[RPG] Geen Weg Meer Terug 15 - Speeltopics

Savoy
Ik besluit al bijna dat nare joch dan maar zonder poespas om te brengen als hij ineens een verdacht lief stemmetje op zet en begint te tekenen. Hij heeft natuurlijk een of andere streek in gedachten, maar eerlijk gezegd verveel ik me zo erg dat het me niet erg uit maakt. Kom maar op. Ik leun rustig tegen de muur aan en kijk toe hoe hij aan het tekenen is. Nu hij zo geconcentreerd bezig is met tekenen lukt het me beter de controle over zijn gedachtes te krijgen en met minder moeite dan net stuur ik hem wat aan. Vertrouw me maar, zeg ik hem, vertrouw me nou gewoon maar. Het duurt niet lang voor hij klaar is met tekenen en nieuwsgierig neem ik zijn blok aan. Ik negeer zijn valse gegrijns en bestudeer met opgetrokken wenkbrauw zijn werk. Hij heeft een portret van me getekend, en nog best goed ook. De contouren van mijn gezicht, de manier waarop mijn haar ligt, zelfs mijn eeuwig opgetrokken mondhoek. Kleine details die kloppen, hij heeft vast ervaring met mensen tekenen. De twee woorden die boven zijn kunstwerk prijken maken het geheel een stuk minder bewonderenswaardig. Toch glimlach ik en geef hem met mijn ogen nog altijd op het blok gericht een klopje op zijn schouder. "Knap hoor, heel treffend. Ook de beschrijving erbij.. Petje af." Ik zwijg even en werp het blok in een ronde boog op het bed. Stil tuur ik voor me uit en kijk hem dan met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Herinneringen voor later, hm? Je bedoelt dat je serieus verwacht levend uit dit vampierennest te komen?" Ik glimlach breed en aai over zijn hoofd, alsof hij een klein kind is. "Succes hoor, jochie, veel geluk. Als ik je niet te pakken heb gekregen voordat we hier uit zijn doe een van die andere jongens dat wel. Odile, Lew en Yue zijn uitzonderingen op de regel, geloof me. Zelfs ik, of je het nu onder ogen wilt zien of niet, ben best een beschaafde vampier." Ik ga op het bed zitten, zet mijn ellebogen op mijn knieën en laat mijn hoofd in mijn handen rusten. "De meeste van mijn soortgenoten hadden je tegen deze tijd al uitgezogen tot er slechts een zakje botjes van je over was. En ik kan ze geen ongelijk geven.. Jullie mensen kunnen je niet voorstellen hoe goed jullie voor vampieren ruiken."

-Quinten-
Savoy complimenteert mijn tekening van hem schamper en geeft me een schouderklopje. Hoe durfde hij me nu nog aan te raken?! Die vent had echt de verkeerde instelling bij mij.  'nee, hier levend uitkomen is lastig, maar dan weet iedereen die dat ziet wie jij bent. Toch altijd leuk dat mensen je kennen,' zeg ik schamper. Hij aaide me over mijn hoofd. Dacht hij werkelijk dat ik van zijn slijmpraatjes gediend was? Voor ik er erg in had mepte ik naar zijn hand die me net nog aangeraakt had. 'Dat ik een mens ben hoeft niet te zeggen dat ik een klein kind ben,' bijt ik hem toe. Voor ik er veel aan kon doen ging hij weer verder met zijn ingestudeerde praatje. Ik geloofde nog steeds niet dat hij hier voor zijn plezier was, maar toch zat er wat eerlijks in zijn  stem. 'en wat doe je hier eigenlijk als je me toch niet kunt weerstaan?' ik wou die vent hier weg hebben, maar het leek alsof hij veranderde. De eerlijkheid in zijn stem van net geloofde ik. Er zat nog gevoel in die gast ook, zo had ik hem nog nooit bekeken. Het leek wel alsof hij zijn stoere, ongeïnteresseerde dekmantel wat van zich af liet glijden en wat oprechter werd. Iets in zijn doen liet me hem een beetje vertrouwen. Zo ineens, alsof iets in mijn lichaam had gesloten dat hij te vertrouwen was. Toch bleef ik het vreemd vinden, maar ik was nieuwsgierig zelfs naar Savoy. 'zeg eens, hoe is dat? Vampier worden en dan zo moeten leven?' vroeg ik voorzichtig. De drang om gewoon even te doen alsof hij niet de Savoy is die ik ken, maar de man die ik in zijn laatste paar zinnen hoorde is groot. Wat deed hij met me dat het ineens veranderde? Ik keek hem een beetje achterdochtig aan en stopte ondertussen mijn tekenboek weer terug in mijn tas. Hij had het net met een mooie boog op het bed gegooid. 

Lewis Triggs
Hij glimachte zacht om haar woorden en legde haar hoofd in de welving van zijn hals, zodat zijn kin op haar kruin rustte. Het bleef stil tussen hen, maar zoals gewoonlijk was hij eerder verlichtend dan belastend. Na een tijdje besefte Lew dat Odile opnieuw in slaap was gevallen en krulde zijn lichaam nog meer tegen het hare aan. Hierna zou het gedaan moeten zijn. Als ze terug wakker werd,zou het moment gepasseerd en hoorde Jonah aan de deur te staan en hen uit hun miserie te verlossen. Voor het eerst verbaasde hij zich over de zeemzoete wreedheid van de tijd. Hij wilde dit moment uitrekken en bij Odile blijven, maar hij wilde ook dat de tijd zich wat repte en deze toestand in zijn donkere walm op nam, zodat ze het allemaal rustig konden vergeten. Maar de tijd liet zich niet haasten. Hij rolde verder op zijn eigen tempo, nam de goeie momenten te snel van je af en liet de slechte eindeloos lang aanslepen. Wreed was het, pure wreedheid.
Lew zuchtte en sloot zijn ogen in een poging om ook de slaap te vatten, maar hij besefte dat zijn lijf en zijn geest te onstabiel waren om die hoop bewaarheid te zien. En dus soesde hij maar verder, wachtend op iets wat hij niet vertrouwde, maar wat het einde zou kunnen betekenen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Jonah Kingston

"Waarschijnlijk zal het u niks opleveren om mij te trainen, ik zal u alleen maar in de weg lopen, of is er iets dat u me niet verteld heeft?" Kort grijnsde ik. Ah, die jonge paranoia. Die was zeldzaam geworden in deze dagen. De meeste jonge vampiers zwichtten meteen voor mijn charisma en mijn mogelijkheid om hen alles te geven wat ze wilden. 'Ik zie het als een investering,' zei ik gladjes, waarna ik mijn schoenen aantrok en naar mijn leefruimte stapte. Je gave kan erg krachtig zijn als ze verder wordt ontwikkeld en laten we zeggen dat ik een voorkeur heb voor zeldzame, krachtige personen, zoals jezelf.' Opnieuw plofte ik in mijn stoel, wachtend tot ze zelf plaatsnam, en staarde naar de deur. Het zou niet lang duren voor Anders hier stond met dat bloed en dan moesten we snel vooruit gaan om Odiles harem uit die kelder te halen. "Ik zou het appreciëren als u wat meer wilt vertellen als vampiers," hoorde ik haar dan zeggen, waardoor ik mijn aandacht op niet op haar vestigde en kort langs mijn lippen likte. 'Spreekt dat niet voor zich? Bloedzuigen, nachtleven, hypergevoelige zintuigen. Ik neem aan dat je dat zelf al ervaren hebt,' mompelde ik lijzig, zogenaamd geïnteresseerd naar het opgedroogde restje bloed in mijn tumbler kijkend. 'Je zal specifieker moeten zijn, vrees ik...'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Yasmin Kingsley.
Hij zag het als een investering? Mijn wenkbrauw schoot omhoog en ik keek hem even geringschattend aan, ik had geen idee wat ik van hem verwachten moest.
"Je gave kan erg krachtig zijn als ze verder wordt ontwikkeld en laten we zeggen dat ik een voorkeur heb voor zeldzame, krachtige personen, zoals jezelf." Zwijgend luisterde ik naar zijn verhaal en toen hij ging zitten haalde ik mijn tas met spullen van de bank alvorens ik zelf ook plaats nam.
"Ik ben geen verzamelaarsobject," wees ik hem er op, aangezien hij naar mijn mening er zo over sprak. Peinzend beet ik op mijn onderlip, het was een prachtkans die ik niet mocht laten schieten en ik kon altijd nog vertrekken zodra ik mijn krachten genoeg onder de knie had en er klaar voor was. Jonah wees me er op specifieker te zijn met mijn vraag en ik wist niet goed waar ik beginnen moest. Ik had wel wat opgestoken van mijn ouders, maar kort nadat ik tot de ontdekking gekomen was wie ze werkelijk waren werden ze vermoord.. Veel had ik dus nooit van ze kunnen leren, eigenlijk was het miniem te noemen wat ik wist.
"Hoe dood je een vampier?" Een belangrijke vraag, ik moest weten wat mijn zwakheden waren en mijn ouders hadden het me niet willen vertellen, bang dat ik alleen op pad zou gaan.
"En ik weet dat de zon dodelijk is, ook erg pijnlijk trouwens," voegde ik eraan toe, met mijn gedachte bij de eerste keer te lang in de zon. Het was vreselijk geweest, het was de eerste dag als vampier dat ik in slaap was gevallen. Ik had in de schaduw gelegen, maar later was de zon natuurlijk verschoven en toen ik wakker werd had ik het gevoel dat ik in brand stond, of nog erger zelfs. Het gevoel was lastig te beschrijven, maar ik was er wel van overtuigd dat ik het niet nog eens mee wilde maken.
"En hoeveel vampiers zijn er eigenlijk? Het afgelopen jaar ben ik er niet veel tegengekomen.."

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jonah Kingston

'Hoe dood je een vampier?' was haar eerste vraag. Even overwoog ik om haar alles te vertellen, maar aangezien mijn onderzoek nog in zijn kinderschoenen stond en het element van de verrassing een overduidelijk voordeel zou zijn wanneer ik mijn wapen zou gaan gebruiken, hield ik mijn mond. 'De zon, zoals je zelf zegt, kan dodelijk zijn wanneer de vampier in kwestie er te lang in vertoeft. Verder zijn we gevoelig aan vuur. Voor sommige, jonge vampier werkt het ook om het hart of het hoofd van de rest van het lichaam te scheiden. De ouderen zijn waarschijnlijk in staat om het opnieuw aan te groeien. Daarom is het verdomd moeilijk om een oudere vampier te vermoorden,' Ik zweeg even en keek haar geringschattend aan. 'Nog iets?'
"En hoeveel vampiers zijn er eigenlijk? Het afgelopen jaar ben ik er niet veel tegengekomen.." Kort haalde ik mijn wenkbrauwen op. 'Tja
Cijfers kan ik je niet geven. Niemand weet exact hoeveel vampiers er zijn. Als je een beetje brein in je kop hebt, loop je er ook niet mee te koop. Dat jij er geen tegen gekomen bent is waarschijnlijk toeval. Vampiers leven over het algemeen in groepen, zowel klein als groot. Je zal ze zelden alleen tegenkomen.'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Savoy
Ik grijns als ik merk dat Quinten opener wordt. Eindelijk, hij is gezwicht. Als ik me naar hem toe draai veeg ik mijn gemene grijns echter zorgvuldig van mijn gezicht en kijk hem in zijn ogen. Vertrouw me maar, Quinten. Ik doe je niets. Zijn eerdere, ietwat hatelijke opmerkingen negeer ik. “'Zeg eens, hoe is dat? Vampier worden en dan zo moeten leven?” Ik haal mijn schouders op en lach schamper. “Om nou te zeggen dat het leuk is.. De kracht die je ineens bezit na je transformatie geeft een enorme kick, dat moet ik toegeven. Je bent niet zwak meer, je kunt voor jezelf opkomen.. Sommige vampiers hebben zelfs een gave, wat ze nog krachtiger maakt.” Ik zwijg even en staar naar de muur, zogenaamd in gedachten verzonken. Misschien dat hij me meer vertrouwt als ik de zielige slachtoffer rol aan neem? “Maar er zit een enorme schaduwkant aan. Het vampirisme wordt tegenwoordig ontzettend geromantiseerd en meer voorgesteld als een zegen dan een vloek. Maar men beseft niet hoe moeilijk het is, dat moment dat je voor de eerste keer een mens..-” Ik stop met praten, schud mijn hoofd en wend mijn blik af. Hm, dit acteren gaat me beter af dan ik had verwacht. Bijna verschijnt er weer een ondeugende grijns op mijn gezicht, maar ik blijf in mijn rol en kijk Quinten doodserieus in de ogen. Ik slik en knipper een paar keer met mijn ogen, alsof ik tranen wegknipper. “Op dat moment,” zeg ik zacht. “Besef je je pas echt wat er is gebeurd. Dat je in een monster bent veranderd tegen je wil, en dat je nooit meer normaal zult kunnen zijn.” Ik slik, blijf hem kort aan kijken en sla dan mijn ogen neer. Ik vraag me af hoe overtuigend ik overkom.. Mijn gave zal vast helpen mijn geloofwaardigheid wat op te krikken, aangezien ik zijn gedachtes nog steeds niet de vrije loop laat gaan. Ik zucht en glimlach dan. “Ach, ik moet niet zo pessimistisch doen. En jij, hoe is het om als mens in een kelder vol vampiers te zitten?” Vertrouw me, Quinten. Ik doe je geen kwaad. Vertrouw me.

Quinten
Aandachtig luisterde ik naar Savoy's verhaal. Het was interessant om te horen hoe dat was. Op de een of andere reden werd ik naar hem aangetrokken. Het voelde nog steeds goed om met hem te praten, terwijl dat eerst niet zo was. Het lijkt alsof het hem echt pijn doet en moeite kost. Ik zucht even als hij klaar is met vertellen. Van hem wist ik niet waar hij vandaan kwam, wat ik van sommige andere wel wist. ‘Ach, ik moet niet zo pessimistisch doen. En jij, hoe is het om als mens in een kelder vol vampiers te zitten?’ Ik werd uit mijn gedachten gehaald door zijn vraag. Ik zuchtte even. Ja hoe was dat eigenlijk? Het was niet normaal, maar om nou te zeggen dat het slecht was, hmm. ‘Het klinkt erger en indrukwekkender dan dat het is,’ mompel ik. Iets zei me dat ik het best kon vertellen. ‘De meeste zullen het in eerste instantie niet eens geloven, ikzelf ook niet. Als je een beetje de goede vampiers hebt is het eigenlijk nog niet eens zo slecht.’ Ik keek Savoy even aan en staarde daarna weer de lege kamer in. ‘Het is vooral saai. Veel kan ik hier niet doen en de meeste dingen krijg ik niet eens mee.’ Dat was waar, vampieren zaken die ik weer eens niet kon horen of kon waarnemen. ‘Het is minder erg dan thuis, al had ik daar wel wat te doen.’ Ineens stond ik op en begon te lopen door de kamer. Iets leek mijn ogen geopend te hebben. Waar was ik mee bezig? Waarom was ik dit aan het vertellen en nog wel aan Savoy ook! Dit klopte niet. ‘En misschien het ergste is nog wel dat je voor de gek wordt gehouden en de rest je minderwaardig vind,’ zei ik bot. ‘Dat is iets wat maar eens moet gaan veranderen, hé Savoy?!’ Mijn stem had ik verheft. Het maakte me niet uit als iemand me zou horen. Waarschijnlijk zouden ze toch geen aandacht aan me geven. "Nee, het is maar een nietig mensje. Als hij iets doet is dat toch geen probleem, we zijn sneller, sterker en beter dan hem! Och en mocht hij ondertussen sterven, dat is toch geen probleem, dan hebben wij ook nog eens wat te eten met onze verbeterde super krachten."

[ bericht aangepast op 12 maart 2012 - 18:21 ]

Savoy
"Het klinkt erger en indrukwekkender dan dat het is." hoor ik Quinten zachtjes zeggen en tevreden glimlach ik. Goed zo, wees maar niet bang, vertrouw me. Stil luister ik naar zijn verhaal, maar dan staat hij ineens op. Ik voel hoe ik de controle verlies en hoe hij me uit zijn hoofd duwt. Verdomme! Het ging net zo goed! Ik laat niets merken en kijk met opgetrokken wenkbrauw naar Quinten, die ineens is omgeslagen. Zodra hij zijn stem verheft sta ik op. "Sst, doe normaal, straks maak je de rest wakker! Ze hebben hun slaap nodig, Quinten." En bovendien wil ik niet dat ze ons komen storen nu ik je bijna te pakken had. Quinten praat verder en terwijl ik luister naar zijn gebrabbel probeer ik zijn blik weer te vangen. Kijk me aan. Luister naar me. Houd je mond. Vertrouw me. Heb vertrouwen in me. Het werkt niet meer. Nog niet, in ieder geval. Ik geef heus niet zomaar op. Als het niet goedschiks wil, dan maar kwaadschiks. Toch blijf ik proberen zijn gedachten weer binnen te dringen. Vertrouw me, Quinten. Zodra hij uitgeraasd is sla ik mijn armen over elkaar heen en kijk hem minachtend aan. "Jij hebt geen idee wat er in onze hoofden om gaat, jongen. Je bent naïef, onwetend en dwaas, als je werkelijk denkt dat Vampiers zo simpel in elkaar zitten. Inderdaad, de meeste van ons minachten mensen, en niet zonder reden. Want we zijn nu eenmaal sterker, sneller, en vaak slimmer en verder ontwikkeld, simpelweg omdat we decennia langer leven dan jullie. Ons karakter, onze geest heeft jaren de tijd om te ontwikkelen en te verbeteren." Vertrouw me, vertrouw me. "Maar dat betekent niet dat we mensen behandelen als grofvuil. Ieder van ons is zelf ook eens mens geweest. Natuurlijk zijn er vampiers die jullie soort gebruiken voor niets meer dan voedsel en seks, maar je kunt ons niet allemaal veroordelen voor de misdaden van een kleine groep." Precies, luister naar mijn woorden, en geloof ze. Geloof mij. Vertrouw mij. Ik zwijg even en blijf Quinten aankijken. "Ik had verwacht dat jij.. Ik weet niet, je leek intelligenter dan de meeste mensen die ik heb ontmoet." Niets van waar, je bent net zo saai als ieder ander. Vertrouw me, Quinten, ik spreek de waarheid. Ik snuif even en kijk weg. "Dit valt me van je tegen.. ik had niet verwacht dat je zo bevooroordeeld zou zijn." Natuurlijk had ik dat wel verwacht; welk mentaal gezond mens zou geen vooroordelen of in ieder geval angsten hebben.
Ik meen het hoor, Quinten. Ik meen het, je bent speciaal. Geloof me nu maar, geloof me nu maar.
Laat me verdomme gewoon je bloed drinken.
Vertrouw me, Quinten, vertrouw me.

Yasmin Kingsley.
Toen hij uitlegde hoe je een vampier kon doden, door bijvoorbeeld het hart van het lichaam te scheiden, had ik toch het idee dat ik nog witter wegtrok dan dat ik al was. Natuurlijk had ik geweten dat het leven van een vampier niet over rozen ging, maar nu ik zo met mijn neus op de feiten gedrukt werd was het toch anders. Ik had willen jagen met mijn ouders, nooit geweten wat ze precies deden en hoe.. Het enige wat ik wist was dat ze het kwaad doodden, de wereld bevrijdden van bloedzuigers en daar had ik ze bij willen helpen. Ik had gewild dat ze trots op me konden zijn en nu.. Nu was ik zelf één van de wezens van de nacht en mijn ouders zouden vast teleurgesteld in me zijn.
"Laat ik het dan zo zeggen," begon ik, toen hij me had verteld over vampiers, "ik heb geen andere vampiers geroken. Ik had op zijn minst verwacht er meer tegen te komen, maar waarschijnlijk komt dat do-" Gauw perste ik mijn lippen op elkaar, bijna had ik er uit willen gooien dat het waarschijnlijk door mijn ouders was gekomen. Dat mijn ouders de buurt waar ik vandaan kwam vrijwel geheel vampiervrij hadden gemaakt, maar als ik nog langer mee wilde gaan dan vandaag kon ik zulk soort feiten beter achterwege laten.
"Waarschijnlijk hebben de vampiers het meer voorzien op rustigere plekken," verbeterde ik mezelf.
Ik vroeg me af wat zijn plannen voor vandaag waren, of beter gezegd, zijn plannen met mij. Verwachtte hij nu van me dat ik heel officieel trouw zou zweren in ruil voor training?
"Dus.." begon ik na een korte stilte, "wanneer was u van plan te beginnen met de opleiding?" Ik wilde mijn gave zo snel mogelijk onder de knie krijgen, of in ieder geval grotendeels, want hem helemaal controleren zou nog lang duren. Mijn gave leek me erg ingewikkeld en uitgebreid en het zou veel oefening vergen straks in meer dieren te kunnen veranderen. Hoe klein of groot zou een dier maximaal kunnen zijn waar ik in kon veranderen? Het leek me erg onwaarschijnlijk dat ik zelfs in iets zoals een mier kon veranderen, dus wie wist kon ik wel niet kleiner dan een vogel en niet veel groter dan iets van een beer.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 16:11 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

{Sorry, ik ben een tijdje niet op deze RPG geweest. Wat is er gebeurd?}

Tijd voor koffie.

Quinten
Savoy ging weer voor me staan. ‘Sst, doe normaal, straks maak je de rest wakker! Ze hebben hun slaap nodig, Quinten,’ had hij streng gezegd, maar ik wou niet naar hem luisteren. Het kon me niks meer schelen. Gefrustreerd luisterde in naar zijn geblèr. Het kon me niks schelen wat hij ook zei het was toch onzin, zoals alles bij hem. De momenten dat hij me recht aankeek leek ik weer meer naar hem toe getrokken te worden, maar ik hield me bij mijn eigen ideeën. Hij begon ook nog een of ander verhaal over hoe speciaal ik wel niet ben. Of hoe slim ik wel niet zou zijn en dan als laatste het feit dat ie nu teleurgesteld was, ja lekkere bullshit! Hij moest eens weten hoe vaak ik die onzin al aangehoord had. Ja de eerste keren trapte ik erin, totdat ik merkte dat ze achter mijn rug om me kei hard uitlachte. Dus mooi niet dat ik hier nu nog intrapte. Lief glimlachte ik naar Savoy. Het idee dat hij iets deed dat me aantrok bleef in mijn hoofd spoken. Wat hij ook deed, ik mocht me er niet weer door laten lijden.
‘Weet je dat het me echt geen ene moer kan schelen wat je allemaal tegen me bazelt, of welke kletspraat je allemaal ophangt. Ik mag dan wel zo “naïef, onwetend en dwaas” zijn.‘ Ik deed zijn stem express lachwekkend na. ‘Dat zorgt er wel voor dat ik in mezelf geloof en het me niks kan schelen wat je allemaal zegt. Als je me dan niet alleen wil laten, zorg ik zelf wel dat ik niet bij jou in de kamer hoef te zijn,’ zei ik gefrustreerd. Dit kon me niks schelen, Savoy kon me nog minder schelen en was hij van me vond was me al helemaal een zorg. Ik liep langs hem en griste mijn tas van het bed. Met stevige passen liep ik naar de deur om die vervolgend open te trekken en de kamer uit te lopen. Het liefst had ik hem een mooie dreun verkocht, maar helaas zou dat mijn hand niet goed doen.

4Everdeen schreef:
{Sorry, ik ben een tijdje niet op deze RPG geweest. Wat is er gebeurd?}

No growth of the heart is ever a waste

Stalingrad schreef:
(...)
Ehm, nog een dagje en dan is het huwelijk tussen Fjodor en Odile. Ze zitten nog steeds vast, maar Jonah is ondertussen ook geintroduceerd, de antagonist van Fjodor met zijn eigen clan (weet niet of je dat had meegekregen) en hij en Yasmin (nieuw personage) hebben elkaars pad gekruist :].