[RPG] Chaos. [2] - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

Archief

Part 1

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 14:23 ]

Janine 'Jainy' Amély Fride

Au. Wat hij zei zou me niet moeten raken, maar dat deed het wel. Tranen schoten in mijn ogen. 'Sorry,' mompelde ik tegen niemand in het speciaal. 'Ik.. Ik denk dat ik wel gewoon ga of zo.' Snel liep ik naar de achterkant van de winkel, waar mijn koffers nog steeds stonden. Ik pakte er een paar repen uit, waarna ik ze voor de zoveelste keer mee begon te sleuren. Toen ik langs de plek waar Aiden daarnet nog lag liep, legde ik mijn vest en de repen daar neer. Ik sloeg een ander vest dicht om me heen en stapte vervolgens naar buiten, de kou in. Ook al had ik werkelijk geen idee waar ik heen moest, ik begon maar wat te lopen. Ethan had méér dan duidelijk gemaakt dat hij me er niet bij wilde hebben. Dan ging ik wel weg, ook goed.
Ik wilde bijna langs Aiden en Ethan weglopen zonder iets te zeggen, maar ik moest ook iets. 'Ik heb wat repen en een vest neergelegd in het gebouw. Blijkbaar was alles veel beter toen ik er niet was, dus dan ga ik nu maar.' Zonder nog een woord te zeggen beende ik van ze weg.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Ethan Joseph Sicks
Wanneer Aiden naast me komt zitten, zeg ik niets. Niet omdat ik de woorden niet kan vinden, maar omdat ik bang ben dat mijn stem over zal slaan en ik wil het laatste beetje mannelijkheid wat ik nog heb niet verliezen. In plaats daarvan begraaf ik mijn handen in mijn gezicht en bijt op mijn lip. Zo blijf ik zitten tot ik iets rustiger ben geworden, dan sla ik mijn armen om mijn knieën en wend ik mijn hoofd van Aiden af.
'Het is niet jouw schuld noch die van Janine, ik had al die dingen niet moeten zeggen. Je bent ziek omdat je mij redde, Aiden. Het werd me gewoon te veel, alweer. Dit alles is gewoon pure onzin, we horen niet op een manier als dit te leven en ik vind hè geen prettig idee dat ik je hier moet achterlaten.'
Ik wil nog meer zeggen, maar Janine komt op ons afgelopen en zegt iets, waarnaar ze wegbeent. Prima, ga maar. Oké, wie houd ik voor de gek? We hebben Janine nodig en zelfs al was dat niet zo, dan nog wil ik niet dat ze gast. Hoogste tijd om mijn trots op zij te zetten.
'Wacht hier,' zei ik tegen Aiden waarnaar ik Janine met een sprintte inhaal en ik eigenwijs voor haar ga staan.
'Toe, ga niet weg. De woorden waren niet gemeend, maar je hebt een idee hoe zwaar dit alles voor me is. Het spijt me echt enorm, Janine, ik smeek je met heel mijn hart; ga niet. Ik, eh wij, hebben je nodig. Je hebt alle rent me te haten, maar doe dat dan alsjeblieft wel als ik vlak voor of naast je sta, als je bij mij bent.

everything, in time

Janine 'Jainy' Amély Fride

Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang. Ik wílde wel blijven, echt. 'Echt, ik weet dat dit moeilijk voor je is, Ehtan, begrijp me niet verkeerd. En het was ook niet mijn bedoeling om je kwaad te maken of wat dan ook. Ik probeerde alleen de stemming een beetje luchtig te houden, zodat we straks niet allemaal als een stel depressieve mensen depressief zitten te wezen. Sorry, ik sta te ratelen.' Ik veegde mijn haar uit mijn gezicht, en onbewust merkte ik op dat het een beetje vettig was geworden. Gadver. 'Echt, het spijt me, Ethan. Ik wilde je zoals ik al zei niet boos maken. Dus sorry dat ik dat wel deed.' Weer voelde ik mijn ogen vollopen, en met een snel gebaar ging ik er met mijn mouw langs. Niet nu.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Aiden
Gelukkig werd Ethan weer rustiger. Het was zeker niet fijn om hem boos te zien, maar er was weinig aan te veranderen. Snel trek ik mijn vest dichter om me heen en sta op. Ethan is terug naar Janine, waarschijnlijk om haar terug te halen. We konden niet zonder haar. We waren beide ziek zodat voor elkaar zorgen lastiger werd. En wat zou Ethan doen als hij me helemaal alleen achter zou laten, dan zou hij zelf gek worden geloof ik. Janine was prettig om ons heen. Langzaam begin ik in hun richting te lopen. Van stilzitten kreeg ik het alleen maar kouder. Eigenlijk had ik binnen moeten blijven liggen en wachten totdat Ethan terug zou komen. Dat zou het beste voor mijn gezondheid zijn, maar ik kon Ethan er niet alleen voor laten staan. Dan liever ziek samen met Ethan dan beter en alleen. Ik zag Ethan met Janine praten. Dat betekende dat hij het goed probeerde te maken, anders zou hij haar niet achterna gaan. Langzaam kwam ik dichterbij gelopen. 'Ik ben trots op je,' zeg ik als ik weer langs hem sta. Het vest heb ik nu helemaal tegen me aan geklemd. Voor mijn gevoel was het ijskoud, maar als iemand me aan zou raken kreeg die het vast in een keer warm. Ach wat boeit het, Ethan was weer rustig en Janine kwam waarschijnlijk weer terug.

Do it scared, but do it anyway.

[Mensen ik wilde eventjes laten weten dat ik vanaf morgen op driedaagse ben met school.
Ik ben vrijdag pas weer terug thuis.
Kan dat soms naast mijn personage bijgezet worden?]

[ bericht aangepast op 17 jan 2012 - 19:30 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Maitresse schreef:
[Mensen ik wilde eventjes laten weten dat ik vanaf morgen op driedaagse ben met school.
Ik ben vrijdag pas weer terug thuis.
Kan dat soms naast mijn personage bijgezet worden?]

Do it scared, but do it anyway.

Jim Fisher

Met een grijns op mij gezicht keek ik naar de krant, alle zwakken landen hebben te weinig voedsel en water. Waarschijnlijk heeft de overheid het ons nooit vertelt en ons laten geloven tot onze dood dat wij nog wel genoeg eten hadden. Ik vraag me af hoeveel ze hebben vernietigd, misschien dat oma nog leeft. 'Nope' antwoordde Melody met een glimlach, ik keek haar even aan en knikte toen onopvallend. Deanne was al eens naar mij toegekomen met de vraag of ik geesten zag, daalijk denken ze nog dat ik een of andere gek ben. En sturen ze me hier weg. "Misschien moeten we maar weer eens op pad gaan, andere overlevers zoeken als ze net zoals mij waren ingesloten hebben ze onze hulp hard nodig"

Trust me. I'm the doctor

Eindelijk een nieuw stukje van deze groep. (;

Ayame Natsumi Kaede
We gingen weer overlevenden zoeken, misschien konden we morgen wel een dagje niet gaan zoeken. We zijn na ruim twee en half uur een pauze gaan nemen. Ik ben even in een huisje gaan zitten, ik werd zo'n beetje vermoord door de zon. We waren allang niet meer in Redmon, dat was duidelijk. Daar kende ik alle weggetjes, maar hier had ik geen idee waar ik was.

Geen inspiratie, again. Vinden jullie het trouwens erg dat ik voor anderen antwoord? Sinds kort merk ik pas dat niemand dat wil, hebben jullie er last van (ik niet, als iemand dat bij mij doet, trouwens. Dus dat mag gerust.)? Dan stop ik daar wel mee.

Sorry voor lange afwezigheid.., Hmm, we gaan hier weer wat leven inblazen. Als jullie merken dat iemand niet vaak reageert, stuur je personage juit op die persoon af en PB diegene die hem.haar speelt desnoods ook even om 't aan te geven dat je opz e gereageert hebt ^^


Emily June Cruz
De jonge vrouw die voor haar stond bleek Eli te heten, een aparte naam die toch goed bij haar paste. Al leek Eli weinig zin te hebben in contact, want ze maakte al aanstalten om weg te gaan. Plots bleef ze staan en Emily wachtte gespannen af en luisterde naar haar verklaring die, moest ze toegeven, toch aardig logisch klonk. Al was het idee dat ze aan hun lot werden overgelaten licht beangstigend. Ze snoof kort, beangstigend, na wat ze had meegemaakt had zo zoiets toch niet meer eng hoeven te vinden?
"Uitvinden hoe dit is gebeurd is niet een van mijn prioriteiten nu. Uitvinden hoe ik dit overleef en hier uitkom wel," sloot Eli haar verklaring af en Emily's wenkbrauwen gingen kort de lucht in. "Dat is ook hetgene waar ik van plan ben me mee bezig te houden," ze zweeg een paar seconden en dacht na of het verstandig was de volgende woorden uit te spreken, want Eli's wantrouwen lag als een bittere smaak in haar mond, "ik denk dat we elkaar daa voor nodig hebben." Emily merkte dat Eli haar vreemd aan keek en kon haar scheve grijns niet onderdrukken. "Geen zorgen, ik vraag geen deel van je eten ofzo, ik ben namelijk ook niet van plan dat van mij te delen. Het leek me alleen slimmer om samen te blijven, dan weten we in ieder geval dat we niet sterven door gekte wegens eenzaamheid, nietwaar?" merkte ze droogjes op en keek haar aan. Misschien dat een beetje flauwe grappen haar wantrouwen wat afzwakte. Ze streek een verdwaalde lok haar terug achter haar oor en keek Eli aan. "Dus, wat denk je ervan?" Zijzelf vertrouwde Eli ook nog niet volledig, maar het leek haar het beste toch een soort verband te sluiten.

Oké, deze is echt slecht, sorry, maar moet hier echt weer inkomen xo

[ bericht aangepast op 29 jan 2012 - 15:34 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eli Honeychurch - Survivor
"Dat is ook hetgene waar ik van plan ben me mee bezig te houden." Ik lach bitter. "Dat lijkt me verstandig." Ik blijf even staan en sla mijn armen over elkaar terwijl ik naar Emily luister. "Ik denk dat we elkaar daar voor nodig hebben." Ik trek een wenkbrauw op. Ik heb haar er zeker niet voor nodig, maar het zou me niet verbazen als zij mijn hulp zou kunnen gebruiken. Maar.. Ga ik die ook geven? "Geen zorgen, ik vraag geen deel van je eten ofzo, ik ben namelijk ook niet van plan dat van mij te delen. Het leek me alleen slimmer om samen te blijven, dan weten we in ieder geval dat we niet sterven door gekte wegens eenzaamheid, nietwaar? Dus, wat denk je ervan?" Ik laat een schamper lachje horen en kijk opzij. Zal ik het doen? Ik heb haar niet nodig, en ik betwijfel ten zeerste of ik "gek zal worden van eenzaamheid". Maar misschien komt ze nog van pas. "Ach. Waarom ook niet. Ik was van plan de stad in te trekken en een veilige plek te zoeken in een gebouw dat nog staat. Kom je?" Het laatste vraag ik, maar als ze er niet mee instemt zal dat niets veranderen. Behalve het feit dat ik dan zonder haar ga. Ik ben niet van plan me aan te passen aan mijn nieuwe "bondgenoot". Zij wil met mij mee, dus zij past zich aan mij aan.

Ethan Joseph Sicks
'Je ratelt niet, je hebt gelijk. Het is juist goed dat je de sfeer erin wil houden. Zo waren Aiden en ik ook altijd, we zagen álles positief en draaiden negatieve ook om, zodat er nog wat lol in het leven was. Tegenwoordig lukt me dat niet meer zo en dat heeft een negatief effect op Aiden. Dus wie weet, misschien ben jij precies wat we nodig hebben,' glimlach ik. Zodra Aiden aan kwam lopen hield ik mijn mond en als hij zegt dat hij trots op me is, moet ik me nog inhouden om niet te blozen, dat is immers niet mannelijk.
'Altijd fijn om te horen, broer. Maar laat me je nu maar weer terug naar je slaapplek brengen.'

everything, in time

En over naar ik tt-vorm, wel wennen.. ;p

Emily June Cruz
"Ach. Waarom ook niet. Ik was van plan de stad in te trekken en een veilige plek te zoeken in een gebouw dat nog staat. Kom je?"
Ze leek zich niet van plan aan te passen en mij en dat vond ik prima. Ik knikte ter bevestiging en volgde haar, zwijgend stak ik mijn handen in mijn zakken en tuitte kort mijn lippen terwijl ik nadacht. Heel even keek ik naar het geweer dat ze bij zich droeg, ze zag er zelfverzekerd mee uit en ik vroeg me af of zij wel wist hoe ze er mee om moest gaan. Ik kon met mijn pistool schieten en daar hield het dan ook wel mee op, als ik een kans wou maken om te overleven moest ik er toch mee om leren gaan. Toch besloot ik Eli niet naar haar wapen te vragen, maar het te gokken op een wat simpelere vraag.
"Ik heb je nog nooit gezien in de stad, woonde je hier pas?" De meeste mensen uit de stad kende ik wel, althans, in ieder geval van gezicht. Eli had ze nog nooit gezien, misschien was ze enkel op bezoek bij iemand uit de stad toen.. toen 'het' gebeurde. Plots voer de wind nog iets anders mee dan de nachtelijke stilte, geritsel. Ik bleef abrupt staan en keek naar ELi om te pijlen of zij het ook gehoord had. "Er is iets.." fluisterde ik. Ik tuurde het duister in, links van me kon ik de silhouetten van de overblijfselen van enkele gebouwen herkennen en rechts van me was het park. Ik spitste mijn oren en hoorde het nogmaals, het geluid kwam duidelijk van rechts. "Eli, wa-" mijn woorden bleven abrupt in mijn keel steken en maakte plaats voor een geschrokken gil toen er een beest, iets groter dan een labrador, uit de bosjes kwam gesprongen. De gele ogen blonken in het licht en de tanden staken af tegen het duister. In een reflex trok ik mijn pistool en schoot zonder echt te richten, ik verloor bijna mijn evenwicht door de terugschok van het wapen, maar ik hoorde het beest janken en wist dat ik tenminste doel getroffen had. "Wolven?!" fluisterde ik ontzet terwijl ik zag dat er nog een stuk of zeven naderbij kwamen. De wolven leken op hun hoede, namen ons in zich op en leken te beslissen of ze ons aankonden. Ik pakte in een waas van lichte paniek Eli's mouw en trok haar dichter naast me. "Mijn plan was om het op een rennen te zetten naar het dichtstbijzijnde gebouw, maar als jij een beter plan hebt zou ik het graag nu horen," fluisterde ik terwijl ik onze kansen schatte. Die waren momenteel erg miniem en ik slikte een brok in mijn keel weg, wolven.. Van alle dieren die de ramp hadden overleefd waren het wolven. Ik schoot in gedachten een schietgebedje en keek Eli aan, de tijd drong zag ik aan de hongerige blikken van de wolven.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aiden
'Altijd fijn om te horen, broer. Maar laat me je nu maar weer terug naar je slaapplek brengen,' zegt Ethan. 'Het gaat wel,' zeg ik. Ik probeer het zo goed mogelijk te laten klinken, maar het is tevergeefs. Werkelijk voel ik me gewoon slecht en wil ik het liefst onder de wol kruipen en droomloos slapen. Een kleine hoestbui verstoord de stilte. 'Nee je hebt gelijk,' breng ik tegen mijn eigen argumenten in. 'Het zou ook beter zijn als ik warm zou gaan liggen.' Ik trek het vest nog wat beter om me heen om het warm te krijgen. Mijn hoofd voelde bar slecht en het hoesten leek vaker te zijn. Langzaam begin ik weer terug te lopen. Van binnen was ik gewoon bang om te gaan slapen. Weer zou ik Ethan zien sterven, weer zou ik zwetend of schreeuwend wakker worden en bezorgd zijn over Ethan. Het liefst zou ik niet meer gaan slapen, maar helaas moest dat wel.

Do it scared, but do it anyway.

Haha, wolven :'D Geniaal x)

Eli Honeychurch - Survivor
Rustig loop ik het park uit, maar houd ondertussen mijn ogen goed open. Het zal niet de eerste keer zijn dat er 's nachts meer rondloopt dan alleen wat zwerfkatten, dus ik moet op mijn hoede blijven, zeker nu Emily bij me is. "Ik heb je nog nooit gezien in de stad, woonde je hier pas?" Ik open mijn mond om antwoord te geven als ik ineens een vreemd, ritselend geluid hoor. Meteen blijf ik stil staan en tuur de omgeving af naar vijanden. "Er is iets.." hoor ik Emily zeggen en snel leg ik een hand voor haar mond en gebaar haar met een vinger voor mijn lippen dat ze stil moet zijn. "Eli, wa-" Geërgerd kijk ik naar haar om maar voordat ik haar kan waarschuwen stil te zijn gilt ze en trekt haar wapen. Geschrokken kijk ik op en zie niet ver van ons af een wolf opdoemen. Emily, die zo te zien nog nooit eerder een wapen vast heeft gehad, vuurt een schot af en wankelt achteruit. Geërgerd door haar amateuristische gepruts hijs ik de shotgun van mijn rug en laad. De wolf die ze heeft geraakt is alleen maar aan zijn flank gewond en komt vervaarlijk grommend op ons af gestrompeld. Ik richt op zijn schedel en schiet hem in een schot neer. Hij valt om en ik zie dat de straat achter hem rood kleurt. "Wolven?!" hoor ik Emily fluisteren en ik maak een instemmend geluid. "Ja, die komen hier in de bossen wel meer voor. En nu er geen elektriciteit en dus geen licht meer in de stad is durven ze ook in bebouwde kom te komen." De rest van de roedel komt nu ook tevoorschijn. Ik zie ze geringschattend naar ons kijken, terwijl ze voortdurend een laag gegrom voortbrengen. Ik laad mijn geweer en richt weer, maar schiet nog niet. "Mijn plan was om het op een rennen te zetten naar het dichtstbijzijnde gebouw, maar als jij een beter plan hebt zou ik het graag nu horen." Ik rol met mijn ogen maar houd mijn aandacht op de wolven. "Denk je serieus dat we sneller zijn dan deze beesten? Vluchten is wel het domste dat je nu kunt doen, Emily." Mijn stem klinkt geïrriteerd en dat ben ik ook. Door zo geschrokken en impulsief te reageren heeft Emily alles naar mijn mening alleen maar erger gemaakt, omdat de wolven nu weten dat ze bang is. En dat zal er voor zorgen dat ze eerder zullen aanvallen. Ik voel hoe Emily mijn trui vastpakt maar schud haar hand ongeduldig los. Dan merk ik dat de wolven dichterbij komen en ik twijfel niet langer. Ik richt op degene die het dichtstbij staat, schiet hem door zijn hoofd en herlaad meteen. Het lukt me om nog vier wolven neer te halen maar de twee die overblijven lijken nog wanhopiger om ons te pakken te krijgen te zijn dan eerst. Vreemd, want normaal zijn wolven schuw en zouden ze al weggerend zijn. Ze komen op ons afgerend en ik duw Emily instinctief naar achteren, om haar van ze te beschermen. Het lukt me om nog één wolf te raken, al is het niet dodelijk, maar de andere is al bij me voor ik weer kan herladen. Nog net voordat hij op me springt trek ik het mes dat aan mijn riem hangt. Ik voel een pijnscheut door mijn rug gaan als ik op de harde grond val, en richt mijn mes omhoog, naar de keel van het beest. Ik voel hoe hij schokt als het mes zich door zijn vlees en luchtpijp boort, en met een gorgelend geluid spuugt hij zijn warme bloed over me uit. Ik knijp mijn ogen en mond dicht om het niet binnen te krijgen en duw het nog na schokkende lichaam van me af. Terwijl ik overeind krabbel spuug ik een klodder spuug gemengd met bloed uit, aangezien er toch nog wat in mijn mond terecht gekomen is. Ik wrijf het rode goedje bij mijn ogen weg en kijk naar Emily. "We kunnen beter wat van die lichamen meenemen. De vachten kunnen nog bruikbaar zijn en het vlees is eetbaar, al is het niet smakelijk."

Emily June Cruz
Erg blij leek Eli niet met me, maar dat was niet wederzijds. Ik had oog voor goede bondgenoten uitzoeken en in gedachten gaf ik mezelf een schouderklopje. Eli nam haar shotgun in haar handen en schoot zonder enige moeite de wolf door zijn kop. Even knipperde ik met mijn ogen, had ik dat goed gezien? Wat was zij in het dagelijks leven?! Geen normale jonge vrouw in ieder geval. Even wist ik net of ik nog steeds blij moest zijn met mijn keuze of heel erg blij.
"Denk je serieus dat we sneller zijn dan deze beesten? Vluchten is wel het domste dat je nu kunt doen, Emily." Ze klonk erg geïrriteerd als je het mij vroeg, wat ik ergens wel kon begrijpen. Ze leek zeer beoefend, hoe dat kwam zou ik haar later wel vragen, en ik was nog een heuse amateur. Ik moest rustig blijven en ademde een paar keer rustig in en uit terwijl Eli de overige wolven afgeslachte. Geschrokken stap ik achteruit als een van de wolven Eli bespringt, van schrik wist ik geen geluid uit te brengen, maar ze leek zich prima te redden en doodde het beest die ze vervolgens van zich af gooide. Er zat nog bloed op haar gezicht dat ze wegveegde en er trok een korte huivering door me heen. Ze meld me dat we de lichamen van de wolven het best mee kunnen nemen en ik keek even vol walging naar de lijken, maar als ik me realiseer dat Eli er ook nog is herstel ik me gauw. Ik had het idee dat als ik haar zou vragen of het ging ik haar eer zou krenken, dus beantwoordde ik haar suggestie maar: "Ja, dat lijkt me inderdaad slim." Ik was blij dat er aan mijn stem niet te merken was dat ik het een afgrijselijk idee vond. Ik stopte mijn pistool maar weg en keek Eli aan. "Hoe kom je zo ervaren? Elke gewoon persoon was weggerend, zou niet zo goed kunnen schieten.." viel ik met de deur in huis en keek haar aan, een zucht ontsnapte aan mijn mond en het voelde alsof behalve de lucht, daarmee ook de spanning uit mijn lichaam werd geblazen. "Weet je wat, vertel me dat later maar. Ik heb ook nog wat brood en overrijp fruit, maar als je de rotte delen wegsnijd valt het nog best te eten," zei ik terwijl ik met mijn hoofd een knikje richting de spullen die ik in de deken gebouwen had die op de grond gevallen was. Mijn eten delen leek wel het minste wat ik kon doen nu Eli in feite mijn leven gered had en ik realiseerde me ook wel dat ik haar als bondgenoot moest zien te houden, want ze zou anders nog een gevaarlijke tegenstander kunnen worden.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.