Crescendo High RPG || O5 - Speeltopics

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
Ze sloot haar ogen en leek weer naar woorden te zoeken. Het was duidelijk moeilijk voor haar, het viel gewoon te zien. Was het omdat ze die emoties altijd opgesloten liet? Zelf had ik dat ooit geprobeert, ik hield het maar een dag vol. Dan stort ik in.
Nana laat plots haar blik over me glijden, alsof de antwoorden op mijn gezicht te lezen vielen. Zo snel als ze het opmerkte, keek ze weer weg. Had ze haar emoties zo lang binnen gehouden dat ze niet meer wist hoe ze deze moest uiten? Was dit daarom zo moeilijk voor haar?

Haar hele houding is stijf en ongemakkelijk nu. Langzaam laat ik mijn hand weer vallen, zodat ik haar niet meer aanraak. Inplaats daarvan haal ik een hand door mijn nog vochtige blonde haar en kijk haar aan.
'Luister, dat maakt niets uit. Ik wil je gewoon in mijn leven, is dat niet goed genoeg?' Maar waarom duwde je me dan weg? Waarom ben je van gedachten veranderd?
Het feit dat ik haar niet kon begrijpen was frustrerend, want ik wilde het wel. More than anything. Ik leun tegen de muur, diep in gedachten. Zou ze bang zijn van gevoelens, emoties? Het leek me niet dat Nana snel ergens bang voor was.
Verschillende dingen schieten nu door mijn hoofd, allemaal dingen die ik kan zeggen. Ja, dat is genoeg voor nu. Ik voel me verbonden met je. Maar ik wil meer weten. Nee het is niet genoeg, vertel me meer.

' Ik kom er toch wel achter,' zeg ik in plaats daar van, met een kleine glimlach op mijn lippen. 'Waarom probeer je het me niet uit te leggen, Nana?'

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Op het moment dat hij mij los liet, brandde het niet meer en liet ik hem ook gelijk los, alsof hij mij bestuurde door me aan te raken of niet aan te raken.
Hij was nu vrij om te gaan en te staan waar hij wilde. Ik zou hem niet tegenhouden, maar ik zou wel weer pijn lijden. Ik heb gezegd dat hij in mijn leven moet blijven, dat is net zoiets als zeggen ‘Ik mis je, kom terug’ Ten minste, voor mij… en het was verdomde moeilijk. Als hij nu weg zou lopen, ik zou mezelf nooit vergeven dat ik dit gezegd had dan. Eerder had ik hem weggeduwd, en hij was weggelopen, maar hij wilde me nog wel helpen. Wat was er met hem? Ik snap zo weinig van de ‘liefde’. Kan je dit eigenlijk wel zo noemen? Of is het meer wat anders? Een zeldzame vriendschap, respect of zo? Nee.

‘Ik kom er toch wel achter,’ Well, fijn voor jou. ‘Waarom probeer je het me niet uit te leggen, Nana?’ Uit te leggen? Uit te leggen? Mijn hart klopte drie keer sneller dan normaal. Ik vond dit niet leuk meer, helemaal niet. Misschien was het beter als ik hem toch nooit ontmoet had, dan kon ik gewoon weer verder met mijn eenzame, koppige leventje waarin ik niemand nodig had.
‘Omdat ik dat verdomme niet kan!’ Schreeuwde ik opeens uit, meer verwarring in mijn stem dan dat ik wilde, en terwijl ik dit schreeuwde greep ik naar mijn hoofd alsof ik pijn leed. ‘Ik… Ik…’

Grommend beet ik op mijn onderlip, maar het was echter zo hard dat het begon te bloeden.
I seriously don’t know what to do anymore.

[ bericht aangepast op 24 april 2012 - 12:06 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
Haar ademhaling was iets sneller, misschien had ik de volgende uitbarsting moeten zien aankomen.
'Omdat ik dat verdomme niet kan!' Screeuwde ze. Ik blijf zelf stil. Ze grijpt naar haar hoofd, alsof dit alles haar letterlijk pijn doet. Zonder na te denken trek ik haar naar me toe, een arm rond haar middel.
Ik had belooft te helpen, al was dit alles zeer moeilijk voor me. Ik nam een paar keer een diepe teug adem.
'Ik... Ik...' Verder kwam ze niet.Ze deed me heel erg denken aan een gezegde, een gezegde waar ik me al zeer lang aan vast hield. Zonder er echt over na te denken, sprak ik de gedachte hardop.

'Art expresses the words that we cannot speak.' Ik was hier tenslotte voor de kunst, om mijn emoties te uiten door zang, dans en acteer werk. Mijn arm heb ik nog steeds rond haar middel, maar ik kijk haar niet aan.
'Het is... Niet goed,' begin ik twijfelend. 'Om al je emoties op te sluiten. Dat heb ik je al gezegt. Je moet het... Gewoon weer leren.'
Laat me je helpen. Ik bring mijn blik weer naar die van haar. Laat me je alsjeblieft helpen, Nana. Misschien gaan deze gevoelens weg als ik je kan helpen. Misschien word alles dan weer normaal.
'Laat me je helpen.'

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Ik voel warmte, misschien zelfs vrijheid. En nog een gevoel, een gevoel dat ik niet uit kan leggen.
Zijn warmte, zijn arm die om mijn blote middel lag. Het brandde, alles brandde, zelfs de plekken die hij niet aanraakte. Het deed zo’n pijn. Hij nam diep adem.
‘Art expresses the words we cannot speak.’ Waar herkende ik die gezegde ook alweer van? Volgens mij zei mijn oma dat vroeger tegen mij, voordat ze dood ging en mij ook in de steek liet. En nu gebeurde dit, betekend dat, dat hij mij ook gaat verlaten?

‘Het is… niet goed,’ begint hij twijfelend. ‘Om al je emoties op te sluiten. Dat heb ik je al gezegd. Je moet het… gewoon weer leren.’ Ik voel hoe zijn ogen opeens op mij branden en ik kijk terug in die van hem, aangezien ik mijn blik af liet dwalen op het moment dat hij mij vast nam.
‘Laat me je helpen.’
Niemand heeft me ooit, maar dan ook ooit, vrijwillig aangeboden om me te helpen. Ze snapte me niet, duwde me weg of ik duwde hen weg. In een bui waar ik verder niet nadacht, sloeg ik mijn armen om hem heen en duwde ik mijn gezicht in zijn nek. Hij rook lekker, apart, naar iets zoets, naar chloor van het zwembad en naar iets dat van hemzelf was.
Zachtjes drukte ik een kus in zijn nek, deze was vederlicht, bijna niet te voelen. Ik kon het niet laten, alles maakte me gewoon gek. Ik kon niet helder nadenken door hem.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
Voor ik het door heb, werpt ze zichzelf tegen me aan. Haar armen lagen rond me heen en ze duwde haar gezichtje tegen mijn nek aan, waardoor ik haar zavhtroze lippen bijna op mijn huid kon voelen. Het feit dat ik dat wilde was angstaanjagend.
Toch trok ik Nana dichter tegen me aan en streelde met een hand over haar zachte haar, om haar te kalmeren. Ze huilde ditmaal niet. Zelf bleef ik even stil. De laatste keer dat ik haar zo vast had, was in dat lokaal. Ik had het gemist. Ze voelde nog steeds warm en breekbaar in mijn armen

Ik leunde mijn voorhoofd op haar kruin en sloot mijn ogen. Dit was zo anders. Het ontmoeten van Nana had direct een paar veranderingen teweegebracht. Ik zou nooit zo snel om iemand geven. Zeker niet als de enige band met die persoon Hannah is.
Ik begon als vanzelf te neurien. Een zachte, rustige melodie, eentje die ik nauwelijks herkende. Maar het werkte kalmerend. Ik moest gewoon Nana helpen. Dan zou alles weer normaal worden. Dan zou alles weer gewoon zijn. Mijn hand bleef rusten op het midden vaan haar blote rug. Haar huid voelde koel aan onder mijn vingertoppen, koel en zacht.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Ik ademde dieper in en uit op het moment dat hij me dichter tegen zich aantrok, hij streelde over mijn haar, net zoals hij deed eerder in het lokaal. Ik huilde niet, maar de neiging kwam snel weer boven toen ik eraan dacht. Als een klein kind had ik me opgerold op zijn schoot en gehuild, niet alles was eruit gekomen, maar voor dat moment was het genoeg. Anders zouden we daar nog heel lang zitten.
Niet dat ik dat erg zou vinden, hij natuurlijk wel.

De warmte ging duidelijk door me heen en ik voelde mijn wangen langzaamaan rood worden, warm. Zijn voorhoofd leunde op mijn kruin en hij begon te neuriën, zijn zachte, rustige stem. Voor mij was het al genoeg om me een beetje te kalmeren, maar toen ik weer dacht aan het feit dat we zo stonden, voelde ik me weer panikeren.

Aan de ene kant wilde ik mezelf losrukken en wegrennen, maar ik wist dat dat geen donder zou helpen. En aan de andere kant… Ik zuchtte diep en streelde met mijn wijsvinger rondjes over zijn rug, diep in gedachten verzonken deed ik het, aangezien ik geen idee had wat er allemaal was. Ik wilde hem gewoon voor mijzelf, hij deed zijn best om me te begrijpen.
Met zijn stomme ego en zijn flirterige opmerkingen naar andere meisjes. Goed, ik was jaloers, ik geef het toe. Maar nog niet tegen hem, dat kon ik nog niet aan.
‘Ga je me nu verlaten, net zoals ieder ander?’ Het kwam fluisterend uit mijn mond, en het was eruit voordat ik er ook maar aan dacht.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
Er kwam een diepe zucht van haar lippen, en ik voelde een topje van haar vinger rondjes draaien op de blote huid van mijn rug. Ik kon er weinig aan doen, er ging een rilling over mijn ruggengraat. Hoe lang was het geleden dat ik zo was aangeraakt door een persoon? Natuurlijk bedoelde Nana het niet liefkozend, maar zo kwam het over. Die gedachte bracht een lege, koude emotie met zich mee.
'Ga je me nu verlaten, net zoals ieder ander?'
Ze was dus toch alleen, de woorden in het lokaal waren een leugen geweest. Ze was alleen, maar duwde iedereen die dichterbij kwam weg. Ze had duidelijke verlatingsangst.

'Ik dacht dat je me beter kende dan dat, Nana,' antwoord ik zachtjes, mijn stem niets meer dan een warme fluistering. 'Ik ben niet zoals ieder ander.' Mijn stem had een licht plagend toontje. Ik moest wel, de emoties die tussen ons in de lucht hingen waren hevig en zwaar, ik had moeite ze allemaal te verwerken en te benoemen.
'Nee,' ga ik verder na een korte stilte. 'Zolang je wilt dat ik blijf, blijf ik.'
En nu maak je beloftes aan een meisje dat je pas sinds vandaag kent. Een meisje dat constant van mening veranderd, moeilijk te begrijpen is, je weg duwt en pijn doet.
Ja, inderdaad. Maar het was geen lege belofte. Zo werkte ik nu eenmaal. Ik zou haar niet meer met rust kunnen laten, niet nu ik me gehecht heb. Het zal pijn doet als ze genoeg van me heeft, dat zeker. Het zal zeer veel pijn doen, een lange lijdensweg worden. Maar mijn hart liet me simpelweg geen enkele keuze.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
‘Ik dacht dat je me beter kende dan dat, Nana,’ antwoordde hij zachtjes. Zijn stem die was niet meer dan een warme fluistering en er gingen alweer rillingen door me heen, tintelingen die zich uit mijn tenen omhoog kropen over mijn benen en mijn rug en daarna in mijn nek eindigden. Het voelde zo raar en ongemakkelijk, maar toch liet ik mijn wijsvinger rondjes draaien op zijn rug.
‘Ik ben niet zoals ieder ander.’ Een licht plagend toontje kwam er uit zijn mond, en ik probeerde me zwaar om niet te gaan doen waar ik zeker weten spijt van zou krijgen. Dat is namelijk hem in zijn nek kussen, waar mijn zachtroze lippen waren. Nee, nee, nee, nee, nee. Het ging zo lang door me heen dat ik er gek van werd, alweer.

‘Nee,’ ging hij verder, na een korte stilte waarin we beide niets meer hadden gezegd. Ik kon het simpelweg niet, omdat ik allemaal verwarde emoties door elkaar voelde. ‘Zolang je wilt dat ik blijf, blijf ik.’ Ik kon het niet laten groot te glimlachen en me nog dichter tegen hem aan te drukken. Langzaam maar zeker liet ik mijn hand, die niet bezig was met rondjes draaien over zijn rug, langs zijn middel naar zijn borstkas en toen naar zijn nek.
‘Dank je.’ Fluisterend kwam het eruit, echter klonk het anders dan eerst, dan mijn normale stem. Liefdevol, zelfs. Ik was zo blij dat ik een traan over mijn wang voelde gaan en hem toen toch ook echt een kus in zijn nek drukte. ‘Je weet niet hoeveel dat voor me betekend.’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
Zodra ik klaar was met spreken, voelde ik hoe ze zichzelf nog dichter tegen me aan drukte. Ik voelde de sterke neiging om haar lippen tegen de mijnen te voelen. Samen met de pijn, de woede over de verschillende, onbegrijpelijke emoties...
Ik had echt tijd voor mezelf nodig, snel. Ik kon de meeste gevoelens die ik voelde niet eens identifceren, laat staan blokkeren. Haar hand streelde zijn weg via mijn rug en middel, naar mijn borstkas en nek. Electriciteit schoot door mijn lichaam waar ze me aanraakte, waardoor mijn huid tintelend achter bleef.

'Dankje,' fluisterde ze. Er ging een klein schokje door me heen. Geen sarcasme, geen kille toon.Geen nerveusiteit en geen woede. Ze klonk net als Hannah. Liefdevol.
Ik voelde me zeer ademloos. Haar zachte lippen werden tegen de gevoelige huid van mijn nek gedrukt.
'Je weet niet hoeveel dat voor me betekend.'

Met andere woorden, ik was weer een goede vriend. Een hulpmiddel. Een misselijk, koud gevoel besloop me door de warme, liefdevolle gevoelens heen. Want wat had Hannah tegen je gezegt, de dag voor ze je verliet? De dag dat je jouw gevoelens aan haar bloot legde? Dat betekent erg veel voor me. Maar die gevoelens kan ik niet beantwoorden.
Ik moest tranen weer terug dringen. Rustig blijven. Thuis kun je instorten. Ademhalen, Amen, ademhalen. Breathe in, breathe out.
'Geen probleem, Nana.'

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Ik wilde hem niet wegduwen, en zeker niet nadat ik tegen hem had gezegd dat hij niet wist hoeveel het voor me betekende. En dat wist hij ook niet. Oh god, if he only knew. Mijn slanke wijsvinger was nog steeds rondjes aan het draaien op zijn blote rug, maar abrupt stopte ik en legde mijn hand weer normaal op zijn rug neer.
‘Geen probleem, Nana.’

Teleurgesteld liet ik me een beetje hangen, alsof ik een soort popje was. ‘Wel,’ klonk er zacht uit mijn mond. ‘dat is wel een probleem.’ Ik slikte hoorbaar de brok uit mijn keel weg en probeerde niet op de vele tintelingen in mijn lichaam te letten. Het beeld toen ik hem had bekeken flitste voor me, zijn lichaam… Een atletisch lichaam, en door de zon die op de waterdruppels schenen, glinsterden ze.

Alweer een raar gevoel door mijn buik. Zou ik… zou ik? Nee, dat kon gewoonweg niet. Zeker niet omdat ik het nog nooit gevoeld heb. Maar hoe wist ik dan zo zeker dat ik me tot hem aangetrokken voelde? Omdat hij mij wilde helpen?
‘Ik had je weggeduwd, en je wilde me nog steeds helpen…’ begon ik langzaam, twijfelend en een beetje gebroken. ‘Dat betekend echt heel veel voor me,’ Ik keek hem aan in zijn apart gekleurde ogen en voelde mijn wangen een beetje rood worden. Mijn hand die in zijn nek lag, legde ik nu op zijn wang. ‘Wat kan ik voor jou doen?’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
'Wel. Dat is wel een probleem,' hoor ik haar zachtjes zeggen. Ze leunt tegen me aan, alsof ze niet meer op haar eigen benen kan staan. Ze slikt hoorbaar, het is nog steeds erg moeilijk voor haar. Mijn hand streelt langzaam over de zachte huid van haar rug. Het verbaast me waarlijk dat ze me nog niet heeft weg geduwd. Ik heb volgens mij kippenvel, alleen door haar aanraking. Het zal weg gaan, beloof ik mezelf. Ik moet haar gewoon helpen, dingen over haar te weten komen. Dan gaan deze warme emoties weg. Deze warme emoties die ik niet in toom kan houden.
'Ik had je weggeduwd en je wilt me nog steeds helpen...' Haar stem is zacht, langzaam, klinkt twijfelend en gebroken. Waar komt de drang vandaan om het beter te maken? Waarom wil ik die gebroken toon uit haar stem hebben?
'Dat betekend echt heel veel voor me.' Stop, stop alsjeblieft met dat te herhalen, Nana. Stop. Zekijkt me weer recht aan met die donkere, mysterieuze ogen. Er ligt een bijna zachte, twijfelende blik in. Ze legt haar zachte hand tegen mijn wang. Ademen, ademen Amen. In en uit, rustig blijven. Mijn handen jeukte. Een streelde nog steeds over haar rug, de andere lag nutteloos op haar heup. Haar wangetjes werden roze, toen rood.
'Wat kan ik voor jou doen?'
Laat de gevoelens weg gaan. Zorg dat ik me niet voel alsof... Alsof ik je nodig heb. Zorg dat ik me niet mee gehecht voel. Stop met zoveel op Hannah te lijken.
Hold me closer to you. Stop staring into my eyes like that. Stop making me want you. Kiss me.
Kippenvel over heel mijn lichaam, en ik weet zeker dat mijn ogen een kruising van liefde en paniek uitstraalde. Dit was niet goed, ik hoorde niet zulke sterke, zware gevoelens te hebben in zo'n korte tijd. Stop er mee Amen. Ik had overal kippenvel nu.

'De eindejaars competitie,' flap ik er uit. De situatie maakt me bang, zorgt dat ik me paniekerig voel. Ik moet het onderdrukken, maar het lijkt steeds moeilijker te worden om me in te houden. 'Treed met me op bij de eindejaars competitie.'

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Ik voelde hoe mijn hart overuren maakte, zijn handen die de warmte op mijn lichaam straalde… Het deed pijn, alsof ik bijna nooit zo liefdevol was aangeraakt. En hoe ver ik terug kan denken, ben ik dat ook niet, behalve de paar knuffels die ik van mijn oma had gekregen. Daarna werd mijn leven a living hel. Iedereen was tegen me, zelfs als ik niets had gedaan, op de een of andere manier bedachten ze altijd wel wat.

Zijn ogen hadden een bepaalde blik, maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Wat was er met hem aan de hand? Hij was niet meer de rustige, kalme, flirterige jongen die ik eerst kende. Hij was… anders.
Wist ik veel hoe vaak ik die grijns van zijn gezicht af wilde halen, eraf wilde vegen totdat deze er niet meer was. Maar als zijn grijns er niet meer zou zijn, ergens zou ik die eigenwijze blik van hem dan missen. Zou dat wat te betekenen hebben?
Natuurlijk, Nana, op dit moment betekenen bijna alle dingen iets. Misschien zelfs onderliggende dingen.

‘De eindejaars competitie,’ klonk er opeens uit zijn mond, alsof hij het niet tegen kon houden, ‘Treed met me op bij de eindejaars competitie.’
Aan het einde van het schooljaar is er een competitie voor alle leerlingen en een feest achteraf, ik denk dat het leuk en handig is voor jou als je hieraan meedoet. Ik raad je aan om met iemand anders een optreden te geven en niet in je eentje, misschien houd je er wel een… Een leuk contact eraan over… De stem van de directrice galmde door mijn hoofd. Een leuk contact? Ja, leuk was ‘ie zeker, niet dat hij dat mocht weten. Hij zou zich vast en zeker doodschrikken.
‘Deal. Denk er wel aan, als we eenmaal hebben ingeschreven, kunnen we niet meer terug.’ Ik keek hem verwachtingsvol aan. ‘Weet je het zeker?’

Ik liet met mijn hand die op zijn wang lag, een vinger over zijn kaak strelen, daarna zijn kin en vervolgens de randen van zijn lippen. Tienduizenden vlinders leken in mijn buik te fladderen, een rotzooi te maken en herrie te schoppen.
Zou ik het durven? Ja, ik zou het durven. Zou je het doen? Nee. Waarom niet? Omdat Amen mij zomaar weer kan verlaten, ook al zei hij van niet.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
'Deal.' Het antwoord kwam bijna direct, wat me verbaasde. 'Denk er wel aan, als we eenmaal hebben ingeschreven, kunnen we niet meer terug. Weet je het zeker?'
Nana, ik kan nu al niet meer terug. Niet met die blikken die je me geeft, met het kippenval op mijn huid of de zware, sterke gevoelens die ik voel als ik naar je kijk. Ik kan al niet meer terug.
Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Haar vingertoppen, die eerst op mijn wang lagen, streelde nu langs mijn kaaklijn, daarna langs mijn kin en over de rand van mijn lippen.
Just kiss her. Leun gewoon net even iets dichter, druk je lippen op die van haar. Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
Ze kan me afwijzen. Ik weet niet eens wat ik voor haar voel, maar mocht ze me afwijzen zou het pijn doen. Het zou zijn zoals met Hannah. Ik zou nooit weer vrijwillig door die hel gaan.

Toch pak ik haar hand vast en druk een kus op haar vingertoppen, met een kleine knipoog. Dat is was ik normaal gedaan zou hebben, mocht Nana enig ander meisje zijn. I kmoest me gewoon zo blijven gedragen.
'Natuurlijk weet ik het zeker,' antwoord ik zachtjes, haar hand in de mijnen en mijn lippen tegen haar vingertoppen.
'Je moet alleen zelf met een nummer keuze komen, als je geen Broadway nummer wil opvoeren.'
Er verschijnt een kleine grijns op mijn gezicht bij de gedachte. Nana in een lange, rode jurk,ik in een pak.. 'Anything you can do, I can do better, I can do anything better than you.' Moeilijk zou dat stuk met zang niet zijn. Mijn ogen dwalen naar haar lippen.

'I can kiss your lips softer than you.' Okay, niet aan denken, Amen...
Ik dwing mijn blik weer naar haar ogen.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
‘Natuurlijk weet ik het zeker,’ antwoordde hij zachtjes. Hij drukte zijn lippen zacht tegen mijn vingertoppen en ik rilde. Zijn lippen. Ta-thump, Ta-thump, Ta-thump. Steeds overnieuw en overnieuw, maar dan drie keer zo erg, en ik had het idee dat zelfs Amen het kon horen. Wat ik dus zo zwaar niet hoopte.
‘Je moet alleen zelf met een nummer keuze komen, als je geen Broadway nummer wil opvoeren.’

Ik kon het niet meer laten, ik werd er gek van. Deze warme gevoelens, mijn hart die drie keer sneller klopte dan normaal, de vlinders in mijn buik die het steeds erger maakte, het gevoel dat ik straks niet meer kon ademen.
Zijn ogen, zijn grijns die op zijn lippen lag de helft van de tijd, zijn warrige blonde haren. Gewoon alles. Alles van hem maakte me gek, zo gek dat ik hem de hele tijd wilde aanraken, dat ik mijn lippen op die van hem wilde drukken.
‘Het maakt mij niet uit, als het maar met jou is.’ Het was eruit voor ik er erg in had.

Ik sloot mijn ogen half en kwam dichterbij zijn gezicht, telkens kwam ik een centimeter dichter bij zijn lippen. Doe het gewoon snel, Nana, dan ben je er zo vanaf en hij ook. Misschien heb je die gevoelens wel helemaal niet voor hem. Is hij ook gelijk weer blij, want hij zal vast niet hetzelfde voelen.
Mijn gezicht kwam zo dichtbij dat mijn zachtroze lippen bijna die van hem raakte, maar toen keek ik vanonder mijn wimpers naar hem en ging toen langzaam terug. Ik kon het niet, ik kon het hem niet aan doen. ‘Sorry.’

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Ik moet even boodschappen doen, ben over een halfuurtje, driekwartier ongeveer terug. ^^)

Quiet the mind, and the soul will speak.