[RPG] Chaos. [2] - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

Archief

Part 1

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 14:23 ]

Ethan Joseph Sicks
Eten, eindelijk! Dankbaar kijk ik Janine aan, maar ze heefthet alweer te druk met wat anders. Ik open de eerste reep en eet ongeveer de helft op, daarna zit ik vol. Ook een teken van het einde, volgens de dokter, verlies van eetlust.
Als ik de rest van de repen goed opgeborgen heb, loop ik naar Janine toe en kijk haar verbaasd aan.
'Fuck it? Je hebt al je kleren terug, wat is daar erg aan? Ik zou een moord doen voor mijn eigen kleren,' lach ik terwijl ik naar mijn joggingsbroek kijk. Of nou ja, de broek uit de winkel, het is niet eens mijn eigen broek.
'Prachtige eh, kleren,' grinnik ik vervolgens terwijl ik een bh uit haar koffer vis. Ik snuit mijn neus, voel de inhoud achter in mijn keel schieten en hoest. Bloed op mijn hand. Verschrikt kijk ik op en zie dat er ook wat van mij bloed op Janine terecht is gekomen. Wat gênant is dit.
'O God, het spijt me!' roep ik. Ik scheur twee repen van mijn shirt af en geef er een aan Janine, de ander gebruik ik om mijn bloedneus te stoppen. Wanneer ik echter weer kuch, merk ik dat er weer bloed op min hand zit en dat maakt me ergens bang. Waarschijnlijk heb ik me te druk gemaakt en God straft meteen.

---

everything, in time

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Hé, geef dat terug,' zei ik net met een rood hoofd, toen er opeens een spat bloed in mijn gezicht terecht kwam. 'What the fuck krijgen we nu.' Ethan verontschuldigde zich gelijk, al heb ik geen idee wat hij heeft gedaan om dit bloed op mij terecht te laten komen. Ik veegde het bloed af met een reep stof die hij me gaf. 'Wacht eens even. Ethan, hoestte je nu net bloed op?' vroeg ik, een tikkeltje bezorgd. 'Wat is er aan de hand? Je wekte al eerder de indruk dat je ziek was, maar ik wist niet dat je zo ziek was. Kom mee, we moeten terug, en dan kun jij slapen of wat je dan ook moet doen om beter te worden.' Ik stond op, en ritste mijn koffer dicht, die ik vervolgens mee begon te zeulen. Ik was een soort van weer terug bij af, nu ik weer bij mijn koffers was.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

-Aiden-
Ik krijg twee repen chocola aangegeven en doe ze zorgvuldig in mijn zak. Ethan is alweer bij Janine, die bij haar koffer is. Rustig loop ik naar hun toe totdat ik zie dat Ethan weer aan het hoesten is. Ik schud mijn eigen zorgen snel van me af en loop sneller naar Ethan. Janine lijkt geschrokken als ze alweer terug begint te lopen. Als eerste kom ik bij haar. 'Laat het maar even, het komt goed. Familie kwestie,' zeg ik snel en loop naar Ethan. Ik merk dat zijn handen onder het bloed zitten. Schit, denk ik, bloedneus en nog niet zo'n kleine ook. 'Ethan, rustig het komt goed,' zeg ik als ik mijn hand op zijn schouder leg. 'zeg naar wat je wilt, bij bloedneuzen kan ik helaas niet helpen.' ik wist wel dat ik hem niet alleen kon laten. Het maakte me niet uit dat ik nu koorts had, Ethan is vele malen belangrijker voor me nu. Ik zou het wel overleven. De gedachten dat Ethan straks weg zou zijn en niet meer terug komt vallen me slecht. Een ding weet ik bijna zeker: Ethan is blij dat we Janine hebben gevonden zodat ik straks niet alleen ga zijn.

Is iemand van jullie toevallig goed in Duits?:W

Ethan Joseph Sicks
'Het is niets,' zeg ik tegen Janine terwijl ik mezelf blijf vervloeken in gedachten. 'Ik hoef niet te slapen, het gaat prima, hier, laat me helpen.' Ik steek mijn hand uit om de koffer van Janine over te pakken als ik zie hoe ze aan het struikelen is. Janine loopt verder en ik heb het gevoel dat ik alles nu verknald heb. Niet dat er wat was, maar ik heb freaking bloed over haar heen gehoest, daar kan ze nooit blij mee zijn.
Gelukkig komt Aiden aanlopen, zodat ik niet meer aan Janine hoef te denken.
'Fack, Aiden,' val ik tegen hem uit.'Het ging net goed, ze vermoedde misschien wel iets, maar meer niet. En wat nu? Bloedneuzen komen vaak voor ja, maar niemand hoest bloed op. Op haar gezicht.' Ik merk dat ik enorm stom klink omdat ik mijn neus dicht moet knijpen, maar dat kan me nu niets schelen.
'Het gaat prima met me, het is maar bloed. Ik maak me meer zorgen om jou. Als je niet voorzichtig bent kan het echt een gemene griep worden hoor, je moet echt beter opletten. Anders ben jij ziek en ik dood, dan heeft Janine aan geen van beiden meer iets. Verdomme, Janine, ze maakt me door de war en ze heeft het zelf niet eens door. Ik weet dat ik haar pas een uur of zo ken, maar ik vind haar aanwezigheid op zijn zachtst gezegd plezierig. Wat als ik haar leuk ga vinden? Dat kan nu echt niet meer, dat zou fout zijn. Fijn, ik heb een nieuwe reep nodig,' mopper ik en scheur nog een stuk van mijn shirt af. Kleding genoeg. Pas nu bedenk ik me dat ik heb staan raaskallen tegen Aiden over Janine, die heel misschien nog alles heeft gehoord ook, al is die kans -gelukkig- klein.
'Sorry, alweer. Ik weet echt niet wat ik heb, maar ik blijf bij mijn standpunt over jou. We gaan inderdaad terug zoals Janine zei, maar alleen omdat jij je rust echt nodig hebt.'

---

everything, in time

Goed wil ik niet zeggen, maar wat moet je doen, misschien kan ik helpen?

-Aiden-
Ethan houd een hele preek over hoe hij zich voelt. Ik probeer zo weinig mogenlijk te laten merken hoeveel Ethan in me los maakt. Als hij klaar is verontschuldigt zich nog eens. 'Ethan, nou moet je een keer goed luistere. Het kan me even geen ene moer schelen wat Janine over ons denkt. Als jij haar leuk vind, moet je er voor het laatst van genieten. Het kan me ook geen ene moer schelen dat ik ziek ben. Ik heb al sinds dat ik het gehoord heb nachtmerries over hoe ellendig ik me zou voelen als ik nu niks meer met je zou doen. Ethan, voor de allerlaatste keer, jij bent het allerbelangrijkste in mijn leven. Dat was vroeger, dat is nu en dat is ook nog over 5 jaar. Er is maar een ding dat ik nu kan gebruiken, nee dat is geen rust omdat ik koorts heb, nee dat zijn geen andere mensen Ethan, dat ben jij en jij alleen. Dus ik voel me alleen goed als jij bij me bent en dan maakt het mij geen ene moer uit dat ik koorts heb, zolang jij maar bij me bent en ik er op de leuke, maar ook minder leuke momenten voor je kan zijn. Als alles voorbij is, zorg ik wel voor mezelf, maar nu zorg ik voor jou hoe ellendig ik me ook voel' Rustig leg ik mijn arm over Ethans schouder en kijk naar de afgrond.

[ bericht aangepast op 3 jan 2012 - 23:20 ]

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Hé, komen jullie nu nog, of wat?' riep ik naar achteren. Ik hoorde Ethan eerst fel tegen Aiden praten, en vervolgens andersom. Het liefst had ik mee staan luisteren, maar ik had besloten dat het niet mijn zaak was, en was doorgelopen, nog steeds zeulend met één van mijn koffers. Ethan had erop gestaan de andere mee te nemen, en ik had mezelf voorgenomen dat als het ook maar een beetje slechter met hem ging, dat ik hem dan terug zou pakken. Maar nu stonden ze dus met z'n tweeën een gezellig onderonsje te houden, en dat ergerde me op z'n zachtst gezegd. Dan konden ze óf hun mond erover houden, of mij er in ieder geval bij betrekken.
Ik wilde graag boos blijven, omdat er bloed over me heen was gehoest, omdat ze mij praktisch buiten sloten, maar dat kon ik niet. Ik kon niet boos zijn omdat twee broers een hechte band hadden, of omdat er één zo ziek was dat hij over me heen hoestte. Op de één of andere manier kon ik dat gewoon niet.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

-wacht tot persoon eindelijk iets schrijft- Oke ik verveel me

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Laurence Suffolk
Eigenlijk is het schandalig dat ik er nu pas aan denk, maar dat trek ik me niet aan. Halsoverkop begin ik naar het rijhuisje van mijn ouders te rennen, dat slechts een paar straten van het politiekantoor verwijdert ligt. Ik kijk niet uit waar ik loop en struikel daarom één keer hard over een brokstuk dat ongezien voor mijn voeten is beland. Ik land hard op de grond, met mijn knieën in een plas regenwater. Verdomme. Ik wrijf even met mijn hand over mijn gezicht en wanneer ik rechtkrabbel, merk ik dat ik mijn handen heb opengehaald aan het scherpe asfalt. Maar dat is niet belangrijk nu. Ik begin terug te rennen en hoe dichter ik bij het huis van mijn ouders kom, hoe banger ik word. Hun rijhuis was het tweede van rechts, als je langs de kant van het centrum de straat in ging. Het gebouw op de hoek staat er nog min of meer en even krijg ik weer hoop, tot ik de ruïne van nummer 3 zie. Mama... Papa... Nee, nee, nee! Ik klauter de berg stenen op en begin in de gietende regen stukken steen en beton te verschuiven. De kans die er is dat ze nog leven, kan ik niet verloren laten gaan. Uiteindelijk zie ik 2 paar voeten over een reusachtige blok liggen en ik laat de steen die ik vasthad uit mijn handen glijden. Ik deins huilend achteruit en loop dan weg van deze plek. In plaats een schuilplaats te zoeken zoals een verstandig mens zou doen, blijf ik maar door de regen strompelen met een gigantisch zwart gat in mijn borstkas, tot ik uiteindelijk bij een park kom. Tot mijn grote verbazing zie ik daar 2 figuren staan. Ergens ben ik blij dat er nog mensen zijn die het overleefd hebben, maar dat doet niets af aan het feit dat ik net wees ben geworden. Maar ik droog mijn tranen, waardoor mijn handen opnieuw gaan bloeden. Net voor ik op de 2 mannen afstap, bedenk ik dat ik er nogal woest moet uitzien, met mijn natte haar tegen mijn hoofd geplakt, bloed over mijn gezicht gesmeerd en rode ogen van het huilen. Ik steek mijn handen stevig in de zakken van mijn politiejas en stap op hen af. Ze zijn allebei van ongeveer mijn leeftijd en duidelijk familie, ze lijken sprekend op elkaar. 'Hé,' zeg ik ter begroeting.

Die 2 zijn dus Joel en Jack (;

[ bericht aangepast op 4 jan 2012 - 17:37 ]

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Sorry, lang niks meer geschreven. Verslaafd aan Clannad [anime], dus tja :"]

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede
Ik klopte op de deur. Dat wilde ik tenminste. Ik ramde er meer op.
Nu denken de vast dat we moordenaars zijn of zo, dacht ik.
Een meisje deed open. Ze leek ongeveer dezelfde leeftijd als Anna en mij, alleen iets ouder.
'Hoi,' begon Anna verlegen. 'Wij..'
Blijkbaar had ze er moeite mee dus ik nam het van haar over. 'Wij zijn eigenlijk op zoek naar overlevenden, en toen zagen we jullie hier in rennen.' Ik merkte dat er iemand naast de deur stond dus ik keek on de rand van de deur. Ik keek recht in een pistool. Ik gilde en sprong achteruit.
'Jim, doe dat ding in godsnaam weg!' zei het meisje tegen de jongen, die blijkbaar Jim heette. Hij zuchtte en legde het weg.
'Uhm.. Ik ben Ayame,' zei ik.
'Anna-May,' zei Anna.
'Ik ben Deanna,' zei het meisje vriendelijk.
'Jim,' zei Jim.
'Dus,' zei Anna. 'Zijn jullie ook overlevenden uit de stad?'
Jim en Deanna knikten tegelijk.

Hier is Anna.
Klik!
Beetje mislukt

[Haha ik vind het best schattig :') Ik was dit topic een beetje uit het oog verloren om eerlijk te zijn. Bedankt dat je mijn personage iets te doen hebt gegeven. ^-^ ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Doodheid hierzo. :'3

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Jim Fisher
"Nee" fluisterde ik zacht terwijl ik naar buiten keek, ze kwamen me niet eens bekend voor. Toen ze bij de deur waren opende Deanne de deur "Idioot" mompelde ik terwijl ik het pistool op de vrouwen richtte. "hoi.. wij" begon de eerste en keek wat moeilijk voor zich uit. 'Wij zijn eigenlijk op zoek naar overlevenden, en toen zagen we jullie hier in rennen." de tweede nam het over, ik zuchtte en keek haar nog steeds ongelovig aan. Dat zou ik ook hebben gezegd als ik iemands vertrouwen wou winnen. Opeens leek ze mij ook op te merken en sprong gillend achteruit, waardoor ik even grinnikte. 'Jim, doe dat ding in godsnaam weg" ik keek Deanne aan met een blik die zei 'jou schuld als ze ons neerschieten' en legde het pistool naast me neer. Iedereeen stelde zichzelf even voor "Waar komen jullie vandaan? bijna ieereen is verongelukt. Julie zien er nog vrij gezond uit"

Boem, ik had dus een post van Deanne gemist haha

---

Trust me. I'm the doctor

Anna-May Parker

Ik speelde ongemakkelijk met de ketting die rond mijn hals bengelde.
"I-ik ben een overlevende van een busongeval." Zei ik zacht. "Mijn bus reed het ravijn in nadat de chauffeur de controle verloor...maar dat is al wat ik me kan herinneren."
Ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik nadacht, maar toen ik mijn hoofdwond voelde prikken, ontspande ik ze weer.
"Ik ben helaas mijn geheugen kwijt." Een pijnlijke glimlach stond op mijn lippen. "Er was nog één andere overlevende van mijn bus...Maar die is opzoek naar andere overlevende. Dat is al dat ik nog weet."

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ethan Joseph Sicks
'Je bent echt de beste broer ooit,' glimlach ik tussen mijn bloedhanden door. Hij heeft zijn arm om mijn schouder heengeslagen en we kijken naar de afgrond. Even lijkt het alsof we onoverwinnelijk zijn, maar helaas komt Janine dit mooie moment verstoren.
'Ja, ja we komen al!' roep ik terug. Ik stap bij Aiden vandaan en pak de koffer die ik voor Janine zou dragen. Op zich is hij niet zwaar, maar mijn lichaam heeft nog maar weinig kracht en daardoor lijkt de koffer wel degelijk zwaar. Toch zet ik door, de bloedneus is eindelijk gestopt, zodat ik de koffer met twee handen kan dragen. Jezus, zitten deze echt alleen vol met kleren? Eindelijk heb Aiden en ik Janine ingehaald.
'Daar zijn we weer,' lach ik terwijl ik niet laat merken dat de koffers zwaar zijn. Janine mag niet denken dat ik een watje ben, niet terwijl ik ouder ben dan dat zij is. Hoewel, ik heb geen idee hoe oud ze is, maar ze ziet er nog niet oud uit en ik schat haar dan ook op een jaar of .. 17/18? In ieder geval geen twintig, wat me dus sowieso twee jaar jonger doet maken.

---

everything, in time

Maitresse schreef:
[Haha ik vind het best schattig :') Ik was dit topic een beetje uit het oog verloren om eerlijk te zijn. Bedankt dat je mijn personage iets te doen hebt gegeven. ^-^ ]

Hah, np. (; Ik vind het leuk om te schrijven en tekenen.

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede
'Ik liep door een bos en het begon te onweren. Een beetje als griezelfilms. Ik rende een grot in om voor de regen te schuilen. Een groep was daar, maar dat had ik niet door. Één man sloeg me neer toen hij dacht dat ik een moordenaar was of zo.' Jim keek me aan alsof hij wilde zeggen: 'Ik zei het toch. Jullie zijn moordenaars.' Ik richtte mijn aandacht weer op Deanne.
Deanna had het blijkbaar door. 'Let maar niet op hem, kom binnen,' zei ze. Ik, en ik wist dat Anna dat ook deed, hoopte dat we zijn vertrouwen ook konden winnen, want er ging een gespannen sfeer.

Kort stukje, 0 inspiratie. -__-"

RainbowDay schreef:
-wacht tot persoon eindelijk iets schrijft- Oke ik verveel me

Lol, there you go.

[ bericht aangepast op 5 jan 2012 - 20:15 ]