[RPG] Geen Weg Meer Terug 15 - Speeltopics

Hehe, ik lees nu een manga, en het hoofdpersonage ziet er heel Savoy-like uit c: Of in ieder geval lijkt hij precies op hoe ik Savoy altijd voor me zie. Dit is hem:

Yue
Zodra Savoy begint Maeve's geheugen te wissen draai ik me om en richt me volledig op het eten. Dit hoef ik niet te zien. Ik ben al langer mijn geheugen kwijt, en weet niets meer van voordat ik in de villa zat. Maeve's geheugen wordt maar voor een klein deel gewist, maar als nog voel ik me met haar verbonden als ze begint te smeken het te laten stoppen. Het voelt machteloos om niets meer te weten, geen herinneringen meer te hebben. Maar het is immers nodig, zodat Fjodor het niet kan zien. Bij die gedachte kijk ik even op van waar ik mee bezig was: het vlees nog een keer omdraaien zodat beide kanten egaal bruin worden. Fjodor wist dat ik nog niet lang vampier was, maar zelf weet ik niets meer over hoe ik ben getransformeerd. Dat betekent dat hij de rest van mijn verleden ook zou moeten kunnen zien. Ik voel een verwachtingsvolle kriebel door mijn maag schieten. Hij zou me kunnen helpen mijn herinneringen terug te krijgen! Maar als die Jonah waar Odile over vertelde hem vermoord, dan ben ik weer helemaal bij het begin. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik anders mijn verleden terug zou moeten krijgen. Als ik de deur open gaan draai ik me om, en zie dat Maeve de kamer verlaat. Odile komt de keuken in gelopen en ik stap opzij zodat ze het eten kan bekijken. Ik blijf even stil, maar open uiteindelijk toch mijn mond. "Odile..? Ik vroeg me af... Nou, is het Jonah's plan om Fjodor te vermoorden?"

Savoy
Verbaasd en tevreden merk ik dat het me lukt. Het meisje voor me begint te vergeten wat er gebeurd is. Met een zelfvoldane grijns kijk ik naar haar als ik klaar ben, maar ze lijkt me niet te herkennen en kijkt me aan met een glazige blik in haar ogen. "Is er wat?" hoor ik haar vragen, en ik schud mijn hoofd. "Nee hoor, popje." Ik kijk haar zelfgenoegzaam na als ze de kamer uit loopt en ga op de bank zitten. Ik leun achterover en bedenk me wat voor nieuwe mogelijkheden dit voor me open legt. Ik was nooit zo geïnteresseerd in mijn gave en heb er nooit veel gebruik van gemaakt, maar als ik zo iemands geest kan beïnvloeden, wat kan ik dan nog meer? Kan ik mensen de meest belachelijke dingen laten geloven, simpelweg door het ze op te dragen? In dat geval zijn de mogelijkheden die ik nu heb eindeloos. Ik betwijfel echter of mijn gave zo ver gaat, maar de gedachte is interessant om mee te spelen. Even kijk ik op als ik Odile naar me zie kijken, en beantwoord haar glimlach. Zonder haar was ik immers niet op het idee gekomen dit ooit uit te proberen.

Moran schreef:
Ja ik had geen tijd en ik ben hem wat uit 't oog verloren. Ik ga waarschijnlijk morgen wat voor hem typen.

Zoiets dacht ik al, maar das niet erg ;p

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

-Quinten-

Er was geen tijd om te beseffen wat er allemaal was gebeurt. Mijn grip op de omgeving was binnen minder dan tien seconde geheel verdwenen. Alle zintuigen in mijn lichaam leken geblokkeerd en ik kon geen mogelijkheid vinden om nog iets mee te krijgen. Het laatste wat ik me herinnerde was de verwarde blik van Odile. Wat ze met me gedaan had, bleef voor mij een raadsel. Misschien had ze me wel gewoon laten zitten en was ze weg gegaan, tegen de andere vertellen dat ze geen last meer van mij zouden hebben. Dan zou ik langzaam doodbloeden en sterven. Ook al zou Odile me redden, dan nog had ik weinig hoop om te blijven leven. Mijn gedachten over het hier en nu leken te vervagen. De wereld om me heen was anders, anders dan de grauwe kelder waarin ik me zonet nog bevond. Het was groener en rook fris. Eindelijk kon ik weer écht helder denken. Zoiets lukte in dat smerige gat voor geen meter. Als je stervende was, zag je toch dingen die je wilde zien? Was dit hier ook een voorbeeld van? De bomen waartussen ik liep, het gras dat vochtig voelde onder mijn blote voeten. Het leek inderdaad meer op een droom dan op de werkelijkheid. De frisse lucht die ik inademde gaf me nieuwe hoop. Het leek wel alsof mijn lichaam nog steeds lag te vechten voor mijn leven en niet op wilde geven. Ik ademde nog, dat wist ik zeker. Misschien maar heel licht, maar ik ademde nog. Het enige dat ik nog moest doen, was uit deze wereld komen. Alleen maar wakker worden uit deze droom, die nu eerder een nachtmerrie leek. Ik bleef maar rennen, maar kwam geen meter vooruit. Het hele bos leek hetzelfde. Ik zat vast in de wereld die mijn hoofd gecreëerd had. De wereld van de bewusteloosheid.

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

Lewis wordt wakker, zij het met tegenzin. Ik heb hem wel eens in een beter humeur meegemaakt. Afijn, ik ben er al blij mee dat hij Quinten niet aangevallen heeft in een reflex.
‘Dus… Wat doe ik? Geef ik Savoy een rammeling, of hang ik de bezorgde vader uit bij dat joch?’ vraagt deze.
'Geen van beide,' zeg ik, alsof ik zijn ergernis helemaal niet heb gehoord.
'.. maar ik zou het waarderen als je de deur in de gaten houdt, al is het maar om te zorgen dat die idioot hem niet nog een keer te pakken krijgt. Ik weet niet hoe kritiek zijn toestand is, maar bij een volgende aanval is hij dood.'
Dan komt er nog iemand in de deuropening staan. In een reflex draai ik me om, maar slaak dan bijna letterlijk een zucht van opluchting als het Yue blijkt te zijn.
'Kan ik helpen?' vraagt ze.
'Eh.. zou je..' Ik gebaar naar de doek om Quintens nek.
'Dat misschien willen verschonen? Ik weet niet of ik, uh..' Ik hol gauw naar de keuken en haal een schone doek op.
'Ik weet niet of het goed gaat als ik het doe,' zeg ik en geef haar de schone doek in handen. Mijn toestand is overduidelijk een stuk verslechterd. Is het niet aan het bloedtekort te wijten, dan wel door de immense hoeveelheid stress. En in zo'n geval moet ik extra oppassen om niet in de verleiding te komen om Quinten aan te vallen. Het is al zwaar genoeg om tegen mijn eigen vermoeidheid te vechten, laat staan nog tegen mijn lust.

---

No growth of the heart is ever a waste

Yue
'Eh.. zou je..' Ik knik al voor Odile haar vraag heeft afgemaakt en loop op haar en Quinten af. Ze snelt weg en komt al snel terug met een schone doek, die ik vlug aanneem en tegen Quintens wonden duw. Als we het bloed weten te stelpen redt hij het misschien nog.. Zodra de geur van zijn bloed mijn neus weer binnen komt bijt ik op mijn lip en probeer uit alle macht aan iets anders te denken. Het helpt niet tegen mijn hoektanden, die al flink gegroeid zijn, maar toch helpt het me om kalm te blijven. Ik vraag me af hoe het kan dat Odile er meer moeite mee heeft zich in te houden dan ik. Zij is immers ouder, dus zou ze er niet juist beter mee om moeten kunnen gaan? Aan de andere kant, voor zover ik weet heeft ze haar hele leven mensenbloed gedronken, toen ik in de villa kwam was dat zelfs nog zo. Misschien dat ze het daarom moeilijker vind het bij dierenbloed te houden, aangezien dat dat toch wel beduidend minder smaakt en ze mensenbloed gewend is. Ik werp een blik op Quinten, die nog steeds slap op het bed ligt en herinner me ineens iets dat ik ooit eens heb geleerd. Als iemand bewusteloos is kan het gebeuren dat zijn tong verslapt en zijn keel verstopt waardoor hij stikt. Om dit te voorkomen rol ik Quinten voorzichtig op zijn zij, de doek nog altijd stevig tegen zijn hals aan gedrukt.
‘Odile?’ vraag ik zacht, na een korte stilte. ‘Denk je dat hij dit gaat overleven? En als hij het overleeft, overleeft hij het dan wel bij Jonah? Zal hij hier ooit nog uitkomen, denk je?’

-Quinten-
Gelukkig leek het erop dat deze wereld wegvaagde. Alles begon voor mijn ogen te tollen en ik viel in het hoge gras. Langzaam veranderde het gras in een bed. Ik voelde weer iets en iemand drukte wat tegen mijn nek. Nog steeds had k geen kracht om zelf iets te doen en kon het er ook niet vanaf halen. Mijn ademhaling was zacht en moeizaam. Beetje bij beetje wist ik steeds meer over wat er gebeurd was. Odiel had me dus verplaatst en ik lag nu in een bed. Iemand haalde de doek van mijn nek en begon er niet veel later met nieuwe kracht op te drukken. Ik wist niet wie het was of met welke bedoeling diegene drukte, maar het gaf met een gevoel van leven. Ik werd bij mijn bovenarms gegrepen en er ging zo'n pijn door mijn rug dat ik ervan moest kreunen. Moeizaam opende ik mijn ogen. Gelukkig ben ik met mijn gezicht naar de kamer toe gedraaid. Zo te zien, lig ik niet in mijn eigen bed. Misschien in de kamer van Odile en Lewis, zoals Odile gezegd had? Gelijkelijk verdween het wazige zicht en kon ik de kamer rond kijken. Yue stond bij me en op de achtergrond zag ik Odile en Lewis staan. Hoelang was ik dan wel niet bewusteloos geweest? Voor mijn gevoel was ik een minuut geleden nog in de badkamer, maar dat kon nooit. 
'Denk je dat hij dit gaat overleven? En als hij het overleeft, overleeft hij het dan wel bij Jonah? Zal hij hier ooit nog uitkomen, denk je?’ hoor ik Yue vragen. Vermoeid knipper ik even. Zelfs zij wisten dus niet of het goed zou gaan.
'Yue,' mompelde ik zacht. 'ik ben wakker.' meer kon ik niet melden. Dat gaf genoeg teken dat ik nog leefde en ze misschien actie moesten ondernemen, of weet ik het wat. Ik had hier geen verstand van. 

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

Ik besluit verstandig om een gepaste afstand te houden tussen mij en de bebloede Quinten. Als Yue de doek van zijn hals af haalt, heb ik het even moeilijk, maar als ik dan besluit om letterlijk mijn neus dicht te knijpen tegen de almaar erger wordende bloedlust, kom ik weer langzaam tot mezelf.
'Odile?' vraagt Yue dan.
'Hm.' Ik haal de hand van mijn neus.
‘Denk je dat hij dit gaat overleven? En als hij het overleeft, overleeft hij het dan wel bij Jonah? Zal hij hier ooit nog uitkomen, denk je?’ Ik werp een blik op de bewusteloze Quinten. Wat viel er te zeggen? Dat zelfs ik zijn overlevingskansen gering schat?
'Als hij bij Jonah zelf blijft, denk ik dat hij een kans heeft. Maar als hij op een of andere manier in aanraking komt met zijn slaafjes, dan is hij er geweest.' Hoewel ik geen goed woord over die eikel Jonah over heb, ik acht hem wel in staat om zijn bloedlust onder controle te kunnen houden. Dat ene gesprek dat ik met de clanleider heb gehad, gaf me de indruk dat hij veel meer over zelfbeheersing weet dan ik. Wat dat betreft heb ik nog veel te leren. Ik wrijf langs mijn slapen. Een kleine krul is tot leven gekomen.
Hoelang loopt die vent wel niet rond op aarde? Er zijn schattingen dat hij wel 1000 jaar oud is. Jezus, wat een leeftijd. Zou een vampier wel eens zo lang willen leven? Misschien, als het hem voorspoedig gaat.
'Yue. Ik ben wakker.' Ik schrik op uit mijn gedachten.
'Kan ik wat voor je halen?'

---

No growth of the heart is ever a waste

Yue
Ik luister stilletjes naar Odiles uitleg. Het komt erop neer dat Quinten veel geluk heeft als hij hier levend uit komt. Zijn toekomst is mogelijk nog donkerder dan ik had verwacht. Hij zal het echt moeilijk krijgen, maar misschien dat er ooit een dag komt waarop hij weg kan en nooit meer aan deze tijd terug hoeft te denken. Met een zucht bijt ik op mijn lip. Ik zou het hem met alle liefde gunnen.
Er komt van van zijn bloed uit de doek gesijpeld en het kleurt de ruimte tussen mijn vingers rood. De geur is haast niet te weerstaan, zo heerlijk en bedwelmend ruikt het, en ik weet zeker dat ik me niet zou kunnen inhouden als ik ook maar een greintje minder schuldgevoel had. Zou dat langzaamaan minder worden? Zou ik als ik tientallen jaren had geleefd niet ook op een gegeven moment gevoellozer worden en zonder schuldgevoel mensen doden? Zou Odile er dan nog zijn om me te helpen? Of zou ze al die tijd hier moeten blijven, of zou ze met Lew mee gaan en zou ik alleen verder moeten? Waarschijnlijk zou ik hoe dan ook alleen verder moeten, ik kan immers niet voor altijd aan Odile blijven hangen. Ik probeer die nare gedachten van me af te zetten en hoor ineens een zwak stemmetje. ‘Yue, ik ben wakker.’ Ik kijk om naar Quinten en glimlach opgelucht naar hem. ‘Dat is goed om te horen.’ Odile biedt meteen aan om wat voor hem te pakken en ik knik instemmend. ‘Wil je misschien wat water drinken? Of iets anders?’

-gaat poging wagen-
-krabbel op achterhoofd- Ik zit steeds vast bij dat laatste :'D
Je hebt zo'n cliffhanger einde waar ik niet op verder in kan gaan,
dus hopelijk kan je nog wel wat met mijn post.

Yasmin Kingsley.
"Gewoon toeval," antwoordde hij, al leek hij haast geamuseerd over iets. Zwijgend bleef ik staan terwijl hij zichzelf te goed deed aan een glas bloed wat jaloersmakend lekker rook. "en bovendien heb je je loyaliteit aan mij nog niet bewezen. Wat dacht je? Dat ik je zonder enige vorm van contract van mijn faciliteiten ging laten genieten?" vertelde hij toen ik vroeg naar de opleiding. Ik sloeg mijn armen over elkaar, hij had er steeds weer over. Loyaliteit bewijzen, contract.. Maar hoe hij wilde dat ik mijn loyaliteit zou bewijzen om die verdomde opleiding te krijgen was me nog steeds niet duidelijk, al beloofde zijn boosaardige grijns niet veel goeds. Was het, het eigenlijk wel waard? Opleiding, onderdak. Het klonk allemaal erg aantrekkelijk, maar ik zou er ook een prijs voor moeten betalen. Ik hield er niet van orders op te moeten volgen, ik leidde liever mijn eigen leventje, maar het zag er naar uit dat ik weinig keus had.
Ik wilde hem zeggen verder te vertellen, maar iets anders leek zijn aandacht getrokken te hebben. Hij liep naar de deur en toen hij die opende kwam er een blonde vampier te voorschijn, ik had hem wel eens vaker voorbij zien komen in de tijd dat ik de boel hier in de gaten hield, maar zijn naam was me elke keer weer ontschoten. De blonde vampier sprak Jonah aan met heer wat mijn vermoeden, dat Jonah waarschijnlijk de leider was van een groep, bevestigde.
"In dat geval kunnen we juffrouw Lavossa gauw van haar angsten verlossen, is het niet, mijn beste?" Jonah's woorden wekte mijn nieuwsgierigheid, maar ik hield mijn mond en keek zwijgend naar het tweetal. Ik had nog velen vragen en Jonah had dat vast wel door, al leek hij niet de moeite te willen nemen ze te beantwoorden. Waar was ik in godsnaam terecht gekomen? Dat was nog de vraag die het meest door mijn hoofd speelde.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Gberuik haar als lokaas? haha nee.

Goede vraag, hij wilt haar er sowieso niet bij hebben neem ik aan, dus op wacht staan of iets dergelijks gaat hem ook niet worden, tenzij hij haar op die manier wilt testen of haar gave wilt gebruiken bij zijn plan...
Wat mij betreft laat je haar achter en wacht ik gewoon tot iedereen weer terug is daar. Vind het niet heel erg om te moeten wachten.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nog 10 reacties. -kuch-

maar ben je er al uit? Want als je niks weet laat je Yasmin maar gewoon achter, waarschijnlijk ga ik het toch erg druk krijgen met school de komende tijd.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Complex, met die puntjes ervoor zou ik haast gaan denken dat het een soort gevangenis is

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
Complex, met die puntjes ervoor zou ik haast gaan denken dat het een soort gevangenis is

Wel voor zijn verzameling bloed donoren ;x Tenminste, het lijkt me niet dat hij zijn eten vrij door het hotel heen laat banjeren.

En waah, ik zie uit naar de ontsnapping
Anders skippen we gewoon even een paar uur naar de dag van het huwelijk, er gebeurt nu waarschijnlijk toch niet veel meer ;x

-Quinten-
Yue keek meteen toen ik wat zei. Gelukkig glimlachte ze, anders had het misschien wel eens vervelend kunnen zijn. Odile bood me gelijk haar hulp aan en ook Yue vroeg of ze iets kon halen. Wat suf keek ik even van Odile naar Yue en terug. Ik probeerde iets beter te gaan liggen, maar helaas vertrok mijn gezicht meteen toen ik ook maar aanstalten maakte om te bewegen. Mijn rug protesteerde hevig.
'hebben jullie wat tegen de pijn?' mompelde ik. 'en een glaasje water zou inderdaad prettig zijn bedankt.' het voelde niet prettig om iedereen voor mij dingen te laten halen. Het was niet voor me weggelegd om hulp behoevend of zwak te zijn.  In een hok vol weeskinderen was dat niet handig en in een hok vol vampiers net zo min. Zwak betekende dat je laag op de sociale ladder stond, minder eten kreeg want dat was meestal al weg, en de rot klusjes moest doen. Al me al was je blij met elk beetje aanzien dat je had, het kwam erop neer dat je dan niet naar de zuster ging, behalve als je gedwongen werd, en het maakte niet uit hoeveel pijn iets deed, je deed het gewoon. Die instelling moest ik weer terug zien te krijgen. Sinds dat ik weggelopen was, was ik zwakker geworden. De motivatie om te vechten was verdwenen, omdat dat gewoon geen zin heeft hier. Van naturen was ik de zwakkeling in dit gezelschap en dat kon ik met geen mogelijkheid veranderen. Odile had dat gezien en me erop gewezen dat mijn lust om te leven weg was. Dat was zeker waar, toch moest ik iets verzinnen om het weer terug te krijgen, na alles wat ze voor me gedaan hadden en geregeld hadden. Ja dat was het, iedereen in dit hok doet zijn uiterste best om mij in leven te houden en als dank laat ik het schieten, nee! Ik beet mijn kiezen op elkaar en dacht aan het feit dat ik ze zou laten zien dat ze het niet voor niks deden. Met een ruk draaide ik om, waardoor mijn gezicht even vertrok. Ik ging iets overeind zitten en nam de doek van Yue over. 
'dankje,' mompelde ik even tegen haar. De doek  drukte ik weer zelf tegen mijn hals. Nog steeds voelde ik me zwak en moe, maar dat was lichamelijk. Geestelijk was ik weer vol vechtlust. Even keek ik naar Odile, zou ze het merken? 
'laat die pijnstiller maar zitten, alleen het glaasje water is goed,' zei ik.

[even vanaf iPod, dus het zal niet veel zijn]

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

Yue en ik staan bijna letterlijk over Quinten heen gebogen, ons afvragend of hij wat wil.
'Hebben jullie wat tegen de pijn?' mompelde ik.
'Eh..' Ik aarzel even, zoek in mijn gedachten naar mogelijke pijnstillers. Ik kan me niet herinneren dat we die hadden 'en een glaasje water zou inderdaad prettig zijn bedankt.' Ik knik en verlaat de kamer. In de keuken zoek ik naar pijnstillers. Na een korte zoektocht vind ik een vergeten doosje aspirine, maar dat is dan ook het beste dat we hebben. Ik vul een glas met water en keer terug naar de kamer.
'Dit is het beste wat ik heb kunnen vinden,' zeg ik en overhandig Quinten de aspirine en het water.
'Ik weet dat je in dit stadium vooral niet moet proberen snel op te staan, omdat dat verschil in bloeddruk je in dit geval bewusteloos kan laten worden.' Toch kan ik me Savoy's actie voorstellen. Het bloed was werkelijk zalig. Yue was degene die ervoor zorgde dat ik niet degene was die Quinten daar ombracht, al was het dan niet prettig om zelf gebeten te worden. Vampierenbloed is niet vies, verre van dat, maar wel een stuk minder smakelijk dan dat van mensen.
'Voel je je al wat beter?' peil ik bij Quinten als ik een stoel pak en erbij ga zitten. Ik besluit al gauw om weer afstand te nemen. Hij zal zich nog een specimen voelen dat door biologen wordt onderzocht. Zwijgend draai ik in een lok haar, dat tot mijn grote ergernis is gaan krullen. Waar was die stijltang van Aimee ook alweer?

---

No growth of the heart is ever a waste

Ongelofelijk hoe vaak deze RPG eigenlijk stil valt om dan weer tot leven te komen :'D

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.