• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 17:40 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    "Ja, best wel." glimlachte ik. Ik keek naar het kleine meisje, terwijl ze iets enorm schattigs deed. Ze gaf Stephanie een knuffel, alsof ze wist waar ze door ging en haar wou helpen. Glimlachend keek ik naar het meisje. Ze deed me aan mijn kleine zusje denken.
    Even stokte mijn adem toen ik opnieuw besefte dat ze dood was.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Laurel Thompson
    Ik haalde mijn schouders op.
    "Ik wil hier gewoon weg." zuchtte ik. "Terug naar huis, naar mijn familie." als die tenminste nog leeft.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alec Bradley
    Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen.
    'Van zodra het kan gaan we hier beiden weg, naar huis.' zei ik bemoedigend en ik meende wat ik zei.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik glimlachte naar Kim en ik wist dat ik nu gewoon straalde. Zij gaf me gewoon het gevoel van vrolijkheid, haar lach was gewoon aanstekelijk. Dat was een van de redenen dat ik nog steeds jaagde en niet verder ben getrokken. Kim ging weer op mijn schoot zitten. 'Wil je vlechten?' vroeg ze. Ik grinnikte en pakte haar lange bruine haar in mijn handen en begon te vlechten. Ik keek even naar Nathan. 'Dit is Kim,' zei ik tegen hem. 'En dat is Nathan,' zei ik tegen Kim. Kim keek naar Nathan en draaide toen naar me toe. 'Dat is een hele mooie jongen,' fluisterde ze zachtjes. Ik grinnikte en ging toen weer verder met Kim's haar vlechten.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Laurel Thompson
    "We hangen hieraan vast tot we dood zijn." hielp ik hem herinneren. Er werd op de deur geklopt en een dienster gaf me mijn eten.
    "Heb je dat van Alec ook? Hij is hier binnen." zei ik glimlachend. De dienster reageerde zoals gewoonlijk niet op mijn pogingen om vriendelijk te zijn -volgens mij hadden ze opdracht gekregen me niet aan te spreken- en gaf me zijn eten.
    "Er is ook een brief voor jou." ze drukte een enveloppe in mijn hand en liep weg. Ik ging nieuwsgierig naar binnen en gaf Alec zijn eten.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    Ik glimlachte bij het mooie tafereeltje dat ik daar zag. Het leek zo uit een sprookje te komen.

    Alex Thompson
    "Heb je honger, Nathan?" vroeg ik hem. Hij schudde snel zijn hoofd.
    "Ik heb net gegeten." mompelde hij. Plots leek hem iets te binnen te schieten.
    "Mijn doos ligt daar nog steeds." sprong hij overeind.
    "Sorry. Ik kom zo snel mogelijk terug." zei hij tegen Stephanie.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ja, is goed,' zei ik tegen Nathan. Ergens gaf het een naar gevoel dat hij weg ging maar hij zou terug komen had hij belooft. Ik had Kim's haar gevlochten en deed er een elastiekje in. 'Gevlochten,' zei ik. Kim glimlachte breed maar bleef wel op mijn schoot zitten, iets wat ik helemaal niet erg vond.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik liep zo snel mogelijk naar de markt. Mijn doos lag niet meer op dezelfde plek, maar ik zag Pablo naar me zwaaien. Snel liep ik naar hem toe.
    "Hier." zei hij en hij drukt de doos in mijn handen.
    "Ga maar snel naar huis, het begint te sneeuwen." zei hij nadat ik hem bedankt had. Maar dat deed ik niet. Ik ging eerst naar het hutje om de doos weg te zetten. Onder de weg begon ik ongerust te worden. De sneeuwvlokken viel steeds sneller en werden steeds groter. De wind sneed en blies uit alle kracht, waardoor het leek of de vlokken horizontaal uit de hemel kwamen. Ik zou toch niet in een sneeuwstorm terecht komen?

    klaar voor drama?
    Couse here it come's. xD


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Laurel Thompson
    Ik deed nieuwsgierig de enveloppe open en nam de brief eruit. Ik begon te lezen.
    Beste Laurel Thompson,

    met vreugde kan ik u melden dat u training bijna beëindigd is. Zaterdag zal u het examen afleggen en wanneer u hierin slaagt zal u een waardig verdelger worden. Ik wens u succes, maar geloof erin dat alles wel uiterst perfect zal gaan.
    Ik verwelkom u graag zo snel mogelijk op mijn paleis. Als persoonlijke lijfwacht.

    Geschreven door
    de grote Kerkura.

    [ bericht aangepast op 8 feb 2012 - 20:06 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Yeah.

    Stephanie Norems
    Kim praatte over wat ze vandaag gedaan had maar echt luisteren deed ik niet. Nathan was al best lang weg en ergens maakte ik me zorgen. Hij zou gelijk terug komen. Een stemmetje in mijn hoofd zei dat hij vast naar het hutje gegaan en was daar in slaap gevallen. Maar toch was dat niet echt iets voor Nathan en daarbij, hij had net geslapen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Tegen dat ik het hutje had bereikt leek ik wel een sneeuwman. Ik was helemaal ondergesneeuwd en nat. Bibberend ging ik binnen en besefte ik dat ik nu niet meer terug kon.
    Ik voelde me er rot bij, maar bleef niet bij de pakken zitten. Ik nam de tafel en brak ze in stukken. Stephanie zou me het wel vergeven. Het grootste deel legde ik op een hoopje, daarna nam ik mijn vuurstenen.
    Ik sukkelde even omdat mijn handen bevroren waren, maar kreeg uiteindelijk het vuur aan. Blij begon ik me te warmen.
    Maar al veel te snel was de tafel opgebrand...


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Onrustig keek ik af en toe naar buiten. Het was heel hard gaan sneeuwen. Ik maakte me nu echt grote zorgen. Hoe lang was hij nu weg? Twee uur? Kim was al naar bed. Ik besloot nog vijf minuten te wachten voordat ik actie ging onder nemen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik had al het hout in deze hut -op de hut na- al opgebrand en moest noodgedwongen aan mijn pijlen beginnen. Het deed pijn om mijn harde werk te zien branden, maar ik moest overleven. De pijlen geraakten op, ook al was ik nog zo voorzichtig. En het enige wat ik doen was toekijken hoe het vuur stilletjes aan doofde en zo de warmte met zich mee nam.
    Ik had mijn deken al om me heen gegooid en nam nu mijn reserve. Ik ging op een bolletje in de hoek zitten om zo veel mogelijk warmte bij me te houden.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Laurel Thompson
    Mijn adem stokte en de brief viel uit mijn handen. Tergend traag dwarrelde hij naar de grond.
    "Nee!" schreeuwde ik. Dit kon ik niet. Dit zou ik niet overleven!


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Na ongeveer zeven minuten was ik het wachten zat. Ik ging hem zoeken. Pijnlijk of niet. Ik stond op, gaf bijna over van de pijn maar liet mezelf niet kennen. Ik maakte me vreselijk zorgen, dadelijk was hij onder koelt geraakt!


    "Ignite, my love. Ignite."