• © Copyright Dracy
    ________________________________________________________________________
    "Het nieuwe jaar is net begonnen, er komen veel nieuwelingen op St.joseph School."

    Dit is het verhaal:

    "Je bent nieuw(of al bekend) op de school en je hebt gehoord over een Glee club, en zanggroep van de school. Het lijkt je wel wat, alleen je denkt dat áls je erbij zou gaan, je buitengesloten word. Je besluit om eens te gaan kijken hoe het is."
    [Je kiest zelf of je Personage bij Glee club komt, je hebt vrijheid om dat te doen.]
    ________________________________________________________________________
    Regels:
    - Het liefste iets meer dan één regeltje schrijven.
    - Niemand doet of zijn of haar personage perfect is.[Beslis niet wat andere doen.]
    - Ruzie mag, maar hou het wel reëel.
    - Pesten mag, tot een bepaalde hoogte.
    - We houden ons aan de verhaallijn, natuurlijk mag je er
    iets vanaf wijken, maar hou het wel zo dat je personage
    er weer makkelijk mee in kan gaan.
    - Max 4 Personages P.P
    - Verkering mag, maar alleen als de ander het ook wil.
    [Dwingen word niet geaccepteerd, alleen als het is afgesproken met elkaar, maar meld dat wel even aan Dracy.]
    - Houd je aan de regels. _______________________________________________________________________
    -Wil je solliciteren? Kan altijd.
    ________________________________________________________________________- Als je iets te zeggen hebt wat niet RPG bedoeld in ga dan praten met [] {} () Dan is het niet verwarrend.
    _______________________________________________________________________
    Als Pavarotti niet online is en het topic is vol. Mag je een nieuwe vragen aan Rajah of aan MisPattinson. .


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Michael

    "Michael? Ik ben niet kwaad. Niet op jou, niet op je familie. Ik heb vast, ongewild dan wel, mijn aandeel gehad in wat er gebeurd is. Ik ga je niet vertellen hoe je met je familie moet omgaan want ik weet dat je daar niet tegen kan, maar ik zeg alleen dat ik hen ondanks dat het steekt wel begrijp. Soms wilde ik dat mijn vader er nog was om me te proberen behoeden voor fouten, waaronder hij jongens zeker op nummer één zou gezet hebben, ook al zou ik er vast niet naar geluisterd hebben. Dat is wat familie doet, ze beschermen je, ook al is het niet nodig."
    Ik zucht diep en sla mijn ogen neer. Zij is niet kwaad nee, maar ik wel. Kwaad op hen en op mezelf. Ik heb het gewoon allemaal laten gebeuren. Ik had meteen moeten ingrijpen. Als ik dat gedaan had was het allemaal heel anders afgelopen. En ja, ze mogen me dan wel beschermen maar laat ze dat dan doen bij elk meisje wat ik mee nam, dan sloeg het ten minste nog ergens op. Nu was het alleen Charlotte.
    Ik haal diep adem en ik haal mijn schouder op. Dit is ook de reden waarom het beter zou zijn als ik door zou gaan, niet meer terug zou kijken. Ik maak mezelf alleen maar bozer, woedender. Maar ik kan er niets aan veranderen, hoe graag ik het ook zou willen. Met alle liefde zou ik drie maanden terug zijn gegaan en daar van alles hebben veranderd maar in plaats daarvan heb ik alles verpest. Ik vorm een iets wat geforceerde glimlach op mijn gezicht.
    "Zullen we mijn familie maar gewoon vergeten?" vraag ik met dat zelfde glimlachje.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Cosette schreef:
    [Ja, nou. Ik dacht dat het wel los zou lopen. Stomme ik. Misschien moeten ze een boomhut bouwen en daar maar samen in kruipen, haha.]

    [Dan moet je Cádiz wel eerst overtuigen, hij staat nog op het vliegveld :')]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Zullen we mijn familie maar gewoon vergeten?" vraagt hij met een geforceerd glimlachje.
    Ik doe alsof ik diep nadenk en kijk hem dan met een oprecht lachje aan.
    "Nee, dat zou niet slim zijn," antwoord ik. "Maar we kunnen wel ergens anders over praten," bied ik zacht aan.
    Ik zou dolgraag dichter bij hem gaan liggen en mijn hoofd op zijn borstkas leggen, gewoon voor de gezelligheid en te laten merken dat ik meende wat ik net zei. Niet meer, niet minder. Nu niet, tenminste. De redenen die ik kan bedenken om het niet te doen, zijn echter talrijker; hij schrok al toen ik per ongeluk met mijn hoofd in zijn schoot terecht kwam, ik wil niet opnieuw een ongemakkelijk gevoel krijgen, ik weet niet hoe hij het zou opvatten,... Je snapt het wel. En daarbij is het nog eens veel te warm ook.
    "Is Hercules nog ergens anders bang voor, of ben je verder echt een held?" vraag ik met een uitdagende fonkeling in mijn ogen. Ik zet mijn elleboog op het gras en laat mijn gezicht in mijn hand rusten.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Nee, dat zou niet slim zijn," antwoord ik. "Maar we kunnen wel ergens anders over praten."
    Ik knik zachtjes en kijk naar mijn handen. Voorzichtig volg ik met mijn vingers de littekens. Ze zitten zowel op mijn handpalmen als op de ruggen van mijn handen. Met mijn vinger volg ik voorzichtig de lijntjes die zich kruizen over mijn knokkels. Hoe ik eraan kom, geen idee. Vermoedens heb ik wel, natuurlijk heb ik die. Ik zal het mezelf wel weer aangedaan hebben met een stuk schuurpapier of iets wat daar op lijkt. Iets waar je jezelf lelijk aan open kan halen, echt gemeen. Met moeite probeer ik iets terug te halen maar het is een zinloze poging. Net zoals de vorige totaal niet vruchtbaar. Hoe kan ik nou alles kwijt zijn? Wat moet er dan met je gebeurd zijn? Zo lang was ik niet eens weg. Het was maar een uur of twee, drie misschien maar meer zeker niet. Dan raak je toch niet alles kwijt?
    "Is Hercules nog ergens anders bang voor, of ben je verder echt een held?"
    Fronsend kijk ik haar aan. De fonkeling in haar ogen is duidelijk zichtbaar. Langzaam herhaal ik de woorden opnieuw in mijn hoofd totdat ik een volledige zin heb.
    "Euh," begin ik. "Je moet alleen beloven dat je echt niet gaat lachen. Ik heb het niet zo op slangen. Ik vind het prima achter glas maar ik hoef ze neit in mijn handen te hebben."
    Even ril ik bij het idee van de glibberige huid over de mijne. Één grote gladde spier, bah. Ik weet ook wel dat het niet zo is. Dat slangen ruw zijn en absoluut niet glibberig.
    "Toen ik zes was toen mocht ik er een vast houden. Te over enthousiast deed ik dat en ik liet hem vallen en ze is ontsnapt. Als kind kreeg ik er nachtmerries over en sindsdien vind ik ze niets meer."


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    Ik luister aandachtig naar wat hij me vertelt. Slangen. Persoonlijk heb ik er geen enkel probleem mee. Dat denk ik toch. Ik heb ze ook alleen nog maar achter glas gezien. Mocht ik plots zo'n grote Boa Constrictor tegenover me hebben die me kan wurgen als hij dat wil, zou ik vast ook niet meer zo dapper zijn. Of een Koningscobra, die me met één beet van zijn poezelige tandjes naar de eeuwige jachtvelden kan sturen. Nee, ik hoef ook niet meteen een slang als beste vriendje. Als hij klaar is met praten haal ik even mijn schouders op terwijl ik hem met een glimlachje aankijk.
    "Waarom zou ik daarmee lachen?" vraag ik kalm.
    Ik ontdek dat mijn hand nog steeds op zijn schouder ligt, laat ik die voorzichtig af glijden. Veel nut heeft het niet om die er te laten liggen en ik ben niet van plan hem ergens anders aan te raken. Ergens vermoed ik dat dat nog steeds vreemd zou overkomen. Ik leg mijn arm gewoon naast mijn lichaam neer terwijl ik Michael blijf aankijken.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Waarom zou ik daarmee lachen?"
    Voordat ik antwoord kan geven voel ik haar hand van mijn schouder glijden. Ik kan er niets aan doen maar onbewust ril ik toch even.
    "Euh," zeg ik iets wat verward. "Omdat ik het zelf nogal kinderachtig vind. Ik bedoel, hier zal ik ze heus niet tegenkomen en nachtmerries heb ik over het algemeen er niet meer over dus eigenlijk is het niets meer."
    Behalve dat wanneer ik ze zie ik niet meer normaal kan functioneren en nergens meer op zal reageren maar dat laat ik buiten beschouwing.
    "Dus ik kan je niet redden als je vast zit in de jungle. Dan doe ik mijn naam te kort aan," grijns ik.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Euh. Omdat ik het zelf nogal kinderachtig vind. Ik bedoel, hier zal ik ze heus niet tegenkomen en nachtmerries heb ik over het algemeen er niet meer over dus eigenlijk is het niets meer. Dus ik kan je niet redden als je vast zit in de jungle. Dan doe ik mijn naam te kort aan."
    Ik moet lachen om die laatste zin en hoop dat hij niet denkt dat ik hem alsnog uitlach.
    "Wel, ik vind het helemaal niet kinderachtig. Angsten zijn niet rationeel dus je kunt er niks aan doen hoe belachelijk je ze zelf ook vindt," zeg ik kordaat.
    "En als ik me het goed herinner is Belle zelfstandig en vatsberaden, dus ik red het wel in die jungle. Maar mocht het je ego strelen dan speel ik graag een keer dame in nood," lach ik.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Wel, ik vind het helemaal niet kinderachtig. Angsten zijn niet rationeel dus je kunt er niks aan doen hoe belachelijk je ze zelf ook vindt. En als ik me het goed herinner is Belle zelfstandig en vatsberaden, dus ik red het wel in die jungle. Maar mocht het je ego strelen dan speel ik graag een keer dame in nood."
    Lachend schud ik mijn hoofd.
    "Ik heb niet heel veel met afhankelijke vrouwen," grinnik ik. "Vastberaden is beter. Ook voor mij."
    Lachend laat ik me weer op mijn rug in het gras vallen. Hoe laat het is; geen idee. Het doet er ook niet toe. Al breng ik op deze manier de gehele dag met haar door vind ik het prima. Het is beter en veel gezelliger dan een dag school. Corveeën kan ik toch niet en spelen ook niet dus de straffen zijn voor mij niet van toepassing. Met een klein lachje kijk ik naar Charlotte.

    [Ik ga weer werken aan mijn nachtwerkje genaam geschiendenis PO dus ik zal niet tot amper meer reageren.]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Ik heb niet heel veel met afhankelijke vrouwen. Vastberaden is beter. Ook voor mij."
    Ik grinnik even en sluit mijn ogen. Mooi zo. Hoewel ik absoluut niet moe ben, voel ik me loom worden. Waarschijnlijk door de warmte. Nu ik er over denk, ik heb deze nacht heerlijker geslapen op Mary's sofa dan de hele week bij elkaar gerekend. Ach wat, misschien lag het aan het beertje of de gedachte dat ik maar moest schreeuwen om Mary bij me te hebben.
    Ik onderdruk een geeuw en geniet van de zon die de zijkant van mijn gezicht verwarmt. Mocht het niet zo ongezellig zijn voor Michael dan zou ik me even omdraaien zodat ik niet getinter ben aan de ene kant van mijn gezicht dan aan de andere kant.
    Als ik merk dat ik in slaap zou kunnen vallen, besluit ik toch maar mijn ogen te openen. Ik zie Michael met een klein lachje naar me kijken.
    "Wat? Waarom lach je?" grinnik ik.
    Heb ik iets op mijn gezicht ofzo?
    Natuurlijk zie ik hem liever lachen dan huilen, maar volgens mij zou hij dat laatste ook niet echt in mijn buurt doen.

    [ bericht aangepast op 26 mei 2012 - 23:27 ]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Natuurlijk zie ik hem liever huilen dan lachen, maar volgens mij zou hij dat laatste ook niet echt in mijn buurt doen.

    Vriendelijk :')


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    [Je weet best zelf wel dat ik het andersom bedoel :')]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Wat? Waarom lach je?"
    Ik schud mijn hoofd.
    "Onzeker?" vraag ik met een klein lachje. "Niets bijzonders."
    Het feit dat ze zo lief voor me is, daarom lach ik. Andersom had ik het echt niet gekund. Ik had me aangesproken gevoeld, mezelf opgesloten, haar nooit meer willen zien. Ik vind het knap van haar. Ik haal diep adem en maak dan een strakke streep van mijn lippen.
    "Zo beter?" vraag ik serieus maar lang houd ik het niet vol. Als snel vormt zich weer een lach op mijn lippen en krullen mijn mondhoeken omhoog.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    [Ik ga nu er echt aan werken. Tot morgen, als je er 's ochtends bent.]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    [Toi toi. Hangt er vanaf hoe laat ik wakker ben, maar normaal ben ik er wel.]

    Charlotte

    "Onzeker? Niets bijzonders."
    Ik bijt even op mijn onderlip en schud mijn hoofd. Onzeker ben ik niet echt, ik vind alleen dat ik al genoeg gênante dingen in zijn bijzijn gedaan heb vandaag. Een meisje kan niet blijven lachen alsof er niks aan het handje is.
    Ik schrik even als hij plots diep adem haalt en net wanneer ik wil vragen of hij zich wel lekker voelt, zie ik hoe zijn lippen zich tot een strakke lijn vormen. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem vragend aan terwijl ik probeer niet in lachen uit te barsten. Straks is het serieus en lig ik als een halve gare te gieren.
    "Zo beter?" vraagt hij.
    Terwijl er een kleine grijns op mijn lippen verschijnt, zie ik zijn mondhoeken ook weer een heel stuk stijgen. Nee, beter was zijn serieuze blik niet. Ik heb het altijd al mooi gevonden hoe hij met zijn hele gezicht kan lachen. Zijn ogen kunnen soms zo prachtig schitteren.
    "Nou, je hebt geluk. Ik wilde je bijna gaan kietelen om die lach van je te zien," grinnik ik.
    Ik draai me terug op mijn rug en leg mijn tas onder mijn hoofd als kussen. Het is vrij hard, maar op deze manier hoef ik niet recht in de zon te kijken en kan ik dus mijn ogen open houden. Met een glimlach op mijn gezicht neurie ik een liedje dat mijn moeder vroeger altijd zong voor het slapen gaan. God, wat had die vrouw een geweldig jazz-stem. De danser en de zangeres, het gouden duo.

    [ bericht aangepast op 26 mei 2012 - 23:41 ]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Mary

    Blozend beëindig ik het liedje, vooral van de inspanning zie ik rood. Ik kijk op wanneer Arion opstaat, en wegloopt. Was het zo slecht? Dan besef ik dat hij een gitaar gaat halen en kalmeer een beetje. Hij komt weer naast me zitten en begint te spelen.
    Gefascineerd kijk en luister ik. Er lopen rillingen over mijn rug. Zo'n mooi liedje, maar ik ken het niet. Aandachtig luister ik naar zijn stem. Verliefd zit ik als een idioot te glimlachen.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.