O4.1 NOVEMBER 3022



𝖁𝖎𝖊𝖗 - NOVEMBER
3022








"...𝓪le structuren zijn niet onveranderlijk. Ze worden gereproduceerd, uitgedaagd en veranderd door verschillende sociale groepen binnen de maatschappij. Zo kunnen…”
      Kai hoort de woorden van professor Menander wel, maar echt luisteren doet hij niet. Het is informatie die hij toch al gehoord heeft, vorig jaar. Niet dat hij daarna een cursus heeft aangeraakt, wat dus ook geen goede voorbereiding was voor het examen dat hij vorig jaar in januari maakte. Eigenlijk had hij best kunnen slagen voor het herexamen als hij een beetje op tijd was beginnen studeren, maar op dat moment zat hij in Gild.
      Gild. Wat hij daar te weten kwam, blijft op zijn geweten duwen. Maar hoewel hij er, nu bijna drie maanden geleden, rotsvast van overtuigd was geweest om iets met die informatie te doen, voelt hij zich nu vooral verslagen. Zijn moeder en haar parlement (en de geheime dienst) zijn genieën als het op schadebeheersing aankwam. Kai vermoedt dat zijn bezoekjes bij professor Catriona daar ook deel van zijn. Een paar weken geleden was hij daar zelfs van overtuigd geweest.
      De psychiater doet hem aan Lennan denken, hoe graag Kai dat ook wil ontkennen. Het is de manier waarop ze spreekt; hoe ze naar hem kijkt met die geïnteresseerde, open ogen. Ze toont een zachte openheid die Kai zich, hoe hard hij zich er ook tegen verzet, op zijn gemak laat voelen.
      Hij wil nog steeds niet volledig geloven dat ze aan zijn kant staat, maar… Ze heeft hem wel weer zijn viool doen oppikken, voor het eerst in maanden. Hij was ongerust toen hij zijn strijkstok op de snaren zette, onzeker of het een goed idee was. Maar de muziek kwam vanzelf. Instabiel, eerst, zoekend naar de klank die Kai zo lang enkel in zijn hoofd gehoord had. Het duurde niet lang voordat zijn ziel naar buiten begon te stromen en toen hij klaar was, vervloekte hij zichzelf omdat hij te veel getoond had. Natuurlijk had hij te veel getoond. Hoe had hij zichzelf voor de gek kunnen houden dat dat niet zo zou zijn?
      Ze hadden niets meer tegen elkaar gezegd toen hij klaar was. Kai borg verbijsterd zijn instrument op en liep naar buiten, Catriona’s bewogen glimlach negerend. Ze had tranen in haar ogen.
      Hij besefte dat hij ervan genoten had.
      “… geruchten gehoord dat hij kanker heeft gehad, of een andere dodelijke ziekte,” fluistert iemand achter Kai net iets te luid.
      “En dan komt hij terug met een tatoeage, een litteken op zijn gezicht en een heel entourage nieuwe veiligheidsagenten?” grinnikt iemand anders.
      “Je weet niet wat ziek zijn met een mens doet! En is het niet logisch dat zijn ouders dan willen dat hij veilig is?”
      “Ja, want een universiteitscampus is zó gevaarlijk…”
      “Er zijn al meer doden op een universiteitscampus gevallen dan je zou denken!”
      Kai probeert zichzelf in te houden. Hij probeert zichzelf te dwingen om zijn balpen op zijn lege blad te zetten en notities te nemen, maar hij heeft absoluut geen idee waar Menander momenteel over bezig is. De blikken van de twee meisjes achter hem, die over hem zitten te roddelen alsof hij doof is, doen zijn nekvel tintelen. Opnieuw is die drang er weer. Om dieper te luisteren. Kai duwt het weg, maar hij kan het niet laten om over zijn schouder te kijken en zijn gehavende wenkbrauw op te trekken.
      Hij vangt hun blik. Meteen klemmen de twee meisjes hun lippen op elkaar en wenden ze hun ogen af. Wanneer Kai weer voor zich kijkt, hoort hij hoe een van hen sist: “Justina! Kijk nu!”
      “Wat? Jij begon erover!” fluisterschreeuwt Justina geïrriteerd terug.
      “Mag het wat stiller, dames daar achteraan?” merkt professor Menander op hetzelfde moment op. Haar toon klinkt geïrriteerd en de meisjes houden meteen hun mond.
      Menander gaat verder met de les.
      Met een zucht bladert Kai door zijn notitieboekje. Hij opent het bij een gekrabbelde, onafgewerkte songtekst die hij vorig jaar tijdens een andere saaie les gestart was, maar geeft ook daaraan verderschrijven na tien minuten weer op. Wanneer de les, waar hij zo’n beetje niets van gehoord heeft, voorbij is, staat hij geeuwend op om zijn spullen te pakken. Hij wil zich meteen naar buiten haasten wanneer hij klaar is, in de hoop de rest van de massa studenten voor te zijn, maar iemand tikt op zijn schouder. Verwilderd draait Kai zich om.
      “Eh…” begint het meisje – Justina, als Kai de juiste stem bij de juiste naam plaatst. Ze leunt meteen een stukje achteruit om afstand tussen hen te creëren; alsof ze niet al een halve meter hoger staat dan Kai. “Sorry… Ik wilde gewoon…” Ze maakt een nietszeggende beweging met haar handen.
      Kai staart haar aan. Zijn hand zweeft nog boven de jas die hij over de klapstoel naast zich heeft gedrapeerd.
      Justina slikt hard. Het lijkt bijna pijnlijk. “Jij kent Mara toch, hé?” flapt ze er dan plots uit.
      Kais wenkbrauwen fronsen zich op een bijna hostiele manier. Hij heeft geen zin om netjes en beleefd te doen.
      “S- sorry,” hakkelt Justina opnieuw na een korte stilte. “V-voor daarnet, bedoel ik. En… en ze maakt zich… zorgen. Mara, bedoel ik.”
      Eigenlijk wil Kai zuchten en zijn ogen ten hemel slaan, maar hij houdt het bij een korte knik, waarna hij zijn jas van de bank plukt.
      “Niet dat ze dat zelf niet kan zeggen, natuurlijk,” vervolgt Justina onzeker. “Maar…”
      Kai kijkt opnieuw op en dwingt zichzelf om te glimlachen. In de hoop dat ze vertrekt. Zodat hij er ook vandoor kan gaan. Vanuit zijn ooghoek ziet hij hoe de gangpaden van het auditorium al krioelen van de studenten.
      “Dus jaaa…” Justina tuit haar lippen, knikt twee keer kort en draait zich dan op haar hiel. Ze blijft onwennig staan wanneer ze beseft dat de weg geblokkeerd is door haar medestudenten.
      Kai trekt zijn jas aan, zijn tas over zijn schouders en maakt zich klaar om zich door de blokkade heen te murwen. Zoals gewoonlijk blijkt dat niet nodig, want mensen gaan meteen voor hem aan de kant. Hij duwt zijn handen diep in zijn jaszakken en schenkt de mensen die plaats voor hem maken iets dat een glimlach zou moeten zijn, maar moeilijk door zijn op-elkaar-geperste lippen heen schijnt.

Reageer (2)

  • Penamour

    Het is al zo gênant en dan gaat ze hem nog aanspreken ook. Gurlll

    4 weken geleden
    • RSK

      she either v brave or v stupid

      4 weken geleden
    • Penamour

      Probably both.

      4 weken geleden
  • Hennessy

    Dus jaaaaaaa

    awkwarddd

    1 maand geleden
    • RSK

      me

      1 maand geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen