Adelynn Jae Daesha
'Ik heb genoeg onschuldige mensen pijn gedaan,' mompel ik, waarna ik even naar zijn gezicht opkijk.
Ik trek de laatste twee glasscherven uit zijn been, waarna ik nogmaals opkijk. Ik kende hem toch echt ergens van.
Opeens wist ik het weer.
Nathaniel was geërgerd opgestaan van het bed, had een badjas omgeslagen en tegen me gezegd even te wachten. Ik mocht me niet laten zien aan welke volger van hem dan ook die op hem stond te wachten met één of ander bericht.
In plaats daarvan was ik opgestaan, naar de deur gelopen en had een nieuwsgierige blik geworpen op de jongeman.
Dat was Jem.
'Jij werkt voor Nathaniel,' concludeerde ik zonder er verder nog bij na te denken. Mijn stem was zacht genoeg om onhoorbaar te zijn voor de rest, maar de toon scherp genoeg om hem te laten weten dat ik geen fan was van de president.
"Do you believe monsters are born or made?"