• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 17:40 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    Ik moest moeite doen om de deur open te krijgen, door alles sneeuw die ervoor lag opgehoopt. Toen ik binnenkwam zette ik Stephanie op de grond en liep meteen naar het hoopje in de hoek. Ik nam zijn pols vast en zuchtte opgelucht.
    "Hij leeft nog." zei ik tegen Stephanie.
    "Wat nu?" vroeg ik daarna.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik liep naar hem toe, wat moeilijk ging door de pijn. 'Hij is onderkoelt,' zei ik bezorgd. Ik deed mijn cape af en sloeg die nog extra om Nathan heen. 'Hij moet weer terug op lichaamstempratuur komen.' Ik pakte de deken en sloeg die ook om Nathan heen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alec Bradley
    'Ik ken wel wat overweg met wapens ja.' zei ik en had het gevoel dat het een beetje sadistisch klonk, maar daar trok ik me even niets van aan.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Alex Thompson
    Ik sloeg mijn armen om hem heen.
    "Dat is al warm." ik twijfelde even. "Is het geen slecht teken dat hij slaapt?" vroeg ik stilletjes.

    Laurel Thompson
    "Vanaf nu moet je in alles uitblinken. Zorg dat je de beste wordt met wapens, vechten is geen probleem. Zorg dat alles goed gaat. Dan vraag ik over een paar dagen of je ook je examen mag afleggen." mijn gezicht werd hard. "En als het moet, zal ik Kerkura zelf wel overtuigen."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik weet het niet.' Voor de eerste keer was ik in paniek waar Alex bij was. 'Ik weet het niet.' Ik ging bij Alex en Nathan zitten. 'Nathan?' vroeg ik.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Stephanie Norems
    'Ik weet het niet.' Voor de eerste keer was ik in paniek waar Alex bij was. 'Ik weet het niet.' Ik ging bij Alex en Nathan zitten. 'Nathan?' vroeg ik. .


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik voelde hoe de draad plots een ruk gaf en me dichterbij trok.
    Toen ik mijn ogen opende, was het of alles omgeven was door watten. Ik kon mijn aandacht nergens op vast houden.
    "Stephanie?" mijn stem klonk hees en geknepen, maar ik hoorde ze wel. Betekende dit dat ik leefde. Betekende al die pijn dat ik leefde? De hemel kon toch niet zo pijn doen? En de hel was niet zo koud.

    Moet weg
    bye (doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Nathan!' riep ik opgelucht. Ik keek blij naar Alex. 'Je leeft nog.' Zonder erbij na te denken gaf ik Nathan een knuffel. Maar al snel liet ik los omdat mijn rug te pijn deed. 'Ik was bang dat je dood ging,' gaf ik zachtjes toe.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik fixeerde mijn ogen op haar. "Stephanie?" het klonk meer als ene zucht. Wat deed zij hier? Ze kon toch niet tot hier gelopen zijn.
    "Sorry." zei ik. Omdat ik niet terug was gekomen, omdat ik haar meubels heb verbrand.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Waarvoor sorry?' vroeg ik verward. Ik keek even naar Alex. We konden niet zomaar terug. Alex misschien wel maar Nathan en ik niet. Nathan was te verzwakt en te mager om door een sneeuwstorm te lopen en ik kon het niet met mijn rug.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Bradley
    Mijn lichaam zoog warmte op en mijn stem klonk al wat krachtiger.
    "Niet terug gekomen, meubels." Ik hield mijn zin zo kort mogelijk.
    Ik vroeg me af van waar de warmte kwam en keek naast me. Alex zat met zijn armen om me heen. Dat zou raar moeten zijn, maar ik kon het niet opbrengen om iets te zeggen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek even Nathan verbaasd aan. 'Jij zegt daarvoor sorry?' vroeg ik ongelovig. 'Je zat vast in een sneeuw storm. Vind je het gek dat je niet terug gekomen bent? En die meubels maken niets uit. Je had dood kunnen zijn, dat is veel erger.' Ik had het zelf ook ijskoud aangezien ik mijn cape om Nathan heen had geslagen en dus niks anders had dan mijn kleren.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik vroeg me af of we nu allemaal zouden sterven.
    "Stephanie kruip bij hem onder de dekens. Zo krijgen jullie het allebei warmer. Ik kom meteen terug."
    Ik liep naar buiten en rende zo snel als ik kon weg. Terug bij ons huis nam ik een enorme lading hout -ik had het deze zomer gekapt- en liep terug. In de hut stapelde ik het en stak het aan. Ik had het vuur zo dicht mogelijk bij Nathan en Stephanie gemaakt.
    "Nu zou hij het warm moeten krijgen."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek naar Alex die weg liep. Wilde hij serieus dat ik zo dicht tegen Nathan aan ging zitten? Kon ik dat wel? Ik wist het niet. Ik wist de laatste tijd wel meer dingen niet. De laatste tijd was ik zo verward door alles, door Nathan, door mijn gevoel en mijn gedachtes. Ik keek naar Nathan en zuchtte. Dit kon ik vast wel. Voorzichtig ging ik naast Nathan zitten maar ik voelde me alles behalve op mijn gemak. Ik was echt blij dat Alex er was en ging weer gelijk bij weer normaal zitten. Weg bij de dekens, dicht bij het vuur.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Ik ben eten.


    "Ignite, my love. Ignite."