[RPG] Chaos. [2] - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

Archief

Part 1

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 14:23 ]

Deanna June Goodheart.
Van de stad was niks meer van over. Ik was vaak niet veder gegaan, omdat het dan te lang terug lopen was. Alles was verbrand en de rotte lijken lagen overal. Ik bond een sjaal om mijn mond zo erg stonk het waar ik stond. Ik ging met Anna praten tot ik wat ontdekte. Ik stopte gewoon midden in mijn zin.'.. wat even ik zie wat.' Zei ik . Ik liep een half ingestort huis in. De deur van de kelder stond open en iets trok mijn aandacht. De luik was half verroest en kapot door de knal van de bom. Ik deed met moeite hem meer open en keek naar beneden. Er lagen allemaal spullen in. 'Kom hier eens kijken!' Zei ik snel. Toen ze dichterbij kwamen liep ik de stalen trap af. Alles zag van binnen nog gewoon goed uit. Het was net een bunker. Allen de persoon had het niet gered tot en met hier. Er lagen schone dekens, accu's, portofoons, in blik voedsel , regenjassen, flessen voor water. 'Geen mensen, maar wel sullen.'En begon alle bruikbare dingen als een klein kind in een snoepwinkel zoeken en in mijn tas stoppen.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Sorry dat ik zo op deze RPG duik, ik heb gewoon zin om hieraan verder te schrijven. :"]

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede
Deanne riep dat we moesten komen en ik kwam als laatste een soort kelder binnen wat meer op een bunker leek. Deanne begon meteen alle spullen in haar tas te stoppen en binnen no-time Anna, Jim en ik ook. Toen het zo'n beetje leeg was wilden we teruglopen.
'Wacht,' zei ik. Ze keken me vragend aan. 'Wat als er nu weer zoiets gebeurt? Kunnen we dan niet beter hier blijven? En ik denk niet dat we dan een uur hierheen kunnen rennen.'
Ze keken elkaar nadenkend aan en toen was Jim de eerste die iets durfde te zeggen.
'We gaan over een paar dagen of zo wel terug, dan zien we wel.' Hij keek me met een strak gezicht aan en draaide zich toen om en liep samen met de anderen weg. Alsof er niets gebeurt was. Misschien moest ik ook wel doen alsof er niks gebeurt was. Het werd er zo niet leuker op. Ik ging wel proberen om vrolijk te doen, maar eerlijk gezegd had ik er niet veel zin in.

Toen we bij de huisjes waren wilde Jim meteen naar hun huisje lopen maar Deanne hield hem tegen. Ze keek hem aan als een juffrouw die een van haar stoute kinderen toespreekt. Jim zuchtte.
'Bedankt voor de hulp,' zei hij.
Ik liep meteen het huisje in. Dat kwam natuurlijk meteen over als chagrijnig, maar ik had echt even geen zin om vrolijk en positief te doen.
Ik had hoofdpijn en ging liggen op mijn matras.
'Geen idee wat er met haar is,' zei Anna.
Deanne keek door het raampje en zag me op het matras liggen.
'Misschien is ze ziek, ze ziet er niet goed uit.'

Anna-May Parker

Uit de bunker had ik redelijk nuttige dingen meegenomen, zoals enkele kleren, een haarborstel, handdoeken, washandjes en nog vele andere dingen die me erg nuttig leken.
Behalve één ding had gewoon mijn aandacht getrokken.
Het was een oude muziekdoos en als je die opende, kwam er een traag, twinkelend melodietje uit terwijl er binnenin een ballerina rondjes draaide.
Na het "gesprekje" tussen mij en Deanna had ik het boven gehaald en bekeek het aandachtig.
Ik keek naar de ronddraaiende ballerina terwijl ik onbewust mijn ogen sluit zodat ik de muziek beter in me op kon nemen.
Het melodietje kwam me erg bekend voor, maar kon het niet plaatsen.
Terwijl ik mijn ogen terug opende, ging ik naar Jim en keek hem wat ongemakkelijk aan, misschien omdat ik wat vreesde voor zijn reactie aangezien hij niet echt goedgehumeurd was eerder die dag.
"Jim?" Vroeg ik zachtjes, maar wel verstaanbaar. "Kan jij me zeggen van waar dat dit liedje komt?"
Ik opende het muziekdoosje en liet het een tijdje spelen terwijl ik wachtte op zijn antwoord.


[Ik had wat problemen met mijn internet, vandaar dat ik nu pas reageer ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Nu is Jim zo chagerijn
Ik was trouwens bezig met mijn profielwerkstuk dus nogal late reactie

Jim Fisher

"Bedankt voor de hulp" mompelde ik ietswat geïriteerd en liep naar het huisje van Deanne toe, ik merkt zelf ook wel dat ik nogal bot tegen ze reageerde maar ik had er geen zin in. Melody blijft maar verschijnen en ookal zegt elk botje in mijn lichaam dat het niet echt is, toch blijf ik geloven en doe wat ze zegt. Opeens staat Anna-may naast me "Jim?" vraagt ze zachtjes, het lijkt haast wel alsof ze bang is. "Kan jij me zeggen van waar dat dit liedje komt?" ik knik en wacht totdat ze het kleine muziekdoosje opendoet. Al snel komt er herkenbaar muziek uit het doosje "Ik herken het.." fluister ik en probeer erachter te komen waar ik het eerder had gehoord, opeens schiet het me te binnen. "Een vriendin van Me-" 'geheim' fluistert Melody opeens boos, opvallend begin ik te hoesten "Een vriendin van mij had ook zo'n muziekdoosje" verzin ik snel. "Voor derest ken ik het niet, sorry".

Trust me. I'm the doctor

Deanna June Goodheart
Anna had een muziek doosje in haar hand. Ik herkende de melodie, maar wist niet waarvan. Ik keek er naar en pakte toen nog wat spullen. Ik had een stapel boeken gevonden. Jammer genoeg had ik sommige al gelezen. Ik pakte het boek over de ruimte, muziek geschiedenis en nog een paar andere in. Ik had ook accu's in mijn tas. Ik had elektronica thuis staan zoals een mp-4 met een gebroken scherm die het nog doet . later de dag liepen we allemaal terug. Het was al donker toen we aankwamen. Ik liep nog naar het huisje van de andere 2 keek even naar binnen en liep weg. In mijn huisje was het rustig. Ik pakte mijn kapotte Mp-4 en probeerde hem aan te sluiten op de Accu. Ik glimlachte breed. 'En we hebben muziek.'Zei ik

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Hoezee, de anderen schrijven ook ^^
Haha sorry Whovian, dat ik van Jim zo'n chaggerijn maak. :"]

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede
Anna was de hele avond bezig met een muziekdoosje dat ze uit de bunker had.
Ik werd onderhand wel gek van het deuntje, maar Anna bleek het geweldig te vinden dus ik liet haar maar.
Na twee uur (!) zette ze het eindelijk weg, maar toen had ik natuurlijk dat deuntje allang in mijn hoofd.
Ik had ondertussen nog steeds hoofdpijn en ik voelde mijn eten omhoog komen (niet dat er veel in mijn maag zat). Anna keek me bezorgd aan hoe ik in de emmer uit de bunker aan het kotsen was. Hoe kon ik ik godsnaam nu weer ziek worden? Heb ik altijd weer.
'Ik denk dat we morgen maar niet naar mensen gaan zoeken,' zei Anna.
Ja, dat had ik ook wel bedacht. Ik knikte. Ik deed mijn ogen dicht en hoopte dat ik snel in slaap zou vallen. Lucky Star had geen geluk vandaag.

De volgende dag sliep ik, maar hoorde ik alles was er gebeurde. Er werd op de deur geklopt.
'Binnen,' zei Anna.
Deanne en Jim kwamen binnen, wie anders?
'Is ze al wat beter?' vroeg Deanne bezorgd.
'Nee, slechter juist. Ik denk dat we vandaag niet mee kunnen gaan.'
'Nou, dan gaan wij ook niet,' zei Deanne koppig.
Ik werd wakker. 'Hoi,' zei ik zwakjes.
'Hey Ayame, gaat het?' vroeg Deanne.
'Mwah, ik denk het,' zei ik. Ik ging rechtop zitten. 'Ik blijf vandaag maar hier.' Ik keek naar Jim. Het leek wel of hij bezorgd keek.
Zal wel, dacht ik.



Ja, het komt nog wel goed met Jim, lol.

Jim Fisher
"Music!" schreeuwde ik blij en probeerde Melody weg te duwen uit mijn geheugen, een moment was ik vrolijk. Alsof er niks gebeurt was, alsof niet iedereen vermoord was. Waarschijnlijk was het het feit dat ik een aantal dagen in de stilte heb gezeten, en muziek heb gemist dat ik nu zo vrolijk reageerde. Met een grijns sprong ik op en pakte Deanne bij haar handen beet om daarna met haar in het rond te springen. Kinderachtig, ik weet het. maar wat heb je aan opgroeien als je niet kinderachtig mag zijn?

Trust me. I'm the doctor

Nogmaals, mensen, zeg het maar als ik minder moet posten, maar ik verveel en heb veel inspiratie, en helaas met mijn stories niet. Daarom werk ik het hierop uit. (;

Ayame "Lucky Star" Natsumi Kaede
De volgende dag was ik al wat beter. Anna, Jim en Deanne zouden weer op pad gaan, maar Deanne vond dat Jim en Anna maar moesten gaan en dat zij bij mij moest en zou blijven.
'Hey,' zei ze toen ze binnenkwam. Anna was al weg. 'Al wat beter?'
Ik knikte. 'Niet helemaal, wel bijna.' Ik glimlachte. Ik kon blijkbaar weer lachen.
'Wat doe je normaal? Ik bedoel, voordat dit alles gebeurde?' vroeg Deanne.
Ik dacht na. Veel wist ik niet meer, maar tenminste nog wel wat. 'Anime kijken, muziek luisteren.'
'Muziek!' riep Deanne. Het verbaasde me dat ze nog geen "Eureka!" riep. Ze haalde een MP4-speler uit haar broekzak. Ze scrollde triomfantelijk door haar afspeellijst. 'Hm.. Party Rock Anthem misschien?' vroeg ze.
'Jaa! Eindelijk, wat muziek!' zei ik blij. Het nummer begon en toen besefte ik pas hoe erg ik muziek - en anime - de laatste dagen gemist had.
Ik bedacht me ineens dat in mijn achterzak van mijn broek mijn iPhone had. Met oplader. Ik pakte mijn broek - ik had mijn pyjamabroek aan - en haalde mijn iPhone eruit. Dat ik dat niet gevoeld had.
'Er zitten wat krassen op, maar verder niks,' zei ik.
Ik stak de oplader in het stopcontact (ja, dat hadden we wel in het huisje) en hij deed het. Ik kon op internet, muziek luisteren, alles! In de vijf uur dat Deanne anime laten zien, en ze vond het geweldig. Ze zei dat ze alleen Lucky Star kon, en verder niets. En na die paar uur kon ze inmiddels Death Note, Elfen Lied, Naruto en Clannad.
Anna en Jim kwamen binnen, en, wonder boven wonder, lachte Jim zelfs. Nou, het leek erop. Anna lachte best vaak, dus dat verraste me niet, zelfs niet met Jim.
'NEE!' riep Anna uit. 'Had jij de iPhone bij je? Waarom weet ik er niets van!?'
'Ik heb het een paar uur geleden pas ontdekt,' lachte ik.
We zaten even later allemaal voor Deanne's MP4 en voor mijn iPhone alsof we voor het eerst TV keken. Ik lied Anna Green Day horen, wat ze blijkbaar vreselijk vond, en Deanne en Jim wel leuk vonden. Die werd dus de helft van de tijd gedraaid, en Anna werd er stikchagrijnig van.
Payback voor je ballerina-doosje, dacht ik.

[ bericht aangepast op 12 jan 2012 - 18:44 ]

Ik wil zo graag posten maar heb echt geen tijd momenteel Ö Sorry :<

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
Ik wil zo graag posten maar heb echt geen tijd momenteel Ö Sorry :<

Damm, ik wil een stukje schrijven -Kijk naar huiswerk- Zucht, morgen dan maar weer.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Oké,' begon ik, toen we het vervallen gebouwtje weer inliepen. 'Laat ik heel duidelijk zijn.' Ik wees op Aiden, en zei: 'Liggen en slapen, nu.' Vervolgens wiep ik een blik op Ethan. 'En jij ook. Ik weet nog steeds niet wat je hebt, maar als je bloed ophoest, dan ben je goed ziek. Liggen en slapen dus. Ondertussen maak ik wel iets te eten of iets dergelijks.. Als dat mogelijk is. Ik zal kijken wat ik kan doen.' Voordat ze ook maar tegen konden stribbelen, pakte ik mijn koffers, en begon er mee naar achteren te lopen. 'Maar eerst kleed ik me even om!' riep ik nog naar achteren, ten teken dat ze me zeker niet achterna moesten komen. Ik zette mijn handtas neer, en begon vervolgens in mijn koffer met kleren te graaien. Daarin vond ik een goed passende, gaten loze joggingbroek, en een warme sweater.

Let me just continue this conversation, aangezien het nogal vastliep. :W

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

sorry ben erg druk de laatste tijd, ik probeer zo snel mogelijk te antwoorden.

Mhihi, komt allemaal wel goed.(:

Ethan Joseph Sicks
'Mevrouw denkt ons te kunnen commanderen, wie denkt ze dat ze is? We hoeven dit niet te pikken hoor,' zei ik eigenwijs, terwijl ik dondersgoed weet dat ze gelijk heeft. Ik weet even niet meer wat ik van haar moet vinden, ik vind haar een prachtvriendin, maar ik zit niet te wachten op iemand die mij verteld war ik moet doen. Ze kent me niet, alleen Aiden doet dat dus alleen hij heeft dat soort recht van spreken.
'Kom,' zeg ik terwijl ik Aiden met me meetrek. Ik heb geen zin om op Janine te wachten en daarom loop ik samen met Aiden een klein stukje om, zodat we alsnog eerder terug zijn bij de kledingwinkel. Voor de tweede keer dwing ik Aiden te gaan liggen, ik ga geen discussie met hem aan en loop direct terug naar buiten, waar ik wacht op Janine. Als ik haar eindelijk zie aankomen, duw ik haar tegen de muur. Eigenlijk was dat niet mijn bedoeling, maar de emoties nemen alles over wanneer ik de zin zeg die ik nog nooit eerder heb gezegd: 'Ik heb kanker.' Gelijk nadat ik het heb gezegd laat ik Janine weer los. 'Het spijt me, ik ben mezelf niet de laatste tijd.'

everything, in time

Aiden Sicks
Janine commandeerde me, en Ethan ook, dat we moesten gaan slapen. Ik vond het maar niks dat ze dat deed. Gelukkig deed Ethan het daarna ook. Hij had dat recht, Janine kon ik nog niet eens. Ethan liep snel weer terug naar Janine. Wat er gezegd werd kon ik helaas net niet horen. Verslagen liep ik terug naar het hoopje kleren dat als mijn bed diende. Zuchtend liet ik me zakken en ging liggen. Een paar koude rillingen liepen over mijn hele lichaam. Het was duidelijk dat mijn koorts verergerd was. Ik trok het vest over me heen. Ik probeerde me op mijn ademhaling te concentreren, maar de gedachten die me al de hele tijd in zijn greep hebben kwamen weer terug. Dingen zoals: 'Gaat het wel goed met Ethan?' of 'Moet ik niet bij hem zijn?' spoken de hele tijd door mijn hoofd. Zuchtend veranderde ik mijn houding weer, nu van mijn zij terug naar mijn rug. 'Als het maar niet mis gaat met Ethan als ik er niet ben,' denk ik de hele tijd. Slapen lukte ook niet terwijl ik het beter wel kon gaan doen. Als ik toch in slaap zou vallen zou ik wel weer in een of andere droom terecht komen. Dit was waarom ik niet kon slapen toen Ethan weg was.