• © Copyright Dracy
    Nr 51________________________________________________________________________
    "Het nieuwe jaar is net begonnen, er komen veel nieuwelingen op St.joseph School."

    Dit is het verhaal:

    "Je bent nieuw(of al bekend) op de school en je hebt gehoord over een Glee club, en zanggroep van de school. Het lijkt je wel wat, alleen je denkt dat áls je erbij zou gaan, je buitengesloten word. Je besluit om eens te gaan kijken hoe het is."
    [Je kiest zelf of je Personage bij Glee club komt, je hebt vrijheid om dat te doen.]
    ________________________________________________________________________
    Regels:
    - Het liefste iets meer dan één regeltje schrijven.
    - Niemand doet of zijn of haar personage perfect is.[Beslis niet wat andere doen.]
    - Ruzie mag, maar hou het wel reëel.
    - Pesten mag, tot een bepaalde hoogte.
    - We houden ons aan de verhaallijn, natuurlijk mag je er
    iets vanaf wijken, maar hou het wel zo dat je personage
    er weer makkelijk mee in kan gaan.
    - Max 4 Personages P.P
    - Verkering mag, maar alleen als de ander het ook wil.
    [Dwingen word niet geaccepteerd, alleen als het is afgesproken met elkaar, maar meld dat wel even aan Dracy.]
    - Houd je aan de regels. _______________________________________________________________________
    -Wil je solliciteren? Kan altijd.
    ________________________________________________________________________- Als je iets te zeggen hebt wat niet RPG bedoeld in ga dan praten met [] {} () Dan is het niet verwarrend.
    _______________________________________________________________________
    Als Pavarotti niet online is en het topic is vol. Mag je een nieuwe vragen aan Rajah of aan MisPattinson.

    [ bericht aangepast op 30 maart 2012 - 20:22 ]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Flounder schreef:
    (...)

    Jeremy

    Ik moet lachen wanneer ze giechelt en zich tegen me aanvleit. Zacht knijp ik in haar hand, en wanneer ik haar gelukkige blik zie, voel ik me hetzelfde.
    "Hmm, Donna, je bent echt geweldig," zucht ik zacht.


    Riiight here 8D


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    [thank you.]
    Donna

    "Hmm, Donna, je bent echt geweldig."
    Zachtjes giechel ik en druk een klein kusje op zijn wang.
    "Over jou kan ik niets anders zeggen," lach ik terwijl ik met mijn vingers speel.

    [ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 21:31 ]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Jeremy

    "Over jou kan ik niets anders zeggen."
    Ik lach even en wrijf met mijn neus langs de hare.
    "Charmeur. Of is het charmeuse?"
    Ik denk even na.
    "Ach, wie kan het wat schelen?"
    Ik druk teder mijn lippen op de hare.


    [Sorry als mijn posts kort zijn en/of vol fouten staan, mijn hand doet pijn :/]


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Arion

    "Omdat je net een engel bent, veel te lief. Waar is Auryn? Of wanneer wilde je voor een hond gaan kijken?"
    Ik kan even niet antwoorden omdat ze me nog een kusje geeft. Dan grinnik ik. Erachter komen waar die kleine uithangt is heel makkelijk.
    "Koekjeeeeees!" roep ik luid.
    Bijna meteen komt er vanachter de bank een klein blond hoofdje tevoorschijn.
    "Leugenaar!" roept Auryn terug.
    Ik moet lachen en loop naar haar toe.
    "Wilde je nou een pup of niet?"
    Ik wacht tot mam klaar is zodat we kunnen vertrekken.

    Irial

    "Aan jou, aan ons," antwoordt Kyle blozend. Ik voel zijn vingers tussen de mijne glijden en kijk hem glimlachend aan. Ik druk een kusje op zijn voorhoofd.
    "Echt waar? Wat denk je dan zoal?" vraag ik met een kleine grijns. Ik schud lachend mijn hoofd en trek hem nog wat dichter tegen me aan.

    [Ik moet even denken over Charlotte. Such drama O_o :')]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [Oelálá hihihi, het is wel eens iets anders :')]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Mary

    Glimlachend leun ik tegen de deurpost terwijl Arion met Auryn praat. Ze is zo schattig en onschuldig, en hij gaat er zo lief mee om. Ik voel me gelukkiger dan ooit. Zwijgend volg ik hun gesprek over de pup. Stiekem ben ik al blij dat Auryn me mag, aangezien ik weet hoeveel ze voor hem betekent, en ik mag haar ook graag. Behalve wanneer ze me 's morgens roepend wakkermaakt.
    "Tuurlijk wil Auryn geen pup. Arion, wat zeg jij nu," zeg ik lachend.

    [I'm off, en morgen kan ik niet on, denk ik]


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Kyle

    "Echt waar? Wat denk je dan zoal?" Vraagt Irial met een kleine grijns.
    Hij trekt me dichter tegen zich aan.
    "Aan de eerste kus, de eerste keer, het armbandje, de auto." Dat laatste zei ik met een lachje.
    Ik voel zijn adem op mijn gezicht, zo dicht bij is hij.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Arion

    "Tuurlijk wil Auryn geen pup. Arion, wat zeg jij nu," lacht Mary.
    Ik kijk Auryn aan en trek een wenkbrauw op terwijl ik met mijn hoofd naar Mary knik alsof ik wil zeggen 'hoor haar nou'.
    Meteen moet ik lachen en zet Auryn op de grond.
    "Ik wil wel een puppy!" zegt mijn zusje met een boos gezicht tegen Mary. "Het moet een jongetje zijn en dan noem ik hem Wolf," zegt ze vastberaden. Dit keer met een glimlach.
    "Wolf de hond, moet kunnen," lach ik terwijl ik mijn jas alvast aandoe. Ondertussen zoekt mam naar haar autosleutels.

    Irial

    "Aan de eerste kus, de eerste keer, het armbandje, de auto," zegt Kyle met een lachje. Ik grinnik. De beelden van de situaties die hij net noemde passeren voorbij mijn ogen.
    "Fijne gedachten," fluister ik tegen zijn lippen aan. "Help me die kus nog even te herinneren, wil je?" Voor hij kan weigeren of toestemmen druk ik mijn lippen op de zijne, heel zachtjes.

    Charlotte

    Wanneer ik na een tijdje geen antwoord heb besluit ik maar naar "huis" toe te gaan en gewoon daar op hem te wachten. Ik wil hem niet lastig vallen. Op wankele benen ga ik recht staan. Bijna automatisch grijp ik naar het kruisje om mijn nek. Wanneer ik zeker ben dat ik niet zal vallen slenter ik naar het huis dat ik -waarschijnlijk enkele uren geleden- verlaten heb. Eens ik daar aangekomen ben, bel ik eerst maar aan om te zien of er iemand thuis is. Geen gehoor. Ik haal de sleutel van onder de bloempot en laat mezelf binnen. Voorzichtig ga ik op zoek naar Michael. Ik passeer de keuken en doe een paar passen terug als mijn hersenen signaleren dat ik vanuit mijn ooghoeken iets gezien heb. Er ligt een witte roos op tafel. Ik ga wat dichter om het beter te kunnen zien en merk dat er een briefje bij ligt.
    "Je redt het wel zonder mij."
    Mijn knieën begeven het zo snel dat ik even moet denken hoe ik op de grond beland ben. Als ik het briefje in mijn hand weer zie, word alles even zwart. Ik ben er nog één kwijt, is het laatste dat door mijn hoofd gaat.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    (Ben weer sloom, zit op DS ;))

    Kyle

    "Fijne gedachten. Help me die kus nog even herinneren, wil je?" Voor ik iets kan doen drukt Irial zijn lippen zachtjes op de mijne. Ik ga genietend mee en knijp zachtjes in zijn hand.
    Ik sluit ondertussen mijn ogen en denk eigenlijk wel meteen aan de eerste kus van ons, iets dat ik nooit zou vergeten.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    )Ik wacht nog een reactie en ga dan naar bed ;)(


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    (Neen, trek het niet langer. Trusteeh...)


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Lynn

    In paniek leg ik de hoorn neer. Mijn ogen zijn groot van angst.
    "Michael," stamel ik zachtjes.
    De tranen voel ik prikken. Tina pakt me ruw bij mijn schouders beet en kijk me doordringend aan.
    "Ziekenhuis," verklaar ik mezelf.
    Tina weet genoeg. Ze bevrijdt me uit haar harde greep en draait zich bruut om.
    "Kom."
    Ik knik en loop als een hondje achter haar aan. Op dit soort momenten merk ik nog altijd dat Michael haar echte zoon is. Ik ga naast haar in de auto zitten.
    "Moeten we niet oma bellen? Of Charlotte?" probeer ik maar Tina schudt haar hoofd.
    "Het is waarschijnlijk de schuld van dat kind."
    Zachtjes bijt ik op mijn lip terwijl we in een noodgang richting het ziekenhuis rijden.

    Michael

    Ik kijk een beetje doelloos voor me uit. Nog steeds is me niet duidelijk waarom ik van die rotsen ben afgesprongen. Waarom zou ik in Godsnaam? Ik laat mijn hand naar mijn broekzak glijden om mijn mobiel te zoeken maar die is, naar verwachting, gewoon leeg. Vragend kijk ik naar de verpleegster.
    "Uw mobiel," grinnikt ze en ze buigt zich naar een kastje.
    Het duurt niet lang of ze haalt er mijn mobiel uit.
    "Hij doet het nog."
    Ik knik dankbaar en check mijn laatste sms'je. Van Charlotte. Ik frons even. Ik ken helemaal geen Charlotte. Nieuwsgierig open ik het sms'je.
    "Hoe laat kom je thuis?"
    Verbaasd kijk ik ernaar. Het feit dat ze opgeslagen is in mijn mobiel betekend dat ik haar ken.
    "Volgens mij ken ik jou niet maar ik lig in het ziekenhuis dus voorlopig kom ik niet meer thuis."
    Ik verzend het sms'je en open de geschiedenis. Al snel word me duidelijk wie Charlotte is of beter gezegd was, mijn vriendin.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    [Ben 4 uur uit, dus tot dan ;)]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Charlotte

    Met een snik open ik mijn ogen. Het duurt even voor de wazige vormen om me heen weer een huis vormen. In mijn hand ritselt een briefje en ik heb de moed niet meer om het nog een keer te lezen. Hoe kon hij? Waarom zei hij niks als hij niet met me verder wilde? Ben ik dan zo'n onmens dat de dood de enige optie was? In een vlaag van woede trek ik de witte roos aan flarden om vervolgens weer lusteloos op de grond te zakken. Net op dat moment krijg ik weer een smsje binnen. Ik durf er aanvankelijk niet naar te kijken, wat voor nut heeft het nog? Uiteindelijk haal ik mezelf toch over.
    "Volgens mij ken ik jou niet maar ik lig in het ziekenhuis dus voorlopig kom ik niet meer thuis."
    Het duurt een half uur voor ik het bericht ontleed heb omdat er me bij elke letter tranen in de ogen springen en omdat ik gewoonweg niet wil geloven wat er staat. Hij leeft nog, maar hij weet niet meer wie ik ben. De combinatie van het feit dat hij zichzelf nog liever van kant maakt met de onthulling dat hij me zich niet meer herinnert doet me er aan twijfelen of hij ooit echt wel van me gehouden heeft. Of heeft de samenloop van omstandigheden alles verpest? Nee, het zal wel aan mij liggen. Op automatische piloot sta ik op en ga boven mijn spullen halen. Ik kan hier niet meer blijven, hoewel ik geen idee heb waar ik heen ga. Beneden gooi ik de resten van de roos in de vuilbak en schrijf nog een briefje voor zijn oma.
    "Bedankt voor de dagen die we hier mochten doorbrengen. Michael ligt in het ziekenhuis, hij legt u zelf wel uit waarom. U zult mij niet meer z-"
    Ik kan het laatste woord niet meer schrijven omdat mijn tranen dreigen het hele briefje onleesbaar te maken. Dan neem ik mijn mobiel en stuur een laatste boodschap naar Michael.
    "Je redt het wel zonder mij."
    Voor de tweede keer vandaag trek ik de deur achter me dicht, alleen ben ik deze keer niet van plan terug te komen. Ik kan nergens heen. Mary wil ik niet lastig vallen na wat er gebeurd is en veel vrienden heb ik verder niet, toch niet het soort vrienden waarbij je zomaar kan gaan aankloppen. Ik zucht en veeg nog een paar tranen weg. Ik voel me woedend, gebroken en onuitstaanbaar alleen. Terwijl ik weg ren begint het zachtjes te regenen.

    Irial

    Ik voel me intens gelukkig wanneer Kyle me terug zoent. Hij geeft een klein kneepje in mijn hand en zend, zonder het vast te weten, rillingen door mijn hele lichaam. Ik kan me niet voorstellen dat ik hem ooit alleen maar als een vriend gezien heb, als iets anders dan hoe ik hem nu zie. Als ik naar deze jongen kijk dan gaan er lichtjes in mijn ogen branden. Dan gaat mijn hart sneller slaan en lijkt ademen niet vanzelfsprekend. Hoe kan dat ooit zo anders geweest zijn?
    "Douchen dan maar?" stel ik na een tijdje voor.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Kyle

    Je ben de leukste jongen die ik ken en niemand pakt jou van mij af!
    "Douchen dan maar?" Vraagt Irial na een tijdje.
    Ik knik dromerig terwijl ik hem aankijk.
    "Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoeveel ik van je hou." Zeg ik dan en glimlach nog dromeriger dan net.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.