[RPG] Chaos. [2] - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

Archief

Part 1

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 14:23 ]

Ik ben een beetje in de war dus ik plaats maar wat.
Deanna June Goodheart
Ik keek de 2 mensen aan. Een kille sfeer hing er. Ik had nood gedacht dat er opeens 2 mensen naar mijn huis zouden toe rennen. Ik deed mijn wapen omlaag en haalde de kogel eruit. Ze zagen eruit als reizigers die gestrand waren.Ik liet ze binnen voor even dan, want het huisje was groot genoeg voor 2 personen. 400 meter veder op stond ook een huisje van hout maar die moet gerepareerd worden. '400 Meter noordoosten staat ook een hout huisje. Ik wil jullie best onderdak geven , maar er is plaats voor 2 . na de regen kan ik helpen met opknappen en hebben jullie een vaste woonplek.'Zei aardig

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede

'Dankje,' zei ik.
'Hey, Lucky Star?' vroeg Anna. Ik hoorde dat ze het leuk vond om dat te zeggen. 'Zullen we naar dat huisje gaan? Het wordt inderdaad best krap hier.'
'Lucky Star?' vroeg Jim.
'Mijn bijnaam.'
'Van de anime?' vroeg Deanne enthousiast.
'Bijna niemand weet dat,' zei ik verbaasd. Ik stond op.
'Later,' zei Anna.
'Later,' herhaalde ik. We liepen naar buiten en zagen het huisje al na even staan.
'Hier kunnen we best iets van maken,' zei ik toen we bij het huisje waren.
'Ik hoop het,' zuchtte Anna.

Deanna June Goodheart
Ze liepen weg en ik liep achter ze aan. 'Wacht even!'Zei ik en ze draaide zich om. 'Jullie hebben hulp nodig als jullie vanavond droog willen slapen en nog wat spullen willen hebben.'Zei ik.
We kwamen bij het huisje aan. het huisje was van hout en kapot. Sommige delen vn de muren waren stuk en het dak lekte. Vanbinnen waren sommige delen nat en spullen lagen over de grond. 'Waar te beginnen?'Zei ik.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

ik snapte er ook niks meer van haha

Jim Fisher

Iets geiriteerd keek ik rond terwijl ze het over aan anime hadden, laten we er ook nog gezellig wat te drinken bij pakken. niks aan de hand laten we gezellig even kletsen. Opeens rende de twee meisjes naar het andere houten huisje en een aantal seconden later volgde Deanne. Ik zuchtte en keek ze even na voordat ik Langzaam achter ze aan kwam lopen. 400 meter is langer dan je denkt. 'rennen sukkel' hoorde ik de stem van melody zacht in mijn oor fluisteren op een speelse toon. Onmiddelijk keek ik opzij, toen ik goed had rondgekeken nam ik een kort sprintje naar het huisje. "ik zou beginnen met het dak" antwoorde ik op Deanne "dan zit je droog als er regen valt"


[muahaha ik ga Jim een beetje gek maken, hij moet de dood van zijn zus nog verwerken]

Trust me. I'm the doctor

(ooooowh good one)

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Lol Jim is irritant tot nu toe. Ach niet alles kan goed gaan, ik vind 't wel geinig.

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede
'Ik zou beginnen met het dak, dan zit je droog als de regen valt,' zei Jim.
Zo hee, kon hij ook nog aardig doen dan. 'Goed idee,' zei ik terwijl ik naar het dak keek. 'Maar het moet niet te ingewikkeld worden, we blijven hier niet voor altijd.'
We hebben de hele middag en avond gewerkt. Anna gaapte. Ik keek op mijn horloge en zag dat het half tien was. Dat was het dan wel altijd, aangezien de batterijen op waren, maar Deanne bevestigde het toen ze op haar horloge keek en zei dat het half tien was.
'Een muur is kapot maar het dak is tenminste heel,' zei Jim. 'Deanne, kom, we gaan terug.' Jim liep terug naar hun huisje en hij stond ineens stil, keek geschrokken naast zich - waar niemand was - en liep toen weer verder.
Wat is er met hem, dacht ik. Ik vraag het morgen wel.
Er lagen drie oude, half kapotte matrassen, maar twee goed genoeg voor ons.
'Trusten,' zei Anna zacht.

Fuck, Ik was dit compleet vergeten ;x Sorry Sid. Ik ga morgen reageren !

Frankly my dear, I don't give a damn.

Jim Fisher

Na een aantal uur hard gewerkt te hebben, tenminste gekeken hoe de anderen hard werkte, was het tijd voor Deanne en mij om weer terug te gaan naar het huisje van Deanne. Morgen ga ik wel iets voor myself zoeken. "een muur is nog kapot" begin ik terwijl ik Moeilijk naar de muur keek "maar het dak is gemaakt, dus jullie zitten droog" mijn blik gleed naar lucky star "en anders jullie weten waar we zitten" mompelde ik er snel achteraan, "Deanne zullen wij terug gaan?". Zonder ook maar op antwoord te wachtten begon ik terug te lopen naar het andere huisje. Halverwege voelde ik dezelfde aanwezigheid die ik in de middag gevoeld had 'Jim, je had me kunnen redden'voor de tweedde keer vandaag klonkk de stem van meldoy door mijn oren. Meteen verstijfde ik en keek om me heen, ze kon hier niet zijn. Het kon haar stem niet zijn, en toch klink het zo echt. "Mels" fluisterde ik zacht en draaide nog eens rond. Toen ik er zeker van was dat er niemand stond rende ik verder naar het huisje van Deanne. Snel gooide ik de deur open en ging op een van de stoelen zitten. Er was zoveel gebeurd vandaag, ik kwam uit het wrak. Kwam klem te zitten, kreeg onderdak, ontmoette meer overlevers, kwam erachter dat het allemaal opzet was en hoorde Melody haar stem. Melody. De gedachte aan haar deed nog steeds pijn, het is hoogstens een Paar dagen geweest sinds haar dood, ik heb haar niet eens een normale begrafenis kunnen geven...

Trust me. I'm the doctor

Anna-May Parker

Ik lag nu al een lange tijd wakker op de matras naast Lucky star en was klaarwakker.
Sinds ik hier was aangekomen, had ik amper nog iets gezegd en voelde ik me erg ongemakkelijk, niet onveilig, gewoon ongemakkelijk.
Misschien was het om het feit dat Deanna en Jim wapens hadden.
Ik ging rechtop zitten en keek verveeld wat rond.
"Wat zou ik vroeger gedaan hebben als ik niet kon slapen?" Schoot er abrupt door mijn hoofd. "Misschien telde ik schaapjes? Of dronk ik warme melk? Wie weet had ik hier vroeger geen last van."
Aangezien ik het plotseling warm kreeg, besloot ik om toch nog even naar buiten te gaan.
Op mijn tenen sloop ik het gammele huisje uit zonder Lucky star wakker te maken en ging aan de wand van het huis op de grond zitten.
De sterren die aan de hemel stonden, trokken mijn aandacht en de koele bries die er waaide, deed me deugd.
De maan stond hoog aan de hemel en verlichtte sommige delen van de buitenlucht, wat ik best handig vond.
Zo kon ik toch nog enkele dingen onderscheiden.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ik wil zo graag schrijven maar moet wachten op Els Ö

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Deanna June Goodheart.
Jim liep naar het huisje toe. Hij bleef staan en rende toen veder. Ik staarde verbaasd en liep toen rustig naar mijn huisje. De nacht was al gevallen en je zag de sterren aan de hemel. Het was mooi om te zien. Ik deed rustig de deur open en zag Jim zitten op 1 van de stoelen. Ik zei niks, omdat hij niet merkte dat ik binnen kwam. Ik liep naar de enige slaapkamer die er was. Ik ging naar op de matras zitten en keek uit het raampje. Wat een dag was het vandaag.Ik had iemand gered en nog 2 overlevende kwamen nog naar ons toe rennen. De afgelopen dagen had ik niemand gezien en opeens zie je er 3. Het deed me veel denken aan mijn ouders en vrienden. Gelukkig kon ik een paar spullen redden. Waaronder mijn boeken. Ik hielt van lezen en zou het jammer vinden als dat ook verloren ging. Ik had ook nog boeken gepikt bij mensen hun huis. Ik stond op en liep naar de "woonkamer"
'Is er iets?' Vroeg ik rustig aan hem. Hij schrok zich dood en viel van zijn stoel. Die zat diep in zijn gedachten. 'Ik begrijp dat dit raar is voor je, maar hoor je stemmen ofzo?' Vroeg ik. Ik dacht aan Traumatische ervaring.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Eli Honeychurch - Survivor
Terwijl Emily zich voorstelt hang ik mijn shotgun weer op mijn rug, maar ik houd haar nauwlettend in de gaten. Ik kan haar nog niet vertrouwen. "En jij, wat is jouw naam?" Ik sla mijn armen over elkaar en probeer een beeld te krijgen van Emily's gezicht, maar dat is moeilijk omdat het nacht is en ze gedeeltelijk in de schaduwen staat. "Eli." zeg ik nors, als antwoord op haar vraag. De gedachte dat ik maar beter aardig kan zijn schiet even door mijn hoofd, maar ik besef me dat er nu belangrijker zaken zijn. Bovendien komt het misschien juist wel goed uit als ze me niet mag. Dan gaat ze vrijwillig weer weg en hoef ik haar niet weg te jagen. Want als ze bij me blijft moet ik mijn eten met haar delen, en dat is geen vooruitzicht waar ik dolblij van word. Het blijft even stil en ik besluit verder te lopen. Ik zie wel of ze me volgt. Ik zet al een paar stappen richting de uitgang van het park, maar nog wel zo dat ik haar in de gaten kan blijven houden. "Ik ga er trouwens van uit dat jij ook niet weet wat er gebeurd is, of wel?" Ik stop weer met lopen en zwijg even. Als ik Emily opnieuw aankijk zie ik vanuit dit punt dat ze heldere, groene ogen heeft. De kat van mijn buren had ook zulke ogen. "Nee, ik heb geen idee." zeg ik dan, naar waarheid, en sla mijn ogen neer. "Het kan van alles zijn. Een terroristische aanslag, al hebben die meestal niet dit formaat, het begin van een oorlog, een ongeluk.." Dan kijk ik weer op. "Al moet ik eerlijk zeggen dat ik dat niet geloof. Als dit een oorlog was was het niet op deze manier gegaan.. Dan waren er mensen gekomen om ons te helpen. Hetzelfde geldt voor een aanslag of een ongeluk." zeg ik zacht en nadenkend. Dan haal ik diep adem en kijk weer op naar Emily. "Maar wat maakt het uit." zeg ik, op een zakelijkere toon. "Uitvinden hoe dit is gebeurd is niet een van mijn prioriteiten nu. Uitvinden hoe ik dit overleef en hier uitkom wel."

[ bericht aangepast op 7 jan 2012 - 18:20 ]

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede

Ik sliep, maar ik voelde het matras naast me bewegen. Waarschijnlijk kon Anna niet slapen, maar ik kon niet wakker worden. Opeens schoot ik wakker, en keek ik recht in de vlammen. Anna riep mijn naam, maar ik zat vastgeplakt aan mijn matras. De vlammen bereikte mijn matras, en mijn armen. Mijn arm stond in brand, maar ik voelde niks. Toch zag ik Anna levend verbranden. Nee, nee. Nu had ik niemand meer. En Jim haat me en Deanne blijft bij hem.
Ik wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit.
Ik werd wakker, badend in het zweet. Anna keek me raar aan. Ze zat tegen de muur.
'Nachtmerrie,' zei ik.
'Ah,' zei ze. 'Ik kan niet slapen.'
'Ik voorlopig ook niet meer, maar ik ga een poging wagen.' Sinds ik de anime Clannad ken, krijg ik mezelf in slaap door het Dango lied voor mezelf te zingen. Het is totaal absurd, maar het lukte wel. Ik leek wel twee.
'Dango, dango, dango, dango. Dango daikazoku,' zong ik zachtjes.
'Wat ben je aan het doen?' vroeg Anna lachend.
'Sinds een paar jaar ken ik de anime Clannad, en die hebben als eindlied het Dango-lied. Daardoor krijg ik mezelf altijd in slaap. Ik weet het, het ik kinderachtig.'
'Ik vind 't wel grappig. Kun je het bij mij proberen?' vroeg Anna terwijl ze ging liggen.
'Dango, dango, dango, dango. Dango daikazoku,' ging ik weer. 'Yancha na yaki dango, yasashii an dango.' Na een minuut sliep Anna, dus blijkbaar had het lied niet alleen effect op mij. Met het liedje in mijn hoofd ging ik ook slapen.

De volgende morgen was het pas net ligt, ik zag de zon opkomen. Er lagen kleren in de hoek die iets te groot waren, maar die hadden Anna en ik gebuikt als pyjama, zodat onze kleren niet te vies werden. Ik zag het gat in de muur en bedacht dat ik het ook zelf wel kon maken. Er lagen planken buiten het huisje en een versleten hamer en verrassend puntige spijkers. Ik begon te timmeren en Anna sliep gewoon door. Na een kwartier had ik het grote gat gedicht. Ik kon sowieso niet meer slapen, en god weet hoelang ik al niet meer aan mijn vechtsport had geoefend. Verderop lag een klein meertje, wat vroeger blijkbaar een groot meer geweest was, dat zag je. Ik deed een paar schoppen en stoten. Het ging nog was moeilijk, maar het ging wel oké. Opeens stond er iemand achter me. Ik draaide me om. Het was Deanne.
'Gaaf,' zei ze.
'Valt mee.'
'Kun je het me leren?' vroeg ze.
'Nou.. ik denk het,' zei ik. 'Probeer dit maar eens.' Ik liet de makkelijkste truc zien die ik kende, en Deanne deed hem redelijk goed na.
Na een halfuur geoefend te hebben gingen we allebei weer terug naar ons huisje. We zouden Jim en Anna wakker gaan maken en naar mensen gaan zoeken. We kwamen dan waarschijnlijk 's avonds weer terug, we hadden niet voor niks de huisjes opgeknapt.

EDIT:
God, ik haat het wachten op iemand anders om te schrijven -__-"

[ bericht aangepast op 8 jan 2012 - 20:26 ]

Deanna June Goodheart.
Ik kreeg geen antwoord en liep naar mijn kamer. Ik pakte 1 matras en zette hem in de "woonkamer". Ik zei niks en ging weer terug. Ik deed mijn pyjama aan en ging slapen. Ik vel in slaap door het geluid van de wind. De meeste mensen vonden het irritant, maar langzaam wende je eraan. Ik werd 's ochtends wakker. Ik keelde me aan en deed rustig de deur open. Jim sliep nog. Ik pakte rustig wat voedsel in blik en deed ze in mijn tas. Ik moest daarlijk 3 mensen gaan leren hoe ze het gemakkelijkst aan voedsel kwamen.
Ik liep naar de andere 2 . Ayame was bezig met een vecht sport. Ik legde mijn tas in een bosje. 'Gaaf.'Zei ik. 'Valt mee.'Zei ze. 'Kun je me het leren.'Vroeg ik nieuwsgierig. Leren, wat wilde ik dat graag weer.'Nou.. ik denk het,' zei Ze. 'Probeer dit maar eens.' We hadden even geoefend. het was leuk om te doen. 'Btw, ik heb nog voedsel voor jullie.' Ik gooide de flessen. 'Misschien kunnen we vandaag ook naar mensen zoeken of spullen, want jullie hebben spullen nodig.' Zei ik. Ik liep naar mijn huisje om Jim wakker te maken. En hij sliep nog. Ik wekte hem . Hij zei iets , maar kon het niet verstaan. 'We gaan spullen en mensen zoeken.' Zei ik.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

FINALLY! SOMETHING TO WORK WITH! Dankje Rainbow

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede
Ik liep het huisje in en zag dat Anna al wakker was.
'Hoi,' zei ze. 'Waar was je?'
'Bij het meertje met Deanne.'
Ze knikte. Ik wist inmiddels dat dat "ik snap het" betekende.
'Deanne is Jim wakker maken, we willen nog naar mensen gaan zoeken.'
'Oké, ik kleed me even aan.' We waren er eigenlijk na die vier dagen er aan gewend elkaar in ons ondergoed te zien met het omkleden. Ik ging tegen de muur aan zitten. Toen Anna klaar was klopten Deanne en Jim als geroepen aan.
'Binnen,' zei Anna.
De deur ging open en hoe vrolijk Deanne was, zo chagrijnig was Jim. Ik wilde Jim eigenlijk niet meemaken als je hem wakker maakte.
'Gaan we?' vroeg Deanne.
Ik en Anna knikten tegelijk en ik stond op.

Na een uur gelopen te hebben hebben we alleen afgebrande dorpen gevonden en veel lijken. Het was warm en die lijken begonnen behoorlijk te stinken. We hebben even pauze genomen. Jim ging tegen een huisje aan zitten - of wat er van over was. Deanne ging met Anna bij een ander huisje kletsen. En ik - ik had geen idee wat ik moest doen. Ik ging naast Jim zitten. Ik wist me geen houding te geven, maar toen snapte ik niet waarom ik bang moest zijn voor Jim. Hij is pas 19, zo is me verteld. Voor ouwe vieze kereltjes van eenenvijftig moet je bang zijn, maar waarom zou ik in godsnaam bang moeten zijn voor Jim.
'Ik zag je gisteren opeens opzij kijken alsof je een spook had gezien,' begon ik.
Jim keek op alsof hij nu pas merkte dat ik naast hem zat. Of misschien was het ook wel zo.
'Hoezo?' vroeg hij. 'Verkeerd gezien of zo.' Hij glimlachte geforceerd.
'Je kan niet acteren,' zei ik. 'Is er iets?'
'Nee, en als er wel wat was ging het je niks aan ook.' Hij stond op en liep naar de anderen.
Dan niet, dacht ik. Maar ik wilde weten wat er was, want ik kon het al nooit uitstaan als mensen duidelijk ergens mee zitten en niets willen zeggen.