze eerst stond. 'Klaar,' Hoorde ze opeens Ayden zeggen. Ze keek om en zag hem met een zwaard. 'waar wil je eerst heen?' Vroeg Felecia en fluit daarna even. Chan vloog en landde op de grond naast Felecia.

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Paddo & 13Oclock,het is fijn dat jullie het leuk vinden.. maar jullie spammen wel een beetje door om de 4 minuten te posten ;$ Als jullie nou eens wat meer tijd besteden aan je post raakt het topic ook wat minder snel vol (:

Norah Allison Taylor – Equalist
Finn wees me op het feit dat hij al wist dat ik een ego had en dat niet nogmaals hoefde te benadrukken. Ach, hij moest zich niet zo aanstellen, ik deed wat ik zelf wilde en daar had hij maar mee te leven. Met een grijns rond zijn lippen gaf Finn me gelijk, aangezien hij me nu kon starren. "Hé," beet ik hem toe, "ik kan je nog altijd vloeren als ik dat wil, onthoud dat goed," waarschuwde ik hem. Ik zou het hem straks nog wel eens laten zien bij de training, wat ik allemaal kon. Het was alweer ene poos geleden dat ik een één op één gevecht had met iemand tijdens de trainingen, dus ik was er wel weer eens aan toe. Zulke trainingen hielden me fit, lenig, scherp en snel, precies wat je nodig had als Equalist zijnde.
Zwijgend keek ik om me heen, we waren de drukte uit en waren terechtgekomen in de meer afgelegen straten. Het gebouw van de Equalists was niet ver meer en-
"Hé Norah, je hebt vast wel eens dingen over jezelf gehoord? Er zijn een paar rare verhalen over jouw dat je ouders vermoord waren door benders of dat je mishandeld bent en daarom je ouders had vermoord. Wat is de waarheid, jóúw waarheid en niet die rare verhalen-rotzooi?” vroeg Finn plotseling en verbaasd bleef ik staan. Hij was niet de eerste die er naar vroeg, maar ik had het niet van hem verwacht.
Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem strak aan, net toen ik hem wilde zeggen dat het hem niks aanging schoot me een ander idee te binnen. Ik liet mijn tas op de grond zakken en keek Finn serieus aan. "Eigenlijk was ik van plan het aan niemand te vertellen, maar ik ben in een goede bui, dus zal ik voor jou een uitzondering maken.. Daarnaast ben jij toch niet zo'n prater, dus ik neem aan dat ik er op kan vertrouwen dat je je mond houdt, nietwaar?" vertelde ik en mijn stem verried dat het niet niks was dat ik ging vertellen. Ik keek kort om me heen om er zeker van te zijn dat we alleen waren voordat ik begon te praten. "Goed, het begon toen ik heel klein was.. We waren het perfecte gezinnetje, ik en mijn ouders.. Tot mijn moeder besloot dat ze die firebender die een paar huizen verderop eigenlijk veel interessanter vond," begon ik, terwijl ik langzaam heen en weer liep, "mijn vader was vreselijk kwaad en vertrok. De nieuwe vriend van mijn moeder was verschrikkelijk, het was een kwal, een eikel met losse handjes die graag liet zien hoe goed hij wel niet was met vuur en hij had ons gezin uit elkaar gedreven.. Ik kon hem niet uitstaan en koesterde een diep wrok voor hem." Ik stopte achter Finn en bracht mijn mond weer tot zijn oor en fluisterde: "En toen nam ik wraak.." Ik zweeg een paar tellen om het te laten bezinken en liep weer achter hem vandaan. "Je had hem eens moeten horen jammeren en smeken! Ha, ik had hem op het meest onverwachte moment te pakken gekregen. De zielepoot, hij had geen eens meer kracht om zijn zielige vuurtrucjes te gebruiken." Ik begon een rode lok haar rond mijn vinger te draaien terwijl ik weer verder ging. "Helaas kwam mijn moeder... Maar ik verwachtte dat ze mijn kant zou kiezen, ik was haar bloedeigen dochter! Maar weet je wat? Ze koos die van hem! De vuile verrader.. Ze schreeuwde dat ik moest stoppen, hem moest laten gaan en dat het zijn schuld niet was. Ha, dacht ze nou echt dat ik zo dom was?" Terwijl ik daar zo stond bekeek ik nonchalant mijn vingernagels, alsof het me niks kon schelen wat ik vlak daarna zou zeggen. "En toen heb ik een einde gemaakt aan dat gejammer van die twee," eindigde ik mijn verhaal met een valse glimlach.
Vanonder mijn wimpers keek ik naar Finn om zijn reactie te peilen. "Ha," zei ik met een tevreden grijns terwijl ik mijn tas van de grond raapte en keek Finn nu rechtstreeks aan, "dacht je nou echt dat ik mijn hele verleden aan zo'n onderkruipsel als jou zou vertellen? Dacht het niet!" zei ik terwijl ik arrogant mijn neus ophaalde, "Daarnaast, waarom zou ik jou alles over mij vertellen, terwijl jij nog te beroerd bent om te vertellen wat je vandaag gedaan had? Jammer jochie, je zult toch echt met wat beters moeten komen." Ik gooide mijn haren over mijn schouder en draaide me weer om. "Kom op, laten we gaan, anders komen we nog te laat voor de training ook." Ik had geen zin in gezeur, als je te laat kwam zal die beul wel weer komen om je maar al te graag te laten zien wie de baas was. Dat wilde je niet, absoluut niet. Rondjes rennen en opdrukken tot je er bij neer viel was het gevolg.

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 12:34 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

{ Ik vind het zelf onoverzichtelijk om gigantische posts te plaatsen, het leest niet fijn en ik raak er nogal in de war door. Dat spammen tja sorry daar voor. Voor de rest zitten wij gewoon aan de 10 zinnen}

Kyla
"Waarom zou ik een bloodbender zijn? Het is gruwlijk en ke doet er mensen mee pijn!" zei ik weer boos.
Ik keek hem aan in zijn ogen en keek toen weer naar de bloemen.
De bloemen bleven mooi en ze deinden mee met de wind. De wind deed het water golven en de wolken bewogen.
Nog even en het zou noodweer worden. Eindelijk wat minder hitte. Ik keek hem nog een laatste keer aan en draaide me om.
Fijn ik heb mezelf flink in de nesten gewerkt nu die equalisten overal zitten.

---

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

(Omgg. Ik houd van lange teksten schrijven. )

Finn Zane Ryder – Equalist.
“Hé,” beet ze me toe, “ik kan je nog altijd vloeren als ik dat wil, onthoud dat goed,” probeerde ze me te waarschuwen, waar ik echter niet bang van werd. Of ik nou gevloerd zou worden of niet, het maakte me niets uit, dan was het maar zo. Dat was dan ook de reden dat ik onverschillig mijn schouders ophaalde toen ze dat tegen me zei.
Hierna keek ze zwijgend om zich heen, we waren de menigte uit en waren hierdoor terecht gekomen in de afgelegen straten. Het duurde niet lang meer voordat we bij het gebouw van de Equalists waren, maar toen ik de vraag stelde, bleef ze opeens staan. Ik wist niet wat ik er precies van moest denken, was ze verbaasd, geschrokken of vond ze het zelfs vermakelijk?
Ik keek toe hoe ze haar armen over elkaar deed en me hierbij strak aankeek, en terwijl mijn ogen zich iets vernauwde, stelde ik mijzelf meerdermaals de vraag wat ze van plan was. De serieuze blik die op haar gezicht was gekomen zorgde dan ook bij mij voor alleen maar meer vraagtekens, echter liet ik dit niet zien: mijn blik was net zo emotieloos als altijd, terwijl er binnen in mij van alles gebeurde.
“Eigenlijk was ik van plan het aan niemand te vertellen, maar ik ben in een goede bui, dus zal ik voor jou een uitzondering maken.. Daarnaast ben jij toch niet zo'n prater, dus ik neem aan dat ik er op kan vertrouwen dat je je mond houdt, nietwaar?” begon ze te vertellen en haar stem veranderde in een toon dat ze iets ging vertellen dat erg belangrijk was, alsof ze de spanning op probeerde te bouwen – niet dat ik erin ging trappen, want ik kende haar langer als vandaag. Het leek me sterk dat ze überhaupt de echte waarheid van haar verleden aan mij zou vertellen, toe zou vertrouwen, want zo iemand was Norah gewoon niet. Ze zou me eerder in het ootje nemen en als ik erin zou trappen, wat ik niet gelijk doe, want zo ben ik niet, zou ze me uitlachen en denken dat ik zwak ben. Nee, dame, zo ben ik niet, ik ben niet zoals de anderen die je al in de maling hebt genomen, bij mij zal je iets harder je best moeten doen eer ik je ga geloven.
Ze begon haar verhaal te vertellen, maar ik lette meer op de manier hoe ze zich bewoog, hoe haar gezichtsuitdrukking was en hoe ze de woorden van haar felrode lippen liet stromen. Haar rode lippen trokken de helft van haar verhaal mijn aandacht, maar haar ogen trokken mijn aandacht ook – de schittering die er altijd zo fel in scheen, probeerde ik te negeren, maar het lukte niet. De rest ging me eigenlijk voorbij in een kleine en korte waas, aangezien ik niet naar haar woorden probeerde te luisteren. De manier waarop ze opeens serieus was geworden, alsof ze het echt ging vertellen, stond me niet aan en daarom luisterde ik er ook niet naar – ik zou net doen alsof het me niets uit zou maken, mijn blik nog steeds dezelfde pokerface.
Norah liep heen en weer en stopte op een gegeven moment achter mij, waarna ze haar mond bij mijn oor bracht en verder fluisterde. Vaag merkte ik nog dat ze een paar tellen zweeg, maar de manier waarop ze het in mijn oor fluisterde (niet dat ik naar de woorden luisterde, maar eerder hoe ze het zei, fluisterend…) bracht me de rillingen. Ik begon te knarsetanden toen ik merkte dat dit bij mijzelf gebeurde, omdat het geen rillingen waren van angst of onderdanigheid voor haar, eerder de rillingen die je krijgt als je naar iemand verlangde op dat moment en dat was een zwakte. Ten minste voor mij en zeker als degene Norah is. Ik zoog mijn adem in toen ik dat had gemerkt en toen ze bij mij vandaan liep, ademde ik weer rustig uit.
Kom op zeg! Het is Norah, Finn, keep your act together.
Een rode lok begon zij rond haar vinger te draaien, terwijl er vormloze woorden haar felrode mond verlieten, en weer waren het de lippen die mijn aandacht trokken. Woorden die ik niet kon, en wilde, verstaan en er dus ook niet op lette. Ze gingen het ene oor in en het andere weer uit, zo belangrijk vond ik het. Echter irriteerde het me nog mateloos dat ik zo erop reageerde toen ze achter me was gaan staan en in mijn oor fluisterde. Mijn blik verharde zich even bij het moment waaraan ik dacht en ik antwoordde pas toen ze al lang en breed klaar was met haar ‘verhaal’ te vertellen.
Norah keek me rechtstreeks aan, toen ze haar tas alweer van de grond had geraapt, en ze had haar neus arrogant opgehaald. De volgende woorden haalde me weer uit mijn gedachtes en dit zorgde er ook voor dat ik spottend een wenkbrauw ophaalde. “Dacht je nou echt dat ik mijn hele verleden aan zo’n onderkruipsel als jou zou vertellen? Dacht het niet! Daarnaast, waarom zou ik jou alles over mij vertellen, terwijl jij nog te beroerd bent om te vertellen wat je vandaag gedaan had? Jammer jochie, je zult toch echt met wat beters moeten komen.”
Als zij het spelletje kon spelen, kon ik het al zeker, dacht ik, terwijl ik ondertussen naar haar toe was gelopen met een grijns en haar tegen de muur aan drukte. Mijn armen beide aan ieder kant van haar hoofd, zodat ze niet weg kon. Het verbaasde me niets dat de arrogante schittering in haar ogen er weer was en mij deze interesseerde meer over haar te weten te komen, aangezien ik nog bijna helemaal niets van haar wist sinds dat ik ben gekomen als Equalist, behalve dat ze een sterke, jonge vrouw is die graag het hef in eigen hand heeft. “Wil je het echt weten, Norah? Weet je het zeker? Durft deze jonge, aantrekkelijke vrouw het wel aan?” Aantrekkelijk had ik niet moeten zeggen, maar ik probeerde op mijn masker een vermakelijke, lokkende grijns te zetten, waardoor het leek dat het bij de act hoorde. Ze moest eens weten.
“Het kan je, je leven kosten als ik vertel waar ik mee bezig ben… en ik zou toch niet willen dat deze mooie, jonge vrouw een damsel in distress zou worden.” Knipoogde ik grijnzend, want ik wist dat ze dit niet wilde, dat ze dacht dat ze prima voor zichzelf kon zorgen.

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 13:20 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Killan

Ik grijns even waarna ik dr vast pak en het flesje pak 'Dus als ik dit leeg gooi maakt het ook niks uit' zeg ik met een glimlach waarna ik het flesje met water op de grond leeg gooi.
'Of was dat iets belangrijks voor jouw?' vraag ik dan weer aan dr, ik glimlach even, ik was op mijn hoede, het vertrouwen wat ik eerst heel even had was nu al weer weg. Ergens in haar stem was wantrouw te bekennen, ik zie hoe het water tussen de gleuven van de stenen weg glijd en verdwijnt, daar zullen de bloemen weer leuk van drinken.
Ik kijk weer naar haar en grijns even.