[RPG] Boarding School ~ Topic 11. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 juli 2012 - 18:19 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Tiffany
Drew was ondertussen ook opgestaan. Gelukkig hebben we samen les, ik praat dan nog wel met hem over dat weglopen van hem. 'Wow, heb je me zo gemist?' grinnikt hij. Hij maakt zich los uit de omhelzing. Natuurlijk kijk ik omlaag. Als je naar beneden kijkt zie je minder, dus ook minder hoe slecht ik eruit zie. Ik zie hem rillen en hij kijkt op de klok. Als de lessen al zijn begonnen, wat ik betwijfel, zit ik in de problemen. Ik heb al zoveel regels overtreden, dat is niets voor mij. 'Lekker geslapen trouwens?' vraagt Brandon. Natuurlijk heb ik lekker geslapen, ik lag bij Brandon. Dan slaap je altijd lekker. Hij rilt nogmaals. Ik ga achter hem liggen, niet voor hem, zodat hij mij niet kan zien. Alweer sla ik mijn armen om hem heen. 'Heb je het koud?' vraag ik. Dom natuurlijk, je zag dat hij het duidelijk koud had. 'We moeten zo even kijken of de lessen bezig zijn.'


[We zijn al best wel ver in deze RPG en er zijn nog geen lessen geweest. Zullen we die eindelijk laten beginnen?]

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Stefano

Ik stop meteen met fietsen als ik hoor wat ze allemaal tegen haar roepen. 'Wat zeiden jullie tegen mijn vriendin?' vroeg ik boos aan de jongen die iets geroepen had. Het groepje jongens begon te lachen, maar toch was er iets in hun ogen wat een beetje angst uitstraalde voor mij. Maar omdat ze in een groep waren voelden ze zich sterker.. Mochten ze willen. Ze kwamen dichterbij en ik stapte van de fiets af en keek ze dreigend aan. 'Vriendin?! Dan moet jij dus ook niet goed in je hoofd zijn.' zei dezelfde jongen lachend. 'Goed genoeg om jouw kop te verbouwen.' mompelde ik, wat ik ook van plan was. Ik zou ze het wel eens goed laten voelen wat ze Dawn hadden aangedaan.

Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

Quinten

Ik hoorde stemmen, heel ver weg. Ik herkende de stem van Austin en wilde weer weg weg uit het zwartegat. Ik probeerde mijn ogen open te doen te bewegen. Het lukte niet ik wilde schreeuwen en schoppen, wegrennen, maar allemaal tevergeefs. Of niet langzaam werd het lichter de stemmen kwamen dichterbij. Ik probeerde minn ogen open te doen. Het lukte, tussen kleine spleetjes kon ik een wazige gedaante zien zitten.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Brandon
Ze gaat op een of andere manier achter me liggen, alsof ik haar niet mag zien en ze slaat haar armen om me heen. 'Heb je het koud?' vraagt ze. 'We moeten zo even kijken of de lessen bezig zijn.' zegt ze dan. Ik draai me om zodat ik haar kan zien en trok een pruillipje. 'Niet nu al..' zeg ik zachtjes en ik trek haar dicht tegen me aan met mijn armen om haar middel. 'Ik lig veelste lekker om op te staan.' vervolg ik mijn zin dan en ik druk zachtjes mijn lippen even op de hare. 'We zouden vandaag toch naar het dorpje gaan trouwens?' vroeg ik haar en ik keek haar even vragend aan. De lessen maakte me even helemaal niks uit, ik genoot van dit moment met Tiffany en voor zover ik me kon herinneren zouden we vandaag naar het dorpje gaan. Ik had wat geld meegenomen wat ik verdiend had met wat rare zaakjes waar niemand iets van hoefde te weten, en daarvan zou ik iets leuks voor mama, Jason en Tiffany kunnen kopen. Ik glimlachte even vrolijk bij de gedachte daaraan.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Austin
Ik zag dat Quinn zijn ogen iets opende en ik glimlachte,de dokter had dus gelijk,hij kon ons horen. 'Blijf maar gewoon slapen joh'zei ik tegen Quinn. Volgens mij kost het hem echt veel moeite zijn ogen te openen en alle andere dingen.

Quinten

Ik lachte terug. Gisteren kon ik ook met Mia praten dus nu ook met Austin. Het beeld werd scherper en keek hem aan. "Daarom wil ik geen druggs gebruiken" probeerde ik te zeggen, het klonk erg schor maar miss wel verstaanbaar.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Tiffany
Hij draait me om zodat hij me wel kan zijn en trekt een pruillip. 'Niet nu al.' Hij trekt me dichter tegen zich aan. Wat alleen maar in mijn voordeel werkt, nu kan hij me niet zien en hoef ik me niet naar de badkamer te haasten. 'Ik lig veelste lekker om op te staan.' Mee eens. 'We zouden vandaag toch naar het dorpje gaan trouwens?' vraagt hij. De vragende blik erbij maakt het plaatje compleet. Hij leek even diep in gedachten verzonken en schonk me daarna een glimlach. 'Ik weet het maar ik wil niet nogmeer problemen dan ik nu al heb. We moeten eerst zeker weten of er geen lessen zijn. Dat had ik je gezegt.' Het liefst wilde ik ook naar dat dorpje maar ik wilde niet nog meer regels overtreden. Hij dacht er anders over, dat wist ik al. Omdat ik nog steeds van mening ben dat ik er niet uit zie leg ik mijn hoofd tegen zijn borstkas, waar zijn tattoo me weer opvalt. Nu ben ik niet moe dus kan ik er best over beginnen. 'Brandon, mag ik wat vragen?' begon ik. 'Waar staat die tattoo voor?' Er stonden twee letters, ik wilde toch wel weten wat die betekenden. Normaal ben ik niet zo van de tattoo's, ik zou er zelf ook nooit een nemen. Eerlijk gezegt vind ik het ordinair staan. Maar bij Brandon maakt het niets uit, bij hem staat alles goed.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Austin
Ik moest lachen om zijn opmerking en knikte. Zijn stem klonk een beetje raar,erg schor maar als je goed luisterde kon je verstaan wat hij zei. 'Dus gaat het al wat beter?' vraag ik maar. Eigenlijk had ik dat aan de dokter moeten vragen maarja die was alweer weg voordat ik wat kon vragen.

Brandon
'Ik weet het, maar ik wil niet nog meer problemen dan ik nu al heb. We moeten eerst zeker weten of er geen lessen zijn. Dat had ik je gezegd.' zegt ze. Ik grinnik, lieve brave onschuldige Tiffany. Maar ze had ergens wel gelijk, regels had ik al genoeg overtreden dus misschien was het wel slim om eerst even na te vragen of er geen lessen waren. Ze legt haar hoofd tegen mijn borstkas en ik voel haar warme adem tegen mijn borst aan. 'Brandon, mag ik wat vragen?' zei ze. Ik knikte, natuurlijk mocht ze dat. 'Waar staat die tattoo voor?' vraagt ze dan. Ik kijk even naar beneden en laat mijn vingers langzaam over de twee letters glijden. 'De J van Jason en de V van Vallery, mijn moeder's naam.' zeg ik dan zachtjes en een klein beetje beschaamd. Ik had ze laten zetten toen ik stopte met uitgaan en drugs. Jason en mama hadden me al die tijd onbewust gesteund, en dit was mijn manier om mijn dankbaarheid te tonen. Nu af en toe vonden mensen het raar, of dom dat ik ze had laten zetten, want ik zou er later vast spijt van krijgen, maar ik wist zeker dat ik er nooit spijt van zou krijgen. Jason en mama waren de belangrijkste personen in mijn leven, en dat zou ook zo blijven. Ze stonden net onder mijn hart, iets boven mijn ribben, in kleine sierlijke letters.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Quinten

"Ik kan praten" probeerde ik ge lachen maar dat deed pijn aan mijn ribben. "geen last meer ademen" zei ik, ik korte minn zinnen maar wat in. "Ik ga proberen kletsen" zei ik met een glimlach. "Anders helpt de dokter" zei ik weer. Hij zou vast met vragen komen.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Austin
Ik moest een beetje lachen om hoe zijn stem klonk en hoe hij de zinnen verkorte. 'Ik hem trouwens spullen voor je meegenomen en Artemis verzorgt'zeg ik tegen hem.

Tiffany
'De J van Jason en de V van Vallery, mijn moeder's naam,' zegt hij zacht. Even dacht ik dat de V van Vallery over een vriendinnetje van vroeger zou gaan. Dat vind ik zo idioot. Het gaat toch wel een keer uit, zeker op deze leeftijd. Brandon zal mij op een gegeven moment saai vinden, of hij merkt hoeveel leuker het met Vanessa is. Dat heb ik allang geaccepteerd. Ik wil ook gewoon even voelen hoe het is om echt gemogen te worden. Het is echt geweldig, onbeschrijvelijk. 'Dat is lief.' Van die mensen zul je sowieso voor altijd houden. In Brandon zijn geval dan. Die drie zijn volgens mij erg close met elkaar. Zo'n band gaat niet snel over. 'Heb je er meer?' Stiekem hoop ik van niet, dat ga ik niet vertellen natuurlijk. Hij is ook onzeker. Ik weet als de beste hoe het is om beledigende termen naar je hoofd geslingerd te krijgen. Bij Brandon zou het niet een belediging zijn maar ik wilde het risico voorkomen dat hij het wel zo zou opnemen. 'En hoelang heb je die al?' zeg ik vervolgens, doelend op de tattoo met de letters van zijn moeder en broertje.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

[Is het goed als ik eventjes naar de kamer ga waar Quinten ligt? En waar Austin is?]

Imagination set us free to be just what we want to be ~

Brandon
'Dat is lief.' zegt ze en ik glimlach even. 'Heb je er meer?' vraag ze. Ik schud mijn hoofd, 'Nee, dit is de enige en dat zal ook zo blijven.' zeg ik. Daar was ik ook al zeker van. Over het algemeen vond ik tattoo's niet zo, behalve als er echt een goede betekenis achter zat en het niet zo groot was. 'En hoelang heb je die al?' vraagt ze vervolgens. Even bijt ik nadenkend op mijn lip en streel ik nogmaals over de kleine letters heen. 'Ik denk een jaartje.' zeg ik uiteindelijk. Ik was al best lang gestopt met uitgaan en drugs gebruiken, maar ik vond het toch beter om hier naartoe te gaan, dat was ik Jason en mama verschuldigt. 'Vind je het erg?' vraag ik dan onzeker. Het zou best kunnen dat ze het lelijk vond of asociaal, maar ik vond het mooi, toch wilde ik weten of ze het erg vond, want dat boeide me echt wel wat.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Dawn Mary Claire:

'Rustig, stef' zeg ik zachtjes, zodat hij het alleen hoort. Ik hou zijn arm vast en kijk hun bang aan. Ik krijg weer die bange gevoelens. Weer zouden ze iets doen, waarom konden ze me niet met rust laten. Ik kijk naar stef en ik zie dat hij boos is. Rustig wrijf ik over zijn arm heen, hopend dat dat wat kalmeert.

One Who Travels A Higher Path.