• © Copyright Dracy
    ________________________________________________________________________
    "Het nieuwe jaar is net begonnen, er komen veel nieuwelingen op St.joseph School."

    Dit is het verhaal:

    "Je bent nieuw(of al bekend) op de school en je hebt gehoord over een Glee club, en zanggroep van de school. Het lijkt je wel wat, alleen je denkt dat áls je erbij zou gaan, je buitengesloten word. Je besluit om eens te gaan kijken hoe het is."
    [Je kiest zelf of je Personage bij Glee club komt, je hebt vrijheid om dat te doen.]
    ________________________________________________________________________
    Regels:
    - Het liefste iets meer dan één regeltje schrijven.
    - Niemand doet of zijn of haar personage perfect is.[Beslis niet wat andere doen.]
    - Ruzie mag, maar hou het wel reëel.
    - Pesten mag, tot een bepaalde hoogte.
    - We houden ons aan de verhaallijn, natuurlijk mag je er
    iets vanaf wijken, maar hou het wel zo dat je personage
    er weer makkelijk mee in kan gaan.
    - Max 4 Personages P.P
    - Verkering mag, maar alleen als de ander het ook wil.
    [Dwingen word niet geaccepteerd, alleen als het is afgesproken met elkaar, maar meld dat wel even aan Dracy.]
    - Houd je aan de regels. _______________________________________________________________________
    -Wil je solliciteren? Kan altijd.
    ________________________________________________________________________- Als je iets te zeggen hebt wat niet RPG bedoeld in ga dan praten met [] {} () Dan is het niet verwarrend.
    _______________________________________________________________________
    Als Pavarotti niet online is en het topic is vol. Mag je een nieuwe vragen aan Rajah of aan MisPattinson. .


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Mary

    "Je moet aan hem wennen, hij heeft een apart karakter. Eerst vond ik hem ook een beetje vreemd maar uiteindelijk is hij wel een van mijn beste vrienden. Maar zoveel te beter dat je mij wilt natuurlijk."
    Ik grinnik.
    "Zie ik er dan uit alsof ik nu iemand anders wil?"
    Lachend kus ik hem terug.
    "Speel nog een liedje voor me?"
    "Vooruit, omdat jij het bent."
    Ik denk even na, en plaats mijn vingers op de toetsen. Zacht begin ik te spelen en zingen.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Michael

    "Ik vrees ervoor. Tenzij jij ons docente even heel charmant weet te overtuigen dat je dirty dancing echt als een groot cultureel aspect beschouwt."
    ik schud mijn hoofd.
    "Ik wil het best proberen maar ik denk dat ik die vrouw niet zo ver krijg. Ze lijkt me er niet echt gevoelig voor," grinnik ik.
    Ik sluit mijn ogen opnieuw en mijn lach verdwijnt. De zon brandt op mijn blote armen. Het voelt prettig en warm aan.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    [I'm off. Tot morgen (:]


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Arion

    Ik luister naar haar zoete stem. Stilzwijgend zit ik haar aan te kijken. Wie haar nu zou willen onderbreken is gek. Ik kan het niet laten een klein kusje op haar wang te drukken, maar verder blijf ik muisstil zitten. Het zijn liedjes zoals zij ze zingt die me eraan herinneren hoeveel ik van muziek houd.
    De glimlach op mijn gezicht wordt steeds groter en mijn hart gaat steeds sneller staan.
    Als ze klaar is, zit ik haar nog even aan te staren. Voorzichtig sta ik op en ga een gitaar halen. Ik weet niet precies waarom, maar het liedje deed me aan een duet denken dat ik mooi vind. Ik ga terug naast haar zitten en beweeg mijn vingers over de snaren van de gitaar om een melodie te vormen. Zachtjes zing ik op mijn beurt.

    Charlotte

    "Ik wil het best proberen maar ik denk dat ik die vrouw niet zo ver krijg. Ze lijkt me er niet echt gevoelig voor."
    Ik kan hem alleen maar gelijk krijgen, het mens komt vaak nogal kil over.
    "Misschien moet je het haar tonen, wie weet valt haar kuisheidsgordel af," lach ik.
    Ik moet nog harder lachen als ik Michael in gedachten een paar sensuele bewegingen zie maken met de docente in zijn armen. Ik veeg een traantje weg dat er door het lachen gekomen is en kijk Michael even aan. Ik rek me even uit en ga dan weer languit liggen. Zelfs het gras is op school niet zo heerlijk zacht als hier.
    Ik slaak uit reflex een gilletje als ik plots iets kriebelends op mijn arm voel. Wanneer ik zie dat het een spinnetje is, schep ik het diertje op met mijn hand en zet het weer neer in het gras. Ik leun met mijn kin op mijn handen en kijk hoe het geschrokken weg rent. Ik ben er niet bang van, ik schrok alleen.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Misschien moet je het haar tonen, wie weet valt haar kuisheidsgordel af."
    Afkeurend trek ik mijn neus op. Al gaven ze me miljoenen, nooit zal ik iets met die vrouw doen. Dan neem ik liever Jessica nog één keer. Al moet ik zeggen, haar uiterlijk is naar mijn mening alleen maar achteruit gegaan. Ik heb liever een barbie als een magneet in mijn bed. Afkeurend schud ik mijn hoofd terwijl ik haar hard hoor lachen. Grinnikend draai ik me op mijn buik en zucht zachtjes.
    Ik schrik op als ik haar naast me hoor gillen. Geschrokken kijk ik op maar ik schiet in de lach als ik het spinnetje zie. Lachend schud ik mijn hoofd.
    "Ben je daar bang voor?" vraag ik met een klein lachje. "Van die kleine achtpotige beestjes met zes ogen? Heel beangstigend."


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Ben je daar bang voor? Van die kleine achtpotige beestjes met zes ogen? Heel beangstigend."
    Ik draai mijn gezicht naar hem toe en steek mijn tong uit ter verdediging. Lachend kijk ik hem aan.
    "Nee, ik had het alleen niet gezien en voelde iets kriebelen op mijn arm. Ik schrok, er gewoon van," antwoord ik eerlijk. Ik kijk nog een keer naar het gras waar ik het spinnetje net neer gezet had, maar zie het nergens meer.
    "Ren, Willy," roep ik het lachend na.
    Grinnikend kijk ik terug naar Michael. Een juiste dosis gekheid is normaal. Al weet ik natuurlijk niet of hij die van mij als normaal beschouwt. Met een kleine grijns kijk ik hem in de ogen.
    "Het vergt wel wat meer om mij bang te krijgen dan een spinnetje dat onder mijn schoenzool past," lach ik.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Nee, ik had het alleen niet gezien en voelde iets kriebelen op mijn arm. Ik schrok, er gewoon van. Ren, Willy. Het vergt wel wat meer om mij bang te krijgen dan een spinnetje dat onder mijn schoenzool past."
    Lachend kijk ik haar aan.
    "Je maakt me nieuwsgierig," grinnik ik. "Wat maakt jou dan wel bang naast een horror?"
    Met een klein lachje kijk ik haar aan. Geschrokken van een spinnetje, dat zeggen meerdere. Ik rek me langzaam uit en ga op mijn kont in het zachte gras zitten. Het weer maakt me loom. Ik zou zo in slaap kunnen vallen ondanks het nog 's ochtends is.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Je maakt me nieuwsgierig. Wat maakt jou dan wel bang naast een horror?"
    De brede lach die ik op mijn gezicht had, smelt als sneeuw voor de zon.
    Ik slik even. Mijn angsten zijn nou niet bepaald een prettig onderwerp.
    Aarzelend staar ik voor me uit terwijl het voelt alsof mijn keel dicht geknepen wordt.
    "Alleen zijn," begin ik voorzichtig. "Maar dan ook moederziel alleen, niemand meer over hebben om van te houden." Het is me al overkomen, toen mijn ouders stierven en Mary er niet was. "En soms krijg ik nog steeds een krop in mijn keel als iemand die ik niet ken of die ik niet vertrouw me aanraakt. Ik ben als de dood voor kleine, gesloten ruimtes."
    Ik hou even mijn mond als ik de tranen achter mijn ogen voel prikken. Ik wil nog steeds niet huilen. Zeker niet nu er ook geen enkele trigger die me angstig zou kunnen maken aanwezig is.
    "En ik ben bang dat ik niks van mijn leven zal maken daardoor," fluister ik.
    Ik kan hem nog niet aankijken, nog niet. Ik ben er zelfs dankbaarvoor dat hij ondertussen rechtop gaan zitten is. Als mijn hartslag terug zijn normale tempo aangenomen heeft, draai ik me op mijn rug zodat ik Michael's gezicht kan zien. Dit is het moment van de waarheid. Verliest hij het beetje respect dat hij voor me heeft omdat ik zwak ben?
    Hoewel mijn hart gewoon verder blijft kloppen, gaat mijn borstkas onregelmatig op en neer door mijn ademhaling.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Alleen zijn. Maar dan ook moederziel alleen, niemand meer over hebben om van te houden. En soms krijg ik nog steeds een krop in mijn keel als iemand die ik niet ken of die ik niet vertrouw me aanraakt. Ik ben als de dood voor kleine, gesloten ruimtes. En ik ben bang dat ik niks van mijn leven zal maken daardoor."
    Ik houd mijn hoofd gericht op het meer terwijl de woorden tot mij doordringen. Eigenlijk was de vraag niet serieus bedoeld maar het feit dat ze hem wel zo beantwoord raakt me ergens wel. Ze vertrouwt me echt. Iets wat in mijn oren nogal vreemd klinkt na mijn acties. Ik draai me langzaam naar haar toe en geef haar een kleine glimlach.
    "Klinkt betekend," zeg ik zachtjes. "De angst vor het alleen zijn. Zonder familie."
    De rest kan ik mezelf niet zo in vinden. Met haar achtergrond kan ik het wel begrijpen, maar vooral het alleen zijn spreekt me aan. De angst om mijn familie kwijt te raken alleen kan me al breken. Ze mogen dan wel de meeste vervelende, bemoeizuchtige en irritante mensen om me heen zijn. Ze houden wel van me, en ik van hen, zij weten hoe ik ben. Ze kennen me van binnen naar buiten. Ik kan me niet voorstellen dat ik ze heb achtergelaten. Hoeveel ik ook van Charlotte gehouden heb, het lijkt me zo onvoorstelbaar. Misschien zegt het meer over Charlotte en mij dan over mijn familie maar nooit, maar dan ook nooit laat ik ze nog gaan.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Klinkt bekend. De angst voor het alleen zijn. Zonder familie."
    Ik kijk hem sprakeloos aan. Ik had heel wat antwoorden, verwacht, of misschien wel helemaal geen antwoorden, maar niet dit. Begrijp me niet verkeerd, ik heb altijd al geweten dat zijn familie belangrijker voor hem was dan hij wilde toegeven, dan hij liet blijken, en net daarom verbaast het me zo. Hij geeft, luidop, één van zijn angsten prijs.
    "Ik denk niet dat jou dat ooit zal overkomen," zeg ik zacht. "Niet als het aan hen ligt in elk geval. Het valt op hoe hardnekkig ze het juiste voor je willen, ookal ben je het daar zelf niet mee eens," ga ik met een schamper lachje verder.
    Eigenlijk had ik het heel anders willen verwoorden, hoe ze hun best deden om mij bij hem weg te krijgen omdat ze me niet goed genoeg vonden voor hem, hoeveel pijn het werkelijk deed dat ik geen deel van zijn gezin mocht uitmaken, terwijl ik me zelden zo thuis gevoeld heb als bij hem, wat voor een slecht persoon ik me door hen voelde. Maar het is zijn familie. En daar ga ik niet onrespectvol tegenover doen, ondanks wat er gezegd en gebeurd is.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [En ik vind het trouwens heel.erg.kut dat Shane en Cádiz niet meer bij hetzelfde gezin zitten, want in drie dagen heb ik misschien net zoveel posts kunnen plaatsen gewoon omdat er niet gereageerd wordt op Shane -_-]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Ik denk niet dat jou dat ooit zal overkomen. Niet als het aan hen ligt in elk geval. Het valt op hoe hardnekkig ze het juiste voor je willen, ookal ben je het daar zelf niet mee eens."
    Ik sla mijn ogen neer. Natuurlijk heeft zij geen goed woord over voor hen en ergens begrijp ik dat. Ik weet ook wel hoe het is als ouders het niet eens zijn dat jij de vriend van hun dochter bent.
    "Ik snap het wel," zeg ik zachtjes. "Ik weet dat ze een hekel aan je hadden, hebben. Ze zien jou ook als reden voor dit alles," ik stop even, niet zo heel goed wetende hoe ik het volgende moet verwoorden zonder vreemde of verlangende wensen te scheppen. Ik draai me weer naar het meer.
    "Ik vind niet dat het jou schuld was. Nog steeds kan ik me er boos om maken, ze zijn net als ik: kort door de bocht. Niet verder denkend." Ik zucht zachtjes. "Het was mijn eigen keuze en ik ben er nog steeds niet trots op. Ik heb mezelf beloofd om het nooit meer te doen, alleen al met wat ik tegen over jou heb aangericht. Ik ga hun gedrag niet goed praten, de mijne trouwens ook niet maar,"
    Ik schud mijn hoofd en laat me weer achterover in het gras vallen. Maar wat? Maar niets. Er valt niet eens een excuus voor te verzinnen.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Cosette schreef:
    [En ik vind het trouwens heel.erg.kut dat Shane en Cádiz niet meer bij hetzelfde gezin zitten, want in drie dagen heb ik misschien net zoveel posts kunnen plaatsen gewoon omdat er niet gereageerd wordt op Shane -_-]

    [Ik wil ook Shane en Cádiz weer samen. Dit gezin snap ik nu al niet meer. Niet zulke spontane types. Van mijn apart hadden we gewoon in hetzelfde gezin kunnen blijven en dan zonder 'verzorgers'. Er melden zich toch in de loop van de tijd mensen aan.]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Ik snap het wel. Ik weet dat ze een hekel aan je hadden, hebben. Ze zien jou ook als reden voor dit alles. Ik vind niet dat het jou schuld was. Nog steeds kan ik me er boos om maken, ze zijn net als ik: kort door de bocht. Niet verder denkend. Het was mijn eigen keuze en ik ben er nog steeds niet trots op. Ik heb mezelf beloofd om het nooit meer te doen, alleen al met wat ik tegen over jou heb aangericht. Ik ga hun gedrag niet goed praten, de mijne trouwens ook niet maar-"
    Ik draai me op mijn zij en laat mijn ogen over hem glijden. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn schouder.
    "Michael? Ik ben niet kwaad. Niet op jou, niet op je familie. Ik heb vast, ongewild dan wel, mijn aandeel gehad in wat er gebeurd is. Ik ga je niet vertellen hoe je met je familie moet omgaan want ik weet dat je daar niet tegen kan, maar ik zeg alleen dat ik hen ondanks dat het steekt wel begrijp. Soms wilde ik dat mijn vader er nog was om me te proberen behoeden voor fouten, waaronder hij jongens zeker op nummer één zou gezet hebben, ook al zou ik er vast niet naar geluisterd hebben. Dat is wat familie doet, ze beschermen je, ook al is het niet nodig."
    Ik zucht zachtjes en kijk hem rustig aan, niet persé geruststellend maar gewoon rustig.
    Ik vertel er maar niet bij dat ik me behoorlijk genaaid zou voelen mochten ze hem nu ook verbieden van gewoon een vriendschappelijke relatie met mij te hebben.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [Ja, nou. Ik dacht dat het wel los zou lopen. Stomme ik. Misschien moeten ze een boomhut bouwen en daar maar samen in kruipen, haha.]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.