Een 76-jarige vrouw kijkt op haar sterfbed, anno 2069, terug op haar verleden als jonge vrouw in Californië. Haar leven is lang niet altijd even gemakkelijk verlopen. Zo heeft ze op jonge leeftijd haar eerste kindje verloren en vond zichzelf vervolgens onmenselijk alleen op de wereld. Ze maakte lange en inspirerende reizen, waarbij ze probeerde met zichzelf te leren leven. Na een aantal lange jaren vonden ze elkaar plotseling toch weer. Hoewel de liefde weer bijna net zo snel terugkomt als bij de eerste ontmoeting, was het toch niet zo makkelijk als het leek om weer terug te keren. Ze besloot na lang overwegen om toch terug te gaan naar Amerika, maar ontdekte daar echter al snel dat hij er niet was om haar op te halen. Een aantal dagen wachtte ze tevergeefs op hem in de omgeving, voor ze haar eigen weg koos. Toen ze er achter kwam wat de daadwerkelijke reden was voor zijn afwezigheid, kon ze hem eindelijk toch vergeven. De twee kregen uiteindelijk nog een kind samen, een dochter. Het meisje werd blind geboren, maar bleek een waar natuurtalent te zijn om op een andere, creatieve manier haar wereld te verbeelden. Al met al is het leven van de oude vrouw Lana nooit echt saai geweest. Ze vertelt nu voor de allerlaatste keer over haar leven aan haar dochter, haar kleindochter en haar beste vriendin.
1
Maandag, 27 mei 2069. Long Beach Memorial Medical Center. Een patiënte die haar allerlaatste operatie opwacht. In een klein kamertje op een van de hoogste verdiepingen van het ziekenhuis, dat haar een bevredigend uitzicht gaf op haar omgeving. Ze heeft voor de derde keer in alleen al dit jaar een hartaanval overleefd en zal nu eindelijk de bivenctriculaire pacemaker krijgen, waar ze onderhand al bijna twee jaar op wacht. De natuur heeft ondertussen al vele malen aangegeven dat haar klokje bijna klaar is met tikken en ze betwijfeld dan ook of het nu nog veel zin heeft.
'Oma?' weerklinkt de vragende stem van Terra, mijn kleindochter. Het was stil geweest, terwijl we allemaal een slok van onze thee hadden genomen. 'Ja, liefje?' beantwoordde ik haar, mijn blik bevestigend op haar gedaante. Ik moest me hiervoor verschuiven in het ziekenhuisbed, wat enige moeite koste in vergelijking met het verleden. Mijn kleindochter was echter een lief en beleefd meisje, wat geduldig wachtte tot ze mijn volle aandacht had. 'Zou u nog eens over vroeger kunnen vertellen? Weet u wel, zoals u opa hebt leren kennen en over oom Mario en dat soort dingen.' Ze praatte zoals ik dat gewend was van tieners en ik glimlachte. Mijn dochter was enigszins verontwaardigd door de vraag en ik denk dat het vooral te maken had met het feit dat Mario vernoemd werd. Mijn jongste zoon, die slechts drie jaar werd voor hij ziek werd van een virus en overleed. Hij was geen geheim voor haar en ze kende hem zelfs als haar oom, maar er werd weinig over gesproken. Ik kon haar nieuwsgierigheid echter maar al te goed begrijpen. Het was altijd fijn om verhalen mee te kunnen nemen in je leven, die je van je familie mee had gekregen. Met de kans dat ik wellicht ook niet al te lang meer zou leven, vertelde ik haar dan ook alles.
Lees verder »
[ bericht aangepast op 9 april 2012 - 19:19 ]
Til hug og blod.