• © Copyright Dracy
    Nr 51________________________________________________________________________
    "Het nieuwe jaar is net begonnen, er komen veel nieuwelingen op St.joseph School."

    Dit is het verhaal:

    "Je bent nieuw(of al bekend) op de school en je hebt gehoord over een Glee club, en zanggroep van de school. Het lijkt je wel wat, alleen je denkt dat áls je erbij zou gaan, je buitengesloten word. Je besluit om eens te gaan kijken hoe het is."
    [Je kiest zelf of je Personage bij Glee club komt, je hebt vrijheid om dat te doen.]
    ________________________________________________________________________
    Regels:
    - Het liefste iets meer dan één regeltje schrijven.
    - Niemand doet of zijn of haar personage perfect is.[Beslis niet wat andere doen.]
    - Ruzie mag, maar hou het wel reëel.
    - Pesten mag, tot een bepaalde hoogte.
    - We houden ons aan de verhaallijn, natuurlijk mag je er
    iets vanaf wijken, maar hou het wel zo dat je personage
    er weer makkelijk mee in kan gaan.
    - Max 4 Personages P.P
    - Verkering mag, maar alleen als de ander het ook wil.
    [Dwingen word niet geaccepteerd, alleen als het is afgesproken met elkaar, maar meld dat wel even aan Dracy.]
    - Houd je aan de regels. _______________________________________________________________________
    -Wil je solliciteren? Kan altijd.
    ________________________________________________________________________- Als je iets te zeggen hebt wat niet RPG bedoeld in ga dan praten met [] {} () Dan is het niet verwarrend.
    _______________________________________________________________________
    Als Pavarotti niet online is en het topic is vol. Mag je een nieuwe vragen aan Rajah of aan MisPattinson.

    [ bericht aangepast op 30 maart 2012 - 20:22 ]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Michael

    Ik zie mijn moeder en zusje overstuur de kamer binnenlopen. Lynn komt naast eme zitten en drukt een klein kusje op mijn voorhoofd.
    "Je hebt ons laten schrikken hoor," grinnikt ze zachtjes.
    "Maar vanavond mag je weer mee naar huis."
    Op dat laatste woord legt ze enorm de nadruk. Fronsend kijk ik haar aan totdat mijn mobiel gaat trillen. Even werp ik een blik op mijn moeder die druk in gesprek is met de verpleegster. Nieuwsgierig open ik het sms'je van Charlotte. Het is toch vreemd om zo te sms'en zonder dat je weet wie het is.
    "Je redt het wel zonder mij."
    Ik trek één wenkbrauw op en kijk naar Lynn.
    "Wie is Charlotte?"
    Lynn zucht even en schenkt me een klein lachje.
    "Niet waar mama bij is," fluistert ze.
    Ik schud opstandig mijn hoofd.
    "Ik wil het weten Lynn, wie is ze?"
    Lynn haalt diep adem.
    "Je vriendin. Mama en ik vinden haar niet zo leuk dus je verhuiste met haar naar oma."
    Ik frons even. Een meisje waarvoor ik mijn familie in de steek zou hebben gelaten, leuk bedacht. Ik werp nog een blik op het sms'je en besluit dan iets terug te sturen. Zij weet immers niet wat er aan de hand is.
    "Kom naar het ziekenhuis, ik wil je spreken."
    Twijfelend druk ik op verzenden. Het klinkt misschien wat bazig maar ik wil haar echt spreken. Zij is waarschijnlijk mijn enige sleutel naar de waarheid.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Irial

    Kyle knikt. Hij heeft een afwezige blik in zijn ogen.
    "Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoeveel ik van je hou," zegt hij met een vage glimlach. Ik moet lachen, het lijkt wel alsof hij high is. Ik druk een kusje op zijn voorhoofd.
    "Dat kan je inderdaad niet vaak genoeg zeggen," zeg ik zacht. Ik glimlach en geef hem een tikje op zijn kont. "Ga jij alvast douchen, dan bel ik voor die tickets."

    Charlotte

    Onderweg kan ik maar één persoon bedenken die me op dit moment zou kunnen opvangen, me onderdak zou kunnen voorzien. Ik ren er heen en huil met tussenpozen, ik kan het niet helpen.
    Aarzelend sta ik voor de massief houten deur van de kerk. Hoewel ik doorweekt ben door de regen, durf ik niet meteen aankloppen. Het lijkt alsof ik hoop dat het water alles weg kan spoelen. Als ik dan toch de deur open duw, kraakt en piept het ding vanjewelste. Niemand kan hier ongemerkt naar binnen sluipen, dat is zeker. Al snel zie ik het hoofd van de priester ergens achter vandaan verschijnen. Een kleine glimlach siert zijn gezicht, maar zodra hij ziet hoe ik erbij sta verdwijnt die weer.
    "Ik vroeg me al af of ik je nog een keer zou zien," zegt de oude man zacht. "Al had ik wel gehoopt op betere omstandigheden. Ga zitten, kind."
    Hij wijst naar een van de vele bankjes, gewillig ga ik in op zijn verzoek. Stilzwijgend komt hij naast me zitten. Geduldig wacht hij tot ik klaar ben mijn verhaal te doen. Na enkele minuten begin ik er voorzichtig aan, al snel stromen de woorden uit mijn mond. Als ik klaar ben voelen mijn ogen zwaar door het huilen en branden mijn wangen van de zoute tranen die er langs lopen. De man knikt en neemt voorzichtig een van mijn handen in de zijne.
    "Ik kan me niet voorstellen hoe je je nu moet voelen. Maar geloof ook maar geen seconde dat het jouw schuld is. Hij heeft die keuze gemaakt."
    Ik schud mijn hoofd, omwille van hoe ik hem behandeld heb. Ik neem zonder nadenken mijn mobiel uit mijn broekzak als ik een sms krijg.
    "Kom naar het ziekenhuis, ik wil je spreken."
    Opnieuw barst ik in huilen uit. Ik kan het niet, ik wil het niet. Hoe kan ik hem nog onder ogen komen als ik weet wat ik zal aantreffen de reden hoe dat zo gekomen is.
    "Ga, kind, je bent hier altijd welkom. In de toren is er nog een bed vrij."
    Alleen omdat de oude man zo aardig is, doe ik wat hij zegt.
    In het ziekenhuis informeer ik snikkend achter Michael. Zodra ik zijn kamernummer weet sleur ik mezelf de trap op. Als ik bij de deur ben, hoor ik de stem van Lynn. Ook dat nog, wie weet wat doet zij me aan. Met hangend hoofd en neergeslagen ogen ga ik binnen. Ik kan een snik niet tegen houden.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    Vragend kijkt Lynn me aan.
    "Ze komt misschien hier heen," zeg ik zachtjes.
    Lynn ogen worden donkerder, harder maar ze knikt wel.
    "Privacy?" vraagt ze.
    Het antwoord hoef ik niet te geven, die voelt de wel. Ik leg mijn hoofd tegen haar schouder en sluit mijn ogen.
    "Ik voel me zo rot," fluister ik zachtjes.
    "Ik weet helemaal niks meer. Geen enkele seconde, niet."
    Geruststellend haalt Lynn haar hand door mijn haren.
    "Het komt wel goed broertje. Over een weekje kunnen wij weer gezellig feesten, samen met die manke poot van je."
    Ze klopt zachtjes op mijn gebroken voet. De pijn trek door heel mijn lichaam en ik glimlach kleintjes.
    "Alles komt goed, ja."
    Lachend kijk ik haar aan. Ze verteld over de afgelopen weken, die ik me niet meer herinner. Ze verteld alle mooie momenten van onze familie. Legt me dingen uit. Samen lachen we, zingen we. Haar manier van praten is fantastisch, met gevoel. Door haar voel ik me eigenlijk al een stuk beter. Van mijn verwondingen voel ik niet veel, mijn pijngrens ligt hoog dus snel heb ik van die dingen geen last.
    Ons gesprek wordt verstoord door een meisje wat binnenkomt. Ze is van mijn leeftijd en heeft donkere krullen. Haar hoofd is gebogen. Lynn kucht even en drukt een kus op mijn voorhoofd.
    "Privacy," fluistert ze zachtjes.
    Ik knik kleintjes en wijs op de stoel naast mijn bed.
    "Ga zitten," stel ik voor aan Charlotte.
    Ik hijs mezelf uit bed en strompel naar een tafel met drinken. Het enige wat er staat is water. Wat onhandig schenk ik een glas in en geef het aan haar. De pijnscheuten schieten door mijn been en voet. Voorzichtig ga ik overdwars op het bed zitten.
    "Charlotte dus," zeg ik zachtjes.
    Het is een ongemakkelijk gevoel. Ik weet niet wat zij van mij verwacht, wat ik normaal met haar doe of wat ik voor haar voelde.
    "Weet jij wat er is gebeurd?"


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Donna

    "Charmeur. Of is het charmeuse? Ach, wie kan het wat schelen?"
    Lachend beantwoord ik zijn tedere zoen.
    "Charmeur klinkt toch beter," grinnik ik.
    "Charmeuse klinkt niet goed."
    Ik laat mijn hoofd tegen zijn borst rusten.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Kyle

    "Dat kan je inderdaad niet vaak genoeg zeggen." Glimlacht Irial zacht en geeft me een tikje op mijn kont.
    "Ga jij alvast douchen, dan bel ik voor die tickets." Zegt hij dan.
    "Okee." Zeg ik glimlachend en druk nog een kusje op zijn lippen waarna ik uit het bed stap.
    En naar de douchecel ga.
    Ik zet de douche aan, en als het water goed genoeg ik stap ik eronder.
    Ik begin random wat te zingen en geniet van het water dat over mijn lichaam gaat. Ik maak mijn haren nat en kijk voor wat shampoo, al ik een lekkere heb gevonden zeep ik me in.


    Ich liebe dich 27.12.23

    Charlotte

    "Ga zitten," zegt Michael.
    Ik voel een steek door mijn hart gaan. Er zit niks van gevoel in zijn stem, toch geen gevoelens die ik ken bij hem. Mijn voeten slepen de rest van mijn lichaam naar voor en tegen mijn zin doe ik wat hij vraagt. Ik staar voor me uit, een leeg vat. Automatisch klemmen mijn vingers zich om het glas water dat hij me aanbiedt.
    "Charlotte dus. Weet jij wat er is gebeurd?"
    Ik sla mijn hand voor mijn mond om niet te gaan schreeuwen van verdriet en wacht even tot ik denk dat het weer gaat. Ik voel me vernederd om te huilen terwijl Lynn elk moment weer kan binnen komen. Met de rug van mijn hand veeg ik mijn tranen weg en haal diep adem. Ik schud mijn hoofd zonder Michael aan te kijken. Hij lijkt een vreemde jongen in een bekend lichaam.
    "Ik zei dat het oké was als je terug naar je familie zou willen, dat je hen moest bellen. Je wilde niet, werd kwaad en zei dat je ruimte nodig had. Om je die te geven stelde ik voor dat ik even naar buiten zou gaan, je alleen laten. En toen..." breng ik in één adem uit. Ik gebaar met mijn hand naar het ziekenhuisbed en verberg dan mijn gezicht in mijn handen. Ik wil niks zien en ik wil niet gezien worden. Liefst van al zou ik gewoon van de aardbodem verdwijnen, zonder enig spoor dat ik ooit bestaan heb. Poef, weg.

    Irial

    "Okee," glimlacht Kyle waarop hij me een kusje geeft en uit het bed stapt. Ik wacht tot hij in de badkamer is en ik het water van de douche hoor lopen. Dan sta ik ook op en doe mijn boxershort aan. Naakt bellen vind ik nogal vreemd. Dan neem ik mijn mobiel en tik een nummer in. Ik ga een kort gesprek aan met een kennis van de familie die me zeker weten aan kaartjes kan helpen.
    "Dat gaat je kosten, William," zegt de man.
    "Maakt niet uit, ik weet dat het laat dag is," geef ik eerlijk toe.
    We spreken een prijs af waarop de man me vertelt dat hij de tickets over een uurtje komt brengen. Vriendelijk neem ik afscheid en leg de telefoon neer. Ik rek me even uit en wacht tot Kyle uit de badkamer komt. Ondertussen kies ik alvast kleren uit.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    Ik zie de tranen over haar gezicht lopen. Op een of andere manier doet het me wel een soort van pijn. Zij heeft gevoelens voor mij die ik niet terug kan schenken, ik kan ze zelfs niet meer herinneren.
    "Ik zei dat het oké was als je terug naar je familie zou willen, dat je hen moest bellen. Je wilde niet, werd kwaad en zei dat je ruimte nodig had. Om je die te geven stelde ik voor dat ik even naar buiten zou gaan, je alleen laten. En toen..."
    Fronsend kijk ik haar aan. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar knie als ze haar hoofd weer in haar handen verstopt.
    "Wat gebeurde daarna?" vraag ik voorzichtig.
    "Dat is het enige wat ik wil weten. Waarom zou ik springen? Of ben ik gevallen?"
    Misschien is het wat egoïstisch maar ik kan haar niet geven wat zij van mij wilt hebben. Dat lukt me niet, hoe graag ik dit meisje ook een plezier wilt doen.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Kyle

    Ik spoelde me af en zette de douche uit. Ik schudde even met mijn hoofd en pakte toen een handdoek. Ik droog me af tot het niet meer dan vochtig is en kijk dan in de spiegel, in mijn nek zit een rode plek, zuigplek... Ik glimlach naar mezelf en loop dan de badkamer uit en kijk glimlachend naar Irial.
    "Heb je ook wat voor mij uitgekozen?" Vraag ik zoetjes als ik zie dat hij kleding heeft uitgezocht.


    Ich liebe dich 27.12.23

    Charlotte

    Ik huiver als hij zijn hand op mijn knie legt en schuif verder van hem weg. Hij heeft er voor gekozen om op deze manier bij me weg te lopen, alleen had hij er vast niet meer op gerekend dat we elkaar nog onder ogen zouden moeten komen.
    ""Wat gebeurde daarna? Dat is het enige wat ik wil weten. Waarom zou ik springen? Of ben ik gevallen?"
    Mijn armen lijken plots van lood gemaakt en vallen naar beneden waardoor mijn gezicht onthuld wordt. Ik kan niet anders dan hem ongelovig aankijken, hoewel het aanzicht mijn hart uiteen scheurt.
    "Dat weet ik niet, ik was er niet bij," hoor ik mezelf zeggen. Zonder verder enige uitleg sta ik op. Als ik hier langer blijf dan zullen mijn longen zo meteen weigeren nog lucht op te nemen. "Vaarwel, Michael."
    Ik draai me om en loop naar buiten. In de gang passeer ik Lynn.
    "Sterkte," zeg ik kort, zonder haar aan te kijken. Zo snel mogelijk, zonder tot lopen over te gaan, maak ik dat ik weg ben. Ik hol de trap af maar moet op de eerste verdieping mijn vlucht opgeven. Mijn benen willen niet meer verder. Ik ga zitten en verberg mijn hoofd in mijn handen om de tranen te verbergen.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Dat weet ik niet, ik was er niet bij. Vaarwel, Michael."
    Boos kijk ik haar na. Bitch. Ze kan me toch gewoon vertellen wat ons probleem was? Wat is er mis met haar? Het duurt niet lang voordat de verpleegster, mijn moeder en Lynn weer binnenkomen. Alle drie hebben ze de zelfde, nogal angstaanjagende, glimlach op hun gezicht.
    "Je mag gezellig mee," jubelt Lynn.
    Met een klein lachje schud ik mijn hoofd en probeer weer op te staan. Lynn begeleid me naar mijn rolstoel en ik laat mezelf er met tegenzin inglijden. Ik lijk wel een bejaarde. Met een grote grijns duwt Lynn me rondjes door het ziekenhuis.
    "Wie had dat ooit nog gedacht," grinnik ze.
    "Ik moet op mijn broer passen."
    Lachend draait ze rondjes. Meelachen kan ik niet. Het irriteerd me enorm dat niemand normaal kan vertellen wat er is gebeurd. Mijn gedachtes leiden de hele tijd naar Charlotte. Zij is echt mijn laatste en enige hoop. Als het waar is had ik mijn familie al een tijdje niet gesproken dus die kunnen mij niet helpen. Zij is de enige, maar ze weigerd.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Irial

    "Heb je ook wat voor mij uitgekozen?" hoor ik Kyle's stem terwijl ik de combinatie sta te bekijken. Ik draai me lachend naar hem om en schud mijn hoofd.
    "Als het aan mij ligt hoef je helemaal geen kleren aan," grinnik ik. Ik loop naar hem toe en trek hem tegen me aan om vervolgens een kusje op zijn lippen te drukken. "We hebben kaartjes," zeg ik met een glimlach.

    [Ik reageer zo met Charlotte.]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Kyle

    "Als het aan mij ligt hoef je helemaal geen kleren aan," Grinnikt Irial. Hij loopt naar me toe en trekt me tegen zich aan en drukt dan een kusje op mij lippen.
    "We hebben kaartjes," zegt hij en glimlacht.
    Ik glimlach terug. "Leuk." Zeg ik dan en doe mijn armen eventjes om zijn nek en zeg daarna,
    "Ga jij nu douchen?" Vraag ik dan waarna ik nog eventjes mijn lippen op de zijne druk.


    Ich liebe dich 27.12.23

    Roane schreef:
    Arion

    "Tuurlijk wil Auryn geen pup. Arion, wat zeg jij nu," lacht Mary.
    Ik kijk Auryn aan en trek een wenkbrauw op terwijl ik met mijn hoofd naar Mary knik alsof ik wil zeggen 'hoor haar nou'.
    Meteen moet ik lachen en zet Auryn op de grond.
    "Ik wil wel een puppy!" zegt mijn zusje met een boos gezicht tegen Mary. "Het moet een jongetje zijn en dan noem ik hem Wolf," zegt ze vastberaden. Dit keer met een glimlach.
    "Wolf de hond, moet kunnen," lach ik terwijl ik mijn jas alvast aandoe. Ondertussen zoekt mam naar haar autosleutels.


    Mary

    Ik lach even wanneer Auryn begint te roepen dat ze wel een hond wil, en hem Wolf wil noemen.
    "Wolf, dat is een mooie naam," zeg ik eerlijk.
    Niet meteen iets dat ik zou kiezen, maar het heeft iets. Plus, het is zo schattig en onschuldig. Ik volg Arions voorbeeld, en doe mijn jas weer aan. Ik weet nu wel dat het buiten hartstikke koud is. Ik stop mijn handen alvast in mijn jaszakken en staar even naar de grond. Nadenkend bijt ik op de binnenkant van mijn wang.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Rajah schreef:
    Donna

    "Charmeur. Of is het charmeuse? Ach, wie kan het wat schelen?"
    Lachend beantwoord ik zijn tedere zoen.
    "Charmeur klinkt toch beter," grinnik ik.
    "Charmeuse klinkt niet goed."
    Ik laat mijn hoofd tegen zijn borst rusten.


    Jeremy

    "Charmeur klinkt toch beter. Charmeuse klinkt niet goed."
    Ik grinnik en laat mijn hand op haar onderrug rusten.
    "Wat jij wilt. Mij maakt het niet uit."
    Glimlachend wrijf ik voorzichtig met mijn duim over haar rug en trek haar zo dicht mogelijk tegen me aan.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Charlotte

    Ik bijt om mijn mouw om het geluid van mijn snikken te onderdrukken. Toch zou het me verbazen als mensen ervan opkijken dat ik hier zit te huilen, naar een ziekenhuis kom je nu eenmaal niet voor je plezier. Ik haal mijn handen voor mijn gezicht vandaag omdat ze zo hard beven dat ik vast mezelf pijn zou doen. Ik leg mijn armen over mijn buik, alsof het de stekende pijn kan tegenhouden, alsof het het holle gevoel op kan vullen. Ik begin mezelf zachtjes te wiegen in de hoop dat ik kan kalmeren en mijn benen weer willen meewerken. Heel stilletjes begin ik te zingen. Een nieuwe lading tranen baant zich een weg over mijn wangen. Het liedje drukt perfect uit hoe ik me voel en mede hierom heb ik niet door dat ik iets luider ga zingen.

    Irial

    "Leuk," zegt Kyle terwijl hij zijn armen om me heen slaat. "Ga jij nu douchen?"
    Hij drukt een kusje op mijn lippen. Ik geniet van elke seconde en laat een hand in zijn haar glijden om met een plukje van zijn haar te spelen.
    "Dat was de bedoeling, maar als je liever wilt dat we eerst samen ontbijten dan blijf ik nog wel even stinken," lach ik.
    Nu is het mijn beurt om hem te kussen.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.