• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 15 maart 2012 - 17:19 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Hij is prachtig,' zei ik vol bewondering. Ik keek even naar Nathan en glimlach. Daarna ging ik heel voorzichtig met mijn vinger of het eenzame personage heen. 'Dit is kunst, weet je.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherine Bright
    'Slijmbal.' zei ik, maar toch voelde ik het bloed naar mijn wangen stromen. Ik wendde mijn hoofd af.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Nathan Sadler
    Ik bloosde wat. "Ah. Kunst is zo een ruim begrip. Schoonheid is ook kunst." zei ik met een veelbetekenende blik op haar.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    "Wat nou?" grinnikte ik, maar ik stopte er al snel mee. Ik nam zachtjes haar kin vast en draaide haar gezicht naar mij.
    "Dit is beter. Ik wil je kunnen zien -elke minuut dat dat mogelijk is."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek Nathan niet begrijpend aan en glimlachte toen even. 'Kunst is iets moois,' zei ik knikkend. 'Maar ik wilde je wat laten zien.' Ik liep naar mijn kamer toe en wenkte Nathan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik liep nieuwsgierig achter haar aan, haar kamer binnen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Katherine Bright
    Ik begon nog harder te blozen als dat zelfs nog mogelijk was. Ik keek hem terug recht in zijn prachtige, bruine ogen aan en smolt bijna.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik haalde uit een doos in de hoek een klein blauw doosje. 'Dit is het laatste wat ik heb van mijn ouders,' zuchtte ik. Ik blies het stof van het doosje en gaf het aan Nathan. Wetend dat als hij het open zou maken het duurste bezit zou zien die ik had. Een goude met diamant belegde ketting.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Wauw." zuchtte ik, toen ik het doosje had opengemaakt.
    "Het is prachtig. Hoe konden je ouders dát betalen?"


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Het is een familieketting. Hij wordt door gegeven van generatie naar generatie. Een eeuw terug was mijn familie rijk, ergens ver terug ben ik van adel.' Ik grinnikte even om het idee. 'Maar ze hebben mijn over over overgrootvader onterft omdat hij trouwde met iemand die niet van adel was. Maar hij had de ketting al in het bezit.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik liet mijn hand over haar kaak glijden en kwam een beetje dichter naar haar toe.
    "Je bent prachtig als je bloost, weet je dat?"

    Nathan Sadler
    Ik knikte.
    "Mijn familie is altijd al arm geweest, denk ik. Maar ik weet er eigenlijk niet veel van. We hebben het niet echt bijgehouden of zo."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte. 'Mijn moeder kwam er ook pas achter toen ze de ketting goed bekeek.' Ik zuchtte. 'Ik heb de ketting alleen nooit omgehad. Gewoon, omdat ik bang was om hem te verliezen.' Ik ging zitten op mijn matras.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik glimlachte. "Die boog die ik aan dat kind heb gegeven, die ik ooit van mijn vader had gekregen. Ik heb ze ook nooit meer gebruikt, na... je weet wel. Ik was bang dat ik ze stuk zou maken en heb zelf een nieuwe gemaakt.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte begrijpend en liet me toen op mijn rug vallen. Daar had ik gelijk spijt van want de pijn was verschrikkelijk. Snel ging ik weer rechtop zitten en opeens herinnerde ik mijn droom over Nathan. 'Jij bent ook geslagen door een zweep he?' vroeg ik zacht. 'Waar je moeder bij stond maar ze kon niks doen.' Ik zweeg even terwijl ik voor me uitstaarde. Voor een buitenstaander zou het vast geleken hebben of ik in trance was. 'Jouw moeder had hetzelfde kleur haar als jij. Jullie leken best veel op elkaar. '


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik keek haar raar aan.
    "Ja. Ik weet precies wat je doormaakt." ik keerde terug in mijn herinneringen.
    "Neem geen wraak, Stephanie. Het maakt het alleen maar erger." zuchtte ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”