[RPG] Chaos. [2] - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

Archief

Part 1

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 14:23 ]

Emily June Cruz
Ze hield haar adem vast en was er voor een seconde van overtuigd dat de vrouw de trekken over zou halen en dat ze er dan geweest was. Ze haalde haar blik niet los van de vrouw terwijl ze wachtte op een kogel en de bijbehorende pijn, maar die kwam niet, in plaats daarvan liet de vrouw haar wapen zakken. Ze had moeite lijken te hebben met het besluit, waarschijnlijk was ze even wantrouwend als zijzelf. "Mooi," mompelde ze en stopte haar eigen wapen na enige twijfel ook weg, "ik hoef niet nog meer doden te zien vandaag." Eén mondhoek trok kort omhoog tot een grimmig glimlachje. "Ik ben Emily June Cruz, al geloof ik niet dat mijn achternaam nog veel waarde heeft in deze.. Nieuwe wereld, dus laten we het houden op Emily. En jij, wat is jouw naam?" Het laak haar beter de jonge vrouw geen reden te geven haar wapen nog eens op haar te richten, dus kon ze beter even open kaart spelen om haar wantrouwen wat te verminderen. Langzaam deed ze een paar passen naar voren, waarbij haar natte broek vervelend langs haar huid schuurde, om de vrouw beter te zien. Het maanlicht was genoeg om te zien dat de vrouw van haar leeftijd was. Even wipten haar wenkbrauwen verbaasd omhoog, ze had een ouder iemand verwacht omdat ze zo zeker met haar wapen had gestaan. Die heeft zich al goed aangepast aan de situatie, bedacht ze zich. "Ik ga er trouwens van uit dat jij ook niet weet wat er gebeurd is, of wel?" Ze bleef hopen iemand tegen te komen die begreep wat er allemaal gebeurd was. Emily liet kort haar ogen nogmaals over de vrouw glijden, ze bekeek vooral de spullen die ze bij zich droeg. De andere meiden die ze was tegengekomen hadden niks bij zich gehad, dit was tenminste iets, misschien kon ze proberen een verband te maken. Of was het alsnog beter om alleen te blijven? Ze zuchtte een keer diep, het was lastig om te bedenken wat ze moest doen in zo'n vreemde situatie, eentje waarvan ze nooit had gedacht dat ze er middenin zou zitten. Eerst maakte ze zich altijd druk over slechte cijfers, hoe ze eruit zag en nog meer dingen die nu ineens verleden tijd waren. Misschien had de vrouw haar allang vermoord voordat ze überhaupt de kans had gekregen om een keuze te maken wat ze nu moest doen, het was beter om voorlopig niemand volledig te vertrouwen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik was 't vergeten! Maar beter post je dan iets in mijn gb, want hier lees ik 't dan niet haha :'D

Ethan Joseph Sicks
Terwijl ik met Aiden praat, sta ik met mijn rug naar Janine toe. Hierdoor kan ik gezichten naar mijn broer trekken, waarmee ik wil zeggen dat hij moet stoppen met praten. Maar helaas, Janine heeft de gevreesde vraag al gesteld.
'Hoezo kost het Ethan dan ook moeite, die is toch helemaal niet ziek?' vroeg ze nieuwsgierig met overduidelijk een nieuwsgierige toon in haar stem. Ik schud heftig mijn hoofd.
'Nee ben ik niet. Nou, wil je nog naar die bus of hoe zit het?' vraag ik geïrriteerd, ik wacht niet op Aiden en loop ook Janine met gemak voorbij. Net wilde ik het nog langzaam, maar nu loop ik snel door, zodat ik niet bij hen hoef te lopen. Ik zou Aiden nu wel kunnen slaan. Hij wist dat ik het verborgen wilde houden voor Janine en nu dit. Oké, Janine weet natuurlijk nog niet echt wat er aan de hand is, maar ze twijfelde wel al. Twijfel is nooit een goed teken. Wat ik zojuist heb gedaan is ook niet slim, waarom zou ik raar reageren als ik niets te verbergen heb? Ik weet ook niet of ik alles nu ontken voor mezelf of voor Janine, dat laatste zou ik niet kunnen verklaren en het eerste trouwens ook niet. Ik ben altijd open geweest over mijn ziekte, opkroppen heeft toch geen zin. Het enige wat ik weet, is dat ik nu door moet blijven lopen en wachten tot mijn eigen bui voorbij is.

everything, in time

[Is er iemand die mijn personage wilt ontmoeten? Want ik zit een beetje vast. ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

maitresse, je'kan'zelf ook opiemad afgaan. kijk even wie waar'is en resgerner dsn op, ditka ook indirect zijn doprzebijv. te bespionern ofzo. [ziyt op dsi en typ mt duimen op leine toetsjes, nogl kt als je dus ka begrijen :p]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[@Endure met een beetje moeite is het leesbaar :') En kan ik ook wel doen. Straks eens kijken wie mijn ontmoet-slachtoffer gaat worden]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Het was 12 uur en ik lag stiekem in bed op internet te dingesen

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Geeft niets, Simone! Ik was er gister nog tot half drie haha.
Alleen is een iPod een stuk fijner als een DS, zie ik.:'D

everything, in time

Progeny schreef:
Geeft niets, Simone! Ik was er gister nog tot half drie haha.
Alleen is een iPod een stuk fijner als een DS, zie ik.:'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
(...)

Nee, mijn duimen werkten niet mee :A Ik drukte steeds alle toetsjes in xd

Die zijn ook verdomd klein.
Zit er geen stokje bij?;o

everything, in time

Progeny schreef:
(...)

Die zijn ook verdomd klein.
Zit er geen stokje bij?;o

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Janine Jaine Amély Fride

'What the fuck,' mompelde ik in mezelf. Hoezo had ik een gevoelige snaar geraakt. 'Hé,' riep ik Ethan na, 'Weet je zeker dat de afgrond die kant op is? Die plek heb ik nog nooit gezien. We kunnen denk ik beter die kant uit.' Ik begon de andere kant uit te lopen, terwijl ik gewoon verwachtte dat ze allebei achter me aan zouden komen, gewoon alleen al omdat ik hun enige kans was op eten en water. Zwijgend liep ik dus verder; ik moest de neiging om door te vragen naar Ethan onderdrukken. 'Wacht even,' zei ik toen, uit het niets. 'Ik geloof dat.. Ja, we zijn bijna bij mijn tas en mijn schoenen. Een stuk verder liggen mijn koffers.' Ik ging steeds sneller hopen, aangezien ik honger had, en ik nog steeds op blote voeten liep.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Sorry @Disclaimer, nu wacht ik op Inkheart.
weet ik ook eens hoe het is om te wachten haha

everything, in time

Aiden
Als Ethan weg loopt loop ik snel achter hem aan. Eenmaal bij hem leg ik mijn hand op zijn schouder om hem te laten stoppen. 'Sorry man, ik regel wel wat,' zeg ik. 'En we moeten inderdaad de kant van Janine op.' Ik laat hem weer los en loop achter Janine aan. Ik moest een klein sprintje trekken om bij haar te komen. Als ik weer langs haar loop kijk ik waar we eigenlijk naar toe gaan. 'Sorry, het was niet de bedoeling dat je dat zag. We hebben gewoon een hechte band en door dit alles zijn we allebei wat alerter en voorzichtiger. Het trekt zo wel weer bij,' zeg ik met een kleine glimlach. We lopen richting de afgrond en een stukje verder zie ik wat koffers liggen. Snel voel ik even aan mijn hoofd, hij is nog steeds gloeiend heet. Ik kijk even achterom om te kijken of alles nog goed gaat met Ethan

[sorry klein stukje...]

[ bericht aangepast op 3 jan 2012 - 18:15 ]

Do it scared, but do it anyway.

Ethan Joseph Sicks
'Laat nou maar,' sis ik tegen Aiden als hij achter me aankomt. Het feit dat ik de verkeerde kant op loop, laat me alleen nog maar dommer voelen. Ik draai me om en terwijl Aiden een sprintje trekt om naast Janine te kunnen lopen, blijf ik erachter aan lopen met mijn handen in mijn zakken. Ík zou naast Janine moeten lopen. Fack, waarom dacht ik dat? Boos op mezelf schop ik een steentje weg, ik ken Janine niet en het boeit me ook niet. Ik heb besloten dat ik, buiten Aiden natuurlijk, niemand meer in mijn leven laat. Dat heeft voor dat kleine beetje leven wat ik nog heb toch geen zin meer.
'Ik geloof dat.. Ja, we zijn bijna bij mijn tas en mijn schoenen. Een stuk verder liggen mijn koffers,' hoor ik Janine zeggen.
'Wacht op mij!' roep ik en een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Eindelijk eten en drinken!

everything, in time

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Kijk! O mijn God, mijn slippers!' Ik stormde erop af, en deed ze aan, hoe koud en nat ze ook mochten zijn. Dan moest hier ergens.. ja! Daar lag hij, mijn tas. Ik pakte hem op, en was voor het eerst sinds dagen blij met het zware gewicht. Dat betekende dat ik in ieder geval íets had. Razendsnel taste ik hem tot op de bodem af, tot ik vond wat ik wilde: chocoladerepen. Ik had er nog een stuk of 6, en ik af Ethan en Aiden er ieder twee. Zelf nam ik er maar eentje, zo'n honger had ik nu weer niet, en ik wilde eerst mijn koffers. Ik speurde de omgeving af, op zoek naar iets felroze, wat niet thuis zou horen in de omgeving. Mijn oog viel op een vage vlek, een paar honderd meter verderop. Ik begon er op af te rennen, waarbij ik meerdere malen struikelde over mijn slippers. Eenmaal aangekomen zag ik dat één van de drie koffers was verdwenen. Ik hoopte dat het degene was met momenteel onnodige dingen als make-up, of foto's van familie. Maar algauw bleek ik ongelijk te hebben: het was degene met mijn kleren. 'Fuck it, fuck it, fuck it,' riep ik uit. Dat had ik weer.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.