• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 15 maart 2012 - 17:19 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    Ik bleef me op mijn ademhaling concentreren. In en uit... steeds opnieuw. Ik mocht niet denken aan het water. Ah, shit. Welk water?
    Mijn ademhaling werd even moeilijker, maar ik bleef me erop concentreren. Dwong mezelf te kalmeren. Het kwam wel goed.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    We kwamen sneller aan bij het ondiepe stuk dan ik had verwacht. Ik voelde een lichte teleurstelling toen ik Nathan los moest laten. Een gevoel dat ik niet helemaal begreep.
    'Nathan,' zei ik. 'Je kunt hier staan.' Voorzichtig liet ik Nathan los terwijl ik ging staan. Het water kwam bij mij to mijn borsten maar Nathan was een stuk groter dan ik was.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Het water klotste in kleine golfjes tegen me op en ik haalde mijn handen van mijn ogen. Ik probeerde te verbergen dat ik stond te trillen, maar dat was niet mogelijk aangezien er allemaal rimpelingen bij mij vertrokken en in een mooie cirkel hun weg volgden, tot ze tegen Stephanie botsten en verbroken werden.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'En valt het mee of tegen?' vroeg ik. Ik zag hem rillen maar ik kon niet plaatsen of die nou van de kou was of van angst. Ik hield mijn hoofd schuin en keek Nathan vragend aan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Euhm... mee." probeerde ik stoer te doen. Zeg nu zelf: wie wou nu een jongen die op zijn knieën ging voor een beetje water?


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik glimlachte breed door Nathan's leugen. 'Je ogen verraden je,' zei ik. Ik liep naar Nathan toe, wat best moeilijk was door het water. 'Dus wil je gelijk leren zwemmen of wil je eerst wennen aan het water?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik slikte. "Laten we heb bij wennen houden." ik stond stijf rechtop, maar bleef geïnteresseerd naar de kringen die ik veroorzaakte kijken. Ik had water steeds mooi gevonden. Mooi, gevaarlijk en dodelijk. Eigenlijk zit het ook hetzelfde met liefde en daar heb ik me toch ook in gestort, of niet? Ik probeerde wat te ontspannen en liet mijn hand over het water glijden.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Oké. Ik ga heel even kopje onder.' Ik glimlachte nog even naar Nathan en dook toen het water in. Dit water was eenmaal helder zodra je er in bevond. Van boven kon je er niks doorheen zien.
    Ik begon mezelf te bewegen door het water heen en genoot. Ik kon zo'n drie minuten onder water blijven als het niet langer was.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik zuchtte opgelucht. Ik moest even niet meer doen alsof ik niet bang was. Ik concentreerde me even op mezelf, maar plots bedacht ik dat ze al lang weg was. Na zo een drie minuten vond ik het niet normaal meer. Bezorgd keek ik om me heen en nam een besluit.
    Ik wil dit niet, ik wil dit niet, dacht ik steeds, maar als Stephanie me nodig had kon ik hier toch niet gewoon blijven staan. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en stak mijn hoofd onder water. Ik zag haar niet zo ver van me en kwam proestend terug boven. Vol afschuw probeerde ik het water van mijn gezicht te wrijven. Waarom had ik dat ook gedaan, verdomme.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [Zou ik haar vast laten zitten of zou ik haar gewoon boven laten komen?]


    "Ignite, my love. Ignite."

    het is nog maar zijn eerste gewenningsles

    ah wat, go for the drama


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik zag Nathan kijken en ik was trots op hem, maar ook besefte ik dat ik wel heel lang onder water was en wilde naar boven komen. Maar mijn voet zat vast. Ik begon te spartelen maar het zeewier zat strak om mijn voet gewikkeld. Ik begon in mijn hoofd te bereken hoe lang ik nog onderwater kon blijven maar kwam tot het besluit dat het niet zolang mee was.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Toen ze niet boven kwam, werd ik ongerust. Ik keek nog eens onder water en zag haar spartelen.
    "Fuck, fuck." riep ik wanhopig toen ik weer boven kwam. Ik prevelde stil een gebed, naar welke god dat er ook luisterde en sprong in het water. Ik was bang, maar duwde die gedachte weg en zwom vooruit. Door op dezelfde manier te bewegen als ik Stephanie had zien doen kwam ik vooruit. Ik ging naar beneden en had het gevoel dat ik mijn ondergang tegemoet zwom. Ik gaf enkele rukken aan het zeewier, maar dat wou niet meegeven. Ik nam mijn dok uit de schede aan mijn riem en sneed het door. Stephanie was vrij. Ik was geslaagd en toen kwamen de herinneringen weer op me af. Het zwart. Ik geraakte in paniek en vergat de bewegingen. Ik spartelde, zonder voor of achteruit te gaan in het water, met het gevoel dat mijn leven steeds meer aan me voorbijtrok.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik zag Nathan. Maar mijn zuurstof was ver op. Zwarte vlekken kwamen voor mijn ogen maar toch dook ik naar Nathan. Ik pakte zijn hand vast en duwde hem naar boven. Daarna ging ik ook naar boven maar hoe dichter ik boven kwam hoe meer zwakke vlekken ik zag. En net voordat ik het oppervlakte haalde verloor ik mijn bewustzijn.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik nam haar hand vast en trok haar naar boven. Op een of andere manier lukte het me om ons naar het ondiepe gedeelte te sleuren. De tranen van paniek en angst stroomden over mijn toch al kletsnatte wangen en ik probeerde Stephanie boven water te houden. Ik was verzwakt door het jarenlange voedseltekort en mijn spieren trilden, maar ik gaf niet op. Ik zou haar niet laten verdrinken al moest ik hier nog dagen staan.



    Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

    [ bericht aangepast op 15 maart 2012 - 17:20 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”