• De Story

    Regels:
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan
    - Ik open een nieuw topic als het andere vol is, ik wijs twee anderen aan die ook een topic mogen openen als ik afwezig ben.
    - Als er na 24 uur na het sluiten van het oude topic geen nieuw topic is geopend mag je mij pb’en
    - Ik wil deze RPG actief houden dus het is wel handig als je iedere dag (of iedere twee dagen als je een dagje niet kan) iets post (behalve als dat onmogelijk is) en je er ook niet binnen een week mee stopt (i.v.m. beperkt aantal rollen)
    - Posts hebben het minimum van 3 regels, dit geldt niet als je een gesprek voert en dus omstebeurt een zin zegt (o.i.d.)
    - OCC het liefste met {}, [], (), \/, /\, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Als vanzelfsprekend niemand buitensluiten, en omdat er zo weinig rollen zijn is het ook niet leuk als er allemaal groepjes van twee personen ontstaan (dus probeer met verschillende mensen in contact te komen)
    - Houd rekening met elkaar qua tijd en gesprekken (dus niet dat het bij de een ochtend is en bij de ander avond of dat je een gesprek voert o.i.d. en dat je dan ineens niet meer online komt waardoor de ander niet meer verder kan)
    - Naamveranderingen doorgeven via het topic
    - Speel je eigen personage, niet dat van iemand anders

    - Af en toe komt er een reactie van mij in een quote blokje, dit betekend dat er een stukje verhaal lijn wordt geschreven, dit is dan niet vanuit de ogen van mijn personage, jullie mogen zelf weten hoe je daar op in speelt

    Rollen
    - Michelle Yvonne Maria Varlow (v)- LaCerise/Eline
    - Tayuya Hoshigaki (v)- AkatsukiXxX
    - Vintain Ayden O'Connor (m)- Zayngasm/Naomi
    - Timothy Floris McAllister (m)- Wonderway
    - Luna María van den Nou (v)- Amor8/Noa
    - Elena Mae Perret (v)- SupahBaby/Yara
    - Marlaina Nemesis Haywourth (v)- Syrinx
    - Nala Rose Garcia (v)- JokerBaby/Femke


    [ bericht aangepast op 11 juni 2012 - 20:43 ]


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Vintain
    Natuurlijk ging ik haar achterna. Ik trof haar moedeloos aan onderaan de trap. 'Nala... Je kan het me echt vertellen. Ook al kennen we elkaar niet zo lang...' Ik leg mijn arm om haar schouder en zag dat haar wangen vochtig waren. Zachtjes zuchtend omhelsde ik haar.


    I can't define who I am.

    JokerBaby schreef:
    (...)
    {Haha!
    Ma moet gij ni studeren, in plaats van tv zien!}

    [Mijn ma eh seg, ik ben nog bezig zeh]


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Michelle
    Geschokt keek ik Nala na. Whow wat? Ik wil het niet denken, maar ongevraagd vinden mijn hersenen het woord in mijn hoofd: Anorexia. Een misselijk gevoel overspoelt me. Anorexia, anorexia, anorexia scandeert het in mijn hoofd. Ongewild vliegen er beelden voorbij, Sammie met uitstekende botten, Sammie op de weegschaal, Sammie met een wanhopige blik in haar ogen, Sammie kotstend boven de wc, Sammie die zegt dat ik niets mag vertellen, Sammie dood. Als versteend blijf ik staan, dan roep ik mezelf tot de orde en loop ik naar Nala toe. Ze zit met haar hoofd in haar handen aan de onderkant van de trap, Vintain zit naast haar. Eigenlijk wil ik dit moment van hun niet verstoren, maar ik moet het haar vertellen
    'Nala, kunnen we straks even praten?'


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Nala
    Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en snikte zachtjes.
    "Mijn hele leven word ik al genegeerd, ben ik onzichtbaar." stortte ik plots alles uit. "Ik wil niet meer onzichtbaar zijn. Ik wil dat ze me zien staan. Ik wil dat mijn ouders me zien staan."
    Ik wil dat jij me ziet staan. Maar dat zei ik niet. Ik kon het niet. Ik keek met betraande ogen naar hem op.
    "Een beetje aandacht en liefde meer vraag ik niet van ze."
    Ik keek op, toen ik Michelles stem hoorde.
    Ik had dit kunnen zien aankomen. Ik had het moeten weten.
    "Ok." zuchtte ik zachtjes.

    [ bericht aangepast op 14 juni 2012 - 20:58 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Michelle
    'Het hoeft niet nu hoor, blijf nog maar even zitten. Ik wil je gewoon iets vertellen. Kom maar naar de weides als je het wilt horen.' Zonder op antwoord te wachten draai ik me om en loop ik naar buiten, naar de paarden. Als ik bij de wei ben aagekomen ga ik op het hek zitten en fluit ik naar Allegro. Hij kijkt even op, maar gaat dan verder met grazen, blijkbaar heeft hij weinig last van de kou, net als de andere paarden. Ik ben blij dat ik in een joggingbroek en een sweater loop, anders zou ik bevroren zijn.


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Vintain
    Michelle voegt zich bij ons. 'Waarom denk je dat? Voor zover ik heb gehoord hebben je ouders het gewoon druk. Ze houden echt wel van je... Geloof me. Hoe zouden ze niet van je kunnen houden, Nala?' Ik begon ook al van haar te houden... Wat verschrikkelijk moest het voor haar zijn. 'Misschien laten ze het niet echt merken, maar ze doen het. Ik weet het zeker,' sus ik, en wrijf langzaam rondjes over haar rug. Ik werp een bezorgde blik naar Michelle. 'Praten helpt. Ga zo maar met Michelle mee, oké?'


    I can't define who I am.

    Nala
    Ik knikte en keek Michelle na.
    "Ik ga maar even kijken wat ze wil zeggen." zucht ik. Ik sta op en vlak voor ik de deur uit liep draaide ik me nog even naar hem om.
    "Bedankt." mompelde ik zo zachtjes dat hij het misschien niet eens verstaan had. Ik vluchtte weg naar buiten. De kou beet in alle stukken blote huid dat hij kon vinden. En dat waren er veel. Ik droeg nog steeds mijn 'pyama' en vervloekte het feit dat ik persé zo'n luchtige kleren moest aan doen.
    Ik liep op mijn slippers naar de weiden en toen ik op Michelle af liep, voelde ik me best belachelijk. Ik liet het niet merken en liep op mijn gewoonlijke stapje naar haar toe. Een beetje terughoudend, met een vleugje geveinsd zelfvertrouwen.
    Ik ging naast haar staan en leunde met mijn armen op het hek.
    "Zo." zuchtte ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [Awwh, poor Nala]

    Luna
    Ondertussen houd ik mezelf op de achtergrond. Ik zie Nala en Michelle naar de weides lopen, maar Vintain gaat er niet achteraan, dus het zal wel privé zijn. Merkur vindt het echt niet erg om nog ff buiten te blijven, dus blijf ik maar binnen. Ik sluip nar de badkamer om iets warmers aan te doen, aangezien het buiten koud lijkt.


    Stop acting normal. It gets bored.

    {slaapwel! (doeg)}


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Michelle
    'Zo.' Nala ging achter me staan. Ik begon gelijk te praten.
    'Twee jaar geleden is mijn zus overreden, ze stond verkeerd voorgesorteerd en een vrachtwagenchauffeur overreed haar,' begin ik mijn verhaal, 'Ze was opslag dood. Samantha, zo heette ze, het was mijn einige zuster, negentien jaar oud toen. Maar dit is allemaal irrelevant. Ze kwam namelijk net van de GGD vandaan. De werd iedere week gewogen en die dag had ze eindelijk een gezond gewicht bereikt.' Met een ruk draaide ik mijn hoofd om naar Nala, 'Daarvoor had ze namelijk ondergewicht, zwaar ondergewicht. Mijn zus leed aan anorexia.' Een felle woede overspoelde me en ik klemde mijn kaken op elkaar, 'Ik had het moeten weten, ze sliep bij mij op de kamer en we hadden geen geheimen voor elkaar, zowel fysiek als mentaal. Ik wist dat ze haar brood weggooide in de pauze, dat ze haar avondeten grotendeels aan de hond voerde en dat ze al een jaar niet ontbeten had.' Ik sla mijn ogen neer en praat verder tegen mijn handen, 'Haar lichaam werd dunner en dunner, zelf ging ze ook achteruit. Ze zat altijd op twee kussentjes anders deed het pijn, haar haar begon uit te vallen, ze was trillerig en had amper kracht in haar lichaam, ze kreeg donshaartjes op haar gezicht en ze menstrueerde al heel lang niet meer. Mijn ouders kwamen er pas achter toen het te laat was, ze viel midden in de keuken flauw, normaal probeerde ze het in te houden tot ze op onze kamer was, zodat ik haar kon helpen. Ze werd naar een kliniek gebracht maar ze bleef afvallen, ik weet niet hoe ze het deed, want ze stond onder streng toezicht, maar het lukte steeds weer. Op een gegeven moment werd ze verliefd op een van de verplegers, hij haalde haar over weer te gaan eten, vanaf dat moment ging het beter met haar en ze werd ontslagen uit de kliniek. Ze moest nog wel elke week bij de GGD langs om zich te laten wegen. Ze wilden het haar niet vertellen, maar ik wist het. Het was net optijd, als ze nog dunner zou zijn geworden was het haar dood geweest. Ze zou sowieso nooit meer kinderen kunnen krijgen.' Ik stop met praten en kijk aandachtig naar Nala's gezicht om te zien welke indruk mijn verhaal op haar heeft gemaakt.
    'Ik wil dit niet doen om je bang te maken, dit is mijn verhaal, mijn ervaring met Anorexia. Die wilde ik met je delen om te laten zien welke impact het kan hebben op een mensenleven, heel je leven gaat om eten draaien. En je omgeving raakt volledig gefrustreed en wanhopig omdat ze niets kunnen doen, ze moeten toezien hoe je jezelf de dood in lijnt. Zonder ook maar een hand te kunnen uitsteken om je uit die bodemloze put te trekken.' Ik knijp mijn ogen samen en boor mijn nagels in mijn handpalm. Dan haal ik diep adem en kijk ik weer naar Nala.

    {Miss staan er wat schrijffoutjes in...}

    [ bericht aangepast op 14 juni 2012 - 21:38 ]


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Nala
    Ik sla mijn ogen neer en probeer opnieuw de tranen tegen te houden. Haar verhaal raakt me echt.
    Ik voel me plots zo een bitch, dat ik dit volhield. Dat ik de rest laat meelijden. Iedereen wist het nu en ze hadden allemaal medelijden met me, maar bij Michelle was het anders. Ik had haar weer in het verleden gegooid. Door mij werd ze opnieuw gekweld aan de herinnering van haar zus.
    "Het spijt me. Ik- ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik-" Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht.
    "Ik voel me plots zo egoïstisch. Het is vreselijk, sorry."
    Ik draaide me om en begon weg te lopen. Ik kon het even allemaal niet meer aan. Ik moest gewoon even alleen zijn.
    "Ik heb tijd nodig." zei ik nog tegen Michelle. "Ik breng Faith even naar binnen."
    Ik keek niet meer om en liep regelrecht naar de weide waar Faith stond te grazen. Ze kwam meteen op me af gelopen en ik deed de deur open. Ik had geen touw nodig. Ze volgde me zo wel.
    Ik legde mijn hand op haar schouder, terwijl we naar de stal liepen. Ze was zo groot en warm en even had ik het gevoel dat zij het enige was dat me nu overeind hield.
    Ik zette haar in een nette stal en ging mee bij haar naar binnen. Ik deed de deur toe en liet me in een hoekje op het stro zakken.
    Faith duwde haar neus tegen mijn schouder, maar toen ik niet reageerde ging ze zich al snel met andere dingen bezig houden.
    Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er omheen. Ik had kou en kippenvel over mijn hele lichaam, maar ik kon nog niet weg. Ik had dingen om over na te denken.

    [ bericht aangepast op 15 juni 2012 - 13:11 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    {Heb het ondertussen nog wat langer gemaakt ;)}


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nala
    Vintain had ergens misschien wel gelijk. Ze hielden vast wel van me, mijn ouders zouden ergens wel iets voor me voelen. Maar het was gewoon moeilijk te geloven. De tranen liepen zachtjes over mijn wangen en ik was al blij dat ik hier alleen was. Ik wou niet dat iemand me zo zag.
    Ik drukte mijn handen tegen mijn ogen en maakte me zo klein mogelijk tegen de houten wand van de stal aan.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Vintain
    Als ik uit het raam kijk zie ik Michelle staan, alleen. Ze ziet er... slecht uit. En waar is Nala? Gefrustreerd bijt ik op mijn wang. Ik wist nog van Samantha, en hoe erg dat was geweest voor Michelle. Niemand sprak er echt over, maar als ik bij haar thuis was zag ik hoe slecht Samantha er aan toe was. Zonder dat ik het wil zie ik Nala voor me, totaal vermagerd. Een rilling loopt over mijn rug. Besluiteloos sta ik voor het raam. Naar Michelle toe? Nala zoeken?
    Misschien willen ze beide wel alleen zijn. Waarom zijn meisjes nou zo onvoorspelbaar?


    I can't define who I am.

    Elena
    Ik zag Vintain twijfelend bij het raam staan. Ik wist precies wat hij dacht en ik wist ook hoe Michelle zich voelde. Ik stapte op hem af.
    "Ik zou ze beiden even alleen laten, Nala heeft tijd nodig om na te denken en Michelle moet het even verwerken. Ik weet hoe het is om een broer of zus te verliezen", zei ik en schrok even van wat ik zelf zei. Ik had nog nooit iemand verteld dat ik mijn broer was verloren.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe